Here's the day we hoped would never come...

Όλα μ' εκνευρίζουν.
Πάντα ήμουν νευρική, τώρα τελευταία όμως έχω ξεφύγει.
Ξαφνικά σαν η υπομονή μου να στέρεψε.
Σαν να μην αντέχω να βλέπω άνθρωπο.
Ώρες-ώρες μου 'ρχεται να φύγω κάπου μακριά,
να εξαφανιστώ απ' όλους και απ' όλα.
Μόνη.
Εκεί που δεν ξέρω κανένα και κανείς δε με ξέρει.
Να κάνω μια καινούργια αρχή.
Μεγαλώνω
με πιάνουν οι παραξενιές.
Φταίει που δεν έχω να διοχετεύσω κάπου την ενέργεια μου.
Ο θάνατος του γέρου είναι η σύνταξη,
του νέου η ανεργία.
Η επίγνωση πως έχει φτάσει η η στιγμή της ωριμότητας που τόσο απέφευγες.
Η επιθυμία να αναλάβεις τις ευθύνες σου.
Η απουσία ευκαιριών.
Η ανικανότητα να κάνεις κάτι για να αλλάξεις τα πράγματα.
Μου τη δίνει.
Κι επειδή δε μπορώ να κάνω κάτι γι' αυτό μου τη δίνουν όλα τα άλλα.
Μου τη δίνει που μένω στο πατρικό μου.
Μου τη δίνει η σκούπα που βάζει η μάνα μου.
Μου τη δίνει όταν μπερδεύει τα καθαρά στο πλυντήριο πιάτων για άπλυτα.
Μου τη δίνει η τηλεόραση στο τέρμα.
Μου τη δίνει το μωρό της από πάνω.
Μου τη δίνει η χαρά των γειτόνων.
Μου τη δίνει ο καιρός.
Μου τη δίνει η πολυκοσμία στα μπαρ.
Μου τη δίνει μόνη μου ασχολία να είναι να πίνω καφέδες.
Μου τη δίνει που δεν μπορώ να κάνω ένα ταξίδι.
Μου τη δίνει να μην έχω κανένα εισόδημα.
Μου τη δίνει να ζητάω λεφτά απ' τους δικούς μου σε αυτή την ηλικία.
Μου τη δίνει που μας κάνουν τη ζωή δύσκολη με τις κατατακτήριες.
Μου τη δίνει...
Αχ πόσα είναι αυτά που μου τη δίνουν!
Κάποτε τίποτε απ' όλα αυτά δεν με επηρέαζε.
Τώρα όμως
χωρίς δουλειά,
χωρίς σπουδές,
αυτή είναι η μεγαλύτερη τριβή της ημέρας μου.
Και αυτό είναι που φταίει για όλα τα παραπάνω.