Έχετε παραμύθι στον τηλεφωνητή σας

Μυτιλήνη: Το βιβλιοπωλείο Madamadi έκλεισε αλλά όσα παιδιά τηλεφωνούν ακούν ένα παραμύθι

Όπως τα περισσότερα εμπορικά καταστήματα στην Ελλάδα, το βιβλιοπωλείο στο χωριό Μανταμάδος έκλεισε εν μέσω της πανδημίας, και όλοι οι εργαζόμενοι μένουν στα σπίτια τους. Φρόντισαν όμως, πριν φύγουν, να ηχογραφήσουν το ιταλικό παραμύθι «Οι τρεις συμβουλές», που μπορεί οποιοσδήποτε να ακούσει, μέρα και νύχτα, αν καλέσει στο τηλέφωνο του βιβλιοπωλείου 2253061005.

Οι υπεύθυνοι του βιβλιοπωλείου έγραψαν στα σόσιαλ μίντια.

«Το βιβλιοπωλείο αν και δεν έχει καθόλου βήχα, υποχρεούται για μερικές ημέρες να ακολουθήσει τις οδηγίες και θα παραμείνει κλειστό. Αντανακλώντας στη βίαιη κρίση των ημερών ηχογραφήσαμε ένα ακόμη παραμύθι με την Athina Soulogani, «Οι 3 Συμβουλές». Το παραμύθι αυτό προέρχεται από την Ιταλία και στα αγγλικά είναι γνωστό ως «The Three Admonitions» όπου admonition σημαίνει νουθεσία, προειδοποίηση ή παραίνεση. Υπάρχουν ισχυρισμοί και για μερικές Ιρλανδικές ρίζες αλλά προς το παρόν, αυτό έχουμε σκοπό να το αφήσουμε αναπάντητο. Το παραμύθι θα είναι διαθέσιμο όλες τις ώρες, μέρα και νύχτα από σήμερα και στο εξής, όταν καλείτε στο τηλέφωνο του βιβλιοπωλείου 2253061005. Μια μικρή συντροφιά για όλους εμάς που είμαστε πια στο σπίτι και έχουμε ανάγκη μια μικρή ιστορία για παρέα. Θα #menoumespiti αλλά θα ποτίζουμε τα λουλούδια μας κάθε μέρα. Είμαστε αισιόδοξοι πως αυτή η δύσκολη διαδρομή θα κρατήσει λίγο και σίγουροι πως θα τα πούμε στον τερματισμό. Καλή αντάμωση». 

Η ανάρτηση του βιβλιοπωλείου στο facebook

Πηγές: lifo.gr, womantoc.gr

Η Ιστορία του Καρυοθραύστη

Η Ιστορία του Καρυοθραύστη

“Ο Καρυοθραύστης“, του γνωστού Ρώσου συνθέτη Πιότρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι, είναι ένα από τα πιο διάσημα μπαλέτα όλων των εποχών και αγαπημένο μικρών και μεγάλων, ιδιαίτερα την περίοδο των Χριστουγέννων. 

Ο Τσαϊκόφσκι συνέθεσε το έργο το 1892, ενώ το λιμπρέτο βασίστηκε στη διασκευή του παραμυθιού “Ο Καρυοθραύστης και ο βασιλιάς των ποντικών” του Ε.Τ.Α. Χόφμαν από τον Αλέξανδρο Δουμά, σε χορογραφία του Λεβ Ιβανόφ. 

Μέχρι και σήμερα σε όλο τον κόσμο, ανεβαίνουν χριστουγεννιάτικες παραστάσεις που βασίζονται σε αυτό το έργο, οι οποίες ξεπουλούν από την πρώτη κιόλας μέρα! 

Η μελωδία του “Χορού της Νεράϊδας των Ζαχαρωτών” (Dance Of The Sugar plum Fairy), έχει ταυτιστεί με τα Χριστούγεννα και ηχεί στις καρδιές μικρών και μεγάλων παιδιών, αλλά και τα βήματα του μπαλέτου, που κάθε μικρή επίδοξη μπαλαρίνα μαθαίνει, είναι εξίσου διάσημα.

***

Η πρωτότυπη ιστορία του Καρυοθραύστη και του Βασιλιά των Ποντικών του Γερμανού συγγραφέα Ε.Τ.Α. Χόφμαν εκδόθηκε πρώτη φορά το 1816 μαζί με άλλες παιδικές ιστορίες. 

Αργότερα, επανεκδόθηκε σε προσωπική του συλλογή και υπήρξε μια αμφισβήτηση για το αν η συγκεκριμένη ιστορία ήταν κατάλληλη πραγματικά για παιδιά. Γεμάτη με αλληγορικές εικόνες, αφηγηματικά τρικ και παρομοιώσεις, η ιστορία του Καρυοθραύστη πολλές φορές αμφισβητήθηκε για το κατά πόσο τα παιδιά θα μπορούσαν να κατανοήσουν το βαθύτερο νόημα της ιστορίας, καθώς και να αντιληφθούν το θολό σύνορο μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. 

Ένα καινοτόμο είδος γραφής το οποίο ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του, γεμάτο ευφάνταστο, διακριτικό χιούμορ και μια ρεαλιστική πλευρά της φαντασίας, καθώς τα γεγονότα λαμβάνουν χώρα στο ίδιο το μέρος που κατοικούν οι χαρακτήρες. 

***

Η ιστορία εκτυλίσσεται σε γιορτινό κλίμα, την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς, στο σπίτι της οικογένειας Στάλμπαουμ. Εκεί η Μαίρη και ο αδελφός της Φριτζ, προσπαθούν να μαντέψουν τι δώρο θα τους κάνει ο νονός τους Ντροσελμάγιερ. 

Ο Φριτζ παρουσιάζεται ως ένα προσγειωμένο παιδί, σε αντίθεση με την αδελφή του Μαίρη η οποία κατοικεί σε ένα ροζ φανταστικό σύννεφο. 

Ο νονός Ντροσελμάγιερ παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας, καθώς είναι αυτός που κινεί τα νήματα των γεγονότων. Το δώρο του, ένα κάστρο με ωρολογιακό μηχανισμό και στρατιώτες είναι το κλειδί των συμβάντων που θα ακολουθήσουν. 

Η Μαίρη, αφού βαρέθηκε να παίζει με τους στρατιώτες, παρατήρησε έναν καρυοθραύστη και ρώτησε σε ποιον ανήκει και ο πατέρας της τής απάντησε ότι ανήκει σε όλους αλλά μπορεί να αναλάβει η ίδια την φροντίδα του. 

Έτσι όλοι μαζί ξεκίνησαν να σπάνε καρύδια, μέχρι που ο Φριτζ πήρε ένα μεγάλο και κατά λάθος έσπασε το σαγόνι του καρυοθραύστη. Η Μαίρη πήρε απευθείας μία κορδέλα από το φόρεμα της, έδεσε το πληγωμένο σαγόνι του και ζήτησε από τους γονείς της να μείνει στο σαλόνι μαζί του το βράδυ για να τον προσέχει. 

Όταν το ρολόι σήμανε μεσάνυχτα όλα τα παιχνίδια στο σαλόνι πήραν ζωή! Ξαφνικά, μία μάχη εναντίον του επτακέφαλου Βασιλιά των Ποντικών και των στρατιωτών του κάστρου με ηγέτη τον γενναίο Καρυοθραύστη αρχίζει να διεξάγεται! 

Η Μαίρη, παρά τον φόβο της, μόλις είδε ότι θα τον έπαιρναν αιχμάλωτο έριξε το παντοφλάκι της στον Βασιλιά τον Ποντικών και έπειτα λιποθύμησε χτυπώντας το χέρι της πάνω στο τζάμι του ντουλαπιού των παιχνιδιών. 

Το επόμενο πρωί κανείς δε πίστεψε την ιστορία της, παρ’ όλο που η πληγή στο χέρι της ήταν ακόμη νωπή. 

Όταν ο νονός της Ντροσελμάγιερ επέστρεψε με τον καρυοθραύστη έτοιμο σαν καινούριο, της διηγήθηκε την ιστορία της πριγκίπισσας Πίρλιπατ και της Μάουσρινγκ, της γνωστής βασίλισσας των ποντικών, καθώς και το λόγο που οι καρυοθραύστες έχουν τέτοια εμφάνιση. 

Όταν γεννήθηκε η πριγκίπισσα Πίρλιπατ, η μητέρα της ήταν ανήσυχη καθώς φοβόταν ότι η βασίλισσα των ποντικών θα έπαιρνε εκδίκηση για τον θάνατο των παιδιών της καθώς κάποτε, είχε αφήσει την Κυρία Μάουσρινγκ και τα εφτά παιδιά της να φάνε το λαρδί από τα λουκάνικα και ο βασιλιάς θύμωσε τόσο πολύ που κάτι έλειπε από το γεύμα του, που διέταξε να τα σκοτώσουν! Έτσι, όταν γεννήθηκε η Πίρλιπατ φρουρούταν από έξι παραμάνες και έξι γάτες. 

Η Βασίλισσα των Ποντικών όμως κατάφερε να φτάσει στην κούνια και την καταράστηκε να είναι άσχημη με μεγάλο κεφάλι και μια σχισμή για στόμα που έφτανε μέχρι τα αυτιά. 

Ο βασιλιάς κατηγόρησε τον άνθρωπο που είχε προσλάβει να σκοτώσει τα ποντίκια τον οποίο τον έλεγαν Ντροσελμάγιερ και έτσι αυτός αναγκάστηκε να πάει στον αστρολόγο του παλατιού για να βρουν μια λύση. Συμβουλεύτηκαν τ’ άστρα και είδαν ότι τα φρικτά μάγια θα λύνονταν μόνο αν εκείνη έτρωγε ένα σπάνιο είδος καρυδιού, το Κρακατούκ. Το τσόφλι του όμως ήταν πολύ σκληρό και έπρεπε να το σπάσει ένας νέος που δεν είχε ξυριστεί ποτέ στη ζωή του και φορούσε πάντα μπότες. 

Έψαξε παντού και τελικά κατέληξε στον ανιψιό του, έτσι πήγαν μαζί στο παλάτι καθώς ο βασιλιάς είχε υποσχεθεί πως θα έδινε το χέρι της κόρης του σε όποιον έλυνε τα μάγια. Τα μάγια όντως λύθηκαν και η Πίρλιπατ έγινε όμορφη, όμως η Κυρία Μάουσρινγκ έριξε το ξόρκι στον ανιψιό του Ντροσελμάγιερ με αποτέλεσμα να γίνει άσχημος και η πριγκίπισσα να μη θέλει να τον παντρευτεί! 

Την ίδια κιόλας μέρα ο Καρυοθραύστης, μαζί με τον θείο του, εξορίστηκαν από το βασίλειο και ο αστρολόγος προέβλεψε ότι για να λυθούν τα μάγια ο καρυοθραύστης θα πρέπει να σκοτώσει τον τελευταίο γιο της Κυρίας Μάουσρινγκ και να τον αγαπήσει μία κοπέλα παρά την ασχήμια του. 

Όταν η Μαίρη έπεσε για ύπνο ονειρεύτηκε ότι έδωσε ένα σπαθί στον Καρυοθραύστη για να σκοτώσει τον Βασιλιά τον Ποντικών και το επόμενο βράδυ ήρθε ξανά στον ύπνο της και της χάρισε τα επτά στέμματα του νεκρού πια βασιλιά, παίρνοντάς την μαζί του στο βασίλειό του μέσα από ένα κουκλόσπιτο που υπήρχε στο χολ. 

Της έδειξε πολλά παραμυθένια πράγματα αλλά η Μαίρη αποκοιμήθηκε καθώς ήταν πολύ κουρασμένη. 

Όταν ξύπνησε είχε μεταφερθεί πάλι στο κρεβάτι της. Κανείς δεν πίστευε τις ιστορίες της οπότε έπαψε να μιλάει για αυτές. 

Μία μέρα όμως ο νονός της έφερε τον γοητευτικό ανιψιό του για να δειπνήσουν μαζί τους και η ομοιότητα του με τον δικό της Καρυοθραύστη την ξάφνιασε ευχάριστα. 

Η Μαίρη χάρηκε πολύ όταν αυτός της είπε ότι όλα αυτά που πέρασε δεν ήταν ένα όνειρο και της ζήτησε να παντρευτούν και να κυβερνήσουν μαζί τη Χώρα των Παιχνιδιών! 

Πηγή: Ημερήσια Κουκουβάγια

Tim Burton meets Disney

What Would Your Favorite Disney Movies Look Like 
If They Were Directed By Tim Burton?

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη γνωρίζει το φανταστικό κόσμο του Walt Disney. Πολλές γενιές μεγαλώσαμε παρέα με τις πριγκίπισσες και τα μαγεμένα ζωάκια αυτού του πολύχρωμου κόσμου. Ακολουθώντας τα βήματα του πρώτου της ανιματέρ και γεννήτορα ονείρων, η Disney έντυσε τον παιδικό μας νου με φαντασία και γέμισε την καθημερινότητά μας με μουσική. Πώς θα ήταν, όμως, οι ταινίες των παιδικών μας χρόνων αν ήταν σκηνοθετημένες από τον άρχοντα του Halloween, Tim Burton; 

Ο πολυτάλαντος illustrator Andrew Tarusov μας χαρίζει μία σειρά αφισών Disney στο διαστρεβλωμένο σύμπαν του Burton, όπως θα παρουσιαζόταν σ' εμάς μέσα από το φακό του σκοτεινού καλλιτέχνη.

Pinocchio

Πινόκιο

Μία μαριονέτα zombie θέλει να γίνει αληθινό αγόρι.

Beauty And The Beast 

Η Πεντάμορφη και το τέρας

Ένα τέρας (που μοιάζει με Chewbacca που του χάλασε η ισιωτική) 

κρατάει όμηρο τη μελλοντική του σύζυγο.

Bambi 

Μπάμπι, το ελαφάκι

Ο Μπάμπι αποζητά εκδίκηση από τον κυνηγό.

«My name is Inigo Montoya. You killed my father. Prepare to die.»

The Little Mermaid 

Η μικρή γοργόνα

Η Ariel (πρωτοξαδέρφη της νεκρής νύφης Emily) 

απαγάγει το ναυαγό Eric και τον κρατάει για πάντα μαζί της στο βυθό.

Sleeping Beauty 

Η ωραία κοιμωμένη

Η κοιμωμένη του Frankenstein.

«It's alive!»

The Lion King

Ο βασιλιάς των λιονταριών

Τα ζώα της ζούγκλας μεγαλώνουν ένα λιονταράκι για να πραγματοποιήσει

πραξικόπημα εναντίον του βασιλιά των λιονταριών.

Aladdin

Αλαντίν

Ένας νεαρός αλητάκος πέφτει στην παγίδα 

των τριών ευχών που του προφέρει ένα σατανικό τζίνι.

Dumbo

Ντάμπο, το ελεφαντάκι

Ο Ντάμπο, ένα από τα πρώτα πειράματα του δόκτωρος  Frankenstein, 

είναι ένα ελεφαντάκι που μπορεί και πετά.

Snow White

Η χιονάτη και οι επτά νάνοι

Μια νεαρή κοπέλα με αλαβάστρινη επιδερμίδα μεγαλώνει στο στοιχειωμένο δάσος 

με τις επτά βαλσαμωμένες κούκλες τις.

Μπορείτε να δείτε περισσότερες απίθανες illustrations στην προσωπική ιστοσελίδα του Andrew Tarusov: http://www.tarusov.com

Last Child in the Woods

H φύση χάνεται από τα παιδικά βιβλία

Της Θαλειας Καρταλη

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό τρεις αρκούδες που ζούσαν σε ένα σπιτάκι στο δάσος... Η Κοκκινοσκουφίτσα πήγαινε κάθε μέρα στο δάσος και μάζευε άγριες φράουλες και τις πήγαινε στη γιαγιά της...

Πόσες και πόσες αναφορές δεν θυμόμαστε σε δάση και κάμπους στα βιβλία των παιδικών μας χρόνων, αναφορές σε ένα φυσικό περιβάλλον, το οποίο αναζητούσαμε, με τη φαντασία μας φουντωμένη ειδικά εμείς, τα παιδιά της πόλης, να βρούμε με κάθε ευκαιρία, σε κάθε εκδρομή στη φύση. Ειδικά η έννοια του δάσους είχε κάτι μαγικό, εκεί μέσα, στην πυκνή βλάστηση, συνέβαιναν πράγματα τρομερά, κυκλοφορούσαν λύκοι, ξωτικά και αρκούδες, καλές και κακές νεράιδες, κατοικούσαν μάγισσες και δράκοι. Κατοικούσαν όμως και ζώα, όπως ο Μπάμπι το ελαφάκι, μεγάλωναν παιδιά, όπως ο Μόγλης που ζούσε μια «περίεργη» ζωή, είχε φίλους κολλητούς τα ζώα...

Ομως, όλες αυτές οι εικόνες φαντάζουν τόσο μακρινές όσο και η παιδική μας ηλικία, και τα παιδιά μας σήμερα συγκεντρώνουν άλλες εικόνες στο μυαλό, αφού σταδιακά το φυσικό περιβάλλον φαίνεται να εξαφανίζεται από τα παιδικά βιβλία και να αντικαθίσταται από άλλες αναφορές, σε περιβάλλοντα που μπορεί να έχουν σχέση με τη φύση, είναι όμως τεχνητά, κατασκευασμένα από τον άνθρωπο.

Νέα μελέτη που ήρθε πρόσφατα στο φως της δημοσιότητας δείχνει ότι κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο δεκαετιών οι εικόνες του φυσικού περιβάλλοντος στα παιδικά βιβλία μειώνονται σταδιακά, με αποτέλεσμα σήμερα να έχουν σχεδόν εξαφανιστεί, δίνοντας τη θέση τους σε εικόνες ενός τεχνητού φυσικού περιβάλλοντος όπως είναι ένα πάρκο ή ένας ζωολογικός κήπος, αντικατοπτρίζοντας, σύμφωνα με τους επιστήμονες, τη γενικότερη τάση απομάκρυνσης του σημερινού ανθρώπου από το φυσικό περιβάλλον. Πόσα παιδιά αλήθεια έχουν την ευκαιρία να μαζέψουν σήμερα φρούτα του δάσους, πόσα γνωρίζουν ότι τα βατόμουρα και τα κούμαρα τρώγονται;

Η μελέτη διενεργήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, από ομάδα επιστημόνων του Πανεπιστημίου της Νεμπράσκα με επικεφαλής τον Allen Williams Jr, οι οποίοι επεξεργάστηκαν τις εικόνες των παιδικών βιβλίων που από το 1938 έως σήμερα τιμώνται με το βραβείο παιδικού βιβλίου Caldecott Medal, της σημαντικότερης διάκρισης παιδικού βιβλίου στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Τα αποτελέσματα της μελέτης αφήνουν να εννοηθεί ότι η σημερινή γενιά παιδιών δεν κατανοούν ούτε εκτιμούν τον φυσικό κόσμο και τη θέση του ανθρώπου μέσα σ' αυτόν» υπογραμμίζουν οι επιστήμονες, επισημαίνοντας ειδικότερα ότι κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας υπάρχει σταθερή μείωση των αναφορών στην άγρια φύση και τα πλάσματα που την κατοικούν, παρά την ενίσχυση του περιβαλλοντικού κινήματος.

Το γεγονός αυτό αναμφίβολα αντικατοπτρίζει την απομάκρυνση όλων μας από το φυσικό περιβάλλον - στη μελέτη περιλαμβάνονται στοιχεία ερευνών που δείχνουν ότι όλοι, μικροί και μεγάλοι, έχουν χάσει από καιρό την επαφή τους με το φυσικό περιβάλλον και κάτι τέτοιο λογικά δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη. Είναι πράγματι τόσο ανησυχητικό το γεγονός ότι πια τα παιδιά δεν μεγαλώνουν με εικόνες της άγριας φύσης, αλλά με άλλου είδους αναφορές σε αυτήν;

Οι συνέπειες

Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν ότι η αλλαγή αυτή οδηγεί σταδιακά σε απόλυτη έλλειψη κατανόησης της φύσης από τα παιδιά και κατά συνέπεια στην έλλειψη σεβασμού απέναντί της, ενώ ορισμένοι επιστήμονες κάνουν ακόμη λόγο για Σύνδρομο Στέρησης της Φύσης (Nature Deficit Disorder). Ο όρος δεν είναι ιατρικός, αλλά κοινωνιολογικός και η πατρότητά του ανήκει στον κοινωνιολόγο Ρίτσαρντ Λουβ, ο οποίος στο βιβλίο του Last Child in the Woods: Saving our children from Nature Deficit Disorder περιγράφει το υψηλό κόστος της έλλειψης επαφής του σημερινού παιδιού με το φυσικό περιβάλλον, συνδέοντάς την με παθήσεις όπως η υπερκινητικότητα, η παιδική παχυσαρκία και η αύξηση ψυχοσωματικών ασθενειών στα παιδιά.

Ωστόσο, όπως επισημαίνει η Jennn Savedge του Μother Nature NetWork, στη Huffington Post, το πρόβλημα ίσως να βρίσκεται αλλού και όχι στο γεγονός ότι τα παιδικά βιβλία δεν έχουν πια αναφορές στο φυσικό περιβάλλον. «Τα παιδικά βιβλία που ασχολούνται με τη φύση είναι τόσο γεμάτα από οικολογικά μηνύματα που πια τα παιδιά χάνουν το ενδιαφέρον τους γι' αυτά», τονίζει. «Ίσως τα παιδιά να μην είναι τόσο αποκομμένα από τη φύση, απλώς προτιμούν βιβλία που αναφέρονται σε αυτήν χωρίς διαρκώς να προσπαθούν να τους περάσουν ένα μήνυμα για την ανακύκλωση και την κλιματική αλλαγή».

Αξίζει, πάντως, να παρατηρήσουμε πόσα από τα αγαπημένα βιβλία των παιδιών μας αναφέρονται στη φύση ή διαδραματίζονται μέσα στο φυσικό περιβάλλον...

Πηγή: kathimerini.gr

Οι υπερδυνάμεις των ζωδίων

Αν τα ζώδια ήταν ήρωες ή κακούργοι, ποιες θα ήταν οι δυνάμεις τους;

Κριός

Ήρωας: Επιβράδυνση χρόνου. Έχεις τη δύναμη να επιβραδύνεις τη ροή του χρόνου γύρω σου, ώστε να πολεμάς με απίστευτη ταχύτητα, καθιστώντας το αδύνατον να σε χτυπήσουν ή να σε πυροβολήσουν οι αντίπαλοί σου. 

Κακούργος: Άτρωτος. Είσαι αδιαπέραστος από κάθε βλάβη, με αποτέλεσμα να απαιτούνται ακραία μέτρα για να σε πληγώσουν.

Ταύρος

Ήρωας: Χειραγώγηση μετεωρολογικών φαινομένων. Έχεις τη δύναμη να ελέγχεις τον καιρό, κάτι που σου επιτρέπει να ασκείς εξουσία σε πολλές πτυχές της ίδιας της φύσης.

Κακούργος: Σεισμικές δυνάμεις. Έχεις την ικανότητα να δημιουργείς σεισμικά κύματα και σεισμούς κατά βούληση.

Δίδυμοι

Ήρωας: Υπερουσιότητα. Έχεις τη δύναμη να μη γίνεσαι αντιληπτός από καμία από τις φυσικές αισθήσεις.

Κακούργος: Μοριακή εξαΰλωση. Μπορείς να κάνεις κάθε αντικείμενο να εξαφανιστεί δια παντός και να απορροφήσεις την ενέργειά του.

Καρκίνος

Ήρωας: Μαντική ικανότητα. Έχεις την ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι γεγονότα που λαμβάνουν χώρα σε άλλο τόπο ή να διαισθάνεσαι τόπους που δεν είναι ορατοί.

Κακούργος: Επίκληση. Μπορείς να καλέσεις ζώα, πλάσματα ή αλλόκοσμα όντα ως αρωγούς.

Λέων

Ήρωας: Αίσθηση κινδύνου. Έχεις συναίσθηση του κινδύνου πριν αυτός αποκαλυφθεί.
Κακούργος: Χειραγώγηση των πιθανοτήτων. Έχεις τη δύναμη να αλλοιώνεις την έκβαση των γεγονότων που απαιτούν τη συνδρομή της τύχης ή τη σύμπτωση ασυνήθιστων φαινομένων.

Παρθένος

Ήρωας: Δυναμικά πεδία. Έχεις την ικανότητα να δημιουργείς διαφανείς ή αόρατες ασπίδες ως μέσο προστασίας.
Κακούργος: Εξορισμός. Έχεις τη δύναμη να εκτοπίζεις κάποιον σε έναν απομακρυσμένο τόπο, συνήθως για να τον παγιδεύεις ή να τον κρατήσεις μακριά σου.

Ζυγός

Ήρωας: Διακτινισμός. Έχεις την ικανότητα να τηλεμεταφερθείς από κάποιο μέρος σε ένα άλλο με τη χρήση μαγικών σφαιρών που σε κυκλώνουν.
Κακούργος: Πολυγλωσσία. Μπορείς να αποκρυπτογραφήσεις κάθε γνωστή γλώσσα καθώς και να διδαχθείς τη γλώσσα κάθε πλάσματος, συμπεριλαμβανομένων και των εξωγήινων. μέσω της φυσικής επαφής.

Σκορπιός

Ήρωας: Σκιοκίνηση. Έχεις τη δύναμη να απωθείς με το νου σου φωτόνια, ώστε να δημιουργήσεις σκιά ή σκοτάδι και να μετακινήσεις αντικείμενα μέσα από τις σκιές.
Κακούργος: Κατάληψη. Έχεις την ικανότητα να παίρνεις τον έλεγχο του κορμιού και του μυαλού ενός άλλου, αφήνοντας προσωρινά το δικό σου σώμα και χρησιμοποιώντας το δικό τους ως δοχείο.

Τοξότης

Ήρωας: Πολυδιάστατο ταξίδι. Έχεις την ικανότητα να ταξιδεύει διαμέσου κάθε παράλληλης διάστασης.
Κακούργος: Μοριακή ανάφλεξη. Έχεις τη δύναμη να επιταχύνεις την κίνηση των μορίων αποσκοπώντας στην ανατίναξη πραγμάτων.

Αιγόκερως

Ήρωας: Κρυοκίνηση. Έχεις τη δύναμη να μειώνεις την κινητική ενέργεια των ατόμων ώστε να μειωθεί η θερμοκρασία τους. Αυτή η δύναμη συχνά χρησιμοποιείται ώστε να ελέγχει να δημιουγεί ή να απορροφά πάγο.
Κακούργος: Θερισμός. Έχεις την ικανότητα να σκοτώνεις ή να πληγώνεις θανάσιμα κάποιον μέσω της αφής.

Υδροχόος

Ήρωας: Δημιουργία πυλών. Έχεις τη δύναμη να δημιουργείς μαύρες τρύπες στο χωροχρόνο.
Κακούργος: Διαπέραση. Έχεις την ικανότητα να περνάς μέσα από στερεά αντικείμενα.

Ιχθύες

Ήρωας: Πραγματοποίηση ευχών. Έχεις τη δύναμη να ευχηθείς το οτιδήποτε και αυτή η ευχή να πραγματοποιηθεί.
Κακούργος: Στρέβλωση πραγματικότητας. Έχεις τη δύναμη να αλλάξεις και σμιλέψεις την ίδια την πραγματικότητα.

Πηγή: If the signs were superheroes/villains, what would their powers be?

A "Harry Potter" Themed Wedding

Ο γάμος σαν θεσμός δεν με ενδιαφέρει. Σας το έχω ξαναπεί. Μου αρέσουν όμως οι γαμήλιες τελετές και δεξιώσεις και πιο συγκεκριμένα εκείνες που χαρακτηρίζονται από ιδιαίτερο στυλ και πρωτοτυπία. Γι' αυτό, άλλωστε, με συναρπάζουν οι θεματικοί γάμοι που βλέπουμε στο εξωτερικό. Αν ήμουν wedding planner, όσο πιο εναλλακτικούς γάμους μου ζητούσαν να διοργανώσω, τόσο περισσότερο θα ενθουσιαζόμουν.

Κι αν ποτέ έπαιρνα την απόφαση να παντρευτώ, αυτό ακριβώς είναι το είδος γάμου που θα με έκανε να πω το μεγάλο "ναι". Και τι καλύτερο γαμήλιο θέμα από το μαγικό κόσμο του Harry Potter;

20 Ways To Create A "Harry Potter" Themed Wedding

Weddings are already such otherworldly. However, what better way to celebrate a wedding if you are a "Harry Potter" fan than to have a "Harry Potter" themed wedding? Follow these tips for a magical event. The love between two people and the ones they share it with is the perfect "Harry Potter" wedding!

The Proposal

 

First, begin by proposing in this amazing way! Have the ring placed in the chapter of "Harry Potter and the Half-Blood Prince" called 'The Unbreakable Vow', then cut away a square of all the other pages, so when she opens the book, the ring and the chapter name are the firsts things she'll see.

Note: Make sure that you do not use her copy. Buy another copy to propose with.


Save the Dates

 

If you'd like to send Save the Dates before sending the actual invitation, then these are a great choice!


Quidditch Themed Invitations

 

If you and your partner are into Quidditch, this is the perfect way to send wedding invitations!


Marauder's Map Themed Invitations

 

If you aren't a huge fan of Quidditch, perhaps Marauder's Map themed invitations would be the right choice. Mischief managed!


Bridesmaid Dresses

 

Have each of your bridesmaids dress in the four house colors to really incorporate Hogwarts into your wedding!


Bridal Flower Bouquet

 

Instead of having only flowers, incorporate the books into your bouquet! Style pages of the "Harry Potter" books into flowers and carry them down the aisle! They'll last longer than just the wedding day.

Note: It is suggested not to use your own copies of the books to do this. Simply buy more copies, then create this gorgeous bouquet!


Wedding Keepsakes

 

Give each of your guests a homemade wooden wand to take home, as a memento of your special day!


Seating Arrangement

 

Have your guests sit at their house tables! Have separate tables for Slytherins, Ravenclaws, Hufflepuffs, and Gryffindors. If you have guests that are not "Harry Potter" fans, place them at the Muggles table!


Incorporate the Sorting Hat

 

Incorporate the Sorting Hat into your wedding! Place the seating arrangements on cards attached to wands, and let the Sorting Hat be center piece. Each guest will get to keep the wand that their name is attached to!


Butterbeer

 

Butterbeer is a must to have the full "Harry Potter" theme! The drinks can be alcoholic or nonalcoholic.


Butterbeer Cupcakes

 

Have Butterbeer cupcakes for the guests to eat at the reception!


Sorting Hat Cupcakes

 

To further incorporate the Sorting Hat, have these cupcakes as a tasty treat!


Hedwig Cupcakes

 

Make sure Harry's owl is present with these adorable Hedwig cupcakes!


Bertie Botts Every Flavour Beans

 

Use these as a treat or as a centerpiece!


The Hog's Head

 

Have the tables assigned as different places in the Wizarding world, such as The Hog's Head.


Chocolate Frogs

 

Make sure chocolate frogs are part of the menu! Also, cut out hearts from the pages of the books and place them on top of cupcakes!


The Wedding Cake

 

The Golden Snitch can be part of the beautiful, elegant wedding cake.


Cake Toppers

 

Use these two as your cake toppers instead of the traditional bride and groom!


The Rings

 

Place the wedding rings inside of a Golden Snitch. When the ring bearer comes down the aisle, have him carrying this!


Decorations

Make sure to have this iconic quote as part of the wedding décor! 



Πηγή:  Ways To Create A "Harry Potter" Themed Wedding

*Πες το μου κι αυτό

Alternative wedding

Πριν από μερικές εβδομάδες, είδα τυχαία ένα ρεπορτάζ στην τηλεόραση σχετικά με το γάμο της Άντας Λιβιτσάνου. Υπό άλλες συνθήκες, θα άλλαζα κανάλι(ή δωμάτιο, καθώς το τηλεκοντρόλ δεν ανήκει καταρχήν στη δική μου δικαιοδοσία), αλλά κάτι με κέντρισε στο συγκεκριμένο γάμο. Τώρα θα μου πείτε τι το τόσο ξεχωριστό είχε ένας celebrity γάμος που όχι μόνο μ' έκανε να κάτσω και να παρακολουθήσω όλο το ρεπορτάζ, αλλά να αφιερώσω επίσης για εκείνον και μια ανάρτηση στο ιστολόγιό μου... Μην είστε ανυπόμονοι, θα σας τα εξηγήσω όλα.

Γνωρίζετε την αγάπη μου για τη μόδα και το ωραίο στυλ. Πρόκειται για μία αγάπη που επεκτείνεται -εκτός από τα ρούχα και τα αξεσουάρ- και στο decor αλλά και στο food styling. Αυτός ήταν και ο λόγος που ξετρελάθηκα με το συγκεκριμένο γάμο. Από την πρώτη κιόλας φωτογραφία, μαγεύτηκα από το "στήσιμο" του συγκεκριμένου γάμου. Μπορεί να μην είμαι fan του θεσμού, αγαπώ όμως πολύ τις τελετές και δεξιώσεις(βρε μήπως να γίνω wedding planner;). Όσο πιο πρωτότυπες και εναλλακτικές είναι, τόσο περισσότερο μου αρέσουν. 

Στυλ casual μα ιδιαιτέρως κομψό, ρομαντικό σκηνικό, βγαλμένο θαρρείς από παραμύθι, ιδέες φρέσκες και πολύ πρωτότυπες. Με αυτές τις λέξεις θα επέλεγα να συνοψίσω τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου γάμου. Και γι' αυτό το λόγο το ρεπορτάζ με κέρδισε αμέσως.

Η πρώτη φωτογραφία που είδα ήταν το νυφικό. Μια μακριά ψηλόμεση λευκή φούστα κι ένα δαντελένιο crop top που είχε κάτι 80's, με κοντά και φουσκωτά μανικάκια. Από κάτω φορούσε ολόλευκα all stars. Το λάτρεψα αμέσως. Άνετο, λιτό, υπέρκομψο. 

Ύστερα, είδα τις τούρτες(ωωω ναι, το ζευγάρι έκοψε δύο πανέμορφες τούρτες), τις οποίες είχε μάλιστα φτιάξει η ίδια η Άντα(για όσους δεν το ξέρετε, εκτός από ηθοποιός είναι και ζαχαροπλάστης - βλέπε Ada's Little Kitchen). Η πρώτη, καλυμμένη από ροζ σαμπανιζέ ροζέτες, ήταν διακοσμημένη με το ζευγάρι και τα κατοικίδια του, ενώ η δεύτερη, που έμοιαζε λες κι ήταν καλυμμένη με νεραϊδόσκονη, είχε επάνω της τις φιγούρες των Peter Pan και Wendy.

Ξέφευγε από τα τετριμμένα των γάμων, όπως τους έχουμε συνηθίσει(με όλη τους την extravaganza, που συχνά αγγίζει τα όρια του kitsch). Ένας γάμος από εκείνους που αγαπάμε να χαζεύουμε σε ξένες ιστοσελίδες στο διαδίκτυο. Μια δεξίωση που κάνει και τους πολέμιους του γάμου να λυγίζουν. Μια φοβερή πρόταση για ζευγάρια που δε θέλουν να ακολουθήσουν την περπατημένη και ψάχνουν ιδέες για ένα εναλλακτικό θέμα. Άλλωστε, η μέρα αυτή είναι καταδική τους κι έχουν δικαίωμα να την γιορτάσουν όπως εκείνοι επιθυμούν(κι αν η θεία Σούλα-Τούλα-Κούλα θέλει να χορέψει τσάμικα, ας πάει σε κανένα πανηγύρι).

Ας ευχηθούμε, λοιπόν, βίον ανθόσπαρτον στους νεόνυμφους κι ας τους ευχαριστήσουμε που μοιράστηκαν μαζί μας τις φωτογραφίες και την υπέροχη τους ιδέα.

Solar Eclipse

EDITORIAL

Λένε ότι ο ήλιος αγαπούσε τόσο πολύ τη σελήνη, 
που κάθε βράδυ πέθαινε για να την αφήσει να αναπνεύσει...

Η ηλιακή έκλειψη της 20ης Μαρτίου, όπως εθεάθη από το Leicester(UK)

Μα είναι και λίγες, ελάχιστες μέρες που ο ήλιος καταφέρνει να αγγίξει για μια στιγμή την αγαπημένη του και να την κλείσει στην καυτή του αγκαλιά...

20 Μαρτίου 2015

Πες μου ένα παραμύθι πριν φύγεις...

Θυμάσαι τότε που ξαπλώσαμε στο ίδιο κρεβάτι; Χωρίς σεξ, χωρίς παθιασμένα φιλιά, κλέβοντας πεταχτά βλέμματα ο ένας μέσα απ' τα μάτια του άλλου. Μερικές φορές είναι ωραίο απλά να ξαπλώνεις, χωρίς λόγια, χωρίς πράξεις, χωρίς προσδοκίες. Να πλαγιάζεις δίπλα σ' ένα ζεστό κορμί και να ονειρεύεστε μαζί. Απλά να απολαμβάνεις την οικειότητα της στιγμής.

Όλοι αναζητούμε ρανίδες συντροφικότητας, κανείς δεν το παραδέχεται. Ποτέ. Καρτερούμε στις σκιές, αθέατοι, περιμένοντας τον επόμενο διαβάτη που θα περάσει για λίγο από τη ζωή μας. Δε ζητάμε και δεν δινόμαστε. Αντικατοπτρισμοί ύπαρξης, άπιαστα αερικά. Καπνός. Άνθρωποι μόνοι.

Ξαπλώναμε ο ένας δίπλα στον άλλον σιωπηλοί, λες και οι λέξεις ήταν μάγια σκοτεινά, που κρέμονταν πάνω από τα κεφάλια μας απειλώντας να μιάνουν τη μέθεξη που συντελούνταν στις ψυχές μας. Ο χτύπος του ρολογιού έκοβε την αιθέρια σιγή στα δύο, υπενθυμίζοντάς μας το χρόνο που τρέχει, τρέχει συνεχώς, δεν περιμένει κανέναν και πίσω ποτέ δε γυρνά για αργοπορημένους επιβάτες.

***

Πολλές φορές προσπάθησαν οι άνθρωποι να νικήσουν το χρόνο. Εφηύραν ρολόγια και προσπάθησαν να τα κάνουν να κυλήσουν κατά το δοκούν, με την ταχύτητα που εκείνοι επιθυμούσαν. Μάταια... Ό,τι κι αν έκαναν, όσες φορές κι αν γύριζαν τους ωροδείκτες πίσω, ο χρόνος δεν σταματούσε. Οι μέρες, οι μήνες, οι εποχές... Όλα περνούσαν μπρος από τα μάτια τους. Κι όσα ονόματα κι αν του άλλαξαν, ο χρόνος δεν γελάστηκε. Γιατί το πιο αλάνθαστο ρολόι ήταν τα κορμιά τους. Εκείνα τα φθαρτά κορμιά που πάλευαν να ξεφύγουν από τη θνητή τους φύση, που πάλευαν ν' αγγίξουν την αιωνιότητα. Ο χρόνος τα άγγιξε όλα, ένα προς ένα, και παρευθύς έγινε ο αδιαφιλονίκητος θεός του Κάτω Κόσμου.

***

Ήθελα να σου πω ότι ο έρωτας μπορούσε να νικήσει το χρόνο. Πάνω στον ακαταμάχητο έρωτα, τον ακλόνητο κατακτητή, τα θνητά μας κορμιά μπορούν ν' αγγίξουν μια στιγμή αιωνιότητας πριν τα κάψει το έκπαγλο φως των ανώτερων δυνάμεων που αψήφησαν. Ήθελα...
Προσπάθησα, ειλικρινά. Είχα πολλά να σου πω.
Φοβήθηκα. Φοβήθηκα μήπως τον φέρεις μ' έναν αναντίρρητο τρόπο στη ζωή μου. Μήπως δίπλα σου ξεχάσω να ζω μόνη. Την είχα ανάγκη τη μοναξιά μου.

***

Ο χρόνος συνέχιζε πάντα να προχωρά αμείλικτος. Τόσο αργά και τόσο γρήγορα, σε μια παράφρονα ταυτόχρονη πορεία. Αιωνιότητα δευτερολέπτων. Το ατέρμονο μαρτύριο της σταγόνας. Δεν άντεξαν, στο τέλος, οι άνθρωποι τα βάρβαρα δευτερόλεπτα. Έμαθαν να μετρούν το χρόνο με αναμνήσεις. Έγινε η προσμονή πιο γλυκιά. Ο χρόνος, εντούτοις, δεν έπαψε ποτέ να περνά και να φεύγει για πάντα

Θυμάμαι διάβαζα στα μάτια σου κάθε βράδυ το δικό σου φόβο. Για το θριαμβευτή χρόνο και για τους φόβους σου. Τον αγώνα σου να επικρατήσεις έστω και για μία στιγμή. Συχνά απόρησα, αν ήμουν κι εγώ μία από εκείνες τις προσπάθειες. Μάταια... Ήμασταν μονάχα δυο ψυχές στο πλήθος.

Οι μαχητές της αιωνιότητας δεν παραιτήθηκαν ποτέ. Συμβιβάστηκαν σε μια προσωρινή ανακωχή. Μόνη τους επικράτηση - πες το απέλπιδα αντίδραση- να στέκονται άπρακτοι, ακούγοντας το αδυσώπητο κλικ των δεικτών ενός ρολογιού. Προσπαθούν να εξουσιάσουν το χρόνο αγνοώντας τον. Αργοπίνοντας το νερό της λήθης. Σκοτώνοντας ώρες και τις θνητές ζωές τους μαζί. Περιφρονώντας την ίδια τη θνητότητα τους.

***

Με κράτησες σφιχτά στα δυο σου χέρια, λες και φοβόσουν μη σου φύγω. Γκρέμισα κάθε τοίχο εκείνη τη νύχτα και αφέθηκα στο καθησυχαστικό σου άγγιγμα. Αποκοιμήθηκα στη θαλπωρή της ζεστής αγκαλιάς σου, που σαν απροσπέλαστη ασπίδα με προστάτευε απ' όλους τους εφιάλτες. Εκεί, στην κατευναστική ασφάλεια του στέρνου σου, κρυφάκουσα τους άτακτους χτύπους της καρδιάς σου. Τα χείλη μου, αθόρυβα, ψιθύρισαν κάποιο μυστικό. Ποτέ ξανά δεν είχα νιώσει τόσο κοντά σου. Το μαγικό εκείνο βράδυ, τα όνειρά μας μπερδεύτηκαν και γίνανε ένα.

***

Τι ήμασταν άραγε; Δεν ρώτησα ποτέ, δεν έβαλες ταμπέλες, δεν ενδιέφερε κανέναν απ' τους δύο. Ξέραμε όμως τι δεν ήμασταν. Και τι δεν θέλαμε να γίνουμε. Αποφασίσαμε να απολαύσουμε για λίγο εκείνη την αβάφτιστη ευτυχία, δίχως να τη βεβηλώσουμε με ονόματα και ιδιότητες που δεν της πρέπουν. Κάναμε σημαία τα όσα φοβόμασταν και την κυματίσαμε περήφανα πάνω από τις ζωές μας.

Ζήσαμε για λίγο καιρό έναν έρωτα. Όχι, τώρα που το σκέφτομαι δεν ήταν έρωτας, αλλά, διάολε, ήταν κάτι σαν έρωτας. 

***

Είχα ξαπλώσει πιο κοντά σου από ποτέ. Δεν ήμουν δίπλα σου, είχα τρυπώσει μέσα σου. Είχα αγγίξει την ψυχή σου. Το ένιωσες κι εσύ. Σε περιόρισε σαν ρούχο ξένο, δανεικό. Βιάστηκες να μαζέψεις τις αποσκευές σου, να κυνηγήσεις νέα εφήμερα. 

Τα βήματα σου βάρυναν και ξύπνησα απ' τη λήθη. Είχες πολλές αποσκευές, τώρα πια το έβλεπα. Στους κυρτωμένους ώμους και τα σκοτεινιασμένα σου μάτια διάβασα τα ανείπωτα, που τόσο καιρό, κρυφά απ' όλους, κουβαλούσες. Οι μέρες μας μαζί ήτανε πλέον μετρημένες...

Κάπου, κάποτε, είχες δώσει τα ρέστα σου κι είχες χάσει. Πόνταρες όνειρα, ελπίδες, συναισθήματα και το μόνο που έμεινε ήταν απογοήτευση. Γι' αυτό τώρα τρέχεις. Εγκαταλείπεις την παρτίδα πριν σε εγκαταλείψει εκείνη. Τρέχεις να ξεφύγεις από τα βρόχια του έρωτα. Δε χρειάζεται να μου εξηγήσεις.

Καταλαβαίνω. Πάντα καταλάβαινα...

***

«Μη φεύγεις ακόμη» ψιθύρισα με σπασμένη φωνή. «Πες μου ακόμη ένα παραμύθι. Γιάτρεψε μου τις πληγές». Κι εσύ με πήρες ξανά στην αγκαλιά σου, το άσυλο της πληγωμένης μου οντότητας. Με άγγιξες με το τρυφερό σου χάδι κι εγώ ανατρίχιασα σύγκορμη. Η καυτή σου ανάσα, σαν βελούδο χάιδευε το πρόσωπό μου. «Μια φορά κι έναν καιρό...» στο άκουσμα της βαριάς σου φωνής ένιωσα ασφάλεια και σου χαμογέλασα. «...ήτανε τρεις πριγκίπισσες, που ήτανε ξακουστές για τις χάρες τους στα πέρατα της οικουμένης. Η πρώτη, η μεγαλύτερη, είχε την πιο όμορφη φωνή του κόσμου. Τόσο μελωδική, που σώπαιναν τα αηδόνια για να ακούσουν το τραγούδι της. Η δεύτερη, ήταν η πιο όμορφη γυναίκα σε όλο το βασίλειο. Τόσο όμορφη που τα λουλούδια άνθιζαν στο πέρασμά της. Είχε κατάξανθα μαλλιά σαν ξωτικό και αλαβάστρινη επιδερμίδα.»

Έκανες μια από τις περίφημες δραματικές σου παύσεις -σου άρεσε να ψαρεύεις από τα μάτια μου την επιβεβαίωση. Σε κοίταξα σαν ανυπόμονο παιδί, λες κι ήσουν ο μαριονετίστας που με τη φωνή του κινούσε τα νήματα της ύπαρξής μου. Χαμογέλασες αυτάρεσκα με το κατόρθωμά σου και συνέχισες «Η πιο σπουδαία, όμως, απ' όλες τις πριγκίπισσες ήταν η τελευταία, η μικρότερη. Δεν είχε μελωδική φωνή, ούτε αψεγάδιαστη ομορφιά. Ήταν μια κοπέλα όπως όλες οι άλλες. Κι αυτό ήταν που την έκανε την πιο ξεχωριστή. Γιατί μέσα σε αυτή τη συνηθισμένη κοπέλα έκαιγε μια άσβεστη φλόγα. Ήταν γενναία και έξυπνη. Δίκαιη και λογική. Πρόθυμη και ανιδιοτελής. Αγαπούσε όλο τον κόσμο και άπλωνε το χέρι της σε κάθε αβοήθητο πλάσμα. Μολαταύτα, κανείς δεν την πρόσεχε. Οι αδερφές της  πάντα θάμπωναν όλους τους υπηκόους με τα οφθαλμοφανή τους χαρίσματα. »

Μου έγνεψες συνωμοτικά και κατάλαβα ότι η ιστορία έμελλε να πάρει νέα τροπή. «Ένα πρωί, ο βασιλιάς πατέρας τους τις κάλεσε στην αίθουσα του θρόνου. Τα νέα ήταν ευχάριστα. Ο πρίγκιπας του γειτονικού βασιλείου είχε έρθει κι είχε ζητήσει μια από τις κόρες του σε γάμο. Οι νεαρές γυναίκες χαμογέλασαν στο άκουσμα αυτού του νέου. Κάθε νεαρή κοπέλα, σε κάθε βασίλειο, ονειρευόταν να γίνει γυναίκα του. "Εμένα θα παντρευτεί πατέρα, έτσι δεν είναι; Άλλωστε προηγούμαι" ρώτησε εναγωνίως η μεγαλύτερη. Όταν ο ηλικιωμένος άντρας δεν απάντησε, πήρε σειρά η μεσαία κόρη. "Μήπως πατέρα είδε εμένα και μ' ερωτεύτηκε;" Ο βασιλιάς κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. Άξαφνα στράφηκαν όλοι στην τρίτη πριγκίπισσα. Όλη αυτή την ώρα, η μικρότερη πριγκίπισσα καθόταν σιωπηλή στην άκρη. "Μήπως δεν θες να τον παντρευτείς κόρη μου;" τη ρώτησε στοργικά ο βασιλιάς. "Δεν έχω πρόβλημα πατέρα. Οι αδερφές μου είναι μεγαλύτερες και πιο χαριτωμένες από μένα. Ας γίνουν αυτές ευτυχισμένες, προηγούνται." ψέλλισε διστακτικά. Οι άλλες δυο γυναίκες άρχισαν να μιλάνε ταυτόχρονα και να λογομαχούν για το ποια ήταν πιο άξια να παντρευτεί τον περιζήτητο πρίγκιπα. Ένα βουητό απλώθηκε παντού στην αίθουσα του θρόνου.» 

Τα λόγια σου ήταν γάργαρο νερό, κι εγώ η διψασμένη περιπλανώμενη στην έρημο, που βρήκα επιτέλους μια μικρή όαση δροσιάς. « Ένα νεύμα του βασιλιά ήταν αρκετό για να πάψει κάθε ήχος, ανθρώπινος και μη.» Ανασήκωσα το κεφάλι μου και σε κοίταξα στα μάτια. Ο σαρκασμός ήταν εμφανής στο πρόσωπό μου. Μου άφησες ένα απαλό φιλί στα χείλη. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι σου άρεσε τόσο πολύ όταν σ' ειρωνευόμουν. Συνέχισες ατάραχος τη διήγηση, λες και δεν σε είχα διακόψει καθόλου. « "Ο πρίγκιπας της Πέρα Χώρας μου ανακοίνωσε πως θέλει να ζητήσει μια από τις κόρες μου σε γάμο. Αλλά επειδή δεν σας γνωρίζει, μου ζήτησε να σας βάλω μια δοκιμασία. Όποια περάσει τη δοκιμασία, θα είναι, λέει, άξια να γίνει γυναίκα του." Οι νεαρές κοπέλες κοιτάχτηκαν απορημένες. Ποτέ ξανά δεν είχαν ακούσει τέτοια τρελή ιδέα! "Σε καθεμιά από εσάς θα δοθεί ένα τμήμα του βασιλείου. Θα επισκεφτείτε κάθε γωνιά του τμήματος που σας αναλογεί. Η δοκιμασία θα σας βρει εκεί. Εσείς δεν θα γνωρίζετε τίποτε περισσότερο". Η μικρότερη πριγκίπισσα πήγε να σπάσει πρώτη τη σιωπή. "Στη δοκιμασία θα συμμετέχετε και οι τρεις. Αυτός είναι απαράβατος όρος." απάντησε ο βασιλιάς, σαν να είχε μαντέψει τις σκέψεις της κόρης του.» Ένα κορνάρισμα ακούστηκε από τον αυτοκινητόδρομο και μ' έβγαλε για λίγο από την ύπνωση μου. Η πραγματικότητα έμοιαζε τόσο σκληρή και κρύα. Ανυπομονούσα να χωθώ βιαστικά κάτω από το πέπλο του παραμυθιού σου.

«Μη σταματάς» σε ικέτεψα με βραχνή φωνή. Με αγκάλιασες στοργικά. Δεν θα με εγκατέλειπες πριν μου χαρίσεις το στερνό μας παραμύθι. Σύντομα η φωνή σου με τύλιξε ξανά και με ταξίδεψε πάλι στη χώρα του ονείρου. «Το επόμενο πρωί οι τρεις πριγκίπισσες επιβιβάστηκαν στις άμαξες τους και ξεκίνησαν η καθεμιά για το δικό της μεγάλο ταξίδι. Κατά το μεσημεράκι, η  μεγαλύτερη πριγκίπισσα διέταξε τον αμαξά να σταματήσει δίπλα στο ποτάμι, στις παρυφές του Πέτρινου Δάσους, να ξεκουραστούν. Ο αμαξάς της υπενθύμισε ότι το δάσος είχε πάρει το όνομά του από τις αιχμηρές πέτρες που οριοθετούσαν το στενό μονοπάτι. Αν τους έπιανε η νύχτα, θα ήταν πολύ επικίνδυνο για το άλογο να το διασχίσει στα σκοτεινά. Η πριγκίπισσα κάγχασε και τον διέταξε ξανά να σταματήσει. Ο ήλιος δεν άργησε να δύσει, το σκοτάδι αργά αλλά σταθερά άρχισε να κερδίζει έδαφος. Το μονοπάτι στο Πέτρινο Δάσος σύντομα θα ήταν απροσπέλαστο. Η πριγκίπισσα διέταξε να ξεκινήσουν αμέσως και να διασχίσουν το δάσος, έστω και στο σκοτάδι. Στο άκουσμα της άρνησης του αμαξά έγινε έξαλλη για την αναίδειά του. Βγήκε από την άμαξα και δοκίμασε να διασχίσει πεζή το επικίνδυνο μονοπάτι. Μόλις δύο βήματα πρόλαβε να κάνει, πριν παραπατήσει και σωριαστεί επάνω στις αιχμηρές πέτρες. Ο έμπειρος αμαξάς είχε δίκιο. Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να καταλύσουν στο κοντινότερο χωριό. Δεν μπορούσε εκείνη, η μεγαλύτερη πριγκίπισσα του βασιλείου της, να παραδεχτεί ότι έκανε λάθος. Αντ' αυτού, ξέσπασε την αγανάκτησή της στη συνοδεία της. Η κελαρυστή της φωνή είχε χάσει κάθε μελωδικότητα και κάθε κάλλος, καθώς είχε χρωματιστεί από κακία.» Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω ένα ειρωνικό μορφασμό. Εσύ με είδες και μου χάρισες ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο. «Το σκοτάδι άγγιξε κάθε γωνιά του Πέτρινου Δάσους και η νύχτα γινόταν όλο και πιο πηχτή. Ήταν ώρα να φύγουν. Ενώ η πριγκίπισσα ανέβαινε στην άμαξα, διέκρινε μια κίνηση μέσα στο δάσος, Δεν έδωσε σημασία. Καθώς απομακρύνονταν στον ορίζοντα, ένας νεαρός άντρας βάδισε αργά προς το ποτάμι. Κάθισε στο σημείο που πριν λίγη ώρα καθόταν η πριγκίπισσα κι απολάμβανε το γάργαρο τραγούδι του ποταμού. Κρατούσε τρεις περγαμηνές στο χέρι του. Πήρε την πρώτη και την έσκισε σε πολλά μικρά κομμάτια. Τα έριξε στα νερά, να τα πάρει το ποτάμι, μαζί με τις ελπίδες της πρώτης πριγκίπισσας...»

Άκουγα με κομμένη την ανάσα. Είχες κρατήσει την καλύτερη ιστορία σου για το τέλος. Ή μήπως ήταν η καλύτερη επειδή αυτό ήταν το τέλος; « Την επόμενη ημέρα, η δεύτερη πριγκίπισσα είχε ήδη διασχίσει τη μισή διαδρομή. Είχε φτάσει στο αγαπημένο χωριό του πατέρα της. Δεν είχε συναντήσει ακόμη την περιβόητη δοκιμασία, αλλά ήταν σίγουρη ότι θα νικούσε. Δεν ήταν τυχαίο ότι ο πατέρας της τής είχε δώσει αυτή τη διαδρομή. Ξεκουραζόταν στο Σμαραγδένιο Κάστρο, όταν ένας ρακένδυτος χωρικός εμφανίστηκε στο παλάτι και ζήτησε να τη συναντήσει. Η νεαρή γυναίκα αναρωτήθηκε μήπως ο χωρικός ήταν υπηρέτης του πρίγκιπα της. Τον δέχτηκε με δισταγμό. Ο φτωχός άνδρας την πλησίασε αμήχανα και τη χαιρέτισε με μια αδέξια υπόκλιση. "Υψηλοτάτη, μεγάλη μου τιμή που με δεχτήκατε." Η αποστροφή της για την ταπεινή του εμφάνιση ήταν ολοφάνερη. "Θα ήθελα να παρακαλέσω αν η υψηλότητα σας θα είχε την ευγενή καλοσύνη -ω μα βέβαια το γνωρίζω ότι μια πριγκίπισσα όπως εσείς έχει απέραντη καλοσύνη!- να μου δώσει δουλειά στο Σμαραγδένιο Κάστρο. Η οικογένειά μου, Υψηλοτάτη, έπαθε μια μεγάλη καταστροφή και χρειάζομαι οπωσδήποτε μια δουλειά, αλλιώς θα πεινάσουμε όλοι." Το μόνο που σκεφτόταν η πριγκίπισσα ήταν ο "πρίγκιπας της". Αδιαφορούσε πλήρως για τον κακόμοιρο χωρικό, τόσο που ούτε πρόσεξε τα λεπτά του χαρακτηριστικά και την ευγενή ομιλία του.» 

Ρουφούσα κάθε σου λέξη με πόθο και ευλάβεια, λες και κρεμόταν η ζωή μου απ' αυτό. Λες κι ήταν το παραμύθι σου η πρώτη και η τελευταία μου ανάσα. « "Μπορείς να αποσυρθείς." του απάντησε ψυχρά. Εκείνος έπεσε στα πόδια της και ασπάστηκε το μεγαλοπρεπές της ένδυμα. Ένας μορφασμός αηδίας ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό της και έτσι, με μια απλή έκφραση, στραγγίστηκε όλη η ομορφιά της. "Αρκετά" του είπε μ' ένα κοφτό συριγμό. Ο χωρικός σηκώθηκε όρθιος και υποκλίθηκε άλλη μια φορά βαθιά. Η πριγκίπισσα ξεφύσηξε περιφρονητικά και αποχώρησε πρώτη από την αίθουσα. Ο χωρικός απομακρύνθηκε από το κάστρο βαδίζοντας αργά. Τα βήματά του τον οδήγησαν σ' ένα πηγάδι. Ο χωρικός στηρίχτηκε στο πηγάδι σκεπτικός. Μια φωνή ακούστηκε πίσω του. "Υπάρχει ένας παλιός μύθος για εκείνο το πέτρινο πηγάδι. Πριν από πολλά χρόνια, η ιστορία λέει, οι κάτοικοι κινδύνεψαν από την ατελείωτη ξηρασία. Μια μητέρα, απελπισμένη από το κλάμα του παιδιού της, γονάτισε δίπλα στην πηγή που είχε στερέψει και προσευχήθηκε να σωθεί η πόλη. Τότε, από το πουθενά εμφανίστηκε στη θέση της πηγής ένα πέτρινο πηγάδι. Οι χωρικοί, μάλιστα, λένε ότι το πηγάδι είναι απύθμενο, λόγω της απέραντης αγάπης εκείνης της μητέρας για το παιδί της. Από τότε ποτέ ξανά δεν κινδύνεψε το χωριό από ξηρασία." Ο νεαρός άντρας γύρισε το κεφάλι του και κοίταξε το νεοφερμένο. Ένα πάνοπλος ιππότης τον πλησίασε και υποκλίθηκε με σεβασμό. "Υψηλότατε;" ψέλλισε διστακτικά. Ο νεαρός άντρας κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. Ο ιππότης του έδωσε μια περγαμηνή, όμοια με εκείνη που χάθηκε στο ποτάμι του Πέτρινου Δάσους. Ο πρίγκιπας έσκισε αφηρημένα το δεύτερο γράμμα και πέταξε τα κομμάτια στο απύθμενο πηγάδι, ώστε να χαθούν για πάντα. »

Άθελα μου, αναστέναξα. Το μυαλό μου είχε χαθεί μέσα στο στερνό μας παραμύθι. Στον πρίγκιπα που στη φαντασία μου του είχα χαρίσει τα μάτια σου... « Τέσσερις μέρες είχαν περάσει και η μικρότερη πριγκίπισσα βρισκόταν ακόμη στην αρχή του ταξιδιού. Κάθε τόσο έκανε μια στάση για να βοηθήσει κάθε απροστάτευτο πλάσμα που περνούσε δίπλα της. Ο πρίγκιπας -με τη νέα του δοκιμασία- την περίμενε στα μισά της διαδρομής, αλλά εκείνη ακόμη δεν είχε φανεί. Είχε αρχίσει να ανησυχεί, όταν ο αγγελιαφόρος ανήγγειλε ότι η πριγκίπισσα πλησιάζει. Δεν είχε, ωστόσο, ιδέα γιατί είχε αργήσει τόσο. Ο πρίγκηπας ενδύθηκε ξανά την πτωχική περιβολή του και έσπευσε στο Μαύρο Ροδώνα, την πιο μαγική έκταση του βασιλείου -κατάσπαρτη από μαύρα τριαντάφυλλα. Είχε ένα προαίσθημα ότι η πριγκίπισσα θα σταματούσε να θαυμάσει τη σπάνια ομορφιά του ροδώνα. Το ένστικτό του τον δικαίωσε. Η πριγκιπική άμαξα σταμάτησε στην πλινθόκτιστη βρύση και η νεότερη πριγκίπισσα του βασιλείου κατέβηκε μαζί με τη συνοδεία της. Ο πρίγκιπας την παρατήρησε προς στιγμής από απόσταση. Έμοιαζε τόσο διαφορετική από τις αδερφές της. Όχι, δεν ήταν η εμφάνισή της. Αυτή η κοπέλα είχε κάτι..κάτι διαφορετικό. Ίσως να ήταν το χαμόγελό της, φαινόταν τόσο αγνό και τόσο ειλικρινές. Ίσως τα μάτια της, αγκάλιαζαν όλη την πλάση με στοργή. Ένας τρόπος υπήρχε για να διαπιστώσει αν ήταν αυτό που έδειχνε. Να την πλησιάσει. » 

Μου χάιδευες απαλά τα μαλλιά. Δεν ήθελα αυτό το παραμύθι να τελειώσει ποτέ. « Ο πρίγκιπας πλησίασε διστακτικά τη βρύση, όταν εκείνη ετοιμαζόταν να πιει νερό. Η νεαρή πριγκίπισσα έριξε μια ματιά στο ρακένδυτο άντρα. Έμοιαζε τόσο διψασμένος... Του χαμογέλασε άδολα και του παραχώρησε τη σειρά της. "Φαίνεσαι ταλαιπωρημένος ξένε, πιες εσύ πρώτος -το έχεις περισσότερη ανάγκη από εμένα." Ο πρίγκιπας δεν πίστευε στα μάτια και τα αυτιά του. "Υψηλοτάτη..." μουρμούρισε σαστισμένος "πώς μπορώ εγώ, ο ταπεινός σας δούλος να πιω νερό όταν τα χείλη σας διψάνε;" » Ανασήκωσα το κεφάλι και σε κοίταξα, δειλά, στα μάτια. Και τα δικά μου χείλη διψούσαν, μα όχι για νερό.. « "Καλέ μου ξένε, φαίνεται ότι έχεις δουλέψει σκληρά κι έχεις περάσει δύσκολα. Μην αμφιβάλλεις ούτε στιγμή πως το αξίζεις." Η καρδιά του πρίγκιπα σκίρτησε μες στο στέρνο του. Ένιωθε λες κι είχε γνωρίσει έναν άγγελο επί γης. Ήθελε να της αποκαλύψει την ταυτότητά του, μα η δοκιμασία δεν είχε τελειώσει ακόμη. »

Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο, παρά μονάχα την ιστορία σου. Κρεμόμουν από τα χείλη σου ζώντας για κάθε λέξη που άπληστα άρπαζα στον αέρα και την αιχμαλώτιζα μια για πάντα στα όνειρά μου. « Τελική ευθεία. Όλα ή τίποτα. Μέσα σε μια στιγμή , ο πρίγκιπας μεταμορφώθηκε ολότελα -από καλοκάγαθος φτωχός, σε άπληστο τέρας. Κάθε έκφραση του προσώπου του έλεγε την ίδια ιστορία: ένας ληστής τους είχε παρασύρει στην παγίδα του. Οι πιστοί του ιππότες -συνένοχοι στο σχέδιο- με φτωχικές φορεσιές ντυμένοι, ξεπήδησαν από κάθε κρυφή γωνιά του Μαύρου Ροδώνα και τους περικύκλωσαν. Άξαφνα, ο ληστής πρίγκιπας στράφηκε στη νεαρή κοπέλα απέναντί του. Η πριγκίπισσα τον κοίταξε κατάματα κι εκείνη, σαν να τον πολεμούσε με τη δύναμη του βλέμματός της. Αγέρωχη έστεκε εμπρός του με γενναιότητα και τόλμη. Ένας νεοφερμένος "ληστής" κατέφθασε, σέρνοντας μια ρακένδυτη γυναίκα πίσω του. Όλα μέρος του σχεδίου. Δίχως να το σκεφτεί, η νεαρή πριγκίπισσα πρόσφερε τον εαυτό της στη θέση της άγνωστης γυναίκας. Οι ιππότες την έδεσαν, μα εκείνη δεν ζάρωσε στιγμή. Ατρόμητη. Δε λύγισε στιγμή. Ο πρίγκιπας διέταξε να της δέσουν τα μάτια και να τους αφήσουν μόνους. Πνιχτοί λυγμοί ακούστηκαν από τη συνοδεία της. Μολαταύτα, η πριγκίπισσα έμεινε ατάραχη. Δεν αντέδρασε ούτε όταν εκείνος χάιδεψε τους καρπούς της με μια παγωμένη λάμα μαχαιριού. Έπειτα... Μια παύση. Σιγή απλώθηκε παντού. Ένας απότομος ήχος -τα αμείλικτα δεσμά που σχίζονται στα δυο- ακούστηκε και τα χέρια της απέκτησαν ξανά την ελευθερία που τόσο βάναυσα είχαν στερηθεί τα τελευταία λεπτά. Μια περγαμηνή τρύπωσε στην παλάμη της, έτοιμη να προσφέρει τις πολυπόθητες εξηγήσεις που ζητούσε. Το μαντίλι "γλίστρησε" από τα μάτια της σαν χάδι. Ήταν εκείνος που θέλησε να της κλέψει την καρδιά. Ο "ληστής" είχε φορέσει ξανά τα πριγκιπικά του ρούχα κι είχε γονατίσει μπροστά της. Δεν χρειαζόταν πλέον μεταμφιέσεις και άθλους. Είχε ανάγκη μονάχα εκείνη. 
Η πριγκίπισσα διάβασε το γράμμα της περγαμηνής καχύποπτα, μα όσο περισσότερο διάβαζε τόσο περισσότερο μαλάκωνε το βλέμμα της. Ρουφούσε λαίμαργα τα λόγια αγάπης που της είχε γράψει ο πρίγκιπας, ο δικός της πρίγκιπας. Ο νεαρός άντρας περίμενε γονατιστός για ένα της βλέμμα, ένα της χαμόγελο. Εκείνη τον άγγιξε δειλά. Ο πρίγκιπας σηκώθηκε αμέσως -ίσα που πρόλαβε να δει ένα δάκρυ συγκίνησης στην άκρη του ματιού της.
Έκλεισε μες στα χέρια του τα δικά της. Την κοίταξε στα μάτια, καθώς της ψιθύριζε τις λέξεις που κάθε γυναίκα λαχταρούσε ν' ακούσει. "Εσύ είσαι η ιδανική. Το ζωντανό μου όνειρο. Η μία, η μοναδική για μένα." Ήταν σίγουρος, εκείνη ήταν η δική του πριγκίπισσα, η πιο ξεχωριστή πριγκίπισσα απ' όλες. Το συνηθισμένο κορίτσι με το ανήκουστο μεγαλείο καρδιάς. » Σκίρτησα αναμένοντας το παραμυθένιο φινάλε.
 « "Υψηλοτάτη, θα μου κάνετε την τιμή να γίνετε η σύζυγος μου εις την αιωνιότητα;" »

Επιτέλους, το happy end. Το στερνό μας παραμύθι έφτασε στον προορισμό του. Ήταν πια ολοκληρωμένο, έτοιμο να με συντροφεύει μια ζωή. Να με βοηθάει να κοιμηθώ μακριά από τη θαλπωρή της αγκαλιάς σου. Να μου γιατρεύει τις πληγές, με κάλπικες ιστορίες παντοτινής ευτυχίας. Να γεμίζει την απουσία σου. 

Εμείς γιατί, άραγε, δεν μπορούσαμε να χαρίσουμε στους εαυτούς μας ένα happy end;

« Κι έζησαν αυτοί καλά... »

***

Έτσι είναι τα παραμύθια. Ζουν και αναπνέουν από ευτυχισμένα φινάλε. Παραμύθι χωρίς happy end υπάρχει; Δεν υπάρχει. Το πρόβλημα είναι ότι η ζωή σχεδόν ποτέ δεν είναι παραμύθι. Δεν υπάρχουν δράκοι και κύκλωπες -εμείς είμαστε τα τέρατα με τα δυο κεφάλια(ένα για τη λογική κι ένα για το συναίσθημα) και τα αιμοβόρα ένστικτα. Δεν υπάρχουν φαντάσματα να μας στοιχειώνουν, παρά μόνο  τα λάθη του παρελθόντος. Δεν υπάρχουν νεράιδες, υπάρχει μόνο ο έρωτας...

***

«Από το μυαλό σου τα βγάζεις όλα αυτά, είμαι σίγουρη» πρόλαβα να ψελλίσω. Αποκοιμήθηκα γαλήνια, σαν βρέφος, κι ένα αδιόρατο μειδίαμα ζωγράφισε τα χείλη μου. Η φωνή σου βάλσαμο. Με πότισες το νερό της λησμονιάς κι εγώ βυθίστηκα ξανά στην πλάνη μου.

Εναπόθεσες ένα τελευταίο φιλί στο μέτωπο μου κι έφυγες όπως ήρθες: σαν τον κλέφτη.

***

Δεν με ήξερες τελικά. Δεν είχες καταλάβει ότι το ίδιο δίχτυ απέφευγα κι εγώ. Δε σου ζήτησα τίποτε γιατί κι εμένα δεν μου είχε απομείνει τίποτα να δώσω. Δεν σου το είπα ποτέ, νόμιζα... Νόμιζα πως οι σιωπές ήταν αρκετές. Λάθος. Από φόβο χάσαμε.

Το επόμενο πρωί ξύπνησα μόνη.

Μετάνιωσα; Όχι. 

Ήμασταν δυο ανυπότακτες ψυχές. Χίμαιρες, που περνούν βιαστικά και χάνονται. Δεν ήμασταν πλασμένοι για ρομαντικές νουβέλες αγάπη μου.

***

Τι είναι αλήθεια, άραγε, σε αυτά που έγραψα και τι παραμύθι; Ποιες αλήθειες και ποια ψέμματα έγιναν ένα αυτό βράδυ; Πολλές φορές φοβάμαι πως δεν τα ζήσαμε όλα αυτά, πως ήταν μόνο μια οφθαλμαπάτη. Ήταν, ωστόσο, η φαντασία τόση που, δεν μπορεί, θα έχουν γίνει αληθινά...