Έγκυος κατά λάθος

Μια εγκυμοσύνη δεν είναι πάντα κάτι που σου φτιάχνει τη διάθεση. Πολύ περισσότερο όταν έχεις μόλις ξεκινήσει τη φοιτητική σου ζωή.

Από την Αθηνά* όπως τα διηγήθηκε στην Αλεξάνδρα Βερύκοκου

Όταν απέτυχα στις Πανελλήνιες, οι γονείς μου το πήραν άσχημα. Δεν καταλάβαιναν ότι δεν είχα καμία όρεξη να σπουδάσω Νομική ούτε να γίνω καθηγήτρια όπως ο πατέρας μου. Ζωγράφιζα από μικρή, αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Εκείνοι, φυσικά, ούτε να το ακούσουν. Παρά τις επίμονες πιέσεις μου δεν φανταζόμουν ότι υπήρχε περίπτωση να με αφήσουν να σπουδάσω αυτό που ήθελα. Γι’ αυτό έπεσα από τα σύννεφα όταν ένα πρωί η μητέρα μου με ξύπνησε κρατώντας στα χέρια της φυλλάδια από σχολές καλών τεχνών του εξωτερικού. Δεν πίστευα στην τύχη μου. Οι γονείς μου είχαν αποφασίσει να με εμπιστευτούν. Πώς μπορούσα λοιπόν να τους πάρω τηλέφωνο τέσσερις μήνες μετά και να τους πω ότι έπρεπε να μου στείλουν χρήματα για να κάνω έκτρωση;

Baby boo!

Τον Γιάννη τον γνώρισα στην Ιταλία. Είχαμε το ίδιο πάθος με τη ζωγραφική κι ερωτευτήκαμε αμέσως. Όπως αποδείχτηκε όμως, ήμασταν εξαιρετικά ανώριμοι. Θυμάμαι πόσο ελαφρά έπαιρνα το θέμα της αντισύλληψης και με πιάνει τρέλα. Ήμασταν σίγουροι ότι δεν θα γινόταν τίποτα μία φορά στο τόσο που δεν χρησιμοποιούσαμε προφυλακτικό, αφού υπολόγιζα τις μέρες της ωορρηξίας μου. Τι κακό θα μπορούσε να συμβεί;

Όπως αποδείχτηκε, μεγάλο. Μετά από καθυστέρηση τριών εβδομάδων έκανα ένα τεστ εγκυμοσύνης. Δεν περίμενα να βγει θετικό, αλλά βγήκε. Τι θα έκανα; Πριν προλάβω να πάω για την πρώτη μου εξέταση στο γυναικολόγο, θα πήγαινα για έκτρωση. Δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή την περίπτωση να κρατήσω το μωρό. Εκτός του ότι ήμουν πολύ μικρή για να το μεγαλώσω, πώς θα αντιμετώπιζα τους γονείς μου και τη μικρή κοινωνία στην οποία ζούσαμε; Την εμπιστοσύνη που μου είχαν δείξει, εγώ την είχα πετάξει από το παράθυρο. Περιττό να πω ότι ο Γιάννης είχε τρομοκρατηθεί τόσο, που ήταν αδύνατο να μου συμπαρασταθεί, κι έτσι πήγα με μια φίλη μου σε ιδιωτική κλινική για να σιγουρευτώ. Φύγαμε με τον τιμοκατάλογο.

Το άγχος με είχε παραλύσει. Δεν είχα μυαλό για τίποτα. Έπρεπε να λύσω το πρόβλημα το συντομότερο, όμως τα χρήματα για την έκτρωση ήταν πολλά. Δεν τα είχα κι ούτε μπορούσα να τα ζητήσω από τους γονείς μου. Είπαμε ότι θα αναλάμβανε ο Γιάννης να τα βρει. Ήταν το λιγότερο που μπορούσε να κάνει.

Ενώ εσύ κοιμόσουν

Το ραντεβού είχε κλειστεί για τις επτάμισι το πρωί. Πήγα μαζί με τον Γιάννη, ο οποίος έτρεμε σαν ψάρι. Στην αναμονή δεν μιλούσε κανένας, μέχρι που ήρθε και με πήρε ο γιατρός. Αυτή ήταν η χειρότερη στιγμή. Αισθανόμουν ότι όλοι με κοιτούσαν και ήξεραν τι πήγαινα να κάνω. Όταν επιτέλους φτάσαμε στο χειρουργείο και με ετοίμασαν, ήρθε η αναισθησιολόγος. Πριν προλάβω να φοβηθώ ότι δεν θα με πιάσει η αναισθησία, κοιμόμουν ήδη. Ξύπνησα αργότερα μόνη μου, στην αίθουσα ανάνηψης. Ο γιατρός μού έβγαλε τις γάζες και μια νοσοκόμα μού έφερε σερβιέτες για την αιμορραγία και με βοήθησε να ντυθώ. Οι τύψεις που ένιωθα όταν έμπαινα στο χειρουργείο τώρα είχαν τριπλασιαστεί σε ένταση. Εκείνη την ημέρα δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω.

Ο σωματικός πόνος πέρασε γρήγορα. Ψυχολογικά όμως ήμουν χάλια για καιρό. Ήθελα να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω στους γονείς μου. Η λογική όμως μου έλεγε πως αργά ή γρήγορα θα «έσπαγα» και θα τους έλεγα τα πάντα. Και μετά τέρμα η οικογενειακή γαλήνη, τέρμα οι σπουδές. Και οι σπουδές ήταν το μόνο που μου είχε μείνει. Με τον Γιάννη συνεχίσαμε για λίγο καιρό ακόμα, δεν βοήθησε όμως το γεγονός ότι η μητέρα του έκανε ό,τι μπορούσε για να μας χωρίσει. Και τα κατάφερε.

The end is the beginning

Κι έτσι, εμπέδωσα για τα καλά το μάθημά μου. Έπρεπε να σταματήσω να κλαίγομαι και να βάλω μια τάξη στο μυαλό μου. Δεν θα άφηνα ένα λάθος, έστω και τόσο μεγάλο, να καταστρέψει την υπόλοιπη ζωή μου. Δεν λέω ότι η έκτρωση ήταν ό,τι καλύτερο, αλλά σ’ εκείνη τη φάση αυτή ήταν η μόνη λύση. Αν κρατούσα το παιδί, δεν θα μπορούσα να τελειώσω τις σπουδές μου. Αποφάσισα να σταματήσω να λυπάμαι τον εαυτό μου και να αφοσιωθώ στη σχολή. Δεν ήταν εύκολο. Ο χωρισμός, οι ενοχές, το άγχος με βάραιναν. Οι γονείς μου με είχαν στείλει να σπουδάσω με το υστέρημά τους κι εγώ αισθανόμουν ότι τους είχα απογοητεύσει. Ευτυχώς οι προσπάθειες που έκανα για να διώξω τις τύψεις είχαν αποτέλεσμα κι έτσι μπόρεσα, έστω με δυσκολία, να καλύψω τα κενά που είχα αφήσει στα μαθήματα. Όλη την υπόλοιπη χρονιά εκτονώθηκα στο διάβασμα και τη δημιουργία (αντί στα αγόρια και το σεξ). Όταν γύρισα στο σπίτι για καλοκαίρι, χάρηκα πολύ που τους είδα σίγουρους για μένα και την επιλογή μου. Αυτό μου έδωσε την ώθηση να προσπαθώ κάθε χρόνο και περισσότερο. Ήθελα να γίνω η καλύτερη – έτσι ίσως να έπειθα τον εαυτό μου πως η έκτρωση δεν ήταν λάθος.

Τελείωσα το πανεπιστήμιο με διάκριση και με τον πιο καταπληκτικό άνθρωπο δίπλα μου. Μερικές φορές θέλω να τα πω όλα στους γονείς μου, όμως νομίζω πως κάτι τέτοιο μόνο θα τους πλήγωνε. Ξέρω πως η έκτρωση δεν είναι μέθοδος αντισύλληψης κι ούτε είναι κάτι που πρέπει να αποφασίζεται με ελαφριά συνείδηση. Ξέρω επίσης ότι η ανάμνησή της θα με ακολουθεί για μια ζωή. Απλώς ελπίζω οι αναμνήσεις που θα δημιουργήσω από δω και πέρα να αποδειχτούν πιο δυνατές από αυτήν.

Δεν έτυχε, απέτυχε

Tο λέμε και το ξαναλέμε, αλλά είναι φοβερά σημαντικό: Η έκτρωση δεν αποτελεί μέθοδο αντισύλληψης. Και είναι ελάχιστες οι φορές που αναγκάζεσαι να την κάνεις επειδή κάτι πήγε πραγματικά πολύ στραβά, πέρα από τον έλεγχό σου. Όλες τις υπόλοιπες φορές πρόκειται για μια δύσκολη (σωματικά και ψυχικά) περιπέτεια, που με λίγη περισσότερη προσοχή θα μπορούσες να την είχες αποφύγει.

Ακόμη κι αν κάποια (επιπόλαιη) φίλη σου πει «Έλα, μωρέ, δεν έγινε και τίποτα», εσύ θυμήσου το εξής: Εκτός από την ψυχική δοκιμασία στην οποία σε βάζει –και ανάλογα με το στάδιο της κύησης στο οποίο πραγματοποιείται– μια έκτρωση αυξάνει τις πιθανότητες να καταστραφεί το ενδομήτριο και ο τράχηλος και κρύβει τον κίνδυνο μολύνσεων και άλλων επιπλοκών. Φαντάσου το αποτέλεσμα που μπορεί, πόσο μάλλον, να έχουν περισσότερες από μία εκτρώσεις.

Πηγή: Cosmopolitan