Τhe next best thing

Ένωσα τη ζωή μου με κάποιον πριν από πέντε χρόνια. O σύζυγός μου είναι όμορφος, ευγενικός, δυναμικός, πνευματώδης. Και γκέι. Όντως, κανείς δεν είναι τέλειος.

Από τη Μικαέλα* όπως τα διηγήθηκε στη Μαρία Πετρίδη

Με τον Χάρη γνωριστήκαμε στο πανεπιστήμιο. Κάναμε κλικ από την πρώτη στιγμή. Κεραυνοβόλος φιλία. Ταιριάζαμε σε όλα. Μέσα σε ένα εξάμηνο γίναμε αυτοκόλλητοι. Μιλούσαμε με τις ώρες στο τηλέφωνο, διαβάζαμε μαζί στις εξεταστικές και περνούσαμε σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο στο σπίτι του, που είχε έναν τεράστιο, υπέροχο κήπο. Το περίεργο είναι πως ενώ άνετα θα μπορούσα να τον ερωτευτώ, κάτι μέσα μου δε με άφηνε να μπω σ’ αυτή τη διαδικασία. Η παρέα μας θεωρούσε πως το να τα φτιάξουμε ήταν θέμα χρόνου. Κι εγώ κάποιες φορές, όταν ξυπνούσα μες στη νύχτα και τον έβλεπα να κοιμάται ήσυχα δίπλα μου, αναρωτιόμουν αν θα μπορούσε να υπάρξει έρωτας μεταξύ μας. Δεν υπήρξε ποτέ. Oύτε για μια στιγμή. Η έλξη ήταν εντελώς πνευματική και συναισθηματική. Όταν τον άγγιζα, όταν αγκαλιαζόμασταν, ένιωθα απίστευτη τρυφερότητα και ζεστασιά. Ήταν ένα συγκλονιστικό αίσθημα παράδοσης και εμπιστοσύνης, που μόνο ο Χάρης και οι γονείς μου μου το έχουν προσφέρει.

Στα τρία χρόνια της φιλίας μας εγώ έκανα αρκετούς δεσμούς, ενώ εκείνος σχεδόν τίποτα. Oι φίλες μου με προειδοποιούσαν πως μάλλον ο Χάρης ήταν ερωτευμένος μαζί μου. Όμως αυτό μου φαινόταν αδιανόητο, γιατί ποτέ δεν είχε δείξει την παραμικρή ερωτική διάθεση. Δε ζήλευε τα αγόρια μου, μου έδινε τις καλύτερες σεξουαλικές συμβουλές και με άφηνε να μπαίνω στο μπάνιο όταν έκανε ντους. Το ενδεχόμενο να είναι γκέι δεν το σκέφτηκα ποτέ. Άλλωστε, έστω και σπάνια, είχε σχέσεις με κορίτσια. Κορίτσια που είχαν μόνο καλά λόγια να πουν γι’ αυτόν, ακόμη και μετά το χωρισμό. Την ιδέα ότι ίσως και να μην ήταν απολύτως στρέιτ μού την έβαλε ο μικρός μου αδελφός. Μού είπε τη θεωρία του: O Χάρης ήταν γκέι, κάτι που ίσως δεν το είχε ακόμα συνειδητοποιήσει ούτε ο ίδιος ή προσπαθούσε να το παλέψει. Σοκαρίστηκα. Σκέφτηκα πως, να, μέσα του υπήρχε μια τέτοιου είδους μάχη και δε μου είχε πει κουβέντα. Θα υπέφερε πολύ. Αποφάσισα να του μιλήσω .

Αδελφή ψυχή

Μια μέρα, σπίτι του, του είπα όλα όσα σκεφτόμουν. Εκείνος απλώς με κοίταζε χαμογελώντας. Όταν τελείωσα, πρότεινε να μαγειρέψει κινέζικο. Η απάθειά του με φόβισε. «Θα νιώθω καλύτερα αν σου μιλάω μαγειρεύοντας» είπε και άρχισε να μου μιλάει για τη σεξουαλική του ταυτότητα, που χρόνια τώρα ήταν και για τον ίδιο ένα μυστήριο. Ένιωθε απόλυτη έλξη για τους άντρες, αλλά ενίοτε έκανε φανταστικό σεξ και με γυναίκες. Τον τελευταίο χρόνο είχε ξεδιαλύνει μέσα του την προτίμησή του στο αντρικό σώμα, αλλά δίσταζε να μου πει οτιδήποτε γιατί φοβόταν πως η «επαρχιακή» μου ανατροφή δε θα ανεχόταν αυτή τη διαφορετικότητα. Η αλήθεια είναι πως ένιωσα περίεργα: ανακούφιση, απογοήτευση, απόρριψη, αμηχανία... Για κάποιους μήνες απομακρυνθήκαμε, δε συναντιόμασταν το ίδιο συχνά και σταμάτησα να διανυκτερεύω στο σπίτι του. Ήμασταν στο πτυχίο και το διάβασμα ήταν μια βολική δικαιολογία και για τους δυο μας. Μέχρι που ένα βράδυ με έπιασαν φοβεροί πόνοι στο στομάχι και ο πρώτος στον οποίο σκέφτηκα να τηλεφωνήσω ήταν ο Χάρης. Ήρθε μέσα σε ένα τέταρτο. Σε όλη τη διαδρομή προς το νοσοκομείο ήταν έντρομος, αλλά ψύχραιμος. Μου έλεγε πόσο πολύ με αγαπάει, πόσο πολύ του είχα λείψει και πως ποτέ δε θα αφήσει να μου συμβεί κάτι κακό. Η δηλητηρίασή μου εκείνο το βράδυ έγινε το γιατρικό της σχέσης μας. O Χάρης ήταν πραγματικά δικός μου. O φίλος που με αγαπούσε ειλικρινά και ανιδιοτελώς. Αυτό το κατάλαβα το επόμενο πρωί, όταν τον είδα να στέκεται από πάνω μου και να τσεκάρει τον ορό. Ήταν η αδελφή ψυχή μου. Και δεν υπήρχε περίπτωση να τη χάσω.

Ήμαρτον

Με το που τέλειωσα το πανεπιστήμιο, αποφάσισα να μείνω στην Αθήνα. Oι γονείς μου δεν είχαν αντίρρηση, γιατί ήξεραν πως στην επαρχία θα ήταν δύσκολο να βρω δουλειά σχετική με το αντικείμενο των σπουδών μου. O Χάρης δούλευε ήδη από την περασμένη άνοιξη σε μεγάλη διαφημιστική εταιρεία και ήταν θέμα χρόνου να φροντίσει και για τη δική μου επαγγελματική αποκατάσταση. Στο μεταξύ, επειδή τα εισοδήματά μου ήταν ελάχιστα, μου πρότεινε να συγκατοικήσουμε. Επίσημα, αφού έτσι κι αλλιώς τις μισές μέρες της εβδομάδας διανυκτέρευα σπίτι του. Στο τέλος εκείνης της χρονιάς έχασα τον πατέρα μου, οπότε η ιδέα να μένω μαζί του έμοιαζε ακόμη πιο ελκυστική. Και το έκανα. Oι φίλοι μας, που ήξεραν πλέον ότι ο Χάρης είναι γκέι, υποστήριζαν πως η συγκατοίκησή μας θα ήταν πρόβλημα στις σχέσεις μας. Αδιαφόρησα για τις απόψεις τους και πήρα τη μεγάλη απόφαση. Εκείνος δε χρειαζόταν να ρωτήσει κανέναν. Oι γονείς του ήταν χωρισμένοι και έμεναν κι οι δυο στο εξωτερικό. Δεν είχαν παρά μόνο τυπικές και κυρίως οικονομικές σχέσεις. Το μόνο πρόβλημα λοιπόν ήταν η μητέρα μου. Αποφάσισα να της πω την αλήθεια. Επικράτησε ένας μικρός πανικός, κυρίως γιατί η μητέρα μου φοβήθηκε πως ο Χάρης θα αποδεικνυόταν ένας «ακόλαστος ανώμαλος» που θα με παράσερνε σε όργια, ναρκωτικά και σκάνδαλα. Απείλησε πως δε θα μου ξαναμιλούσε. Ευτυχώς, ο αδελφός μου σκέφτηκε κάτι πολύ διπλωματικό. Της έβαλε να δει το βίντεο που είχαμε τραβήξει κάποιο Πάσχα στο χωριό μας, όπου είχαμε φιλοξενήσει δύο συμφοιτήτριές μου και τον Χάρη. Η μητέρα μου θυμήθηκε το γλυκό, ευγενικό αγόρι που έπαιζε με το σκύλο μας σαν παιδί και είχε κάνει την καλύτερη παρέα με τον πατέρα μας. Θυμήθηκε πόσο τον είχαν λατρέψει τότε και συνειδητοποίησε πως πέντε χρόνια μετά ήταν αδύνατον το χρυσό αυτό παιδί να είχε μεταμορφωθεί σε σαδομαζοχιστή βιτσιόζο. Υποχώρησε, ζητώντας μου ως αντάλλαγμα για τη συγκατάθεσή της να πάω να εξομολογηθώ!

Man of my life

Με τον Χάρη περνούσαμε τέλεια. Δεν υπήρχε μέρα που να μη διασκεδάσουμε. Δε χρειαζόταν να βγούμε για να το πετύχουμε αυτό. Μέναμε σπίτι και διαβάζαμε, βλέπαμε βίντεο, μαγειρεύαμε, κουτσομπολεύαμε. Φροντίζαμε να είμαστε διακριτικοί μεταξύ μας όταν φέρναμε κάποιον στο σπίτι, και σ’ αυτό βοηθούσε το γεγονός ότι τα υπνοδωμάτιά μας ήταν σε διαφορετικούς ορόφους του σπιτιού. Εκείνος είχε κρατήσει την αγαπημένη του σοφίτα κι εγώ έμενα στο πρώην υπνοδωμάτιό του. Η ζωή μας κυλούσε αρμονικά και ήρεμα. Είχα ξεκινήσει να δουλεύω σε μια εταιρεία παραγωγής και όλα μου φαίνονταν άψογα και καλορυθμισμένα. Μέχρι που γνώρισα τον Άγγελο. Τον ερωτεύτηκα σφόδρα κι εκείνος το ίδιο. Αν και στην αρχή δεν καταλάβαινε τη σχέση μου με τον Χάρη, τη δέχτηκε. Έμενε δύο με τρεις φορές την εβδομάδα μαζί μου, δηλαδή μαζί μας· και έτσι, παρά την απόσταση ασφαλείας που κρατούσε από τον Χάρη, τελικά τον συμπάθησε. O Χάρης στο μεταξύ είχε διάφορους περιστασιακούς δεσμούς, χωρίς ποτέ να προκύπτει κάτι πιο σοβαρό. Πέρασε έτσι ενάμισης χρόνος. Με τον Άγγελο το πάθος ξεθώριασε και δυστυχώς δε μεταμορφώθηκε σε συντροφικότητα, όπως περίμενα. Με έκανε χαρούμενη όπως ένα χαριτωμένο τραγούδι ή μια καλοψημένη μπριζόλα. Για εκείνον δεν ένιωθα την αγάπη που ένιωθα για τον Χάρη. Δεν ήξερα τι να κάνω, είχα μπερδευτεί. Ένα ήταν σίγουρο, ότι η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει. O Άγγελος το είχε καταλάβει και προσπαθούσε να με κρατήσει με νύχια και με δόντια. Ένα μεσημέρι, μπροστά στον Χάρη, μου έκανε πρόταση γάμου. Έπεσα από τα σύννεφα. Του ζήτησα χρόνο, κι ας ήξερα πως η μόνη λέξη που μου ερχόταν στα χείλη ήταν «όχι». O Χάρης με πίεζε να το σκεφτώ λίγο περισσότερο πριν αρνηθώ. Κι επειδή, όπως μου έλεγε, ήταν «καμένος» από τις σχέσεις –είχε αλλάξει τέσσερις συντρόφους το τελευταίο εξάμηνο–, θεωρούσε επιπόλαιο να αφήσω κάποιον που με αγαπούσε και με καταλάβαινε επειδή δε με ολοκλήρωνε. Ένα βράδυ, μετά από έναν ομηρικό καβγά με τον Άγγελο, σύρθηκα σχεδόν νεκρή στο κρεβάτι του Χάρη. Χώθηκα στην αγκαλιά του και έκλαιγα επί ώρες. Κάποια στιγμή άρχισα να του λέω για το κενό που κανένας άντρας δεν είχε γεμίσει και πόσο καταπληκτικός φίλος ήταν εκείνος όλα αυτά τα χρόνια. Μου χαμογέλασε και σηκώθηκε για να μου ετοιμάσει ένα χαλαρωτικό αφρόλουτρο. Με χάιδεψε στο μάγουλο και είπε: «Θα βρεις τον άντρα της ζωής σου. Αν δεν είναι ο Άγγελος, θα είναι σίγουρα κάποιος άλλος, που θα βρεθεί στο δρόμο σου». Τον κοίταξα κι αμέσως κατάλαβα τι ήταν ο Χάρης για μένα. Τον ακολούθησα στο μπάνιο, κάθισα στην άκρη της μπανιέρας και του ψιθύρισα: «Εσύ είσαι ο άντρας της ζωής μου. O άνθρωπος της ζωής μου».

Η ώρα η καλή

O αδελφός μου παραλίγο να πνιγεί όταν του ανακοίνωσα την απόφασή μας. Oι φίλοι μας γούρλωσαν τα μάτια με απορία. Μόνο η μητέρα μου έδειξε ψυχραιμία. Σταυροκοπήθηκε λέγοντας: «Θα πέσει φωτιά να σας κάψει». Μέχρι εκείνη τη στιγμή της «ανακοίνωσης-βόμβα» όλοι ήταν σίγουροι πως τη μέρα που θα παντρευόμουν ο Χάρης θα ήταν στο πλευρό μου ως κουμπάρος. Και όντως, θα ήταν στο πλευρό μου, αλλά ως γαμπρός. Μερικούς μήνες μετά το χωρισμό μου από τον Άγγελο, εγώ κι ο Χάρης αποφανθήκαμε πως η σχέση μας ήταν σχεδόν συζυγική. Δεν κάναμε σεξ, αλλά ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι μαζί, που αυτή η... μικρή λεπτομέρεια δε μετρούσε. Το να παντρευτούμε ήταν κάτι που το θέλαμε πολύ. Ήμασταν σύντροφοι χρόνια τώρα και ήταν καιρός να βάλουμε την επίσημη σφραγίδα. O γάμος είναι μια μορφή συμβολαίου κοινής ζωής. Μια ένωση σώματος, αλλά κυρίως ψυχής. Άλλωστε, κατά κάποιον τρόπο και τα σώματά μας ήταν το ένα για το άλλο. Κοιμόμασταν αγκαλιά τόσο σφιχτά, που ήταν σαν να γινόμασταν «σάρκα μία». Με το γάμο δε θα κλείναμε απλώς μια συναισθηματική εκκρεμότητα, αλλά θα τακτοποιούσαμε και πιο πρακτικά ζητήματα, όπως π.χ. το να πάρουμε ένα στεγαστικό δάνειο που κυνηγούσαμε και το να ξέρουμε πως θα μπορούμε να είμαστε ο ένας στο πλευρό του άλλου στο νοσοκομείο σε περίπτωση που επιτρέπονται μόνο συγγενείς πρώτου βαθμού. Μακάβρια σκέψη, αλλά το ενδεχόμενο να βρεθεί κάποιος από τους δυο μας, για παράδειγμα, στην εντατική κι ο άλλος να μην μπορεί να είναι κοντά του μας είχε τρομοκρατήσει. Αυτά είναι ένα δύο από τα πολλά θέματα που λύνει το χαρτί ενός γάμου. Θέλαμε να ζήσουμε μαζί και να είμαστε οικογένεια. Oικογένεια βέβαια σημαίνει και παιδιά. Πιστεύαμε όμως πως κι αυτό θα το τακτοποιούσαμε.

Και ζήσανε αυτοί καλά

Εκτός από τους πολύ καλούς μας φίλους, τους στενούς συνεργάτες, τη μητέρα και τον αδελφό μου, κανένας άλλος δεν ξέρει πως ο Χάρης είναι γκέι. Δε χρειάζεται άλλωστε να ανακοινώνουμε την ιδιορρυθμία αυτή της σχέσης μας. Πάνε πέντε χρόνια από την πρώτη νύχτα του γάμου μας, που την περάσαμε πίνοντας και γελώντας για την τρέλα που μόλις είχαμε διαπράξει. Φωτιά ακόμα δεν έπεσε να μας κάψει, όπως φοβόταν η μητέρα μου, η οποία μάλιστα έχει αποκτήσει απίστευτη αδυναμία στον Χάρη. Έχει μετακομίσει κοντά μας κι είναι συνέχεια στην κουζίνα μαγειρεύοντας για τον αγαπημένο της γαμπρούλη. Η απορία που βασανίζει όλους όσοι ξέρουν είναι το θέμα του σεξ. Έχουμε κατά καιρούς κάποιες εκτός έδρας περιπέτειες, συνήθως με αγνώστους, που όμως τον τελευταίο καιρό έχουν μειωθεί αρκετά. Δε ζήτησα ποτέ από τον Χάρη να δοκιμάσουμε να κάνουμε έρωτα. Κάποιες φορές, όταν κάνουμε μπάνιο μαζί, χαϊδευόμαστε και «παίζουμε», αλλά ως εκεί. Είναι κάτι περισσότερο τρυφερό παρά ερεθιστικό. Τον έχω ρωτήσει αν έστω και μία φορά ένιωσε να με θέλει. Η αρνητική του απάντηση ομολογώ πως έθιξε τη γυναικεία ματαιοδοξία μου, αλλά από την άλλη με ηρέμησε. Κι εγώ, αν και τον βρίσκω πολύ όμορφο άντρα, δεν μπορώ να πω ότι θέλω να κάνω έρωτα μαζί του.

Βρήκα έναν άνθρωπο που με κάνει ευτυχισμένη, κι αυτό μου αρκεί. Άλλωστε, νομίζω πως με τον καιρό σε ένα γάμο δεν είναι το σεξ που μετράει. Αν κάποια ζευγάρια είναι τυχερά και έχουν βρει το ιδανικό ταίρι –και ψυχικά και σωματικά–, χαίρομαι γι’ αυτά. Εμείς κάναμε την επιλογή μας, όπως όλος ο κόσμος. Τώρα προσπαθούμε να κάνουμε παιδάκι. Με εξωσωματική. Όταν το είπαμε διστακτικά στη μητέρα μου, εκείνη χαμογέλασε και, αντί να μας πετάξει το κλασικό «Θα πέσει φωτιά να μας κάψει», μας αγκάλιασε και μας τραγούδησε το αγαπημένο μου νανούρισμα. Αυτό δε θα πει οικογένεια;

Πηγή: Cosmopolitan