Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο.
Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου ~ Η Σονάτα του Σεληνόφωτος

Lisa

This is thy hour O Soul, thy free flight into the wordless. Away from books, away from art, the day erased, the lesson done. Thee fully forth emerging, silent gazing, pondering the themes thou lovest best. Night, sleep, death, and the stars. - Walt Whitman

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2020

Ο ένας πάνω στον άλλο

Γράφει η Ο. 


Βρισκόμαστε πάλι να σμίγουμε. Άλλη μια φορά οι ανάσες δυνατές, ξεφεύγουν από τα χείλη χωρίς φραγμούς και το μόνο που μένει, είναι οι άναρθρες κραυγές μας, που προσπαθούν να καλύψουν τη σιωπή του δωματίου. Ένα πάθος που ξεχειλίζει σαν χείμαρρος, όταν τα χέρια μας πασχίζουν ν’ ανακαλύψουν τις κρυμμένες μας αισθήσεις, καθώς δοκιμάζουν να διεγείρουν κάθε νοητό ή σωματικό κύτταρο του εκστατικού κορμιού μας.

Χορδές τα σώματά μας, που τεντώνονται και πιέζονται στο έπακρο, προκειμένου να συνθέσουν τις πιο μυστικές μας ερωτικές μελωδίες. Εκείνες που ψιθυρίζουμε τραγουδιστά κι ακατάπαυστα ο ένας μέσα στα αφτιά του άλλου, στις μοναδικές στιγμές της δικής μας μυστικής ένωσης.

Είναι κι εκείνα τα αγγίγματα, που σέρνονται αργά πάνω στο δέρμα μας και τα πυρωμένα ακροδάχτυλά μας γίνονται στάχτη κάθε φορά, που γεύεται ο ένας τον άλλο. Αργόσυρτες διαδρομές, διερευνητικές, που επαναλαμβάνονται ασίγαστα, με σκοπό να επισημανθεί κάθε αχαρτογράφητη σπιθαμή των κορμιών μας. Κάθε εκατοστό, κάθε χιλιοστό, κάθε νοητή συντεταγμένη μας. Βλέφαρα που μισοκλείνουν αισθαντικά καθώς η αγκαλιά μας, ανοίγει και μας καταπίνει σε ένα από τα πολλά παιχνίδια των αισθήσεων.

Τα χέρια σου γραπώνονται εξακολουθητικά και με δύναμη. Έτσι για να πιαστείς, για να μην ξεφύγεις και παρασυρθείς με ορμή στο παραμύθι σας. Γιατί φοβάσαι μήπως εγκλωβιστείς στον κόσμο του ονείρου και δε θα καταφέρεις να δραπετεύσεις ποτέ ξανά στη χώρα το πραγματικού. Γαντζώνεσαι εκεί λοιπόν έστω και για μερικά νωθρά δευτερόλεπτα.

Θα επιχειρήσεις να σηκωθείς αφήνοντας πίσω σου τα τσακισμένα, ιδρωμένα σεντόνια για να κοιτάξεις έξω από το παράθυρο. Το ανοίγεις τόσο όσο χρειάζεται, ώστε να εισβάλλει στο δωμάτιο, ο θόρυβος της πόλης, η θολότητα από τα αδύναμα φώτα της, οι σκιές που ορθώνονται πελώριες και νευρικές στους γκρίζους τοίχους, ο απαλός άνεμος που τον νιώθεις στο πρόσωπό σου να σβήνει την έξαψή σου.

Θα γυρίσεις πίσω να κοιτάξεις, θα χαμογελάσεις και θα ρωτήσεις αν θέλει λίγο ακόμα κόκκινο κρασί. Θα γνέψει καταφατικά, θα γεμίσεις τα ποτήρια, θα το νιώσεις πρώτα να υγραίνει τ΄ άπληστα χείλη σου κι έπειτα να κυλά μέσα στις φλέβες σου, να σε ζαλίζει όμορφα, να σε χαλαρώνει περισσότερο. Θα χαμογελάσεις, ενώ θα γευτείς και πάλι τα χείλη του δαγκώνοντάς τα, σε μια προσπάθεια να κλέψεις λίγες από τις πνοές. Ακόρεστα, αχόρταγα, λαίμαργα σαν ένας αδιαμφισβήτητος εγωκεντρικός πλεονέκτης. Θ΄ αφήσεις το κρασί να χυθεί πάνω στο δέρμα μας γλείφοντας τις σταγόνες του με την άκρη της γλώσσας σου. Μία, μία, αργά, νιώθοντας, τα κορμιά μας να δονούνται από τον ανήκεστο ίμερο. Θα τιθασεύσεις με δύναμη τ’ άτσαλα ριγμένα τσουλούφια μας, πάνω στα υγρά μέτωπά μας και θα σύρεις ένα μικρό, κτητικό φιλί εκεί ψηλά.

Ο ήχος του αναπτήρα θα θρυμματίσει τη σιωπή για άλλη μια φορά, καθώς το τσιγάρο ανεβαίνει στα χείλη και ο καπνός του εισέρχεται με βουλιμία στις ανάσες μας. Η λάμψη της φλόγας του, θα χαρακώσει το σκοτάδι σε μια ανώφελη προσπάθεια να φωτίσει στιγμιαία τα γυμνά κορμιά μας και τις σκιές που τρεμοπαίζουν ανήσυχες πάνω τους. Πνευμόνια που πλημμυρίζουν, κύτταρα που τεντώνονται διεγερμένα κάτω από την επιρροή της, μάτια που κλείνουν φέρνοντας στο μυαλό σκηνές από το έντονο πάθος που ανασύρθηκε μέσα από τα κορμιά μας. Μένουμε κι οι δυο σιωπηλοί με ένα ευτυχισμένο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο. Δάχτυλα που κινούνται και μπερδεύονται μεταξύ τους καθώς ο ένας προσπαθεί να κρατήσει λίγη από την αίσθηση των αγγιγμάτων που προηγήθηκαν. Παλάμες που ενώνονται σφικτά γιατί πλανάται μεταξύ μας, εκείνος ο ανυπόταχτος φόβος, μήπως χαθεί η μνήμη της αφής μας στη λήθη του χρόνου.

Θα τραβήξεις το σεντόνι από πάνω σου και θα κατευθυνθείς στο ψυγείο για μια επιδρομή στις ακόρεστες δίψες, που λαίμαργα ξεπηδούν από το στόμα σου. Το κουτάλι θα βυθιστεί στο παγωτό, που πρόσκαιρα θα κατευνάσει τις απαιτήσεις του ουρανίσκου σου. Θα γεμίσεις μ’ αυτό το σώμα μας για να διακρίνεις άλλη μια φορά τους αδιόρατους πόρους του δέρματος να ξεσηκώνονται κάτω από τον χορό των αισθήσεων. Θα γελάσουμε δυνατά καθώς πασαλείβουμε τα πρόσωπά μας με γεύσεις παγωμένης σοκολάτας.

Κι η μουσική θα ξεχυθεί με μιας στο χώρο γεμίζοντας τα μάτια με εικόνες από διασκευασμένες ερασιτεχνικές παραστάσεις. Τραγούδια που συνδέονται μαζί μας, που περιχαρακώνουν και σημαδεύουν τις μυστικές, ιδιαίτερες διαδρομές των προσωπικών στιγμών μας. Τραγούδια, που όταν ακούγονται σε άσχετες στιγμές, μας φέρνουν στο νου τις μικρές ανεξάντλητες αιωνιότητες της ιστορίας μας.

Θα αγκαλιαστούμε άλλη μια φορά πάνω στα τσαλακωμένα σεντόνια καθώς ο κύκλος της συναινετικής μας αποπλάνησης που μόλις έκλεισε, ανοίγει ξανά από την αρχή.


Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου

Πηγή: Pillowfights

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2020

Situationship

Situationship· ούτε εσείς δεν ξέρετε τι συμβαίνει μεταξύ σας


Αλό και καλησπέρα στους απανταχού ερωτευμένους και μη αυτής της γης! Έχουμε σίγουρα ακούσει ή/και διαβάσει σε διάφορα μέρη για όρους που προσπαθούν να οριοθετήσουν τις ερωτικές σχέσεις μεταξύ δύο ανθρώπων. Τέτοιοι είναι το “friends with benefits”, το “f**k buddies” (ναι, είναι διαφορετικά μεταξύ τους, κι εγώ προσφάτως το έμαθα), την «ελεύθερη σχέση» αλλά και την κλασική, ξεκάθαρη full out σχέση όπως σχεδόν όλοι μας την ξέρουμε. Έχεις, όμως, ακούσει ξανά τον όρο “situationship”; Μέχρι πρότινος, ούτε κι εγώ. Αν ούτε κι εσύ, μείνε μαζί μου για να ανακαλύψουμε μαζί αυτό το είδος ανθρώπινης διάδρασης.

Ο όρος “situationship” είναι μία λέξη που προέρχεται από το blending των λέξεων “situation” και “relationship”. “Well done, Sherlock!” θα μου πείτε τώρα, ωστόσο τα συστατικά της λέξης μπορούν να βοηθήσουν έτσι ώστε να καταλάβουμε λίγο καλύτερα το νόημά της. Τι, όχι;

Είναι πολύ συχνό φαινόμενο να συμβαίνει κάτι ερωτικό στη ζωή μας με κάποιον άλλον άνθρωπο και να αντιμετωπίζουμε από τον περίγυρό μας ερωτήσεις τύπου «και τώρα δηλαδή τα ‘χετε;» (ποια;) ή «και τώρα δηλαδή είστε μαζί» ή και το ακόμα πιο γενικό «και τι είναι, δηλαδή, αυτό που τρέχει τώρα μεταξύ σας;». Σου έχει συμβεί ποτέ να ερωτηθείς κάτι από όλα αυτά και να μην έχεις ξεκάθαρη απάντηση να δώσεις; Αν ναι, σύμφωνα με πολλούς ψυχολόγους και ψυχοθεραπευτές, αυτό που έχεις στη ζωή σου ερωτικά αυτή τη στιγμή ονομάζεται “situationship” και είναι πολύ πιο συνηθισμένο απ’ όσο, πιθανώς, νομίζεις.

Τι στο δαίμονα είναι, λοιπόν, αυτό το “situationship”; Σε αδρές γραμμές, το «τα πάντα όλα» των σχέσεων (συντροφικότητα, πολύ τένις δωματίου, συζήτηση, κοινές έξοδοι με παρέα ή άνευ) χωρίς κρεμμύδι (i.e. επισημότητες). Σε πιο απλά ελληνικά, το situationship συνδυάζει όλα τα προνόμια που θεωρητικά έχει κάποιος με σχέση για τους δυο συμμετέχοντες σε αυτό. Για τον υπόλοιπο κόσμο, όμως, η σχέση του ζευγαριού αυτού είτε είναι περισσότερο κάτι σαν κοινό μυστικό παρά σαν δεδομένο γεγονός είτε δεν υφίσταται καν. Κοινώς, η παρέα και οι κοντινοί άνθρωποι του ζευγαριού ή που θα έχουν μια αδρή ιδέα ότι κάτι συμβαίνει με αυτούς τους δύο ή που θα κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου και ενδεχομένως τα χαμπέρια να φτάσουν σε εκείνους κατόπιν εορτής.

Πήραμε μια τζούρα του τι είναι το ‘situationship’; Αν όχι, μπορεί να το καταλάβουμε λίγο καλύτερα αν μπούμε στη διαδικασία να κατανοήσουμε τι δεν είναι. Δεν είναι ‘friends with benefits’, γιατί εκεί συνήθως προϋπάρχει φιλία μεταξύ των δύο και κάπου στην πορεία εμπίπτει το ερωτικό της κατάστασης. Δεν είναι ‘f**k buddies’, γιατί εκεί η σχέση είναι σχεδόν αμιγώς ερωτική, με ολίγη από φιλικό επίπεδο. Δεν είναι σχέση, γιατί λείπουν οι επισημότητες και η συνύπαρξη σε «επιβεβλημένες» κοινωνικές εκδηλώσεις, καθώς και ένα μεγάλο κομμάτι του «μοιράζομαι την καθημερινότητά μου με κάποιον». Οι κακές γλώσσες λένε, επίσης, ότι συνήθως αυτές οι καταστάσεις καταλήγουν στην ύπαρξη συναισθημάτων από τη μία πλευρά χωρίς να βρίσκουν το αντίστοιχο αντίκρυσμα, πράγμα το οποίο (hopefully) δε συμβαίνει στις σχέσεις. Τέλος, δεν είναι μια απλή ξεπέτα της μίας (ή των περισσότερων) βραδιάς, καθώς οι συμμετέχοντες μοιράζονται πράγματα πέραν ενός φλογερού και παθιασμένου κρεβατιού.

Στο τέλος της ημέρας, όμως, γιατί έχουν τόσο μεγάλη σημασία τα «βαφτίσια» μιας κατάστασης για τα μάτια του κόσμου; Όσο δύο άνθρωποι είναι χαρούμενοι με αυτό που έχουν ο ένας με τον άλλον, οι ταμπέλες που προτείνουν ένα ενδεικτικό όνομα της κατάστασης μεταξύ τους τόσο γι’ αυτούς και (πολύ περισσότερο) για τον υπόλοιπο κόσμο περισσεύουν. Τα προβλήματα ξεκινούν τη στιγμή που σε δυαδικό επίπεδο δεν είναι απολύτως ξεκάθαρα τα πράγματα και υπάρχουν παρεξηγήσεις ως προς τις προθέσεις της μίας ή της άλλης πλευράς. Αλλά αυτό, μάλλον, είναι συζήτηση για κάποιο άλλο άρθρο.


Συντάκτης: Έλενα Καργοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2020

Πριν χαθούν όλα, υπήρξες άραγε;



Πριν χαθούν όλα, υπήρξες άραγε;

Μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο γκρέμιζα όσα έχτιζα. Αυτά που ζωγράφιζα όλα μουντζούρες τα ‘κανα. Υπήρξες; σε ρωτούσα ξανά και ξανά. Μέσα στα σκοτάδια σε ονειρευόμουν, σε φανταζόμουν, σε χαλούσα και σε ξανάφτιαχνα. Αγκαλιά σε κρατούσα βράδια ατελείωτα και σε νανούριζα. Και το πρωί αναρωτιόμουν, υπήρξες άραγε;
Στα σκοτάδια σκαρφάλωνα μαζί σου και γκρεμιζόμουν. Αφηνόμουν κι έπεφτα. Ρίσκαρα και διαλυόμουν. Κάθε πρωί όμως αναρωτιόμουν, υπήρξες άραγε;
Στο φως αν υπήρξες σε ρωτούσα και δε μπορούσα ποτέ να πω με σιγουριά. Αν ήσουν πλάι μου αληθινά ποτέ δεν ήξερα. Αν ήσουν αγάπη δε θυμόμουν. Υπήρξες;
Σα να 'σουν δίπλα μου - για ένα λεπτό ή για πάντα - σου είπα με θάρρος πως όσα έχτισα τα γκρέμισα. Αυτά που ζωγράφισα τα μουντζούρωσα. Όσα ονειρεύτηκα τα μηδένισα και όσα φοβήθηκα τα νίκησα. Και το επόμενο πρωί, πάλι σα να ‘ταν όνειρο, σε ξαναρώτησα, υπήρξες; Πριν χαθούν όλα, υπήρξες άραγε;

Υπήρξες. Σκοτεινός, σαν τα σκοτάδια μου. Αχνός, σαν τις μουντζούρες μου. Νικημένος. Σαν τους φόβους μου.

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2020

Συζητήσεις με τον καθρέφτη


Βλέπω απέναντί μου μια μορφή. 

Είναι θολή και ακανόνιστη. Το μόνο που μπορώ να διακρίνω είναι μια θλίψη στα μάτια και μια ταραχή στις κινήσεις της. Φαίνεται οικεία και δεν την φοβάμαι. Πλησιάζω προς το μέρος της, πλησιάζει και αυτή. Με την ίδια ταχύτητα, βηματισμό και κινήσεις με μένα. Κοντοστέκομαι. Προς στιγμήν νομίζω πως απέναντί μου βρίσκεται ένας καθρέφτης. Θα ορκιζόμουν πως είναι το είδωλό μου, μα δε βλέπω εμένα, δε μπορώ να με διακρίνω. Φτάνω κοντά της, φτάνει κοντά μου. 

- «Φαίνεσαι χαμένη», μου λέει. «Ρώτησε με ό,τι θες.»

- «Μίλησε μου για την αγάπη», της λέω.
- «Δεν μπορώ να την ορίσω. Πάντα την πλησιάζω και πάντα μου φεύγει. Ξεγλιστρά σαν την άμμο, σαν το νερό από τα χέρια μου. Μα έχω ακούσει γι’ αυτήν στα τραγούδια, την έχω διαβάσει στα ποιήματα, την έχω δει στα βλέμματα των περαστικών, την έχω νιώσει στον τρόπο που άγγιξε την ψυχή μου. Κάποιος, κάτι, κάποτε.»
- «Μίλησε μου για τα όνειρα.»
- «Χωρίς αυτά δε θα ήμουν τίποτα. Τα όνειρα και η ελπίδα πως κάποτε θα φτάσω σ' αυτά με κρατάνε ακόμα εδώ.»
- «Μίλησε μου για τον πόνο.»
- «Δε χρειάζεται να σου πω τίποτε. Κοίταξε με. Είμαι απλά πόνος καλυμμένος με δέρμα. Μα κάθε πόνος κάνει το δέρμα μου πιο δυνατό και ανθεκτικό.»
- «Μίλησε μου για την ευτυχία. Πότε ένιωσες τελευταία φορά ευτυχισμένη;»
- «Ίσως το απόγευμα που ανέβηκα στην ταράτσα και ο ήλιος ζέστανε το κορμί μου. Ίσως το μεσημέρι που βρήκα στο ντουλάπι το αγαπημένο μου γλυκό χωρίς να το περιμένω. Ίσως η βόλτα που έκανα σε εκείνο το πάρκο πριν δυο μέρες. Ίσως εκείνη τη μέρα -δε θυμάμαι πότε- που γελούσα συνέχεια και δυνατά και αληθινά, τόσο που η ευφορία έφτασε σε κάθε κύτταρο του σώματος μου. Για μένα η ευτυχία κρατάει δευτερόλεπτα, ίσως κλάσματα δευτερολέπτου… δεν μπορώ να αντιληφθώ το χρόνο τη στιγμή της ευτυχίας μου. »

- «Μίλησέ μου για τη θλίψη.»

- «Χωρίς αυτήν δε θα εκτιμούσα, δε θα αντιλαμβανόμουν τις στιγμές της ευτυχίας μου. Γι' αυτό και την αγαπώ πλέον. » 

Βλέπω απέναντί μου μια μορφή.
Πόσο άλλαξες εαυτέ μου …

Πόσο λίγο με ήξερες

Κάτι που δεν έμαθες ποτέ για μένα
ήταν πόσο λίγο με ήξερες...

Η καύλα είναι ιερή και να τη σέβεσαι

Η καύλα είναι ιερή και να τη σέβεσαι


Ωράριο καταστημάτωv υπάρχει, ωράριο φαγητού υπάρχει, ωράριο στην καύλα δεv υπάρχει όμως.

Η καύλα έρχεται αvα πάσα στιγμή, εκεί πoυ δεν τo περιμέvεις ακόμα και χωρίς λόγo. Μη μoυ πείτε ότι πoτέ δεν καυλώσατε έτσι χωρίς λόγo, θα ‘vαι ψέμα. Κι εvvoείται υπάρχει κι εκείνη η καύλα που ναι μεν έρχεται εκεί πoυ δεν τo περιμέvεις, αλλά τουλάχιστον στηv έχoυv προκαλέσει.

Εντωμεταξύ, υπάρχoυv τόσα πράγματα στov άλλov πoυ σε κάvoυv vα καυλώσεις, πoυ oύτε εσύ δεν πίστευες ότι μπορούν να σε αvάψoυv τόσo. Απ’ τη φωvή μέχρι και τo πιo άκυρo σημείo τoυ σώματoς.

Nιώθω ότι ζoύμε σε μια επoχή πoυ έχoυμε μπουχτίσει στη σεξoυαλικότητα και ξεχvάμε τov ερωτισμό. Μια χαρά είvαι τo γαμήσι, μια χαρά είvαι κι o oργασμός. Αλλά για vα απoγειωθoύv αυτά, θέλει πρoετoιμασία τo πράγμα, θέλει ερωτισμό. Θέλει vα πoθείς τov ίδιo τov πόθo. Θέλει vα χύvεις με τov πόθo τoυ άλλoυ. Nα σέβεσαι αυτόν τον πόθο. Nα σέβεσαι την καύλα που σου προκαλεί ο άλλος. Να νιώθεις την ηδονή που σου μεταφέρει και να γουστάρεις απ’ την ηδονή που προσφέρεις. Να γίνεσαι έρμαιο του αμοιβαίου στιγμιαίου πόθου και τότε η καύλα να αποκτά πραγματική ουσία, να γίνεται ιερή.

Δεv πρέπει vα υπoτιμάμε το πάθος για τov/τη σύvτρoφό μας. Αvτιθέτως, πρέπει vα τo εvισχύoυμε με κάθε τρόπο. Να απολαμβάνουμε την έλξη και να την εκφράζουμε έντονα. Η στιγμή της έξαψης είvαι στιγμή απόλυτης αλήθειας και είναι μοναδική για τov καθέvα. Oπότε πρέπει να σεβόμαστε την έλξη, και να την επιδιώκουμε στην πιο έντονη μορφή της.

Και το θέμα είναι να βιώνουμε τηv αληθιvή καύλα. Αυτή πoυ κυβερvάει τov άvθρωπo και τov κόσμo oλόκληρo, αυτή πoυ καίει βαθιά μέσα στo σώμα μας κάθε αναστολή και κάθε αντίθετη παράμετρο που προκύπτει. Να είναι η καύλα που μας ξεσηκώνει να βουτήξουμε στα άδυτα του πάθους χωρίς κατευθυνόμενη λογική.

Η καύλα δε γoυστάρει τov καθωσπρεπισμό, αδιαφoρεί για τα «πρέπει», ακόμα κι αν πρόκειται για ενδόμυχα δικά της εμπόδια, τα oπoία βέβαια, όταν βγαίνoυν στηv επιφάνεια, τα απoδoμεί και τα oικoδoμεί ξανά με διαφoρετικά υλικά, αvαλόγως τωv συνθηκώv και τωv διαθέσεών της.

Η καύλα δε θεσμοθετείται μα ούτε και θεσμοθετεί. Δεv είναι ευγενική. Βγάζει γλώσσα στoυς εσωτερικoύς και εξωτερικoύς πoυριταvισμoύς, γιατί oτιδήπoτε καθαρό τής είvαι ξέvo. Όλoι την έχoυμε μέσα μας, αλλά πoλλές φoρές την απoκρύπτoυμε, τηv τσαλαπατάμε, την αρνoύμαστε. Ωστόσο, ξέρει πώς να εξουσιάσει πάνω σε σκέψεις που δεν της αρέσουν. Έχει τσαμπουκά, φέρεται όπως γουστάρει και χρησιμoπoιεί μόνο «βρώμικη» γλώσσα. Δε χρειάζεται τov έρωτα, ψήνεται όμως για ένα ορμητικό γαμήσι, άλλες φoρές βίαιo και καταιγιστικό, άλλες φορές «ευαίσθητo» και «ερωτικό».

Τα σώματα προθυμοποιούνται να υπακούσουν στo κάλεσμά της. Οι αισθήσεις –καταγεγραμμέvες και μη– αδημονούν στoυς γρυλισμoύς της και επαvατoπoθετoύvται στo κάδρo τωv ασυλλόγιστων ηδovώv της. Η καύλα δεv έχει «σε θέλω, αλλά λίγo αργότερα», «δεv έχω απoφασίσει», «μα πρέπει πρώτα vα κάvω μπάvιo», «έχω δoυλειά, δώσε μου χρόνο…», «μήπως δεν πρέπει, κάτσε να το σκεφτώ». Τo μovαδικό απόφθεγμα πoυ απoδέχεται είvαι: «Πάμε, τώρα, κι ό,τι γίvει».

Αv είvαι vα ακoλoυθήσoυμε τoν δρόμo της καύλας, ας τo κάvoυμε γρήγoρα κι όχι μόνο στο σεξ, αλλά σε όλα όσα αφoρoύv στη ζωή μας. Ας παραδοθούμε σε αυτή την παθιασμένη μας παρόρμηση κι όσo αvτέξoυμε.

Συντάκτης: Δημήτρης Καλαλές
Επιμέλεια κειμένου: Μάιρα Τσιρίγκα

Κυριακή 12 Ιουλίου 2020

Νερούδα


Πάμπλο Νερούδα - [12 Ιουλίου 1904 - 23 Σεπτεμβρίου 1973]


Απ' όσα πράγματα έχω δει,
μονάχα εσένα θέλω να εξακολουθώ να βλέπω,
απ' ό,τι έχω αγγίξει,
μονάχα το δέρμα σου θέλω ν' αγγίζω:
αγαπώ το πορτοκαλένιο γέλιο σου,
μ' αρέσεις την ώρα που κοιμάσαι.

Πώς να γίνει, αγάπη, αγαπημένη,
δεν ξέρω οι άλλοι πώς αγαπάν,
δεν ξέρω πώς αγαπήθηκαν άλλοτε,
εγώ σε κοιτάζω και σε ερωτεύομαι, κι έτσι ζω,
φυσικότατα ερωτευμένος.
Μ' αρέσεις κάθε βράδυ και πιο πολύ.

Πού να 'ναι; όλο ρωτάω
αν λείψουν μια στιγμή τα μάτια σου.
Πόσο αργεί! σκέφτομαι και με πειράζει.
Αισθάνομαι φτωχός, ανόητος και θλιμμένος,
και φτάνεις εσύ κι είσαι θύελλα
που φτερούγισε μέσα απ' τις βερυκοκιές.

Γι' αυτό σ' αγαπώ κι όχι γι' αυτό,
για τόσα πράματα και τόσο λίγα,
κι έτσι πρέπει να 'ναι ο έρωτας
μισόκλειστος και ολικός,
ιδιάζων και τρομαχτικός,
σημαιοστόλιστος και πενθοφορεμένος,
λουλουδιασμένος σαν τ' αστέρια
και χωρίς μέτρο - όριο, σαν το φιλί.

Σάββατο 11 Ιουλίου 2020

Time after time

Σας καλησπερίζω με νέο τίτλο ιστολογίου και νέα διάθεση. Γιορτάζουμε την πρώτη δεκαετία στη μπλογκόσφαιρα με μερικές εκπλήξεις που ετοίμασα για εσάς. Ας μη προτρέχω, όμως.


Η σημερινή ανάρτηση έχει άλλο ύφος, πιο προσωπικό. Λίγο η νύχτα, λίγο το μοχίτο, λίγο η καλοκαιρινή αύρα, ξύπνησε μέσα μου ένας αχόρταγος πόθος να ανοίξω ξανά τα νυχτερινά μου ημερολόγια. Είναι καιρός να γράψω ξανά, μετά από καιρό, γράμμα σε ένα αόρατο "εσύ". Παραλήπτης ένα "εσύ" απρόσωπο, γιατί ίσως εν τέλει δε θέλω να μιλήσω σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά στο ίδιο το μυαλό μου.

Ανασυγκρότηση.

Ποια είμαι "εγώ" και ποιος "εσύ"; Τι είμαστε "εμείς" και τι υπήρξαμε; 

Η θύμηση σου είναι στιγμιότυπα, και τούτα τα καρέ δεν αρκούν ούτε καν να φτιάξουν έναν ολόκληρο άνθρωπο. Κι όμως, αυτή η ημιτελής παρουσία έγινε η απουσία που απασχολεί το βράδυ μου.

Τι είσαι; Λέξεις, τρυφερές. Αγγίγματα, ηδονικά. Μα κι εκείνη η ασφάλεια. Η γαμημένη ασφάλεια. Μεγάλωσα κι ακόμη δεν έμαθα. Το παιδί ψάχνει ακόμα καταφύγιο.Το παιδί θα είναι για πάντα παιδί.

Είμαι τόσο ίδια και τόσο διαφορετική... Βιώνω διαφορετικά τις απουσίες. Ίσως γιατί λείπουν όσοι έπρεπε να ήταν εδώ, όσοι είχαν σημασία. Όταν σου κλέβουν την ανάσα, τι να σου πει μία σταγόνα αίματος; Τα γόνατα μου ήταν γρατζουνισμένα πριν από σένα, μάτια μου. 

Το τέρας είχε ξυπνήσει χρόνια πριν έρθεις εσύ. Το έβαλες για ύπνο, λίγο μονάχα, όσο χρειαζόταν να μείνει αδρανές εκείνη την κακή περίοδο, την περίοδο που ήμουν ευάλωτη στις επιθέσεις του.

Από μία άποψη πιστεύω ότι γι' αυτό ήρθες στη ζωή μου. Για να με προστατέψεις. Να με προστατέψεις από τον ίδιο μου τον εαυτό. Κι ύστερα έφυγες, γιατί η αποστολή σου είχε ολοκληρωθεί. Ίσως γι' αυτό να μη σου δόθηκα ποτέ ολοκληρωτικά. Πάντοτε ένα πόδι στην έξοδο. Έτοιμη να τρέξω. 

Μπορούν να πέσουν τίτλοι τέλους σε ένα έργο που δεν άρχισε ποτέ;

Τι να σημαίνει τέλος στη δική μας ιστορία; Μία συνήθεια που παύει να είναι συνήθεια;
Ίσως φοβάμαι να ανοιχτώ στο άγνωστο. Γιατί αν λείπεις εσύ, τη θέση σου θα πρέπει να πάρει μία νέα συνήθεια. Θα πρέπει να βρεθούν ξανά δύο χείλη να μου λεν τις ίδιες λέξεις, και δύο χέρια να τυλίγονται γύρω μου και να διαλύουν το σκοτάδι. Θα πρέπει να βρω δυο μάτια από τα οποία δε θα προσπαθήσω να κρυφτώ. Θα πρέπει να πω αλλού αυτά που δεν τόλμησα να πω σε σένα...

Λείπεις, ναι, άραγε "μου" λείπεις; 
Σε σκέφτομαι και τούτο το βράδυ, ίσως επειδή το επέλεξα εγώ. Δίχως να ξέρω το γιατί. Άσκοπα, ίσως επειδή ψάχνω ένα σκοπό. Τι κερδίζω; Να καίγομαι; Να καίγομαι.

The understanding barman


A bit of Fry and Laurie

ΦΑΚΕΛΟΣ: ΤΑΤΟΥΑΖ



Πάμε να μιλήσουμε λίγο για τατουάζ και μλκες ανθρώπους;

Τα τατουάζ είναι, όπως το σκέφτομαι εγώ, ένα παράθυρο στην ψυχή κ το μυαλό του κάθε ανθρώπου. Είναι σαν να σου ανοίγει λίγο το "μέσα" του, χωρίς να σου πει τίποτα, σου δείχνει κάτι πολύτιμο του κ αυτό για μένα είναι ιερό. Δεν έχει σημασία να μου αρέσει προσωπικά ή όχι, φίλε, ο άλλος μου δείχνει ένα κομμάτι από τα "σπλάχνα" του κ θα τολμήσω εγώ να πω αν το εγκρίνω ή όχι;; ΜΗ ΣΩΣΩ Κ ΤΟ ΕΓΚΡΙΝΩ ΠΟΤΕ!

Δεν είναι "μόδα" το τατουάζ. Είναι "μόδα" ίσως, η ανάγκη των ανθρώπων να επικοινωνήσουν συναισθήματα ή σκέψεις τους, να "σύρουν" στην επιφάνεια του κορμιού τους, ότι κρατούν στα βάθη της ψυχής τους. Ποιος είμαι εγώ, που θα κρίνω τα μύχια της ψυχής του καθενός, τα "ανείπωτα" του; Ένα όνομα, μια ημερομηνία, ένα σύμβολο, μια αστεία εικόνα, ένα πρόσωπο, απεικονίσεις ζώων, μια φράση, ένας γρίφος... Σέβομαι την ανάγκη, την επιθυμία σου να κάνεις το σώμα σου καμβά έκφρασης και αντιλαμβάνομαι πως μου επιτρέπεις να ρίξω μια ματιά στην ιστορία σου, στη ζωή κ την προσωπικότητα σου. Το σέβομαι και σου χαμογελώ κ γω, χαίρομαι όταν αναγνωρίζεις κ συ, στο δικό μου δέρμα, αυτά που επιλέγω κ γω να εκθέσω.

Το πρώτο μου τατού, το έκανα όταν ήμουν 20 χρονών. Σχετικά μικρό κ διακριτικό, αν δεν ήθελα δεν φαινόταν. Κάτι που λόγω δουλειάς τότε, προτιμούσα.

Πέρυσι, ανήμερα στα γενέθλια μου, έκανα ένα δώρο στον εαυτό μου, που το σκεφτόμουν καιρό. Ένα ΜΕΓΑΛΟ τατουάζ στο βραχίονα, στο χέρι μου. Αν είστε παλιοί στη σελίδα, θα θυμάστε ίσως, είχα βάλει κ βιντεάκι.. (Που είχαν πεταχτεί μερικοί κι έγραφαν "αααα εμένα δε μ αρέσει 😄" κ όταν τους απαντούσα κι εμένα δε μ αρέσει η καρικατούρα που έχεις στη μέση του προσώπου σου, "αυτή είναι η μύτη μου!!!!" "έλα ρε, νόμιζα πως ήταν κάποιο εφφέ, τι μελιτζάνα είναι αυτή" - "πως τολμάς να με προσβάλεις, φυστίκι" - "γιατί ταράζεσαι; αν εσύ εκφέρεις γνώμη για το σώμα μου, να μη μιλήσω κ γω για το δικό σου; ΚΑΙΙΙΙΙΙΙ ΜΠΛΟΚ")

Πριν λίγες μέρες, πάλι μου την έπεσε μια θείτσα εκεί που έπινα καφέ με μια φίλη, "μα γιατί έχεις τατουάζ στο χέρι, γιατί τ έκανες, μια χαρά κοπέλα είσαι, μορφωμένη, έχεις κ παιδί" και κλασικά η ατάκα κόλαφος, "ΕΜΕΝΑ ΔΕ Μ ΑΡΕΣΕΙ, ΕΓΩ ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΑΝΑ ΠΟΤΕ". Ε, να σου γμσ, ένα ρημαδοκαφέ βγήκα να πιω θα μου τον βγάλεις από τη μύτη!!!

Το να έχεις τατουάζ, είναι στάση ζωής. Το να μην έχεις, είναι επίσης στάση ζωής. Όσο σέβομαι τους ανθρώπους που δεν έχουν κ δεν θα ήθελαν ποτέ να αποκτήσουν "ζωγραφιές" στο σώμα τους, άλλο τόσο αγαπώ αυτούς που το κάνουν. Μικρό και διακρτικό τατουάζ ή τατού ΤΟΥΜΠΑΝΟ, δεν έχει σημασία. Σημασία όμως, έχει να μην τους προσβάλω. Δεν ξόδεψαν τόσα χρήματα, δεν άντεξαν τον πόνο της διαδικασίας, για να σκάει ο κάθε τυχάρπαστος "α εμένα δε μ αρέσει" ΠΟΙΟΣ ΣΕ ΡΩΤΗΣΕ ΡΕ ΓΕΛΟΙΕ, ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΣΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΑΠΟΨΗ ΣΤΟ ΠΟΙΑ ΜΟΡΦΗ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΜΟΥ ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΔΕΡΜΑ ΜΟΥ"

Από την άλλη, σκέφτομαι πως το να κάτσεις να εξηγήσεις σε κάποιον, για ποιο λόγο πρέπει να σέβεται τα τατουάζ στα σώματα των αθρώπων, είναι χρονοβόρο και συχνά ψυχοφθόρο.Και λίγο ανόητο να προσπαθείς να εξηγείς τα αυτονόητα περί σεβασμού και αυτοδιάθεσης.

Ενώ το "πως είσαι έτσι ρε, σύρε μπζόφα που έχεις κ άποψη για το σώμα μου, που είναι η μάπα σου σα μποστάνι, μύτη μελιτζάνα, 2 σπυριά κάπαρη για μάτια και τι αυτια μαρουλόφυλλα ειναι αυτά που έχεις" επιφέρει ένα καίριο χτύπημα, που συνήθως φέρνει κ διακοπή των σχέσεων, αν αυτό δεν είναι ευλογία, δεν ξέρω τι είναι...

Η θείτσα με βλέπει κ αλλάζει πεζοδρόμιο. Και σίγουρα, ακόμα προσπαθεί να καταλάβει, τι δεν πάει καλά με τη μούρη της και γιατί της έθιξα τη μελιτζ, τη μύτη της τέλος πάντων. 😁

Η Λίζα στη χώρα των θαυμάτων

EDITORIAL


Σε 15 περίπου ημέρες ο μικρός μου παράδεισος κλείνει 10 χρόνια στη μπλογκόσφαιρα. 10 χρόνια δημιουργίας και έκφρασης, 10 χρόνια θλίψης και χαράς, 10 χρόνια μεταμόρφωσης. Αποφάσισα να τιμήσω αυτήν την επέτειο, κάνοντας του ένα ασυνήθιστο, ίσως, δώρο. Ένα νέο όνομα. Είμαι πλέον τόσο διαφορετική, που τι πιο ταιριαστό από το να αλλάξουμε ταυτότητα μαζί με το ιστολόγιο μου;

Η αλήθεια είναι ότι φλέρταρα με τη σκέψη εδώ και μερικά χρόνια, αλλά πάντοτε κατέληγα ότι το Η Λίζα και (όλοι) οι άλλοι.. έχει γράψει τη δική του ιστορία, μια ιστορία τόσο σημαντική που δε μπορούσα να τη σβήσω. Θεωρούσα ότι κανένα όνομα δεν μπορούσε να το αντικαταστήσει. Γιατί ήταν πάντοτε τόσο περιεκτικό μέσα στην απλότητά του.

Σήμερα γυρίζουμε σελίδα. Κρατάμε το παρελθόν στην καρδιά μας και προχωράμε μπροστά. Είμαι ακόμα η Λίζα και αυτός είναι ο μικρόκοσμος μου. Θα είμαι πάντοτε μια Λίζα στη χώρα των θαυμάτων. Και επέλεξα αυτό να είναι το νέο όνομα του διαδικτυακού μου Παραδείσου.

Ποιος ξέρει; Ίσως κάποια μέρα να επιστρέψω ξανά στο γενέθλιο όνομα του ιστολογίου. Μέχρι τότε...

Νέα σελίδα, νέο όνομα, νέα δεκαετία.
Σας περιμένω στη Χώρα των Θαυμάτων.

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2020

Περισπωμένη



Ξαπλώνεις
μικρή περισπωμένη
πάνω στο ωμέγα
της πιο γενναίας
λέξης μου. 

- Ελένη Μαυρογονάτου


Από την συλλογή : ''Στο ῶ της πιο γενναίας λέξης''