Collateral

Αν σκοτώσεις κατά λάθος έναν άνθρωπο, το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι ότι θα προτιμούσες να είσαι εσύ στη θέση του. Και πρέπει να περάσει αρκετός καιρός για να σκεφτείς κάτι άλλο.

Από την Αφροδίτη, όπως τα διηγήθηκε στη Χριστίνα Μπίθα

Ξημερώματα 2ας Ιανουαρίου 2009. Έχω φύγει από το σπίτι ενός φίλου και οδηγώ προς το σπίτι μου. Συνοδηγός ο Κώστας, ο κολλητός μου, που έμενε για ένα διάστημα μαζί μου. Αν ήμουν μόνη τη στιγμή του μοιραίου ατυχήματος, δεν ξέρω ποια θα ήταν η ψυχική μου κατάσταση σήμερα.

Όσα φέρνει η ώρα

Ήμασταν και οι δύο ξενυχτισμένοι και μετρούσαμε τα λεπτά μέχρι να βρεθούμε στα κρεβάτια μας, οπότε πήρα διάφορα στενά δρομάκια που ήξερα για να φτάσουμε πιο γρήγορα. Ξαφνικά είδα μια σκιά στο παρμπρίζ, ενώ την ίδια στιγμή άκουσα έναν υπόκωφο θόρυβο. Το αυτοκίνητο έφυγε από την πορεία του προς τα δεξιά και το μόνο που μπορούσα, τρομοκρατημένη, να κάνω ήταν να προσπαθήσω να μην πέσω στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα λέγοντας από μέσα μου: «Ας φρενάρουμε, ας μην πάθει κάτι ο Κώστας». Σταματήσαμε.

Εκείνος βγήκε πρώτος έξω, γιατί η δική μου πόρτα είχε στραβώσει. Στη διασταύρωση βρισκόταν ξαπλωμένος κάποιος – από το σουλούπι του υπολόγισα γύρω στα είκοσι με τριάντα. Δεν φαινόταν πρόσωπο. Ένα μηχανάκι είχε πεταχτεί πολλά μέτρα μακριά του. Ήταν εντελώς ακίνητος.

Φτάσαμε από πάνω του, τον ρωτήσαμε αν ήταν καλά. Εγώ είχα παγώσει εντελώς. Μας απάντησε μ’ ένα βογκητό. Γύρω μας δεν υπήρχε ψυχή. Τηλεφώνησα με όση ψυχραιμία μού είχε απομείνει στην αστυνομία και ο Κώστας στο ΕΚΑΒ. Εν τω μεταξύ άρχισαν να μαζεύονται αρκετοί περίοικοι και ο καθένας έλεγε τα δικά του. Δεν είχα προσευχηθεί ποτέ στη ζωή μου, αλλά το έκανα εκείνη τη στιγμή. Μετά από ένα τέταρτο κατέφθασαν δυο αστυνομικοί, μας ρώτησαν τι έγινε, τους είπαμε και ο πρώτος έσκυψε, ψηλάφισε τον παλμό στο λαιμό του –19χρονου τελικά– παιδιού.

«Είναι νεκρός» αποφάνθηκε.

Χωρίς αναπνοή

Και τότε άρχισε η τρέλα. Το μυαλό μου σταμάτησε. Στην άσφαλτο δεν υπήρχε στάλα αίματος. «Πέθανε μάλλον από εσωτερική αιμορραγία». Το επιβεβαίωσε και η ιατροδικαστική έρευνα λίγο αργότερα: «Βαριές κακώσεις κεφαλής». Κανείς δεν μπορεί να ξέρει με σιγουριά, αλλά όλοι συμφώνησαν ότι αν φορούσε κράνος, κατά πάσα πιθανότητα σήμερα θα ζούσε.

Ζήτησαν τα στοιχεία μου, τα πήρα από το αυτοκίνητο. Ο τροχός είχε στραβώσει και υπήρχε ένα μεγάλο βαθούλωμα στο παρμπρίζ. Μόνο τότε κατάλαβα το εύρος της πρόσκρουσης. Μου έκαναν αλκοτέστ, βγήκε μηδενικό, ευχαρίστησα την τύχη μου που δεν πίνω. «Πρέπει να σας πάρουμε αίμα και ούρα» μου είπαν, αυτό απαιτεί η διαδικασία σε περιπτώσεις θανατηφόρου ατυχήματος. Προτιμούσα να με πάνε στο Δρομοκαΐτειο.

Με πήγαν στο «Γεννηματά». Στο ίδιο νοσοκομείο όπου πήγαν κι εκείνον. Δηλαδή, θα έπρεπε να αντιμετωπίσω και την οικογένειά του; «Δεν υπάρχει άλλο εφημερεύον» απολογήθηκαν.

Φτάσαμε εκεί την ίδια ώρα με τον αδελφό μου, που ήταν επίσης σε πάρτι, κοστουμαρισμένος, και χτυπιόταν με ύφος δικηγόρου (είμαστε και οι δύο) στον υπεύθυνο αξιωματικό: «Δεν μπορείτε να την πάτε αυτόφωρο, υπάγεται σε ειδική διαδικασία». Με βοηθούσε το να τον βλέπω να προσπαθεί να διατηρήσει τον έλεγχο της κατάστασης – όλοι οι υπόλοιποι ήμασταν ράκη, εγώ είχα χάσει κάθε ίχνος κρίσης. Αν μου έλεγαν εκείνη την ώρα «Πάμε να σ’ εκτελέσουμε», θα τους απαντούσα «Ναι, πάμε τώρα».

All apologies

Τα έκτακτα περιστατικά ήταν γεμάτα ανθρώπους από τροχαία, που βογκούσαν. Μου πήραν ούρα και αίμα, οι αστυνομικοί υπέγραψαν κάτι πρωτόκολλα, με έχωσαν σ’ ένα βανάκι της τροχαίας και τα αφήσαμε στη Γ.Α.Δ.Α. για βιοχημικές εξετάσεις. Από πίσω ακολουθούσαν ο Κώστας, ο αδελφός μου και οι φίλοι που είχαν ξεκινήσει ταυτόχρονα μ’ εμάς και γύρισαν πίσω αφού τους ειδοποίησε ο Κώστας. Ευτυχώς, δεν είδα πουθενά τους γονείς του παιδιού.

Στην τροχαία Καλλιθέας μού βγήκε ξαφνικά όλη η κούραση μαζί. Ήθελα να κοιμηθώ στην καρέκλα όπου με άφησαν και να μην ξυπνήσω ποτέ. Έφταιγα; Δεν έφταιγα; Θα καταδικαζόμουν; Και με ποια ποινή; Ήταν Σάββατο πρωί, όλος ο κόσμος ήταν σε γιορτινή διάθεση, τα παιδιά που είχαν υπηρεσία ψιλοφλέρταραν μεταξύ τους. Μου πήραν δακτυλικά αποτυπώματα από όλα τα δάχτυλα, όπως στις ταινίες. Πλέον ήμουν σεσημασμένη.

Βρήκαν στο τηλέφωνο τον εισαγγελέα μετά τις εννιάμισι. Στα εξ αμελείας ατυχήματα δεν σε βάζουν σε κελί. Με άφησαν να καπνίσω στο διάδρομο, όπου μαζί με τους άλλους προσπαθούσα ν’ αναλύσω τα γεγονότα. Το παιδί με το μηχανάκι είχε βγει από τ’ αριστερά, από μονόδρομο στον οποίο πήγαινε αντίθετα. Και κανονικά ν’ ανέβαινε, εγώ είχα πάλι προτεραιότητα. Ευτυχώς που ήταν μαζί μου ο Κώστας – δεν υπήρχαν άλλοι αυτόπτες μάρτυρες.

Κατέθεσε πρώτα εκείνος, μετά εγώ. Είχε βρεθεί και το διαβατήριο του θύματος, δεν ήταν Έλληνας και δεν καταλάβαιναν από πού ήταν. Ξύπνησε το δικηγορικό μου, το εξέτασα και τους είπα πως ήταν Σέρβος υπήκοος. Έστειλαν σήμα στην πρεσβεία της χώρας του, για να ειδοποιηθεί η οικογένειά του. Γι’ αυτό δεν τους είχα δει στο νοσοκομείο. Είχε κλείσει τα δεκαεννιά χρόνια μόλις πριν από οκτώ μέρες.

Η επόμενη μέρα

Απολογήθηκα και έφυγα. Το μεσημέρι επρόκειτο να φάω στο πατρικό μου. Η μαμά μου ήταν καθισμένη κι ο μπαμπάς μου έπαιρνε νερό από το ψυγείο. Όταν τους εξιστόρησα τι είχε γίνει, εκείνος στηρίχτηκε για να μην πέσει και η μαμά μου ξέσπασε σε λυγμούς. Έκλαιγα κι εγώ μέχρι το βράδυ, που μαζεύτηκαν σπίτι όλοι οι φίλοι. Ο Κώστας μού είπε κάποια στιγμή: «Αν πίστευα πως έφταιγες έστω και στο παραμικρό, δεν θα μπορούσα να σε αντικρίσω». Σκληρό, αλλά έπιασε. Ηρέμησα.

Το επόμενο πρωί πήγα με τους γονείς μου να τους δείξω το σημείο του ατυχήματος. Στην άσφαλτο υπήρχε ένα πλαστικό κομμάτι από το μηχανάκι. Το έχω ακόμα. Την ίδια μέρα τηλεφώνησα σε ψυχολόγο και μέσα στις επόμενες άρχισα πάλι να οδηγώ, με το αυτοκίνητο της μαμάς μου. Ήξερα πως αν δεν το έκανα τότε, δεν θα το έκανα ποτέ.

Κάθε φορά που έβαζα μπροστά το αυτοκίνητο, έβαζα και τα κλάματα. Τον σκεφτόμουν συνέχεια. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ, πότε από τύψεις και πότε από φόβο. Κι αν η οικογένειά του ήθελε να μ’ εκδικηθεί; Επιπλέον, αν αποδεικνυόταν συνυπαιτιότητα, θα μπορούσαν ν’ αξιώσουν αποζημίωση. Θα ’πρεπε να πουλήσω το σπίτι μου; Θα με έπαυαν άραγε από το δικηγορικό επάγγελμα; Όχι πως με ένοιαζαν τόσο αυτά, απλώς ερχόντουσαν σαν επιπλέον φασαρία στο θόρυβο του πανικού που επικρατούσε στο κεφάλι μου.

Αλλά οι γονείς του δεν με βρήκαν, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν ήρθαν ποτέ να καταθέσουν, αν και εντοπίστηκαν στη Σερβία – ούτε καν στην κηδεία του γιου τους δεν ήρθαν. Έμαθα από κάποιον στο νεκροτομείο πως κανείς δεν ξεπροβόδισε αυτό το παιδί. Μόνο του έμενε κι ολομόναχο έφυγε.

Bittersweet Symphony

Τώρα πια έχω σχηματίσει τη βαθιά πεποίθηση πως αυτός ο άνθρωπος κατά έναν τρόπο με προστάτεψε. Γιατί βγήκα από το ατύχημα σώα και αβλαβής. Και νιώθω πως μπορώ να χαρώ τον ήλιο και τη θάλασσα. Τίποτα πια δεν μπορεί να με καταβάλει. Ακούω για την οικονομική κρίση και μου φαίνεται τόσο, μα τόσο ασήμαντο θέμα.

Εικοσιένα μήνες μετά, ο φάκελος βρίσκεται στα χέρια του εισαγγελέα και περιμένω να δω αν θα ασκηθεί δίωξη ή όχι. Κατηγορούμαι για ανθρωποκτονία εξ αμελείας. Όλες οι πραγματογνωμοσύνες έδειξαν πως η υπαιτιότητα ήταν αποκλειστικά δική του. Ακόμα δεν έχω τολμήσει να επισκεφτώ τον τάφο του. Ίσως τώρα, που βρήκα τη δύναμη να το διηγηθώ, να το κάνω.

Ι witness

Αν βρεθείς αυτόπτης μάρτυρας σε τροχαίο, μην αμελήσεις και μη φοβηθείς να δώσεις κατάθεση στους αρμόδιους αστυνομικούς. Ίσως η μαρτυρία σου να είναι καθοριστική για την απονομή δικαιοσύνης.

Πηγή: Cosmopolitan