Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο.
Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου ~ Η Σονάτα του Σεληνόφωτος

Lisa

This is thy hour O Soul, thy free flight into the wordless. Away from books, away from art, the day erased, the lesson done. Thee fully forth emerging, silent gazing, pondering the themes thou lovest best. Night, sleep, death, and the stars. - Walt Whitman

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Φτηνά τσιγάρα

EDITORIAL


Είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο πράγμα του κόσμου: στιγμές.Όταν έχω αυτό τον ξαφνικό πόθο να πετάξω, και δεν έχω που να πετάξω, κρύβομαι στη συλλογή μου. Γεμάτη καφέδες, boxer, χορευτές. Τυχαία αγγίγματα, βρισιές, τρυφερούς παρανόμους, στοές, συναντήσεις, κραυγές, σιωπές, χωρισμούς, λόγια, λόγια, λόγια.Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει και εγώ την εμπιστεύομαι.Είμαι απ’αυτούς που πάντα κάπνιζαν φτηνά τσιγάρα.
Πηγή: In a manner of speaking 

Λευκά σεντόνια ξενοδοχείου


"Αν κάτι έχω ζηλέψει στη ζωή μου, αυτό είναι τ’ άσπρα σεντόνια. Τα κολλαρισμένα άσπρα σεντόνια των ξενοδοχείων, που κοιμούνται πάνω τους τόσοι άνθρωποι, κλαίνε, γελάνε, κάνουν έρωτα, διαβάζουν, πεθαίνουν, κι όμως… Όταν πας εσύ, ο νέος πελάτης, σε υποδέχονται άσπιλα. Κουβαλούν κάτι απ’ τη σιωπή που σεργιανάει σ’ όλα τα ξενοδοχεία Γ΄ θέσης, κάτι απ’ τους γέρους κυρίους που σε κοιτούν υποψιασμένοι στη ρεσεψιόν, κάτι απ’ τα παλιωμένα έπιπλα με το γδαρμένο, τόπους-τόπους, ξύλο…

Το ξέρεις καλά πως κάτι κουβαλούν, αλλά στο δέρμα σου φαντάζουν τόσο αθώα, τόσο καινούργια, τόσο άπιαστα. Σέρνεις τα δάχτυλα πάνω τους και αισθάνεσαι την ικανοποίηση του να δημιουργείς πτυχές. Σε κυριεύει η ψευδαίσθηση ότι εσύ πρώτος θα τα τσαλακώσεις. Κι όμως, όταν φύγεις, καλά το ξέρεις, θα μπουν στο πλυντήριο, θα σιδερωθούν και θα επιστρέψουν στο ίδιο κρεβάτι, το ίδιο αθώα, όπως σου παρουσιάστηκαν και σένα.

Ζηλεύω που δεν είμαι ένα άσπρο σεντόνι ξενοδοχείου. Ζηλεύω που δεν μπορώ να ξεγράψω –τόσο εύκολα όπως αυτά–, τους ανθρώπους που κοιμούνται στην αγκαλιά μου, τους ανθρώπους που με τσαλακώνουν αλλά κι αυτούς που με χαϊδεύουν στοργικά κι ακουμπούν πάνω μου ξένοιαστα.

Θα ‘θελα να μην έχω μνήμη. Να κυλιέμαι σε μυρωδιές, γεύσεις, χρώματα, ήχους και να ‘μαι ευτυχισμένος. Κι ύστερα να κοιμάμαι αθώος, τον ύπνο ενός μικρού παιδιού και να ξυπνώ ξανά tabula rasa. Όχι τόσο, γιατί το παρόν είναι οδυνηρό, όσο γιατί το παρελθόν είναι αξεπέραστο.

Αλήθεια, ποιος ηλίθιος είπε, ότι ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές; Ο χρόνος μολύνει τις πληγές, ξανά και ξανά, έτσι που να αισθάνεσαι πως γεννήθηκες μαζί τους, πως θέριεψες μαζί τους και πως θα πεθάνεις μαζί τους. Αυτό το τελευταίο είναι που δεν αντέχεται. Κοιτιέσαι στον καθρέφτη, μετράς τις πρώτες άσπρες τρίχες, τις πρώτες αχνές ρυτίδες και τις ίδιες παλιές πληγές.

Λες θα σπάσω τον καθρέφτη, θα λυτρωθώ βλέποντας τα κομματάκια του γυαλιού να χοροπηδάνε δαιμονισμένα εδώ κι εκεί, κι ύστερα θα χορέψω ξυπόλητος ένα ζεϊμπέκικο, έτσι για την πάρτη μου και θα ξοφλήσω τους λογαριασμούς μου με τη ζωή. Χα! Aπό δω πήγαν κι άλλοι. Δεν βαριέσαι όμως… Πήγαν και ξαναπήγαν. Σιγά μην φτάνανε στο τέρμα.

Hotel des Rouges… Ένα κλαδί αγγίζει το μπαλκόνι μου. Γραπώνομαι πάνω του με μια πείνα πρωτόγνωρη. Χαζεύω τ’ αυτοκίνητα που τρέχουν δαιμονισμένα, το βουητό των περιστατικών, τα μπαλκόνια με τ’ απλωμένα ρούχα, τα λευκά σεντόνια… Κρατάω την ανάσα μου και θυμάμαι. Γίνομαι ένα με κείνο το ξερό κλαδί. Κολλάω πάνω του. Επιχειρώ τη Λήθη. Ταξίδι στο κέντρο της Μιλτιάδου…"

( via fortwnei )
Πηγή: iv-ix-xii

Σάββατο 21 Μαρτίου 2015

Η τέχνη του να είσαι γονέας


Το να είσαι γονιός δεν είναι δικαίωμα - είναι προνόμιο

Και ως προνόμιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Δεν φέρνεις απλώς μια νέα ύπαρξη στον κόσμο. Πλάθεις επί της ουσίας έναν άνθρωπο από το μηδέν. Εσύ του παρέχεις τα πρώτα του διδάγματα. Μέσα από τα δικά σου μάτια αντικρίζει πρώτη φορά τη ζωή. Στα δικά σου βήματα θα βαδίσει, γιατί πολύ απλά σε σένα θα θελήσει να μοιάσει. Είναι δικό σου καθήκον να διαπαιδαγωγήσεις το παιδί σου σωστά, να του παρέχεις όλα τα εφόδια ώστε να μεγαλώσει και να γίνει ένας άνθρωπος δίκαιος, τίμιος, δοτικός κ.ο.κ. Είναι, επίσης, δική σου υποχρέωση να μη  επιτρέψεις να φυτρώσει μέσα του ο σπόρος της βίας, του ρατσισμού, του σεξισμού, της μισαλλοδοξίας...

Καθώς ένα παιδί μεγαλώνει, ανακαλύπτει τον κόσμο έχοντας τους γονείς του στο πλάι του. Κι όσο περισσότερα ανακαλύπτει, τόσες περισσότερες απορίες έχει. Προσπαθεί να τον κατανοήσει, να μάθει πώς "λειτουργεί". Δεν αργούν οι "δύσκολες ερωτήσεις". Πολλοί γονείς αγχώνονται και προσπαθούν να αποφύγουν τέτοιου είδους ερωτήσεις. Αυτή η προσέγγιση, ωστόσο, επιφέρει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από εκείνο που πρέπει να επιδιώκει ο γονέας. Σε ακραίες περιπτώσεις, μπορεί ένα παιδί να θεωρήσει το συγκεκριμένο θέμα της ερώτησης "ταμπού" και από ντροπή να μην το συζητήσει ποτέ ξανά με το γονέα του -αντίκτυπος καταστροφικός, καθώς στερείται πολύτιμες γνώσεις που μπορεί να του παρέχει ο γονέας. 
Η καλύτερη προσέγγιση είναι η ειλικρίνεια. Ως γνωστόν, δεν μπορείς να κρυφτείς από τα παιδιά. Απάντησε στο παιδί σου απλά, με τρόπο κατανοητό. Μίλησε του σαν να μην υποτιμάς την ερώτησή του. Παρέθεσε του απλά τα γεγονότα. Απέφυγε τον σχολιασμό του φαινομένου και τους "αστεϊσμούς". Μη "φοβηθείς" ότι το περιεχόμενο της συζήτησης είναι ακατάλληλο, ότι μπορεί να στιγματίσει την ψυχή του ή να του στερήσει την αθωότητα. Μίλησε  του στη δική του γλώσσα. Το πιθανότερο είναι ότι μόλις του λύσεις την απορία να την ξεχάσει. Το ζήτημα είναι να μην θεωρήσει το περιεχόμενο της ερώτησης "κακό".
Εγώ για παράδειγμα από τριών χρονών ξεκίνησα να ρωτάω τη μαμά μου τι είναι σεξ, τι είναι γκέι κ.λ.π. Εκείνη μου απαντούσε με απλό τρόπο στις ερωτήσεις μου κι εγώ τις ξεχνούσα μετά από λίγο. Μεγαλώνοντας, όμως, ο σπόρος της μισαλλοδοξίας δε βρήκε τόπο μέσα μου να φυτρώσει, ακριβώς επειδή δε θεωρούσα τίποτα απ' όλα αυτά 'κακό' ή 'επαίσχυντο'.

Παρακάτω ακολουθεί ένα παράδειγμα καλής διαπαιδαγώγησης, το οποίο άκουσε μία κοπέλα και το μοιράστηκε στο tumblr. Ένα κλασικό παράδειγμα "δύσκολης ερώτησης", που φοβούνται συνήθως οι γονείς. 
Ένα παιδί βλέπει στο δρόμο μια διεμφυλική γυναίκα και ρωτάει τη μαμά του για ποιο λόγο εκείνος ο άντρας είναι ντυμένος γυναίκα. Η μητέρα του παιδιού του απαντάει ότι είναι γυναίκα που γεννήθηκε σε λάθος σώμα. Το παιδί την ρωτάει ξανά πώς συνέβη αυτό κι εκείνη του λέει ότι κανείς δεν ξέρει, αλλά το σημαντικό είναι ότι εκείνη η γυναίκα προσπαθεί να το διορθώσει. Το παιδάκι ολοφάνερα κατάλαβε την απάντηση και την αποδέχτηκε, έτσι της λέει ένα απλό "okay!". Τότε συμβαίνει το απροσδόκητο. Το παιδάκι πλησιάζει την -εμφανώς ανασφαλή- διεμφυλική γυναίκα και την προσφωνεί "δεσποινίς". Η γυναίκα διστακτικά αποκρίνεται θετικά. Τότε εκείνο της λέει ότι φαίνεται πολύ όμορφη στη φούστα της. Εκείνη το ευχαριστεί και το παιδί τρέχει ξανά πίσω στη μαμά του, ενώ όλοι όσοι παρακολουθούν τη σκηνή χαμογελούν.

Good Parenting: Exhibit 1 (overheard at work today
6-year old: Mommy, why is that man dressed like a lady?
Mother: That is a lady. She was just born with the wrong body.
6-year old: How did that happen?
Mother: Nobody really knows. But she's working to fix it, and that's what's important.
6-year old: Okay! 
*runs up to obviously self-conscious woman* 
6-year old: Hey! Miss!
Lady: ...yes?
6-year old: You look really pretty in your skirt!
Lady: Thank you! 
*Kid skips back to her mom, and literally everyone in the vicinity smiles* 
I'd just like to point out that it wasn't hard to explain this to a child at all...... Next excuse please?
Πηγή: supernaturalapocalypse.tumblr.com 

Η παιδεία της ζωής

EDITORIAL


 Ο φασισμός θεραπεύεται με το διάβασμα και ο ρατσισμός θεραπεύεται με τα ταξίδια. - Miguel de Unamuno 

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

Solar Eclipse

EDITORIAL

Λένε ότι ο ήλιος αγαπούσε τόσο πολύ τη σελήνη, 
που κάθε βράδυ πέθαινε για να την αφήσει να αναπνεύσει...

Η ηλιακή έκλειψη της 20ης Μαρτίου, όπως εθεάθη από το Leicester(UK)

Μα είναι και λίγες, ελάχιστες μέρες που ο ήλιος καταφέρνει να αγγίξει για μια στιγμή την αγαπημένη του και να την κλείσει στην καυτή του αγκαλιά...


20 Μαρτίου 2015

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015

Ταξίδι στη ζωή

EDITORIAL

Whenever I’m traveling i always get tripped out at the fact that this is someone’s actual hometown like they know every back road and how to get everywhere and they’ve probably had tons of memories in this city 
but I’m just someone passing by
Πηγή: claphne.tumblr.com 

Το hangover του έρωτα



Ξέρεις, είναι τρομακτικό να μην νιώθω απολύτως τίποτα για εσένα πια. Είναι σαν να βρίσκεσαι στην πιο φαντασμαγορική συναυλία της αγαπημένης σου μπάντας, να απέχεις ένα βήμα απο την σκηνή, να νοιώθεις ολη την έξαψη, τον ενθουσιασμό, να έχεις τόση υπερένταση που καθετί σου προκαλεί ρίγος, να φωνάζεις, να ουρλιάζεις απο την χαρά σου, να τραγουδάς οσο πιο δυνατά μπορείς, να χοροπηδάς κρατώντας το ρυθμό, και ξαφνικά black out..
Ξυπνάς το επόμενο πρωί και δεν εχει μένει τίποτα-ούτε κόσμος, ούτε συγκρότημα, ούτε μουσική, ούτε πάθος-τίποτα απολύτως. Κοιτάς γύρω σου και παρατηρείς πεταμένα μπουκάλια μπύρας και σκουπίδια. Το κεφάλι σου είναι ένα χάος ενας τρομερός πονοκέφαλος είναι το μόνο που απέμεινε να θυμίζει την χθεσινοβραδινή σου ευτυχία. Τίποτε δεν θυμίζει εσένα τον ίδιο πια, γιατί οσο κι να προσπαθείς να ανακτήσεις στη μνήμη σου εκείνες τις στιγμές, δεν μπορείς να τις ξαναζήσεις. Δεν είναι το ίδιο. Κάπως έτσι είναι να μην νιώθω τίποτα για εσενα πια.

( via dark-paradise-01 )

Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

Ύπουλα 'Σ'αγαπώ'

EDITORIAL


Μ’ ενοχλεί ν’ ακούω το σ’ αγαπώ. Ξέρεις, είναι πολύ ύπουλο. Κρύβει μια ερώτηση· το μ’ αγαπάς. Ο άλλος σου λέει “Σ’ αγαπώ” για να σου ζητήσει ένα λογαριασμό, για να του πεις κι εσύ αν τον αγαπάς. — Φθηνά Τσιγάρα


Πηγή: Φωτεινή in Wonderland

Τα νεκρά παιδιά

Για τον Βαγγέλη


Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί,
μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο.
Πάντα εκεί -
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά.
Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας,
τόσο
που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας,
δεν είναι πια απ΄τη στέρηση
μα απ’ την αύξηση.
Κι αν κάποτε οι γυναίκιες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.
Γ.Ριτσος

( via giwtoulini )
Πηγή: tumblr.com

Stay Strong. Be Extraordinary.

EDITORIAL

Ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Ένας απ' τους χιλιάδες που περνάνε απαρατήρητοι. Ένας κόκκος άμμου μέσα σ' έναν ωκεανό συνηθισμένων ανθρώπων. Ένα με τη μάζα. 
Αυτό θες να είσαι;


Γιατί επιτρέπεις στον οποιονδήποτε να τοποθετεί «ταμπέλες» στον εαυτό σου; Στη ζωή σου; Είσαι ένας άνθρωπος ξεχωριστός, με προσωπικότητα, με σκέψεις, με προβληματισμούς, όπως όλοι οι άνθρωποι. Γιατί να είσαι συνηθισμένος όταν μπορείς να είσαι ξεχωριστός;

Ποιος είναι εκείνος που ορίζει τι είναι «κανονικό» και τι όχι;
Τι είναι «αποδεκτό» και τι όχι;
Τι είναι όμορφο και τι όχι; 
Τι είναι έξυπνο και τι όχι;
  
 The interesting question is, just because something thinks differently from you, does that mean it's not thinking? - Alan Turing, The Imitation Game 

Μη δίνεις σε κανέναν το δικαίωμα να ορίσει τη ζωή σου. Μη φυλακίζεις τον εαυτό σου σε τύπους και κοινωνικές νόρμες. Όλοι φοβούνται το διαφορετικό, μα η αλήθεια είναι ότι πολύ περισσότερο βαριούνται το συνηθισμένο. Απογειώσου. Ξεπέρασε το συνηθισμένο, το τετριμμένο.
Be Extraordinary.

Μη φοβάσαι να διαφέρεις. Μη φοβάσαι να ξεχωρίσεις στο πλήθος. Κυνήγησε τα όνειρα σου. Γίνε αυτό που θα σε κάνει να χαμογελάς αντικρίζοντας το πρόσωπό σου στον καθρέφτη κάθε πρωί.
Κανένας δε θα ζήσει τη ζωή σου για σένα.

Γέλα. Με όλη σου την ψυχή. Υπέρβαλε. Κάνε τρέλες. Ονειροπόλησε. Ταξίδεψε. 
Με λίγα λόγια, ΖΉΣΕ.


Stop being ordinary - choose to be Extraordinary!

Αστικές Ζούγκλες

Τέλος στο σαρανταήμερο θρίλερ, γύρω από την εξαφάνιση του Βαγγέλη Γιακουμάκη, με τον πιο τραγικό τρόπο. 


Το άψυχο κορμί του 20χρονου σπουδαστή βρέθηκε πριν δύο μέρες σε βαλτώδη περιοχή της Δημοτικής Επιχείρησης Λίμνης Ιωαννίνων. 
Μέχρι στιγμής, το πόρισμα της αστυνομίας αποφαίνεται αυτοχειρία.


Δε μπορώ να πω ότι με εξέπληξε η τραγική κατάληξη. Ένα 20χρονο παιδί, εξαφανισμένο τόσες ημέρες, δε θα μπορούσε να υπάρχει άλλη λογική εξήγηση.. Δεν είναι αυτή, ωστόσο, η αιτία για το σοκ και τον βαθύτατο αποτροπιασμό που με κατακλύζει αυτή τη στιγμή. Νιώθω οργή και απέραντη θλίψη. Όχι μόνο επειδή ένα νεαρό παλικάρι, στο άνθος της νιότης του, άφησε το μάταιο τούτο κόσμο. 

Εκείνο που με εξοργίζει είναι ότι η ουσιαστική ευθύνη για το τραγικό τέλος αυτού του παιδιού βαραίνει ένα τσούρμο -ας μου επιτραπεί η έκφραση- κωλόπαιδα που προσπάθησαν να καταπολεμήσουν τα κόμπλεξ τους εκφοβίζοντας ένα αθώο παιδί, κάποιον που δεν τους είχε φταίξει σε τίποτα. Σωστά καταλάβατε, σε αυτό το άρθρο μιλάμε για το bullying.

Δεν έχει καμία σημασία για ποιο λόγο έκριναν οι τραμπούκοι ότι ο Βαγγέλης απέκλινε από το "κανονικό". Αυτό που έχει σημασία είναι ότι προσπάθησαν να αποδείξουν τη δική τους ανωτερότητα κρύβοντας την αδυναμία τους πίσω από το προσωπείο του "νταή". Ότι το απύθμενο κόμπλεξ τους στέρησε τη ζωή ενός 20χρονου παιδιού. Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που η τραγωδία ενός θύματος bullying συγκλονίζει το πανελλήνιο. 9 χρόνια μετά, ακόμη σκεφτόμαστε με δάκρυα τη στυγνή δολοφονία του τότε 11χρονου Άλεξ Μεσχισβίλι από τους συμμαθητές του. Εκείνες τις μνήμες ήρθε να ξυπνήσει η υπόθεση του Βαγγέλη, με μια τρομακτική διαφορά: αυτά τα απάνθρωπα νταηλίκια προέρχονταν όχι από παιδιά που δεν έχουν επίγνωση των πράξεών τους, ούτε από πλημμυρισμένους από ορμόνες εφήβους, αλλά από -υποτίθεται- ώριμους ενήλικες. Άνθρωποι που θα μπορούσαν να είναι ήδη γονείς. Είναι τουλάχιστον τραγικό να ακούμε για περιπτώσεις bullying προερχόμενες από ενηλίκους.


Στο σημείο αυτό, ας διασαφηνίσουμε μερικούς ορισμούς.


Τι είναι το bullying;
Πολλές φορές μπορεί να μπερδεύουμε την έννοια του bullying με την έκφραση επιθετικότητας, ή το πείραγμα. Είναι σημαντικό να διευκρινίσουμε τον πραγματικό ορισμό του bullying για να αποφύγουμε τυχόν υπερτίμηση ή υποτίμηση του όρου. Η Ψυχανάλυση αντιμετωπίζει την επιθετικότητα ως ψυχική ενέργεια, παράγωγο της σύγκρουσης των δυο βασικών ενστίκτων, της ζωής και του θανάτου. Η επιθετικότητα για την Ψυχανάλυση είναι άμεσα συνδεδεμένη με το ένστικτο της σεξουαλικότητας και της αυτοσυντήρησης. Σε κάθε περίπτωση αποτελεί μια αναπόφευκτη εκδήλωση της ανθρώπινης συμπεριφοράς. 
Το bullying, ή αλλιώς και εκφοβισμός ή θυματοποίηση, είναι η σωματική ή λεκτική επίθεση που προκύπτει επανειλημμένα και η οποία περιλαμβάνει μια ανισότητα δυνάμεων. Τον εκφοβισμό δεν τον συναντάμε μόνο στο σχολείο αλλά και στις οικογενειακές και ερωτικές σχέσεις όπως και στον επαγγελματικό χώρο, αλλά συνήθως αυτός που εκφοβίζει στην ενήλικη ζωή, πιθανόν να έχει στο ιστορικό του συμβάντα εκφοβισμού από την παιδική ηλικία είτε από την πλευρά του θύτη ή από αυτή του θύματος. Οπότε έχει ένα μεγάλο νόημα να επικεντρωθούμε και να επιστήσουμε την προσοχή μας στον σχολικό εκφοβισμό προκειμένου να προλάβουμε και μελλοντικές καταστάσεις.1
Πώς δημιουργούνται οι bullies;
Οι bullies δεν γεννιούνται, γίνονται. Συνήθως τα παιδιά που είναι bullies (νταήδες) είναι τα πιο δημοφιλή και κοινωνικά αποδεκτά. Αλλά στην πραγματικότητα, παρά τα φαινόμενα, και τα ίδια έχουν υποστεί ή υφίστανται κάποια μορφή εκφοβισμού ή υποτίμησης από την οικογένειά τους, και έτσι διαμορφώνεται και η ανάγκη τους να επιβληθούν στον κοινωνικό τους χώρο. [...] 
Αυτά τα αισθήματα μπορούν να έχουν και ως αποτέλεσμα την ανάγκη του παιδιού να επιβληθεί στους άλλους όταν το ίδιο νοιώθει μέσα του πολύ αδύναμο. Αυτός που εκφοβίζει, είναι ανίκανος να αντέξει τα αισθήματα απόγνωσης και ευαλωτότητας που κάθε άνθρωπος νοιώθει, και βιώνει ανυπόφορο άγχος ότι η μάσκα της υπεροχής του μπορεί να πέσει. Δεν αντέχει την ιδέα ότι μπορεί να κριθεί ή να απορριφθεί για τις ατέλειές του. Έτσι ο φόβος του μετατρέπεται σε οργή ως ένας μηχανισμός άμυνας επιβίωσης, απέναντι σε κάποιον που είναι διαφορετικός ή για κάποιο λόγο κοινωνικά πιο αδύναμος, ο οποίος μπορεί να γίνει εύκολο θύμα διότι κατά κάποιο τρόπο αντιπροσωπεύει τα χαρακτηριστικά τα οποία φοβάται αυτός που εκφοβίζει. [...]
Αυτό μετά μετατρέπεται σε μίσος απέναντι στο θύμα το οποίο πρέπει να τιμωρηθεί επειδή προκαλεί τέτοιο άγχος σε αυτόν που εκφοβίζει. Ο ‘νταής’ δεν αντέχει να βλέπει την δική του ανεπάρκεια και αδυναμία να ενσωματώνεται στο θύμα, και έτσι πρέπει να το καταστρέψει. 
Ενώ στην επιφάνεια φαίνεται να είναι μια πράξη κυριαρχίας και υποδούλωσης, ο εκφοβισμός στην πραγματικότητα είναι μια πράξη απόγνωσης, όπου ο ‘νταής’ προσπαθεί μανιωδώς να εξουδετερώσει την φυσική εκδήλωση του μυστικού του δηλαδή, την αποκηρυγμένη αδυναμία του. Ενώ οι πράξεις του μπορεί να είναι επιθετικές και πολλές φορές βίαιες, ο νταής είναι στην πραγματικότητα ένα τρομαγμένο παιδί σε κατάσταση πανικού γύρω από την πιθανότητα να αναγνωρίσει ή να αποκαλύψει τα τρομακτικά αισθήματα της ανικανότητάς του.2


Στην πραγματικότητα, μιλάμε για έναν κύκλο βίας. Ο "νταής" θυματοποιείται από κάποιον ισχυρότερο και στη συνέχεια προσπαθεί να επιβληθεί σε κάποιον πιο αδύναμο από εκείνον, ώστε να αποδείξει την αξία του. Η βία γεννά βία. Δεν είναι σπάνιο ένα θύμα ενδοσχολικής βίας να γίνεται θύτης εναντίον κάποιου άλλου μαθητή. Σύντομα δεν κάνουμε λόγο για μια τάξη, για μια κοινωνία, αλλά για μία ζούγκλα. Αγρίμια που φοβούνται το ένα το άλλο και συχνά επιτίθενται πρώτα για να προλάβουν τον "αντίπαλο". Είναι ο νόμος της ζούγκλας. Και πρέπει να τον ακολουθήσεις αν θες να επιβιώσεις. Κανείς δε μιλάει, από φόβο μήπως τον στοχοποιήσουν όλα τα τα υπόλοιπα αρπακτικά της μικρής τους ζούγκλας.

Το χειρότερο είναι ότι αυτά τα βίαια ξεσπάσματα ακολουθούν τους θύτες σε όλη την ενήλικη ζωή τους. Οι προβληματικοί έφηβοι μεγαλώνουν και γίνονται προβληματικοί ενήλικες. Και συνεχίζουν να κρύβουν την αδυναμία τους πίσω από τον εκφοβισμό θυμάτων πιο αδύναμων από εκείνους. Να καταφεύγουν στη βία, ώστε να καταφέρουν να δώσουν αξία στη μίζερη ύπαρξή τους. Παραστατικότερο παράδειγμα εκείνο της ενδοοικογενειακής βίας. Κάθε τόσο ακούμε για περιπτώσεις γυναικών που ζουν υπό καθεστώς τρόμου στο γάμο τους. Για εκκωφαντικές σιωπές...


Το πρόβλημα του bullying διαιωνίζεται, γιατί τα στόματα μένουν σε κάθε περίπτωση ερμητικά κλειστά -μέχρι να είναι πολύ αργά. Μεγαλώνουμε με τον φόβο, χάνουμε την πίστη μας στον άνθρωπο και αναπαράγουμε σάπιες συμπεριφορές. Ένας ατέρμονος κύκλος βίας. Ο φόβος έχει ριζώσει για τα καλά μέσα μας και πρέπει να τον νικήσουμε γιατί μόνο έτσι θα σταματήσουμε να θρηνούμε Βαγγέληδες. 

Συνδέουμε το bullying με τα παιδιά, αλλά κάνουμε τεράστιο λάθος. Τα παιδιά δεν γεννιούνται κακά. Δεν βλέπεις σατανικά βρέφη στα μαιευτήρια. Κάποιος τους εμφυσά αυτήν την κακία. Κι αυτός ο κάποιος είναι ενήλικας. 
Αναλογιστείτε την καθημερινότητά σας. Ακόμη και στην ενήλικη ζωή μας -μακριά από κλίκες και θρανία- είμαστε όλοι εν δυνάμει θύματα bullying, μόνο που στη δική μας περίπτωση ο "νταής" είναι αόρατος. Είναι η ίδια η κοινωνία. Η άσχημη, συμπλεγματική και σάπια κοινωνία που μας επιβάλει στερεότυπα και ψέγει οτιδήποτε τολμά να διαφέρει. 
Η ευθύνη είναι δική σου, φίλε γονέα. Όταν το παιδί σου σε βλέπει να κατακρίνεις οτιδήποτε το διαφορετικό, τότε θα ακολουθήσει το παράδειγμά σου. Λογικό είναι, βαδίζει στα βήματά σου για να σου μοιάσει. Όταν το μεγαλώνεις γεμίζοντάς το μισαλλοδοξία και κόμπλεξ, να περιμένεις ότι θα φέρεται έτσι. Όταν έρχεται και σου λέει ρατσιστικά αστεία που ακούει από τους συμμαθητές του και αδιαφορείς αντί να του διδάξεις ότι αυτή η συμπεριφορά είναι λάθος, τότε να ξέρεις δεν θα αργήσει η ώρα που θα τα υιοθετήσει κι εκείνο. Γιατί αν το παιδί σου τραμπουκίσει ένα άλλο παιδί. μάντεψε... Ο "νταής" θα είσαι εσύ.
Αν δεν εκπολιτιστούμε και δεν αλλάξουμε αντιλήψεις εμείς, ως ώριμοι ενήλικες, πώς θα μπορέσουμε να διαπαιδαγωγήσουμε σωστά τις επόμενες γενιές; Οι παιδικές ψυχές είναι άγραφοι πίνακες. Πώς θα αναλάβουμε την ευθύνη να γράψουμε σε αυτούς τους μαυροπίνακες, πώς θα σμιλέψουμε τις αθώες τους ψυχούλες σε διαμάντια της κοινωνίας. Πώς θα μεγαλώσεις έναν σωστό πολίτη που αύριο μεθαύριο θα εισέλθει στην κοινωνία; Το παιδί και το σκυλί όπως το μάθεις ζει.

3 πράγματα που -σύμφωνα με το lifo- θα πρέπει να μας διδάξει ο θάνατος του Βαγγέλη Γιακουμάκη

1) Για τους γονείς.
Αποδεχτείτε τα παιδιά σας. Μπορεί να μη σας μοιάζουν, μπορεί να έχουν τις δικές τους επιθυμίες, όμως η αγάπη και η αποδοχή είναι η μόνη λύση. Αν το παιδί σας είναι γκέι (ή οτιδήποτε διαφορετικό απ' αυτό που εσείς σχεδιάζατε), αγκαλιάστε το - μην το σπρώχνετε μακριά σας. Ακούστε το και αγκαλιάστε το. Αγνοήστε το «τι θα πει ο κόσμος», νοιαστείτε για το τι θα πει η καρδιά σας και η καρδιά του παιδιού σας.  
2) Για τους bullies.
Συνειδητοποιείστε τι κάνετε. Σχεδόν κανένας bully δεν καταλαβαίνει τη σοβαρότητα των πράξεών του. Θεωρεί ότι είναι πλάκες, ότι το θύμα δεν ενοχλείται και τόσο, ότι το αντέχει - επειδή οι ίδιοι θα το άντεχαν. Κι όμως, δεν είναι πλάκα όταν δεν μπορεί κι ο άλλος να κάνει το ίδιο σε σας. Όταν δε γελάει. Όταν το κάνετε παρά τη θέλησή του. Ξεχωρίστε την καλόκαρδη πλάκα που κάνετε και σας κάνουν από το μονόπλευρο ψυχικό βασανισμό που κάνετε σε ένα άτομο. Εσείς μπορεί να θεωρείτε πως θα το αντέχατε, γιατί είστε σκληροί και με υπομονή και δεν παίρνετε τα πράγματα στα σοβαρά. Μάθετε ότι δεν είναι όλοι έτσι: Ο περισσότερος κόσμος δεν είναι αναίσθητος, κάποιων μάλιστα η ζωή μπορεί να γίνεται κόλαση και να μη θέλουν να τη συνεχίσουν άλλο. Αν νιώσεις ότι κάνεις κακό σε κάποιον αλλά δεν μπορείς να το σταματήσεις, ζήτα ψυχολογική υποστήριξη: δεν θα κάνεις καλό μόνο στους άλλους αλλά κυρίως στον εαυτό σου.  
3) Για τους Βαγγέληδες αυτού του κόσμου.
Ζήτα βοήθεια τώρα. Μπορεί να νομίζεις ότι όλοι θα είναι εναντίον σου, ότι δεν μπορείς να μιλήσεις στην οικογένειά σου, ότι κανείς δε θα σε καταλάβει, όμως κάνεις λάθος. Διάβασες τι έλεγε ο κόσμος όσο διαρκούσε η αναζήτηση του Βαγγέλη Γιακουμάκη; Όλοι τον κατάλαβαν, όλοι τον ένιωσαν, όλοι θέλησαν να τον βοηθήσουν - ψάχνοντας γι' αυτόν, στέλνοντάς του χρήματα, γράφοντας γι' αυτόν. Αν περνάς δύσκολα τώρα, ξέρε ότι δεν θα κρατήσει αυτό για πάντα. Τα πράγματα θα καλυτερεύσουν. Μπορεί να νομίζεις ότι είσαι μόνος, αλλά δεν είσαι. Με το που θα μιλήσεις οι νταήδες μαζεύονται στη γωνίτσα τους, και η υποστήριξη έρχεται.   
Με το που θα μιλήσεις, το ξόρκι σπάει. 
Πηγή: www.lifo.gr
***

Από κάποια τραγική ειρωνεία της μοίρας, κατά τη διάρκεια του θρίλερ της εξαφάνισης του Βαγγέλη, έλαβε χώρα η 87η τελετή απονομής των Oscar, των βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Ένα από τα αδιαμφισβήτητα highlights της τελετής ήταν η συγκινητική ομιλία του Graham Moore κατά την αποδοχή του Oscar Καλύτερου Προσαρμοσμένου Σεναρίου για την ταινία "The Imitation Game".


Σε αυτή την ομιλία μίλησε στο κοινό για τα δύσκολα εφηβικά του χρόνια και το πόσο απομονωμένος και "περίεργος" ένιωθε επειδή διέφερε από τους υπόλοιπους εφήβους. Έφτασε σε σημείο, μάλιστα, στα 16 του να αποπειραθεί να αυτοκτονήσει. Απευθύνθηκε σε όλους τους νέους και τους έδωσε κουράγιο ώστε να πιστέψουν στον εαυτό τους και να αποδεχτούν τη διαφορετικότητα τους και με τη σειρά τους να μεταδώσουν το μήνυμα ώστε να το ακούσει όποιος το έχει ανάγκη.

Η ταινία "The Imitation Game" είναι ένα βιογραφικό δράμα βασισμένο στη ζωή του Βρετανού μαθηματικού, καθηγητή της λογικής, κρυπτογράφου και πρωτοπόρου επιστήμονα υπολογιστών Alan TuringSPOILERS ALERT Ο Turing αποτέλεσε σημαντική μορφή της ιστορίας, καθώς κατάφερε να 'σπάσει' τον κώδικα Enigma, που χρησιμοποιούσε η Ναζιστική Γερμανία για να μεταδίδει κρυπτογραφημένα μηνύματα. Το σημαντικό αυτό επίτευγμα του Turing συνετέλεσε καθοριστικά ώστε να νικήσουν οι Σύμμαχοι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, εξοικονομώντας τους, μάλιστα, τουλάχιστον δύο χρόνια πολέμου. Ο Turing είχε την ιδέα να προσπαθήσει να "νικήσει" τη μηχανή Enigma με μία άλλη μηχανή. Η δική του ανακάλυψη αποτέλεσε έμπνευση για το σχεδιασμό των σημερινών computers.


Η ταινία περνάει βαθύτατα μηνύματα εναντίον του bullying, καθώς ο ίδιος ο πρωταγωνιστής, ο Turing με το ασυναγώνιστο μυαλό, έπεφτε ο ίδιος θύμα bullying κατά τα μαθητικά του χρόνια, επειδή διέφερε από τους υπόλοιπους μαθητές. Αναλογίζεται ότι το πρόβλημα του ξεκίνησε από "τον αρακά και τα καρότα".  Η ψυχαναγκαστική του τάση να διαχωρίζει στο πιάτο του τον αρακά από τα καρότα λόγω του χρώματός τους αποτέλεσε την αφορμή ώστε οι συμμαθητές του να αντιληφθούν τη διαφορετικότητα του και να τον τραμπουκίσουν εξαιτίας αυτής.


Η τύχη του, δυστυχώς, δεν άλλαξε ούτε ως ήρωας πολέμου, καθώς καταδικάστηκε για την ομοφυλοφιλία του σε "ορμονική θεραπεία". Ο χημικός του ευνουχισμός, η πιο αποτρόπαια πράξη bullying που υπέστη, τον οδήγησε να θέσει ο ίδιος τέρμα στη ζωή του στα 41 του χρόνια. Το έργο του δεν αναγνωρίστηκε ποτέ όσο ζούσε. Το 2013 έλαβε Βασιλική Χάρη για το "έγκλημά" του από τη Βασίλισσα Ελισάβετ ΙΙ.

 If any young person's ever felt like they aren't quite sure who they are, or aren't allowed to express themselves the way they'd like to express themselves, if they've ever felt bullied by what they feel is the normal majority or any kind of thing that makes them feel an outsider, then this is definitely a film for them because it's about a hero for them - Benedict Cumberbatch 

***


Εύχομαι δύναμη στην οικογένεια, ώστε να καταφέρει να σταθεί στα πόδια της μετά από αυτή την απώλεια(τουλάχιστον μπήκε ένα τέλος στην αγωνία τους, έχουν ένα μέρος όπου ξέρουν πώς βρίσκεται το αδικοχαμένο τους παιδί) και στο Βαγγέλη και τη βασανισμένη του ψυχή, καλό Παράδεισο.
Κλείνω την ανάρτηση για τον Βαγγέλη με δυο από τα πάμπολλα αποχαιρετιστήρια σχόλια που γράφτηκαν για εκείνον. Το πρώτο είναι απόσπασμα από το status που έγραψε η Έλενα Ακρίτα στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook, ενώ το δεύτερο ανήκει στην Κατερίνα Ζαρίφη.

«Βαγγέλη μου, την γαλήνη που έψαχνες, έπρεπε να την βρεις στην ζωή. Όχι στον θάνατο, αγόρι μου… Όχι έτσι, ψυχή μου…»

«Αυτή η είδηση είναι εθνικό πένθος. Και τάφος για τις συνειδήσεις μας. Ένα πλάσμα ουράνιο ένα μικρο παιδί που βασανίστηκε. Μόνο. Γιατί; Όχι για ήταν διαφορετικό. Αλλά γιατί συνάντησε κακούς. Διαφορετικούς. Ψυχή μου όμορφη Πήγαινε στους καλούς. Σε περιμένουν αγκαλιές».

Καλό ταξίδι Βαγγέλη.


***

Για όλους εσάς που πιστεύετε ότι δεν νοιάζεται κανένας για εσάς. Που νιώθετε ότι χάνετε τη μάχη με τα 'τέρατα' της αστικής ζούγκλας. Που αισθάνεστε ότι η αυτοχειρία είναι η μόνη διέξοδος. 
Κάνετε λάθος
Δεν σας γνωρίζω προσωπικά, αλλά νοιάζομαι για τον καθένα από εσάς εσάς. Σας αγαπώ, γιατί είστε γενναίοι πολεμιστές. Δεν το καταλαβαίνετε, αλλά είστε. Μάχεστε καθημερινά στη δική σας αρένα με τα "λιοντάρια" της κοινωνίας μας. Ξέρω πώς νιώθετε. Έχω γνωρίσει κι εγώ πολλούς ανθρώπους που ήταν στο βάθος σάπιοι. Έχω πολεμήσει κι εγώ με το δικό μου σκοτάδι. Και σας υπόσχομαι, θα κάνω ό,τι μπορώ για να βελτιώσω έστω ελάχιστα αυτόν τον άσχημο κόσμο. Όχι για μένα, αλλά για εσάς. Για τον Βαγγέλη και τον κάθε Βαγγέλη που υποφέρει.
Δεν είμαι μόνο εγώ. Είναι κι άλλοι σαν κι εμένα. Δεν υπάρχει μόνο κακό. Υπάρχει και καλό. Και άνθρωποι έτοιμοι να σας το προσφέρουν απλόχερα. 
Δεν είστε μόνοι.


Διώξτε αυτές τις μαύρες σκέψεις απ' το μυαλό σας.
Η ζωή είναι ωραία. Σας το υπόσχομαι.

Εξομολογήσεις Αγνώστων V

Ψυχικός ακρωτηριασμός
-Bullying


Είναι στιγμές που χάνουμε το μυαλό μας γιατί η λογική μας παίζει άγριο παιχνίδι, είναι μέρες που αναπολούμε τα παιδικά μας χρόνια, τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε, τις χαρές που βιώσαμε. Είναι ώρες που μια κραυγή απελπισίας σκεπάζει τη νοσταλγία μας, αφήνοντας μας έτσι κενούς από ζωή, στεγνούς από ελπίδα.

Ο καιρός έφτασε για τη γνωστοποίηση του προσωπικού μου δράματος, με σκοπό βέβαια να προβληματίσω τον αναγνώστη και να τον παροτρύνω να σκεφτεί συνειδητά για ορισμένα προβλήματα που από την ίδια την φύση τους παραγκωνίζονται από την αδιαφορία που τους δείχνει η κοινωνία. Επιπλέον μέσω της παραστατικής αφήγησής μου στοχεύω στην βελτίωση της ψυχοσωματικής μου υγείας, με το να μοιραστώ τα ψυχικά μου τραύματα. Το παρακάτω κείμενο ως ένα είδος ψυχανάλυσης ευελπιστώ ότι θα συμβάλλει στην πνευματική μου απελευθέρωση καθώς και στη συμπαράσταση όσων συνανθρώπων μου έζησαν κάτι παρόμοιο. 

Αρχικά αισθάνομαι την ανάγκη να σημειώσω ότι η παρακάτω μαρτυρία ζωής γράφεται με πόνο ψυχής, διότι προσπαθώ να ξαναθυμηθώ τις βασανιστικές εκείνες στιγμές που ο φόβος και η θλίψη κυριαρχούσαν. 

Είμαι πεπεισμένος ότι το μεγαλύτερο μέρος των αναγνωστών θα νομίζει ότι τα προβλήματά μου πηγάζουν από κάποια προβληματική οικογένεια. Εδώ έρχομαι όμως να τους διαψεύσω λέγοντας και τονίζοντας ότι μεγάλωσα σε μια πολύ υγιή οικογένεια όπου οι γονείς μου συμπεριφέρονταν αρμονικά μεταξύ τους προσπαθώντας να βοηθήσει ο ένας το άλλον. Και οι δύο γονείς μου, μου έδειχναν πάντα την αγάπη τους και μου πρόσφεραν τα πάντα από πνευματικά και υλικά αγαθά. Μου έδιναν και συνεχίζουν να μου παρέχουν τα πάντα. 

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν το ταξίδι στην άβυσσο του μυαλού μου. Στην αρχή της παιδικής μου ηλικίας όλα κυλούσαν αρμονικά, θυμάμαι ότι ήμουν ένα φυσιολογικό ζωηρό παιδί με πολύ ενέργεια μέσα του. Ο εφιάλτης που θα ζήσω στη συνέχεια άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά με το που με γράψανε οι γονείς μου στο νηπιαγωγείο. Θυμάμαι τη στιγμή της πρώτης μέρας που δεν ήθελα να πάω σχολείο, διότι φάνταζε για μένα κάτι το φοβερό (ίσως η έκτη αίσθηση μου να ήθελε να με προειδοποιήσει για το τι θα επακολουθήσει). Ας πάμε όμως κατευθείαν στο ζουμί της ιστορίας για να εντοπίσουμε τη ρίζα του προβλήματος. Λόγω του ότι ήμουν λίγο ζωηρός, (αλλά βέβαια πάντα με καλή προδιάθεση) μου άρεσε να κάνω γκριμάτσες και αστεία στα άλλα παιδιά. Εκεί είναι που τα παιδιά παρεξηγήσανε τη συμπεριφορά μου και με θεωρούσαν ως χαζούλη. Ταυτόχρονα όμως οι γονείς μου, μου είχαν διδάξει να μην μαλώνω ποτέ με τα άλλα παιδιά και να ζητάω πάντα το λόγο από αυτόν που θα με πείραζε, αν κάποτε υπάρχει κάποια διαφωνία. Είναι σαν να μου κάνανε πλύση εγκεφάλου, ευνουχίζοντας με από τη δυνατότητα να ασκήσω βία εκεί που πρέπει (είναι το μοναδικό λάθος που το χρεώνω στους γονείς μου), έτσι δεν έμαθα να υπερασπίζω τον εαυτό μου. Επίσης με είχανε πολύ καλομαθημένο με αποτέλεσμα να γίνω φοβητσιάρης και ντροπαλός. Όλοι οι παραπάνω παράγοντες συνδράμανε στο μαρτύριο μου. 

Δυστυχώς υπήρχαν αρκετά ‘κωλόπαιδα’ στην τάξη μου, που πάντα είχαν την διάθεση να ενοχλήσουν και να χτυπήσουν άλλα παιδιά για να διασκεδάσουν. Όπως κανείς εύλογα μπορεί να αντιληφθεί, ήμουν το καταλληλότερο θύμα για τις νοσηρές και αρρωστημένες ορέξεις αυτών των παιδιών. Έτσι λοιπόν σε κάθε διάλειμμα, με χτυπούσαν κλοτσώντας με, μου έκρυβαν τα πράγματα, πετούσαν τη τσάντα μου, μου έδιναν φάπες, με έφτυναν, με έβριζαν, ακόμα θυμάμαι ότι κάποιες φορές μου έβγαζαν το παπούτσι και τους κυνηγούσα στην αυλή για να το πάρω πίσω. Μου πετούσαν χαρτιά και σβηστήρες στο κεφάλι μέσα στο μάθημα.

Επειδή ερχόντουσαν πάντα όλοι μαζί να με χτυπήσουν δε μπορούσα να τα βάλω μαζί τους, δεν υπήρχε τρόπος άμυνας. Φοβόμουν ότι αν τους χτυπήσω θα έχω χειρότερα “αντίποινα”, ότι θα με χτυπούσαν χειρότερα. Πίστευα όταν ήμουν στο νηπιαγωγείο με το παιδικό και αγαθό τότε μυαλό μου, ότι ο καλός Θεούλης θα τους τιμωρήσει και θα πάνε στην κόλαση. Έτσι λοιπόν καθόμουν και τις έτρωγα “γυρίζοντας και το άλλο μάγουλο” σαν βλάκας αντί να τους σαπίσω στο ξύλο. (Παραδέχομαι εδώ ότι κάποιες φορές δεν φταίει μόνο ο θύτης, αλλά και το θύμα που δεν αντιδράει.) Ήταν φυσικό επακόλουθο όλη η τάξη να αρχίσει να με βλέπει ως τον “χαζό του τμήματος”, σαν “καθυστερημένο”. 

Έτσι λοιπόν όλοι άρχισαν να με αποφεύγουν σαν να έχω χολέρα, σαν να είμαι το μαύρο πρόβατο. Μου έδειχναν έμπρακτα το μίσος τους που άγγιζε τα όρια ακραίου ρατσισμού. Λογικό ήταν να αισθάνομαι μοναξιά και να αναπτύξω σύμπλεγμα κατωτερότητας που με οδήγησαν βήμα προς βήμα στην κατάθλιψη. Αυτά είναι μόνο ένα μικρό μέρος από τα μαρτύρια που περνούσα. Όχι για ένα ή δύο χρόνια, αλλά για δεκατρία ολόκληρα χρόνια, συνεχιζόταν κατά εξακολούθηση ο βιασμός του ψυχικού μου κόσμου μέχρι να τελειώσω το Λύκειο. Μπορεί να ακούγεται σοκαριστικό αλλά είναι δυστυχώς μια σκληρή αλήθεια. 

Τώρα θα αναρωτηθεί κανείς, αφού δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα μόνος μου, γιατί δεν ζητούσα την προστασία των γονιών μου. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή παραπονιόμουν στην μητέρα μου, ότι κάποια παιδιά με χτυπούσαν (έβλεπε και αυτή τις μελανιές στα πόδια μου) και όπως ήταν λογικό πήγε στο σχολείο επανειλημμένες φορές κάνοντας παρατήρηση στα συγκεκριμένα παιδιά. Το έλεγα και στη δασκάλα και τους έκανε παρατηρήσεις, αλλά μάλλον δεν έδειχνε και πολύ σημασία γιατί με ενοχλούσαν στα διαλείμματα σε μέρη του σχολείου που δεν επιτηρούσε. 

Αφού πέρασε η χρονιά μου στο νηπιαγωγείο και άρχιζα την πρώτη δημοτικού, το πρόβλημα είχε ενταθεί, αλλά εγώ κρατούσα μέσα μου ότι άσχημο συνέβαινε στο σχολείο, προσποιούμουν στους γονείς μου ότι όλα είναι καλά και ότι έχω δυο-τρεις φίλους που κάνουμε παρέα στο σχολείο. Φοβόμουν για να μη με μαλώσουν οι γονείς μου, και ρίξουν και σε μένα το φταίξιμο, να τους ομολογήσω ότι με κοροϊδεύουν όλα τα παιδιά της τάξης και με έχουν για χαζό. Όσο περνούσαν τα χρόνια στο σχολείο ο φόβος μου αυτός γινόταν ποιο δυνατός. Για παράδειγμα στην Τετάρτη δημοτικού που ήμουν ποιο λογικός σκεφτόμουν ότι αν τους πω τι μου συμβαίνει, θα με υποστήριζαν μεν, αλλά σίγουρα θα μου απαντούσαν (μαλώνοντάς με) ως εξής: “Μα καλά γιατί δεν μας το είπες τόσα χρόνια τι σου συμβαίνει; Είσαι χαζός και τους άφηνες να σε χτυπάνε;”. Και όσο μεγάλωνα φοβόμουν να μιλήσω ακόμη περισσότερο. Η εφηβική ηλικία ως γνωστόν βρίσκεται μεταξύ της παιδικής και της ώριμης ηλικίας. Είναι ένα στάδιο ανάπτυξης του ανθρώπου, που συνοδεύεται από ορισμένες βασικές βιολογικές και ψυχικές αλλαγές. Σε αυτή την κρίσιμη περίοδο της ζωής μου, που συνέχισα να βιώνω τον ψυχικό μου βιασμό, άρχισα να εμφανίζω τις συνέπειες του. 

Τα ψυχολογικά μου τραύματα έγιναν εντονότερα. Έγινα καταθλιπτικός, με έπιανε βαριά μελαγχολία και ήθελα να κλείνομαι στον εαυτό μου. Έπαψα να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους και άρχισα να εμφανίζω διάφορες φοβίες. Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο είχα έναν αδικαιολόγητο φόβο να σηκώσω το χέρι μου να πω μάθημα. (Εδώ η τραγική ειρωνεία είναι ότι πάντα γνώριζα το μάθημα, όμως φοβόμουν και έτσι έχανα ευκαιρίες για καλύτερο βαθμό). Μετά άρχισα να φοβάμαι γενικώς τους ανθρώπους. Φοβόμουν να πάω στην αγορά ή στο μάρκετ γιατί πάντα είχα στο μυαλό ότι θα κάνω κάτι λάθος στο πως θα μιλήσω, αν θα κάνω λάθος στα χρήματα που θα δώσω (φοβόμουν τις συναλλαγές με άλλα άτομα δηλαδή), με έπιανε ταχυπαλμία όταν ήταν να μιλήσω στο τηλέφωνο με κάποιον άγνωστο. Και μέσω αυτών των φοβιών συνεπάγεται ότι αντιμετώπιζα πρόβλημα στη επικοινωνία. Τα απλά πράγματα τα έκανα δύσκολα. Είχα πάντα στο μυαλό μου το αίσθημα ότι κάτι θα πάει στραβά, ότι κάποιος θέλει να με κοροϊδέψει όπως οι συμμαθητές μου στο σχολείο. Άρχισα να γίνομαι ψυχωτικός. Εμφάνισα αγοραφοβία, δηλαδή εμφάνιζα αδικαιολόγητο φόβο, όταν βρισκόμουν σε δημόσιους χώρους, πλατιούς δρόμους, σε πολυκοσμία κτλ. Σάστιζα όταν ήταν να διασχίσω μια πλατεία ή ένα δρόμο ή ακόμα να ανακατευτώ με το πλήθος. Κρύος ιδρώτας με έπιανε και αισθανόμουν τρόμο και ιλίγγους. Επειδή το έχω ψάξει το συγκεκριμένο θέμα, η συμπεριφορά αυτή αποτελεί ένα νευρωτικό σύμπτωμα φοβίας. 
Τέλος για αρκετό καιρό ένιωθα μια μανία καταδίωξης (πίστευα δηλαδή ότι πάντα κάποιος με παρακολουθούσε, με καταδίωκε, ότι κάποιοι συνωμοτούν εναντίων μου). 

Όμως παρά τα παραπάνω ψυχολογικά προβλήματα, παρά τις δυσκολίες που περνούσα, ποτέ δε το έβαλα κάτω. Όπως λέει και ο Μακιαβέλι: “Όπου η θέληση είναι μεγάλη, οι δυσκολίες είναι μικρές”. Ασχολήθηκα με την εκμάθηση ξένων γλωσσών και συγκεκριμένα με την Αγγλική και τη Γαλλική, (Η Γαλλική είναι η αδυναμία μου και τη θεωρώ μάλιστα ως άκρος ερωτική γλώσσα. Άσε που όταν βρίζεις είναι σαν να σκουπίζεις το πρόσωπο σου με μετάξι) απέκτησα πτυχία και στις δύο γλώσσες. 

Παράλληλα πάντα μου άρεσε το διάβασμα διότι διευρύνει τους πνευματικούς ορίζοντες του ανθρώπου. Άλλωστε μη ξεχνάμε ότι η Γνώση είναι Δύναμη, και η μόνη πηγή άντλησης αστείρευτης γνώσης είναι μέσω ενός πολύ καλού βιβλίου. Έτσι στην αρχή αγόραζα βιβλία με θεματολογία τα ανεξήγητα φαινόμενα και τη ψυχολογία, τα οποία διάβαζα με ζήλο και έντονο ενδιαφέρον. Στη συνέχεια άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο για τον αποκρυφισμό και τη μαγεία. 

Αφού ολοκλήρωσα κατά κάποιον τρόπο τη διατριβή μου πάνω στον αποκρυφισμό και στη ψυχολογία, αποφάσισα να διευρύνω περαιτέρω τους πνευματικούς ορίζοντές μου μελετώντας φιλοσοφία. Ο Φρειδερίκος Νίτσε, ένας από σημαντικότερους Γερμανούς φιλοσόφους στιγμάτισε τον τρόπο σκέψης και αντίληψης μου. Αναμφισβήτητα, ο Νίτσε είχε από τη φύση έναν εξαίρετο ψυχοπνευματικό προικισμό: ευαισθησία, ταλέντο μουσικό, δυνατή σκέψη, φαντασία διεισδυτική. Όταν έγραφε, μέσα του γινόταν συγκλονισμός. Η ψυχή κι ο στοχασμός του ήταν σε πυρετική εγρήγορση. 

Αυτή τη στιγμή είμαι φοιτητής και το θετικό είναι ότι κατάφερα να ξεπεράσω κάποια από τα ψυχολογικά μου προβλήματα. Ευτυχώς πέρασα σε σχολή μακριά από την πόλη μου, όπου δεν υπάρχει κάποιος γνωστός που θα μπορούσε να συνεχίσει τη διατήρηση της κακής μου φήμης και έτσι μπόρεσα να κάνω νέο ξεκίνημα αποκτώντας αρκετούς καλούς φίλους και κάνοντας αρκετές σχέσεις με κοπέλες. 
Ίσως από όλη αυτή την ιστορία είχα ένα μεγάλο κέρδος. Για να αντεπεξέλθω στις δυσκολίες που ζούσα, στράφηκα στη μελέτη και στην προσωπική εξέλιξη. Ως αποτέλεσμα ήταν να διευρυνθεί η συνείδηση μου και να αποκτήσω σοφία μέσω της απόκρυφης γνώσης. Κάθε εμπόδιο σε καλό. Άλλωστε, για να δημιουργήσει κάποιος κάτι μεγαλειώδες πρέπει να έχει χάος μέσα του. (‘One must still have chaos in one, to give birth to a dancing star’. --Friedrich Nietzsche). 

Η προσωπική μου ιστορία είναι μια από τις πολλές περιπτώσεις bullying που συμβαίνουν στον πλανήτη, σίγουρα δεν είμαι ο μοναδικός που βίωσε κάτι τέτοιο. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους ξόδεψαν τον πολύτιμο χρόνο τους για να διαβάσουν το παραπάνω κείμενο. Ελπίζω να τους οδήγησα σε δημιουργικές σκέψεις και να τους πέρασα το μήνυμα ότι με καλή θέληση πολλά μπορούν να επιτευχθούν. 
Στην περίπτωση που αυτό το κείμενο διαβάζεται από κάποιον από τους παλιούς συμμαθητές μου, θέλω να τους αφήσω το παρακάτω μήνυμα: “Με τις νοσηρές, διεστραμμένες και απάνθρωπες πράξεις σας μολύνατε τον εσωτερικό μου κόσμο, διαλύσατε την πνευματική μου γαλήνη. Ελπίζω πλέον να αντιληφθήκατε το ψυχολογικό βιασμό που μου προξενήσατε. Δεν θα σας καταραστώ για να μην μολύνω άλλο τον εαυτό μου. Εδώ έρχεται να φέρει την ισορροπία, ο Νόμος της Τριπλής Επιστροφής, είναι ένας συμπαντικός νόμος που αποσκοπεί στην δικαιοσύνη, ο κανόνας δηλαδή της Νέμεσις. Σύμφωνα με τον οποίο, ότι κακό ή καλό δημιουργήσει κάποιος, γυρίζει πίσω του τρεις φορές ισχυρότερο. Στο τέλος πάντα ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει! Έτσι λοιπόν ας γίνει! Αμήν!” 

Τέλος, θα ήθελα να κλείσω με την εξής φράση του ΑΛΦΟΝΣ ΜΠΕΡΤΙΓΙΟΝ: “Βλέπουμε μόνο αυτά που προσέχουμε, και προσέχουμε μόνο πράγματα που υπάρχουν ήδη στο μυαλό μας.” 

Πηγή: www.lifo.gr

Κυριακή 15 Μαρτίου 2015

Φανταστείτε οι άντρες να σιχαίνονταν το βιασμό όσο την περίοδο

Μηνύματα ισότητας γραμμένα σε σερβιέτες

Το παρακάτω project το είδα πρώτη φορά πριν λίγες μέρες στο tumblr και το λάτρεψα αμέσως! Ήταν υπέροχα συμβολικό και εντός ορίων προκλητικό(συχνά, δυστυχώς, βλέπουμε ανάλογες κινήσεις να καταντούν παρωδία). Σχεδίαζα να το αναδημοσιεύσω στο ιστολόγιο μου. Κάτι που στην πορεία το ανέβαλα, καθώς δεν είχα γράψει ακόμη κάποιο συνοδευτικό κείμενο(λόγω της πονεμένης ημέρας, άλλες σκέψεις απασχολούσαν το νου μου και άλλες λέξεις περνούσαν από το χέρι μου στο χαρτί). Τελικά, είχα την τύχη να το βρω έτοιμο -με την ευγενική χορηγία της Fαllen Angεl- και σας το παραθέτω πάραυτα!


«Φανταστείτε οι άντρες να σιχαίνονταν το βιασμό όσο την περίοδο». Αυτή η υπόθεση ήταν και η ιδέα του πρότζεκτ της Γερμανίδας Elone, η οποία γέμισε τη γερμανική Καρλσρούη με σερβιέτες την Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας. Οι σερβιέτες, κολλημένες σε κολόνες στους δρόμους, έγραφαν μηνύματα ισότητας και έθεταν θέματα σχετικά με τα δικαιώματα των γυναικών στο σύγχρονο κόσμο και όπως αποδείχτηκε ήταν ο καλύτερος τρόπος για να τραβήξουν την προσοχή τόσο των αντρών αλλά και της κοινής γνώμης γενικότερα.

H Elone
Όλα ξεκίνησαν από ένα tweet, με την φράση αυτή, το οποίο και ενέπνευσε την Elone και η κατάληξη ήταν μια παγκόσμια γυναικεία δράση κατά του σεξισμού. Όταν η Elone δημοσίευσε την πρώτη φωτογραφία από το πρότζεκτ στα social media ήταν σαν ξαφνικά όλες οι γυναίκες να απέκτησαν φωνή και να ένιωσαν την ανάγκη να ακουστούν στην κοινωνία με έναν ιδιόμορφο τρόπο. 

Έτσι, διάφοροι δρόμοι σε πόλεις γέμισαν με «γυναικείες φωνές» γραμμένες στο πιο γυναικείο προϊόν. 

Μέσα σε λίγες λέξεις το κάθε μήνυμα γίνεται σαφές και κατανοητό, πετυχαίνοντας όχι να επιτεθεί στο αντρικό φύλλο αλλά να μεταδώσει το μήνυμα της ισότητας, όπως ήταν και ο στόχος της Elone.

«Το όνομα μου δεν είναι “μωρό”»
«Οι βιαστές βιάζουν ανθρώπους όχι ρούχα»
«-Θα έδειχνες τόσο όμορφη αν...
-ΟΧΙ»
 

Πηγή: athensvoice.gr

Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

International Pi Day

EDITORIAL

This is for you my nerdy friends!


Η Παγκόσμια Ημέρα της Σταθεράς π απευθύνεται αποκλειστικά σε μαθηματικούς και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 14 Μαρτίου, εξαιτίας κάποιων αριθμητικών συμπτώσεων που συμβαίνουν την ημέρα αυτή. 

Στην Αμερική, η 14/3 γράφεται ως 3-14, δηλαδή η τιμή της σταθεράς (Π=3,14). 

Η Ημέρα γιορτάζεται με πάρτι σε πολλές μαθηματικές σχολές του κόσμου, ακριβώς στη 1:59 μετά το μεσημέρι, καθώς το 1,5,9 είναι οι τρεις αριθμοί που ακολουθούν τη σταθερά 3,14 η οποία στην επταψήφια εκδοχή της είναι Π=3,14159. π

Φέτος, ωστόσο, η ημέρα του Πι δεν είναι σαν τις άλλες και ξεχωρίζει για έναν συγκεκριμένο λόγο. 

Η σημερινή ημέρα, με το ημερολόγιο να δείχνει τον 3ο μήνα και την 14η ημέρα, ειδικά για τους λάτρεις των μαθηματικών, είναι μοναδική για τον 21ο αιώνα. Κι αν θέλουμε να είμαστε πιο ακριβολόγοι, όχι όλο το 24ωρο αλλά η στιγμή που τα ρολόγια έδειξαν 9:26π.μ. Και για ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια αναφερόμαστε στο 53ο δεύτερολεπτο.

Δεν βγάζουν νόημα τόσοι πολλοί αριθμοί;

Σε πρώτη ανάγνωση, ναι. Αλλά αν δει κανείς πιο προσεκτικά θα καταλάβει ότι - ειδικά με βάση την αμερικανική γραφή όπου προηγείται ο μήνας και ακολουθούν η ημέρα και το έτος - ο αριθμός που θα προκύψει αν γράψουμε τη σημερινή ημερομηνία, το συγκεκριμένο λεπτό και το συγκεκριμένο δευτερόλεπτο είναι ο εξής:

3/14/15 9:26:53

Τώρα, αν αφαιρέσουμε τα σύμβολα και δίπλα στο 3 βάλουμε ένα κόμμα, τότε ο αριθμός γίνεται 3,141592653, γίνεται δηλαδή, ο διάσημος αριθμός «π» με τα πρώτα εννέα ψηφία του στην ατελείωτη αλληλουχία αριθμών.

Για να γιορτάσει, μάλιστα, την κυριολεκτικά μοναδική αυτή στιγμή του 21ου αιώνα το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης έστειλε όλες τις επιστολές αποδοχής νέων φοιτητών για το 2015 ακριβώς στις 9:26 π.μ.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά ακόμη και σε μένα -που έχω πάρει διαζύγιο με τα μαθηματικά παιδιόθεν- η εν λόγω ημερολογιακή σύμπτωση ξυπνάει μερικά math-nerdiness αισθήματα! 
Αν και, τολμώ να ομολογήσω, προτιμώ την pie από το pi.. Χιχι!


Η επόμενη φορά που θα γίνουμε μάρτυρες μιας ανάλογης σύμπτωσης θα είναι στις 14 Μαρτίου του 2115!

Happy Pi Day!


Πηγές:

Το ρολόι χτυπάει μεσάνυχτα

'Mini Halloween', το αποψινό μας αφιέρωμα. 
Με άλλα λόγια, το ιστολόγιο διασκεδάζει αυτή την Παρασκευή, 13η του μηνός, με μικρές ιστορίες "τρόμου".

Απόψε θα είμαι ο ξεναγός σας. Φανταστείτε μια -βγαλμένη από film noir- μαυροντυμένη γυναικεία φιγούρα, μ' ένα μαύρο καπέλο. Μια femme fatale. Θα είμαι καλύτερη στη δουλειά μου αν με βλέπετε έτσι. Κάτω απ' τη σκιά του καπέλου μου, σας κοιτώ με ένα πολύ έντονο βλέμμα. Σας περικυκλώνει ο καπνός του τσιγάρου μου. Μη νιώθετε άβολα, είναι όλα μέρος του show. Στα κόκκινα χείλη μου, ένα αδιόρατο μειδίαμα. Αυτό ίσως θα έπρεπε να σας τρομάζει. Θα προσπαθήσω να σταθώ καλός αφηγητής. Θα σας κάνω και να γελάτε πού και πού. Ή να ακούτε μακάβρια γέλια από το πουθενά.

Ελπίζω να μη φοβάστε...

Αγνοήστε το γέλιο μου.

Το τέλος έφτασε.

Είστε οι απόλυτοι επιζήσαντες του αφιερώματος.


 
Congratulations! You somehow managed to survive the unfortunate (and extremely dangerous) circumstances befalling you. Unfortunately, though, your family and friends are all dead, so there's that.

Ελπίζω να μην είχαμε απώλειες...

Μετρώ παρουσίες.
Χαμογελώ.

Αγνοήστε το γέλιο μου.

Night-time games

Ας παίξουμε ένα παιχνίδι...

Έχεις νιώσει ποτέ την αίσθηση ότι κάποιος σε παρακολουθεί; 

Έχεις νιώσει ποτέ τις τρίχες του αυχένα σου να ορθώνονται, καθώς ένα ρίγος διαπερνά τη σπονδυλική σου στήλη; 

Έχεις νιώσει κρύα ρεύματα στο δωμάτιο; 

Σύμφωνα με τους θρύλους, τα σημάδια αυτά μαρτυρούν την παρουσία ενός φαντάσματος. 

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι κάποιο φάντασμα σε στοιχειώνει. Σε παρακολουθεί αυτήν ακριβώς τη στιγμή που διαβάζεις αυτές τις λέξεις. Κάτι διαφέρει όμως σε αυτόν τον απόκοσμο επισκέπτη σου. Δεν είναι ένα οποιοδήποτε φάντασμα. Είναι κάποιο πασίγνωστο άτομο, που έχει αφήσει το μάταιο τούτο κόσμο. Αν είναι δυνατόν... Έχεις μια διασημότητα στο σπίτι σου! Αλλά ποια είναι αυτή η διασημότητα; Και γιατί διάλεξε εσένα; 

Το quiz Which Famous Person's Ghost Is Haunting You? διαλύει το μυστήριο και σου εξηγεί -με βάση το συμπέρασμα που βγάζει για την προσωπικότητά  σου- ποιος διάσημος διάλεξε να περάσει τη μετά θάνατον ζωή του δίπλα σου, για ποιο λόγο διάλεξε εσένα, αν είναι ένα κακόβουλο πνεύμα και φυσικά πώς περνάει την ώρα του δίπλα σου.

Ποιο διάσημο φάντασμα στοιχειώνει εμένα; Νομίζω έλαβα την καλύτερη απάντηση που θα μπορούσε να μου τύχει...

Edgar Allan Poe


You are being haunted by Edgar Allan Poe! 
Edgar Allan Poe was an American author, poet, editor, and literary critic, considered part of the American Romantic Movement. 
Best known for his tales of mystery and the macabre, Poe was one of the earliest American practitioners of the short story, and is generally considered the inventor of the detective fiction genre. He is further credited with contributing to the emerging genre of science fiction. 
He wrote at least 70 poems, 1 novel, 2 novels that were never finished, 66 short stories, 9 essays and 1 play
He was an eccentric man, who seemed to be very dark and troubled and his writing showed this. He enjoyed writing about death. He was also a drinker, and an opium smoker. 
On October 3, 1849, Poe was found on the streets of Baltimore delirious, "in great distress, and... in need of immediate assistance", according to the man who found him, Joseph W. Walker. He was taken to the Washington Medical College, where he died on Sunday, October 7, 1849, at 5:00 in the morning. 
Poe was never coherent long enough to explain how he came to be in his dire condition, and, oddly, was wearing clothes that were not his own. Poe is said to have repeatedly called out the name "Reynolds" on the night before his death, though it is unclear to whom he was referring. Some sources say Poe's final words were "Lord help my poor soul". 
All medical records, including his death certificate, have been lost. Newspapers at the time reported Poe's death as "congestion of the brain" or "cerebral inflammation", common euphemisms for deaths from disreputable causes such as alcoholism. The actual cause of death remains a mystery. 

Now, after his death, he lingers in your house. He may have chosen you due to your creative and quirky nature. The room he dwells most in is the study (or wherever you do your reading or writing) Signs of his presence include - Moaning sounds, Banging around , Whispers, and sometimes a feeling of being touched, or a cold breath on your skin. 
He is not a dangerous spirit, and only wants to observe you. He still writes in the afterlife, looking to you for his inspiration. He even may attempt to give you advice, so listen closely!


"All that we see or seem

Is but a dream within a dream."

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

Ιστορίες τρόμου

'Mini Halloween', το αποψινό μας αφιέρωμα. 
Με άλλα λόγια, το ιστολόγιο διασκεδάζει αυτή την Παρασκευή, 13η του μηνός, με μικρές ιστορίες "τρόμου".

Ντύνω το ιστολόγιο και τη φωνή μου μ' ένα σκοτεινό πέπλο ποεϊκού μυστηρίου και προχωρώ το αφιέρωμα ένα βήμα παραπέρα. Αναδημοσιεύω ανάμεσα στα τερατο-quiz και μερικές "τρομακτικές ιστορίες" που θέλω να πιστεύω ότι θα κάνουν τις τρίχες του αυχένα σας να σηκωθούν. Σαν το κοράκι του ποιήματος του Πόε, χτυπούν κι αυτές επίμονα τις οθόνες σας...
Απόψε θα είμαι ο ξεναγός σας. Φανταστείτε μια -βγαλμένη από film noir- μαυροντυμένη γυναικεία φιγούρα, μ' ένα μαύρο καπέλο. Μια femme fatale. Θα είμαι καλύτερη στη δουλειά μου αν με βλέπετε έτσι. Κάτω απ' τη σκιά του καπέλου μου, σας κοιτώ με ένα πολύ έντονο βλέμμα. Σας περικυκλώνει ο καπνός του τσιγάρου μου. Μη νιώθετε άβολα, είναι όλα μέρος του show. Στα κόκκινα χείλη μου, ένα αδιόρατο μειδίαμα. Αυτό ίσως θα έπρεπε να σας τρομάζει. Θα προσπαθήσω να σταθώ καλός αφηγητής. Θα σας κάνω και να γελάτε πού και πού. Ή να ακούτε μακάβρια γέλια από το πουθενά.

Ελπίζω να μη φοβάστε...

Αγνοήστε το γέλιο μου.

Πέντε λεπτά πριν το τέλος...


Η ιστορία της πορσελάνινης κούκλας
Η ιστορία που ακολουθεί δεν είναι μια ιστορία βγαλμένη από την φαντασία και δεν έχει σκοπό να τρομοκρατήσει. Είναι η ιστορία μίας Πορσελάνινης κούκλας μίας κούκλας που μέσα της κρύβει μια εγκλωβισμένη ψυχή. 
Στο νεοκλασικό μου σπίτι, ένα σπίτι που ποια οι γονείς μου μαζί με τον θείο μου έχουν πουλήσει, ένα σπίτι με ξύλινα πατώματα, ένα σπίτι που έμελε να γίνει μία ακόμα ιστορία από τις ιστορίες τρόμου. 
Τέλος του 1890 το σπίτι αυτό ήταν ένα σχολείο για τα παιδία της εποχής. Για αρκετά χρόνια αποτελούσε ένα κέντρο πολιτισμού και εκπαίδευσης για τα παιδία αυτά. Ίσως να πήγαινε και η γιαγιά μου εκεί, δεν θέλω να πω κάτι λάθος λόγω του ότι η γιαγιά μου δεν είναι πια στην ζωή, όποτε θα αφήσω ένα πέπλο μυστηρίου σε αυτό το στοιχείο. 
Μετά από αρκετά χρόνια το σχολείο σταμάτησε να λειτουργεί, πιθανότατα λόγο της εξάπλωσης της κωμόπολης ο χώρος δεν ήταν επαρκής για κάτι τέτοιο, έτσι το εν λόγο χτίσμα μετά από έναν άλλον αγοραστή πέρασε στα χέρια του παππού μου. Το σπίτι ήταν μεγάλη ευκαιρία πολύ μεγάλο και σε καλή τιμή. Ο παππούς μου δεν έχασε την ευκαιρία να το αγοράσει. Έτσι παντρεύτηκε την γιαγιά μου και έκαναν δύο αγόρια τον πατέρα μου και τον θείο μου. Οι ζωές του κυλούσαν ομαλά και έτσι να παιδία μεγάλωσαν και έκαναν και αυτοί παιδία. Ένα από τα παιδία είμαι και εγώ, και αυτή είναι η ιστορία μου.

Όταν άρχισα να έχω τις πρώτες μου αναμνήσεις από το σπίτι της γιαγιάς μου και του παππού μου πάντα θυμάμαι να με διακατέχει μια παγωμάρα, θα μπορούσε να ήταν ο φόβος ενός παιδιού όμως πολλές φορές οι αλήθειες εμφανίζονται μόνο σε αυτούς που τις πιστεύουν. 
Ένα βράδυ κοιμώμενος μαζί με τους γονείς μου σηκώθηκα γιατί δεν ήμουν πολύ καλά, θυμάμαι άνοιξα την πόρτα αυτού του δωματίου, ήταν σχεδόν σκοτεινά και είδα την κούκλα να γύρνα και να με κοιτά. Με κοίταξε το θυμάμαι… ορκίζομαι πως δεν έκανα λάθος… πιστεύω πως ήθελε να μάθω ότι ζει. Αμέσως έσπευσα στο κρεβάτι και πήρα αγκαλιά την μητέρα μου. Το πρωί είπα την ιστορία στον πατέρα μου. Όλοι γέλασαν. Μου είπαν πως μου φάνηκε και πως είναι από πλαστικό και δεν έχει ψυχή. Θυμάμαι που μου την σήκωσε η γιαγιά ψηλά λέγοντας πως είναι απλά μία κούκλα και τίποτα παραπάνω. 
Μετά από εκείνη την βραδιά αλλάξαμε δωμάτιο, δεν ξέρω αν ο φόβος με είχε κυριεύσει αλλά δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Άκουγα βήματα. Οι γονείς μου, μου είπαν πως είναι παλιό το σπίτι και πως ο αέρας έκανε θόρυβο, όμως εγώ ήμουν σίγουρος πως κάτι παράξενο συνέβαινε στο σπίτι. Το πάτωμα έτριζε κάθε βράδυ σαν κάτι να περπατά. Ένοιωθα το στρώμα μου βαρύ και ο φόβος με διακατείχε.  
Με τα χρόνια εξαιτίας του θανάτου του παππού μου και της μεγάλης ηλικίας της γιαγιάς μου το σπίτι πουλήθηκε. Για πολλά χρόνια είχα ξεχάσει το τι είδα, το τι ένοιωσα. Ίσως αμφισβήτησα τον εαυτό μου, ώσπου μία μέρα σε μία αναπόληση της ζωής μας όταν ήμασταν μικροί οι μεσαία μου ξαδέλφη (μεγαλύτερη από εμένα) μου είπε για αυτήν την κούκλα. Τα λόγια της ήταν ακριβώς αυτά που φοβόμουν να ακούσω: «Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτή η κούκλα πάντα με τρόμαζε, όχι μόνο η κούκλα αλλά και το δωμάτιο, ήταν κρύο, ήταν ξένο, αισθανόμουν πως η κούκλα κάποιες φορές με κοιτούσε, μία μέρα όταν οι γονείς μου με άφησαν με την γιαγιά, την είδα να μου χαμογελά». 
Την επόμενη μέρα άρχιζα να κατακλύζω τον πατέρα μου με ρωτήσεις για την κούκλα. Ο ίδιος την θυμόταν από μικρός εκεί. Πότε δεν ρώτησα ποιος την έφερε και γιατί μου είπε. Ποτέ δεν έγινε κάποια αναφορά σε αυτήν. Βουτηγμένος στην περιέργεια έψαξα όλες τις οικογενειακές μας φωτογραφίες, όμως εις μάτην καμία δεν περιείχε αυτήν κούκλα. Πως καμία φωτογραφία δε υπήρχε με αυτήν; Πως και γιατί αναπάντητα. Αυτή η κούκλα έκρυβε πολλά μυστικά, ήμουν πια σίγουρος. 
Μετά από πίεση ζήτησα από τον πατέρα μου να επισκεφτούμε τον άνθρωπο που είχε νοικιάσει το σπίτι. Το σπίτι είχε αλλάξει ριζικά και τίποτα δεν θύμιζε το παλιό μας σπίτι. Το δωμάτιο με την κούκλα ήταν άδειο, ο ίδιος είπε πως δεν του άρεσε πολύ ο χώρος για υπνοδωμάτιο. Εγώ τον ρώτησα αν είχε δει την κούκλα. Ο ίδιος δεν θυμόταν. Μου είπε με βλέμμα αβέβαιο πως μάλλον την είχε κατεβάσει στην αποθήκη και πως δεν ταίριαζε στην αισθητική του χώρου. Χαμογελάσαμε και φύγαμε ασφαλώς αμήχανοι. Το βλέμμα του πατέρα μου ήταν επικριτικό με έντονη αμφισβήτηση όμως εγώ ήμουν σίγουρος κάτι υπήρχε. 
Δεν ξέρω και δεν μπορώ να πω κάτι στα σίγουρα, αλλά έχω μία θεωρία πάνω σε αυτή την υπόθεση. Πιθανών η κούκλα να ήταν ένα παιχνίδι, ίσως ένα κοριτσίστικο παιχνίδι της εποχής. Ίσως για αυτό να μην ξέρουμε από πού ήρθε. Πολύ απλά υπήρχε πάντα στο σπίτι. Όπως ξέρουμε την εποχή εκείνη η διάρκεια ζωής ήταν μικρή, παιδία πέθαιναν σε μικρή ηλικία από ασθένειες που σήμερα γιατρεύονται από ένα αντιβιοτικό. Η ζωή στην επαρχία ήταν πολύ δύσκολη. Ίσως να ήταν μια μικρή κοπέλα που αγαπούσε απλά την κούκλα της και έμεινε για πάντα μέσα σε αυτή. Ίσως στοιχειώνουμε σε αυτά που αγαπάμε και δεν προλάβαμε να χαρούμε.  
Τώρα που μεγάλωσα δεν πιστεύω πια στα φαντάσματα, ίσως δεν ήθελε να μας κάνει κακό τελικά, ποτέ κανείς μας δεν έπαθε κάτι. Ίσως να ήταν ένα ακόμα κορίτσι σε αυτό το σπίτι που ήθελα να παίξει με τα παιχνίδια της. Ίσως να ήθελε απλά να παίξει με εμάς και να κάνει νέους φίλους.


Το σίγουρο είναι μόνο ένα… ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΚΟΥΚΛΑ. 
  
Πηγή: legendsofthenight.wordpress.com 

Τελευταία ιστορία για απόψε... 
Ώρα να δείξετε τι μάθατε.

Το ρολόι χτυπά. 
Τικ. Τακ.

Κοντεύουν Μεσάνυχτα.

Χαμογελώ.

Αγνοήστε το γέλιο μου.