Twin picks

Είχα ακούσει πολλές ιστορίες για δίδυμα αδέλφια που έχουν βιώσει ιστορίες τηλεπάθειας, όμως εγώ με την αδελφή μου δεν είχα ζήσει ποτέ κάτι ανάλογο. Μέχρι εκείνο το καλοκαίρι στη Σκοτία.

Από την Ειρήνη, όπως τα διηγήθηκε στη Μαρία Πετρίδη

Οι γονείς μας είχαν να διηγηθούν τρεις τέσσερις «ανεξήγητες» ιστορίες για εμάς απ’ όταν ήμασταν μικρές, όπως π.χ. για εκείνη τη φορά που η Άννα είχε πάθει πνευμονία κι εγώ, αν και υγιέστατη, έκλαιγα και ίδρωνα κάθε φορά που εκείνη ανέβαζε πυρετό, για τότε που στραμπούλιξα το πόδι μου και η Άννα, πριν το μάθει, διαμαρτυρόταν ότι την πονούσε ο αστράγαλός της ή για τη μέρα που γυρίσαμε σπίτι έχοντας ψωνίσει ακριβώς τα ίδια παιχνίδια, χωρίς να έχουμε πάει μαζί για ψώνια. Με λίγα λόγια, είχαν υπάρξει κάποιες συμπτώσεις που στα μάτια φίλων και γνωστών είχαν κάτι το εξωπραγματικό. Για εμένα και την αδελφή μου παρέμεναν σκέτες συμπτώσεις.

Λογική κι ευαισθησία

Με την Άννα ήμασταν πάντα πολύ δεμένες, όσο δεμένα είναι όλα τα αγαπημένα αδέλφια. Καθώς τα δίδυμα αδέλφια, ομοζυγωτικά ή ετεροζυγωτικά, δεν έχουν διαφορά ηλικίας, μεγαλώνουν μαζί και είναι λογικό να έχουν πιο στενή σχέση από τα «κανονικά» αδέλφια. Βιώνουμε όλες τις εμπειρίες σχεδόν ταυτόχρονα, το ένα στηρίζει το άλλο, γιατί πάνω κάτω βρισκόμαστε στην ίδια θέση, ευχάριστη, δυσάρεστη, τρομακτική... Άσε που όταν βλέπεις απέναντί σου τον εαυτό σου, σαν εικόνα, δεν μπορείς να μη νιώσεις ταύτιση.

Στην ψυχολογία (που είναι πλέον το αντικείμενο των σπουδών μου) ισχύει σε μεγάλο βαθμό το ότι αγαπάμε, εμπιστευόμαστε, ερωτευόμαστε ανθρώπους που με κάποιον τρόπο μάς θυμίζουν τον εαυτό μας ή ανθρώπους που αγαπάμε· πόσο μάλλον το δίδυμο αδέλφι μας. Το δέσιμό μας, λοιπόν, το βλέπαμε και οι δυο μας από ένα σημείο και μετά με τα μάτια της λογικής. Μας άρεσε αυτό το μυστήριο που «κουβαλούσαμε» ως δίδυμες και κάποιες φορές το μεγαλοποιούσαμε για πλάκα, αλλά ως εκεί.

Στο δρόμο

Ένα καλοκαίρι αποφασίσαμε να πάμε στη θεία μας στη Σκοτία αμέσως μετά την εξεταστική και να περάσουμε εκεί όλο το υπόλοιπο των διακοπών.

Η θεία μας έχει παντρευτεί Σκοτσέζο και μένει κοντά στο Πέισλι. Είχαμε ξαναπάει μικρότερες με τη μητέρα μας και είχαμε περάσει πολύ ωραία. Αυτή τη φορά όμως θέλαμε να δούμε περισσότερα πράγματα, κι έτσι σχεδιάζαμε να κάνουμε μαζί με την ξαδέλφη μας, την Πένη, ένα road trip μέχρι το Εδιμβούργο και –γιατί όχι πιο πέρα;– ως το Αμπερντίν.

Στην πορεία του ταξιδιού γνωρίσαμε μια παρέα Ελλήνων φοιτητών, ένα ζευγάρι και δύο αγόρια, με τους οποίους ταιριάξαμε ως παρέα και αποφασίσαμε να κάνουμε κάποια κομμάτια του road trip μαζί. Σε μια από τις διανυκτερεύσεις μας το ζευγάρι της παρέας, ο Ηλίας και η Μαργαρίτα, πρότειναν μια διαδρομή με την οποία δεν συμφωνούσαμε όλοι. Έτσι, αποφασίσαμε να χωρίσουμε τους δρόμους μας για τις επόμενες δύο τρεις μέρες. Η Άννα ήθελε να πάει μαζί τους και κανονίσαμε να μιλήσουμε τηλεφωνικά κάποια στιγμή, για να δούμε σε ποιο σημείο θα συναντιόμασταν ξανά.

Το απόγευμα, περίπου δέκα με δώδεκα ώρες μετά το χωρισμό μας, άρχισα να νιώθω μια έντονη νευρικότητα, ένα άγχος που δεν μπορούσα να το εξηγήσω. Η Πένη θεώρησε πως απλώς είχα κουραστεί από την οδήγηση, καθώς είχα περάσει τις περισσότερες ώρες εκείνης της μέρας στο τιμόνι.

Όταν φτάσαμε στον προορισμό μας και καταλήξαμε σε ένα bed & breakfast κατάλυμα, άρχισα να νιώθω ακόμα πιο άσχημα. Με έπιασε ένα δυνατό τρέμουλο, κρύωνα και πονούσα σε όλο μου το σώμα, αλλά περιέργως δεν είχα καθόλου πυρετό. Πήρα ασπιρίνες, κουκουλώθηκα κι έπεσα για ύπνο. Όμως, δεν κατάφερα να κοιμηθώ, καθώς έβλεπα εφιάλτες και συνεχώς ξυπνούσα ή με ξυπνούσε η Πένη επειδή φώναζα. Ένιωθα φρικτά, υπήρχαν στιγμές που δυσκολευόμουν να αναπνεύσω. Φυσικά, δεν σκέφτηκα ούτε μια στιγμή ότι όλα αυτά μπορεί να ήταν κάποιου είδους μήνυμα από την Άννα.

Connected

Στο πρωινό ήμουν ακόμα χειρότερα: χλωμή σαν πεθαμένη, με τα χείλη και τα χέρια μου μελανιασμένα, καθώς εξακολουθούσα να κρυώνω τρομερά. Η Πένη αποφάσισε να πάμε σε κάποιο νοσοκομείο για να με εξετάσουν. Στο αυτοκίνητο ξεκίνησα να λέω στα παιδιά πόσο άσχημα όνειρα έβλεπα όλο το βράδυ και κάποια στιγμή η Πένη ανέφερε ότι φώναζα με αγωνία. «Και τι φώναζε;» ρώτησε ο Μιχάλης. «Ειρήνη» απάντησε η Πένη. «Γιατί φώναζες τον εαυτό σου;» απόρησε ο Μιχάλης.

Εκείνη τη στιγμή η σκέψη της Άννας άστραψε στο μυαλό μου και για πρώτη φορά συνειδητοποίησα πως αυτό που ένιωθα μπορεί να είχε σχέση με εκείνη. Πήρα το κινητό μου και άρχισα να της τηλεφωνώ. Δεν απαντούσε. Άρχισα να κλαίω και να φωνάζω: «Η Άννα, Πένη, η Άννα». Η Πένη σταμάτησε το αυτοκίνητο, ενώ εγώ ήμουν σίγουρη πως όλοι θα με κορόιδευαν μόλις τους έλεγα το συνειρμό που είχα κάνει.

Παρ’ όλα αυτά δεν το έκαναν, δεν τους φάνηκε παράλογο. Μάλιστα, όταν ο Μιχάλης άρχισε να λέει για τα τηλεπαθητικά μηνύματα μεταξύ διδύμων, η ιδέα ότι η αδιαθεσία μου είχε σχέση με την Άννα μπήκε στο μυαλό όλων μας. Ξανατηλεφώνησα στο κινητό της Άννας, τίποτα. Καλέσαμε στα κινητά του Ηλία και της Μαργαρίτας. Καμία απάντηση. Ήμουν σίγουρη πως κάτι είχε συμβεί στην αδελφή μου.

Μηχανή αναζήτησης

Πήγαμε στο κοντινότερο αστυνομικό τμήμα. Φυσικά, δεν είπαμε ότι «ένιωθα» πως κάτι είχε συμβεί στη δίδυμη αδελφή μου, αλλά ότι κάναμε road trip κι ότι οι φίλοι μας στο άλλο αυτοκίνητο δεν είχαν εμφανιστεί στο σημείο του ραντεβού και δεν απαντούσαν σε κανένα από τα κινητά τους. Με μερικά ακόμα μικρά ψέματα πείσαμε τις αρχές να το ερευνήσουν. Τους δώσαμε όλα τα στοιχεία της διαδρομής των παιδιών και του αυτοκινήτου.

Τις επόμενες ώρες ήμουν σε πολύ μεγάλη αναστάτωση. Εξακολουθούσα να νιώθω χάλια, αλλά πια δεν ήξερα αν ήταν κάτι σωματικό ή ψυχολογικό. Παρακαλούσα να χτυπήσει το κινητό μου και να είναι η Άννα, όμως δυστυχώς εκείνο έμενε σιωπηλό. Η Πένη ήθελε να τηλεφωνήσουμε στους γονείς μας, όμως εγώ δεν συμφωνούσα. Δεν μπορούσαν να βοηθήσουν και θα τρελαίνονταν από αγωνία. Το κεφάλι μου πήγαινε να εκραγεί από την ανησυχία κι αναρωτιόμουν αν αυτός ο φόβος που έκανε το σώμα μου να τρέμει ήταν ο φόβος της Άννας και όχι ο δικός μου. Πού βρισκόταν, τι της είχε συμβεί; Νόμιζα πως θα τρελαθώ.

Bet and twin

Μετά από πέντε ώρες και δύο ηρεμιστικά, μας ειδοποίησαν ότι το αυτοκίνητο των φίλων μας εντοπίστηκε. Είχε βγει από το δρόμο και είχε πέσει σε ένα ρέμα. Η Άννα, η Μαργαρίτα και ο Ηλίας είχαν μεταφερθεί λιπόθυμοι στο νοσοκομείο. Ήταν και οι τρεις σε κακή κατάσταση, με υποθερμία και κακώσεις σχεδόν σε όλα τους τα μέλη, αλλά ζωντανοί. Η Άννα είχε σπάσει τα δυο της πόδια, πολλά δόντια και κάποια από τα δάχτυλα των χεριών της. Ήταν μπλε από τις μελανιές και το κρύο.

Οι γονείς μου έφτασαν την επομένη το πρωί. Όταν τους διηγηθήκαμε με την Πένη τι είχε συμβεί, δεν απόρησαν. Ήταν σίγουροι πως η Άννα είχε επικοινωνήσει μαζί μου. Το ίδιο βέβαια πιστεύουμε πια και εγώ και η Άννα. Πλέον όταν μας λένε ιστορίες για δίδυμα αδέλφια με τηλεπαθητικές ικανότητες, αντί να λέμε ότι είναι διαβολικές συμπτώσεις, απαντάμε πως έχει συμβεί και σ’ εμάς. Και έχουμε πάντα στο πίσω πίσω μέρος του μυαλού μας ότι σ’ αυτή την «περίεργη» επικοινωνία ίσως η αδελφή μου χρωστάει την ίδια της τη ζωή.

Πηγή: Cosmopolitan