Σωτήριον Έτος 2014

EDITORIAL

Καμία σωτηρία!

Έχετε δει εκείνη την τραγελαφική φιγούρα στα κόμιξ που ένα σύννεφο βροχής ακολουθεί όπου βρεθεί κι όπου σταθεί ένα κακόμοιρο ανθρωπάκι; Ε όπου κακόμοιρο ανθρωπάκι γράψε Λίζα.

Πιστεύετε στη γρουσουζιά; Ή πιο συγκεκριμένα πιστεύετε στη γρουσουζιά που μπορεί να κουβαλάει πάνω του ένας άνθρωπος και να σκορπίζει γκαντεμιά στο διάβα του; Ε εγώ δεν το πίστευα πραγματικά μέχρι που γνώρισα τον -κατά τ' άλλα συμπαθέστατο- Α. Πρόκειται για έναν εκ των εθελοντών της πόλης μου, τον οποίο γνώρισα στις Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις μας φέτος. Ο αγαπητός αυτός γκαντέμης (με όλη τη σημασία της λέξης) μου ευχήθηκε εγκάρδια "Καλή Χρονιά" και σαν να μην ήταν αρκετή η μια φορά το είπε τέσσερις(κάτι που δεν έγινε επίτηδες, αλλά ήταν κομμάτι ανησυχητικό)! Βλέπετε είχα ήδη κάθε λόγο να ανησυχώ, καθώς οι προειδοποιήσεις από τους υπόλοιπους της ομάδας επιβεβαιώθηκαν την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στην Καβάλα. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η "καλή χρονιά" που μου ευχήθηκε με κέφι ο Α...

Όπως ήδη ξέρετε -από προηγούμενες αναρτήσεις- πέρασα τον τελευταίο 1 μήνα και κάτι διαβάζοντας υπερεντατικά γιατί 40-50 μέρες πριν τις εξετάσεις θυμήθηκαν να βγάλουν ανακοίνωση ότι η κατάταξη στη σχολή θα γίνει τελικά γραπτά κι όχι με βαθμό πτυχίου. Έβγαλα, λοιπόν, κουτσά-στραβά ό,τι πρόλαβα -άνθρωπος είμαι κι εγώ, όχι μηχανή! Τέλος πάντων, το ξεπέρασα αυτό. Στο μεταξύ βγήκα όλο κι όλο 2 φορές απ' το σπίτι -ντυμένη κόσμια κι όχι με πιτζάμες, γιατί έκανα και μερικές πριβέ εμφανίσεις στον σκουπιδοτενεκέ- είχα ξεχάσει τι θα πει κόσμος, μουσική, διασκέδαση. Αλλά το κατάπια κι αυτό("να 'ξερες πόσο χαίρομαι που το 'ζησα μαζί σου και αυτό" όπως λέει και το παρακμιακό άσμα). 

Ετοιμάζομαι που λέτε καμαρωτή-καμαρωτή να πάω στην Κομοτηνή -ετοίμασα και μια βαλίτσα ίσα με το μπόι μου- με το τζινάκι μου, το πλεκτό μου με τις τρύπες(σχέδιο, όχι σκόρος), το κολιέ μου, τα καινούρια μου biker boots(ναι, είχα και στο χωριό μου) κι ένα γενικό je ne sais quoi. Και πάνω εκεί πέφτει η πρώτη βροχή(το προοίμιο αυτής της εβδομάδας). Και κάπου εκεί βρίσκομαι εγώ να προσπαθώ να στριμώξω τα μποτάκια στην -ασφυκτικά- γεμάτη βαλίτσα(είχε και 9 βιβλία πέρα απ' τα προσωπικά μου είδη) και να φορώ τις -πάντα πρακτικές σε τέτοιες καταστάσεις- γαλότσες μου. Καλή καρδιά που λένε, όμως, το 'κανα γαργάρα κι αυτό.

Πηγαίνω, λοιπόν, μια βδομάδα περίπου (είπα μιας και θα με φιλοξενούσε φίλη να το εκμεταλλευτώ και να καθίσω 1-2 μέρες μετά τις εξετάσεις να πιω κανένα καφέ) στην Κομοτηνή για να δώσω. Κι από εκεί και έπειτα τα ύστερα του κόσμου! Καταρχήν, το σημαντικότερο, κατά 90% κόπηκα στις εξετάσεις! Θα μου πείτε γιατί αφού διάβασα κι έκανα κι έρανα.. Επειδή σύμφωνα με τον κανονισμό των κατατακτηρίων πρέπει να πιάσεις τη βάση ΚΑΙ στα τρία μαθήματα, ασχέτως πώς έγραψες στα υπόλοιπα. Κι εκεί που είχαμε το Συνταγματικό για παιχνιδάκι μας βάζουν θέμα όλο κι όλο μια ερώτηση 20 μονάδων! Μία ερώτηση! Μία! Αν έχεις το Θεό σου, μία ερώτηση! Δηλαδή ή το ήξερες ή χαιρετίσματα.. Εγώ, παρόλο που ήξερα μέχρι και πού ακριβώς βρισκόταν στο βιβλίο μου η απάντηση, όπως ήταν αναμενόμενο μπλόκαρα! Και συνακόλουθα έγραψα άρες μάρες κουκουνάρες. Και σαν άλλος Αντώνιος του Καβάφη "Αποχαιρέτα την, τη Νομική που χάνεις". Το 50% τουλάχιστον των υποψηφίων τα πήγε χάλια(η μόνη μου ελπίδα για ελαστικότερη βαθμολόγηση), το 30% δεν κάθισε καν να δώσει τα άλλα δυο μαθήματα. Δεύτερο μάθημα Ποινικό. 2 ώρες μετά το πρώτο. Σαφώς πιο χαλαρή τώρα, μπαίνω μόνο και μόνο για να πάρω θέματα. 1ο θέμα παγίδα -δεν θυμάμαι καν αν έγραψα το σωστό ή το λάθος, αλλά έχω γράψει σαφώς καλύτερα απ' το προηγούμενο. Χαλαρή όπως μπήκα στο μάθημα, έτσι και βγαίνω. Το επόμενο πρωί Αστικό. Το δυσκολότερο απ' τα τρία. Παίρνω θέματα και κρυφογελώ. Πρακτικό θέμα. Τελικά στο δύσκολο έγραψα καλύτερα απ' όλα! Άσχετο που δε με βλέπω να περνάω, η χαρά για το Αστικό είναι χαρά. Την επόμενη μέρα κοιμάμαι 15-16 ώρες σερί(βλέπετε τις προηγούμενες 48 ώρες ήταν ζήτημα αν κοιμήθηκα συνολικά 8 -για την ακρίβεια 7μιση). Κι εκεί που είπα να ανασάνω, να πιω κι εγώ έναν καφέ σαν άνθρωπος, με το πάσο μου, αρχίζουν οι βροχές. Και μας τα κάνει ο καιρός μούσκεμα.

Βέβαια δεν αρκούσε η βροχή για να μας κάνει τη ζωή μουσκίδι...

Στην παρούσα ανάρτηση θα γράψω για δύο άντρες που εμπλέκονται στην προσωπική μου ζωή αυτή την περίοδο. Ο πρώτος είναι ο γνωστός και μη εξαιρετέος, πρώην φλερτ μου που τέλειωσε πριν καν αρχίσει, που ενώ τον έχω αφήσει πίσω μου ώρες-ώρες βρίσκει κάποιο τρόπο να μπλεχτεί έμμεσα στο παρόν μου. Μείζονος σημασίας, αλλά έχει τη μοναδική ικανότητα χωρίς να κάνει τίποτα να με βυθίζει σε υπαρξιακές αναζητήσεις. Ο δεύτερος είναι αυτό που θα λέγαμε το ερωτικό παρόν μου, το flirt du jour μου (φλερτ ημέρας, φρέσκο πράμα που λέμε). Είναι φίλος φίλης (τρεχαγυρευόπουλος) που σπουδάζει κι αυτός στην Κομοτηνή (περασμένα μεγαλεία, του καιρού χαλάσματα) και κατόπιν εορτής θυμήθηκε ότι με θέλει. Κι όχι μόνο με θέλει αλλά έπαθε την πλάκα του μαζί μου! Για να συνεννοηθούμε από εδώ και στο εξής θα ονομάζουμε τον παλιό Π. και τον καινούριο Ν. 

Και μια αποφράδα μέρα που έκανα το λάθος να μπω στο "μουτσουνοβιβλίο" (ο νοών νοείτω) βλέπω φωτογραφία του Π. με το νέο αμόρε(το οποίο όμως γνώριζα ήδη ότι υπήρχε και δεν με είχε απασχολήσει το θέμα στο μεταξύ) με τη γνωστή ποζεριά των ζευγαριών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα πατουσάκια τους. Και σκαλώνω. Δε με πείραξε η φωτογραφία με την κοπέλα -έχουν και φωτογραφία προφίλ μαζί- αλλά εκείνα τα πατουσάκια μου έκατσαν στραβά και πνίγηκα. Ίσως επειδή δεν περίμενα να δω τέτοιου είδους φωτογραφία από το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη (κοινώς Π.), τόση ρομαντική οικειότητα με μία σχέση του. Ειλικρινά χάρηκα γι' αυτόν(αποτελεί άλλωστε παρελθόν εδώ και πολύ καιρό), αλλά δεν μπόρεσα παρά να απορήσω τι δεν πάει καλά με μένα. Είχε έρθει ο κόσμος μου πάνω κάτω. Μ' έπιασαν τα υπαρξιακά μου. Άρχισα να αναρωτιέμαι τι κάνω εγώ λάθος. Δε γίνεται όλοι γύρω μου να ζευγαρώνουν, να αρραβωνιάζονται, να παντρεύονται, να γεννοβολούν κι εγώ ακόμη να μην μπορώ να δεσμευτώ. Έχω τελικά commitment issues, δεν εξηγείται αλλιώς. Βασικά, κάτι άλλο συμβαίνει με μένα και το ξέρω καλά. Έχω daddy issues. Κι ακριβώς επειδή έχω αυτή την άσχημη σχέση με τον πατέρα μου το βγάζω και στην προσωπική μου ζωή. Με τραβάει ένας συγκεκριμένος τύπος άντρα -εκείνος που θα με παιδέψει και θα μου κάνει τον δύσκολο- ενώ με απωθούν εκείνοι που μου το δίνουν στο πιάτο. Τώρα που το σκέφτομαι, όμως, τα θέματα με τον πατέρα μου προέκυψαν στα 18 μου, ενώ είχα αρχίσει να υψώνω τείχος νωρίτερα. Φυσικά μπορεί να ήταν απλώς η εφηβεία -είμαι άλλωστε και αντιδραστικός χαρακτήρας.

Στο μεταξύ εγώ μιλάω ήδη διαδικτυακά με τον Ν. Υπάρχει το γενικό "νταραβέρι" που λέμε. Είχα αποφασίσει, λοιπόν, να δώσω μια ευκαιρία στον Ν. Να βγούμε ένα ραντεβού σαν άνθρωποι ρε παιδί μου.. Μπορεί και να μου άρεσε στο τέλος, ποτέ δεν ξέρεις. Και βγαίνω με τον Ν. και το μόνο που σκέφτομαι είναι πατουσάκια! Γιατί αυτός και όχι εγώ; Πατουσάκια, πατουσάκια, πατουσάκια.. Είναι να τρελαίνεσαι! Έδιωξα, όμως τα πατουσάκια απ' το μυαλό μου κι επικεντρώθηκα εκεί. Στη συζήτηση, στο ας το πούμε ραντεβού. Σας πληροφορώ όλο το βράδυ με κοιτούσε στα μάτια, με βλέμμα κουταβιού(τσιρίξτε ελεύθερα). Εμένα, όμως, αντί να με γοητεύει αυτό, με ξενέρωνε, μ' έσκιαζε. Δεν ήξερα αν έπρεπε να γοητευθώ ή να του βάλω να φάει. Αφήστε κιόλας που ενώ μου έβγαζε μια οικειότητα δεν μου έβγαζε το "γρρρ", δεν ξυπνούσε το κτήνος μέσα μου, που λένε. Μάλλον φταίει εκείνο το -κουταβίσιο- βλέμμα, είναι αυτό που μου έμεινε πιο έντονα από εκείνο το βράδυ. Με ξένισε πολύ. Και δώστου να περνάνε πατουσάκια απ' το μυαλό μου. Εν τέλει φεύγουμε απ' την καφετέρια και ΕΓΏ προτείνω να πάμε μια βόλτα(σαν να μην μας έφταναν όλα ο κύριος είναι ΚΑΙ ντροπαλός και για να πάρει μπρος είναι τα ζώα μου αργά). Δηλαδή δεν είχε καν τα κότσια να μου προτείνει να πάμε για ένα ποτό σπίτι του. Αντ' αυτού περπατούσαμε στους δρόμους νυχτιάτικα μες το ψοφόκρυο σαν την άδικη κατάρα. Και κρύωσα και δεν έκανε και τίποτα. Πείτε μου όμως τώρα είμαι παράλογη; Υποτίθεται αυτός είναι που καίγεται από επιθυμία, άρα αυτός πρέπει να κάνει την κίνηση. Προσπαθεί υποτίθεται να με ψήσει εμένα που είμαι demi. Κάνω λάθος;

Λίγο η κούραση, λίγο η απογοήτευση των εξετάσεων, λίγο που περίμενα και να αδιαθετήσω, με ξενέρωσε κιόλας όταν ρώτησε τη φίλη μου γιατί εξαφανίστηκα 2 μέρες(παρόλο που ήξερε ότι εκείνες τις δύο μέρες έδινα) τον γείωσα απότομα. Χωρίς να του πω τίποτα συγκεκριμένο, απλά δεν είχα και πολύ όρεξη να του απαντήσω στα μηνύματα. Και τώρα που αργοπεθαίνω (και μιας που κάθισα επιτέλους στον κώλο μου και ξεκουράστηκα) ένιωσα τύψεις που τον γείωσα έτσι απότομα και μπήκα πάλι στο γνωστό και μη εξαιρετέο "μουτσουνοβιβλίο" να του στείλω τουλάχιστον ότι αργοπεθαίνω και δεν είμαι σε θέση να κάνω συζήτηση. Και βλέπω τώρα τον Ν. τη μια να ανεβάσει συνδέσμους-σπόντες για μένα(εγώ το έχω πει ότι από τα 13 και μετά οι άντρες δεν μεγαλώνουν άλλο, μόνο ψηλώνουν), την άλλη να με ρωτάει αν είμαι καλά γιατί είδε την αρρωστιάρικη φωτογραφία που ανέβασα(παρατίθεται παρακάτω). Εκεί που φτύνει, να γλύφει δηλαδή. Ξενέρα. Χίλιες φορές τα πατουσάκια. Τέλος πάντων, αποφάσισα να φερθώ σαν ανώτερος άνθρωπος και να του δώσω μια τελευταία ευκαιρία γραπτώς να δω που θα πάει το πράγμα και βλέπουμε.

Γυρνάω, λοιπόν, το Σάββατο λίγο ζαβλακωμένη -απ' τη κούραση λέω θα 'ναι- και Κυριακή της Αποκριάς, που είχαμε κανονίσει με την παρέα μου να πάμε Ξάνθη, ανεβάζω λίγο πυρετό και χάνω το καρναβάλι(την προηγούμενη μέρα θεωρούσα ότι το σημαντικότερο μου πρόβλημα σε σχέση με το καρναβάλι ήταν η βροχή). Καθαρά Δευτέρα κρεβατώνομαι για τα καλά. Τώρα εδώ και τρεις μέρες είμαι με αντιβιώσεις, με το φόβο μην μου το γυρίσει σε καμιά ιγμορίτιδα(παίζουν πολύ τα συμπτώματα προς τα εκεί και δεν μ' αρέσει). Βλέπετε στην Κομοτηνή πήγα με ένα μικρό κρυωματάκι που ο παγωμένος και υγρός αέρας της πόλης, σε συνδυασμό με την ταλαιπωρία και τα ξενύχτια μου, επιδείνωσε και το μετέτρεψε σε βαρβάτη ίωση(δεν έφτανε που περπατούσα τζάμπα μες το κρύο με τον άλλον, αρρώστησα κιόλας!). Πονάνε τόσα πολλά μέρη του σώματος μου, που μπορώ να τα απαριθμήσω με σειρά πόνου. Νιώθω σουβλιές στα γόνατα και τη μέση μου λες κι είμαι γριά με ρευματικά. Κάθε φορά που ξαπλώνω αρχίζω να βήχω σαν φυματικός. Η μύτη μου έχει γίνει σαν μελιτζάνα από το φύσα-φύσα. Για να μην σας πω που πήγα να πνιγώ σαν τον Di Caprio στον Τιτανικό με μία απ' τις ρινικές πλύσεις που έκανα! Οι αισθήσεις μου έχουν αρχίσει να χάνονται(η αφή παίζει να είναι η πιο δυνατή μου αίσθηση αυτή τη στιγμή). Το θερμόμετρο το έχω κάνει τσαντάκι. Παίρνω 4ων ειδών διαφορετικά χάπια, συν Depon σε όλες τις μορφές, συν ρινική γέλη. Το τραπεζάκι δίπλα μου μοιάζει με πάρτι Κολομβιανού εμπόρου ναρκωτικών. Φανταστείτε χθες έφαγα οικειοθελώς φιδέ. Φιδέ! Μα φιδέ; Εκείνη ακριβώς ήταν και η παραδοχή της ήττας μου απ' τον ιό. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά αδιαθέτησα, τώρα που δεν το ήθελα, στην ώρα μου ακριβώς ποια; εγώ, που ο κύκλος μου είναι πιο ασταθής κι από την ημερομηνία του Πάσχα!

Τώρα έπεσα στο κρεβάτι και μουρμουρίζω "πεθαίνω".

Και διανύουμε μόλις τον 3ο μήνα της χρονιάς!