Straight up

Η πιο μακροχρόνια σχέση μου ήταν με γυναίκα και τελείωσε όταν εκείνη έκανε εγχείρηση αλλαγής φύλου. Κι όμως, ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου γκέι.

Από την Έλλη, όπως τα διηγήθηκε στην Αλίνα Χατζιδάκι

Μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι γεμάτο γυναίκες. Ήμουν η δεύτερη από πέντε κορίτσια, που ζούσαμε σχετικά αρμονικά μεταξύ μας σε μια μικρή πόλη, παλεύοντας η καθεμία με τον τρόπο της σε μια μάλλον δύσκολη οικογενειακή καθημερινότητα. Ο πατέρας μου είχε πρόβλημα με τον τζόγο και η μητέρα μου ήταν αλκοολική, παρόντες απόντες και οι δύο ουσιαστικά από τις ζωές μας, συνεπείς μονάχα στο να δημιουργούν τα –πρακτικά κυρίως– δράματα που έχω να θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια.

Όπως είναι σχεδόν αναμενόμενο σε οικογένειες σαν τη δική μας, το σχολείο, οι σπουδές και τα μεγαλεπήβολα πλάνα δεν ήταν προτεραιότητα. Οι άλλες αδελφές μου, εκτός από μία, παντρεύτηκαν πολύ μικρές κι εγώ ήμουν η μόνη που τελείωσε το σχολείο, κάτι που στην αρχή πίστευα ότι συνέβη επειδή ήμουν η λιγότερο όμορφη, οπότε δεν μπορούσα να επενδύσω στο ενδεχόμενο να με σώσει μια πρόταση γάμου. Σπούδασα λογιστική με τα χίλια ζόρια και έκανα άπειρες προσωρινές δουλειές από το γυμνάσιο ακόμα – τόσες, που δεν τις θυμάμαι καν όλες.

First time, first love

Οι σχέσεις μου με τους άντρες ήταν ανύπαρκτες. Φυσικά, υπήρχαν διάφορα αγόρια που μου άρεσαν κατά καιρούς, αλλά όλα έμεναν σε θεωρητικό επίπεδο, στο μυαλό μου. Η αυτοπεποίθησή μου ως γυναίκας ήταν μηδαμινή και ταυτόχρονα είχα μια πολύ ρομαντική αντίληψη για τον έρωτα, που προφανώς δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Αν μη τι άλλο, δεν ήμουν διατεθειμένη να κάνω εφήμερες σχέσεις ή σεξ μόνο για το σεξ.

Στα 18 μου γνώρισα ένα αγόρι που μου φάνηκε διαφορετικό και με προσέγγισε με τρόπο που με γοήτευσε. Γίναμε ζευγάρι και τον ερωτεύτηκα πραγματικά. Έτσι, μετά από κάποιο διάστημα αποφάσισα να κάνω το μεγάλο βήμα και να κοιμηθώ μαζί του. Εκείνος την επόμενη κιόλας μέρα εξαφανίστηκε και δεν απαντούσε στα τηλεφωνήματά μου. Όταν τελικά κατάφερα να του μιλήσω, μου είπε μόνο πως «δεν πάει μεταξύ μας» κι έβαλε άδοξο τέλος σ’ αυτό που μέχρι τότε νόμιζα μεγάλο έρωτα.

Άργησα πολύ να ξεπεράσω αυτή την απογοητευτική εμπειρία, που με έκανε πολύ δύσπιστη και επιφυλακτική απέναντι στους άντρες. Δεν έκανα άλλη σχέση και αφοσιώθηκα στο να τελειώσω τη σχολή μου, να βρω μια δουλειά της προκοπής και να δημιουργήσω καλύτερες συνθήκες στη ζωή μου. Τότε είναι που παρουσιάστηκε η ευκαιρία να εργαστώ σ’ έναν τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό, την οποία άρπαξα αμέσως, καθώς ακουγόταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα απ’ όσα είχα κάνει μέχρι τότε. Σε όλα τα επίπεδα, όπως αποδείχτηκε.

Η γυναικεία υπόθεση

Ιδιοκτήτες του σταθμού ήταν ένα ζευγάρι, λίγα χρόνια μεγαλύτεροί μου και χωρίς παιδιά, που τους συμπάθησα και με συμπάθησαν αμέσως. Ιδιαίτερα με τη Δήμητρα, τη σύζυγο, ήρθαμε αμέσως κοντά. Ήταν ακομπλεξάριστη, αεικίνητη, απλή και πολύ τρυφερή μαζί μου.

Πολλές φορές, όταν είχα βάρδια τη νύχτα, καθόταν και μου έκανε παρέα, που συνεχιζόταν και μετά τη δουλειά. Καταλάβαινα ότι νοιαζόταν πραγματικά για μένα, με άκουγε με ενδιαφέρον, με βοηθούσε με όποιον τρόπο μπορούσε και τα αισθήματά μας ήταν αμοιβαία. Δεν μπορώ να πω σε ποιο ακριβώς σημείο η τρυφερότητα της φιλίας μας πέρασε σε άλλο επίπεδο, ούτε αν το ενδιαφέρον της για μένα ήταν εξαρχής ερωτικό και δεν το είχα καταλάβει. Μετά από λίγους μήνες, πάντως, συνδεθήκαμε και ερωτικά.

Μέχρι τότε δεν είχα διανοηθεί να κάνω κάτι με μια άλλη γυναίκα, αφού ανέκαθεν το ερωτικό μου ενδιαφέρον στρεφόταν προς το άλλο φύλο. Παρ’ όλα αυτά, στη σχέση μου με τη Δήμητρα αισθανόμουν ο εαυτός μου, γινόμουν αποδέκτης τρυφερότητας και αγάπης και το σεξ ήταν απλώς μια λεπτομέρεια που ερχόταν φυσικά, όχι ως εκτόνωση τρελού πάθους ή ανάγκης.

Just the two of us

Ο άντρας της άρχισε να υποψιάζεται ότι η Δήμητρα τον απατούσε και έβαλε να παρακολουθούν τα τηλέφωνά της. Έτσι, μας ανακάλυψε και, φυσικά, υπέβαλε αίτηση διαζυγίου. Εγώ απολύθηκα αμέσως και, παρά το αρχικό σοκ, κατά βάθος νιώσαμε κι οι δυο μια παράξενη ανακούφιση. Δεν χρειαζόταν πια να κρυβόμαστε ούτε να κοροϊδεύουμε κανέναν.

Φυσικά, σε μια μικρή πόλη όπως η δική μας το πόσο ανοιχτά μπορούσαμε να ζήσουμε τη σχέση μας ήταν ένα θέμα. Μετακομίσαμε μαζί στην άκρη της πόλης, όπου δεν μας ήξερε κανείς, σε ένα σπίτι που είχε η Δήμητρα. Οι δικοί μου δεν έκαναν πολλές ερωτήσεις σχετικά με το γιατί έφευγα από το σπίτι, ενώ οι αδελφές μου το θεώρησαν λογικό λόγω ηλικίας να εγκαταλείψω το πατρικό και να πάω να μείνω με μια φίλη μου.

Η νέα μας ζωή δεν είχε ιδιαίτερες πρακτικές δυσκολίες – η Δήμητρα στο διαζύγιο πήρε το 50% του σταθμού κι εγώ βρήκα μια δουλειά σε λογιστικό γραφείο. Η καθημερινότητά μας μπήκε σε μια σειρά και μετά από λίγο καιρό εξήγησα την κατάσταση και στις αδελφές μου, που ούτως ή άλλως είχαν καταλάβει τι γινόταν. Το δέχτηκαν χωρίς πολλή συζήτηση, εκτός από μία, που σοκαρίστηκε και άργησε να το ξεπεράσει.

Μεταξύ φύλων

Με τη Δήμητρα ζήσαμε μαζί πέντε χρόνια. Τα πρώτα από αυτά τα αφιερώσαμε στο να φτιάξουμε το σπίτι όπως το ονειρευόμασταν και να γνωρίσουμε η μία την άλλη απόλυτα, με αποτέλεσμα να απομονωθούμε σχεδόν από τους πάντες. Κοινωνική ζωή δεν είχαμε – ήμασταν πάντα οι δυο μας και μόνο οι δυο μας. Οι μοναδικοί άνθρωποι που περιλαμβάνονταν στη ζωή μας ήταν οι αδελφές μου.

Η Δήμητρα δεν είχε συγγενείς ούτε φίλους. Είχε μόνο εμένα, κάτι που αρχικά δεν με ενοχλούσε, αφού η απογοήτευση από τους ανθρώπους και η εσωστρέφειά μου με έκαναν να εκτιμώ την αφοσίωση περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Ζούσαμε σαν ένα οποιοδήποτε ζευγάρι, με το σπίτι και το σκύλο μας, και μάλιστα κάποια στιγμή αρχίσαμε να συζητάμε αν και πώς θα μπορούσαμε να υιοθετήσουμε ένα παιδί.

Είχε περάσει αρκετός καιρός ήρεμης καθημερινότητας, μέχρι την ημέρα που η Δήμητρα μου ζήτησε να συζητήσουμε σοβαρά κάτι που την απασχολούσε. Είχα καταλάβει ότι κάτι την προβλημάτιζε, αλλά δεν περίμενα τα συγκεκριμένα νέα. Ένιωθε, όπως μου είπε, σαν ένας άντρας παγιδευμένος σε γυναικείο σώμα και δεν άντεχε άλλο. Είχε αποφασίσει να κάνει εγχείρηση αλλαγής φύλου.

Εγώ κι εσύ μαζί

Το σοκ ήταν τεράστιο. Για μένα, που ακόμα θεωρούσα τον εαυτό μου straight, το γεγονός ότι είχα αφεθεί σε μια σχέση με γυναίκα ήταν απόδειξη ότι το φύλο δεν παίζει ρόλο, και τώρα η Δήμητρα μου αποδείκνυε το αντίθετο. Δεν είναι ότι ένιωσα απογοήτευση, περισσότερο με κυρίευσε τρόμος για όσα θα ακολουθούσαν, για το πόσο θα άλλαζε τη ζωή μας και, εννοείται, για την περιπέτεια που είχε μπροστά της η Δήμητρα. Φυσικά, δεν της εναντιώθηκα. Ήταν κάτι που το είχε πάρα πολλή ανάγκη και θα στεκόμουν δίπλα της, όπως μου είχε σταθεί κι εκείνη όλα αυτά τα χρόνια.

Μαζί διαβάσαμε οτιδήποτε υπήρχε σχετικά, μαζί επισκεφτήκαμε γιατρούς, μαζί το συζητήσαμε επί ώρες, αλλά η απόφαση ήταν μόνο δική της. Η διαδικασία κράτησε 3-4 χρόνια, που για μένα ήταν κανονικό βασανιστήριο.

Κυρίως υπέφερα όσο έβλεπα τη Δήμητρα να πονάει από τις επεμβάσεις, να προσπαθεί να μάθει μια νέα ζωή, να αλλάζει από τις ορμόνες. Τη συνόδευα πάντα στο γιατρό στην Αθήνα και ήμουν η μόνη έξω από κάθε χειρουργείο που έκανε, καθώς δεν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι στη ζωή της.

Η αγωνία μου ήταν διπλή, αφού μια εκ γενετής πάθηση της Δήμητρας έκανε το κάθε χειρουργείο ρώσικη ρουλέτα για τη ζωή της. Φυσικά, είχα αναλάβει αποκλειστικά τη φροντίδα της σ’ αυτή την πιο δύσκολη εμπειρία της ζωής μας, που βιώσαμε η καθεμία με διαφορετικό τρόπο, αλλά πάντα μαζί.

End of story

Όταν η διαδικασία ολοκληρώθηκε, ο Δημήτρης πλέον ήταν ο άνθρωπός μου. Η καθημερινότητά μας όμως δεν ξαναβρήκε ποτέ την προηγούμενη κανονικότητά της. Έπρεπε να εγκλιματιστούμε σε νέα δεδομένα. Το σεξ ήταν μια πολύ θλιβερή ιστορία, καθώς μετά την επέμβαση όλα γίνονταν μηχανικά και το («υδραυλικής» λογικής) μέλος του Δημήτρη αφενός δεν του έδινε καμία σεξουαλική ευχαρίστηση, αφετέρου κατέστρεφε τη δική μου ερωτική διάθεση. Προσπάθησα πραγματικά να συνηθίσω. Πλησίαζα όμως τα τριάντα και μέσα μου ήξερα πως δεν μπορούσε να είναι έτσι όλη μου η ζωή. Αγαπούσα τον Δημήτρη, αλλά δεν ήμουν καθόλου ερωτευμένη.

Κάπως έτσι, και χωρίς να το επιδιώξω, άρχισα να έχω ερωτική σχέση μ’ έναν γνωστό, που μου προσέφερε με τον τρόπο του μια διέξοδο, αν και ήταν παντρεμένος. Ο Δημήτρης κατάλαβε ότι κάτι συνέβαινε και όταν με ρώτησε του το είπα, κι ας είχε ήδη τελειώσει. Δεν μου πέρασε στιγμή από το μυαλό να τον κοροϊδέψω και ο μοναδικός λόγος που δεν είχα υποκινήσει τη συζήτηση ήταν επειδή σκεφτόμουν τι θα έκανε εκείνος μόνος του αν χωρίζαμε. Ουσιαστικά, ήταν απόλυτα εξαρτημένος συναισθηματικά από μένα – πράγμα που πια δεν μου φαίνεται τόσο ρομαντικό. Χωρίζοντας, εκείνος έχασε σχεδόν όλο του το περιβάλλον κι εγώ το μοναδικό σπίτι που μου έδωσε θαλπωρή.

Επέστρεψα στο πατρικό μου, στο δωμάτιο που μοιραζόμουν με τη μικρή αδελφή μου, και διοχέτευσα όλη την ενέργειά μου στη δουλειά, νιώθοντας χαμένη για αρκετό διάστημα. Για το μόνο που ήμουν σίγουρη ήταν ότι ήμουν straight και ότι ήθελα στο τέλος του ουράνιου τόξου μια οικογένεια και μια φυσιολογική ζωή.

Όταν γνώρισα τον Νίκο, άφησα πίσω τα διλήμματα, την καχυποψία, όλα. Τον ερωτεύτηκα και αφέθηκα στην αγάπη του, όπως κι εκείνος στη δική μου. Παντρευτήκαμε και σήμερα ζούμε στο νησί απ’ όπου κατάγεται. Με τον Δημήτρη δεν κρατήσαμε επαφή, κρίνοντας ότι θα ήταν δύσκολο για όλους, ενώ στον Νίκο δεν έχω πει τίποτα γι’ αυτό το παράξενο ταξίδι, στο οποίο, σε τελική ανάλυση, εγώ ήμουν σχεδόν λαθρεπιβάτης.

New Deal

Η εγχείρηση αλλαγής φύλου από γυναίκα σε άντρα θεωρείται πολύ πιο πολύπλοκη από την αντίθετη διαδικασία, που είναι και πολύ πιο συνηθισμένη αριθμητικά. Μετά το τελικό χειρουργείο, στην Ελλάδα ακολουθεί η διαδικασία της αλλαγής ταυτότητας. Ο διαφυλικός πλέον άντρας αλλάζει ονοματεπώνυμο, σβήνεται από τα δημοτολόγια θηλέων και εγγράφεται στα αρρένων. Εντός 40 ημερών καλείται να υπηρετήσει στο στρατό, αλλά απαλλάσσεται αμέσως, αφού υπάρχει βεβαίωση του πλαστικού χειρουργού ότι έχει μεσολαβήσει αλλαγή φύλου.

Πηγή: Cosmopolitan