Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου ~ Η Σονάτα του Σεληνόφωτος
Lisa
This is thy hour O Soul, thy free flight into the wordless. Away from books, away from art, the day erased, the lesson done. Thee fully forth emerging, silent gazing, pondering the themes thou lovest best. Night, sleep, death, and the stars. - Walt Whitman
Είναι εκείνες οι γραμμές που προσπαθούν να σχηματιστούν στο πρόσωπό μας, η άσπρη γούρικη τρίχα που στολίζει το κεφάλι, οι συμβουλές της μάνας ότι πρέπει να νοικοκυρευτούμε, το προσκλητήριο του παλιού συμμαθητή πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, είναι εκείνα τα απαραίτητα που μπλέκονται στα περιττά και μας μεγαλώνουν, όπως λένε.
Εκείνα τα σημάδια που αφήνουν επάνω μας το χρόνο και σκουριάζουν τις αναμνήσεις. Σημάδια που θέλουμε να μετρήσουμε, αλλά δεν τα καταφέρνουμε γιατί κάθε μέρα γίνονται και περισσότερα. Μεγαλώνουμε, λέμε και πρέπει να φοβηθούμε, να κρυφτούμε στους καναπέδες μας αγκαλιά με ένα μπολ παγωτού και μια σειρά στην οθόνη, έτσι λένε.
Μεγαλώνουμε, αλλά δε θα κάτσουμε να σκάσουμε. Δε θα σκάσουμε που οι Θάντερκατς πήραν ζωή κι έγιναν φίλοι της καθημερινότητάς μας. Οι κασέτες των αγαπημένων μας τραγουδιστών έγιναν συναυλίες, για να περνάμε τα ανοιξιάτικα απογεύματά μας κι η καφετέρια της γειτονιάς έγινε τσιπουράδικο για να πίνουμε και να ξεπλένουμε όλη την κούραση της καθημερινότητάς μας.
Μεγαλώνουμε κι όλα είναι καλύτερα. Ακόμα και τα σημάδια που αφήνει ο χρόνος επάνω μας όμορφα στολισμένα εκεί για να μας θυμίζουν τα χρόνια, αλλά κυρίως τα καλύτερα που έρχονται. Δεν πειράζει αν τα σχολικά θρανία έγιναν λευκώματα κρυμμένα σε ένα συρτάρι ή αν το πρώτο μας τσιγάρο στις τουαλέτες του σχολείου έχει γίνει ηλεκτρονικό και καπνίζεται ακόμα και μέσα στο αεροπλάνο. Σημασία έχει ότι το ζούμε.
Τα καλύτερα, συνήθως λέμε, είναι αυτά που έρχονται κι όχι αυτά που πέρασαν. Εκείνα που συνειδητοποιημένα επιλέγουμε να κάνουμε. Εκείνα που μας φτάνουν μερικά βήματα πριν τους στόχους μας και κάποιες φορές μέσα σε αυτούς.
Όνειρα θέλει η ζωή κι έχουμε πολλά, ό,τι ηλικία και να έχουν. Βγαίνει η πρώτη ρυτίδα γύρω απ’ τα μάτια μας κι όμως έχουμε πραγματοποιήσει κάποια απ’ τα όνειρά μας. Όχι όλα, αλλά δεν έχει σημασία. Άλλωστε, όσα και να πραγματοποιήσουμε πάντα θα θέλουμε και κάποια ακόμα και τώρα πια έχουμε δυνάμεις να πολεμήσουμε γι’ αυτά.
Πολλοί οι στόχοι, ακόμα μεγαλύτεροι οι δρόμοι που έχουμε να περάσουμε. Είναι ωραίο να μεγαλώνεις, να ταξιδεύεις στη ζωή και να παρατηρείς τα τοπία της. Άλλα όμορφα καταπράσινα με γαλάζια νερά κι ηλιοβασιλέματα κι άλλα άσχημα καμένα από ανθρώπινα λάθη, παρατημένα χωριά-φαντάσματα, λυπημένα πρόσωπα ξερακιανά.
Θα μου πεις ότι σου έλειψαν τα μπλουζ, τα πάρτι με μπουκάλα που ανταλλάξαμε το πρώτο μας φιλί με μια ανόητη αγάπη. Όμορφα χρόνια, όμως οι μεγαλύτεροι έρωτες τις ζωής μας έρχονται αφού ενηλικιωθούμε. Τότε που πέφτουμε με τα μούτρα στην τρικυμία τους και κολυμπάμε. Μπορεί να είναι εκείνος ή εκείνη κι αργότερα να γίνει το παιδί μας, ο φίλος μας, ο σκύλος μας, η αδυναμία μας.
Εκείνοι που έχουμε όμως τώρα γύρω μας είναι όσοι έχουμε επιλέξει και δεν έπεσαν τυχαία μπροστά μας επειδή το έδειξε το πώμα ενός μπουκαλιού. Σπουδαίο πράγμα να μπορείς να επιλέγεις και μεγαλώνοντας ζεις τις επιλογές σου.
Τα πιο ωραία μας μεθύσια είναι εκείνα που έρχονται. Εκείνα που δε θα έχουμε σχεδιάσει και καθώς θα έχουμε αράξει σε ένα καναπέ προσπαθώντας να τηρήσουμε το πρωτόκολλο των ενήλικων, θα μας τραβήξει ένας φίλος για να γυρίσουμε σπίτι μεθυσμένοι στις έξι το πρωί. Μεγαλώνουμε και μπορεί να κουραζόμαστε περισσότερο, αλλά ζούμε. Ζούμε έτσι όπως επιλέγουμε. Αυξάνονται οι άνθρωποι που μας αγαπούν, εκείνοι που μας αγκαλιάζουν γι’ αυτό που είμαστε.
Μεγαλώνουμε κι η τόλμη μας δεν αποδεικνύεται από ανώριμα παιχνίδια «θάρρους ή αλήθειας», αλλά από τις στιγμές που τα παρατάμε όλα και κάνουμε του κεφαλιού μας. Όπως τότε που ακολουθήσαμε εκείνον τον έρωτα ή παρατήσαμε μια εξεταστική, μια δουλεία και τρέξαμε να αγκαλιάσουμε ένα φίλο που μας χρειαζόταν.
Μεγαλώνουμε και δεν κολλάμε στα χρόνια που πέρασαν, αλλά σε όλα εκείνα τα υπέροχα που έρχονται. Ο κάθε χρόνος, άλλωστε, σε κάνει πιο συνειδητοποιημένο, πιο κατασταλαγμένο και πιο φίλο με τον εαυτό σου κι αυτό είναι ανεκτίμητο. Ακόμα κι αν δεν έχεις κοτσίδες στα μαλλιά και γρατζουνιές στα γόνατα.
Είναι διασκεδαστικό να έχει κάποιος κατοικίδιο αλλά η συμβίωση μαζί του σίγουρα δεν προσφέρει μόνο διασκέδαση και παιχνίδι. Ειδικά για τα παιδιά αποδεικνύεται για άλλη μία φορά επιστημονικά πως η συνύπαρξή τους με ένα ζώο έχει πολλαπλά οφέλη.
Μελέτες καταδεικνύουν ότι τα παιδιά που έχουν κατοικίδια ζώα τα πάνε καλύτερα στον τομέα της Συναισθηματικής Νοημοσύνης (EQ), η οποία έχει συνδεθεί με την πρόωρη ακαδημαϊκή επιτυχία, ακόμα περισσότερο από ό,τι το παραδοσιακό μέτρο της νοημοσύνης, IQ. Μάλιστα το IQ είναι αμετάβλητο, ενώ το ΕQ μπορεί να βελτιωθεί με την πάροδο του χρόνου και με την κατάλληλη πρακτική.
Τα κατοικίδια ζώα βοηθούν τα παιδιά να εξελιχθούν συναισθηματικά και τα αναπτύξουν το EQ, ενώ μέσα από μελέτη αποδείχτηκε ότι η συνύπαρξη με κατοικίδιο ενισχύουν τη συμπόνια και την αυτοεκτίμηση, βοηθά στη γνωστική ανάπτυξη, μειώνει το στρες και το άγχος, κάνει τα παιδιά να κατανοούν καλύτερα τον κύκλο της ζωής και τον θάνατο.
Φυσικά όλα τα παραπάνω θετικά οφέλη εξαρτώνται από τη δομή της οικογένειας και φυσικά από τις γενετικές τάσεις ενός παιδιού, ωστόσο η ζωή μαζί με κατοικίδιο ενισχύσει έτσι ή αλλιώς τα θετικά στοιχεία ενός χαρακτήρα και απαλύνει τα αρνητικά.
Ξεκίνησα να δημοσιεύσω χθες μια νυχτερινή ανάρτηση για καλημέρα -πείτε το πρωτοτυπία, πείτε το "είναι τα ζώα μου αργά", πείτε το νοσταλγία, πείτε το ποζεριά, πείτε το βίτσιο, πείτε το αρχή γεροντικής άνοιας, πείτε το τέλος πάντων όπως προτιμάτε εσείς- μα πάνω που έγραψα τον τίτλο-για-όσκαρ-και-νόμπελ-μαζί-πρωτοτυπίας προέκυψε μια εκκρεμότητα -την οποία επιτέλεσα με εκείνο το είδος ταχύτητας γνωστής και ως "χασομέρης"- απ' όπου ξεμπέρδεψα -(κ)όλως τυχαίως- λίγο πριν πέσω για ύπνο -ας όψεται το πρωινό ξύπνημα.
Για να μην σας τα πολυλογώ, εν τέλει η ανάρτηση παρεπέμφθη στις ελληνικές καλένδες -τις γνωστές.
Καθώς προέβλεπε το καταστατικό της υπεύθυνης blogger, προηγήθηκαν μερικά "γκοντεμιτ" και μια δόση "ωνασουγαμήσω" μέχρι να αποφασίσω -μετά από ώριμη σκέψη και έκτακτα διοικητικά συμβούλια με το χέρι, το μυαλό και την τεμπελιά μου- να αναβάλλω την ανάρτηση για το σημερινό απόγευμα -πρωί δεν "έπαιζε" γιατί είχα να ξυπνήσω αχάραγα, λες και θα πήγαινα να αρμέξω τα γελάδια(οι αγροτικές μου, ωστόσο, περιπέτειες στο χωριό δεν είναι της παρούσης, γι' αυτό κλείνω την παρένθεση εδώ).
Κάθισα, λοιπόν, το απόγευμα μπροστά στην οθόνη του λάπτοπ μου, αγκαλιά με τον εσπρέσσο μου και άφησα τα δάχτυλα των χεριών μου να μεγαλουργήσουν. Υπολόγισα, βέβαια, χωρίς τον ξενοδόχο και κατέληξα να ασχολούμαι με άλλα άρθρα -και κάποιες ντιπ καταντίπ άσχετες με το ιστολόγιο online δραστηριότητες.
Και πάνω που λέω "τώρα θα γράψω" ξεκίνησε ο Υπέροχος Γκάτσμπυ στην τηλεόραση. Άσχετο που το έχω ξαναδεί(και το έχω ξαναδιαβάσει). Δε μπόρεσα να του γυρίσω την πλάτη, ήταν λες και ο Λεονάρντο -ο Ντι Κάπριο ντε- μου φώναζε "δες με, ενσαρκώνω έναν απ' τους αγαπημένους σου λογοτεχνικούς ήρωες". Τι να κάνω; Λύγισα.
Κάποια στιγμή λίγο πριν το ρολόι χτυπήσει 12 -στη φαντασία μου εν πάση περιπτώσει, γιατί δεν υπάρχει τέτοιο ρολόι σε ακτίνα χιλιομέτρων από το σπίτι μου- συνειδητοποίησα ότι είχα αφήσει κάτι στη μέση -μέσα μου ήλπιζα ότι ήταν φαΐ, ήταν απλά το παρόν άρθρο. Και ότι αυτή η μέση έπρεπε να φτάσει επιτέλους στην άκρη. Ως γνωστόν, το procrastinating πολλοί αγάπησαν, τον procrastinator κανείς.
Αφού κατέβασα μερικά καντήλια για την καριόλα την Ντέιζι -τι καντήλια, μανουάλια ολόκληρα ήταν- που ο Γκάτσμπυ την αγαπούσε κι εκείνη τον αγαπούτσες μπλε, πήρα δύναμη να αντικρύσω το λευκό βουνό, την κενή σελίδα του ιστολογίου που περίμενε καρτερικά εδώ και δυο μέρες να γεμίσει με γράμματα, λέξεις και εικόνες. Απελπιστικά διαθέσιμο να με κοιτάει και να με ικετεύει να βεβηλώσω τη λευκότητα του.
Καθώς λέει το ρητό "μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και η κακή του (μου) μοίρα", γι' αυτό κι εγώ αποφάσισα να μην το ρισκάρω με μία ακόμη αναβολή -δεν είναι καιρός να πέσει πάνω μας η κατάρα των Φαραώ ξερωγώ- και να γράψω την ανάρτηση "ατάκα κι επί τόπου", με επιφύλαξη για την πνευματική μου κατάσταση -τα είπαμε, ξύπνησα πουρνό πουρνό με τη δροσούλα- και τη δική σας σωματική ακεραιότητα. Ζητώ ταπεινά συγγνώμη για τα αυξημένα επίπεδα καφρίλας που ανιχνεύονται σε αυτήν την ανάρτηση(ελάτε, παραδεχτείτε το, σας είχαν λείψει οι χιουμοριστικές μου αναρτήσεις).
Έτσι σας καλημερίζω τώρα, περασμένα μεσάνυκτα της 11ης Μαΐου, αργοπορημένα για σήμερα ή προκαταβολικά για αύριο -δεν έχω κατασταλάξει ακόμη.
Έτσι κι αλλιώς, σε κάποιο μέρος του πλανήτη είναι πρωί αυτή τη στιγμή.
Είναι, ωστόσο, τόσο ασυνήθιστη η "νυχτερινή καλημέρα";
Ο όρος Brunch έχει τρυπώσει πλέον -μουλωχτά σχεδόν- στις ζωές μας, καθώς όλο και περισσότεροι στη χώρα μας μπαίνουν στον πειρασμό να αφιερώσουν μια "χουζούρικη" Κυριακή για να απολαύσουν ένα καθυστερημένο πρωινό, ούτως ειπείν ένα "πρωινομεσημεριανό", δίνοντας έμφαση όχι μόνο στο χουζούρι αλλά και στο "ιδιαίτερο" μενού αυτού του new age γεύματος(μείνετε συντονισμένοι, στην αμέσως επόμενη ανάρτηση ακολουθεί μια συνταγή ό,τι πρέπει για ένα brunch*).
Πόσοι, όμως έχετε ακουστά το Brinner;
Η λέξη Brinner είναι ένας γλωσσικός νεωτερισμός που σημαίνει την πρόσμιξη πρωινού και δείπνου, συνήθεια που εμφανίζεται κυρίως υπό τη μορφή κάποιου που επιλέγει για το δείπνο του (το οποίο στο εξωτερικό θεωρείται το κυρίως γεύμα της ημέρας, σε αντίθεση με την ελληνική μεσημεριανή παράδοση) ένα γεύμα που "παραδοσιακά" τρώγεται πρωί π.χ. pancakes με bacon.
Βέβαια, στη χώρα μας θεωρούμε το συγκεκριμένο είδος πρωινού ένα γεύμα που καταναλώνεται άνετα πρωί-μεσημέρι-βράδυ (βλέπε ομελέτα). Άρα, για εμάς τους Έλληνες δε θεωρείται ιδιαίτερη πρωτοπορία. Τι είναι αυτό, λοιπόν, που κάνει το σημερινό μου brinner τόσο πρωτότυπο;
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να κάνω μια εισαγωγική παρατήρηση για όσους δεν διαβάζουν τις αναρτήσεις για καλημέρα που ανεβάζω (ντροπή σας που χάνετε επεισόδια!).
Με λένε Λίζα και είμαι coffeeholic.
Μην ανησυχείτε, δεν είναι κολλητικό. Με απλά λόγια, είμαι απολύτως και αμετάκλητα εθισμένη στον καφέ -τόσο που απολαμβάνω το αγαπημένο μου ρόφημα ολημερίς κι οληνυκτίς σαν κάθε άλλο αφέψημα. Και αυτό που καθιστά το δείπνο μου "brinner" είναι αυτή ακριβώς η λεπτομέρεια. Ότι μου φαίνεται απολύτως φυσιολογικό να πιω έναν εσπρέσσο και να πέσω μετά από λίγο για ύπνο. Ω ναι! Ανήκω κι εγώ σ' εκείνη τη μερίδα ανθρώπων -την αποκρυφιστική σέκτα των coffeeholics- που δεν τους "πιάνει" η καφεΐνη και αφήνονται στην απόλαυση του αγαπημένου τους ροφήματος χωρίς "παρενέργειες".
Ο καφές είναι ολόκληρη ιεροτελεστία και μόνο ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Η απόλαυση ξεκινά από τον ήχο των σταγόνων -στην κανάτα ή το φλιτζάνι- και το μεθυστικό του άρωμα, που σε τυλίγει σαν μια ζεστή αγκαλιά. Αν θες να απολαύσεις τον καφέ σου όπως του πρέπει, ένα είναι το τρίπτυχο της επιτυχίας (Η καλή ποιότητα είναι αυτονόητη ως προϋπόθεση!) : να είναι ζεστός - να είναι σκέτος - να τον σερβίρεις σε πορσελάνινο φλιτζάνι. Αν ακολουθήσεις τη συμβουλή μου, ο καφές αυτός θα διεγείρει και τις πέντε σου αισθήσεις στον υπέρτατο βαθμό.
Άκου τον ήχο των σταγόνων, καθώς αυτές χτυπούν πάνω στην πορσελάνη. Θαύμασε την παχιά κρέμα του καφέ και το όμορφο φλιτζάνι που κλείνει μέσα του αυτή τη γευστική μαγεία. Πλησίασε το φλιτζάνι στα χείλη σου και πάρε μια βαθιά ανάσα. Άφησε το άρωμα του καφέ να πλημμυρίσει κάθε κύτταρο του κορμιού σου. Νιώσε τη θέρμη του, να χαϊδεύει το πρόσωπό σου. Πιες μια συγκρατημένη γουλιά, σαν να δοκιμάζεις ένα καλό γαλλικό κρασί. Νιώσε το χάδι της κρέμας του στον ουρανίσκο σου κι απόλαυσε την αίσθηση της πλούσιας γεύσης του, που μοιάζει σαν να εξερράγη στο στόμα σου.
Αν είσαι καπνιστής, μην ανάψεις τσιγάρο πριν απολαύσεις τις πρώτες "ατόφιες" γουλιές -ή το πρώτο φλιτζάνι, αν είσαι από εκείνους που πίνουν τιτάνιες ποσότητες καφέ. Αφιέρωσε για λίγο τον ουρανίσκο σου στο μαγικό ρόφημα που έχεις στο φλιτζάνι σου.
Ύστερα άναψε το πρώτο τσιγάρο της ημέρας και βρες καταφύγιο στις σκέψεις σου. Για λίγα λεπτά θα νιώσεις λες και κάνεις ένα υπερβατικό ταξίδι. Σαν να υψώθηκαν γύρω σου τείχη, που κρατούν μακριά την πεζή πραγματικότητα. Απέραντη ησυχία θα μοιάζει να έχει απλωθεί κι εσύ θα είσαι πιο μόνος από ποτέ -το είδος μοναξιάς που αγαπούν οι στοχαστές.
Εκτός...
Μία μόνο εξαίρεση υπάρχει σε αυτή τη μοναχική μυσταγωγία. Λέγεται καλή παρέα -συζητήσεις εκ βαθέων και καρδιές που ανοίγουν πάνω από κούπες που αχνίζουν. Χρόνια που πέρασαν και χάθηκαν. Στιγμές που θα έρθουν στο μέλλον. Ένα φλιτζάνι αναμνήσεις. Τσιγάρα που ανάβουν, τσιγάρα που σβήνουν, τσιγάρα που καίγονται... Πακέτα που αδειάζουν κι ένας αναπτήρας που κάνει βόλτες από χέρι σε χέρι. Ένα τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα. Όλα καπνός.
Είτε μοιραστείτε τον καφέ σας με γέλια είτε με κλάματα, η γεύση που θα σας αφήσει είναι μία: τα όμορφα συναισθήματα που σας ενώνουν με το συνομιλητή σας.
Αυτή είναι η πραγματική μαγεία του καφέ. Προσαρμόζεται σε όλες τις ώρες, σε όλες τις καταστάσεις και φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους -ή θωρακίζει τη δημιουργική μοναξιά τους.
Είμαστε, άλλωστε, πράγματι η γενιά του καφέ και των τσιγάρων, αν το καλοσκεφτείς...
Δεν ειναι οτι μ'αρεσει ο καφές. Απλως τον συνοδεύω με το οξυγόνο μου.
Σήμερα με κατέκλυσε μια απροσδόκητη νοσταλγία για την Κομοτηνή..
Δεν ήταν ούτε οι βόλτες με την παρέα μου, ούτε η σχολή, ούτε τα μαθήματα, ούτε η εξεταστική που μου έλειψαν σήμερα(καλά, αυτά μου λείπουν κάθε μέρα, έτσι κι αλλιώς).
Εκείνο που μου έλειψε τούτη τη συννεφιασμένη μέρα ήταν το πιο "ηλίθιο" πράγμα που μπορούσα να σκεφτώ.
Νοστάλγησα το τραγούδι του Snoop Dog "Smoke Weed". Ξέρω, θα απορήσετε, λογικό είναι, αλλά επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω.
Όχι, μη φοβάστε, δεν είμαι κρυφή χασικλού. Ούτε προδίδω τα μουσικά μου ακούσματα για τον Snoop Dog. Απλά κρύβει μια από τις πιο αγαπημένες μου αναμνήσεις(είμαι σίγουρη, το είχατε καταλάβει πριν σαν το πω).
Το συγκεκριμένο τραγούδι το έχω συνδέσει με την ανάμνηση του πρωινού ξυπνήματος με την παρέα μου στην Κομοτηνή, μετά από τα καθιερωμένα sleepover μας.
Μία από τις φίλες μου -για την ακρίβεια εκείνη στο σπίτι της οποίας μαζευόμασταν πιο συχνά- επέλεγε κάθε πρωί αυτό το τραγούδι για να μας ξυπνήσει ξεσηκωτικά. Κάθε φορά που το έβαζε, την κορόιδευα και της έλεγα "άλλη μια φορά να το ακούσω πρωί-πρωί, θα πέσω στο χασίς", μα η αλήθεια είναι ότι περίμενα πώς και πώς πότε θα το βάλει.
Το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα ερχόταν σχεδόν εκ του αυτομάτου. Μας έφτιαχνε τη διάθεση αμέσως και μας προετοίμαζε για ακόμη μια μέρα παρακολουθήσεων -εντάξει, όχι πάντα- και ολοήμερης διασκέδασης. Ήταν το καλύτερο πρωινό ξύπνημα: φοιτήτριες, χαλαρές, χαρούμενες, μια αγαπημένη παρέα που περνάει υπέροχα..
Κάπως έτσι, το τραγούδι αυτό έγινε η αγαπημένη μου "ένοχη απόλαυση" -λες και η ανεβαστική του μουσική δεν ήταν από μόνη της αρκετή! Έγινε, σχεδόν, ύμνος της φοιτητικής μου ζωής και των όμορφων στιγμών με τη φοιτητοπαρέα μου(κυρίως του γλυκού μου "ποντικιού" και του σπιτιού της που το αγάπησα σχεδόν όσο το δικό μου).
Ακούγοντας το, πλέον, μια μονάχα σκέψη περνά από το μυαλό μου: τα πρωινά ξυπνήματα στο "Ποντικόσπιτο ".
Συνεχίζοντας στη συνήθη ροή των δημοσιεύσεων αυτού του ιστολογίου, όπως σε κάθε ανάρτηση για καλημέρα, δεν θα μπορούσε βέβαια να λείπει μια συνταγή για το πρωινό μας.
Σήμερα -λίγο η Κυριακή, λίγο το πρωινό ξεσήκωμα με τον Snoop Dog- αποφάσισα να αναδημοσιεύσω μια λίγο πιο ιδιαίτερη συνταγή. Μια συνταγή που μπορεί να φαγωθεί πρωί-μεσημέρι-βράδυ, είτε σαν γεύμα είτε σαν επιδόρπιο. Μια συνταγή με έμπνευση από το αγαπημένο Supernatural. Η αγαπημένη λιχουδιά του Dean(όχι ποιος Dean!). Τόσο αγαπημένη, που κάνει "πονηρά όνειρα" με το ομώνυμο τραγούδι. Μια γλυκιά πίτα. Συγκεκριμένα, μια κερασόπιτα. Μπορεί να μην είναι ακόμη η εποχή των κερασιών, αλλά δεν μπόρεσα ν' αντισταθώ!
Η κερασιά της αυλής, μας χάρισε και φέτος τα πεντανόστιμα κερασάκια της. Ειλικρινά, ευχαριστιέμαι να απλώνω το χέρι μου και να γεύομαι τη γλυκύτητά τους. Αισθάνομαι ευλογημένη, αν μη τι άλλο. Έφτιαξα αυτή τη κερασόπιτα και η νοστιμιά της με εξέπληξε τόσο ευχάριστα που δεν μπορούσα να πιστέψω πως δεν την είχα φτιάξει νωρίτερα {και όλο έτρωγα και αναρωτιόμουν, μέχρι που 'σώθηκε' το γλυκό}. Πλάκα κάνω! Το γλυκό αυτό είναι, από εκείνες τις απολαύσεις που επιβάλλεται να τις γευτεί κανείς έστω και μια φορά στη ζωή του. Σας έπεισα;
Υλικά
για τη γέμιση {ελαφρώς προσαρμοσμένη από Allrecipes}
1/3 της κούπας παγωμένο νερό + 1 με 2 κ.σ. επιπλέον αν χρειαστεί
Εκτέλεση
Γέμιση. Αφαιρούμε τα κουκούτσια και βράζουμε τα κερασάκια μας σε μέτρια φωτιά {στο 4} για περίπου 20' με 25', ανακατεύοντας περιστασιακά.
Προσθέτουμε τη ζάχαρη που έχουμε ανακατέψει με το νισεστέ. Ανακατεύουμε πάνω στο ζεστό μάτι μέχρι να πήξει το σιροπάκι μας για 3' με 4', προσθέτουμε το λεμονάκι και αποσύρουμε από τη φωτιά. Αφήνουμε να κρυώσει.
Την εργασία αυτή την έκανα από την προηγούμενη και το μείγμα το διατήρησα σε θερμοκρασία δωματίου. Περιττό βέβαια να πω πως η γέμιση αυτή τρώγεται όπως είναι αλλά συνοδεύει τέλεια και παγωτό ή μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν γέμιση τούρτας.
Ζύμη. Σε βαθύ μπολ ανακατεύουμε το αλεύρι, τη ζάχαρη και το αλάτι.
Το κρύο βούτυρο το κόβουμε σε μικρούς κύβους και το ρίχνουμε στο αλεύρι. Με τη βοήθεια δυο πιρουνιών {ή αν υπάρχει το ειδικό εργαλεία για τη ζύμη τάρτας} θρυμματίζουμε το βούτυρο ενσωματώνοντάς το στο αλεύρι. Θέλουμε στο τέλος να υπάρχουν μικρές μπαλίτσες βουτύρου διάσπαρτες και το αλεύρι να μοιάζει με ψιλό τραχανά.
Τέλος προσθέτουμε το παγωμένο νερό και ανακατεύουμε ίσα να αποκτήσουμε μια ζύμη όχι και τόσο ομοιογενή. Αυτό δεν μας πειράζει. Η ζύμη πρέπει να έχει αυτή τη μορφή και να είναι απαραίτητα σε όλη τη διάρκεια κρύα. Αν σε περίπτωση ζεσταθεί από τη θερμότητα των χεριών μας τη βάζουμε στην κατάψυξη για 15'.
Το φύλλο το ανοίγουμε ανάμεσα σε δυο λαδόκολλες, αυτό έκανα εγώ. Βουτυρώνουμε ένα ταψάκι 18cm {δεν χρειάζεται μεγαλύτερο σκεύος}, στρώνουμε το φύλλο να καλύψει μέχρι πάνω τα τοιχώματα, προσθέτουμε τη γέμιση και από τα περισσεύματα ανοίγουμε και το πάνω φύλλο οπότε μην αγχωθείται αν δείτε πως το ζυμάρι είναι λίγο. Τυλίγουμε τη ζύμη από τα πλάγια σε κόθορο και χαράσσουμε λεπτές γραμμές στην επιφάνεια.
Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180c για περίπου 1 ώρα και κάτι {εμένα χρειάστηκε επιπλέον 10'}. Αφήνουμε το ταψάκι μας για 2 ώρες περίπου πάνω σε σχάρα να σφίξει η γέμιση.
Η ζύμη αυτή είναι λίγο μπελαλίδικη αλλά η γεύση της είναι θεϊκή. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναλλακτικά και σφολιάτα αν θεωρείται πως σας πέφτει κομματάκι δύσκολη η παρασκευή της. Μην πτοηθείτε.
Ξεκίνησα πριν λίγες ώρες να δημοσιεύσω μια ανάρτηση για καλημέρα, από εκείνες που συνηθίζω, ξέρετε. Μόλις τώρα, ωστόσο, ανακάλυψα ότι ξέχασα να πατήσω το κουμπί της δημοσίευσης πριν την κλείσω. Ευτυχώς αποθηκεύεται αυτόματα και δεν έχασα τίποτα απ' όσα είχα γράψει -απλά την αναρτώ με μια χρονοκαθυστέρηση. Καλή σας μέρα!
Το έχουμε πει πολλές φορές.. Οι Κυριακές είναι για τεμπέλικα χουχουλιάσματα αγκαλιά με το πάπλωμα, σεντόνι ή ό,τι συνάδει στην εποχή του χρόνου που διανύουμε. Οι Κυριακάτικες καλημέρες επιβάλλεται να λέγονται τέτοιες περασμένες ώρες του μεσημεριού. Οι Κυριακές προορίζονται για απολαυστικά πρωινά γεύματα -ή καλύτερα brunch- μεγάλης διάρκειας στο μεταίχμιο μεταξύ πρωινού και μεσημεριού. Ένα αμερικανικό πρωινό: αυγά (σε διάφορες μορφές), pancakes με τα απαραίτητα συνοδευτικά(από το κλασικό maple syrup μέχρι μαρμελάδα -γιατί όχι σπιτική;- ή μέλι), τυριά & αλλαντικά, φρυγανισμένες φέτες ψωμιού(μια ξεχωριστή ιδέα είναι να τις αλείψουμε με αρωματισμένο βούτυρο), ή ακόμη και φρεσκοψημένα κρουασάν ή muffins(ίσως ακόμη και ρολά κανέλας), ή ένα πιο υγιεινό μενού με δημητριακά βρώμης, γιαούρτι και μεγάλη ποικιλία από φρούτα, μαζί με μια κούπα ζεστή σοκολάτα κι ένα ποτήρι -σπιτικό- milkshake φρούτων ή μ' ένα ποτήρι (γιατί όχι κολονάτο;) χυμό κι ένα φλιτζάνι (απ' το καλό σερβίτσιο) καφέ -ένα cappuccino για μένα παρακαλώ. Επιλέξτε τα αγαπημένα σας και φτιάξτε το δικό σας μενού. Απολαύστε το γεύμα σας στο έπακρο, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Κι επειδή το brunch είναι κατ' εξοχήν περίσταση κοινωνική στην απέναντι όχθη του Ατλάντικου -όπου ξεκίνησε η εν λόγω τάση- γεμίστε το τραπέζι σας με αγαπημένα πρόσωπα αν το θέλετε, μια κοριτσοπαρέα ίσως, με περιοδικά μόδας και πολύ κουτσομπολιό.
Δε θα μπορούσα να κάνω ανάρτηση για Κυριακάτικο Brunch χωρίς να συμπεριλάβω το πιο χαρακτηριστικό πιάτο αυτού του γεύματος, τα αυγά ποσέ. Μπορούν να σερβιριστούν είτε σκέτα -- ή ως βασικό συστατικό στο πασίγνωστο πιάτο (και ιδιαίτερα δημοφιλές στα brunch) αυγά Μπένεντικτ, συνοδευόμενα από σος Ολλανταίζ.
Υπάρχει και ένας εναλλακτικός τρόπος για να μαγειρέψουμε αυγά ποσέ, που είναι ίσως λίγο πιο χρονοβόρος, αλλά προσδίδει σίγουρα αποτελέσματα και εξαιρετική εμφάνιση. Η βασική του διαφορά με άλλες τεχνικές είναι πως μαγειρεύουμε το αυγό συσκευασμένο μέσα σε σελοφάν. Για να δείτε τα βήματα της συγκεκριμένης διαδικασίας, ακολουθήστε τη σειρά των φωτογραφιών.
Στρώνουμε το εσωτερικό μιας κούπας του καφέ ή ενός μικρού μπολ με αρκετό σελοφάν, ώστε οι άκρες του να εξέχουν από τα χείλη. Αλείφουμε το σελοφάν με ελαιόλαδο και σπάμε προσεκτικά μέσα σε αυτό το αυγό.
Τραβάμε το σελοφάν έξω από την κούπα ή το μπολ και το στρίβουμε ώστε να σφίξει.
Βγάζουμε όσο περισσότερο αέρα μπορούμε και δένουμε κόμπο το σελοφάν κοντά στο αυγό, δημιουργώντας κάτι που μοιάζει με πουγκί.
Το τοποθετούμε σε μια κατσαρόλα με νερό που είναι λίγο πριν το σημείο βρασμού
Το αφήνουμε μέσα για λίγα λεπτά, ώστε το αυγό να μαγειρευτεί στον βαθμό που θέλουμε.
Βγάζουμε από το νερό και κόβουμε το σελοφάν για να βγάλουμε το αυγό.
Σερβίρουμε είτε κρυώνουμε για να το χρησιμοποιήσουμε αργότερα.
Περίεργο συναίσθημα να φεύγει η κολλητή σου στη Γερμανία..
Βέβαια, σε τρεις μήνες θα είναι πίσω για Χριστούγεννα -μπορεί να έρθει ακόμη και το Νοέμβρη για την ορκωμοσία μου- αλλά είναι αλλιώς. Μου φαίνεται η -επί επτά έτη- κολλητή μου να μετακομίζει στο εξωτερικό. Παρόλο που η μία σπούδαζε Κομοτηνή κι η άλλη Αθήνα, κάνοντας κάποιες φορές να ειδωθούμε δυο και τρεις μήνες, η απόσταση αυτή φαντάζει τόσο διαφορετική, περίεργη. Σαν να είναι εδώ και να μην είναι.. Ίσως να μου κάνει τόση εντύπωση γιατί έφυγε μόλις επέστρεψα μόνιμα στην Καβάλα. Γιατί τώρα που εγώ θα μένω ξανά εδώ -βασικά στο χωριό, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα- και θα ψάχνω για δουλειά εδώ και το κουβάρι της ζωή μου θα πρέπει να αρχίσει να ξετυλίγεται ξανά εδώ, η φίλη μου φεύγει. Κι είναι τόσα που δεν προλάβαμε να κάνουμε αυτό το καλοκαίρι...
Δεν είναι η επικοινωνία που με προβληματίζει -δεν είναι η πρώτη φορά, άλλωστε, που πηγαίνει Γερμανία. Η μητέρα της μένει εκεί μόνιμα τα τελευταία 4 περίπου χρόνια. Ούτε φοβάμαι ότι α χάσουμε επαφή -μπορούσε κάλλιστα να γίνει όταν σπουδάζαμε με 800 χιλιόμετρα απόσταση. Ακόμη και η χώρα στην οποία πηγαίνει, είναι σχετικά εύκολα προσβάσιμη -ήδη σχεδιάζω ένα ταξιδάκι αναψυχής μετά τις γιορτές. Ίσως να φταίει πως από τότε που έφυγα από Κομοτηνή νιώθω τόσο άδεια.. Ίσως ότι απλά μισώ τους αποχαιρετισμούς. Μισώ ακόμη την ιδέα να μη μπορείς να δεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα ανά πάσα στιγμή. Καλόμαθα και στην Κομοτηνή που έβλεπες όποιον ήθελες μέσα σε δέκα -το πολύ- λεπτά. Ακόμη ίσως και την ιδέα ότι δεν είμαστε κατά κάποιο τρόπο "γειτόνισσες"(η δική της περιοχή είναι δίπλα ακριβώς στη δική μου, πήγαινα σπίτι της μέσα σε λιγότερο από 10 λεπτά με τα πόδια).
Κι είναι κι αυτό που στο νέο μου ξεκίνημα -στην αναζήτηση δουλειάς, στη συνέχιση των σπουδών μου, ακόμη και στα μαθήματα οδήγησης(προσεχώς νέος killer στο δρόμο)- ήθελα τις κολλητές μου δίπλα μου. Τα κορίτσια απ' την Κομοτηνή αδύνατο· όσο κι αν κανονίζουμε να βλεπόμαστε, μας χωρίσουν πλέον αρκετά χιλιόμετρα. Η κολλητή μου, το άτομο μου(όπως θα έλεγε κι η Meredith για την Christina στο Grey's Anatomy), δε θα είναι τώρα ούτε αυτή εδώ. Και μιας κι ανέφερα το Grey's Anatomy, ας σας εξηγήσω τι εννοώ το άτομο μου("my person").
Όπως και στη σειρά, το άτομο μου είναι η φίλη που εμπιστεύομαι απόλυτα, ο συνεργός μου, εκείνη που "αν σκοτώσω κάποιον θα με βοηθήσει να κρύψω το πτώμα". Είμαστε μια ομάδα. Είναι κάτι παραπάνω από φίλη μου· είναι η αδελφή που δεν είχα ποτέ. Συναισθηματικά θα μπορούσα να πω ότι είναι στο ίδιο ύψος με τις κολλητές μου απ' την Κομοτηνή. Στη ζωή μου, όμως, το δικό της κομμάτι είναι μεγαλύτερο. Όχι χρονικά -έχω φίλους πολύ παλαιότερους από αυτή- μα "πρακτικά". Είναι το άτομο που εμπλέκεται περισσότερο στη ζωή και το είναι μου. Κι ας αγαπώ εξίσου και τα κορίτσια μου απ' την Κομοτηνή. Κι ας πέρασα μαζί τους -ελπίζοντας πως έρθουν κι άλλες πολλές- μεγάλες στιγμές. Χαρές και λύπες, δάκρυα και χαμόγελα. Μακάρι να είχα άλλα τέσσερα χρόνια μαζί τους να ζήσουμε όλα αυτά που θέλαμε, μα δεν προλάβαμε. Γιατί οι επισκέψεις δε θα 'ναι ίδιες. Δε θα είναι φοιτητική ζωή. Κι εκείνες, όπως και την κολλητή μου, τις εμπιστεύομαι απόλυτα. Κι εκείνες μου λείπουν αφάνταστα -όπως μου έλειπε η φίλη μου όταν σπουδάζαμε μακριά, όπως θα μου λείψει και τώρα.
Από την άλλη, δε θα μπορούσα να πω ότι δε χαίρομαι γι' αυτήν και το καινούριο ξεκίνημα της· το αντίθετο μάλιστα. Είναι κάτι που ξέρω πως θα της κάνει καλό. Τόσο σε επίπεδο εμπειριών(μακάρι να δινόταν και σ' εμένα η ευκαιρία να πράξω κάτι παρόμοιο), όσο και ψυχολογικό. Γιατί μετά από τόσους δύσκολους μήνες(ένα χρόνο σχεδόν) χρειάζεται να απομακρυνθεί, να ηρεμήσει, να αποφορτιστεί συναισθηματικά, να καθαρίσει το μυαλό της και να ξεφύγει απ' όλα τα άσχημα που τη βαραίνουν. Και παρόλο που μερικά από αυτά τα σύννεφα θα την ακολουθήσουν κι εκεί, μακροπρόθεσμα θα καλυτερέψει. Και ίσως ακόμη να επιστρέψει δριμύτερη. Η παλιά καλή φίλη που πολλοί αγαπήσαμε και κοντέψαμε να ξεχάσουμε τον τελευταίο καιρό. Και μιλώ σαν ένα άτομο που γνώρισε και τη φωτεινή και τη σκοτεινή πλευρά της(έως και ολοσκότεινη τους τελευταίους μήνες). Αυτό το ταξίδι κατά κάποιο τρόπο της είναι απαραίτητο. Το έχει ανάγκη. Όπως επίσης έχει ανάγκη να κάνει κάτι επιτέλους για τον εαυτό της και μόνο. Χωρίς να βάζει τη ζωή της σε αναμονή για τα θέλω άλλων. Γιατί πρέπει να δοκιμάσει την απόφαση που πήρε ακόμη κι αν στην πορεία τη μετανιώσει ή δει πως δεν της ταιριάζει η νέα της ζωή ή ακόμη κι αν βαρεθεί. Κι ας πάρει μετά το πρώτο αεροπλάνο. Έχει δικαίωμα να το ζήσει όμως.
Γι' αυτό κι εγώ της εύχομαι ολόψυχα καλή τύχη στο νέο της ξεκίνημα. Και να μη βιαστεί να τα παρατήσει. Εμείς που μένουμε πίσω θα βρούμε τρόπο να συνεχίσουμε τις ζωές μας κι ας μας λείπει. Τουλάχιστον θα τη βλέπουμε κάποιες βδομάδες το χρόνο.
Κι ίσως γιατί κι εγώ αν χρειαστεί να πάρω μια παρόμοια απόφαση, να χρειαστώ τη στήριξη των αγαπημένων μου προσώπων. Να ξέρω πως νοιάζονται τόσο πολύ για μένα που θα χαρούν με αυτή μου την απόφαση, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να με αποχωριστούν. Να υπάρχουν γύρω μου άνθρωποι που θα με ενθαρρύνουν να τολμήσω ένα νέο ξεκίνημα ακόμη κι αν στην πορεία δω πως τελικά δεν ήταν για μένα. Να ξέρω πως θα υπάρχουν ακόμη άτομα στα οποία θα μπορώ να επιστρέψω αν αποτύχω ή απογοητευτώ...
“Όσους φίλους κι αν αποκτήσεις στη ζωή, σαν τους παιδικούς φίλους δε θα ξαναβρείς”.
Πόσες φορές έχεις ακούσει αυτά τα λόγια; Ίσως στο παρελθόν τα έχεις πει κι εσύ. Πολύ πιθανό, τα λες εσύ κάτι τέτοια βαρύγδουπα. Και ήρθε η ώρα να αναρωτηθείς αν τελικά ισχύουν.
Υπό μία έννοια, λες, ναι, υπό μία άλλη όμως όχι. Οι παιδικές φιλίες έχουν ένα συστατικό αναντικατάστατο. Κουβαλούν παιδικές αναμνήσεις, πολύ παιχνίδι και ατέλειωτες συζητήσεις που μόνο τα παιδιά έχουν τη σοφία να κάνουν. Δεν χρειάζεται να φανταστείς πώς έμοιαζαν οι φίλοι σου όταν ήταν παιδιά, γιατί ήταν δίπλα σου και μεγαλώσατε μαζί. Μαζί στο σχολείο, στα αγγλικά, στα παιδικά πάρτι, στις εκδρομές, στην πλατεία.
Κι όμως, παρόλο που μεγαλώσατε στην ίδια γειτονιά, με τους ίδιους δασκάλους κι ενώ ήσαστε σχεδόν συνέχεια μαζί, μεγαλώνοντας συνειδητοποιείτε πως όσα είναι αυτά που σας ενώνουν, άλλα τόσα είναι κι αυτά που σας χωρίζουν.
Διαφορετικές αντιλήψεις σε ορισμένα θέματα, διαφορετικός τρόπος ζωής και ψυχαγωγίας, διαφορετικά ενδιαφέροντα. Κι έτσι σιγά-σιγά, σχεδόν ασυνείδητα, απομακρύνεστε. Και δεν χρειάζονται ούτε δικαιολογίες ούτε απολογίες γι αυτήν την απόσταση που δημιουργείται ανάμεσα σας. Γιατί κάθε φορά που συναντιέστε, όλα τα κομμάτια είναι εκεί. Η κοινή σας πορεία, οι αναμνήσεις και η αγάπη. Μια αγάπη μαγική, που δεν χάνει ποτέ την παιδικότητά της. Μια ένωση από διάφανη κλωστή που μυρίζει τσιχλόφουσκα. Σβήσατε μαζί τα 7 κεράκια της τούρτας σου. Και τα 8 και τα 9.
Και κάπως έτσι φτάνεις γύρω στα 25 με φίλους παιδικούς κι ενδεχομένως και κάποιους άλλους από το πανεπιστήμιο. Τους αγαπάς πολύ και τους νοιάζεσαι κι αισθάνεσαι ότι παρόλο που μπορεί να γνωρίσεις πολύ κόσμο μέσα στα επόμενα χρόνια και πιθανότατα να κάνεις παρέα με πολλούς ανθρώπους, δε θα καταφέρεις ποτέ ξανά να αναπτύξεις φιλία σαν κι αυτές που απέκτησες όταν ήσουν παιδί. Αλλά στη συνέχεια η ζωή εν μέρει σε διαψεύδει.
Γιατί μπορεί οι παιδικές φιλίες να έχουν όντως ένα συστατικό αναντικατάστατο, αυτό όμως δεν αποκλείει το ενδεχόμενο μεγαλώνοντας να δημιουργήσεις εξίσου ουσιαστικές φιλίες με ανθρώπους που έχουν κι αυτοί τους δικούς τους παιδικούς φίλους, αλλά που βρήκατε ο ένας στον άλλο κάτι που σας συνδέει τη δεδομένη στιγμή.
Ο τρόπος σκέψης, η μουσική, κάποιο χόμπι, ο διαλογισμός, ένας προβληματισμός, οτιδήποτε. Ίσως αυτή η σχέση να μην έχει τη διάρκεια που έχουν οι παιδικές φιλίες, αλλά αυτό δεν την κάνει λιγότερο σημαντική γιατί μοιράζεσαι με έναν ή περισσότερους ανθρώπους αυτό ακριβώς που έχεις ανάγκη να πάρεις και να δώσεις στη συγκεκριμένη φάση της ζωής σου. Και αυτό το μοίρασμα είναι απαραίτητο για να πας παρακάτω, όπου θα συναντήσεις κάποιους άλλους ανθρώπους για να μοιραστείς κάτι άλλο μαζί τους, και πάει λέγοντας.
Τελικά αυτό είναι η ζωή. Μοίρασμα. Συναντάς έναν άνθρωπο, σου μαθαίνει κάτι και στη συνέχεια εσύ το μαθαίνεις σε κάποιον άλλο λίγο παρακάτω. Μοιράζεσαι, αισθάνεσαι, μαθαίνεις, βιώνεις και εξελίσσεσαι μέσα από τις σχέσεις που δημιουργείς με τους ανθρώπους που φέρνει η ζωή στο δρόμο σου. Κάθε μια διαφορετική, κάθε μια με τη δική της ουσία κι ενέργεια. Κάθε μια με το δικό της πολύτιμο μάθημα.
Αυτό που λατρεύω
στην Κομοτηνή είναι οι καφέδες απ' το
πουθενά.
Όταν συναντιέται
τυχαία η παρέα στο δρόμο και αποφασίζουμε
ξαφνικά να τα παρατήσουμε όλα και να
πάμε για καφεδάκι. Αυτές οι μέρες είναι
οι πιο όμορφες απ' όλες.
Φίλοι...Η οικογένεια που φτιάχνουμε για τους εαυτούς μας.
Από πολύ νωρίς δημιουργήθηκε στον άνθρωπο(όπως και σε κάποια ζώα) η ανάγκη για συντροφικότητα. Η ανάγκη αυτή εκδηλώθηκε με το σχηματισμό “αγέλης”, μιας πρώιμης μορφής των σημερινών κοινωνιών. Πάμε, λοιπόν, πολύ πίσω στην ιστορία του ανθρώπου και συγκεκριμένα στην πρώτη του μορφή, ως ανθρώπου των σπηλαίων.
Πολύ πιθανόν το αρχικό κίνητρο που τους ώθησε στην αναζήτηση συντρόφων να ήταν ο φόβος, η ανασφάλεια. Να οχυρώθηκαν, δηλαδή, με αυτόν τον τρόπο από τους κινδύνους της φύσης παρά την επισφαλή -μειονεκτική- τους θέση έναντι στα άγρια θηρία. Με την ανάπτυξη, όμως, του πολιτισμού, άρχισε να αναπτύσσεται μέσα τους μια σπουδαιότερη ανάγκη, που είχε να κάνει περισσότερο με το συναίσθημα παρά με την ανάγκη. Η τάση, ωστόσο, του ανθρώπου να ζει και ν' αναπτύσσεται ως μέλος μιας αγέλης συνιστά το σημαντικότερο μέσο διαφύλαξης αυτού του ιδίου.
Χρόνια αργότερα ήταν οι αρχαίοι φιλόσοφοι που διατύπωσαν μύθους και σοφίσματα για την κοινωνικότητα του ανθρώπου. Δυομιση χιλιάδες χρόνια πριν, ο Πλάτων στο έργο του “Συμπόσιο” διηγείται δια στόματος Αριστοφάνη το μύθο των πρώτων ανθρώπων. Στην αρχή του κόσμου οι άνθρωποι ήταν σφαιροειδή όντα, αποτελούμενα από 2 ανθρώπους(2 πρόσωπα, 2 γεννητικά όργανα, 8 άκρα) και στρογγυλοί όπως ήταν, όταν ήθελαν να τρέξουν πήγαιναν σαν τροχός. Σύμφωνα με το μύθο υπήρχαν: τα παιδιά του ήλιου(αποτελούμενα από 2 άντρες), τα παιδιά της γης(2 γυναίκες) και τα παιδιά της σελήνης(αντρόγυνο). Τα πλάσματα αυτά ήταν τόσο δυνατά που οι -φθονεροί- Θεοί αποφάσισαν να τα χωρίσουν. Έτσι ο Δίας τα χώρισε στη μέση μ' ένα κεραυνό(“εξ ενός δύο”). Τα 2 κομμάτια ονομάστηκαν “ημίτομα” και ο Απόλλωνας τα έραβε ενώνοντας τα τελειώματα στον αφαλό. Από αυτή τη διαίρεση ουσιαστικά ο άνθρωπος έλαβε τη μορφή του, όπως την ξέρουμε σήμερα. Από τότε, σύμφωνα με το μύθο, οι άνθρωποι είναι μισοί. Τα 2 ημίτομα είναι αυτό που ονομάζουμε “αδελφές ψυχές”. Είμαστε ημίτομα που προσπαθούν να ολοκληρωθούν στην αρχική τους ενότητα αναζητώντας το άλλο τους μισό. Ο πόθος για το ολόκληρο και η ορμή μας να επιστρέψουμε στην πρωταρχική μας φύση, ενώνοντας τα δύο μισά σ' ένα ολόκληρο, ονομάστηκε έρωτας. Όταν όμως το αρχικό ον δεν είναι αντρόγυνο, τότε μιλάμε για φιλία...
Μερικά χρόνια μετά τον δάσκαλό του, ο Αριστοτέλης προσπαθούσε ακόμη να ερμηνεύσει τη φύση του ανθρώπου στα έργα του “Ηθικά Νικομάχεια” και “Πολιτικά Νικομάχεια”, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπο είναι ένα “ζώο φύσει πολιτικό”. Συνεχίζοντας τη θεωρία του Πλάτωνα για τις αδερφές ψυχές είπε ότι “φιλία είναι μια μόνη ψυχή που κατοικεί σε 2 σώματα”.
Όσο προχωρούσε η ιστορία, και αναπτυσσόταν ο πολιτισμός και ειδικότερα η φιλοσοφία προέκυψαν πολλά χωρία -φιλοσόφων και λογοτεχνών- γι' αυτό το μαγικό πράγμα που ονομάζεται φιλία.
Ό,τι και να πούμε τώρα, δε μπορεί να περιγράψει αυτό που νιώθουμε για τους φίλους μας. Οι φίλοι είναι κομμάτι του εαυτού μας, κάτι για το οποίο είμαστε πρόθυμοι να θυσιάσουμε τα πάντα, είναι η οικογένεια που έχεις σχηματίσει εσύ μόνος σου. Μαζί στα καλά και τ' άσχημα, να περνάτε μαζί τις τρικυμίες, να φυλάτε ο ένας τον άλλο απ' τις κακοτοπιές, να είστε απλά εκεί ο ένας για τον άλλο. Άλλωστε, η φιλία ΕΊΝΑΙ μια ψυχή χωρισμένη σε δυο σώματα.
Υπάρχουν 2 είδη παρέας: οι φίλοι και οι κολλητοί
Ένας χιουμοριστικός πίνακας, που βγάζει ωστόσο μεγάλες αλήθειες. Μπορεί να φαίνεται ανόητο και παιδιάστικο, αλλά αυτές οι μικρές διαφορές είναι που ξεχωρίζουν τους φίλους από τους κολλητούς. Οι κολλητοί είναι αυτό το μισό που σου λείπει, η οικογένεια που φτιάχνεις μόνος σου. Οι κολλητοί είναι αυτοί που βρισκόταν δίπλα σου σε όλες τις σημαντικές στιγμές. Οι κολλητοί είναι αυτοί που τους έχεις ανοίξει την καρδιά σου. Οι κολλητοί είναι αυτοί με τους οποίους περνάς το μεγαλύτερο μέρος της μέρας. Οι κολλητοί είναι αυτοί που ακόμη κι αν δε μένετε μαζί, ουσιαστικά συγκατοικείτε. Γιατί με τους κολλητούς μαζί τρώτε, μαζί πίνετε, μαζί κοιμάστε, μαζί βγαίνετε έξω... Όλα σχεδόν μαζί. Είναι επόμενο αυτά τα άτομα να μην είναι επισκέπτες στο σπίτι σου, να είναι κατά μία έννοια “συνιδιοκτήτες”. Ίσως ακούγεται κάπως αφελές, αλλά αν οι κολλητοί σας είναι τ' “αδέρφια” σας, τότε λογικό δεν είναι στο σπίτι σας να είναι εξίσου αφεντικά?
Can't touch this...!
S1ngles
Λέω να πρωτοτυπήσω και ν' αναφέρω για 2η φορά το S1ngles. Μία απ' τις ελάχιστες καλές ελληνικές σειρές, πάντα αγαπημένη. Φαινομενικά επιφανειακή, άνευ νοήματος και ποιότητας αν δεν την έχεις δει. Αξίζει, ωστόσο τον κόπο. Είναι αστεία, αληθινή(υπερβολική σε κάποια σημεία, αλλά ασχολείται με αληθινά προβλήματα), μιλά έξω απ' τα δόντια, πολυδιάστατη(σκιαγραφεί ανθρώπους εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους), δε γίνεται μονότονη, θίγει κοινωνικά ζητήματα και είναι ύμνος στη φιλία. Οι 2 πρωταγωνίστριες και των 4 κύκλων(Λίλα και Ράνια) είναι 2 όλως διόλου διαφορετικοί χαρακτήρες -η μία απελευθερωμένη σεξουαλικά και συνεχώς χαρούμενη, η άλλη πιο “σκύλα” επιδιώκει τη μοναξιά από φόβο μην πληγωθεί. Βέβαια πολλά δεδομένα αλλάζουν από τον πρώτο μέχρι τον 2ο κύκλο(έχουν μεσολαβήσει και 3 χρόνια από την αρχή της σειράς κι αλλάζουν τα πρόσωπα) αλλά το θέμα με το οποίο ασχολούμαστε εδώ είναι η φιλία. Και αυτή παραμένει κοινός παρονομαστής σε όλους τους κύκλους(ίσως μάλιστα μετά τον 1ο κύκλο να αποκτά μείζονα ρόλο, καθώς βλέπουμε τη Λίλα και τη Ράνια να μεγαλώνουν μαζί το παιδί της Ράνιας σαν οικογένεια και την αρχική παρέα να έχει σκορπίσει στα πέρατα της γης).
s1NgLEs 2½ Θεωρία 200½ Ράνια & Λίλα
s1NgLEs 2 Θεωρία 106 - Γιατί δεν υπάρχουν παρέες
Σε κάθε ευτυχισμένη παρέα, όμως, αναπόφευκτα υπάρχουν και συγκρούσεις. Όσο μάλιστα οι κοινωνίες εξελίσσονται, οι άνθρωποι γίνονται πιο εγωιστές, πιο σκληροτράχηλοι και ουσιαστικά αγνοούν ένα από τα βασικότερα πράγματα γι' αυτούς. Συχνά μένουν χωρίς φίλους.. Μόνοι.
Με τη διαφθορά του ανθρώπου λέξεις όπως “φιλότιμο”, “προσφορά”, “ανιδιοτέλεια” ακόμη και η “αγάπη” χάνουν τη σημασία τους και γίνονται απλές λέξεις χαμένες μέσα στον κυκεώνα χιλιάδων άλλων μέσα σ' ένα λεξικό. Οι άνθρωποι ξεχνούν τη συντροφικότητα. Οι παρέες ολοένα χάνονται. Και η αληθινή φιλία γίνεται είδος υπό εξαφάνιση. Σκεφτείτε λίγο με πόσους φίλους έχετε μαλώσει. Αναλογιστείτε τους λόγους. Παραδεχτείτε ειλικρινά ποιος έφταιγε(η αλήθεια να λέγεται, πάντα φταίνε κι οι2). Μην ανησυχείτε είστε μόνοι σας. Αρκεί να το ξέρει μόνο ο εαυτός σας. Αναρωτηθείτε αν άξιζε κάποιο απ' αυτά τα άτομα να φύγει απ' τη ζωή σας. Τέλος μετρήστε με πόσους τα ξαναβρήκατε. Η αληθινή φιλία δε φαίνεται από την έλλειψη τριβών -αντίθετα. Φίλος είναι αυτός που θα είναι εκεί και στα καλά και στα κακά. Που θα είναι διατεθειμένος να θυσιάσει ένα κομμάτι του εγωισμού του προκειμένου να μη χάσει το φίλο απ' τη ζωή του. Αυτός που θα τον αγαπά ακόμη κι αν ειπωθούν σκληρές κουβέντες. Αυτός που ακόμη και να ραγίσει το γυαλί, θα βάλλει ένα αμπαζούρ μπροστά για να μη φαίνεται το ράγισμα.
s1NgLEs 2½ Θεωρία 208
Είναι λογικό και αναμενόμενο μια ανθρώπινη σχέση να περνάει κρίση κάποια στιγμή. Το θέμα είναι να μην αφήνουμε το πρόβλημα να διαιωνίζεται και το ΕΓΏ μας να γιγαντώνεται. Άλλωστε δε θέλει και πολλά μια αληθινή φιλία για να αποκατασταθεί. Ένα μετανιωμένο βλέμμα, μια κίνηση συμφιλίωσης, μια -ειλικρινής- συγγνώμη. Τόσο απλά. Αρκεί να έρχονται μέσα απ' την καρδιά.
s1NgLEs 2½ Ράνια & Λίλα - Η συγχώρεση επ.11
Και τότε έρχεται η μαγική στιγμή της συμφιλίωσης.
Γιατί αν μια φιλία είναι αληθινή, κρατάει για πάντα...
s1NgLEs 2 Ράνια & Λίλα γριές
Αφιερωμένο γι' άλλη μια φορά στους συνήθεις υπόπτους
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
