EDITORIAL
Μετά από εβδομάδες σιωπής, αραχτή σε ένα μπαλκόνι με το βρακί κι ένα φρέντο καπουτσίνο αγκαλιά, σας καλημερίζω ξανά από το *διαδικτυακό* μου μπαλκόνι. Έχω να γράψω από τον Απρίλιο, αλλά είχα φροντίσει ώστε να σας κρατήσουν συντροφιά οι προγραμματισμένες αναρτήσεις μου, ώστε να μην λείψω ποτέ *πραγματικά* από τη μπλογκόσφαιρα.
Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα τους τελευταίους μήνες, και πρώτο και καλύτερος ο μπλόγκερ. Όσοι με διαβάζετε καιρό (είμαι εδώ μέσα σχεδόν δέκα χρόνια, κατάντησα ο γερόλυκος του μπλογκ), ξέρετε ήδη ότι με εκνευρίζουν οι αλλαγές που κάνει κατά καιρό ο ιστότοπος. Μου τη δίνει που αλλάζει ο πίνακας ελέγχου, εκνευρίζομαι να ψάχνω λειτουργίες που ήξερα ενστικτωδώς ότι βρίσκονται σε μία *συγκεκριμένη* θέση, μου ξυπνάει το OCD πως-το-λένε. Αφήκετε με να είμαι ο boomer της μπλογκόσφαιρας.
Εκτός μπλογκόσφαιρας, η καθημερινότητα είναι επίσης διαφορετική. Πρώτη φορά μετά από χρόνια, δε δουλεύω καλοκαίρι. Πρώτη φορά κάνω καλοκαιρινές διακοπές. Πρώτη φορά κοιμάμαι χωρίς ξυπνητήρι, ξυπνάω δίχως την υποχρέωση να ντυθώ. Πίστευα ότι θα μου ήταν δύσκολο να μείνω χωρίς δουλειά, ότι θα βυθιζόμουν στο τέλμα και στην κατάθλιψη που γνώρισα μετά την ορκωμοσία μου και μέχρι να πιάσω δουλειά. Ότι δε θα βρω διέξοδο για την ενέργεια που συσσωρευόταν μέσα μου. Όταν ξέσπασε η πανδημία ένιωθα οργισμένη - οργισμένη για τη σεζόν που θα πήγαινε χαμένη, για τα χρήματα που στερούμαι, για το μεράκι μου, που κατέληξε στον κάλαθο των αχρήστων. Ένιωθα ότι εγώ η ίδια κατέληξα στον κάλαθο των αχρήστων.
Τώρα, όμως; Τώρα που πέρασε ο καιρός, τώρα που έσφιξαν οι ζέστες, τώρα που βρήκα το ιδανικό αφρόγαλα για φρέντο, τώρα που ξεκουράστηκα και απέβαλα το φαρμάκι, που λέγεται άγχος, από μέσα μου, τώρα κατάλαβα ότι την είχα εν τέλει ανάγκη αυτή την ανάπαυλα. Ότι είχα ανάγκη όχι τόσο να ξεκουράσω το σώμα, αλλά το πνεύμα μου. Τώρα που το μεγαλύτερο πρόβλημά μου είναι ότι ακόμα δεν κατάφερα να πάω στη θάλασσα (πονεμένη ιστορία), τώρα που δε μετράω τις μέρες ως "ημέρες ξύλου" και "αντίστροφη μέτρηση μέχρι να ξεκινήσει το ξύλο", τώρα συνειδητοποίησα ότι αυτό που μου έλειπε ήταν η ξεγνοιασιά. Τώρα κατάλαβα ότι το άγχος μου δηλητηρίαζε το μυαλό και την ψυχή. Ότι μου σκότωνε τη δημιουργικότητα. Και τώρα δε θέλω να τελειώσουν οι διακοπές μου.
Παράλληλα, βρήκα τρόπους να ξεσπάσω την ενέργεια μου όσο διαρκούν οι διακοπές μου. Γράφτηκα ξανά στο γυμναστήριο, περιέθαλψα ένα ορφανό γατάκι (όσοι δεν έχετε κάνει γατο-σίττινγκ, να ξέρετε ότι είναι σαν να έχετε ένα βρέφος στο σπίτι, μείον το θηλασμό), έβαλα και άπλωσα αμέτρητα πλυντήρια. Σκούπισα, σφουγγάρισα και απολύμανα επιφάνειες. Οργάνωσα εκ νέου τη ντουλάπα μου. Και τη διέλυσα μέσα σε τρεις μέρες. Γιατί το χάος είναι το στοιχείο μου.
Και ανακάλυψα τελικά ότι δεν είχα τόση ενέργεια όση νόμιζα. Γιατί τα τελευταία χρόνια εξάντλησα το σώμα μου δίχως έλεος, με δικαιολογία τα νιάτα μου γιατί "αν δεν το κάνω τώρα που μπορώ, πότε;".
Μέχρι που μία ημέρα, μόλις χθες, κάθισα στον καναπέ και άνοιξα το Word. Για ένα δεκάωρο η τηλεόραση παρέμεινε κλειστή, δεν κοίταξα την οθόνη του κινητού μου, αγνόησα τις ειδοποιήσεις του Netflix. Η έμπνευση μου είχε χτυπήσει την πόρτα. Και αυτή τη φορά είχε όλο της το σθένος, απέκτησε υπόσταση και ζωντανή μου υπαγόρευσε αρχή, μέση και τέλος. Ένα διήγημα γεννήθηκε μέσα σε μία ημέρα. Μετά από μήνες σιωπής, το υποσυνείδητο μου γέννησε ένα ολόκληρο διήγημα. (Θα ακολουθήσει ξεχωριστή ανάρτηση, μην τη χάσετε!)
Στο τέλος αυτής της δημιουργικής έκρηξης, κοίταξα την καταμέτρηση σελίδων και λέξεων. Αυτό που ξεκίνησε ως μία αόριστη ιδέα, μετρούσε 9 σελίδες και ξεπερνούσε τις δύο χιλιάδες λέξεις. Άνοιξα το "χαμόγελο". Αντιγραφή - επικόλληση - δημοσίευση. Χασμουρήθηκα και έκλεισα το λάπτοπ. Νιώθοντας πληρότητα ξανά, μετά από καιρό, πήγα για ύπνο. Κοιμήθηκα σαν πουλάκι.
.jpg)
