there is a poem

there is a poem

scratched onto the walls of my

throat

no one has heard it

but it is there

Λυσιμελής πόθος

Τίτος Πατρίκιος // Μεγάλο γράμμα IV Λυσιμελής πόθος

Μονόλογος

Νερούδα

Πάμπλο Νερούδα - [12 Ιουλίου 1904 - 23 Σεπτεμβρίου 1973]

Απ' όσα πράγματα έχω δει,

μονάχα εσένα θέλω να εξακολουθώ να βλέπω,

απ' ό,τι έχω αγγίξει,

μονάχα το δέρμα σου θέλω ν' αγγίζω:

αγαπώ το πορτοκαλένιο γέλιο σου,

μ' αρέσεις την ώρα που κοιμάσαι.

Πώς να γίνει, αγάπη, αγαπημένη,

δεν ξέρω οι άλλοι πώς αγαπάν,

δεν ξέρω πώς αγαπήθηκαν άλλοτε,

εγώ σε κοιτάζω και σε ερωτεύομαι, κι έτσι ζω,

φυσικότατα ερωτευμένος.

Μ' αρέσεις κάθε βράδυ και πιο πολύ.

Πού να 'ναι; όλο ρωτάω

αν λείψουν μια στιγμή τα μάτια σου.

Πόσο αργεί! σκέφτομαι και με πειράζει.

Αισθάνομαι φτωχός, ανόητος και θλιμμένος,

και φτάνεις εσύ κι είσαι θύελλα

που φτερούγισε μέσα απ' τις βερυκοκιές.

Γι' αυτό σ' αγαπώ κι όχι γι' αυτό,

για τόσα πράματα και τόσο λίγα,

κι έτσι πρέπει να 'ναι ο έρωτας

μισόκλειστος και ολικός,

ιδιάζων και τρομαχτικός,

σημαιοστόλιστος και πενθοφορεμένος,

λουλουδιασμένος σαν τ' αστέρια

και χωρίς μέτρο - όριο, σαν το φιλί.

Πηγή: Ποιητική βιβλιοθήκη

Περισπωμένη

Ξαπλώνεις

μικρή περισπωμένη

πάνω στο ωμέγα

της πιο γενναίας

λέξης μου. 

- Ελένη Μαυρογονάτου

Από την συλλογή : ''Στο ῶ της πιο γενναίας λέξης''

megistovelinekes

Τι να σημαίνει αυτό για την ίδια μου την ψυχή;

Η οχλαγωγία και τα δυνατά γέλια,

Τα αστραφτερά δόντια και τα ακριβά ρούχα,

Τα ψεύτικα σ’ αγαπώ και τα χωμένα στις οθόνες πρόσωπα

Κάτω από μια πράσινη του χρήματος βροχή, με μεγάλωσαν.

Μου έκαναν τα μαλλιά λίγο πιο άσπρα και το δέρμα μου πιο γέρικο.

Ο καπνός των εξατμίσεων των αυτοκινήτων,

Τα μεγάλα κτίρια με τις ηλεκτρονικές κάρτες στην είσοδο,

Με τις αδικίες και το κουτσομπολιό στα κλειστά μιτινγκ ρουμς,

Τα λόγια τα μεγάλα κι οι κούφιες υποσχέσεις με μεγάλωσαν.

Με καθήλωσαν σε μια καρέκλα, άπραγο, ανάπηρο.

Αδύναμο, κι ας είν’ τα πόδια μου γερά.

Τα παιδικά μου μάτια μεγάλωσαν,

Ο χρόνος κι οι εικόνες τα διέφθειραν.

Κι αν είναι αυτά ο καθρέφτης της ψυχής μου,

Τι να σημαίνει αυτό για την ίδια μου την ψυχή;

Μεγάλωσα,

Βαγγέλης Σαββίδης

Πηγή: enfo.gr

σονέτο της νυκτός

Σαν γλύπτη αρχαίου καλλιτέχνημα 

Διαγράφεται η πλάτη σου 

Καθώς ξαπλώνεις δίπλα μου γυμνός 

Η σκέψη σου ανέφελη 

Και τα πολύχρωμα σου όνειρα 

Ζωγραφίζουν στο πρόσωπό σου 

Χαμόγελο μικρού παιδιού 

Το αγόρι που έκανε σκανταλιά 

Ξυπνάει 

Όταν εσύ βυθίζεσαι 

Σε ύπνο γαλήνιο 

-Πόσο όμορφος γίνεται όταν παύεις να αντιστέκεσαι στον εαυτό σου!- 

Για να φωτίσει η παρουσία σου τα σκοτάδια μου 

Και η σιγανή ανάσα σου να γίνει σονέτο της νυκτός 

Σε ξενύχτι επουράνιο 

Λύτρωση να χαρίσει 

Στην ψυχή 

Του καταραμένου ποιητή.

Στίχων Οφειλές, 2017

there is a poem

there is a poem                    

scratched onto the walls of my                    

throat                    

no one has heard it                    

but it is there                    

Χόρχε Λουίς Μπόρχες: «Ποίημα στους φίλους»

Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις

για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,

ούτε έχω απαντήσεις

για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου ˙

όμως μπορώ να σ’ ακούσω

και να τα μοιραστώ μαζί σου.

Δεν μπορώ ν’ αλλάξω

το παρελθόν ή το μέλλον σου.

Όμως όταν με χρειάζεσαι

θα είμαι εκεί μαζί σου.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου.

Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου

να κρατηθείς και να μη πέσεις.

Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου

δεν είναι δικές μου.

Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο.

Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια

αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις,

όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο

που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου

όταν κάποιες θλίψεις

σου σκίζουν την καρδιά,

όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου

και να μαζέψω τα κομμάτια της

για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.

Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι

ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.

Μόνο μπορώ

να σ' αγαπώ όπως είσαι

και να είμαι φίλος σου.

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν

τους φίλους μου και τις φίλες μου,

δεν ήσουν πάνω

ή κάτω ή στη μέση.

Δεν ήσουν πρώτος

ούτε τελευταίος στη λίστα.

Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο.

Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.

Να εκπέμπεις αγάπη.

Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί.

Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους.

Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες.

Να ακούμε την καρδιά μας.

Να εκτιμούμε τη ζωή.

Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι

ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος

στη λίστα σου.

Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο.

Ευχαριστώ που είμαι.

- Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Ποιήματα

μετάφρ. Δ. Καλομοίρης , Ελληνικά Γράμματα, 1995

Πηγή: dioti.gr

να χαθείς ολότελα

Καμιά φορά σκέφτομαι:

Τι θα έκανα, αν ξανάρχιζα τη ζωή μου;

Πάλι εδώ θα έφτανα στην άκρη του κόσμου.

Και ίσως θα πρέπει να χαθείς ολότελα

για να μάθεις κάποτε ποιος είσαι...

Τάσος Λειβαδίτης

unintentionally

“The idea of you reading what I write about you scares the hell out of me, But In the same time, Whenever I write something, I just hope that somehow, It’ll find its way to you, unintentionally.”

-This much of love should be hidden, even if it was mine.

xx-iv

ΧΩΡΙΣ

Οι χιλιάδες λεπτομέρειές σου,

που δε θα μάθω,

είναι επώδυνες ακίδες

σ' εκείνη την περιοχή

του εγκεφάλου μου

που θα σ' αγαπούσε,

αν είχες μείνει.

- ΧΩΡΙΣ,

ποίηση Μιράντας Παπαδοπούλου

πάντα κάτι

Μα αν δεν υπήρχε αυτό

θα ήταν κάτι άλλο.

Τόσο πολύ μισώ

και καταδικάζω

τον εαυτό μου

που πάντα θα βρίσκω

κάτι 

να με βασανίζει

και να με μελαγχολεί.

Πηγή: Το φεγγάρι μυρίζει γιασεμί

Πένητες του έρωτα

Μόνοι στο μαζί.
Ζητώντας το λίγο
γιατί το πολύ δεν αρκεί. 

Πένητες του έρωτα
σε μιας νυχτιάς κραιπάλη
ξοδεύοντας αλόγιστα
ηδονική σαμπάνια
και έναστρα φιλιά. 

Καρτερικά και μυστικά
προσμέναμε
του έρωτα και της σκιάς
του πόθου μονοπάτι. 

Η ανάσα σου στην κλείδα μου
δίνει πνοή
στο άδειο κέλυφος.
Στο στήθος που βρυχάται. 

Ακολουθώ δαγκωματιές
- χάρτης ευλαβικός
των λάφυρων της σάρκας σου. 

Εγώ ο ταπεινός προσκυνητής
το θείο θαύμα
από τα χείλη σου
ζητώ να μεταλάβω. 

Το σώμα μου στο σώμα σου.
Διψά. Αναριγεί. Και φλέγεται.
Γυμνή,
πριν καν τα ρούχα μου πετάξω. 

Τα χέρια σου σμιλεύουν στο κορμί μου
νέα ιδιότητα.
Στις γλώσσες όλων των εθνών
και των ανθρώπων
γράφουν επάνω στο Συντελεσμένο Μέλλοντά μου.

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ (ΜΟΝΑ) ΛΙΖΑ

Τ.Λ.

“Αύριο”, λες, και μέσα σ’ αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ. Να ‘σαι τόσο πρόσκαιρος, και να κάνεις όνειρα τόσο αιώνια!

Γενέθλιο Τάσου Λειβαδίτη 20.04.1922

Τον έρωτα που θα μυρίζει γιασεμί και κανέλα

Άτιτλο

Να ξέρεις, δεν έμειναν πολλά,
μονάχα ένα δύο ψίχουλα ελπίδας,
κάθε φορά που γυρνούσες την πλάτη, κάθε φορά που αράδιαζες φθηνές δικαιολογίες, κάθε φορά που ένιωθα το στήθος μου να βαραίνει, τότε σιωπηλά η ελπίδα μου εξαφανιζόταν.
Ενα - δύο ψίχουλα και κρατώ την δειλία μου στην πλάτη.
Εγώ που περήφανη νόμιζα πως κυριαρχούσα το μυαλό και την καρδιά μου.
Νόμιζα, δεν ήταν αλήθεια,
μια δειλή σου λέω είμαι, που ξέρει πως είσαι κάτι ψεύτικο και δεν κλείνει την πόρτα για να ψάξει το αληθινό, τον έρωτα που θα μυρίζει γιασεμί και κανέλα, ένα έρωτα που θα τον ζουν δύο.

Lonelyescaper

kamiapoihsh

καθένας αυτοκτονεί με τον τρόπο του

Κάποιοι πίνουν.

Κάποιοι καπνίζουν.

Κάποιοι ερωτεύονται.

Ο καθένας αυτοκτονεί με τον τρόπο του.

ąɬɧıŋą

Για τα απλά σου σ’ερωτεύομαι, για τα δύσκολά σου σε αγαπώ.

Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης

Για τα απλά σου σ’ερωτεύομαι.

Για τον τρόπο που με κοιτάς και χαμογελάς.

Για τα χέρια σου που πλέκεις μέσα στα δικά μου, στο σινεμά.

Για τα μαλλιά σου που μυρίζουν πάντα θάλασσα.

Για το άγγιγμά σου που είναι σαν να περνά αέρας από πάνω μου.

Για τις σιωπές σου που δεν είναι αμήχανες, είναι γεμάτες από εμάς.

Για το γέλιο σου που ηχεί αβίαστα, γάργαρα.

Για τον τρόπο που με φροντίζεις ακόμα κι αν είσαι κουρασμένη.

Για τον τρόπο που κλείνεις τα μάτια σου τις νύχτες και μουρμουρίζεις το τελευταίο “σ’αγαπώ” της μέρας.

Για τα σημάδια που αφήνεις πάνω μου τις στιγμές που ο πόθος και το πάθος γίνονται φωτιά που μας καίει.

Για τα ταξίδια που φτιάχνεις για μας, σαν να ξέρεις πάντα εκείνες τις σκέψεις που ποτέ δεν σου είπα.

Για τα απλά σου σ’ερωτεύομαι, για τα δύσκολά σου σε αγαπώ.

Για όλα όσα είσαι σε κρατώ στα χέρια μου και σου ψιθυρίζω πως από όλα μου τα λάθη, ήσουν το πιο σωστό.

Πηγή: loveletters.gr

Φιλί

Φιλί 

Στο στόμα.

Υγρό.

Διερευνητικό.

Διαρκείας.

Διαπεραστικό.

Πρωτόγνωρο.

Ασύνορο.

Ανεξίτηλο.

Άηθες.

Πηγή: megistovelinekes

Παρουσία

Παντού την είδα. Να κρατάει ένα ποτήρι και να κοιτάζει στο κενό. Ν' ακούει δίσκους ξαπλωμένη χάμου. Να περπατάει στο δρόμο με φαρδιά παντελόνια και μια παλιά γκαμπαρντίνα. Μπρος από τις βιτρίνες των παιδιών. Πιο θλιμμένη τότε. Και στις δισκοθήκες, πιο νευρική, να τρώει τα νύχια της. Καπνίζει αμέτρητα τσιγάρα. Είναι χλωμή κι ωραία. Μ' αν της μιλάς ούτε που ακούει καθόλου. Σα να γίνεται κάτι άλλου - που μόνο αυτή τ' ακούει και τρομάζει. Κρατάει το χέρι σου σφιχτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι εκεί. Δεν την έπιασα ποτέ και δεν της πήρα τίποτα.

- Οδυσσέας Ελύτης

ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ (1978)

Πηγή: grigogrigogr.tripod.com

Κέϊκ λεμονιού

Ένα ολόκληρο καλοκαίρι που δεν σε είδα, ένα ολόκληρο καλοκαίρι που δεν σε άκουσα.

Ένα κέϊκ λεμονιού που το έφτιαξα με χαρά για να το δοκιμάσεις εσύ, μα και πάλι δεν σε είδα και μια ζωή που δεν έζησα, περιμένοντας με λαχτάρα να ζήσω μία κοντά σου.

Τόσα πράγματα που απαρνήθηκα νομίζοντας πως θα με πάνε πιο μακριά σου.

Μερικές σχέσεις που δεν με άγγιξαν και που τώρα δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να τις κάνω.

Ένα σπίτι που δεν συγυρίζω σχεδόν ποτέ γιατί όσο πιο συγυρισμένο είναι, τόσο πιο άδειο μου φωνάζει ότι είναι χωρίς εσένα.

και τρία μηνύματα με τελίτσες με όλα αυτά που ποτέ δεν έμαθες.

Εσύ που δεν μ'έμαθες.

Εσύ που δεν μ'ένιωσες.

Εσύ.

Εσύ και το κέϊκ λεμονιού μου που ποτέ δεν δοκίμασες

(και να μην ξέρω καν αν σου αρέσει και το λεμόνι) .

Freedom