Βαλς με λέξεις και σύμβολα...

Αργά αλλά σταθερά επιστρέφω και στο δεύτερο μου ιστολόγιο, που το είχα παραμελήσει αρκετό καιρό. Κι ενώ ξέρω πως οι συστάσεις δεν είναι πλέον απαραίτητες, εγώ επιμένω να ανακοινώνω τις νέες μου αναρτήσεις και να παραθέτω το σύνδεσμο. Ξανά και ξανά. Γιατί το δεύτερο μου ιστολόγιο Το χαμόγελο της (Μόνα) Λίζα είναι για μένα εξίσου σημαντικό κομμάτι της ζωής μου όσο και αυτό, το πιο εκτενές ιστολόγιο. Γιατί αν αφαιρέσεις από εμένα το γράψιμο, μένει μισός άνθρωπος. Είμαι μισός άνθρωπος χωρίς τις ευφάνταστες ιστορίες μου και τους αινιγματικούς μου στίχους. Το άλλο μου μισό η καθημερινότητα μου, αυτή που αποτυπώνω εδώ. Πεζή ή συναρπαστική -κάθε μέρα διαφορετική- εδώ και 3μιση χρόνια τη μοιράζομαι μ' εσάς. Με ό,τι μπορεί να απασχολεί το υπερκινητικό μυαλό μου. Είτε αυτό λέγεται μόδα, είτε μαγειρική, είτε λογοτεχνία, στον βαθμό που εμπνέομαι να γράψω χαράζεται με γράμματα πληκτρολογίου σε αυτήν εδώ την οθόνη. Και όλο και γεμίζει, όλο και κατεβαίνουν οι προηγούμενες αναρτήσεις, αλλάζουν σελίδα, μέχρι που χάνονται στο πλήθος των υπολοίπων -σχεδόν 500 στο σύνολο. Μεγαλώνω κι εγώ μέσα σε αυτές τις σελίδες, μαζί με το πλήθος των αναρτήσεων μου.

Πλατειάζω, όμως, ενώ το θέμα μας είναι η επιστροφή μου στο δεύτερο μου ιστολόγιο, στο "χαμόγελο" όπως το αποκαλώ ενίοτε για συντομία. Ήθελα να γράψω, μα κάτι με εμπόδιζε. Ξεκινούσα κάτι, έγραφα μια ιδέα κι έπειτα την ανέβαλλα επ' αόριστον.. Έτσι και η μία εκ των τριών νεότερων αναρτήσεων μου. Η ιδέα για τη "γη του καταδικασμένου έρωτα" -χωρίς τον τίτλο ωστόσο- μου είχε έρθει πριν μήνες και συγκεκριμένα ξημερώματα 28ης Οκτωβρίου. Βαρυσήμαντη ημέρα, ασήμαντη ωστόσο για την παραγωγική διαδικασία της φαντασίας μου. Για εμένα ήταν ένα δημιουργικό βράδυ σαν όλα τα άλλα -μου ήρθε έμπνευση και κράτησα βιαστικές σημειώσεις.

Η ιστορία αυτή, παρόλο που φαντάζει μεταφυσική λόγω της χρήση συμβόλων της εβραιοχριστιανικής μυθολογίας, είναι καθαρά συμβολική. Μια ιστορία που γράφτηκε από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο. Τα εκφραστικά μέσα πτωχά -επιτηδευμένα θέλησα να τα αφήσω έτσι. Ομοιάζει με μαθηματικές εξισώσεις που με βεβαιότητα οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα -ένα και μοναδικό. Οι ελάχιστες γνώσεις μου στο αντικείμενο -λιγότερες δε γίνεται- μου έμαθαν ότι ενώ οι πράξεις που μπορείς να επιλέξεις είναι μεταβλητές, το αποτέλεσμα είναι το ένα και το αυτό. Έτσι και αυτή η ιστορία. Όποια βήματα κι αν επέλεγαν να ακολουθήσουν οι πρωταγωνιστές με μαθηματική βεβαιότητα θα κατέληγαν στο ίδιο αποτέλεσμα. Στο τελευταίο στάδιο της παραγωγικής διαδικασίας -σήμερα το πρωί- πρόσθεσα μια τελευταία πινελιά αν θέλετε, μια παράφραση της εισαγωγής της ταινίας (500) Days of Summer. Μου φάνηκε κατάλληλη, απ' τη στιγμή που κι αυτή ακόμη η ιστορία έχει ως θέμα την αγάπη, ενώ σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό που θα λέγαμε love story. 

Μπορεί να απορήσετε γιατί εμπνεύστηκα να γράψω μια τόσο απαισιόδοξη ιστορία. Κι εγώ η ίδια δεν έχω την απάντηση που θα 'θελα να δώσω. Κι αν έλεγα ότι με επηρέασε η μεμψιμοιρία της αντιβίωσης και της αρρώστιας θα ήταν ψέμα. Γιατί ενώ η ιστορία ήταν ημιτελής, η κατάληξη ήταν προκαθορισμένη από εκείνο το βράδυ ακόμη που την εμπνεύστηκα -κι ας ήταν εκείνες οι ημέρες από τις πιο ευτυχισμένες της ζωής μου(μια εβδομάδα και κάτι πριν την ορκωμοσία μου). Επιπλέον, ενώ εκτιμώ ένα happy end(σαν κοριτσάκι κι εγώ που μεγάλωσα με ιστορίες για πρίγκιπες και δράκους), εκείνο που με αγγίζει πάντα περισσότερο είναι το αληθινό φινάλε. Το συχνά τραγικό. Η γενική παραδοχή ότι δε θα πάνε όλα καλά, θα πάνε ρεαλιστικά. Με άλλα λόγια, ότι θα είμαστε καλά σ' έναν κόσμο δύσκολο, άσχημο. Έτσι κι εγώ επιλέγω συχνά να χρησιμοποιήσω αυτό το φινάλε στις δικές μου ιστορίες(Δεν είναι τυχαίο που αποκαλώ τον εαυτό μου ειρωνικά "χάρο", αφού πολλοί από τους ήρωες μου καταλήγουν νεκροί. Ούτε ότι γελάω με τον εαυτό μου γράφοντας αυτές τις γραμμές).

Γράφοντας τις τελευταίες γραμμές με απασχόλησε πολύ το κομμάτι για το αν είναι δυνατόν ένας φωτεινός κι ένας σκοτεινός -κατεστραμμένος- άνθρωπος να καταφέρουν να αγγίξουν το "για πάντα". Θα 'θελα να πιστεύω ότι γίνεται, κι ας επέλεξα την αντίθετη έκβαση στη δική μου ιστορία. Ένα άλλο θέμα που με απασχόλησε -ο επίλογος της ιστορίας- είναι αν το σκότος της ψυχής είναι "μεταδοτικό". Αν είναι πιθανό οι κατεστραμμένοι άνθρωποι -πες από φόβο, πες επειδή δεν έμαθαν αλλιώς- να καταστρέψουν τον άνθρωπο που προσπάθησε να φωτίσει τη ζωή τους και απέτυχε. Ενώ ο επίλογος είχε γραφτεί πριν 4 μήνες και κάτι, δεν μου προξένησε καμία εντύπωση μέχρι σήμερα που ολοκλήρωσα τη συλλογιστική μου πορεία. Είναι βέβαια πολύ πιθανό να είναι ακόμη επηρεασμένη από κάποια -ανάμεσα στις πάμπολλες- ταινία που είδα τόσες μέρες που είμαι κλινήρης.

Αν, όμως, ρωτήσετε τη δική μου άποψη πιστεύω ότι το σημαντικότερο θέμα δεν είναι η αγάπη -κι ας έγραψα εκείνη τη φράση. Πρωταρχικό θέμα είναι η πτώση από εξαίρετα ιδανικά, οι ακρωτηριασμένες ψυχές, το σκοτάδι, όλα εκείνα που είναι βαθιά ριζωμένα στους κατεστραμμένους ανθρώπους -οι κατεστραμμένοι άνθρωποι αυτοί καθαυτοί. Ότι ο ίδιος ο άνθρωπος είναι ο Παράδεισος και η Κόλαση.

Η γενική παραδοχή ότι κάποιοι άγγελοι προορίζονται για την πτώση τους...

Αποτελέσματα αναζήτησηςΣτο τελευταίο  (500) Days of Summer

Θα κλείσω αυτή την ανάρτηση με ένα πολύ συμβολικό τραγούδι για μένα, ανήκει στο soundtrack μιας εκ των αγαπημένων μου ταινιών The Perks of Being a Wallflower, η οποία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του σεναριογράφου και σκηνοθέτη της ταινίας. Αυτό που ξεχώρισα στην ταινία ήταν ότι δεν ήταν η κλασική Χολιγουντιανή ταινία που όλα κυλούν παραμυθένια κι όλα πάνε κατ' ευχήν, που όλοι είναι ευτυχισμένοι και δεν τρέχει κάστανο. Εδώ οι ήρωες είναι κατεστραμμένοι, μα προσπαθούν να βρουν τα φωτεινά σημεία της μιζέριας τους. Δεν είναι απλώς κάτι μοναχικοί τύποι. Είναι παιδιά που βρίσκονται σε τριβή με καίρια ζητήματα όπως η παιδεραστία, η ομοφυλοφιλία, οι αυτοκτονίες νέων τα ναρκωτικά κλπ. Είναι μια ταινία με βάθος, που ωστόσο κυλά πολύ εύκολα μέχρι το τέλος. Κι έχει ένα φινάλε ρεαλιστικό -όσο πιο χαρούμενο θα μπορούσε να είναι στην πραγματικότητα. Τέτοιο είναι το βάθος της που σε αφήνει με σκέψεις για μέρες αφού τη δεις, όχι μόνο την πρώτη φορά μα και τη δεύτερη. Η ταινία πραγματικά σε κάνει ν' αγαπάς τον εαυτό σου έτσι όπως είναι -διαλυμένος. Συγκεκριμένα το βιβλίο είχα την τύχη να το ανακαλύψω δωρεάν online σε pdf και σχεδιάζω να το διαβάσω μόλις τελειώσω αυτό που διαβάζω τώρα(που όπως το βλέπω θα αργήσει γιατί είναι πολύ βαρύ αυτό που διαβάζω τώρα). Το τραγούδι αυτό -όπως και οι ήρωες της ταινίας- το έχω συνδέσει με την αίσθηση της ελευθερίας που νιώθεις όταν κυνηγάς τα όνειρα σου με την ελπίδα πως, ναι, όλα θα πάνε όπως τα έχεις σχεδιάσει. Ότι θα κατακτήσεις τα όνειρα σου όχι επειδή ζεις σ' ένα κόσμο ρόδινο κι αρμονικά πλασμένο, μα επειδή ξέρεις να χρησιμοποιείς ό,τι σου δόθηκε για να πετύχεις το καλύτερο δυνατό. Ότι αυτή η στιγμή της ελευθερίας σου διαρκεί για πάντα. Ότι η ύπαρξη σου έχει χαραχθεί στο άπειρο.

)