I relate to this on a spiritual level

EDITORIAL

Ξεκάθαρα η φάτσα μου τη μέρα που γεννήθηκα.

Happy Birthday to me!

̶N̶̶o̶̶t̶̶ ̶̶a̶̶ ̶̶m̶̶o̶̶r̶̶n̶̶i̶̶n̶̶g̶̶ ̶̶p̶̶e̶̶r̶̶s̶̶o̶̶n̶

TikTok video by @rominahossaini321

April

EDITORIAL

April is the cruelest month, breeding lilacs out of the dead land,

mixing memory and desires, stirring dull roots with spring rain.

- T.S. Eliot, Waste Land

School of coffee

#ΜένουμεΣπίτι: Μυστικά για να φτιάξετε τον τέλειο καφέ στο σπίτι

Έχουμε αναγκαστεί όλοι να μείνουμε στο σπίτι μας για κάποιο καιρό. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να αποχωριστούμε και τον αγαπημένο μας καφέ.

Στην IL TOTO γνωρίζουμε καλά ότι ο καφές δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, για αυτό συγκεντρώσαμε και σας παρουσιάζουμε μικρά tips, για να φτιάχνετε και εσείς τον τέλειο καφέ στο σπίτι σας.

ΦΙΛΤΡΟΥ

Για να απολαύσετε μια κούπα καφέ φίλτρου, χρειάζεται κυρίως υπομονή. Πρέπει να περιμένετε να ξεχειλίσει όλος ο καφές στην κανάτα και μετά να γεμίσετε το φλιτζάνι σας. Στον καφέ φίλτρου παίζει ρόλο ακόμη και το νερό που θα χρησιμοποιήσετε, γιατί μπορεί να επηρεάσει την γεύση του. Προτιμήστε λοιπόν εμφιαλωμένο νερό και εάν θέλετε να προσθέσετε γάλα, φροντίστε να είναι σε θερμοκρασία δωματίου.

ΚΟΥΤΑΛΙΕΣ Ή ΓΡΑΜΜΑΡΙΑ;

Ο παραδοσιακός τρόπος του μετρήματος του καφέ με κουταλιές (2 ανά κάθε κούπα καφέ φίλτρου) δεν είναι πλέον και ο πιο σαφής. Καλό θα ήταν να ζυγίζουμε τον καφέ σε μια ηλεκτρονική ζυγαριά πριν μπούμε στη διαδικασία εκχύλισης του. Υπάρχουν πολλές συνταγές (ναι, γιατί μιλάμε πλέον για συνταγές), αλλά η συνηθέστερη είναι 6 γραμμάρια καφέ για 100 ml νερό. Όπως καταλαβαίνετε, η ηλεκτρονική ζυγαριά δεν θα σας χρειαστεί μόνο για να ζυγίζετε τον καφέ, αλλά και το νερό.

ΞΑΝΑΖΕΣΤΑΙΝΩ ΤΟΝ ΚΑΦΕ ΦΙΛΤΡΟΥ;

Αν θέλουμε να κρατήσουμε τον καφέ μας φίλτρου ζεστό καλό θα ήταν να τον διατηρήσουμε σε κάποιο θερμός. Ποτέ όμως δεν θα πρέπει να τον ξαναζεστάνουμε γιατί έτσι καταστρέφονται τα αρώματα του.

ESPRESSO

Εδώ πρωταρχικό ρόλο στο αποτέλεσμα του καφέ έχει η μηχανή που θα χρησιμοποιήσετε.

Ένα ωραίο κόλπο είναι να ζεστάνετε το φλιτζάνι σας πριν σερβίρετε τον espresso, ένας γρήγορος τρόπος είναι να το βουτήξετε σε καυτό νερό). Επίσης, καλό είναι να βάλετε ζάχαρη πριν τρέξει ο καφές και κυρίως να τον πιείτε αμέσως, γιατί το καϊμάκι του espresso διαρκεί για λίγα λεπτά. Άλλωστε εσπρεσάκι σημαίνει «το ‘πια κι έφυγα».

ΑΛΕΣΜΕΝΟΣ Ή ΣΕ ΚΟΚΚΟΥΣ;

Ο καφές μπαίνει στα περισσότερα σπίτι αλεσμένος. Ωστόσο, ο καφές σε κόκκους είναι η πιο σωστή επιλογή γιατί έτσι είναι πάντα φρέσκος, δεν χάνει τα αρώματα και τις γεύσεις του και έχει και περισσότερο χρόνο ζωής. Από την άλλη το υψηλό κόστος ενός ηλεκτρικού μύλου άλεσης δεν επιτρέπει την ύπαρξή του σε όλες τις κουζίνες. Σε αυτή την περίπτωση, αγοράζουμε τον καφέ σε μικρότερες ποσότητες και τον καταναλώνουμε γρήγορα ή αγοράζουμε έναν χειροκίνητο μύλο που δεν κοστίζει πολύ.

ΠΟΥ ΔΙΑΤΗΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΑΦΕ;

Ο αστικός μύθος λέει ότι ο καφές πρέπει να διατηρείται στο ψυγείο. Είναι το συνηθέστερο λάθος που κάνουμε οι περισσότεροι. Ο καφές πρέπει να φυλάσσεται σε ένα ντουλάπι μακριά από την υγρασία (ο σημαντικότερος εχθρός του) και φυσικά όχι κοντά σε μπαχαρικά και βότανα με έντονο άρωμα. Η ιδιότητά του να απορροφά τις μυρωδιές του περιβάλλοντος θα τον κάνει να χάσει και να αλλοιώσει το αρωματικό του προφίλ.

Καλή Απόλαυση!

Πηγή: iltoto.gr

Καλημέρα

EDITORIAL

#μένουμε_σπίτι

The Monday demon

Μη μου μιλάτε πριν πιω καφέ.

May I have a cup of (anxie)tea, please?

 

http://lisa-and-her-dark-paradise.tumblr.com/post/166882878136/bizarrecrapinthriftstores-this-teapot-wants-to

 

... On second thought, no, thank you, I'm good.

Harry Potter Breakfast

Σας έχω πει επανειλημμένως πόσο αγαπώ τις τεμπέλικες Κυριακές και τα Κυριακάτικα brunch. Να πίνω γουλιά-γουλιά τον αγαπημένο μου καφέ μαζί με φρεσκοψημένες λιχουδιές. Αλμυρά "μεσημεριανοπρωινά" με αυγά σε όλες τις μορφές ή γλυκές απολαύσεις με αφράτες τηγανίτες ή βάφλες.

Οι Κυριακές του αφιερώματός μας εκτός από τεμπέλικες είναι και εορταστικές. Το θέμα του φετινού μεγάλου αφιερώματός μας είναι η μαγεία και το πάντρεμα του μυστικισμού του Halloween με την πανηγυρικότητα των Χριστουγέννων. Μεταμορφώνω το ιστολόγιο μου και όλες του τις αναρτήσεις και δημιουργώ το μαγεμένο Wizardfest. Για τις επόμενες ημέρες θα απολαμβάνουμε τα πρωινά μας στη μεγάλη τραπεζαρία του Hogwarts.

Ώρα για πρωινό στην ακαδημία μαγισσών. Μακριοί μαύροι μανδύες θροΐζουν στους διαδρόμους, καθώς οι μαθητές σπεύδουν ανυπόμονα στη μεγάλη τραπεζαρία, ενώ το θορυβώδες poltergeist, Peeves, τους καταδιώκει με τσόφλια αυγών και θραύσματα φρυγανιάς. Ο μαγεμένος ουρανός έχει τα κέφια του σήμερα, καθώς ατίθασες ηλιαχτίδες τρυπώνουν ανάμεσα στις συστάδες γκρίζων σύννεφων. Κυριακή σήμερα και τα σπιτικά ξωτικά μας κακομαθαίνουν. Στο τραπέζι μας περιμένουν αχνιστά pancakes που παίρνουν το σχήμα των αγαπημένων μας προσώπων από το Harry Potter. Αμέτρητες πιατέλες με γευστικά συνοδευτικά κάνουν τα τραπέζια να αναστενάζουν, ενώ ακόμη και τα φαντάσματα της σχολής λαχταρούν να δοκιμάσουν τις απίθανες λιχουδιές. 

Ένας συμμαθητής μας από το Hufflepuff μας οδηγεί στην κουζίνα του κάστρου, όπου ένα ευγενέστατο σπιτικό ξωτικό μας επιδεικνύει την τέχνη του και μας φορτώνει μπισκότα για απογευματινό τσιμπολόγημα. Εμείς αποτυπώσαμε τις δημιουργίες του σ' ένα μεγάλο κινούμενο πορτραίτο, ώστε να μπορέσουν να δουν όλοι πώς ένας χυλός από αλεύρι, γάλα και αυγά μεταμορφώνεται σε μαγικό αριστούργημα.

ΕΚΤΑΚΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

Καληνύχτα  

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ...

EDITORIAL

Υπέροχα μπλογκο-πλάσματα σας χαιρετώ!

Η Λίζα είναι ακόμα εδώ. Μπορεί να μην γράφω τον τελευταίο καιρό, αλλά η σκέψη μου είναι στο μικρό μου παράδεισο.

Σας υπόσχομαι ότι θα επανέλθω σύντομα.

P.S. Συγχωρέστε την ατημέλητη εμφάνιση της διαδικτυακής μου καλημέρας, αλλά η εφαρμογή του κινητού δεν μου αφήνει μεγάλα περιθώρια εξωραϊσμού.

Για τη γιορτή της μητέρας

EDITORIAL

Η σημερινή Κυριακή είναι αφιερωμένη στις μαμάδες.

Η μητέρα είναι ο πρώτος άνθρωπος που γνωρίζει ο άνθρωπος όταν γεννιέται. Μέσα από τα μάτια της μαθαίνει να βλέπει και να αντιλαμβάνεται τον κόσμο. Δασκάλα, γιατρός και φίλη, είναι πάντοτε εκεί όταν τη χρειαζόμαστε. Είναι ο φύλακας άγγελος, που στέκεται πάντοτε στο πλευρό μας, έτοιμη να μας κλείσει στις προστατευτικές της φτερούγες. Η μητέρα είναι ο ήλιος, γύρω από τον οποίο περιστρέφεται το ηλιακό σύστημα της ζωής μας.

Η ίδια της ύπαρξη είναι ένα πολύτιμο δώρο. Και κάθε χρόνο έρχεται η δεύτερη Κυριακή του Μαΐου να μας υπενθυμίσει να ανταποδώσουμε τούτο το σπάνιο δώρο. Με ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα λουλούδι, να την ευχαριστήσουμε για όλα· για κάθε λέξη, κάθε χάδι, κάθε στιγμή, για όλες της τις συμβουλές και τη φροντίδα της. Να την ευχαριστήσουμε που επέλεξε να γίνει η μαμά μας.

Παράλληλα με τις δικές μας μαμάδες, ολόκληρη η ζωή και η καθημερινότητά μας είναι περιτριγυρισμένη από μητέρες. Γιαγιάδες, θείες, αδελφές... Καθώς μεγαλώνουμε, βλέπουμε τις φίλες μας να γίνονται μητέρες και να μεταμορφώνονται, καθώς ενδύονται τον υπέρλαμπρο μανδύα της μητρότητας και τα μάτια τους φωτίζει η ανιδιοτελής αγάπη.

Η σημερινή μου καλημέρα είναι κάπως διαφορετική. Είναι αφιερωμένη στη μαμά μου, αλλά και στις μαμάδες όλου του κόσμου. Είναι αφιερωμένη στην κολλητή μου και στο μωράκι που φωτίζει τη ζωή της εδώ και ενάμιση χρόνο. Είναι αφιερωμένη σε όλες τις μητέρες που με περιβάλλουν  και στις λογοτεχνικές μητέρες που, διαβάζοντας βιβλία, τις αγάπησα. Και λίγο περισσότερο, είναι αφιερωμένη στα παιδιά, μεγάλα και μικρά, που γιορτάζουν τη σημερινή ημέρα χωρίς τη δική τους μαμά και στις μαμάδες που «έφυγαν».

Με αφορμή τη γιορτή της μητέρας, αποφάσισα να δώσω στο σημερινό editorial μια διαφορετική κατεύθυνση· σήμερα θα μιλήσουμε για δώρα. Συγκεκριμένα, για δώρα που μπορούμε να φτιάξουμε και να χαρίσουμε στις μαμάδες μας. Ω ναι, ακολουθεί DIY περιεχόμενο.

Gift boxes 

για τη γιορτή της μητέρας

Κάτι τέτοιες μέρες ξυπνάει μέσα μας η Μάρθα Στιούαρτ. Θέλουμε να φτιάξουμε «με τα χεράκια μας» δώρα για τους αγαπημένους μας, όπως τότε που ήμασταν παιδιά και μαζί με τη δασκάλα μας φτιάχναμε χειροτεχνίες για να τις πάρουμε μαζί στο σπίτι και περήφανα να τις χαρίσουμε στους γονείς μας. Όσο να 'ναι, όταν αφιερώνεις χρόνο σε ένα δώρο έχει διπλή αξία.

Το πιο σίγουρο και «ασφαλές» δώρο για ανάλογες περιστάσεις είναι ένα κουτί δώρου. Είναι εύκολο, οικονομικό και το κυριότερο: αφήνει πολλά περιθώρια φαντασίας. Μπορείς να δημιουργήσεις άπειρες παραλλαγές ως προς το περιεχόμενο και τη διακόσμηση. Τα gift boxes είναι ιδανικά για κάθε γιορτή που «απαιτεί» ένα συμβολικό δώρο. 

Είναι του Αγίου Βαλεντίνου; Ξέφυγε από τα «ζουζουνοξεράσματα» και τα κλισέ λούτρινα αρκουδάκια και ετοίμασε ένα κουτί δώρου για το αγόρι (ή το κορίτσι) σου και γέμισε το με μικρά δωράκια που ταιριάζουν στην προσωπικότητά του. Χριστούγεννα; Φτιάξε gift boxes με γουράκια και χειροποίητες λιχουδιές και χάρισε τα σε φίλους και συγγενείς. Γιορτάζεις το μυστικιστικό Halloween; Χάρισε «στοιχειωμένα» κουτιά δώρων στην παρέα σου. Κάνεις πάρτι; Φτιάξε για τους καλεσμένους σου κουτάκια που μπορούν να πάρουν μαζί τους φεύγοντας(σαν μπομπονιέρες, αλλά στο πιο διασκεδαστικό). Χώρισε η κολλητή σου; Φτιαξ' της τη διάθεση με ένα «πακέτο φροντίδας», γεμάτο χαρτομάντηλα, σοκολάτες και την αγαπημένη της ταινία σε DVD(ξέρεις μωρέ, όλες τα έχουμε περάσει αυτά). Ψιτ, αγόρια! Ένα μυστικό θα σας πω και φυλάξτε το καλά στο μυαλό σας. Όταν η κοπέλα σας περνάει τις «δύσκολες μέρες του μήνα», χαρίστε της ένα «period care package», με όσα λαχταράει ή όσα της είναι απαραίτητα εκείνες τις ημέρες και αποφύγετε άπειρες ώρες μουρμούρας(το δώρο σας θα εκτιμηθεί δεόντως και να 'στε σίγουροι ότι την επόμενη εβδομάδα θα σας περιμένουν ευχάριστες εκπλήξεις).

Ξεκινάμε με το κουτί. Μπορούμε να αγοράσουμε έτοιμα κουτιά από το εμπόριο ή να τα φτιάξουμε μόνοι μας. Η κατασκευή ενός τετράγωνου κουτιού είναι τόσο απλή, που χρειάζεται ταλέντο για να αποτύχει.

Στο internet μπορείς να βρεις άπειρες ιδέες για κουτιά δώρων, αλλά και οδηγίες βήμα-βήμα πώς να τα φτιάξεις.

Έτοιμο το κουτί και τώρα θα σκέφτεστε τι μπορείτε να βάλετε μέσα. Και τι δεν μπορείτε να βάλετε! Οι πιθανότητες είναι άπειρες! Δεν θα σας αφήσω έτσι, όμως. Σας έχω ιδέες και για το περιεχόμενο.

Για τη γιορτή της μητέρας, μου φαίνεται πιο ταιριαστό ένα πακέτο γυναικείο και γλυκό, σαν τη μαμά. Γλυκές λιχουδιές, με μία έξτρα δόση χαριτωμενιάς. Φτιάξτε μια ποικιλία αγαπημένων γλυκών και τυλίξτε τα σε πουγκάκια από πολύχρωμη ζελατίνα ζαχαροπλαστικής(υπέροχες ζελατίνες με σχέδια έχω βρει και σε καταστήματα χαρτικών που πουλούσαν είδη χειροτεχνίας). Ένα δώρο που μπορείτε να χαρίσετε και στις φίλες σας που γιορτάζουν σήμερα(ή οποιαδήποτε άλλη μέρα) ή να το χρησιμοποιήσετε ως party favors σε πάρτι γένους θηλυκού(π.χ. Galentines Day για τα βαλεντινο-μπακούρια).

Από το gift box της μαμάς δε μπορούν, φυσικά, να λείπουν τα λουλούδια. Πρωτοτύπησε και χάρισε της ένα εδώδιμο μπουκέτο. Τι πιο γλυκό από σοκολατένια ροζ τριανταφυλλάκια;

Δεν υπάρχουν περιθώρια λάθους στα μπισκότα. Άπειρες παραλλαγές, για όλα τα γούστα και για όλες τις μαγειρικές ικανότητες(ε τι να κάνουμε, δεν είμαστε κι ο Παρλιάρος!).

Μία πρωτότυπη και άκρως λαχταριστή ιδέα είναι τα cake pops, που έχουν κατακτήσει πάρτι γενεθλίων και εναλλακτικούς γάμους. Μια εξίσου ενδιαφέρουσα παραλλαγή είναι και τα cookie pops.

Δώστε στο gift box σας άρωμα Παρισιού, με ντελικάτα macarons.

Και τώρα που είπα Παρίσι, από το κουτί δεν μπορεί να λείπει ένας ροζέ αφρώδης οίνος. Επιλέξτε μία ατομική φιάλη και συμπεριλάβετε, αν θέλετε, ένα κολονάτο ποτήρι σαμπάνιας. Σε κάβες και σούπερ μάρκετ μπορείτε να βρείτε αφρώδη κρασιά και σαμπάνιες σε μίνι μπουκαλάκια(το κόστος στα μπουκάλια των 200ml κυμαίνεται από 3€ μέχρι 20€ περίπου). Το ποτήρι μπορεί να είναι κρυστάλλινο και να αποτελεί το κυρίως μέρος του δώρου ή να είναι πλαστικό(στην αγορά μπορείτε να βρείτε κολονάτα πλαστικά ποτήρια για πάρτι).

Αναπόσπαστο κομμάτι του gift box είναι, φυσικά, η ευχετήρια κάρτα. Μπορείτε να αγοράσετε, φυσικά, μία έτοιμη ή να χαρίσετε στην εορτάζουσα μια χειροποίητη κάρτα. Η επιλογή είναι δική σας. 

Είμαι σίγουρη ότι γνωρίζετε πώς να φτιάξετε τις δικές σας κάρτες από χαρτόνι(μπορείτε, άλλωστε, να βρείτε άπειρες ιδέες για περίτεχνες χειροποίητες κάρτες στο διαδίκτυο), γι' αυτό θα αναφέρω τα πιο τεμπέλικα tips για εύκολες κάρτες στο λεπτό. 

Είστε άσχετοι με τα καλλιτεχνικά; Η καλλιγραφία σάς είναι άγνωστη λέξη; Μην ανησυχείτε, υπάρχει λύση και για εμάς τους κακο-τέχνες και λέγεται «φωτοτυπάδικο»(καλά, δεν το λένε έτσι ακριβώς). Το ξέρατε ότι μπορείτε να εκτυπώσετε απευθείας σε χαρτόνι; Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να ετοιμάσετε την ευχετήρια κάρτα στον υπολογιστή(είτε στο πρόγραμμα της Microsoft για κάρτες, είτε απλά στο Word) και να την εκτυπώσετε σε ένα κατάστημα χαρτικών. Και αν η εικόνα δεν μπορεί να εκτυπωθεί στο χαρτόνι, κανένα πρόβλημα! Εκτυπώστε την σε χαρτί, κόψτε την και απλά κολλήστε την στο εξώφυλλο. Αναλόγως, μπορείτε να εκτυπώσετε σε χαρτί τις ευχές σας(σε Monotype Corsiva προφανώς) και να τις κολλήσετε επάνω σε έτοιμες κάρτες. Αντί, λοιπόν, να κοπιάζετε με καλλιτεχνήματα που «δεν σας θέλουν», βρείτε στο ίντερνετ την εικόνα της προτίμησής σας, γράψτε το ευχετήριο μήνυμά σας και εκτυπώστε τα.

Αν, πάλι, έχετε βαρεθεί τις «παραδοσιακές» -τσακισμένες στη μέση- ευχετήριες κάρτες, εκτυπώστε ένα ποίημα για τη γιορτή της μητέρας σε Α5(ή μικρότερη) σελίδα· είτε απευθείας σε χαρτόνι, είτε πρώτα σε χαρτί(όπως αναφέρθηκε πρωτύτερα).

Αν σχεδιάζετε να το δώσετε πρωί, μπορείτε να μεταμορφώσετε το gift box σε breakfast box και να μετατρέψετε το δώρο σε πρωινό στο κρεβάτι(περισσότερα για τα breakfast boxes θα πούμε μία άλλη φορά).

* Ωραίο το κουτάκι που φτιάξαμε, ας δούμε όμως και μερικές μη βρώσιμες παραλλαγές. *

Αντί για ένα γευστικό δώρο, μπορούμε να φτιάξουμε ένα χαλαρωτικό πακέτο. Ως γνωστόν, μία μητέρα δουλεύει για δέκα χωρίς καν να πληρώνεται γι' αυτό. Ένα συμβολικό δωράκι που μπορούμε να χαρίσουμε σε μια πολυάσχολη μητέρα είναι να φέρουμε το spa στο σπίτι της. Ένα κουτί που θα αγαπήσει κάθε γυναίκα. 

Πώς θα το κάνουμε αυτό; Μα φυσικά ετοιμάζοντας ένα gift box για ένα χαλαρωτικό μπάνιο. 

Τη βάση για το πακέτο αποτελεί ένα βαζάκι με σπιτικά αρωματικά άλατα. Αν θέλετε κάτι πιο εντυπωσιακό, μπορείτε, βεβαίως, να φτιάξετε μία ολοκληρωμένη σειρά με χειροποίητα καλλυντικά για το μπάνιο.

Προσθέστε μερικά αρωματικά κεριά για να δημιουργήσουν μία ονειρική ατμόσφαιρα στο μπάνιο.

Φυσικά, το αλκοόλ δε μπορεί να λείπει ούτε από αυτό το πακέτο. Μπορείτε να αντικαταστήσετε τη σαμπάνια με ένα ατομικό μπουκαλάκι κόκκινου κρασιού. Ιδανικά, συνοδέψτε το με ένα πακετάκι σοκολατάκια ή macarons.

Απογειώστε το gift box με ένα πακέτο ροδοπέταλα.

Αν θέλετε κάτι πιο απλό(και οικονομικό), μπορείτε να φτιάξετε ένα «μίνι» spa box. Τα μίνι κουτάκια είναι, επίσης, ιδανικά ως αναμνηστικά δώρα σε πάρτι.

Μπορείτε να φτιάξετε ένα κουτί-σπιρτόκουτο και να τοποθετήσετε μέσα ένα σοκολατάκι, ένα βαζάκι αρωματικά άλατα και ένα ρεσώ. 

Εναλλακτικά, φτιάξτε μία βρώσιμη παραλλαγή του mini spa box και χαρίστε τη μαζί με τον πρωινό καφέ(κάτι σαν breakfast box, αλλά πιο μινιόν). Αντικαταστήστε τα άλατα με χρωματιστή ζάχαρη και το ρεσώ με ένα εβαπορέ γαλατάκι και έχετε τον τέλειο δίσκο πρωινού! Ιδανικό party favor, αν αποφασίσετε να οργανώσετε ένα brunch στο σπίτι σας.

Η τελευταία παραλλαγή του gift box, που αποφάσισα να σας παρουσιάσω, δεν είναι ένα gift box αυτό καθαυτό, αλλά ένας πιο εντυπωσιακός τρόπος για να προσφέρουμε λουλούδια. Είναι ένα κουτί-γλαστράκι.

Οδηγίες για να φτιάξετε το δικό σας μπουκέτο-γλαστράκι μπορείτε να βρείτε εδώ.

Φωτιά στα Σαββατόβραδα

EDITORIAL

Χαιρετίζω και σήμερα τη μπλογκόσφαιρα, με μία after hours καλημέρα και διάθεση τεμπέλικη. 

Άλλη μια καλημέρα που άργησε να δημοσιευτεί, και ήρθε ν' αντικρίσει το φως του ήλιου, λίγο πριν εκείνος φορέσει τον πορφυρό του χιτώνα και στη στερνή του υπόκλιση να βυθιστεί στην άκρη του ορίζοντα, αναζητώντας νέες γαίες για να βασιλέψει.

Πολύ αργά· γκρίζα τείχη όρθωσαν το ανάστημα τους στους αιθέρες. Ο ήλιος ο ηλιάτορας εχάθη.

Η σημερινή καλημέρα ξεκίνησε να γράφεται λίγο πριν μεταμορφωθεί σε καληνύχτα, όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά γιατί τούτο το Σάββατο το πάπλωμα μου ήταν βαρύ. Πολύ βαρύ. Τόσο που το ρολόι έδειχνε μία και μισή όταν αποφάσισα, εν τέλει, πως ήταν ώρα να ανοίξω τα μάτια μου.

Ακόμη και ο Λάζαρος ανεγέρθη σήμερα από τον άλλο κόσμο, μόνον η Λίζα κοιμόταν τον αξύπνητο!

Αφού, λοιπόν, έπεισα τον εαυτό μου για το απαραίτητο της αφυπνίσεως μου, οι τύποι τηρήθηκαν με πάσαν λεπτομέρεια και τάξη. Το καταστατικό της υπεύθυνης μπλόγκερ περιγράφει την πρωινή της ρουτίνα ρητώς και κατηγορηματικώς, δίχως να αφήνει περιθώρια παρεξηγήσεων.

Σεμνά και ταπεινά, περνώντας στο διά ταύτα, έριξα πάνω από τις φούξια αυτοσχέδιες -φόρμα φαρδιά, τύπου Ζέπελιν (αερόστατο, όχι Λεντ) η γνωστή· της περιόδου, εγκυμοσύνης και υπνόσακος άμα λάχει, σε συνδυασμό με φούξια βαμβακερή μπλούζα από την γκαρνταρόμπα που είχα στο δημοτικό με στάμπα γάτα (αν δε δείξουμε τα φιλοζωικά μας αισθήματα στις πιτζάμες μας, τότε πού;) και μανίκι τρουακάρ (που δεν ήταν, αλλά ψήλωσα καμιά 15αριά πόντους από τότε που τη φορούσα για ρούχο) συνθέτουν ένα σικ συνολάκι βγαλμένο απ' το κουκλόσπιτο της Βαρβάρας (της Μπάρμπι ντε)- πιτζάμες μου τη χνουδωτή μου ρόμπα, την οποία έδεσα σφιχτά τη μέση μου (σαν τον Καράτε Κιντ με γαργιασμένη στολή), και αφού φόρεσα τις επονείδιστες Hello Kitty κάλτσες μου και τις πλεκτές παντοφλομπότες μου, τερματίζοντας το σέξινες και κάθε έννοια κομψότητας, σύρθηκα, σαν ζόμπι που το έσκασε απ' το The Walking Dead, με βήματα αργά στην καφετιέρα για τον πολυπόθητο εκείνο πρώτο καφέ της ημέρας.

Ανάμεσα σε μουγκρητά και χασμουρητά, ήπια τον πρώτο μου καφέ, τρώγοντας μία μπανάνα για να το παίξω φιτ, προσπαθώντας να ξυπνήσω και ταυτόχρονα να επαναφέρω τη φάτσα μου σε μια ανθρώπινη κατάσταση (το ρούχο δεν σωζότανε ούτε με επέμβαση της Κοκό Σανέλ).

Και κάπως έτσι το κτήνος ξύπνησε, τα μάγια λύθηκαν και το τέρας έγινε άνθρωπος ξανά. έτοιμη πια να ακολουθήσω το επίσημο τελετουργικό πρωινό της μπλόγκερ, έπιασα τα μαλλιά μου σε κότσο επιμελώς ατημέλητο (ή έστω ατημέλητα επιμελημένο), φόρεσα τα nerdy γυαλιά μου (όχι πως είχα άλλη επιλογή), έφτιαξα ένα latte (που είχα και στο χωριό μου) και με look που θα ζήλευε και η Lady Gaga κάθισα απέναντι από την οθόνη του υπολογιστή μου, αντικρίζοντας την κενή σελίδα του μπλόγκερ και προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου πως είμαι η Carrie Bradshaw της Κολοπετεινίτσας ξερωγώ.

Κατά το μεσημέρι -ή πιο σωστά το απόγευμα που το ένιωθα εγώ μεσημέρι γιατί κοιμόμουν όλη μέρα σαν γομάρα- το στομάχι μου άρχισε να διαμαρτύρεται. Είχε φτάσει η ώρα να πάω να το παίξω χαρωπή νοικοκυρά, και κάπως έτσι αναγκάστηκα να βάλω την παρούσα ανάρτηση γι' ακόμη μία φορά στον πάγο. Η Bradshaw έπεσε για ύπνο, για να ξυπνήσει μέσα μου ο Πετρετζίκης (καλά, ναι, πέρασε και δεν ακούμπησε). Είχα αποφασίσει από «τα χτες» να φτιάξω πίτσα (εξού και το λάιτ μπανανοπρωινό), με το ζυμάρι που είχα κρατήσει στην κατάψυξη γι' αυτήν ακριβώς την περίσταση (για την παχυντική βλακεία που απαραιτήτως μαγειρεύεις δυο μέρες πριν τη Μεγάλη Εβδομάδα για να μην πάνε χαμένα τα σαλαμοκασέρια). Με τούτα και μ' εκείνα φόρεσα την ποδιά μου (από το ένα σέξι outfit στο άλλο!), πήρα τη χλαού (τον πλάστη ντε) ανά χείρας και επιδόθηκα στο άνοιγμα της ζύμης με επιμέλεια και προκοπή Κοζανίτισας θειάς που ανοίγει φύλλο.

Αγκαλιά με τη ζεστή λαχταριστή μου πίτσα, επέστρεψα στο δωμάτιό μου και στην ανοιχτή σελίδα του μπλογκ μου, που περίμενε εναγωνίως το νέο μου editorial. Το ανελέητο πιτσο-γουρούνιασμα που εκτυλίχτηκε ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους του δωματίου μου (και κάτι άκυρες κολόνες), εξάλειψε κάθε ρανίδα ποιητικότητας και καθωσπρεπισμού και ξύπνησε μέσα μου τον κάφρο· την καφρο-μπλογκερ που αρέσκεται να αυτοσαρκάζεται μέσα από αυτοβιογραφικά editorial, μετατρέποντας τη ζωή σε φαρσοκωμωδία (όχι ότι περίμενε εμένα για να γίνει).

Με κάθε μπουκιά, η θερμιδική οικογενειακή βόμβα (τριτοξαδέρφη της ατομικής του Ναγκασάκι) έμοιαζε να εκρήγνυται απευθείας στην οθόνη του υπολογιστή και ένας νέος χείμαρρος καφρίλας ξεχυνόταν στη σελίδα του μπλόγκερ. Οι λέξεις άρχισαν να αποκτούν από μόνες τους ζωή. Αυτό που είχε ξεκινήσει ως μια tres chic ανάρτηση κατέληξε να μοιάζει με αυτοβιογραφία της Λουκρητίας του Αρκά (μείον τις απέλπιδες κραυγές για γκόμενο). Ε τι να κάνω κι εγώ... Αφού δεν μπορούσα να το αποφύγω, αποφάσισα να το απολαύσω. Και για του λόγου το αληθές, χωρίς ίχνος αιδούς και αυτοσεβασμού, μοιράζομαι το πιτσο-καφρο-παραλήρημα μου μαζί σας ως μορφή καλημέρας. Και κάπως έτσι σας καλημερίζω και σας καληνυχτώ και πάω να πιάσω βάρδια (το «γερμανικό» του Σαββατιάτικου τεμπελιού: 8-2) πάραυτα μπροστά στην τηλεόραση, γιατί φόρεσε τα Λαζαρο-Πασχαλινο-γιορτινά της και άρχισε επιτέλους να βάζει και καμιά ταινία της προκοπής(ναι, τα παιδικά εννοώ, γιατί κάθε κάφρος που σέβεται τον εαυτό του έχει παρακολουθήσει όλη την ταινιοθήκη της Ντίσνει και της Πίξελ -καλά, και της Μάρβελ, ας μην το κάνουμε θέμα) και γιατί αν δεν γλεντήσουμε (το γνωστό τρίπτυχο του Σαββατόβραδου ταινία-πιτζάμα-κάλτσα) τώρα εμείς τα έξαλλα νιάτα (με τσαγάκι και γιαούρτι προφανώς), πότε;
Έχει και Χάρι Πότερ απόψε, θα το κάψουμε κυρ Στέφανε!

Η σημερινή καλημέρασπέρα εκτός από τεμπέλικη είναι και χιουμοριστική. Και μόνο ως τοιαύτη καλείστε να την αναγνώσετε. Μην περιμένετε σε αυτήν την καλημέρα να βρείτε τον Ελύτη, ούτε μνεία σε κάποιον έρωτα αλήτη. Η σημερινή καλημέρα είναι αφιερωμένη στο γέλιο και τον παλιάτσο που όλοι κρύβουμε μέσα μας (καλά, μερικοί τον βγάζουμε και παραέξω).

Χνουδωτη ρομπα και πατουσοκαλτσακια γιατι το σεξινες δεν εχει ορια.

— Miℓou (@xletsa) 31 Οκτωβρίου 2014

But first, coffee

EDITORIAL

Απομεσήμερο. Η ώρα της απόλυτης χαλάρωσης, της δημιουργικής απραξίας. Ήλιος, καφές και αραλίκι μέχρι τελικής πτώσεως.

Μετά από ένα γευστικό μεσημεριανό και μια γερή δόση σοκολάτας για επιδόρπιο, τη σκυτάλη έρχεται να πάρει το απογευματινό καφεδάκι. Στη χώρα της λιακάδας και του μεσογειακού ταμπεραμέντου, όπου έτυχε να ζούμε, πάντα θα βρίσκουμε αρκετή ώρα για να απλωθούμε στον ήλιο σαν γατιά και να καταναλώσουμε τιτάνιες ποσότητες καφέ. Μπορεί ο καφές να μην είναι ελληνική ανακάλυψη, αλλά εμείς τον κάναμε τρόπο ζωής.

Όσο ζεσταίνει ο καιρός, τόσο πολλαπλασιάζεται ο πάγος στο ποτήρι του καφέ. Διπλός, τριπλός και τρίδιπλος, με πάγο για να μας δροσίζει και να «φτουράει» περισσότερο. Ο Έλληνας θέλει τουλάχιστον ένα τρίωρο για να απολαύσει τον καφέ του.

Η άνοιξη έχει μπει για τα καλά και οι απανταχού freddoφόροι ξαμολιούνται σε πλατείες και ηλιόλουστες βεράντες για το απογευματινό τους αραλίκι. Από τα ανοιχτά παράθυρα εισβάλλει στα σπίτια ο Απρίλης με το ανθισμένο μεγαλείο του.

Ήλιο, καφέ και άνοιξη. Τι άλλο χρειάζεται ο άνθρωπος για να ανθίσει;

Τούτα τα ηλιόλουστα απογεύματα ευνοούν τα ταξίδια του μυαλού. Τριγύρω σιωπή, επιβεβλημένη από το νόμο κι εκείνη τη συλλογική ανάγκη για ηρεμία και περισυλλογή. Μοιάζουν οι ώρες κοινής ησυχίας με σιωπηλή συνωμοσία των ανθρώπων, για να μπορεί να απολαμβάνει ο καθένας τη δημιουργική μοναξιά του τις ομορφότερες ώρες της φύσης. 

Το αχνό ξημέρωμα, το ηλιόλουστο μεσημέρι, ο έναστρος μεταμεσονύκτιος ουρανός...

Η φύση σμιλεύει, ζωγραφίζει και κεντάει το πιο περίτεχνο έργο τέχνης. Αμέτρητα χρώματα, ανεπαίσθητες μυρωδιές, απαλοί ήχοι, παιχνιδίσματα σκιάς και φωτός. Άπειροι καλλιτέχνες προσπάθησαν να αιχμαλωτίσουν το μεγαλείο της φύσης και να το κάνουν δικό τους, να το ενσωματώσουν στην τέχνη τους. Μα ήταν ασύλληπτο για την ταπεινή θνητότητα των ανθρώπων.

Η φύση μας έμαθε να δημιουργούμε και να ταξιδεύουμε. Τα πρώτα μας ταξίδια ήταν από τον ήλιο στη σελήνη και από τη δύση στην ανατολή. Στη μέρα που μεταμορφωνόταν σε νύχτα ξεδιπλώθηκαν τα όνειρά μας και απέκτησαν δική τους ζωή. 

Στα ήσυχα βράδια τα καρδιοχτύπια γίναν τραγούδια και με το απαλό θρόισμα των φύλλων πέταξαν μακριά, φωνάζοντας όσα έμειναν κλειδωμένα στις ψυχές μας, ανείπωτα. Το μοναχικά «σ' αγαπώ» υψώθηκαν στον ουρανό κι έγιναν άστρα, το καταφύγιο των απαγορευμένων αγκαλιών και των κλεμμένων φιλιών.

Τα ζεστά μεσημέρια και τα πορφυρά ηλιοβασιλέματα έγιναν οι Ιθάκες που έδωσαν στον άνθρωπο το κίνητρο να ταξιδέψει. Να δει, να μάθει, να ζήσει. Να κατακτήσει κι άλλα ηλιοβασιλέματα. Κόκκινα, πορτοκαλί, ροζ, μωβ. Να κάνει δικά του όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου.

Κι ύστερα εγένετο η φαντασία...  Και τότε ο άνθρωπος μπόρεσε να κάνει τα πάντα.

Τούτο το πολυμήχανο ον που λέγεται άνθρωπος, δημιούργησε τον καφέ και τον χρησιμοποίησε για να έρθει κοντά με τους άλλους ανθρώπους. Σύντομα ανακάλυψε ότι ο καφές ταίριαζε τόσο σε κοινωνικές περιστάσεις, όσο και στο μοναχικό αραλίκι. 

Τούτο το μελανό ρόφημα έγινε η πνοή της ζωής· το ρόφημα που έφερνε τους ανθρώπους πιο κοντά και ταυτόχρονα τους βύθιζε βαθιά στη δημιουργική μοναξιά. Τους έγινε απαραίτητος, όταν ήταν μοναχικοί μα κι όταν δεν ήθελαν να νιώθουν πια μόνοι. Ενσωματώθηκε στην καθημερινότητά τους, όπως το οξυγόνο και το νερό. Μία ανάγκη τόσο αυτονόητη, που αντιλαμβάνεσαι την παρουσία της μονάχα όταν τη στερηθείς.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα, στο τώρα. Στη δική μου γενιά. Τη γενιά του καφέ και των τσιγάρων. Στους ανθρώπους που κοιμούνται και ξυπνούν με τη λέξη «καφές» στα χείλη. 

Στον καφέ που αυτή τη στιγμή γεμίζει το στενόμακρο ποτήρι μου. Στο μεθυστικό άρωμα των αλεσμένων του κόκκων. Στις καυτές του σταγόνες, που χορεύουν με τον πάγο για να μεταμορφωθούν σε ένα νέο ρόφημα. Στις πρώτες γουλιές, που θα με ταξιδέψουν αυτόματα σε νέα μέρη. Σε μέρη του μυαλού μου. Μαγικά. Ονειρεμένα. 

Στο τσιγάρο που τύλιξε μέσα του φρέσκο καπνό και περιμένει την παρέα του καφέ για να αφεθεί στο καυτό άγγιγμα ενός αναπτήρα. Να θυσιαστεί στο βωμό ενός τεμπέλικου απογεύματος. Να λεηλατηθεί από το βάρβαρο άγγιγμα του ανθρώπου, που θα αφήσει πίσω του μονάχα στάχτες και μια μισοκαμμένη γόπα. Είμαστε όλοι οι άνθρωποι τσιγάρα, αν το καλοσκεφτείς...

Σ' εκείνη την ηλιόλουστη βεράντα και το δροσερό αεράκι που κλείνει μέσα του τη μυρωδιά του πεύκου και της ανθισμένης πασχαλιάς. Στις μικρές καθημερινές απολαύσεις. 

Στο τίποτα, που κλείνει μέσα του τα πάντα.

Η σημερινή καλημέρα θέλησε να γίνει απογευματινή. Να συνοδεύεται από έναν παγωμένο espresso και αναζωογονητικό αεράκι. Με χουζούρικη διάθεση και ζεστές ηλιαχτίδες. Μια καλημέρα που μοιάζει στο λαό που κατοικεί εδώ, στη χώρα της αιώνιας λιακάδας.

Απο χόμπυ,συνδυάζω φρέντο τσιγάρο και σταυροπόδι , σε απόλυτη αρμονία.

— P.aggelos (@aggelosPetr) 27 Μαΐου 2015

anámnesis

EDITORIAL

Η χαρά της ζωής βρίσκεται στις μικρές απολαύσεις... Μία μέρα που ξεκίνησε στραβά, αλλά συνεχίστηκε όμορφα. Μία βόλτα στη λιακάδα. Ένα καινούριο ρούχο. Ένα ευχάριστο νούμερο στη ζυγαριά. Ένας freddo espresso ένα ζεστό μεσημέρι.

Μικρά πράγματα, καθημερινά, που έχουν την απίστευτη ικανότητα να σου φτιάχνουν το κέφι. Το νόημα της ζωής κρύβεται στις λεπτομέρειες. Αυτή η γνώση, η πεποίθηση, η αισιοδοξία ότι όσο χάλια κι αν είναι η διάθεσή σου, πάντα υπάρχει κάτι που μπορεί να σου δώσει χαρά.

Το κυνήγι της ευτυχίας θα ήταν ατελέσφορο, αν οι άνθρωποι δεν είχαν την ικανότητα να κάνουν ένα βήμα πίσω και να χαζεύουν το ωραίο τοπίο. Αν περνούσαμε ολόκληρη τη ζωή μας, βιώνοντας χαρές και λύπες μόνο στα σπουδαία γεγονότα, έννοιες όπως η αισιοδοξία και η ελπίδα θα έχαναν το νόημά τους. Κανένας δε θα είχε τη δύναμη να διεκδικήσει ένα μερίδιο ευτυχίας, αν οι μικρές απολαύσεις ήταν απρόσιτες. Ίσως ακόμη οι άνθρωποι να βίωναν ολόκληρη τη ζωή τους δίχως να γνωρίσουν την ευτυχία κι όταν εκείνη ερχόταν στο δρόμο τους να μην την αναγνώριζαν.

Αν δεν υπήρχε αυτός ο παγωμένος freddo στο γραφείο μου, αν δεν είχα έτοιμο φαγητό στο φούρνο, αν δεν τρύπωνε στο δωμάτιό μου το ανοιξιάτικο αεράκι της ανθισμένης γειτονιάς μου, αν δεν άνηκα στο ζώδιο του αιώνιου έφηβου Τοξότη, ίσως να μην έγραφα αυτή τη στιγμή τις μεσημεριανές αμπελοφιλοσοφίες μου. Αλλά συμβαίνουν όλα αυτά μαζί και φωτίζουν το σκοτάδι του μυαλού μου, σαν ζεστή ηλιαχτίδα Απριλιάτικου μεσημεριού.

Ή ίσως να κουράστηκα κι εγώ η ίδια από το ατελείωτο σκοτάδι της ψυχής μου και να κολυμπώ με πείσμα στην επιφάνεια, ψάχνοντας να συναντήσω τη χαμένη μου αισιοδοξία. 

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, η αισιοδοξία μου δε χάθηκε ποτέ... Εκείνη ήταν που με έθρεψε, με κράτησε δυνατή, με γέμισε πείσμα και σιγουριά ότι για μία ακόμη φορά θα τα καταφέρω. Ήμουν πάντοτε δυνατή, γιατί ήμουν αισιόδοξη. Το έχω πει και θα το ξαναπώ: ξέρω ότι μπορώ να επιβιώσω.

Και τούτες οι μικρές απολαύσεις μου το υπενθυμίζουν συνεχώς. Ένας παγωμένος καφές, μία ανάρτηση στο ιστολόγιο μου, ένα δημιουργικό αραλίκι... Η πεποίθηση ότι όσο απολαμβάνουμε καθημερινές χαρές, μπορούμε να αντέξουμε τα πάντα.

Οι καλημέρες που γράφω τον τελευταίο καιρό δεν μοιάζουν με καλημέρες... Μοιάζουν τα γραπτά μου σαν να απιθώνω πάνω τους το κουβάρι του μυαλού μου και με το γράψιμο να προσπαθώ να το ξεμπλέξω, να προσπαθώ να συμμαζέψω τη ζωή μου. Ξύπνησε μέσα μου ο μικρός φιλόσοφος, που αρέσκεται να χάνεται σε ατέρμονες συζητήσεις αναζητώντας το νόημα της ζωής -ή προσπαθώντας να το χάσει όλως διόλου.

Δεν κυριαρχώ πλέον στο χέρι μου. Το αφήνω ελεύθερο, να γράψει, να εκφραστεί, να δημιουργήσει. Κάποιος που ζει και αναπνέει για την ελευθερία του, έχει μάθει να αφήνεται στους δημιουργικούς χειμάρρους, που τον ταξιδεύουν στα πιο απίθανα μέρη. 

Αγαπώ τα ταξίδια του μυαλού μου. Είναι απρόβλεπτα, συναρπαστικά, με οδηγούν σε κόσμους μαγικούς. Εκεί με περιμένουν καινούρια μυστήρια και αινίγματα για να τα λύσω και να ανακαλύψω τα μυστικά τους. Αυτή ήταν η αγαπημένη μου μικρή απόλαυση από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Όσο η φαντασία μου ταξιδεύει, δε φοβάμαι· μπορώ να κάνω τα πάντα.

Καλή σας μέρα, λοιπόν, δίχως φόβο. 

Κυνηγήστε τις μικρές απολαύσεις. Χαρίστε ένα μικρό διάλειμμα στους εαυτούς σας. Κάντε ένα βήμα πίσω και κοιτάξτε τη θέα. Ναι, εκείνη τη θέα του παραθύρου σας, που τόσα χρόνια παραμένει ίδια και αναλλοίωτη. Εκείνο το κτίριο που με τον καιρό γίνεται γκρίζο και στις ρωγμές της μπογιάς του διηγείται όλες τις βροχές και τις λιακάδες που γνώρισε. Εκείνο το δέντρο που κάποτε ήτανε κλαράκι μικρό και τώρα θέριεψε. Εκείνο το γείτονα που μοιάζει να πίνει το πρωινό του καφεδάκι στη βεράντα από καταβολής κόσμου.

Κι ύστερα κλείστε τα μάτια και δείτε τους εαυτούς σας. Όχι αυτό που δείχνει ο καθρέφτης, ούτε τις ιστορίες που διηγούνται οι ουλές και οι ρυτίδες. Κοιτάξτε μέσα σας, αναζητήστε τα σημάδια που δεν φαίνονται. Δείτε τους εαυτούς σας με τη δική σας ματιά. Μην περιορίζεστε σε ληξιαρχικές πράξεις και φωτο-αγενή [sic] ενσταντανέ. Μην περιορίζετε τη φαντασία και την καρδιά σας.
Μετρήστε τα τραύματα των μαχών σας. Αναλογιστείτε τις στιγμές που σας έκαναν αυτό που είστε. Δεχτείτε με ευγνωμοσύνη τις λύπες, γιατί χωρίς εκείνες δε θα νιώθατε τις χαρές. Αναπολήστε τις χαρές -μεγάλες και μικρές- και νιώστε αυτό το αίσθημα απόλαυσης που φέρνει η θύμησή τους. Οραματιστείτε όλα τα ταξίδια, όλα τα όνειρα, τους στόχους, τις χαρές που σας περιμένουν. Τόσο κοντά που μπορείτε σχεδόν να τα αγγίξετε. Αρκεί να το πιστέψετε. Μάθετε να αγαπάτε εκείνον τον άνθρωπο που βλέπετε όταν κλείνετε τα μάτια. Το είδωλο της καρδιάς σας.
Ύστερα πάρτε μία ανάσα και ανοίξτε τα μάτια. Μία καινούρια μέρα ξεκινά.

La καταστασιον très απελπιστικ

EDITORIAL

Μετά από έναν ολόκληρο μήνα απουσίας, χαιρετώ τη μπλογκόσφαιρα με την πιο απλή, λιτή και απέριττη ανάρτηση αυτού του ιστολογίου. Η αιτία αυτού του διαδικτυακού μινιμαλισμού δεν είναι η σαρακοστιανή ταπεινοφροσύνη, αλλά ο απαρχαιωμένος υπολογιστής (μία λέξη θα σας πω: WindowsXP), στην ανάγκη του οποίου ξέπεσα για να σας γράψω επιτέλους μία μπλογκο-καλημέρα της προκοπής.

Όπως, ίσως, έχετε ήδη μαντέψει, το πολυαγαπημένο και ταλαίπωρο λάπτοπ μου, πνέει τα λοίσθια και (για να μην αποχαιρετίσει από τώρα το μάταιο τούτο κόσμο) τού έχω δώσει επ' αόριστον άδεια άνευ αποδοχών -μέχρι να καταφέρει η επιστήμη να κάνει το θαύμα της.

Τι έκανε, όμως, η Λίζα έναν ολόκληρο μήνα μακριά από το ιστολόγιό της; 

Θα ήθελα να σας πω ότι έγραφα άρθρα στο Word για να τα αναρτήσω με χρονοκαθυστέρηση, αλλά θα ήταν ψέματα. Ο μικρός μου Παράδεισος μπήκε κι αυτός στον πάγο μαζί με το «αυτοκτονημένο» μου λάπτοπ, καθώς με κύκλωνε η δίνη της καθημερινότητας. Μπήκα ξανά στην ατέρμονη «λούπα» που λέγεται ζωή, αναπηδώντας από τη μία ασχολία στην άλλη, αντιμετωπίζοντας γρίπες και εποχιακές αλλεργίες, μαλώνοντας με τον ήλιο και την άνοιξη και τον καιρό που δε με άφηνε να μείνω στο χειμώνα μου, μαλώνοντας με το γάτο μου, μαλώνοντας με τις αναμνήσεις μου, μαλώνοντας με τον ίδιο μου τον εαυτό, σε τελική ανάλυση.

Η αλήθεια είναι ότι, προς μεγάλη μου έκπληξη, η «παραδοσιακή» απραξία του Απρίλη (λες και το έχω τάμα ξερωγώ κάθε Απρίλιο να βυθίζομαι σε τέλμα) ήταν διανθισμένη από πολλές και διάφορες δημιουργικές -εντάξει, όχι και τόσο- ασχολίες.

Καταρχάς, αφιερώθηκα με αξιοζήλευτη προκοπή στα μαθήματα Γερμανικών που κάνω. Ξύπνησε μέσα μου η επιμελής μαθήτρια που φτιάχνει δικά της corpus σημειώσεων και υπογραμμίζει τους κανόνες με stabilo και με περιφρόνηση για το «ζαβό» μου χέρι επιδόθηκα ξανά στη σύνταξη του δικού μου «βιβλίου» Γραμματικής.
Δεν σας το έχω πει ποτέ, αλλά έχω αυτό το μικρό ψυχαναγκασμό να γράφω τα πάντα. Να υπογραμμίζω, να φτιάχνω πίνακες και διαγράμματα, να σημειώνω δίπλα στο κείμενο... Αν δεν γράψω, νιώθω ότι δεν έχω διαβάσει. Είναι σαν ένα είδος αυθυποβολής, να βλέπω τις σημειώσεις μου και να λέω στον εαυτό μου «ναι Λίζα, είσαι διαβασμένη».

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όσο ακατάστατο ήταν το δωμάτιό μου, τόσο τακτικό και οργανωμένο ήταν το γραφείο μου -όχι τόσο το ίδιο το γραφείο, όσο ο χώρος στον οποίο έγραφα, ζωγράφιζα (τερατουργήματα, αλλά δεν είναι της παρούσης) και διάβαζα. Όσο αδιάφορη ήμουν για τον πραγματικό κόσμο που με περιέβαλε, τόσο φρόντιζα τον κόσμο που δημιουργούσε η φαντασία μου. Όσο «χύμα» είμαι στη ζωή μου, τόσο λεπτολόγος γίνομαι όταν επιχειρώ να ξεφύγω από αυτήν. Τώρα που το σκέφτομαι, έχω πολλές ιδιοτροπίες τελικά...
Σαν τα πουλιά, γέμιζα τη δημιουργική μου φωλιά με ό,τι θεωρούσα απαραίτητο για να εγκατασταθώ εκεί. Κλασικά μπλε στυλό, με μύτη χοντρή και ευκίνητη για μακροσκελή κείμενα, ή πολύχρωμα μαρκαδοράκια, με μύτη λεπτή και ακριβή για μικροσκοπικά γραμματάκια, στριμωγμένα στο περιθώριο ασφυκτικά γεμάτων με λέξεις σελίδων. Τούτα τα μαρκαδοράκια πήραν τη θέση των μαρκαδόρων και των ξυλομπογιών, στα οποία αφιέρωσα άπειρα λεπτά της παιδικής μου ηλικίας, ταξινομώντας τα στις θήκες τους με σειρά χρώματος. Ω ναι, εκείνος ήταν ο πρώτος μου ψυχαναγκασμός! Μολύβια φάμπερ νούμερο δύο (πριν τα κάνει διάσημα η Άλκη Ζέη), για εκείνες τις αναποφάσιστες προσθήκες, που βάδιζαν στο μεταίχμιο γραμμένου και δια-γραμμένου. Ξύστρες, σβήστρες, διορθωτικά, υπογραμμιστικά -ολόκληρο το οπλοστάσιο ενός σχολαστικού γραφιά. Τετράδια, φάκελοι και διαφάνειες με ιδιαίτερα εξώφυλλα -το καταφύγιο των γραπτών μου καθώς περνούσαν οι μέρες, οι νύχτες, τα χρόνια. Κάποια διασώθηκαν, άλλα χάθηκαν στη λαίλαπα της ίδιας της ζωής, που όλο έτρεχε και όλο άλλαζε. Αδυσώπητο το πέρασμα του χρόνου.

Όχι, δεν ήθελα να πω αυτό...
Με επηρεάζει ο χώρος που βρίσκομαι, ο χώρος στον οποίο κάθομαι και γράφω τούτες τις λέξεις, ο χώρος όπου κατοικεί ο σταθερός μου υπολογιστής και μαζί του τα πνεύματα και οι αναμνήσεις μιας ζωής που πλέον φαντάζει ξένη, σαν μια ταινία που προβάλλεται στους τοίχους του παιδικού μου δωματίου.

Φταίει και η μακρόχρονη «σιωπή» μου και η απουσία από το ιστολόγιό μου. Μοιάζουν οι λέξεις τώρα να ξεχύνονται από μέσα μου άτακτα, άναρχα, ανυπότακτα... Σαν να θέλω να πω πολλά και να καταλήγω να μην λέω τίποτα. Ψιθυρίζει ο εγκέφαλός μου αδιάκοπα «πρέπει να σκεφτώ, πρέπει να γράψω, πρέπει να δημιουργήσω».

Επιστρέφω στο θέμα της ανάρτησης πάραυτα.
La καταστασιον très απελπιστικ. Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν είμαι δυστυχισμένη, αλλά δε νιώθω ευτυχισμένη. Για την ακρίβεια δε νιώθω τίποτα. Σαν να μούδιασα μετά από το υπέρογκο φορτίο του πόνου που βίωσα τους τρεις πρώτους μήνες του 2016. Άντεξα... Πάντα αντέχω. Αυτό είναι το χάρισμα και η κατάρα μου.

Γι' αυτό προσπαθώ να απασχολώ το μυαλό μου αδιάκοπα. Τα μαθήματα με βοηθούν να μη κινούμαι, να μη μένω στάσιμη. Έστω και για λίγο, το μούδιασμα υποχωρεί. Ευτυχώς που τα Γερμανικά δεν είναι το μόνο μάθημα που παρακολουθώ...

Όπως, ίσως, θυμάστε, στην πρώτη ανάρτηση του 2016 έγραψα τις δικές μου New Year's Resolutions για το νέο έτος. Περίοπτη θέση κατείχε ανάμεσά τους, η απόφασή μου να πάρω φέτος το δίπλωμα οδήγησης. Αυτό που δεν σας είχα αναφέρει ήταν ότι το δίπλωμα οδήγησης δεν ήταν απλώς ένας ευσεβής πόθος. Η απόφασή μου να πάρω το δίπλωμα μέσα στο 2016, ήταν περισσότερο στοχευμένη απ' ότι φαινόταν. Βλέπετε, καθώς εγώ σας βομβάρδιζα καθημερινά με το λατρευτό μου αφιέρωμα Halloween, ταυτόχρονα διάβαζα για να δώσω σήματα μία ημέρα του Νοέμβρη, που μόνο σε μένα θα μπορούσε να φέρει γούρι. Παρασκευή και 13.
Εκείνη η ημέρα έμοιαζε φτιαγμένη για να δώσω εξετάσεις εγώ, ο πιο ανάποδος άνθρωπος του κόσμου. Ένιωθα αυτοπεποίθηση. Ήξερα μέσα μου ότι όλα θα πήγαιναν καλά, ότι αυτή η Παρασκευή και 13 θα ήταν το γούρι μου. Και είχα δίκιο. Οι «αντίστροφες προλήψεις» μου έπεσαν μέσα. Αυτό που ξεκίνησε ως ένα αστείο, κατέληξε να γίνει η αυθυποβολή που θα με βοηθούσε να αποβάλω το άγχος και να αποφύγω τα «χαζά» λάθη. Πεισματάρα καθώς είμαι, είχα πάει αποφασισμένη όχι μόνο να περάσω, αλλά να μην κάνω ούτε το ένα λάθος που δικαιούμουν. Έτσι κι έγινε.
Καθώς, όμως, πλησίαζαν Χριστούγεννα, μετά το «θρίαμβο» των θεωρητικών μου εξετάσεων, αποφάσισα να αναβάλω το πρακτικό κομμάτι για το νέο έτος.

Πού να ήξερα ότι στις αρχές του 2016 θα με υποδεχόταν ένα εφιαλτικό δίμηνο, που θα απομυζούσε από μέσα μου κάθε συναίσθημα, κάθε ρανίδα ευτυχίας και θα με άφηνε ράκος.
Ψυχικά. Σωματικά. Ράκος.
Εκείνο το διάστημα δεν είχα όρεξη, δεν είχα κουράγιο, για τίποτα. Ακόμη και η ελάχιστη κοινωνική συναναστροφή με εξαντλούσε. Δεν ήθελα να βγαίνω απ' το σπίτι, δεν ήθελα να βλέπω το φως της ημέρας, δεν ήθελα ούτε καν να σηκωθώ από το κρεβάτι. Η κατάθλιψη που βίωσα εκείνο το διάστημα ήταν βαθιά, τρομακτική. Ένα ψυχικό πραξικόπημα σκότους. Μαζί της ξύπνησε κάθε διαταραχή, κάθε νεύρωση, κάθε δαίμονας που στοίχειωνε το μυαλό μου. Είχα καταντήσει μια έμβια εμπόλεμη ζώνη. Ήμουν, μολαταύτα, αποφασισμένη να ανακάμψω. Έχω περάσει και χειρότερα.

Με τον ερχομό της άνοιξης, πήρα τη δύσκολη απόφαση να αντιμετωπίσω ξανά τη ζωή. Αν τα δέντρα μπορούν να ανθίσουν μετά τη βαρυχειμωνιά, μπορώ κι εγώ. Ήταν καιρός ν' αφήσω τις δικαιολογίες κατά μέρους. Καιρός να αντιμετωπίσω τη χαρά και κυρίως τη χαρά των άλλων.

Βιώνοντας την κατάθλιψη βυθίζεσαι στο σκοτάδι. Βυθίζεσαι σε μία άβυσσο χωρίς συναισθήματα, σ' ένα απέραντο κενό. Μεταμορφώνεσαι σε ένα πλάσμα απάνθρωπο και μιαρό. Νιώθεις ότι θα μολύνεις την ευτυχία των γύρω σου. Ότι οι δαίμονες σου θα βγουν μαζί σου για σεργιάνι, ψάχνοντας νέα θύματα -εσύ είσαι πια ένα κούφιο καρυδότσουφλο, βαρέθηκαν να παίζουν μαζί σου.
Το χειρότερο· νιώθεις ότι η δική τους ευτυχία θα τρυπώσει στη ζωή σου και θα διαλυθεί το μούδιασμα που κρατάει μακριά τον πόνο. Φοβάσαι να νιώσεις τη χαρά, γιατί ξέρεις ότι μαζί της θα επιστρέψει και η θλίψη. Είναι εύκολο να φυτοζωείς στο τίποτα, αποφεύγοντας να αισθανθείς «κάτι».

Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσω τις ευθύνες μου, να εκπληρώσω τις υποχρεώσεις μου απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό. Μαζί με τα Γερμανικά, που ένα μήνα τα είχα αφήσει στην άκρη, άρχισα και τα μαθήματα οδήγησης. Στη δίνη των μαθημάτων και της καθημερινότητας κάπου, κάπως, ξεχάστηκα.

Καθώς το λάπτοπ μου αποφάσισε να πορευτεί εις τόπον χλοερόν, εις τόπον αναψύξεως, έπρεπε να βρω άλλες ασχολίες για να εμπλουτίσω την καθημερινότητά μου. Η τεχνολογία γι' ακόμη μια φορά με πολεμούσε και με ανάγκαζε να ζήσω σαν άνθρωπος των σπηλαίων.

Κάπως έτσι, ξεκίνησα να κάνω την ετήσια γενική καθαριότητα του δωματίου μου και πιο συγκεκριμένα της ντουλάπας μου, που κάθε άνοιξη με φορτώνει με την υποχρέωση να αποφασίσω τι θα μείνει και τι θα φύγει. Ως γνωστή σαβουρομαζώχτρα που είμαι, δυσκολεύομαι να πω αντίο σε ρούχα που είτε δε μου αρέσουν πια, είτε δεν είναι της μόδας, είτε απλώς δεν μου κάνουν. Καταλήγω, λοιπόν, να πηγαινοφέρνω συνεχώς τα ρούχα μου ανάμεσα στην εδώ και στην εκεί ντουλάπα (τη ντουλάπα-αποθήκη όπως την αποκαλώ), μουρμουρίζοντας σιβυλλικούς χρησμούς για το πώς μπορεί κάποτε να ξαναφορεθούν (μεταξύ μας, πολλές φορές μου βγήκε σε καλό τούτη η συνήθεια). Επιπλέον, η διάταξη και το περιεχόμενο των επίπλων -που χρήζουν ανακαίνισης μα δεν τους έχει δοθεί ακόμη η ευκαιρία- σε συνδυασμό με το σύνδρομο Carrie Bradshaw, με έχουν αναγκάσει να μετατρέψω το άλλοτε παιδικό μου δωμάτιο σε βεστιάριο, με μία ντουλάπα ασφυκτικά γεμάτη με ρούχα (εννοείται ότι όλα μου τα παλτό είναι κι αυτά προστατευμένα μέσα στη λιλιπούτεια ντουλάπα μου) και με τη μία γωνία του δωματίου να μοιάζει με κατάστημα παπουτσιών (προς Θεού μην μείνει ένα ζευγάρι παπούτσια χωρίς κουτί!), καταλήγω κάθε τρεις μήνες να ανεβοκατεβάζω κουτιά (τα οποία στη low season εποχή τους ξεκουράζονται επάνω στη ντουλάπα), ανάλογα με τις ανάγκες της εποχής.

Συμμαζεύοντας το δωμάτιο και τη ζωή μου, αναπόφευκτα άνοιξα τον σταθερό μου υπολογιστή για να ακούω, έστω, λίγη μουσική. Καθώς τα αρχεία μου σε αυτόν τον υπολογιστή ανάγονται περί το 2009, ολόκληρο το δωμάτιό μου μεταμορφώθηκε σε μία πύλη που με μετέφερε στο χωροχρόνο και συγκεκριμένα στα εφηβικά μου χρόνια. Τα φαντάσματα βγήκαν από τις σκοτεινές γωνιές τους και άρχισαν να μου διηγούνται ιστορίες για τα περασμένα και για το πώς αυτά μπορούσαν μια μέρα να καταλήξουν στο χαρτί. Άρχισα να ονειροπολώ ξανά και να περνάω όλο και περισσότερο χρόνο μέσα στο μικρό μου δωμάτιο. Χαζεύοντας παλιές φωτογραφίες, ξεφυλλίζοντας παλιά βιβλία, γράφοντας σημειώσεις. Τα ονειροπολήματα μου μπορούσαν να κρατήσουν ώρες ολόκληρες.

Παράλληλα, σαν από κάποιο αστείο της μοίρας, κάθε Απρίλιο τα τελευταία τρία χρόνια, βρίσκω τον εαυτό μου να γράφει και να προσθέτει λεπτομέρειες στο φανταστικό κόσμο που δημιούργησα πριν από δέκα και κάτι χρόνια. Το πρώτο μου βιβλίο, που από τότε που ξεκίνησε να γράφεται, γύρω στο 13ο έτος της ηλικίας μου, καταδικάστηκε να περάσει την αιωνιότητα ημιτελές, σαν μία καραμέλα που την αναμασώ όποτε έχω κέφια κι ύστερα την κλειδώνω ξανά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Όλα αυτά τα χρόνια έχει υποστεί τόσες αλλαγές που ούτε εγώ η ίδια θα το αναγνώριζα.
Αυτό που ξεκίνησε ως ένα παιδικό δημιούργημα, ένα παιχνίδι φαντασίας, απέκτησε δική του ζωή και δημιούργησε ένα ολόκληρο σύμπαν, το οποίο διέπουν οι δικοί του κανόνες. Οι πλοκές «φαντάσματα» έγιναν περισσότερες κι από τις λέξεις που αξιώθηκα να γράψω στο χαρτί.

Τα φαντάσματα του εφηβικού μου δωματίου με τράβηξαν σε μία δίνη μέσα στην οποία ξέχασα παντελώς το παρόν. Έφτασα στο σημείο να πετύχω το κατόρθωμα (!) να διαβάσω μόλις 30 σελίδες από το υπέροχο βιβλίο που κουβαλούσα μαζί μου πέρα-δώθε. Από κάποια ειρωνεία της τύχης, το βιβλίο αυτό ήταν το «Σπίτι των πνευμάτων».
Κάποια στιγμή, αναπόφευκτα, ξέφυγα και από αυτή τη λούπα και επέστρεψα στην αγαπημένη μου ρουτίνα, να ρουφάω επεισόδια ξένων σειρών και σελίδες βιβλίων. Μέσα σ' ένα τριήμερο διάβασα το βιβλίο μου και είδα τη μίνι σειρά 11.22.63. Είχα αρχίσει να επιστρέφω στο δικό μου κόσμο, από τον κόσμο στον οποίο ανθεί το αγαπημένο μου ιστολόγιο.

Ήταν καιρός να γυρίσω σπίτι.
Η κενή σελίδα του μπλόγκερ με πρόσμενε από καιρό, να τη λεηλατήσω με τις άναρχες σκέψεις μου και να την αμαυρώσω με γράμματα μαύρα, σε γραμματοσειρά Times New Roman. Η Λίζα επιστρέφει στη Χώρα των Θαυμάτων (έστω και μέσω WindowsXP).

Η σημερινή καλημέρα είναι μία ιστορία επιβίωσης. Μια πραγματικότητα που βρίσκεται δίπλα και εντός μας. Μια ιστορία σαν όλες τις άλλες. Αόρατη μες το πλήθος. Βγαλμένη από την καθημερινότητα και από τον πεζό ρεαλισμό της. Ένα ζεύγος αντιθέσεων, από το σκοτάδι στο φως, από το φόβο στην ελπίδα, από το τίποτα στο κάτι. Είναι ένα παραμύθι για την ίδια τη ζωή. Για τη ζωή που σαν ποτάμι κυλάει και τρέχει, που πάντα· συνεχίζεται.

Η ζωή συνεχίζεται με ή χωρίς εσένα. Μοιάζει με τρένο που μεταφέρει επιβάτες από σταθμό σε σταθμό. Μερικές φορές το μόνο που θες είναι να αράξεις στην αίθουσα αναμονής, βλέποντας τα τρένα να περνούν. Είναι πολύ εύκολο να ξεχαστείς κολλημένος σ' εκείνη τη θέση. Μετά από λίγο φαντάζει ακατόρθωτο να ανέβεις ξανά επάνω στο τρένο. Εγκλωβίζεσαι. Ο φόβος σε δένει εκεί, στο ίδιο σημείο, παρακολουθώντας όλους τους άλλους να ανεβαίνουν στο τρένο, εκτός από σένα.
Δεν θα επέτρεπα, ωστόσο, στον εαυτό μου να φυλακιστεί ξανά στην αίθουσα αναμονής. Όχι πια.
Γραπώθηκα πεισματικά πάνω σε αυτό το τρένο, που θα με έπαιρνε μαζί του θέλοντας και μη. Στην αρχή ήταν δύσκολο. Σερνόμουν στις ράγες, προσπαθώντας να επιβιβαστώ, καθώς εκείνο έτρεχε με 300 μίλια την ώρα. Τα μυτερά χαλίκια έγδερναν το δέρμα μου, τα καυτά σίδερα τσάκιζαν τα πλευρά μου, ο άνεμος, ανακατεμένος με άμμο, ράπιζε το πρόσωπο μου. Οι δαίμονες μου με είχαν περικυκλώσει και σαν Σειρήνες προσπαθούσαν να με γητεύσουν, να με πείσουν να αφεθώ και να μείνω πίσω μαζί τους. Μέσα στις κακουχίες, όμως, βρήκα τη δύναμη να κρατηθώ.
Έμοιαζε ακατόρθωτο, αλλά ανέβηκα. Έστω και ως λαθρεπιβάτης, τα κατάφερα.
Ψάχνω ακόμη την καμπίνα μου, αλλά είμαι επάνω. Κι αυτό έχει σημασία. Είναι στιγμές που επιβραδύνει ο συρμός και μπαίνω στον πειρασμό να αποβιβαστώ ξανά. Αλλά δεν το κάνω. Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να γίνει «ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν». Η θέση μου εδώ. Όσο μπορώ να επιβιώνω, θα το κάνω.

Κάπου είχα διαβάσει ότι οι κατεστραμμένοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι, γιατί ξέρουν ότι μπορούν να επιβιώσουν. Είναι η απόλυτη αλήθεια...

Breakfast at Hogwarts

Στην κουζίνα με τον Harry Potter

Όπως σας έχω ήδη αναφέρει, εδώ κι ένα μήνα η νοσταλγία με ώθησε να διαβάσω ξανά από την αρχή τη σειρά βιβλίων του Harry Potter. Αυτή τη φορά βούτηξα στο μαγευτικό κόσμο της J.K. Rowling στην αγγλική γλώσσα, κι ήταν σαν να διάβαζα τα βιβλία της για πρώτη φορά...

Λάθη και μεταφραστικές ανακρίβειες απαλείφθηκαν κι οι λέξεις έμοιαζαν να αποκτούν ζωή. Δεν διάβαζα πλέον για το μυστικό κόσμο των μάγων στη Μεγάλη Βρετανία, ήμουν μέσα του.

Τόσο ρεαλιστική ήταν αυτή η εμπειρία, που κάθε μέρα ήθελα να ξυπνάω στο Hogwarts, να γευματίζω στη Μεγάλη Τραπεζαρία, να πίνω τσάι στο σπιτάκι του Hagrid, να μασουλάω γλυκά στον πύργο του Gryffindor.

Ονειρευόμουν ανέμελα πρωινά στο Hogwarts.

Και κάπως έτσι άρχισα να ονειρεύομαι απέραντα τραπέζια, διακοσμημένα με άλικο χρώμα και χρυσό, στρωμένα με πορσελάνινες σουπιέρες γεμάτες porridge, πιατέλες με αυγά και λουκάνικα, βουνά ζεστού φρυγανισμένου ψωμιού. Δίχως να το καταλάβω, το αγγλικό πρωινό εισέβαλε στην καθημερινότητά μου. Κι έμοιαζε η κάθε ημέρα σαν να ξημέρωνε στο Hogwarts.

The four long House tables were laden with tureens of porridge, plates of kippers, mountains of toast, and dishes of eggs and bacon, beneath the enchanted ceiling (today, a dull, cloudy gray).

- Harry Potter and The Chamber of Secrets

Η πρώτη μου γνωριμία με το porridge έγινε μοιραία, εν αγνοία μου, πριν από 14 χρόνια. Ταξιδεύοντας στο μαγικό κόσμο του Harry Potter. Η άγνοιά μου, βέβαια, οφειλόταν σ' ένα μεταφραστικό σφάλμα -ηθελημένο ή όχι, δεν κατάλαβα ποτέ- που απέδιδε το porridge ως κορν φλέικς, έτσι κι εγώ με τον παιδικό μου νου φανταζόμουν τη Μεγάλη τραπεζαρία στρωμένη με σουπιέρες γεμάτες κορν φλέικς και γάλα -αλλιώς για ποιο λόγο να τα βάλλουν σε σουπιέρες, σωστά; 

Η εικόνα αυτή, ωστόσο, έστω και εσφαλμένα μεταφρασμένη, χαράχτηκε στη μνήμη μου και μου χαμογελούσε κάθε φορά που -συνειδητά ή υποσυνείδητα- ονειρευόμουν ότι εκείνο το πρωί θα έπαιρνα το πρωινό μου στο Hogwarts.

Τα χρόνια πέρασαν, εγώ μεγάλωσα και οι γαστρονομικοί μου ορίζοντες επεκτάθηκαν. Παράλληλα με τις διατροφικές μου συνήθειες, εμπλουτίστηκαν και οι λεξιλογικές -και όχι μόνο- γνώσεις μου στην αγγλική. Πλέον γνώριζα το porridge κι είχα το γλωσσικό υπόβαθρο να απολαμβάνω πρωινό στο Hogwarts διαβάζοντας τα πολυαγαπημένα μου βιβλία στα αγγλικά.

Τα διεθνή πρωινά τρύπωσαν στην καθημερινότητα μου, και το brunch έγινε must για τα τεμπέλικα πρωινά. Αργά αλλά σταθερά, κέρδιζαν έδαφος, μέχρι που μου έγιναν απαραίτητα. Ένα κολλάζ διεθνών γεύσεων και εντυπώσεων, ένα αμάλγαμα υγιεινής διατροφής και comfort food.

Τα αυγά σε όλες τις μορφές μεταμορφώθηκαν σε λατρεμένη λιχουδιά, πιάτα άλλοτε αδιανόητα για το πρωινό μου τραπέζι. Πλέον φαντάζει αδιανόητο να απουσιάζουν από το διεθνή πρωινό μου μπουφέ.

Κι ήρθε κάποτε το πλήρωμα του χρόνου να γνωρίσει η Λίζα και το porridge, το παρεξηγημένο πρωινό του Harry Potter, που κάπου, κάπως χάθηκε στη μετάφραση. Έφτασε ο καιρός να απολαύσω πρωινό στο Hogwarts.

Μα εκείνο που με ώθησε να δοκιμάσω τη λαχταριστή κρέμα της βρώμης δεν ήταν ο αγαπημένος μου μαγικός κόσμος, η βρετανική καθημερινότητα, όπως εκείνη αποτυπωνόταν σε δεκάδες μυθιστορήματα στη βιβλιοθήκη μου, μα ο παγκόσμιος σάλος γύρω από αυτό το εξαιρετικά υγιεινό και ταπεινά γευστικό κρεμώδες γεύμα. Το βρετανικό Άγιο Δισκοπότηρο του πρωινού, στο οποίο ορκίζονται πίστη οι απανταχού foodies και διατροφο-μπλόγκερς.

Η βρώμη (στην Ελλάδα την ξέρουμε κυρίως με την εμπορική ονομασία «κουάκερ» από την εταιρία που μας το πρωτογνώρισε συσκευασμένο), είναι το αγαπημένο πρωινό των Σκωτσέζων σε μορφή χυλού -porridge, και, όπως έχει πιστοποιηθεί από πάμπολλες επιστημονικές έρευνες, ένα ανεκτίμητο τρόφιμο από την άποψη της υγείας: οι βήτα –γλυκάνες που περιέχει, ένα είδος διαλυτών φυτικών ινών, επιβραδύνουν την απορρόφηση των υδατανθράκων από τον οργανισμό προλαμβάνοντας έτσι τις δραματικές αυξομειώσεις του ζαχάρου στο αίμα και των επιπέδων της ινσουλίνης βοηθώντας την πρόληψη του ζαχάρου, ευνοούν την ανάπτυξη της καλής χοληστερίνης και επειδή μας κρατάει χορτάτους για πολύ ώρα, διευκολύνει την προσπάθεια για τον έλεγχο του βάρους.

Ακόμα, επειδή περιέχει πολύ μαγνήσιο, παίζει σοβαρό ρόλο στη διατήρηση της υγείας της καρδιάς (ομαλοποιώντας την πίεση) και μας φτιάχνει το κέφι, διώχνοντας –κατά το δυνατόν– την κατάθλιψη. Τέλος, προσφέρεται για όσους θέλουν να απέχουν από τη γλουτένη. 

Εκτός από όλα αυτά τα περί της υγείας, η βρώμη έχει μια πολύ ελκυστική, μαστιχωτή υφή και προσφέρεται για μια ολόκληρη σειρά εδεσμάτων, ας πούμε τηγανίτες με αλεύρι βρώμης, με τα μπισκότα από βρώμη να βρίσκονται στην πρώτη σειρά των χορταστικών, comfort αλλά και ωφέλιμων μικρών γλυκών, για ενήλικες και παιδιά. 

Οι νιφάδες βρώμης πωλούνται συσκευασμένες ή χύμα και μπορούν να είναι της στιγμής ή να χρειάζονται μαγείρεμα 8–10 λεπτά (οι σκληροπυρηνικοί Σκωτσέζοι, βέβαια, χρησιμοποιούν για το porridge τους βρώμη που τη μουσκεύουν αποβραδίς σε νερό).[1]

Σήμερα το porridge έχει γίνει η νέα μεγάλη αγάπη των απανταχού foodies.

Στη Βρετανία, σχεδόν ένας στους δύο προτιμά το porridge για πρωινό κάθε μέρα, στη Βόρεια Ευρώπη είναι από τις πρώτες τους προτιμήσεις, ενώ η κατανάλωσή του σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη αυξάνεται ραγδαία τα τελευταία χρόνια.

Τι είναι όμως, το porridge; Πρόκειται για έναν χυλό, γλυκό ή αλμυρό, ανάλογα με τις προτιμήσεις σας. Μοιάζει ελαφρώς με τα απλά δημητριακά με γάλα, αλλά είναι ένα μείγμα βρασμένο και χυλωμένο. Στην αρχή το porridge αποτελούσε ένα αλμυρό γεύμα, στο οποίο προσέθεταν ακόμα και κρέας ή λαχανικά, αργότερα όμως, η γλυκιά του εκδοχή έγινε πολύ αγαπητή.

Το καλό είναι ότι χρειάζεται για να το φτιάξετε μόλις 3 συστατικά: δημητριακά (κυρίως βρώμη), ζεστό νερό (ή γάλα) και λίγο αλάτι. Βράζετε τα συστατικά μέχρι να δημιουργηθεί ένας κρεμώδης χυλός και απολαμβάνετε το porridge σας.[2]

Για περισσότερη γλύκα μπορείτε να προσθέσετε λίγη ζάχαρη ή μέλι. Εναλλακτικά μπορείτε να το γλυκάνετε με τα topping, με τα οποία θα επιλέξετε να το συνοδέψετε.

Αυτό που κάνει το porridge πραγματικά ξεχωριστό είναι τα topping του. Η κρέμα βρώμης από μόνη της είναι μια πολυτροπική βάση, όπως το γιαούρτι, που γίνεται ο καμβάς πάνω στον οποίο μπορούμε να «ζωγραφίσουμε» το πρωινό μας. Φρέσκα φρούτα, αμύγδαλα, σοκολάτα... Ό,τι έμπνευση έχετε είναι δεκτή. Προσωπικά επιλέγω την απλότητα. Θες για δίαιτα, θες επειδή αγαπώ το ρυζόγαλο, προτιμώ να απολαύσω αυτή την άγλυκη κρεμούλα σκέτη, με μια γενναία δόση κανέλας. Αν και κατά καιρούς έχω πειραματιστεί με πολλά topping, επιστρέφω πάντα στην απλότητα. Less is more, after all.

Διαλέξτε, λοιπόν, κι εσείς το αγαπημένο σας topping και απολαύστε το γευστικό σας ταξίδι στη Μεγάλη Βρετανία.

Porridge 

με topping μπανάνα και φιλέ αμυγδάλου

Porridge
(Μερίδες: 2)

Υλικά:
500ml γάλα ή φυτικό γάλα (σόγιας, αμυγδάλου ή καρύδας) ή νερό
5-6 κουταλιές της σούπας γεμάτες νιφάδες βρώμης
1 πρέζα αλάτι

Εκτέλεση:
Σε ένα κατσαρολάκι βάζουμε το γάλα (και μια πρέζα αλάτι) να ζεσταθεί σε μέτρια φωτιά.
Προσθέτουμε τη βρώμη και ανακατεύουμε. Το αφήνουμε να φτάσει σε σημείο βρασμού, ανακατεύουμε και το αποσύρουμε από τη φωτιά.
Το αφήνουμε σκεπασμένο για λίγα λεπτά. Αν χρειαστεί προσθέτουμε λίγο γάλα. Θέλουμε να γίνει ένας κρεμώδης, παχύς χυλός.

Topping με μπανάνα και φιλέ αμυγδάλου
(Μερίδες: 1)

Υλικά:
1 γινομένη μπανάνα σε φέτες
2 κουταλιές φιλέ αμυγδάλου ή νιφάδες αποξηραμένης ινδικής καρύδας
1/2 κουταλάκι του γλυκού κανέλα
1 ξύλο κανέλας
1 κουταλιά της σούπας παπαρουνόσπορο
1 1/2 κουταλιά της σούπας μέλι

Εκτέλεση:
Σε ένα τηγάνι σε χαμηλή προς μέτρια φωτιά, ρίχνουμε το ξύλο κανέλας και τα αμύγδαλα (ή την ινδική καρύδα) για να πάρουν χρώμα, γυρνώντας τα συνέχεια με μια ξύλινη κουτάλα.
Ρίχνουμε από πάνω την τριμμένη κανέλα, το μισό παπαρουνόσπορο και τη μία κουταλιά μέλι.
Ανακατεύουμε και αποσύρουμε από τη φωτιά.
Σερβίρουμε το porridge που στο μεταξύ έχουμε ετοιμάσει και από πάνω ρίχνουμε τις φέτες μπανάνας και το μείγμα αμυγδάλου.
Πασπαλίζουμε με τον υπόλοιπο παπαρουνόσπορο και το υπόλοιπο μέλι.

Πηγές: umami, clickatlife, spoon-stories