Περι ανθρωπων

Μιλάμε για τον θάνατο σα να μην πρόκειται να πεθάνουμε

και για την αγάπη λες και την έχουμε ποτέ αντέξει.

freedomeleftheria 

there is a poem

there is a poem

scratched onto the walls of my

throat

no one has heard it

but it is there

Λυσιμελής πόθος

Τίτος Πατρίκιος // Μεγάλο γράμμα IV Λυσιμελής πόθος

Μονόλογος

Πόσο λίγο με ήξερες

Κάτι που δεν έμαθες ποτέ για μένα

ήταν πόσο λίγο με ήξερες...

Ρενέ

Το χαμόγελο της (Μόνα) Λίζα

Όπως ανέφερα στο πρωινό μου editorial, η δημιουργική μου απραξία γέννησε χθες, μετά από καιρό, ένα νέο διήγημα, πολύ διαφορετικό απ' ότι έχω δημοσιεύσει σε αυτό το ιστολόγιο. 

Το διήγημα ονομάζεται δέκα τοις εκατό, και ο παρακάτω σύνδεσμος θα σας οδηγήσει στο δεύτερο ιστολόγιο μου, Το Χαμόγελο της (Μόνα) Λίζα, όπου ανεβάζω αποκλειστικά δικά μου δημιουργήματα. Αν θέλετε να δείτε τον κόσμο μέσα από τα μάτια και το...πληκτρολόγιό μου, μη χάνετε στιγμή, πατήστε στον παρακάτω σύνδεσμο και διαβάστε τα "χαμόγελα" μου.

Δέκα τοις εκατό
«Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί μόνον το δέκα τοις εκατό  
των δυνατοτήτων του εγκεφάλου του.  
Συγκρατήστε αυτήν την πληροφορία,  
θα σας χρειαστεί αργότερα».

Στην παρούσα, όμως, ανάρτηση δε θα περιοριστώ μόνο στην κοινοποίηση του συνδέσμου. Αποφάσισα να σας μιλήσω λίγο και για το ίδιο το διήγημα, τη σύλληψη της ιδέας, τις λεπτομέρειες που δεν κατάφεραν να περάσουν την τελική περικοπή και να σας φανερώσω κάποια μικρά easter eggs που έκρυψα για να κάνω τη διήγηση λίγο πιο διασκεδαστική...για μένα. 

Θα φτάσουμε, όμως, κι εκεί.

Κάτι που θεωρώ σημαντικό να υπογραμμίσω είναι ότι πρώτη φορά γράφω ένα διήγημα αυτού του είδους. Μολονότι πάντοτε με προσέλκυε η λογοτεχνία του φανταστικού, και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου σκαρφίζομαι ιστορίες με μάγους και μυθικά πλάσματα, εντούτοις ποτέ δεν είχα αγγίξει τα σύνορα της επιστημονικής φαντασίας. Αν και απολάμβανα βιβλία και κινηματογραφικές παραγωγές αυτού του είδους, πάντοτε έβρισκα το sci-fi "ξένο". Όχι επειδή δεν μου άρεσε, αλλά επειδή η φαντασία μου δεν έβρισκε το λόγο να παρεκκλίνει από το fantasy. Αυτή είναι η πρώτη μου προσέγγιση σε τούτο το λογοτεχνικό είδος.

Όλα ξεκίνησαν πριν από δύο βράδια, παρακολουθώντας μία ξένη σειρά που τοποθετείται σε μία τεχνολογικά προηγμένη δυστοπία. Καθώς έβλεπα ένα επεισόδιο με θέμα τη μεταφορά συνείδησης από ένα σώμα σε ένα άλλο, μία γνώριμη πρόταση κέντρισε την προσοχή μου. "Χρησιμοποιούμε μόνο το δέκα τοις εκατό των δυνατοτήτων του εγκεφάλου μας". Μία δήλωση που χρησιμοποιείται συχνά σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας, για να υπογραμμίσει ότι εάν χρησιμοποιήσουμε έστω και 1% παραπάνω, μπορούμε να γίνουμε υπεράνθρωποι. Από τη στιγμή εκείνη, το μυαλό μου ξεκίνησε να συστρέφεται γύρω από εκείνη τη φράση.

What if...

Κι αν το αδρανές 90% στην πραγματικότητα χρησιμοποιείται; Κι αν κάτι μπλοκάρει τη συνείδηση μας από το να αντιληφθεί τη λειτουργία του; Κι αν είναι κάτι που υπερβαίνει την ανθρώπινη συνείδηση, γι' αυτό είναι κλειδωμένο για να μη χάσουμε τα λογικά μας;

Καθώς τα ερωτήματα αυτά τριβέλιζαν το μυαλό μου, και μία ιστορία γεννιόταν μέσα μου, η playlist μου κατέληξε σε ένα νέο επεισόδιο της sci-fi σειράς. Το θέμα του επεισοδίου ήταν το mind uploading, η μεταφορά συνείδησης σε έναν υπολογιστή, όπου είχε δημιουργηθεί μια προσομοίωση όπου μεταφέρονταν οι νεκροί, και την οποία δοκίμαζαν οι ετοιμοθάνατοι. Ένας τεχνητός παράδεισος. Οι χρήστες της εν λόγω εφαρμογής είχαν την επιλογή να μεταφερθούν σε μία παρελθοντική στιγμή (το μεγαλύτερο μέρος του επεισοδίου διαδραματίζεται τη δεκαετία του 1980), "φορώντας" το σώμα της νιότης τους και να αλληλεπιδρούν με τους υπόλοιπους νεκρούς εκεί. 

Αναπόφευκτα, σκέφτηκα ότι το κόνσεπτ του παρελθοντικού εαυτού τους μου θύμιζε, κατά κάποιο τρόπο, τη φιλοσοφία της μετενσάρκωσης. Τα άβαταρς των νέων εαυτών τους, και η επιλογή να ταξιδεύσουν στα 80s, τα 90s ή τα 00s, μου θύμισαν την ύπνωση και την αναδρομή σε προηγούμενες ζωές. Το μυαλό μου ξεκίνησε ξανά να παίρνει στροφές.

What if...

Κι αν το 10% που χρησιμοποιούμε  είναι η παρούσα μετενσάρκωση; Αν στο υπόλοιπο 90% είναι αποθηκευμένες όλες οι μετανσαρκώσεις που έχουμε πραγματοποιήσει ή πρόκειται να πραγματοποιήσουμε; Κι αν βρεθεί στο μέλλον επιστημονική εξήγηση για τη μετενσάρκωση; Αν μπορούσα να δώσω ένα δικό μου επιστημονικό ορισμό για τη μετενσάρκωση, ποιος θα ήταν αυτός;

Ενώ ξεκίνησα να φλερτάρω με τη σκέψη ενός διηγήματος επιστημονικής φαντασίας, ήρθε η ιδέα που έδεσε μαζί όλες τις υπόλοιπες, σαν δομικό υλικό. Το ταξίδι στο χρόνο. Μία έννοια η οποία έχει απασχολήσει κατά κόρον τους συγγραφείς τόσο της επιστημονικής φαντασίας, όσο και του φανταστικού. Από το Harry Potter μέχρι το Supernatural και από τους Avengers μέχρι το 11.22.63, το ταξίδι στο χρόνο ήταν πάντοτε ελκυστικό.

Το αγαπημένο μου κόνσεπτ ήταν ανέκαθεν ότι ο χρόνος συμβαίνει ταυτόχρονα: κάθε πράξη που πρόκειται να κάνει ο χρονοταξιδευτής έχει ήδη συμβεί και δώσει αποτελέσματα. 

Με βάση αυτό το σκεπτικό, και "κλέβοντας" ιδέες από υπάρχουσες επιστημονικές θεωρίες, ξεκίνησα να συνθέτω τους κανόνες του δικού μου κόσμου. Η θεωρία που συνέθεσα, μπορεί να φαντάζει αληθοφανής, κάτι που ακόμη κι αν δεν ισχύει μπορεί να σταθεί ως μία θεωρία που θα πίστευε κάποιος, στην πραγματικότητα, όμως, είναι 100% επίπλαστη. Φτιαγμένη ώστε να εξυπηρετεί την πλοκή και να μοιάζει ως κάτι που θα μπορούσε να ειπωθεί από έναν ιδιαιτέρως μορφωμένο άνθρωπο.

Μία πληροφορία που τελικά κόπηκε στο "μοντάζ", ήταν ότι οι σχιζοφρενείς και οι άνθρωποι με διασχιστική διαταραχή προσωπικότητας, είναι στην πραγματικότητα άνθρωποι που έχουν πρόσβαση στο σκοτεινό 90%. Οι φωνές που ακούν, και οι πολλαπλές προσωπικότητες που υιοθετούν δεν είναι παρά οι υπόλοιπες ενσαρκώσεις της συνείδησής τους. Είναι προσωπικότητες που ανήκουν σε ανθρώπους τόσο αληθινούς, όσο και οι ίδιοι. Αν και ήταν μία από τις αγαπημένες μου λεπτομέρειες, που έδενε τη θεωρία και παρείχε απτά παραδείγματα από τη ζωή εκτός του διηγήματος, εν τέλει δε βρήκα κάποιο λόγο ώστε να αναφερθεί σε αυτό η δόκτορ Περνέλ (που αναλαμβάνει το ρόλο του herald, του αγγελιοφόρου, του προσώπου που μας συστήνει το νέο κόσμο και δίνει στον πρωταγωνιστή το μήνυμα του "ταξιδιού"). Παρόλο που είναι μία πληροφορία που η επιστήμονας γνωρίζει, δεν συντρέχει τελικά λόγος να τη μοιραστεί μαζί μας.

Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθώ στα "easter eggs", τις μικρές λεπτομέρειες που βρίσκονται στρατηγικά κρυμμένες στο διήγημα, ώστε να τις εντοπίσει το υποψιασμένο μάτι.

Κάτι που ίσως δεν ξέρετε, καθώς τα περισσότερα αποσπάσματα που έχω δημοσιεύσει στα ιστολόγια μου είναι πιο "απρόσωπα" και σύντομα, είναι ότι έχω την τάση να εισάγω στις ιστορίες μου μικρά υπονοούμενα και λογοπαίγνια. Ίσως να το έχετε εντοπίσει στα ποιήματα μου, όπου συχνά προσθέτω φαινομενικά τυχαίες λέξεις, με βαθύ συμβολισμό, όπως οι Περσείδες, η αυγουστιάτικη βροχή αστεριών.

Μου αρέσει να επιλέγω για τους χαρακτήρες, τις πόλεις, τα ιδρύματα κ.ο.κ. ονόματα που παραπέμπουν σε κάτι άλλο. Ορισμένες φορές φλερτάρουν με ονόματα μυθολογικών ηρώων, άλλες φορές παραπέμπουν σε λογοτεχνικά ή κινηματογραφικά έργα, άλλες, τέλος, κλείνουν το μάτι σε γνωστούς θρύλους αλλά και θεωρίες συνωμοσίας. Ίσως ακόμα να κάνω μία μικρή αναφορά σε ένα παλαιότερο γραπτό μου. Άλλοτε επιλέγω μια εξόφθαλμη αναφορά, άλλοτε μια αναφορά τόσο διακριτική που ίσως, εν τέλει, μπορώ να την εντοπίσω μόνο εγώ. Συχνά μου αρέσει να παίζω με ξενόγλωσσες λέξεις, όπως το nero (μαύρο στα ιταλικά,)ή με σημασίες ονομάτων, όπως τις εντοπίζω σε ονοματολόγια, όπως η natara (=θυσία). Είναι ένα παιχνίδι που απολαμβάνω ιδιαίτερα, να γράφω κάτι γνωρίζοντας ότι υπάρχει κάτι βαθύτερο πίσω. Μου αρέσει η έρευνα γύρω από μυθολογίες και θρύλους για να βρω τη λέξη εκείνη που θα δέσει μαζί την ιστορία μου, διαδικασία που μοιάζει με κυνήγι χαμένου θησαυρού. 

Σαφώς θα το απολάμβανα, αν οι ιστορίες μου κάποτε γίνονταν βιβλία και οι αναγνώστες κυνηγούσαν αυτά τα μικρά "πασχαλινά αυγά", όπως συχνά παρατηρούμε σε μεγάλα εκδοτικά φαινόμενα. Στην πραγματικότητα, όμως, ο άμεσος δέκτης αυτών των παραπομπών είμαι και θα είμαι πάντα εγώ. Εγώ που γράφω κρυφογελώντας, γιατί ξέρω ότι μόλις δημιούργησα ένα νέο μικρόκοσμο, με δική του "προ-ιστορία" και συμβολισμούς.

Σήμερα, όμως, αποφάσισα να σας φανερώσω κάποια από αυτά τα μικρά υπονοούμενα, ξεκινώντας από τα ονόματα των πρωταγωνιστών. Το μικρό αυτό διήγημα έχει δύο δρώντα πρόσωπα: τη Νικόλ Περνέλ και την Κασσάνδρα Έβανς.

Ξεκινώντας από την κυρία Έβανς, η βασική ιδέα ήταν ότι ήθελα να υπογραμμίσω την αντίθεση του καθημερινού ανθρώπου, εν αντιθέσει με το "μυημένο" επιστήμονα. Επέλεξα, λοιπόν, το επίθετο της κυρίας Έβανς με έναν τρόπο ασύλληπτα απλό: ρίχνοντας μία ματιά στο ράφι της βιβλιοθήκης δίπλα μου. Το όνομα ενός συγγραφέα, ένα όνομα ταυτόχρονα ασήμαντο (ένα συνηθισμένο όνομα) και βαρυσήμαντο (ένας άνθρωπος που δημιούργησε έναν ολόκληρο κόσμο και τον εναπόθεσε στο χαρτί). Το πρώτο βιβλίο πάνω στο οποίο έπεσε το μάτι μου ήταν ο Γητευτής των Αλόγων, του Νίκολας Έβανς. Έβανς, σκέφτηκα, ένα όνομα συνηθισμένο και ταυτόχρονα το όνομα της Λίλυ Έβανς και του Κρις Έβανς. Με το όνομα της πρώτης να παραπέμπει σε μια γυναίκα που πέθανε άδικα και του δεύτερου να παραπέμπει στη κινηματογραφική ενσάρκωση του Κάπτεν Αμέρικα, του παν-αμερικάνικου χαρακτήρα. Η κυρία Έβανς έπρεπε πράγματι να είναι ένας απρόσωπος χαρακτήρας που να αντιπροσωπεύει κάθε πολίτη της δυστοπικής της κοινωνίας.

Το όνομα Κασσάνδρα δεν προέκυψε παρά λίγα λεπτά πριν ολοκληρώσω το διήγημα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή το όνομα της ήταν Καλλιόπη, όμορφη όψη, υποδηλώνοντας ότι κάποτε ήταν κι εκείνη νέα και όμορφη, πριν γίνει η ηλικιωμένη που καταρρακώθηκε από μια ανίατη ασθένεια. Μόλις, όμως, έγραψα το φινάλε, όπου σαν άλλη Κασσάνδρα η επιστήμονας εκφωνεί την τραγική προφητεία για τη μοίρα της ψυχής της κυρίας Έβανς, το όνομα Κασσάνδρα φάνταζε ως η ιδανική επιλογή. Το ίδιο της το όνομα είναι η ζοφερή προφητεία της.

Έχοντας επιλέξει το όνομα της ασθενούς (που μέχρι εκείνη τη στιγμή αμφιταλαντευόμουν για το κατά πόσο θα ήταν προτιμότερο να αφήσω τις δύο ηρωίδες ανώνυμες), ήρθε η ώρα να "βαφτίσω" τη νεαρή επιστήμονα. Όπως προείπα, ήθελα να φέρει το όνομα ενός "μυημένου" και η λέξη "μύηση" αναπόδραστα με έφερε στην απόκρυφη τέχνη της Αλχημείας. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ο Νικολά Φλαμέλ, συμβολίζοντας το κυνήγι της αθανασίας και τη νέα φιλοσοφική λίθο που θα λάμβανε τη μορφή μίας βάσης δεδομένων όπου αποθηκεύονται συνειδήσεις και επιζούν από βέβαιο θάνατο. Δεν ήθελα, όμως, να χρησιμοποιήσω κάτι τόσο εξόφθαλμο, όσο το όνομα Φλαμέλ. Καθώς έριχνα μία ματιά στα ονόματα γνωστών αλχημιστών, την προσοχή μου "έκλεψε" η Περνέλη (ή Περνέλ), σύζυγος και συνεργάτρια του Φλαμέλ. Το όνομα φάνταζε ιδανικό. Μπορούσα ακόμη να κρύψω μια αναφορά στη φιλοσοφική λίθο, που θα περνούσε απαρατήρητη από τον μη υποψιασμένο αναγνώστη.

Εν συνεχεία, έπρεπε να ονοματίσω το ινστιτούτο που διεξήγαγε και χρηματοδοτούσε αυτή τη ριζοσπαστική έρευνα. Για το ινστιτούτο και τον ιδρυτή του επέλεξα να στραφώ στις θεωρίες συνωμοσίας, υπονοώντας ότι πιθανόν να κρύβεται κάτι βαθύτερο (και πιο κακόβουλο) πίσω από την κλινική έρευνα που υπόσχεται ανακούφιση και θεραπεία από ανίατες ασθένειες.

Μία τυχαία αναζήτηση με οδήγησε στην υπόθεση του mind uploading (της φόρτωσης και αποθήκευσης, δηλαδή, της ανθρώπινης συνείδησης σε έναν υπολογιστή) και τον Randal A. Koene, το νευροεπιστήμονα που ίδρυσε μία Μ.Κ.Ο. με σκοπό την προώθηση της έρευνας στο συγκεκριμένο πεδίο. Θεώρησα, δηλαδή, ότι η εταιρεία θα μπορούσε να είναι απότοκο του έργου του εν λόγω μη κερδοσκοπικού οργανισμού, και ότι θα μπορούσε να έχει ονομαστεί προς τιμήν του επιστήμονα που κατέστησε δυνατό να πειραματίζονται με την ανθρώπινη συνείδηση και τη μετάβαση αυτής σε μία βάση δεδομένων.

Για το όνομα του ιδρυτή, επέλεξα να ψάξω πιο βαθιά, σε μία από τις πιο γνωστές θεωρίες συνωμοσίας. Συγκεκριμένα, το project MKUltra της CIA, που λέγεται ότι διεξήγαγε πειράματα mind control (ελέγχου μυαλού) μεταξύ 1953-1973. Επέλεξα να φτιάξω μία καταχθόνια φιγούρα στο πρόσωπο του ιδρυτή του Ρ.Α.Κ., συρράπτοντας τα ονόματα του επιστημονικού υπεύθυνου του προγράμματος MKUltra, Sidney Gottlieb, και του τότε διευθυντή της CIA, Allen Welsh Dulles. Έτσι "γεννήθηκε" ο Σίντνεϊ Άλεν, η μυστηριώδης φιγούρα που εμφανίζεται μία μέρα στο σπίτι ενός φτωχού παιδιού, γνωρίζοντας ήδη το ταλέντο της στα μαθηματικά και τις επιστήμες. 

Ο σκοπός μου ήταν να υπονοήσω ότι ινστιτούτο και ιδρυτής δεν είναι και τόσο αθώοι, όσο φαίνονται. Και ίσως κρύβονται άλλου είδους κίνητρα πίσω από τις ριζοσπαστικές έρευνες που προσπαθούν να θεραπεύσουν ασθενείς μέσα από την αποθήκευση της συνείδησής τους σε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Ίσως πάντοτε κρύβονται σατανικά κίνητρα πίσω από ανάλογες ευγενείς προθέσεις...

νύχτα στο νησί

Τη νύχτα σ’ ένα νησί

Πάμπλο Νερούντα

Όλη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου κοντά στη θάλασσα, στο νησί. Ήσουν άγρια και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό.

Ίσως πολύ αργά ενώθηκαν τα όνειρά μας, στα ψηλά ή στα βαθιά, στα ψηλά σαν κλαδιά που κουνάει ο ίδιος άνεμος, στα χαμηλά σαν κόκκινες ρίζες που αγγίζονται.

Ίσως το όνειρό σου χωρίστηκε από το δικό μου και στη σκοτεινή θάλασσα με έψαχνε όπως πρώτα υπήρχες όταν δεν ακόμα, όταν χωρίς να σε διακρίνω έπλεα στο πλάι σου, και τα μάτια σου έψαχναν αυτό που τώρα – ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό – σου δίνω με γεμάτα χέρια, γιατί εσύ είσαι το κύπελλο που περίμενε τα δώρα της ζωής μου.

Κοιμήθηκα μαζί σου όλη τη νύχτα, ενώ η σκοτεινή γη γυρίζει με ζωντανούς και νεκρούς, και σαν ξύπνησα ξάφνου καταμεσής στη σκιά το μπράτσο μου τύλιγε τη μέση σου. Ούτε η νύχτα, ούτε ο ύπνος μπόρεσαν να μας χωρίσουν.

Κοιμήθηκα μαζί σου και ξύπνησα με το στόμα σου βγαλμένο από τον ύπνο να μου δίνει τη γεύση από τη γη, από τη θάλασσα, από τα φύκια, από το βάθος της ζωής σου, και δέχτηκα το φιλί σου μουσκεμένο από την αυγή σαν να έφθανε από τη θάλασσα που μας περιβάλλει.

(από τα 100 ερωτικά σονέτα)

megistovelinekes

σονέτο της νυκτός

Σαν γλύπτη αρχαίου καλλιτέχνημα 

Διαγράφεται η πλάτη σου 

Καθώς ξαπλώνεις δίπλα μου γυμνός 

Η σκέψη σου ανέφελη 

Και τα πολύχρωμα σου όνειρα 

Ζωγραφίζουν στο πρόσωπό σου 

Χαμόγελο μικρού παιδιού 

Το αγόρι που έκανε σκανταλιά 

Ξυπνάει 

Όταν εσύ βυθίζεσαι 

Σε ύπνο γαλήνιο 

-Πόσο όμορφος γίνεται όταν παύεις να αντιστέκεσαι στον εαυτό σου!- 

Για να φωτίσει η παρουσία σου τα σκοτάδια μου 

Και η σιγανή ανάσα σου να γίνει σονέτο της νυκτός 

Σε ξενύχτι επουράνιο 

Λύτρωση να χαρίσει 

Στην ψυχή 

Του καταραμένου ποιητή.

Στίχων Οφειλές, 2017

there is a poem

there is a poem                    

scratched onto the walls of my                    

throat                    

no one has heard it                    

but it is there                    

The Signs as Virginia Woolf Quotes

The Signs as Virginia Woolf Quotes

Aries: “No need to hurry. No need to sparkle. No need to be anybody but oneself.”

Taurus: “ One cannot think well, love well, sleep well, if one has not dined well.”

Gemini: “I am reading six books at once, the only way of reading; since, as you will agree, one book is only a single unaccompanied note, and to get the full sound, one needs ten others at the same time.”

Cancer: “Nothing thicker than a knife’s blade separates happiness from melancholy.”

Leo: “Blame it or praise it, there is no denying the wild horse in us.”

Virgo: “I really don’t advise a woman who wants to have things her own way to get married.”

Libra: “I am made and remade continually.”

Scorpio: “All extremes of feeling are allied with madness.”

Sagittarius: “I have a deeply hidden and inarticulate desire for something beyond the daily life.”

Capricorn: “What does the brain matter compared with the heart?”

Aquarius: “Lock up your libraries if you like; but there is no gate, no lock, no bolt that you can set upon the freedom of my mind.”

Pisces: “Writing is like sex. First you do it for love, then you do it for your friends, and then you do it for money.”

Macro Literature

Χόρχε Λουίς Μπόρχες: «Ποίημα στους φίλους»

Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις

για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,

ούτε έχω απαντήσεις

για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου ˙

όμως μπορώ να σ’ ακούσω

και να τα μοιραστώ μαζί σου.

Δεν μπορώ ν’ αλλάξω

το παρελθόν ή το μέλλον σου.

Όμως όταν με χρειάζεσαι

θα είμαι εκεί μαζί σου.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου.

Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου

να κρατηθείς και να μη πέσεις.

Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου

δεν είναι δικές μου.

Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο.

Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια

αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις,

όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο

που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου

όταν κάποιες θλίψεις

σου σκίζουν την καρδιά,

όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου

και να μαζέψω τα κομμάτια της

για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.

Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι

ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.

Μόνο μπορώ

να σ' αγαπώ όπως είσαι

και να είμαι φίλος σου.

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν

τους φίλους μου και τις φίλες μου,

δεν ήσουν πάνω

ή κάτω ή στη μέση.

Δεν ήσουν πρώτος

ούτε τελευταίος στη λίστα.

Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο.

Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.

Να εκπέμπεις αγάπη.

Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί.

Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους.

Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες.

Να ακούμε την καρδιά μας.

Να εκτιμούμε τη ζωή.

Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι

ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος

στη λίστα σου.

Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο.

Ευχαριστώ που είμαι.

- Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Ποιήματα

μετάφρ. Δ. Καλομοίρης , Ελληνικά Γράμματα, 1995

Πηγή: dioti.gr

να χαθείς ολότελα

Καμιά φορά σκέφτομαι:

Τι θα έκανα, αν ξανάρχιζα τη ζωή μου;

Πάλι εδώ θα έφτανα στην άκρη του κόσμου.

Και ίσως θα πρέπει να χαθείς ολότελα

για να μάθεις κάποτε ποιος είσαι...

Τάσος Λειβαδίτης

just…After.

“My life before him was so simple and decided, now after him...It's just...After.” 😭😭😭😭

— Anna Todd (@annatodd) November 8, 2017

My life before him was so simple and decided, now after him…It’s just…After.

- Anna Todd

unintentionally

“The idea of you reading what I write about you scares the hell out of me, But In the same time, Whenever I write something, I just hope that somehow, It’ll find its way to you, unintentionally.”

-This much of love should be hidden, even if it was mine.

xx-iv

ΧΩΡΙΣ

Οι χιλιάδες λεπτομέρειές σου,

που δε θα μάθω,

είναι επώδυνες ακίδες

σ' εκείνη την περιοχή

του εγκεφάλου μου

που θα σ' αγαπούσε,

αν είχες μείνει.

- ΧΩΡΙΣ,

ποίηση Μιράντας Παπαδοπούλου

Τ.Λ.

“Αύριο”, λες, και μέσα σ’ αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ. Να ‘σαι τόσο πρόσκαιρος, και να κάνεις όνειρα τόσο αιώνια!

Γενέθλιο Τάσου Λειβαδίτη 20.04.1922

Τον έρωτα που θα μυρίζει γιασεμί και κανέλα

Άτιτλο

Να ξέρεις, δεν έμειναν πολλά,
μονάχα ένα δύο ψίχουλα ελπίδας,
κάθε φορά που γυρνούσες την πλάτη, κάθε φορά που αράδιαζες φθηνές δικαιολογίες, κάθε φορά που ένιωθα το στήθος μου να βαραίνει, τότε σιωπηλά η ελπίδα μου εξαφανιζόταν.
Ενα - δύο ψίχουλα και κρατώ την δειλία μου στην πλάτη.
Εγώ που περήφανη νόμιζα πως κυριαρχούσα το μυαλό και την καρδιά μου.
Νόμιζα, δεν ήταν αλήθεια,
μια δειλή σου λέω είμαι, που ξέρει πως είσαι κάτι ψεύτικο και δεν κλείνει την πόρτα για να ψάξει το αληθινό, τον έρωτα που θα μυρίζει γιασεμί και κανέλα, ένα έρωτα που θα τον ζουν δύο.

Lonelyescaper

kamiapoihsh

the kind of kiss

It was the kind of kiss that made me know that I was never so happy in my whole life.  

- Stephen Chbosky / The Perks of Being a Wallflower

Who prays for Satan?

Who, in eighteen centuries, has had the common humanity to pray for the one sinner that needed it most?

April

EDITORIAL

April is the cruelest month, breeding lilacs out of the dead land,

mixing memory and desires, stirring dull roots with spring rain.

- T.S. Eliot, Waste Land

Μίλα μου για audio books

Ακούστε ελεύθερα 4 σημαντικά audio books με τη φωνή των συγγραφέων τους (Άλκη Ζέη – Κώστας Ακρίβος – Σοφία Νικολαΐδου – Πέτρος Τατσόπουλος)

Οι εκδόσεις Μεταίχμιο, λαμβάνοντας υπόψη όλους εκείνους που θέλουν να διαβάσουν, αλλά είτε λόγω έλλειψης χρόνου είτε λόγω προβλημάτων όρασης δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα, προσφέρουν εντελώς δωρεάν βιβλία που ακούγονται ή αλλιώς audio books. Βιβλία γραμμένα από την πένα δημοφιλών συγγραφέων σε μια αφήγηση-ερμηνεία των ίδιων των δημιουργών τους, η οποία υπόσχεται να μεταβάλει την επαφή με τη λογοτεχνία σε μια διαφορετική και εντελώς ξεχωριστή εμπειρία, και παράλληλα έχει και αρχειακή αξία.

Ακούστε λοιπόν με τη φωνή των δημιουργών τους ολόκληρα βιβλία, ενώ μετακινείστε με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, οδηγείτε ή ταξιδεύετε, αθλείστε, μαγειρεύετε ή κάνετε τις βαρετές δουλειές του σπιτιού. «Διαβάστε» παντού με τα βιβλία που ακούγονται: στην εξοχή ή στο πάρκο, στο γυμναστήριο, στον περίπατο, σε αίθουσες αναμονής, στην παραλία, στο μπαλκόνι ή στον κήπο σας, το βράδυ στο κρεβάτι, ακόμα και στην μπανιέρα σας.

Την εμβληματική Άλκη Ζέη να αφηγείται την ιστορία των πρώτων είκοσι πέντε χρόνων της ζωής της, τα οποία διαμόρφωσαν τη μετέπειτα πορεία της. Μια ολόκληρη εποχή ζωντανεύει μέσα από τη συναρπαστική της αφήγηση στο βιβλίο της Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο.

Το Πανδαιμόνιο του Κώστα Ακρίβου, ένα μυθιστόρημα που έκανε αίσθηση και συγκρίθηκε με την Πάπισσα Ιωάννα του Ροΐδη και Το όνομα του ρόδου του Ουμπέρτο Έκο.

Το Απόψε δεν έχουμε φίλους της Σοφίας Νικολαΐδου, ένα βραβευμένο μυθιστόρημα για τρεις γενιές Ελλήνων που προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή τους, την ώρα που η Ιστορία δείχνει τα δόντια της.

Το βιβλίο Η καλοσύνη των ξένων του Πέτρου Τατσόπουλου, στο οποίο ο καταξιωμένος συγγραφέας ανατέμνει την ιστορία της υιοθεσίας του. Ένα βιβλίο με γενναίες δόσεις χιούμορ και άλλες τόσες κυνισμού που, κατά γενική ομολογία, διαβάζεται απνευστί.

[ Πηγή: www.metaixmio.gr, www.openbook.gr ]