Όταν ξαναβρεθούμε, θα σου πω αν πράγματι σε θέλω

Είναι εκείνη η στιγμή που οι δείκτες του ρολογιού σέρνονται λες και τους έχει κάποιος καρφώσει για να δείχνουν πάντα την ίδια ώρα. Είναι εκείνα τα λεπτά που μοιάζουν ατέλειωτες ώρες αναμονής και προσμονής. Κι εγώ κοιτάω μια το ρολόι, μια τον εαυτό μου στην οθόνη του κινητού. Είναι που η άτιμη η ώρα δεν αλλάζει αισθητά κι εμένα η καρδιά μου τραντάζεται μέσα απ’το στήθος. Ίσως να την ακούνε κι οι περαστικοί, δεν ξέρω. Τα πόδια μου ακίνητα, λες και κάποιος τα ‘χει κολλήσει στο έδαφος. Όσο γρήγορα ταξιδεύει το μυαλό μου, άλλο τόσο παγωμένο μοιάζει να ‘ναι το σώμα μου. Παγωμένο στο χώρο και στο χρόνο. Εκεί, κολλημένο σε μια στιγμή, στη στιγμή που σ’ αντικρίζω ξανά.

Είναι που συναισθήματα μαζί μπερδεμένα κόβουν βόλτες μέσα μου. Οι πεταλούδες στο στομάχι που λένε θα ‘ναι. Αυτό που ξέχασαν ν’ αναφέρουν όμως, είναι πως οι άτιμες φέρνουν ανακατωσούρα και σύγχυση μαζί τους. Άγχος κι ενθουσιασμό. Ίσως να ‘ναι ο κόμπος τελικά, εκείνος ο γνωστός. Όλα τα παράδοξα μαζί έρχονται να ξαποστάσουν εκεί, μπροστά μου. Για να τα δω και να τα νιώσω μέχρι το κόκκαλο. Το μυαλό φτιάχνει εικόνες, ξέρεις. Εικόνες όμορφες, παραμυθένιες ίσως. Εικόνες όπου ‘χουν εμένα κι εσένα πρωταγωνιστές. Εσύ απέναντί μου, χωρίς διαχωριστικά κι αποστάσεις πια. Με σάρκα και οστά μπροστά μου, για να σ’αγγίξω, να σε χαïδέψω τρυφερά, να σε φιλήσω. Εκείνη τη στιγμή μόνο θύμισέ μου, να σου πω αν πράγματι σε θέλω.

Μη με παρεξηγείς, δε θέλω να σ’απογοητεύσω, ούτε ψέματα θέλω να σου πω. Μα να, είναι που τόσο καιρό έχω φτιάξει τη δική μου όμορφη ιστορία και για τους δυο μας. Εκείνη που περπατάμε χέρι-χέρι και μου λες κάτι και γελάω. Που γέρνω το κεφάλι μου στον ώμο σου κι η φωνή σου φτάνει σαν τραγούδισμα στ’ αυτιά μου. Που σε μυρίζω για να μπορέσω ν’ανασάνω. Εκείνη που μας βλέπουν οι περαστικοί και κάπως ζηλεύουν που είμαστε τόσο αξιοθαύμαστοι και ταιριαστοί. Λες κι είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. Μα είναι που εκείνη η ιστορία είναι η δική μου. Που σ’έχω τοποθετήσει προσεγμένα και σου ‘χω δώσει ρόλο πρωταγωνιστικό, μα με σενάριο που έχω γράψει μόνο εγώ. Ιδανικά, τις ίδιες λέξεις θα ‘ρθεις να μου πεις, εκείνες που στη φαντασία μου με κάνουν να σε θέλω τόσο. Να θυμηθώ όμως να σου πω, αν τελικά τις ήθελα στ’ αλήθεια. Εκείνη που λες τη στιγμή, που θα σ’έχω απέναντί μου.

Όταν σε ξαναδώ, χωρίς προβαρισμένες ατάκες και χρόνο προετοιμασίας, χωρίς φίλτρο σε σκέψεις, λόγια, συμπεριφορές. Να καταλάβω πόσο θέλω τελικά, τον αφιλτράριστο εαυτό σου. Το απροετοίμαστο, μα ειλικρινές σου πρόσωπο. Αυτό που δε μελέτησε προτού να μου μιλήσει. Που δε σκέφτηκε και μια και δυο φορές πριν απαντήσει. Κι εσύ εμένα, χωρίς το έξυπνο καβούκι μου, χωρίς τα λόγια που κρύβουν ανασφάλειες κι αδυναμίες. Μα μόνο μάτια που μιλάνε, μάτια που μαρτυρούν αυτά που άσκοπα πασχίζουν για να κρύψουνε τα στόματά μας. Κι όσα θα καταφέρουμε να κρύψουμε στο τέλος, θα ‘χουνε ήδη ειπωθεί μέσ’απ’το βλέμμα.

Θα ‘ναι η στιγμή που θα δω αν η φτιαχτή επικοινωνία της όμορφής μου ιστορίας ζει και πίσω, στα παρασκήνια. Αν τα σώματά μας θα γίνουν συγκοινωνούντα δοχεία με μια χημεία που θα τα ενώνει ανεξέλεγκτα. Δε θα μου πάρει χρόνο πολύ, μη μου φοβάσαι. Φτάνει μονάχα να σταθείς πάλι μπροστά μου. Να νιώσω το δέρμα σου όταν με τ’ ακροδάκτυλά σου θα κάνεις βόλτες στο κορμί μου. Τότε ναι, θα ξέρω πια σίγουρα αν η σπίθα θα γίνει φλόγα που θα κάψει και τους δυο μας. Θα ξέρω σίγουρα αν νιώθω εκείνο το «απερίγραπτο» που λένε οι ερωτευμένοι. Αυτοί που αδυνατούν να δώσουν ορισμούς και να βάλουν τα αισθήματά τους σε σειρά. Που ένα συνονθύλλευμα συναισθημάτων τους οδηγεί και κάποτε τους καθορίζει. Τότε, θα ξέρω σίγουρα πως είναι πεταλούδες που πετάνε στο στομάχι, μα δε μπερδεύουν. Παρά μόνο κάνουν την καρδιά να φτερουγίζει στο ρυθμό τους.

Τότε. Όταν οι δυο μας θα βρεθούμε και μια αναπνοή μοναχά θα είναι πια το διαχωριστικό μας. Όταν θα δεις όλες τις ρωγμές μου μία-μία κι από κοντά. Όταν θα μετρήσω τα ψεγάδια σου και θα ‘ναι ανύπαρκτα μπροστά στον ηλεκτρισμό που θα μου φέρνει η ύπαρξή σου. Όταν το «απερίγραπτο» που λένε οι ερωτευμένοι, θα μοιάζει μικρό κι ασήμαντο μπροστά στο νέο κόσμο που άνοιξες εσύ μπροστά μου. Τότε. Μόνο τότε, θα σου πω πως πράγματι σε θέλω.

Συντάκτης: Άνδρη Χριστοφή

Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου

Pillowfights

14 Lines From Love Letters or Suicide Notes

“I cannot imagine how we forgive ourselves for all the things we didn’t say until it’s too late!”

- Doc Luben - 14 Lines From Love Letters or Suicide Notes.

xx-iv

Ήρθες και μου ξύπνησες αισθήματα πρωτόγνωρα

Γράφει η Σ. 

Σημείο στο χρονοδιάγραμμα; Αρκετοί μήνες πίσω. Τοποθεσία; Αλήθεια χρειάζεται να την αναφέρουμε; Τη γνωρίζουμε κι οι δυο πολύ καλά. Όπως και το γεγονός ότι έκανες πως δεν με είδες εκείνη την πρώτη φορά. Μικρές λεπτομέρειες όμως όλα αυτά σε σχέση με όσα ακολούθησαν.

Θα με έλεγες επιλεκτική, περίεργη ή ακόμη και ιδιόρρυθμη -όπως θέλεις χαρακτήρισέ το- με κάθε λογής σχέση μου. Ωστόσο, από την πρώτη στιγμή που σε αντίκρισα κατάλαβα πως ήσουν αυτό που πραγματικά ποθούσα. Δε χρειαζόταν να σου μιλήσω για να το καταλάβω. Αυτό ήταν μετέπειτα μια απλή επιβεβαίωση του ενστίκτου μου. Γνωρίζω πως όλα έγιναν γρήγορα και ίσως δεν ήταν πλήρως συμβατά με όσα είχες ως ιδανικά στο μυαλό σου. Πότε όμως πάνε όλα βάσει σχεδίου; Στην τελική δεν ήταν ιδανικά ούτε και για εμένα. Είμαι ευγνώμων βέβαια που σε γνώρισα και αυτό είναι υπεραρκετό.

Όλα κύλησαν με ταχείς ρυθμούς και ταχύτατα κιόλας έληξαν. Τα λάθη; Πολλά. Γιατί να αναλωθούμε όμως σε αυτά; Μόνο δυσάρεστες αναμνήσεις αφυπνίζουν. Κι εσύ ήσουν ό,τι πιο όμορφο έχει υπάρξει στη ζωή μου. Μου ξύπνησες αισθήματα που κανείς πριν από σένα δεν είχε καταφέρει να φέρει στην επιφάνεια. Ίσως σκέφτεσαι ότι δεν μπορείς να αισθανθείς κάτι έντονο για οποιονδήποτε όταν γνωρίζεστε μονάχα λίγο καιρό. Και να σου πω και κάτι μεταξύ μας; Ούτε εγώ το πίστευα στο παρελθόν. Φυσικά όλα είναι εφικτό να ανατραπούν. Μαζί σου έζησα καταστάσεις πρωτόγνωρες. Δεν ήταν όλες εξίσου όμορφες και χαλαρές. Βέβαια δε σκέφτηκα ποτέ να παραιτηθώ από εσένα παρά τις όποιες συνθήκες και δυσκολίες εμφανιζόταν στο διάβα μου. Ήσουν ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα για μένα. Ένα μάθημα στο οποίο βέβαια δεν ήμουν και πολύ καλά διαβασμένη! Θα σου αποκαλύψω κι ένα μυστικό εδώ που φτάσαμε. Μου άρεσαν και συνεχίζουν να μου αρέσουν τα πάντα πάνω σου. Ακόμη κι εκείνες οι μικρές λεπτομέρειες στη συμπεριφορά σου για τις οποίες γκρίνιαζα. Κάθε έκφρασή σου, κάθε μορφασμός του προσώπου σου.

Πλέον έχει περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα από την τελευταία φορά που είχα νέα σου. Μένοντας μόνη αναλογίστηκα τη μεταξύ μας σχέση, τα λάθη μας, τα σωστά. Έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα μέσα μου. Το μόνο που παραμένει ακέραιο είναι όσα νιώθω για σένα. Δεν ήσουν απλώς ένας περαστικός σε αυτό το ταξίδι μου. Είμαι σίγουρη πλέον γι’ αυτό.

Δεν ήμουν ποτέ καλή με τα λόγια. Ίσως θα ήθελες να ακούς περισσότερα από αυτά. Τα αισθήματά μας όμως είναι μακράν καλύτερα από τα λόγια που τα περιγράφουν. Κι εγώ δε θέλω να σου παραθέσω για ακόμη μία φορά δύο σκόρπιες λέξεις. Πνίγομαι από την επιθυμία να στις εκφράσω και να στις αποδείξω έμπρακτα. Γιατί σου αξίζει να τα εισπράξεις όλα αυτά…

Υ.Γ. Σου χρωστάω ένα ταξίδι. Δεν ξεχνάω τίποτα από όσα μου έχεις πει!

Pillowfights

Άπιαστα όνειρα

Οι άνθρωποι που αγάπησα εγώ ζούσανε πάντα μακριά μου ή πολύ κοντά έτσι ώστε να τους κάνει κάτι να αντιληφθούν ότι είμαι μοναδική για'κείνους κι αναντικατάστατη, κάτι που έτσι κι αλλιώς έχω κατά κάποιον τρόπο και σχεδόν δεχτεί, βλέπεις και το να παίρνεις κάτι σαν δεδομένο σε αυτή την ζωή σε κρατάει πολλές φορές μακριά από την ουσία.

Ζούσανε μέσα από την φαντασία μου, ή και σκέτα μέσα σε αυτήν. Τελεία.

Τους έπλαθα έτσι όπως ήθελα, δεν τους έβλεπα αρκετά γιατί υπήρχε πάντα η δικαιολογία της απόστασης, αλλά αυτό έβγαζε και κάτι το θετικό μιάς και δεν υπήρχε έτσι κι η τριβή που θα είχε μιά κάποια άλλη σχέση, η οποία δεν θα εμπεριείχε απόσταση, δεν περνούσαμε μέσα από ανούσιους καθημερινούς καυγάδες, κρατούσαμε μόνο την ουσία και λίγες κουβέντες στο τηλέφωνο..

- Μ'αγαπάς ;

- Σ'αγαπώ..

Μια ανάσα κι ύστερα κλείσιμο της γραμμής. Γιατί οι σχέσεις εξ αποστάσεως δεν ζούνε όπως οι κανονικές σχέσεις, δεν αναπνέουν όπως οι κανονικές, γιατί θέλει τελικά πολύ τσαγανό, δυνατά συναισθήματα, επιμονή κι υπομονή για να αποφασίσεις να κάνεις σχέση εξ αποστάσεως και πόσο μάλλον να την διατηρήσεις, ή και κάποιες άλλες φορές, μπορεί να κρύβει μόνο μεγάλη ανασφάλεια και διακαή πόθο να έχεις αυτό που εκ των πραγμάτων δεν μπορείς, ή είναι δύσκολο ν'αποκτήσεις ..!

Για τους πολύ πονηρούς και ψαγμένους κάποιες φορές κρύβει και πόνο, βασικά όχι γι'αυτούς τους ίδιους, για τους άλλους που επιλέγουν εκείνοι, βολεύει βλέπεις πολύ κι αυτούς που επιθυμούν να διατηρούν πολλές και παράλληλες σχέσεις, αυτούς που δεν έμαθαν ακόμα να παίζουν με ανοιχτά τα χαρτιά τους, αυτούς που αν ήξεραν να παίζουν σωστά, θα μπορούσαν να είχαν κερδίσει σε όλα τα παιχνίδια κάποιων άλλων, αλλά μπλόφαραν κι έχασαν.

Από την άλλη οι άνθρωποι της φαντασίας μου είναι οι πιο ωραίοι, εκείνους πάλι δεν τους έχω δει ποτέ από κοντά, ή αλλιώς δεν τους έχω ζήσει μέσα στην καθημερινότητα μου, οπότε και δεν μπορώ ολότελα να τους κρίνω, μπορώ όμως να τους φαντάζομαι μέσα από αυτά που λένε και μου τάζουν, φροντίζοντας πάντα να με διαβεβαιώνουν για το πόσο ισχύουν φορώντας κάθε φορά το πιο ωραίο τους χαμόγελο ή αυτό που φαντάζομαι και θέλω εγώ να έχουν.

Αυτούς τους δέχομαι στη ζωή μου δίχως πολλές σκέψεις, δεν πιάνουν χώρο, παρά μόνο στη σκέψη μου και πως θα ήταν δυνατόν να πιάνουν ; Αφού κάποιες φορές δεν υπάρχουν καν.. !

Αυτοί είναι που δεν με στεναχωρούν σχεδόν ποτέ, αυτούς κι όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότερο τους προτιμάω, δένομαι μαζί τους, με γεμίζουν με τόσο όμορφα όνειρα κι υποσχέσεις απ'αυτές που δύσκολα δίνει κανονικά ένας άνθρωπος, πόσο μάλλον κάποιος που δεν έχεις δει ποτέ σου..

Κι εμένα κακά τα ψέμματα, μου άρεσαν πάντοτε τα όνειρα, με πήγαιναν αλλού, με έβγαζαν σχεδόν ανέξοδα σε μέρη όπου ποτέ άλλοτε δεν είχα ξαναβρεθεί, αλλά μου άρεσαν, μου έδιναν δύναμη να προσπαθώ, μεταμορφωνόντουσαν σε άνεμο κι εγώ σε καράβι και μου ήταν τόσο απαραίτητα για να συνεχίσω να κινούμαι. Έδιναν κάθε τόσο φτερά στην φαντασία μου και κάποιες φορές αληθινό λόγο ύπαρξης στα συναισθηματά μου.

Αυτούς τους αγάπησα περισσότερο μέσα από την φαντασία μου ή όπως έγραψα και πριν, μόνο μέσα σε αυτήν, οπότε πλησιάζουν και πιο κοντά στο ιδανικό.

Δεν τους έζησα ποτέ μου, δεν με πλήγωσαν, οπότε υπήρχε πάντα λόγος να τους διατηρώ σαν μιά άσβεστη και τόσο ζεστή φλόγα μέσα στα ονειρά μου, ή τους έζησα τόσο λίγο και μέσα σ'ένα τόσο ιδανικό πλαίσιο σχεδόν μιάς 'κάποιας' ημιτελής σχέσης που όμως μέσα σε αυτό το λίγο τους, πρόλαβα και τους αγάπησα αρκετά για να θεωρώ ότι δεν μπορούν και να με βλάψουν. Αγάπησα όλες εκείνες τις όμορφες στιγμές που μου χάρισαν, τους λάτρεψα γιατί είχα το προνόμιο να μη τους γνωρίζω αρκετά κι υπήρξαν και κάποιες φορές που αυτό το εκμεταλεύτηκα κι εγώ όσο κι εκείνοι, απλά ίσως εγώ για διαφορετικούς λόγους.

Οι άνθρωποι της φαντασίας μου είχαν πάντοντε ένα ιδανικό στοιχείο ,απο'κεινα τα τόσο δυνατά, που αν τα αφήσεις ν'αποκτήσουν λίγη μεγαλυτερη υπόσταση μέσα σου μπορούν να σε κάνουν να κυνηγάς ακόμα και μιά ζωή κάτι από το άπιαστο..!

Με στοιχειώνουν όμως κάθε λίγο, γιατί σκέφτομαι ότι αν όντως με ήθελαν έτσι δυνατά όπως υποστηρίζουν ότι με θέλουν, ή όπως εγώ, γιατί δεν έχουν έρθει μέχρι τώρα να με βρούν ;

Μα ύστερα πλάθω ένα παραμύθι απο'κεινα που με παρηγορούν και καθησυχάζουν πιο πολύ το όποιο κομμάτι λογικής μου'χει απομείνει, μάλλον το πιο ισχυρό και τυλίγομαι μαζί με αυτό και την κουβέρτα μου, ενώ κοιμάμαι πάλι μόνη.

Είναι οι άνθρωποι που αγάπησα στα αλήθεια τόσο μακριά ή απλά αυτό βόλευε πάντα πιο πολύ την αλήθεια που χρόνια τώρα προσπαθώ απλά ν'αποκοιμίσω ;

freedomeleftheria

there is a poem

there is a poem

scratched onto the walls of my

throat

no one has heard it

but it is there

Ο ένας πάνω στον άλλο

Γράφει η Ο. 

Βρισκόμαστε πάλι να σμίγουμε. Άλλη μια φορά οι ανάσες δυνατές, ξεφεύγουν από τα χείλη χωρίς φραγμούς και το μόνο που μένει, είναι οι άναρθρες κραυγές μας, που προσπαθούν να καλύψουν τη σιωπή του δωματίου. Ένα πάθος που ξεχειλίζει σαν χείμαρρος, όταν τα χέρια μας πασχίζουν ν’ ανακαλύψουν τις κρυμμένες μας αισθήσεις, καθώς δοκιμάζουν να διεγείρουν κάθε νοητό ή σωματικό κύτταρο του εκστατικού κορμιού μας.

Χορδές τα σώματά μας, που τεντώνονται και πιέζονται στο έπακρο, προκειμένου να συνθέσουν τις πιο μυστικές μας ερωτικές μελωδίες. Εκείνες που ψιθυρίζουμε τραγουδιστά κι ακατάπαυστα ο ένας μέσα στα αφτιά του άλλου, στις μοναδικές στιγμές της δικής μας μυστικής ένωσης.

Είναι κι εκείνα τα αγγίγματα, που σέρνονται αργά πάνω στο δέρμα μας και τα πυρωμένα ακροδάχτυλά μας γίνονται στάχτη κάθε φορά, που γεύεται ο ένας τον άλλο. Αργόσυρτες διαδρομές, διερευνητικές, που επαναλαμβάνονται ασίγαστα, με σκοπό να επισημανθεί κάθε αχαρτογράφητη σπιθαμή των κορμιών μας. Κάθε εκατοστό, κάθε χιλιοστό, κάθε νοητή συντεταγμένη μας. Βλέφαρα που μισοκλείνουν αισθαντικά καθώς η αγκαλιά μας, ανοίγει και μας καταπίνει σε ένα από τα πολλά παιχνίδια των αισθήσεων.

Τα χέρια σου γραπώνονται εξακολουθητικά και με δύναμη. Έτσι για να πιαστείς, για να μην ξεφύγεις και παρασυρθείς με ορμή στο παραμύθι σας. Γιατί φοβάσαι μήπως εγκλωβιστείς στον κόσμο του ονείρου και δε θα καταφέρεις να δραπετεύσεις ποτέ ξανά στη χώρα το πραγματικού. Γαντζώνεσαι εκεί λοιπόν έστω και για μερικά νωθρά δευτερόλεπτα.

Θα επιχειρήσεις να σηκωθείς αφήνοντας πίσω σου τα τσακισμένα, ιδρωμένα σεντόνια για να κοιτάξεις έξω από το παράθυρο. Το ανοίγεις τόσο όσο χρειάζεται, ώστε να εισβάλλει στο δωμάτιο, ο θόρυβος της πόλης, η θολότητα από τα αδύναμα φώτα της, οι σκιές που ορθώνονται πελώριες και νευρικές στους γκρίζους τοίχους, ο απαλός άνεμος που τον νιώθεις στο πρόσωπό σου να σβήνει την έξαψή σου.

Θα γυρίσεις πίσω να κοιτάξεις, θα χαμογελάσεις και θα ρωτήσεις αν θέλει λίγο ακόμα κόκκινο κρασί. Θα γνέψει καταφατικά, θα γεμίσεις τα ποτήρια, θα το νιώσεις πρώτα να υγραίνει τ΄ άπληστα χείλη σου κι έπειτα να κυλά μέσα στις φλέβες σου, να σε ζαλίζει όμορφα, να σε χαλαρώνει περισσότερο. Θα χαμογελάσεις, ενώ θα γευτείς και πάλι τα χείλη του δαγκώνοντάς τα, σε μια προσπάθεια να κλέψεις λίγες από τις πνοές. Ακόρεστα, αχόρταγα, λαίμαργα σαν ένας αδιαμφισβήτητος εγωκεντρικός πλεονέκτης. Θ΄ αφήσεις το κρασί να χυθεί πάνω στο δέρμα μας γλείφοντας τις σταγόνες του με την άκρη της γλώσσας σου. Μία, μία, αργά, νιώθοντας, τα κορμιά μας να δονούνται από τον ανήκεστο ίμερο. Θα τιθασεύσεις με δύναμη τ’ άτσαλα ριγμένα τσουλούφια μας, πάνω στα υγρά μέτωπά μας και θα σύρεις ένα μικρό, κτητικό φιλί εκεί ψηλά.

Ο ήχος του αναπτήρα θα θρυμματίσει τη σιωπή για άλλη μια φορά, καθώς το τσιγάρο ανεβαίνει στα χείλη και ο καπνός του εισέρχεται με βουλιμία στις ανάσες μας. Η λάμψη της φλόγας του, θα χαρακώσει το σκοτάδι σε μια ανώφελη προσπάθεια να φωτίσει στιγμιαία τα γυμνά κορμιά μας και τις σκιές που τρεμοπαίζουν ανήσυχες πάνω τους. Πνευμόνια που πλημμυρίζουν, κύτταρα που τεντώνονται διεγερμένα κάτω από την επιρροή της, μάτια που κλείνουν φέρνοντας στο μυαλό σκηνές από το έντονο πάθος που ανασύρθηκε μέσα από τα κορμιά μας. Μένουμε κι οι δυο σιωπηλοί με ένα ευτυχισμένο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο. Δάχτυλα που κινούνται και μπερδεύονται μεταξύ τους καθώς ο ένας προσπαθεί να κρατήσει λίγη από την αίσθηση των αγγιγμάτων που προηγήθηκαν. Παλάμες που ενώνονται σφικτά γιατί πλανάται μεταξύ μας, εκείνος ο ανυπόταχτος φόβος, μήπως χαθεί η μνήμη της αφής μας στη λήθη του χρόνου.

Θα τραβήξεις το σεντόνι από πάνω σου και θα κατευθυνθείς στο ψυγείο για μια επιδρομή στις ακόρεστες δίψες, που λαίμαργα ξεπηδούν από το στόμα σου. Το κουτάλι θα βυθιστεί στο παγωτό, που πρόσκαιρα θα κατευνάσει τις απαιτήσεις του ουρανίσκου σου. Θα γεμίσεις μ’ αυτό το σώμα μας για να διακρίνεις άλλη μια φορά τους αδιόρατους πόρους του δέρματος να ξεσηκώνονται κάτω από τον χορό των αισθήσεων. Θα γελάσουμε δυνατά καθώς πασαλείβουμε τα πρόσωπά μας με γεύσεις παγωμένης σοκολάτας.

Κι η μουσική θα ξεχυθεί με μιας στο χώρο γεμίζοντας τα μάτια με εικόνες από διασκευασμένες ερασιτεχνικές παραστάσεις. Τραγούδια που συνδέονται μαζί μας, που περιχαρακώνουν και σημαδεύουν τις μυστικές, ιδιαίτερες διαδρομές των προσωπικών στιγμών μας. Τραγούδια, που όταν ακούγονται σε άσχετες στιγμές, μας φέρνουν στο νου τις μικρές ανεξάντλητες αιωνιότητες της ιστορίας μας.

Θα αγκαλιαστούμε άλλη μια φορά πάνω στα τσαλακωμένα σεντόνια καθώς ο κύκλος της συναινετικής μας αποπλάνησης που μόλις έκλεισε, ανοίγει ξανά από την αρχή.

Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου

Πηγή: Pillowfights

Situationship

Situationship· ούτε εσείς δεν ξέρετε τι συμβαίνει μεταξύ σας

Αλό και καλησπέρα στους απανταχού ερωτευμένους και μη αυτής της γης! Έχουμε σίγουρα ακούσει ή/και διαβάσει σε διάφορα μέρη για όρους που προσπαθούν να οριοθετήσουν τις ερωτικές σχέσεις μεταξύ δύο ανθρώπων. Τέτοιοι είναι το “friends with benefits”, το “f**k buddies” (ναι, είναι διαφορετικά μεταξύ τους, κι εγώ προσφάτως το έμαθα), την «ελεύθερη σχέση» αλλά και την κλασική, ξεκάθαρη full out σχέση όπως σχεδόν όλοι μας την ξέρουμε. Έχεις, όμως, ακούσει ξανά τον όρο “situationship”; Μέχρι πρότινος, ούτε κι εγώ. Αν ούτε κι εσύ, μείνε μαζί μου για να ανακαλύψουμε μαζί αυτό το είδος ανθρώπινης διάδρασης.

Ο όρος “situationship” είναι μία λέξη που προέρχεται από το blending των λέξεων “situation” και “relationship”. “Well done, Sherlock!” θα μου πείτε τώρα, ωστόσο τα συστατικά της λέξης μπορούν να βοηθήσουν έτσι ώστε να καταλάβουμε λίγο καλύτερα το νόημά της. Τι, όχι;

Είναι πολύ συχνό φαινόμενο να συμβαίνει κάτι ερωτικό στη ζωή μας με κάποιον άλλον άνθρωπο και να αντιμετωπίζουμε από τον περίγυρό μας ερωτήσεις τύπου «και τώρα δηλαδή τα ‘χετε;» (ποια;) ή «και τώρα δηλαδή είστε μαζί» ή και το ακόμα πιο γενικό «και τι είναι, δηλαδή, αυτό που τρέχει τώρα μεταξύ σας;». Σου έχει συμβεί ποτέ να ερωτηθείς κάτι από όλα αυτά και να μην έχεις ξεκάθαρη απάντηση να δώσεις; Αν ναι, σύμφωνα με πολλούς ψυχολόγους και ψυχοθεραπευτές, αυτό που έχεις στη ζωή σου ερωτικά αυτή τη στιγμή ονομάζεται “situationship” και είναι πολύ πιο συνηθισμένο απ’ όσο, πιθανώς, νομίζεις.

Τι στο δαίμονα είναι, λοιπόν, αυτό το “situationship”; Σε αδρές γραμμές, το «τα πάντα όλα» των σχέσεων (συντροφικότητα, πολύ τένις δωματίου, συζήτηση, κοινές έξοδοι με παρέα ή άνευ) χωρίς κρεμμύδι (i.e. επισημότητες). Σε πιο απλά ελληνικά, το situationship συνδυάζει όλα τα προνόμια που θεωρητικά έχει κάποιος με σχέση για τους δυο συμμετέχοντες σε αυτό. Για τον υπόλοιπο κόσμο, όμως, η σχέση του ζευγαριού αυτού είτε είναι περισσότερο κάτι σαν κοινό μυστικό παρά σαν δεδομένο γεγονός είτε δεν υφίσταται καν. Κοινώς, η παρέα και οι κοντινοί άνθρωποι του ζευγαριού ή που θα έχουν μια αδρή ιδέα ότι κάτι συμβαίνει με αυτούς τους δύο ή που θα κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου και ενδεχομένως τα χαμπέρια να φτάσουν σε εκείνους κατόπιν εορτής.

Πήραμε μια τζούρα του τι είναι το ‘situationship’; Αν όχι, μπορεί να το καταλάβουμε λίγο καλύτερα αν μπούμε στη διαδικασία να κατανοήσουμε τι δεν είναι. Δεν είναι ‘friends with benefits’, γιατί εκεί συνήθως προϋπάρχει φιλία μεταξύ των δύο και κάπου στην πορεία εμπίπτει το ερωτικό της κατάστασης. Δεν είναι ‘f**k buddies’, γιατί εκεί η σχέση είναι σχεδόν αμιγώς ερωτική, με ολίγη από φιλικό επίπεδο. Δεν είναι σχέση, γιατί λείπουν οι επισημότητες και η συνύπαρξη σε «επιβεβλημένες» κοινωνικές εκδηλώσεις, καθώς και ένα μεγάλο κομμάτι του «μοιράζομαι την καθημερινότητά μου με κάποιον». Οι κακές γλώσσες λένε, επίσης, ότι συνήθως αυτές οι καταστάσεις καταλήγουν στην ύπαρξη συναισθημάτων από τη μία πλευρά χωρίς να βρίσκουν το αντίστοιχο αντίκρυσμα, πράγμα το οποίο (hopefully) δε συμβαίνει στις σχέσεις. Τέλος, δεν είναι μια απλή ξεπέτα της μίας (ή των περισσότερων) βραδιάς, καθώς οι συμμετέχοντες μοιράζονται πράγματα πέραν ενός φλογερού και παθιασμένου κρεβατιού.

Στο τέλος της ημέρας, όμως, γιατί έχουν τόσο μεγάλη σημασία τα «βαφτίσια» μιας κατάστασης για τα μάτια του κόσμου; Όσο δύο άνθρωποι είναι χαρούμενοι με αυτό που έχουν ο ένας με τον άλλον, οι ταμπέλες που προτείνουν ένα ενδεικτικό όνομα της κατάστασης μεταξύ τους τόσο γι’ αυτούς και (πολύ περισσότερο) για τον υπόλοιπο κόσμο περισσεύουν. Τα προβλήματα ξεκινούν τη στιγμή που σε δυαδικό επίπεδο δεν είναι απολύτως ξεκάθαρα τα πράγματα και υπάρχουν παρεξηγήσεις ως προς τις προθέσεις της μίας ή της άλλης πλευράς. Αλλά αυτό, μάλλον, είναι συζήτηση για κάποιο άλλο άρθρο.

Συντάκτης: Έλενα Καργοπούλου

Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου

Pillowfights

a little longer

“Stay a little longer, for an hour, or a couple years more, or maybe a lifetime.”

- Adonis - Shayef

xx-iv

...and only half dressed

cooking together with wine, music and only half dressed

- wwanderllust

Συζητήσεις με τον καθρέφτη

Βλέπω απέναντί μου μια μορφή. 

Είναι θολή και ακανόνιστη. Το μόνο που μπορώ να διακρίνω είναι μια θλίψη στα μάτια και μια ταραχή στις κινήσεις της. Φαίνεται οικεία και δεν την φοβάμαι. Πλησιάζω προς το μέρος της, πλησιάζει και αυτή. Με την ίδια ταχύτητα, βηματισμό και κινήσεις με μένα. Κοντοστέκομαι. Προς στιγμήν νομίζω πως απέναντί μου βρίσκεται ένας καθρέφτης. Θα ορκιζόμουν πως είναι το είδωλό μου, μα δε βλέπω εμένα, δε μπορώ να με διακρίνω. Φτάνω κοντά της, φτάνει κοντά μου. 

- «Φαίνεσαι χαμένη», μου λέει. «Ρώτησε με ό,τι θες.»

- «Μίλησε μου για την αγάπη», της λέω.

- «Δεν μπορώ να την ορίσω. Πάντα την πλησιάζω και πάντα μου φεύγει. Ξεγλιστρά σαν την άμμο, σαν το νερό από τα χέρια μου. Μα έχω ακούσει γι’ αυτήν στα τραγούδια, την έχω διαβάσει στα ποιήματα, την έχω δει στα βλέμματα των περαστικών, την έχω νιώσει στον τρόπο που άγγιξε την ψυχή μου. Κάποιος, κάτι, κάποτε.»

- «Μίλησε μου για τα όνειρα.»

- «Χωρίς αυτά δε θα ήμουν τίποτα. Τα όνειρα και η ελπίδα πως κάποτε θα φτάσω σ' αυτά με κρατάνε ακόμα εδώ.»

- «Μίλησε μου για τον πόνο.»

- «Δε χρειάζεται να σου πω τίποτε. Κοίταξε με. Είμαι απλά πόνος καλυμμένος με δέρμα. Μα κάθε πόνος κάνει το δέρμα μου πιο δυνατό και ανθεκτικό.»

- «Μίλησε μου για την ευτυχία. Πότε ένιωσες τελευταία φορά ευτυχισμένη;»

- «Ίσως το απόγευμα που ανέβηκα στην ταράτσα και ο ήλιος ζέστανε το κορμί μου. Ίσως το μεσημέρι που βρήκα στο ντουλάπι το αγαπημένο μου γλυκό χωρίς να το περιμένω. Ίσως η βόλτα που έκανα σε εκείνο το πάρκο πριν δυο μέρες. Ίσως εκείνη τη μέρα -δε θυμάμαι πότε- που γελούσα συνέχεια και δυνατά και αληθινά, τόσο που η ευφορία έφτασε σε κάθε κύτταρο του σώματος μου. Για μένα η ευτυχία κρατάει δευτερόλεπτα, ίσως κλάσματα δευτερολέπτου… δεν μπορώ να αντιληφθώ το χρόνο τη στιγμή της ευτυχίας μου. »

- «Μίλησέ μου για τη θλίψη.»

- «Χωρίς αυτήν δε θα εκτιμούσα, δε θα αντιλαμβανόμουν τις στιγμές της ευτυχίας μου. Γι' αυτό και την αγαπώ πλέον. » 

Βλέπω απέναντί μου μια μορφή.

Πόσο άλλαξες εαυτέ μου …

to-feggari-murizei-giasemi

Νερούδα

Πάμπλο Νερούδα - [12 Ιουλίου 1904 - 23 Σεπτεμβρίου 1973]

Απ' όσα πράγματα έχω δει,

μονάχα εσένα θέλω να εξακολουθώ να βλέπω,

απ' ό,τι έχω αγγίξει,

μονάχα το δέρμα σου θέλω ν' αγγίζω:

αγαπώ το πορτοκαλένιο γέλιο σου,

μ' αρέσεις την ώρα που κοιμάσαι.

Πώς να γίνει, αγάπη, αγαπημένη,

δεν ξέρω οι άλλοι πώς αγαπάν,

δεν ξέρω πώς αγαπήθηκαν άλλοτε,

εγώ σε κοιτάζω και σε ερωτεύομαι, κι έτσι ζω,

φυσικότατα ερωτευμένος.

Μ' αρέσεις κάθε βράδυ και πιο πολύ.

Πού να 'ναι; όλο ρωτάω

αν λείψουν μια στιγμή τα μάτια σου.

Πόσο αργεί! σκέφτομαι και με πειράζει.

Αισθάνομαι φτωχός, ανόητος και θλιμμένος,

και φτάνεις εσύ κι είσαι θύελλα

που φτερούγισε μέσα απ' τις βερυκοκιές.

Γι' αυτό σ' αγαπώ κι όχι γι' αυτό,

για τόσα πράματα και τόσο λίγα,

κι έτσι πρέπει να 'ναι ο έρωτας

μισόκλειστος και ολικός,

ιδιάζων και τρομαχτικός,

σημαιοστόλιστος και πενθοφορεμένος,

λουλουδιασμένος σαν τ' αστέρια

και χωρίς μέτρο - όριο, σαν το φιλί.

Πηγή: Ποιητική βιβλιοθήκη

ΦΑΚΕΛΟΣ: ΤΑΤΟΥΑΖ

Πάμε να μιλήσουμε λίγο για τατουάζ και μλκες ανθρώπους;

Τα τατουάζ είναι, όπως το σκέφτομαι εγώ, ένα παράθυρο στην ψυχή κ το μυαλό του κάθε ανθρώπου. Είναι σαν να σου ανοίγει λίγο το "μέσα" του, χωρίς να σου πει τίποτα, σου δείχνει κάτι πολύτιμο του κ αυτό για μένα είναι ιερό. Δεν έχει σημασία να μου αρέσει προσωπικά ή όχι, φίλε, ο άλλος μου δείχνει ένα κομμάτι από τα "σπλάχνα" του κ θα τολμήσω εγώ να πω αν το εγκρίνω ή όχι;; ΜΗ ΣΩΣΩ Κ ΤΟ ΕΓΚΡΙΝΩ ΠΟΤΕ!

Δεν είναι "μόδα" το τατουάζ. Είναι "μόδα" ίσως, η ανάγκη των ανθρώπων να επικοινωνήσουν συναισθήματα ή σκέψεις τους, να "σύρουν" στην επιφάνεια του κορμιού τους, ότι κρατούν στα βάθη της ψυχής τους. Ποιος είμαι εγώ, που θα κρίνω τα μύχια της ψυχής του καθενός, τα "ανείπωτα" του; Ένα όνομα, μια ημερομηνία, ένα σύμβολο, μια αστεία εικόνα, ένα πρόσωπο, απεικονίσεις ζώων, μια φράση, ένας γρίφος... Σέβομαι την ανάγκη, την επιθυμία σου να κάνεις το σώμα σου καμβά έκφρασης και αντιλαμβάνομαι πως μου επιτρέπεις να ρίξω μια ματιά στην ιστορία σου, στη ζωή κ την προσωπικότητα σου. Το σέβομαι και σου χαμογελώ κ γω, χαίρομαι όταν αναγνωρίζεις κ συ, στο δικό μου δέρμα, αυτά που επιλέγω κ γω να εκθέσω.

Το πρώτο μου τατού, το έκανα όταν ήμουν 20 χρονών. Σχετικά μικρό κ διακριτικό, αν δεν ήθελα δεν φαινόταν. Κάτι που λόγω δουλειάς τότε, προτιμούσα.

Πέρυσι, ανήμερα στα γενέθλια μου, έκανα ένα δώρο στον εαυτό μου, που το σκεφτόμουν καιρό. Ένα ΜΕΓΑΛΟ τατουάζ στο βραχίονα, στο χέρι μου. Αν είστε παλιοί στη σελίδα, θα θυμάστε ίσως, είχα βάλει κ βιντεάκι.. (Που είχαν πεταχτεί μερικοί κι έγραφαν "αααα εμένα δε μ αρέσει 😄" κ όταν τους απαντούσα κι εμένα δε μ αρέσει η καρικατούρα που έχεις στη μέση του προσώπου σου, "αυτή είναι η μύτη μου!!!!" "έλα ρε, νόμιζα πως ήταν κάποιο εφφέ, τι μελιτζάνα είναι αυτή" - "πως τολμάς να με προσβάλεις, φυστίκι" - "γιατί ταράζεσαι; αν εσύ εκφέρεις γνώμη για το σώμα μου, να μη μιλήσω κ γω για το δικό σου; ΚΑΙΙΙΙΙΙΙ ΜΠΛΟΚ")

Πριν λίγες μέρες, πάλι μου την έπεσε μια θείτσα εκεί που έπινα καφέ με μια φίλη, "μα γιατί έχεις τατουάζ στο χέρι, γιατί τ έκανες, μια χαρά κοπέλα είσαι, μορφωμένη, έχεις κ παιδί" και κλασικά η ατάκα κόλαφος, "ΕΜΕΝΑ ΔΕ Μ ΑΡΕΣΕΙ, ΕΓΩ ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΑΝΑ ΠΟΤΕ". Ε, να σου γμσ, ένα ρημαδοκαφέ βγήκα να πιω θα μου τον βγάλεις από τη μύτη!!!

Το να έχεις τατουάζ, είναι στάση ζωής. Το να μην έχεις, είναι επίσης στάση ζωής. Όσο σέβομαι τους ανθρώπους που δεν έχουν κ δεν θα ήθελαν ποτέ να αποκτήσουν "ζωγραφιές" στο σώμα τους, άλλο τόσο αγαπώ αυτούς που το κάνουν. Μικρό και διακρτικό τατουάζ ή τατού ΤΟΥΜΠΑΝΟ, δεν έχει σημασία. Σημασία όμως, έχει να μην τους προσβάλω. Δεν ξόδεψαν τόσα χρήματα, δεν άντεξαν τον πόνο της διαδικασίας, για να σκάει ο κάθε τυχάρπαστος "α εμένα δε μ αρέσει" ΠΟΙΟΣ ΣΕ ΡΩΤΗΣΕ ΡΕ ΓΕΛΟΙΕ, ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΣΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΑΠΟΨΗ ΣΤΟ ΠΟΙΑ ΜΟΡΦΗ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΜΟΥ ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΔΕΡΜΑ ΜΟΥ"

Από την άλλη, σκέφτομαι πως το να κάτσεις να εξηγήσεις σε κάποιον, για ποιο λόγο πρέπει να σέβεται τα τατουάζ στα σώματα των αθρώπων, είναι χρονοβόρο και συχνά ψυχοφθόρο.Και λίγο ανόητο να προσπαθείς να εξηγείς τα αυτονόητα περί σεβασμού και αυτοδιάθεσης.

Ενώ το "πως είσαι έτσι ρε, σύρε μπζόφα που έχεις κ άποψη για το σώμα μου, που είναι η μάπα σου σα μποστάνι, μύτη μελιτζάνα, 2 σπυριά κάπαρη για μάτια και τι αυτια μαρουλόφυλλα ειναι αυτά που έχεις" επιφέρει ένα καίριο χτύπημα, που συνήθως φέρνει κ διακοπή των σχέσεων, αν αυτό δεν είναι ευλογία, δεν ξέρω τι είναι...

Η θείτσα με βλέπει κ αλλάζει πεζοδρόμιο. Και σίγουρα, ακόμα προσπαθεί να καταλάβει, τι δεν πάει καλά με τη μούρη της και γιατί της έθιξα τη μελιτζ, τη μύτη της τέλος πάντων. 😁

Πηγή: Φυστίκι ΠουΚυλάει

πάντα κάτι

Μα αν δεν υπήρχε αυτό

θα ήταν κάτι άλλο.

Τόσο πολύ μισώ

και καταδικάζω

τον εαυτό μου

που πάντα θα βρίσκω

κάτι 

να με βασανίζει

και να με μελαγχολεί.

Πηγή: Το φεγγάρι μυρίζει γιασεμί

Αξίζεις μια αγάπη

"Αξίζεις μια αγάπη που να σε αγαπά ξεχτένιστη,

με τα πάντα και τις αιτίες που σε σηκώνουν βιαστικά,

με τα πάντα και τα δαιμόνια που δε σε αφήνουν να κοιμηθείς.

Αξίζεις μια αγάπη που να σε κάνει να νιώθεις σίγουρη,

που να μπορεί να καταναλώσει όλο τον κόσμο αν περπατάει χέρι με χέρι με σένα,

που να νιώθει πως οι αγκαλιές σου πάνε τέλεια με το δέρμα της.

Αξίζεις μια αγάπη που να θέλει να χορεύει μαζί σου,

που να επισκέπτεται τον παράδεισο κάθε φορά που κοιτάει τα μάτια σου,

και που δεν βαριέται ποτέ να διαβάζει τις εκφράσεις σου.

Αξίζεις μια αγάπη που να σε ακούει όταν τραγουδάς,

που να σε στηρίζει στα ρεζιλίκια σου,

που να σέβεται ότι είσαι ελεύθερη,

που να σε συνοδεύει στο πέταγμά σου,

που να μην την τρομάζει η πτώση.

Αξίζεις μια αγάπη που να πάρει τα ψέματα,

που να σου φέρει τον ενθουσιασμό,

τον καφέ

και την ποίηση."

Frida Khalo

πηγή: Υστερόγραφα

Η μυρωδιά του συντρόφου σου δεν ξεχνιέται

Η μυρωδιά του συντρόφου σου δεν ξεχνιέται

Αναμνήσεις, αγάπη, πόθος, εθισμός, ηρεμία, ασφάλεια, γαλήνη και τρέλα είναι κάποια απ’ τα συναισθήματα που σου γεννάει η μυρωδιά του συντρόφου σου. Μια αγκαλιά με τη μύτη σου κολλημένη στο λαιμό του, μια εισπνοή μέσα στα μαλλιά, ένα φιλί στο χέρι είναι αυτά που σε κάνουν να θυμάσαι αυτήν τη μυρωδιά. Τη δική του μυρωδιά, που δε θα ξεχάσεις ποτέ.

Περνάς μέσα απ’ τον κόσμο, σε μαγαζιά και δρόμους και ψάχνεις αυτό το άρωμα, τη μέθη αυτή που σε κάνει να νιώθεις τον πόθο και την έλξη. Μπορείς να την ξεχωρίσεις αυτή την ιδιαίτερη οσμή μέσα από χιλιάδες ανθρώπους, γιατί είναι μοναδική. Γίνεται ανάγκη ακόμα κι εθισμός κάποιες φορές.

Χάνεσαι μέσα στην αγκαλιά του ανθρώπου σου κι αισθάνεσαι την ασφάλεια που σου βγάζει αυτή η μυρωδιά, αυτές οι γνώριμες σκέψεις που έρχονται στο μυαλό σου κάθε φορά που σνιφάρεις. Άραγε να το καταλαβαίνει; Να αντιλαμβάνεται την ανάγκη σου για αυτή τη δική του, τη φυσική του μυρωδιά; Περιμένεις εκείνη τη στιγμή που βγαίνει απ’ το μπάνιο, βάζει την μπλούζα του κι εσύ θέλεις να χωθείς για πάντα εκεί. Εκεί που ταξιδεύεις, που αισθάνεσαι πως αγαπιέσαι.

Μετά από ένα χωρισμό, χάνεις αυτή τη μυρωδιά κι όλα γύρω σου αλλάζουν, χάνεις τον πόθο και τον εθισμό σου. Γίνεται βασανιστήριο, κάθεσαι στο δωμάτιο και ξαπλώνεις με τα ξεχασμένα ρούχα του, μυρίζεις τη σφραγίδα του, αυτό που σε κάνει να θυμάσαι. Λησμονείς αυτό τον άνθρωπο, αυτή τη μυρωδιά.

Πόσες φορές έχει τύχει να βρίσκεσαι κάπου έξω και μόλις κάτι γαργαλήσει τα ρουθούνια σου που θυμίζει τον άνθρωπό σου, λαχταράς να τον δεις, τον ψάχνεις μέσα στο πλήθος. Θες να πας τρέχοντας στην αγκαλιά του, να τον φιλήσεις, να τον χαϊδέψεις, να τον ερωτευτείς ξανά. Να σταματήσεις το χρόνο για λίγο εκεί, όσο τραβάς τζούρες απ’ τη μυρωδιά του.

Αρκεί ένα συγκεκριμένο άρωμα για να έρθουν πάλι αυτές οι σκέψεις, αυτά τα γνώριμα συναισθήματα, για να επιστρέψει το παρελθόν που τόσο ερωτεύτηκες, αγάπησες και στο τέλος έχασες. Θέλεις για λίγο να δραπετεύσεις μέσα από αυτή τη μυρωδιά, να αισθανθείς και πάλι όμορφα κι οικεία όπως παλιά.

Η μυρωδιά ενός ανθρώπου μπορεί να σου βγάλει τόσο αληθινά συναισθήματα, τόσο μοναδικά. Μπορεί, όμως, και να σε απομακρύνει, να σε κάνει να θέλεις να φύγεις. Αν απ’ την πρώτη γνωριμία η μυρωδιά του σε απωθήσει, τότε είναι σχεδόν σίγουρο πως δε θα υπάρξει συνέχεια. Υπάρχει, όμως, κι η περίπτωση ενώ βρίσκεσαι σε μία σχέση κι αυτή η μυρωδιά στην αρχή σε μάγευε, από κάποια στιγμή και μετά να μην την αντέχεις, όσο δεν αντέχεις κι αυτή τη σχέση που έχει φτάσει στο τέλος της.

Οι άσχημες καταστάσεις μίας σχέσης που καταλήγουν στην απομάκρυνσή σου έχουν ως συνέπεια να θέλεις να βγάλεις απ’ το μυαλό σου κι απ’ τις αισθήσεις σου ό,τι υπάρχει από αυτόν τον άνθρωπο, πόσο μάλλον αυτή τη μυρωδιά που έχει μνήμη, που σε γεμίζει θλίψη, απογοήτευση, θυμό. Θέλεις να ξεχάσεις, να μη μυρίσεις ποτέ ξανά την ίδια μυρωδιά, να μη μείνει τίποτα να θυμίζει τα περασμένα. Δεν είναι πια το ίδιο όπως στην αρχή, τώρα ίσως και να σε πνίγει κάτι που κάποτε σ’ απελευθέρωνε.

Οι νευρικές απολήξεις στο εσωτερικό της μύτης στέλνουν μηνύματα κατευθείαν στον εγκέφαλο, ο εγκέφαλός μας διατυπώνει τις ευχάριστες και τις δυσάρεστες μυρωδιές. Εκείνος μπορεί να επιλέξει τι προτιμάει, διαμορφώνει έτσι τις επιλογές μας.

Πόσο περίεργο είναι μια μυρωδιά να βγάζει τόσα δυνατά συναισθήματα; Είναι πραγματικά υπέροχο το πώς απ’ τη μύτη μπορείς να ερωτευτείς, αλλά μπορείς και να αδιαφορήσεις. Γιατί το αντίθετο του έρωτα δεν είναι το μίσος αλλά η αδιαφορία.

Η μυρωδιά ενός ανθρώπου είναι μοναδική, είναι το μόνο πράγμα που δεν μπορεί να μιμηθεί κάποιος άλλος.

Συντάκτης: Νάσια Κάραλη

Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

Πηγή: pillowfights.gr

ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ; - Υπάρχει καρμπονάρα, το ίδιο είναι.

Πείτε μου ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ που δε μπορεί να θεραπεύσει η καρμπονάρα. Προσωπικά, θεωρώ πως η καρμπονάρα είναι σε θέση να λύσει το μεσανατολικό, γνώμημου.

Έτσι μου 'ρχεται να βγω στο δρόμο να ρωτάω "ρε, εσύ με τα κατεβάσμένα μούτρα, θες μια πηρουνιά;" ΟΧΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΡΩ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΦΑΣΟΛΆΚΙ; Μπορεί να σου πάρει τον πόνο μακριά; Ρε, η καρμπονάρα δεν είναι φαγητό, είναι φίλος.

Είναι λύση σε πρόβλημα, πόσο κάνει 678987654567*8765434567- (56765) /9876567.0007= καρμπονάρα.

Η καρμπονάρα είναι η απάντηση στο φιλοσοφικό ερώτημα, ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ; - Υπάρχει καρμπονάρα, το ίδιο είναι.

Που θέλω να καταλήξω, τρώω καρμπονάρα τώρα και τελικά δε θα σκοτώσω κανέναν σήμερα.

Ξαναρωτήστε με αύριο.

Φυστίκι ΠουΚυλάει

20 ερωτικά ποιήματα

20 ερωτικά ποιήματα για να κάνει κρακ η καρδιά σας 

Η Λίνα Ρόκου διαλέγει 20 ερωτικά ποιήματα για να τα αφιερώσετε στο αντικείμενο του πόθου σας. 

«Είμαι ελεεινά καυλωμένος, χρυσό, και δε σκέπτομαι τίποτε άλλο παρά πώς να σε γαμήσω ατέλειωτα μια ολόκληρη νύχτα. Και δεν μπορώ να σου γράψω αλλιώς». Αυτό είναι ένα απόσπασμα από επιστολή του Γιώργου Σεφέρη προς την Μαρώ. Το θυμήθηκα χτες που ήταν η επέτειος γέννησης του σπουδαίου νομπελίστα ποιητή. Και πολύ μου αρέσει ο τρόπος που ο Σεφέρης εκφράζει τον πόθο του προς την αγαπημένη του· λιτός, συμπυκνωμένος, χωρίς περιστροφές, χωρίς ντροπές και με αυτό το συγκλονιστικό «δεν μπορώ να σου γράψω αλλιώς». Όταν ποθούν οι ποιητές οι λέξεις στάζουν από καύλα, ερωτισμό και τρυφερότητα. Όλα μαζί, ανάκατα. 

Με αυτή την αφορμή έψαξα να βρω κάποια ερωτικά ποιήματα που με συγκινούν και όταν τα διαβάζω ακούω την καρδιά μου να κάνει κρακ. Εννοείται, πως έμειναν πολλά απέξω. Θα ακολουθήσει, κάποια στιγμή, δεύτερο μέρος. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με Σεφέρη που μας έκανε ήδη ποδαρικό τόσο απλά και συγκλονιστικά μαζί.

Φυγή, του Γιώργου Σεφέρη 

Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας

έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε

ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό

ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο

μέσα στο πρωινό χορτάρι

ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε

να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας. 

H αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε

σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν

να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε 

με τόσο πάθος. 

Kι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε

μ’ όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες

κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα 

εκείνου του ανθρώπου

κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη

μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε 

μέσα στη φυγή. 

Το σώμα σου κι εγώ, του Γιάννη Βαρβέρη 

Έχουμε πολύ ταξιδέψει

το σώμα σου κι εγώ

έχουμε φανταστεί

όσα ένα σώμα κι ένα εγώ

μπορούν να φανταστούν. 

Το σώμα μου κι εγώ

έχουμε ονειρευτεί

το σώμα σου σε στάσεις

πού ποτέ σου δε φαντάστηκες. 

Δεν έχεις θέση τώρα

τί ζητάς

ανάμεσα σε μένα

και στο σώμα σου. 

Όνειρο, της Μαρίας Πολυδούρη 

Άνθη μάζευα για σένα

στο βουνό που τριγυρνούσα.

Χίλια αγκάθια το καθένα

κι όπως τα ‘σφιγγα πονούσα. 

Να περάσεις καρτερούσα

στο βοριά τον παγωμένο

και το δώρο μου κρατούσα

με λαχτάρα φυλαγμένο 

στη θερμή την αγκαλιά μου.

Όλο κοίταζα στα μάκρη.

Η λαχτάρα στην καρδιά μου

και στα μάτια μου το δάκρυ. 

Μεσ᾿ στον πόθο μου δεν είδα

μαύρη η Νύχτα να σιμώνει

κ᾿ έκλαψα χωρίς ελπίδα

που δε στα ‘χα φέρει μόνη. 

Μια μυγδαλιά και δίπλα της, του Νικηφόρου Βρεττάκου 

Μια μυγδαλιά και δίπλα της,

εσύ. Μα πότε ανθίσατε;

Στέκομαι στο παράθυρο

και σας κοιτώ και κλαίω. 

Τόση χαρά δε την μπορούν

τα μάτια. 

Δος μου, Θεέ μου,

όλες τις στέρνες τ’ ουρανού

να στις γιομίσω. 

Όταν σε δαγκώνω, του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα 

Όταν σε δαγκώνω, το αίμα σου έρχεται στο στόμα μου· 

κι έπειτα εξανεμίζεται στις γαλάζιες σου φλέβες. 

Μετάφραση: Αγαθή Δημητρούκα

Τραγούδι, της Ελένης Βακαλό 

Σαν τσαμπί σταφύλι με κρατάς

στα δυο σου χέρια

αγαπημένε

Σαν κούπα κόκκινο κρασί

σα μεγάλο γυαλιστερό κοχύλι

Είναι κουπιά τα χέρια σου

και πλέουν 

Στη χλιαρή καλοκαιριάτικη

θάλασσα

Αστέρια στη ψιλή αμμουδιά

να λιάζονται 

Δυο σάλιαγκοι που βγήκαν

με τη πρωινή δροσιά

στο περιβόλι. 

Πρώτος έρωτας, του Μπορίς Βιαν 

Όταν ένας άντρας αγαπάει μια γυναίκα

Την παίρνει καταρχή στα γόνατά του

Φροντίζει να της βγάλει τη φουστίτσα

Ώστε το πανταλόνι του να μην καταστραφεί

Γιατί το ύφασμα πάνω στο ύφασμα

Φθείρει το ύφασμα.

Κατόπι με τη γλώσσα του κοιτάει αν της έγινε

Σωστά η αφαίρεση αμυγδαλών

Αλλιώτικα υπάρχει φόβος μόλυνσης.

Μετά, για να μη μένουνε τα χέρια του αδρανή

Ψάχνει βαθιά, όσο μπορεί βαθύτερα

Ωσότου ανακαλύπτει την ουρά

Από ‘ναν άσπρο ποντικό

Που ‘χει βαφτεί στο αίμα

Και μαλακά τραβάει την κλωστή

Να φτάσει ως το ταμπάξ. 

μετάφραση: Αντώνης Φωστιέρης και Θανάσης Θ. Νιάρχος 

Χάρτινο το φεγγαράκι, του Νίκου Γκάτσου 

Θα φέρει η θάλασσα πουλιά 

κι άστρα χρυσά τ’ αγέρι

να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά, 

να σου φιλούν το χέρι. 

Χάρτινο το φεγγαράκι, 

ψεύτικη ακρογιαλιά, 

αν με πίστευες λιγάκι 

θα `ταν όλα αληθινά. 

Δίχως τη δική σου αγάπη 

δύσκολα περνά ο καιρός.

Δίχως τη δική σου αγάπη 

είναι ο κόσμος πιο μικρός. 

Χάρτινο το φεγγαράκι, 

ψεύτικη ακρογιαλιά, 

αν με πίστευες λιγάκι 

θα `ταν όλα αληθινά. 

Χειμερινά σταφύλια, του Ανδρέα Εμπειρίκου 

Tης πήραν τα παιγνίδια και τον εραστή της. Έσκυψε λοιπόν το κεφάλι και παρ’ ολίγον να πεθάνη. Mα τα δεκατρία ριζικά της σαν τα δεκατέσσερά της χρόνια εσπάθισαν την φευγαλέα συμφορά. Kανείς δεν μίλησε. Kανείς δεν έτρεξε να την προστατεύση κατά των υπερποντίων καρχαριών που την είχαν ήδη ματιάξει όπως ματιάζει η μυίγα ένα διαμάντι μια χώρα μαγεμένη. K’ έτσι ξεχάστηκε ανηλεώς αυτή η ιστορία όπως συμβαίνει κάθε φορά που ξεχνιέται από τον δασοφύλακα το αστροπελέκι του στο δάσος. 

Η λύπη του έρωτα, του Γιάννη Κοντού 

Σ’ ακούω με όλους τους πόρους μου

να τρέχεις σε ξένες πόλεις, με ρούχα χάρτινα

κάνοντας ένα θόρυβο

που προμηνύει μεγάλη θάλασσα. 

Επιστρέφω στο κλειστό κύκλωμα

της ζωής μου. Στο κανάλι σιωπή. 

Ταριχευμένες κινήσεις:

μια καρέκλα μετακινείται χωρίς λόγο,

ένα κρεβάτι κυλάει στο δρόμο. Στον τοίχο προβάλλεται η ίδια

μαγική εικόνα – δεν μπορώ

να ξεχωρίσω τον κυνηγό – 

Κοιμάσαι με στόμα γεμάτο

μυστικά και βροχές. 

Έρωτας τάχα, της Μυρτιώτισσας 

Έρωτας τάχα να ‘ν’ αυτό

που έτσι με κάνει να ποθώ

τη συντροφιά σου,

που σαν βραδιάζει, τριγυρνώ

τα φωτισμένα για να δω

παράθυρά σου;

Έρωτας να ‘ναι η σιωπή

που όταν σε βλέπω, μου το κλείνεις

σφιχτά το στόμα,

που κι όταν μείνω μοναχή,

στέκω βουβή κι εκστατική

ώρες ακόμα;

Έρωτας να ‘ναι ή συμφορά,

με κάποιου αγγέλου τα φτερά

που έχει φορέσει,

κι έρχετ’ ακόμη μια φορά

με τέτοια δώρα τρυφερά

να με πλανέσει;

Μα ό,τι και να ‘ναι, το ποθώ,

και καλώς να ‘ρθει το κακό

που είν’ από σένα·

θα γίνει υπέρτατο αγαθό,

στα πόδια σου αν θα σωριαστώ

τ’ αγαπημένα. 

Ένα ημισφαίριο στα μαλλιά, του Σαρλ Μπωντλαίρ 

Άσε με ν’ αναπνεύσω ώρα πολλή, πολλή, το μύρο των μαλλιών σου, να βυθίσω όλο το πρόσωπό μου σαν άνθρωπος λουσμένος στα νερά κάποιας πηγής, αναταράζοντάς τα με τα χέρια μου σαν ένα μαντίλι μοσκοβολημένο, διαλύοντας τις αναμνήσεις στον αέρα. Αν ήξερες όλα όσα βλέπω, όλα όσα νιώθω, όλα όσα ακούω μέσα απ’ τα μαλλιά σου. Η ψυχή μου πλέει πάνω στο μόσκο όπως των άλλων πλέει πάνω στη μουσική. Τα μαλλιά σου κλείνουν ένα καθολικό όνειρο γεμάτο κατάρτια και πανιά, μεγάλες θάλασσες με θερμούς άνεμους ωθώντας με σε κλίματα ιλαρά, εκεί όπου το διάστημα βασιλεύει βαθύτερο και γαλανότερο, όπου η ατμόσφαιρα πάλλεται αρωματική μαζί με φύλλα με καρπούς και δέρμα ανθρώπινο. Στο πέλαο των μαλλιών σου το μάτι μου ξεκρίνει ένα λιμάνι πρησμένο με τραγούδια μελαγχολικά, στιβαρούς άντρες κάθε τόπου, πλεούμενα κάθε λογής, διαγράφοντας την πλέον περίπλοκη, λεπτοφυέστατη αρχιτεκτονική τους στο φόντο ενός απέραντου ουρανού όπου κυριαρχεί αέναη θερμότητα. Μέσα στα χάδια των μαλλιών σου ξαναβρίσκω τη νωχέλεια των αργόσυρτων ωρών πάνω σε ένα ανάκλιντρο μες στην καμπίνα κάποιου ωραίου καραβιού, βαυκαλισμένος από το ανεπαίσθητο λίκνισμα των νερών του λιμανιού, ανάμεσα σε γλάστρες και στάμνες με δροσερό νερό. 

Μες στο σπινθηροβόλο τζάκι των μαλλιών σου, ανασαίνω τη μυρουδιά καπνού ανακατωμένου με όπιο και ζάχαρη. Μέσα στη νύχτα των μαλλιών σου βλέπω να λάμπει το άπειρο του τροπικού κυανού. 

Μέσα στις χαμηλές αμμουδιές των μαλλιών σου, μεθώ από τις διάχυτες οσμές του μόσχου, της πίσσας, και του κακαόλαδου. 

Άσε με να δαγκάσω ώρα πολλή, πολλή, τις μελανές, βαριές πλεξούδες σου. Σαν τραγανίζω τα μαλλιά σου, ελαστικά και επαναστατικά, θαρρώ ότι μασώ τις αναμνήσεις. 

Μετάφραση: Νίκος Σπάνιας 

Ελάχιστο χρονικό του έρωτα, του Γιάννη Ρίτσου 

Βιάζονταν πολύ να φιληθούν. Μπήκαν στο σπίτι. Κλείδωσαν.

Τις δυο καρέκλες τις άφησαν στον κήπο. Όσο έλειπαν

τα πουλιά οικειοποιήθηκαν τις καρέκλες τους, τις έκαναν

σκάλες για τα δωμάτια τους. Όταν βράδιασε,

όλα τα κατάπιανε τα φύλλα, χτυπώντας ηδονικά τις γλώσσες τους.

Οι δυο καρέκλες περίμεναν ακόμη σα δυο μικρά ικριώματα

στο χείλος μιας πράσινης μοναξιάς μπροστά στο φεγγάρι. 

Έπος καρδίας, του Κ.Π. Καβάφη 

Μετά σου το παν, νομίζω, προσηνές με μειδιά,

στον καθρέπτη των ματιών σου την χαράν αντανακλά.

Στάσου, φως μου, και ακόμη δεν σε είπα τα μισά

απ’ εκείνα που πιέζουν την ερώσαν μου καρδιά

και στα χείλη μου ορμούνε με μια μόνη σου ματιά. 

Μη με ομιλής αν θέλης, μη με πης γοητευτικά

λόγια αγάπης και λατρείας. Φθάνει να ’σαι εδώ κοντά,

να σε λέγω πως σε θέλω, να σ’ εγγίζω, την δροσιά

του πρωιού που αναπνέεις ν’ αναπνέω· κι αν και αυτά

υπερβολικά τα βρίσκης, να σε βλέπω μοναχά! 

Στη Σ.Χ., της Μάτσης Χατζηλαζάρου (απόσπασμα) 

Λες κι ήτανε χθες βράδυ ακρογιάλι το σώμα μου

τα χέρια σου δύο μικρά τρυφερά καβούρια. 

Την πιο ηδονική αφή την έχει το σταφύλι το πρωί,

σαν είναι δροσερό και σκεπασμένο με κείνη την άχνη

τη λεπτή. Πιάνω την κοιλιά σου , με τα τρία μου δάχτυλα,

και μου γεννιέται πάλι η εικόνα της δροσιάς του αμπελιού. 

Κι έπινα μέσα απ’ τα χείλη σου, του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη 

Κι οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι

Κι ήταν άσπρο το κρεβάτι,

Κι όλο θόλωνε, όλο μέλωνε

Το γλυκό σου μάτι, 

Και τα χέρια σου πλεκόντουσαν

Στο κορμί μου γύρω γύρω,

Κι έπινα μέσα απ’ τα χείλια σου,

Γλυκιάν άχνα σαν το μύρο, 

Και σταλάζανε απ’ τα χείλια σου

Γλυκά λόγια σαν τα μύρα,

Και ήταν άσπρό το κρεβάτι μας

Κι οι μπερντέδες σαν πορφύρα… 

Έτσι αγάπη μου σε χόρτασα

Κι έτσι αγάπη μου σε ήπια

Μέσα στ’ άνομα αγκαλιάσματα

Στ’ άνομα καρδιοχτύπια 

Κι απ΄ το μέλι ποθοπλάνταζε

Το κορμί σου και το μάτι

Κι οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι

Κι ήταν άσπρο το κρεβάτι 

Στάχυ, του Ιάσονα Ιωαννίδη 

Η αγαπημένη μου

γλυκό καλάμι του σταριού

καλάμι πράσινο

που αναβλύζει γάλα. 

Το δέρμα της,

ένα λιβάδι μαργαρίτες. 

Σαν κλείνει τα μάτια της

δε βλέπω. 

Τη φωνή της κράτησα ραβδί

κι ακολουθάω. 

Τρεμάμενα δάχτυλα

φέρνω στο πρόσωπό μου

κι αγγίζω τη μορφή της. 

Δεν έχω πρόσωπο. 

Βασιλεύεις εσύ, του Θωμά Γκόρπα 

Σε χαμηλωμένο φως που δεν ξέρει την περηφάνια

βασιλεύεις εσύ που την ξέρεις.

Σε απαλή εγκατάλειψη τραμπαλίζεται το χαμόγελό σου,

φρέσκο φύλλο που παίζει με μικρό βοριά.

Κι ως σηκώνεις τα χέρια σου και φωνάζεις ζήτω στην ομορφιά

λάμπουν σαν μέσα από δροσιά οι μασχάλες σου,

αγροτικά λουλούδια στην πρώτη τους ηλικία. 

Ερωτικό γράμμα, της Σύλβια Πλαθ 

Δεν είναι εύκολο να εκφράσω την αλλαγή που επέφερες.

Αν είμαι τώρα ζωντανή, ήμουν νεκρή τότε,

αν και, όπως μια πέτρα, αυτό δεν μ` ενοχλούσε,

να μένω στη θέση μου ακολουθώντας τη συνήθεια

δεν είναι ότι μ` έσπρωξες απλά μια ίντσα, όχι—

ούτε ότι μ` άφησες να στηλώσω το μικρό γυμνό μάτι μου

στον ουρανό ξανά, χωρίς ελπίδα, φυσικά,

κατανόησης της κυανότητας, ή των αστεριών 

Δεν ήταν αυτό. Ας πούμε πως κοιμήθηκα : ένα φίδι

κρυμμένο ανάμεσα σε μαύρους βράχους σαν μαύρος βράχος

στον λευκό υετό του χειμώνα—

όπως οι γείτονές μου, δε μπορώ να χαρώ

με τα εκατομμύρια τέλεια σμιλευμένα

μάγουλα που ανάβουν κάθε στιγμή για να λιώσουν

το μάγουλό μου από βασάλτη. Τους πήραν τα κλάματα,

άγγελοι θρηνούντες πάνω από φύσεις βουβές,

αλλά δε με έπεισαν. Εκείνα τα δάκρυα πάγωσαν.

Κάθε νεκρό κεφάλι είχε ένα προσωπείο πάγου. 

Και συνέχισα να κοιμάμαι σαν λυγισμένο δάχτυλο.

Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν καθαρός αέρας

και οι εγκλωβισμένες σταγόνες που ανέβαιναν ως πάχνη

διαφανείς σαν πνεύματα. Πολλές πέτρες κείτονταν

πυκνές και ανέκφραστες ένα γύρω.

Δεν ήξερα τι να υποθέσω.

Έλαμπα, με γυάλινα – λέπια, και ξεδιπλώθηκα

Να εκρεύσω απ` τον εαυτό μου, σαν υγρό

Ανάμεσα από πόδια πτηνών και φυτών μίσχους.

Δεν ξεγελάστηκα. Σε γνώρισα αμέσως. 

Δέντρο και πέτρα έλαμπαν, δίχως σκιές.

Το ανάστημά μου έγινε διαυγές σαν γυαλί.

Άρχισα να μπουμπουκιάζω σαν Μαρτιάτικο κλαδί:

Ένα μπράτσο κι ένα πόδι, ένα μπράτσο, ένα πόδι.

Από πέτρα σε σύννεφο, έτσι ανυψώθηκα.

Τώρα μοιάζω με ένα είδος θεότητας

πλέοντας στον αέρα μες την καμιζόλα της ψυχής μου

καθαρή σαν ένα θραύσμα πάγου. Είναι ένα δώρο. 

Μετάφραση: Κατερίνα Ηλιοπούλου, Ελένη Ηλιοπουλου 

Ο έρωτας κι ο πόλεμος, του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι (απόσπασμα) 

Κάθε τριχούλα σου

σγουρή,

χρυσωμένη,

τη γεμίζω με χάδια.

Ω, τι άνεμοι,

από ποιο νότο

θαυματουργήσανε

με τη θαμμένη αυτή καρδιά;

Τα μάτια σου ανθίζουν

δυο ξέφωτα!

Σ’ αυτά τα ξέφωτα χοροπηδάω

σάμπως χαρούμενο παιδί. 

Απόδοση: Γιάννης Ρίτσος

Πηγή: popaganda.gr

A Very Wicked Halloween

Τον Οκτώβριο του 2003 το Broadway γιορτάζει το Halloween με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Πρόκειται για την επόμενη ημέρα μετά τη μεγάλη πρεμιέρα του Wicked, ένα μιούζικαλ που έμελλε να γράψει τη δική του ιστορία στο σανίδι. Ένα θεατρικό έργο που αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς, αποσπώντας -μεταξύ άλλων- 10 υποψηφιότητες Tony Awards, 1 για Grammy Award and 11 για Drama Desk Awards. Το 2004 του απονέμονται 3 Tony Awards, ένα εκ των οποίων το Tony Α' Γυναικείου Ρόλου. Για την ιστορία, υποψήφιες για το βραβείο Α' Γυναικείου Ρόλου ήταν και οι δύο πρωταγωνίστριες του αρχικού θιάσου, Idina Menzel (Elphaba) Kristin Chenoweth (Glinda), ενώ νικήτρια της βραδιάς ήταν η Idina Menzel.

Το μιούζικαλ Wicked βασίζεται στο βιβλίο του Gregory Maguire Wicked: The Life and Times of the Wicked Witch of the West (1995), μια διασκευή (κι ένα είδος fanfic θα μπορούσαμε να πούμε) του κλασικού πλέον μυθιστορήματος του L. Frank Baum, The Wonderful Wizard of Oz (Ο Μάγος του Οζ, 1900). Διηγείται την απροσδόκητη φιλία ανάμεσα στην Elphaba (Wicked Witch of the West) και τη Glinda (The Good Witch) και όλα όσα τις ένωσαν και πλέον τις χωρίζουν. Πώς η Elphaba έγινε η Κακή Μάγισσα της Δύσης.

15 χρόνια μετά, οι πρώτες μάγισσες του Wicked τιμούν την επέτειο και επιστρέφουν στη Χώρα του Οζ για να γιορτάσουν το Halloween, μαγεύοντας μας με στίχους και μουσική.