Στον πόντο

Μία λιποαναρρόφηση, μία μόλυνση, ένα βήμα πριν το θάνατο. Εσύ μέχρι πού θα έφτανες για να αποκτήσεις το τέλειο σώμα;

Από τη Γιώτα Ταχταρά, όπως της τα διηγήθηκε η Ελένη

Όλα ξεκίνησαν εντελώς τυχαία. Ήμουν 19 ετών, σπούδαζα και δούλευα ως σερβιτόρα σε ένα εστιατόριο. Ο γιος του ιδιοκτήτη, ο Νίκος, ήταν στην ηλικία μου και αρχίσαμε να κάνουμε παρέα. Έτσι γνώρισα την κοπέλα του, τη Μισέλ, ένα μοντέλο από τον Καναδά. Οι τρεις μας γίναμε κολλητοί, πηγαίναμε μαζί γυμναστήριο, δανειζόμουν τα ρούχα της Μισέλ και τα βράδια βγαίναμε με τις φίλες της – όλες μοντέλα. Εγώ, μια και δεν μπορούσα να συγκριθώ εμφανισιακά μαζί τους, πήρα το ρόλο της «αστείας» στην παρέα, αλλά κόλλησα το μικρόβιο της δίαιτας.

Woman in the mirror

Μάζευα τα πιο δραστικά κόλπα τους και αποφάνθηκα πως οι 300-500 θερμίδες την ημέρα ήταν αρκετές. Έφτασα τα 48 κιλά, με ύψος 1,63 μ. Ήμουν πολύ αδύνατη, αλλά αρνιόμουν να αναγνωρίσω την πραγματικότητα στον καθρέφτη.

Για κακή μου τύχη, εκείνη την εποχή σύχναζε στο εστιατόριο ένας πλαστικός χειρουργός. Αμέσως κατάλαβε ότι με τον Νίκο ήμασταν fitness freaks και άρχισε να μας «πουλάει» την ιδέα της λιποαναρρόφησης. Εγώ θα αποκτούσα επιτέλους οστεώδη πόδια και ο Νίκος θα εξαφάνιζε το υποτιθέμενο μίνι σωσίβιο που είχε μαζευτεί γύρω από τη μέση του. Δεν δυσκολεύτηκε να μας πείσει.

Ακούω φωνές

Μάζεψα μισθούς και τιπ, ακύρωσα το ταξίδι που κανόνιζα στο Λονδίνο για να δω τη μεγάλη μου αδελφή και συγκέντρωσα τα 2.500 ευρώ που χρειαζόμουν. Ο φίλος μου προσπάθησε να με μεταπείσει, οι αδελφές μου είχαν φρικάρει και οι γονείς μου μου το απαγόρευσαν, αλλά εγώ δεν άκουγα κανέναν, παρά μόνο το γιατρό, που μου υποσχόταν πως θα γίνω τέλεια.

Θυμάμαι πως λίγες μέρες πριν το χειρουργείο κυκλοφόρησε στις εφημερίδες η ιστορία μιας συνομήλικής μου από τη Θεσσαλονίκη που πέθανε πάνω στο τραπέζι του πλαστικού. «Καλέ, τον ξέρω το γιατρό, είναι ένας άσχετος», με καθησύχασε ο δικός μου, «εξάλλου εκείνη έκανε την κοιλιά της, πολύ επικίνδυνο, εσύ δεν έχεις φόβο».

Όσα καμπανάκια κι αν άκουγα να χτυπάνε γύρω μου, δεν δίστασα καθόλου. Ο γιατρός ήταν ο θεός μου, αυτός που θα μου έδινε το τέλειο σώμα, τη λύση σε όλα μου τα προβλήματα. Δεν αμφέβαλα στιγμή, ήμουν μια ενήλικη που θα διόρθωνε επιτέλους το κακό των προβληματικών γονιδίων. Κοιταζόμουν στον καθρέφτη και μονολογούσα: «Θα γίνω καινούρια, το σώμα μου δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο».

Κόψε ράψε

Στο χειρουργείο με συνόδευσε η μικρή μου αδελφή. Εκείνη ήταν τρομοκρατημένη κι εγώ ενθουσιασμένη. Θυμάμαι το γιατρό με μια νοσοκόμα να σημειώνουν τα πόδια μου με μαρκαδόρο κι εγώ να επεμβαίνω: «Κάνατε στραβά τη γραμμή». Μετά μέθη, ύπνος, το τίποτα.

Ξύπνησα όπως ξυπνάς από ένα κακό χειρουργείο. Έτρεμα, πονούσα, δεν ένιωθα το σώμα μου από τη μέση και κάτω. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να φωνάξω: «Γιατί το έκανα; Πονάω!». Ο γιατρός μού είχε πει ότι θα νοσηλευόμουν μόνο ένα βράδυ και ότι μετά θα ήμουν έτοιμη για δράση, αρκεί να φορούσα έναν ειδικό κορσέ. Παρέλειψε να μου πει ότι θα πονούσα φρικτά και δεν θα μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου για εβδομάδες.

Οι επόμενες μέρες πέρασαν σαν όνειρο, ή μάλλον σαν εφιάλτης: Εγώ καθηλωμένη στο κρεβάτι με παυσίπονα, οι φίλοι μου έρχονται να με δουν, μέσα στη νάρκη μου παρακολουθούμε καλλιστεία, μου κάνουν πλάκα, εγώ νομίζω ότι θα πεθάνω. Από τα ράμματα στα πόδια μου τρέχει διαρκώς αίμα, ο κορσές είναι ανυπόφορος, ο γιατρός επιμένει να τον φοράω.

Τι σε τρώει;

Κάποια στιγμή ο αριστερός γλουτός μου άρχισε να πρήζεται και να κοκκινίζει. Σύρθηκα ως το ιατρείο του, αλλά με διαβεβαίωσε ότι επρόκειτο για μια φυσιολογική αντίδραση. Δέχτηκα τη γνώμη του, μέχρι που άρχισα να κάνω εμετό και να διακρίνω κομμάτια αίματος. Είχα πανιάσει, τα νύχια μου είχαν μαυρίσει. Οι γονείς μου με πήγαν σηκωτή σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο.

Εκεί μου είπαν ότι ήμουν κυριολεκτικά δύο βήματα πριν το θάνατο. Είχα πάθει μια πολύ σοβαρή μόλυνση στο πόδι από μη αποστειρωμένα χειρουργικά εργαλεία. Αυτό που μου παρουσίασε ο πλαστικός ως «φυσιολογική αντίδραση», εκείνοι το χαρακτήρισαν κάτι πολύ πιο ανησυχητικό: Είχα ερυσίπελας, μια μόλυνση που «τρώει» τη σάρκα. Η αλήθεια είναι πως ο γιατρός δεν είχε να αφαιρέσει λίπος, οπότε σκάβοντας «έφαγε» τη σάρκα μου. Ακούγεται φρικτό και ήταν.

Εκείνες τις μέρες η αδελφή μου αποκάλυψε επιπλέον πως ο γιατρός με είχε παρατήσει στη διάρκεια του χειρουργείου για να βγει και να πάρει από εκείνη τα χρήματα που της είχα αφήσει.

Δύο εβδομάδες και εννιά φιάλες αίμα αργότερα διέφυγα τον κίνδυνο. Στο νοσοκομείο με έβαλαν σε ένα δωμάτιο δίπλα σε ένα 16χρονο κορίτσι που έπασχε από νευρική ανορεξία. Ήταν μια έξυπνη κίνηση, αφού μετά από μία εβδομάδα που μας άφησαν να μιλάμε για τις περιπέτειές μας δεν μπορούσα να χωνέψω πώς η καθεμία από μας είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο αυτοκαταστροφής.

Σκληρό μάθημα

Μετά την ανάρρωση συνειδητοποίησα πως όντως το σώμα μου δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο. Οι γλουτοί μου κρέμασαν, αφού έφυγε το λίγο λίπος που τους υποστήριζε, και στον αριστερό μου μηρό υπάρχει πια ένα τεράστιο βαθούλωμα. Ευτυχώς όμως έζησα, κάτι που αρκεί για να είμαι ευγνώμων.

Από την άλλη, οι γονείς μου ξεκίνησαν μια μεγάλη έρευνα σχετικά με το γιατρό. Ανακάλυψαν ότι στην κλινική όπου έκανα την επέμβαση δεν υπήρχε πουθενά η υπογραφή του. Δεν μπορέσαμε να του κάνουμε καταγγελία.

Τώρα ξέρω πως πριν προχωρήσεις σε πλαστική, πρέπει να ακολουθήσεις κάποια βήματα: Κατ’ αρχάς, μην αρκεστείς στη γνώμη ενός μόνο γιατρού. Έπειτα, αφού το αποφασίσεις και καταλήξεις στον ειδικό, έχεις δικαίωμα να ζητήσεις να σου δείξει το πτυχίο του, τα χαρτιά ειδίκευσής του κ.λπ. Ζήτα του να σε καλύψει σε ενδεχόμενη κακή αισθητική έκβαση, π.χ. να διορθώσει κάτι που μπορεί να πάει στραβά. Προσπάθησε να δεις και να μιλήσεις με παλιότερους πελάτες του. Και μην ξεχνάς ότι έχεις δικαίωμα να αλλάξεις γνώμη.

Rome wasn’t built in a day

Προσωπικά δεν θα ξανάκανα πλαστική για κανένα λόγο. Χρειάστηκε να φτάσω λίγο πριν το θάνατο για ν’ αγαπήσω τον εαυτό μου. Αν μπορούσα να μιλήσω στο δεκαεννιάχρονο εαυτό μου, θα του έλεγα να μην κάνει την επέμβαση, όχι επειδή θα κινδυνέψει, αλλά επειδή τελικά κατέστρεψα ένα ωραίο σώμα που είχα φτιάξει με χρόνια χορού.

Το μότο μου τότε ήταν εμπνευσμένο από τον Τζέιμς Ντιν και τη νοοτροπία live fast. Γιατί να μην κάνω κάτι μέσα σε ένα βράδυ και να βασανίζομαι καιρό για το ίδιο αποτέλεσμα; Τώρα έχω την απάντηση: Γιατί το σώμα θέλει χρόνο, αγάπη, φροντίδα. Μην το σοκάρεις με ξαφνικές επεμβάσεις, φέρσου του με σεβασμό. Και το αποτέλεσμα θα είναι καλύτερο και εσύ θα νιώθεις ικανοποιημένη και περήφανη. Γιατί μετά το live fast ακολουθεί το die young.

Risk

Τα ποσοστά που θα βρεις online για θανάτους που σχετίζονται με πλαστικές επεμβάσεις είναι καθησυχαστικά χαμηλά, ενώ δεξιά και αριστερά των σελίδων βομβαρδίζεσαι από φωτογραφίες μοντέλων που έχουν περάσει από επαγγελματικό photoshop. Είναι εύκολο λοιπόν να ξεχάσεις τις επιφυλάξεις σου. Σκέψου όμως πως, ακόμα κι αν ένα από αυτά τα ποσοστά δεν είναι υψηλό, παραμένει εκεί, μαζί με το ρίσκο. Αξίζει;

Εξακρίβωση στοιχείων

Το πρώτο βήμα της έρευνάς σου για πλαστικό χειρουργό θα πρέπει να είναι ο επίσημος ιατρικός σύλλογος της πόλης σου. Ενδεικτικά: isathens.gr για την Αθήνα και isth.gr για τη Θεσσαλονίκη.

Πηγή: Cosmopolitan