Η αγρύπνια - Μίλτος Σαχτούρης

Ὅλοι κοιμοῦνται
κι ἐγὼ ξαγρυπνῶ
περνῶ σὲ χρυσὴ κλωστὴ
ἀσημένια φεγγάρια
καὶ περιμένω νὰ ξημερώσει
γιὰ νὰ γεννηθεῖ
ἕνας νέος ἄνθρωπος
μέσ᾿ στὴν καρδιά μου
τὴν παγωμένη
ἀπὸ ἄγρια φαντάσματα
καὶ τόση μαύρη πίκρα.

Είπα να συνεχίσω την παράδοση που ξεκίνησα προχθές ξανά μετά από αρκετό καιρό και να σας προσηλυτίσω στην σέχτα αποκρυφιστών που ανήκω κι εγώ -των λάτρεων της λογοτεχνίας. Έτσι, αποφάσισα σήμερα το πρωί να αναρτήσω ένα ακόμη ποίημα. Αυτή τη φορά επέλεξα ένα ποίημα Έλληνα συγγραφέα, συγκεκριμένα του Μίλτου Σαχτούρη. Δεν ξέρω κατά πόσο σας είναι γνωστό το συγκεκριμένο, καθώς όμως είναι ένα ποίημα για την ποίηση -όπως τα χαρακτηρίζαμε τότενες(!) στη λογοτεχνία κατεύθυνσης στην Γ' Λυκείου- το οποίο περιγράφει τη συγγραφική διεργασία ώστε να γεννηθεί ένας νέος μικρόκοσμος από τα χέρια του ποιητή, δεν μπόρεσα παρά να ταυτιστώ απόλυτα. Ελπίζω να το βρείτε τόσο ξεχωριστό και υπέροχο, όσο το βρίσκω κι εγώ..