I was born a bitch

I don't give a shit what the world thinks. I was born a bitch, I was born a painter, I was born fucked.
But I was happy in my own way.

- Frida Kahlo

basically me

my self esteem has two levels: im a worthless piece of shit who deserves no love and bow down before me bitches i am your queen

— Ellen DeGenres (@TheElIIenShow) Μάρτιος 4, 2014

Όλα όσα σ'έκαναν γυναίκα

Έχεις αναρωτηθεί τι σε κάνει γυναίκα; 

Τι είναι αυτό που, όταν σε γνωρίσει κάποιος, θα τον κάνει να νιώσει σίγουρος ότι είσαι γυναίκα και όχι απλά ένα θηλαστικό θηλυκού γένους; 

Θυμάσαι πότε το ένιωσες για πρώτη φορά; Από αυτή την μετάβαση και μετά, αυτό το μπαμ της γυναικείας φύσης;

Όχι δεν ήταν όταν αγόρασες πρώτη φορά σουτιέν, ούτε όταν σου ήρθε η περίοδος. Ούτε όταν είχες τον πρώτο σου έρωτα και την πρώτη σου σεξουαλική επαφή. Ούτε όταν έφυγες από το σπίτι και νοίκιασες μόνη σου. Ούτε όταν πέρασες στο Πανεπιστήμιο. Ούτε καν.

Αναπτυξιακά ίσως εκεί στα 12-13 να άρχισες να νιώθεις ότι κάτι αλλάζει. Έβλεπες τις αλλαγές στο σώμα σου και στην ψυχολογία σου. Είχες ανάμικτα συναισθήματα περηφάνιας και ντροπής ταυτόχρονα. Μια εσωτερική σύγκρουση που δεν σε άφηνε να κατανοήσεις το ρόλο σου και το πώς πρέπει να φέρεσαι στους γύρω σου. Ένιωσες ότι δεν ανήκεις πουθενά και έκανες την επανάστασή σου για να βρεις ποια είσαι. Οι ορμόνες σου είχαν μπερδευτεί με βαθιά υπαρξιακά ερωτήματα, όλα κομμάτια εντελώς άγνωστα μέχρι τότε. Ένα γιατρός θα στο εξηγούσε κάπως έτσι: «Η Ενήβωση αντιστοιχεί σε κάποιο συγκεκριμένο ορμονικό συμβάν: στη σφυγμική έκκριση γοναδοτροπινών, στην αυξημένη έκκριση οιστραδιόλης, και στην έκκριση ανδρογόνων από τα επινεφρίδια και τις γονάδες».

Και μπορεί να σε εντυπωσίαζε όλος αυτός ο αναπτυξιακός οργασμός που συνέβαινε στο σώμα σου αλλά και πάλι γυναίκα δεν σε έκανε.

Ξέρεις πότε έγινες γυναίκα; Όταν βρήκες τη δική σου φωνή!

Μπορεί να ήταν όταν ήσουν 13 ή 23 ή 33. Δεν έχει σημασία το πότε. Ίσως μερικές ομόφυλες σου εκεί έξω να είναι 63 και ακόμη να μην την έχουν βρει. Όταν λοιπόν βρήκες τη δική σου φωνή, όχι αυτή που σου επέβαλλε το κοινωνικό σου κατεστημένο, οι γονείς σου, η τηλεόραση, οι φίλοι σου, και χειρότερο όλων οι φόβοι σου, τότε σίγουρα έγινες γυναίκα.

Πώς το κατάλαβες λοιπόν ότι έχεις δική σου φωνή; Και όχι των άλλων;

Θα σου πω.

Όταν κατάλαβες την ευελιξία που κουβαλάς στο να προσαρμόζεσαι σε οποιαδήποτε συνθήκη. Ακόμη και μέσα σε μια σπηλιά όπου δεν υπήρχε φως και νερό. Πάλι θα έβρισκες τρόπο να επιβιώσεις και να φτιάξεις ομελέτα με αυγά από Κορμοράνους και λειχήνες.

Όταν χάλασε το καζανάκι του σπιτιού σου και εφήυρες ένα μαραφετάκι με το τσιμπιδάκι των φρυδιών σου για να το φτιάξεις.

Όταν τόλμησες να ζητήσεις μια δουλειά που απαιτούσε αντοχές πούμα και δύναμη ελέφαντα ενώ είχες ακόμη να φροντίσεις ένα τρίχρονο στο σπίτι. Όταν απαίτησες να πληρωθείς το ίδιο με τους υπόλοιπους.

'Οταν επέλεγες να φοράς ένα τρύπιο τζίν γιατί ήταν άνετο, γιατί ήταν εσύ, γιατί το είχες χιλιοτρυπήσει με το στιλό σου τις νύχτες που περίμενες με αγωνία αν εκείνο το αγόρι θα σου στείλει μήνυμα. Γιατί επέλεξες την αγωνία σου και όχι το στενό φουστανάκι που επέτασσε η τάση της μόδας ή επειδή το φορούσαν οι φίλες σου.

Όταν άκουγες τη μουσική που άγγιζε την ψυχή σου και χανόσουν μέσα στις μελωδίες ασχέτως αν οι υπόλοιποι σε θεωρούσαν λίγο περίεργη και νεραϊδο-παρμένη. Πάλευες να εκφραστείς, να επικοινωνήσεις. Και αυτός πίστεψε με ήταν ο πιο αυθεντικός τρόπος.

Όταν σε πείσμα όλων αποφάσισες να μην γίνεις γιατρός όπως ο μπαμπάς σου, ούτε να παντρευτείς το καλό παιδί με το διώροφο στην Κηφισιά μόνο και μόνο επειδή το ήθελαν οι δικοί σου. Όταν είπες «όχι» σε ό,τι σε καταπίεζε.

Όταν αποδέχτηκες το σώμα σου όπως ήταν και το έντυνες όπως γούσταρες. Όταν αποδέχθηκες ότι ο έρωτας είναι και έκθεση και διεκδίκηση και δεν σε ένοιαζε να τα κάνεις και τα δυο. Όταν δεν σε ένοιαξε να χάσεις τον εαυτό σου για μια αγάπη γιατι ήξερες ότι ο εαυτός σου είναι στέρεος και όμορφος και δεν θα πάθει τίποτα αν χαθεί.

Όταν δεν ένιωσες την ανάγκη να παίξεις παιχνιδάκια για να κερδίσεις εκείνον που αγαπάς.

Όταν πήρες την ευθύνη πάνω σου γιατι έφταιξες και αδίκησες και πλήγωσες και πρόδωσες. Όταν δεν κρύφτηκες πίσω από το δάχτυλό σου και εκμεταλλεύτηκες την κάθε σου απογοήτευση για να φτιάξεις τον εαυτό σου καλύτερο.

Όταν παρόλη την αγάπη και τον έρωτά σου έφυγες από σχέσεις που σε ζημίωναν, που δεν πήγαιναν την ψυχή σου παραπέρα, χωρίς να φοβηθείς ότι θα μείνεις στο ράφι με πενήντα γάτες. Όταν μαζί με αυτό κατάλαβες ότι το μητρικό σου ένστικτο, αυτό της φροντίδας, περιλαμβάνει πρωτίστως τη δική σου φροντίδα.

Όταν απλά είπες «Είμαι και αγαπιέμαι μόνο γι' αυτό». Τότε βρήκες τη φωνή σου και έγινες γυναίκα.

Και όταν διάβασες την παρακάτω φράση από την Αναΐς Νιν και είπες ΝΑΙ:

 Εγώ, με ένα βαθύτερο ένστικτο, επέλεξα έναν άνδρα που εξωθεί τη δύναμή μου, ο οποίος έχει τεράστιες απαιτήσεις από εμένα, που δεν έχει καμία αμφιβολία για το θάρρος ή τη σκληρότητά μου, που δεν πιστεύει πως είμαι αφελής ή αθώα, που έχει το κουράγιο να μου φέρεται ως γυναίκα.

Πηγή; Pillowfights

Stay Strong. Be Extraordinary.

EDITORIAL

Ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Ένας απ' τους χιλιάδες που περνάνε απαρατήρητοι. Ένας κόκκος άμμου μέσα σ' έναν ωκεανό συνηθισμένων ανθρώπων. Ένα με τη μάζα. 

Αυτό θες να είσαι;

Γιατί επιτρέπεις στον οποιονδήποτε να τοποθετεί «ταμπέλες» στον εαυτό σου; Στη ζωή σου; Είσαι ένας άνθρωπος ξεχωριστός, με προσωπικότητα, με σκέψεις, με προβληματισμούς, όπως όλοι οι άνθρωποι. Γιατί να είσαι συνηθισμένος όταν μπορείς να είσαι ξεχωριστός;

Ποιος είναι εκείνος που ορίζει τι είναι «κανονικό» και τι όχι;
Τι είναι «αποδεκτό» και τι όχι;

Τι είναι όμορφο και τι όχι; 

Τι είναι έξυπνο και τι όχι;

  

 The interesting question is, just because something thinks differently from you, does that mean it's not thinking? - Alan Turing, The Imitation Game 

Μη δίνεις σε κανέναν το δικαίωμα να ορίσει τη ζωή σου. Μη φυλακίζεις τον εαυτό σου σε τύπους και κοινωνικές νόρμες. Όλοι φοβούνται το διαφορετικό, μα η αλήθεια είναι ότι πολύ περισσότερο βαριούνται το συνηθισμένο. Απογειώσου. Ξεπέρασε το συνηθισμένο, το τετριμμένο.
Be Extraordinary.

Μη φοβάσαι να διαφέρεις. Μη φοβάσαι να ξεχωρίσεις στο πλήθος. Κυνήγησε τα όνειρα σου. Γίνε αυτό που θα σε κάνει να χαμογελάς αντικρίζοντας το πρόσωπό σου στον καθρέφτη κάθε πρωί.

Κανένας δε θα ζήσει τη ζωή σου για σένα.

Γέλα. Με όλη σου την ψυχή. Υπέρβαλε. Κάνε τρέλες. Ονειροπόλησε. Ταξίδεψε. 

Με λίγα λόγια, ΖΉΣΕ.

Stop being ordinary - choose to be Extraordinary!

Things are looking up...

EDITORIAL

Με χαρά και υπερηφάνεια σας ανακοινώνω πως κατά ενενήντα εννέα τοις εκατό θα έχω δουλειά το καλοκαίρι! Σήμερα είχα μια ελπιδοφόρα πρώτη συνάντηση και τα πράγματα φαίνονται πολύ καλά.. Θα σας ενημερώσω σύντομα για περαιτέρω εξελίξεις... Blog party tonight!

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΑΥΤΟΜΑΣΤΙΓΩΜΑ; ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ ΚΙ ΑΛΛΟ;

ΜΕ ΑΓΑΠΩ

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΧΟΡΕΥΤΑΚΗ

Καθένας μας διαθέτει μία ξεχωριστή και μοναδική προσωπικότητα, με τα εξίσου μοναδικά χαρακτηριστικά της να την κάνουν να διαφέρει από οποιαδήποτε άλλη εκεί έξω. Αυτό δεν είναι απαραίτητα για καλό, ιδίως αν σκεφτεί κανείς τα σύνδρομα και τα κόμπλεξ που έχουμε όλοι μας αναπτύξει τα τελευταία χρόνια, και τα οποία δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό στο να αλλοιώνουν αυτό που προσπαθούμε να βγάλουμε προς τα έξω, καταφέρνοντας να σκάνε τον χειρότερο μας δυνατό εαυτό.

Η δική σου περίπτωση είναι σχετικά ιδιόρρυθμη. Λέξεις όπως «έλλειψη αυτοεκτίμησης», «πέφτω στα πατώματα χωρίς λόγο και αιτία», «αυτομαστιγώνομαι», έχουν φέρει στη ζωή σου ‘ένα από τα συμπαθέστερα μαλάκια, του οποίου τη δόξα ζήλωσες μάλλον, και το οποίο αποτελεί σημείο αναφοράς στην καθημερινότητα σου: αναφέρομαι στο χταπόδι, με το οποίο έχεις κάνει ένα τον εαυτό σου, βρίσκοντας πάντα τον κατάλληλο δύτη ή ψαρά σε σένα, ο οποίος θα αναλάβει να σε χτυπήσει και να σε πατήσει κάτω, μέχρι να αποφασίσεις να παρατήσεις τα όπλα και να γίνεις το καλύτερο μεζεδάκι, έρμαιο στις ορέξεις των κάθε λογής καλοθελητών. Αποδυναμωμένη εκ των έσω και με τα χτυπήματα να συνεχίζονται αδιάκοπα, καθώς οι σκέψεις δεν σταματάνε να πηγαινοέρχονται στο μυαλό σου και να σε βασανίζουν:

• Δεν αξίζω τίποτα, είμαι μια άχρηστη και μισή. Υπέροχη και κυρίως αισιόδοξη προοπτική του εαυτού σου. Μα γιατί να σε εκτιμάς τόσο πολύ; Μήπως να το κοιτάξεις λίγο;
• Είμαι χαζή. Και μειωμένης νοημοσύνης, και δεν καταλαβαίνεις τι σου γίνεται, και και και.. Ε, να απευθυνθούμε σε κάποιον ειδικό, μην κυκλοφορείς και ελεύθερη έξω, τόσα ανυποψίαστα παιδάκια κυκλοφορούν στους δρόμους…
• Είμαι μόνη. Και δίνεις τον καλύτερο εαυτό σου για να ανατρέψεις αυτή την κατάσταση, απομακρύνοντας και τους ελάχιστους που σου έχουν απομείνει με την αλλοπρόσαλλη και κλαψιάρικη συμπεριφορά σου. Well done…
• Δεν αξίζω να αγαπηθώ. Ναι, είσαι σαν τις καταραμένες ποιήτριες, αιώνια μοναχική και ανέραστη. Και η Πολυδούρη μέσα σου, και ελπίζω να θυμάσαι το τέλος της, μπας και αλλάξεις ρότα…
• Δεν είμαι καλή σε τίποτα. Εφόσον δεν έχεις κάνει την παραμικρή προσπάθεια στο να αναπτύξεις τα ταλέντα σου και να ανακαλύψεις τις δεξιότητες σου, τι περιμένεις; Αλλά ξέχασα, έχεις αναπτύξει στο φουλ την ικανότητα του αυτοοικτιρμού. Για προώθησε την, όλο και κάποιος θα ενδιαφέρεται εκεί έξω…
• Έχω μεγαλώσει πολύ. Πωπω, έχασες τη νιότη σου, πέρασες τα 25, οπότε αντίο ζωή! Ξέρω έναν τέλειο βράχο στο Σούνιο, από τον οποίο μπορείς να δώσεις τη λύση.. Σύνελθε λίγο και κοίταξε να απολαμβάνεις κάθε στιγμή της χωρίς μίρλα…
• Είμαι απένταρη. Οπότε τι καλύτερο από το να κάθεσαι και να κλαίγεσαι αντί να προσπαθήσεις για το καλύτερο; Σωστό κι αυτό…
• Είμαι ατάλαντη. Έχεις και σχετική πιστοποίηση πάνω σε συγκεκριμένο τομέα; Ίσως να μπορούμε να κάνουμε κάτι για σένα, τελικά… Εκτός κι αν η σχετική θεώρηση προκύπτει αποκλειστικά από προσωπικές σου αντιλήψεις, οπότε ξανά σου βγάζω το καπέλο…
• Σαν να με έχουν μουντζώσει… Ε πες το κοπελιά, ότι την έχεις βρει τη λύση, στις κατάρες των σιχαμένων γειτονισσών και ανταγωνιστριών που επιβουλεύοται τη ζωή σου, να ξέρουμε και σε ποια ξεματιάστρα ή χαρτομάντισσα να απευθυνθούμε, μπας και καταφέρουμε να απαλλαγούμε από το ξόρκι με το οποίο είσαι δεμένη. Και αγχωνόμουν τζάμπα τόση ώρα…

Αν παραβρίσκεις σαρκαστική την ειρωνεία μου, τότε είμαι χαρούμενος, γατί πέτυχα τον σκοπό μου. Δεν μπορώ να αντιμετωπίσω αλλιώς τη συγκεκριμένη συμπεριφορά, και αν το πάρω πραγματικά στα σοβαρά, τότε θα πω εξαιρετικά βαριές κουβέντες. Δεν επιτρέπεται, αλήθεια όμως, σε κανέναν άνθρωπο να τοποθετεί τόσο χαμηλά τον εαυτό του στον πάτο του βαρελιού, και να τον στριμώχνει κι άλλο, για να γλείψει κι άλλο τον πυθμένα. Δεν ξέρω, και δεν με ενδιαφέρει να σου πω την αλήθεια, που οφείλεται αυτή η πλήρη απαξίωση απέναντι σου. Αυτό που χρειάζεται είναι να κάνεις ένα κλικ στο κεφάλι σου και να αποφασίσει ότι τώρα ζεις. Για σένα. Όπως μπορείς και με όποιες δυνατότητες, χαρίσματα και ταλέντα έχεις. Μεγάλα ή μικρά, και μέχρι όπου μπορούν να σε οδηγήσουν. Τα όνειρα, ξέρεις, δεν πραγματοποιούνται μόνο με την μεγαλόφωνη έκφραση τους. Απαιτείται και να τα κυνηγήσεις, και μάλιστα σκληρά. Και εφόσον η ίδια έχεις καταθέσει από τη γραμμή της αφετηρίας τα όπλα, βρίσκοντας κάθε πιθανή βολική δικαιολογία για να χωθείς πίσω της, τότε είσαι πραγματικά άξια λύπησης, και πιθανότατα ανίκανη να γευτείς έστω και την παραμικρή στάλα ικανοποίησης. Για να μην πω ανάξια… Για αυτό ξύπνα, πέτα το πέπλο της Ωραίας Κοιμωμένης από πάνω σου και άρχισε να αναπνέεις κανονικά, Θα δεις ότι λίγες τζούρες ζωής, ίσως και να καταφέρουν να σε ξυπνήσουν από τον νήδυμο σου και να σε επαναφέρουν σε τροχιά δράσης. Διαφορετικά, πας χαμένη και με δικής ου ευθύνη, στρέφοντας το αεροπλάνο προς τη θάλασσα με τον αυτόματο πιλότο στο ρελαντί. Και όχι, η πτήση δεν διαθέτει συγκυβερνήτη για να ανατρέψει το μοιραίο…

Πηγή: MaryMary.gr

Αγαπήστε τον εαυτό σας!

EDITORIAL

06/05/2013

Παγκόσμια Ημέρα κατά της Δίαιτας

ΜΕ ΑΓΑΠΩ ღ 

Supergirls don't cry, supergirls just fly

EDITORIAL

And then she'd say:

“It's ok, I got lost on the way, but I'm a supergirl. And supergirls don't cry”

“Γεια, πάω να ζήσω.”

“Γεια, πάω να ζήσω.”

Αυτές οι δυο βδομάδες ήταν απ' τις πιο ιδιαίτερες που έχω ζήσει -χωρίς λόγο. Απ' τη μια μες την τρελή χαρά που τέλειωσε επιτέλους η εξεταστική -περάσαμε, δεν περάσαμε είναι άσχετο αυτή τη στιγμή- απ' την άλλη μια γλυκόπικρη νοσταλγία για την πρακτική που έφτασε στο τέλος της -οι διδασκαλίες βασικά, γιατί έχουμε ακόμη τρέξιμο- σε εντελώς αντίθετο άκρο απελπισία με μια αδιέξοδη κατάσταση -δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω απολύτως τίποτα γι' αυτό- θλίψη για το τελευταίο εξάμηνο στη σχολή -τα είπαμε αυτά τις προάλλες- αηδία για μερικά ανώριμα άτομα -βασικά άκυρο, καν' το αδιαφορία- και τέλος αγωνιστικό πνεύμα για το μέλλον μου -γ@@ώ το σχέδιο “Αθηνά”.

Περνάω, όμως, φάση αισιοδοξίας αυτή τη στιγμή. Και θέλω απλά να ηρεμήσω και να περάσω καλά. Να χαρώ. Να διασκεδάσω. Να βγω έξω. Να ερωτευτώ. Να γελάσω. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε τόση όρεξη με αυτό που ζω -την απέλπιδα κατάσταση- αλλά μου ήρθε. Και θέλω να μείνω έτσι.

Ίσως όλο αυτό που περνάω μ' ένα πολύ δικό μου άτομο μ' έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο μικρή είναι η ζωή. Ίσως είμαι απλά μια χαζοχαρούμενη Τοξοτίνα που βρίσκει δύναμη εντελώς ξαφνικά εκεί που όλοι οι άλλοι τα παρατάνε. Μια εκνευριστικά αισιόδοξη Τοξοτίνα, που σε μερικούς φαίνεται εγωίστρια και αδιάφορη -ακριβώς γιατί την πιάνουν τα κέφια της όταν οι άλλοι είναι στα πατώματα.

Γι' αυτό κι εγώ δεν το λέω πουθενά. Μόνο σ' εσάς. 100 φορές σε σας. Απ' τη μια, για να μη μου το γκαντεμιάσουν. Απ' την άλλη γιατί ξέρω ότι δε θα το καταλάβουν. Αν είναι να νομίζουν πως αδιαφορώ, καλύτερα να πιστεύουν πως είμαι λιωμένη σ' έναν καναπέ και δεν κάνω τίποτα. Αν είναι να σκεφτούν ότι περιγελώ τον πόνο τους, ας μην ξέρουν τίποτα. Κι εγώ θα ονειροπολώ μόνη μου -άντε και με τον γάτο μου. Αυτό.

I need me..

I need me..

Θυμάσαι εκείνες τις μέρες που είχες γίνει ένα με τον καναπέ, αγκαλιά με ένα πεντόκιλο παγωτό, με κούτες χαρτομάντηλα πεταμένα γύρω σου, το Ημερολόγιο να παίζει για χιλιοστή φορά στο DVD κι εσύ να κλαις γιατί ο Θανάσης όχι μόνο δε σου έστειλε 365 γράμματα, αντίθετα σου έστειλε ένα ξερό μήνυμα ότι χωρίζετε;;;

Καιρός να τις ξεχάσεις!

Ήρθε ο καιρός να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου, να φανείς δυνατή και να σταθείς στα πόδια σου. Να θυμηθείς τη γυναίκα που κρύβεις μέσα σου, που τόσο πολύ αγαπάς(και αγαπούν και οι γύρω σου). Να πολεμήσεις με νύχια και με δόντια γι' αυτό που αξίζεις. Να διεκδικήσεις επιτέλους αυτά που θες εσύ, κι όχι αυτά που σου επιβάλλει ο Θανάσης(και ο κάθε Θανάσης).

Θυμήσου: Εσύ είσαι ο ήρωας στη ζωή σου..

Εσύ και κανένας άλλος. Δεν έχεις ανάγκη κανένα άντρα να σου πει ποια είσαι και τι μπορείς να κάνεις. Όταν κάποιος σου πει ότι “δεν μπορείς να το κάνεις” γύρνα και απάντησε του “δες με”. Μην αφήνεις άλλους να βάζουν όρια στα θέλω σου. Τόλμησε να κάνεις πράξη τα όνειρα σου. Το μέλλον είναι μπροστά σου. Μην αφήσεις την απογοήτευση της στιγμής να χαλάσει τα όνειρα μιας ζωής. Η ζωή προχωρά, εσύ θα μείνεις στάσιμη; Άντρες ένα σωρό.. Εσύ να 'σαι καλά! Δεν έχει σημασία αν θα πέσεις, αλλά το να ξανασηκωθείς. Και μην ανησυχείς, όταν τα καταφέρεις θα εμφανιστεί καινούριος Θανάσης. Μέχρι να βρεις τον άντρα που αξίζεις. Αυτόν που θα έχεις ανάγκη επειδή τον αγαπάς, όχι επειδή δε μπορείς να φροντίσεις τον εαυτό σου. Κι ο Θανάσης θα σου λέει “σε χρειάζομαι γιατί σ' αγαπώ”, όχι “σ' αγαπώ γιατί σε χρειάζομαι”..

Γι' αυτό σήκω από τον καναπέ και κοίτα έξω απ' το παράθυρο.

Μια καινούρια μέρα ξεκινά. Εσύ θα μείνεις πίσω;

*Η επιλογή του ονόματος “Θανάσης” είναι κλεμμένη απ' το Cosmopolitan, το οποίο εδώ και χρόνια χρησιμοποιεί συμβατικά το όνομα στα άρθρα του(τα cosmo girls ξέρουν τι εννοώ...)

What a girl wants...ღ