Υγεία, καύλα και επανάσταση

Ο Γιώργος είναι πονηρός

Πάτε και μπλέκετε με Γιώργους! Με Γιώργους που δεν έχουν καν σταθερή γιορτή....κι αυτό τα λέει όλα!

@afroditi_gar

Confessions of a -sleepy- quarantine queen

EDITORIAL

Ημέρα καραντίνας: ένα δισεκατομμύριο

Μετά από καιρό, η διαδικτυακή μου καλημέρα ταξιδεύει στη μπλογκόσφαιρα. Έχω να γράψω εντιτόριαλ μία εβδομάδα, τουλάχιστον, εντούτοις έχω φροντίσει να ανεβαίνουν καθημερινά προγραμματισμένες αναρτήσεις και να σας κρατούν συντροφιά στο σπίτι (ότι δηλαδή μπορεί να ήσασταν και πουθενά αλλού και να διαβάζατε το μανιφέστο της παράνοιας μου). 

Δεν καταλάβατε, έχω ντραφτς μέχρι το 2021. Θα πεθάνω κι ακόμη θα σας έρχονται ειδοποιήσεις. Οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος θα γράφουν διατριβές "μαλακομαγνήτης στα χρόνια των μιλλένιαλς", θέτοντας ως αρχέτυπα τους πρώην μου. Θα εξαφανιστεί το ανθρώπινο είδος και η νέα μορφή ύψιστης νοημοσύνης θα διαβάζει το παραλήρημα μου. Στην εξωγήινη επέλαση του μέλλοντος, θα προσπαθούν τα άλιενς να αποκρυπτογραφήσουν τις ασυναρτησίες που συνεχίζουν να δημοσιεύονται σε αυτή την απαρχαιωμένη πλατφόρμα. Ο Ε.Τ. τρομοκρατημένος θα θέλει να πάρει τηλέφωνο τη μαμά του.

Στα χρόνια αυτά της χόλερας ... εεε του κορωνοϊού ήθελα να πω, αποφάσισα να εκμεταλλευτώ την καραντίνα για να βρω τον παλιό -καλό;- εαυτό μου. Ξεκίνησα να γράφω ξανά στο μπλογκ μου (σουτ, και η αναδημοσίευση μετράει). Είπα θα πέσω με τα μούτρα στα βιβλία(εντάξει, σέρνω ένα βιβλίο εδώ και 3 χιλιετίες, αλλά δε φταίω εγώ που μου στέλνουν μηνύματα στο φεισμπουκ τα "κομενάκια" -εδώ γελάμε). Είπα θα δω καινούριες ταινίες και σειρές στο νετφλιξ (βλέπω τα φιλαράκια για εξακοσιοστή φορά). Είπα θα φτιάξω λίγο μαλλί και θα ντυθώ για να ανέβει η ψυχολογία μου (κατέληξα να φορέσω φόρμες και να πιάσω το μαλλί κοκοράκι). Ξεκίνησα δίαιτα(αυτή την κράτησα, ρίξτε ροχάλα μη με ματιάσετε), γιατί αν συνέχιζα τη διατροφή με έξτρα τυρογαριδάκια και σφολιατοειδή θα έβγαινα από την καραντίνα σαν την πρωτοξαδέρφη του μόμπι ντικ. Ξεκίνησα γυμναστική (4 μέρες τη βδομάδα, γιατί τις υπόλοιπες τρεις είμαι απασχολημένη να αποσυντίθεμαι στον καναπέ). Πάω για πεζοπορία (και 2 μιλισεκοντ τρέξιμο), ακούγοντας φατ μποττομ'ντ γκερλς γιου μέικ δε ροκιν' γουορλντ γκοου ράουντ.

Ειρωνεία ότι αυτό που κάνω τόσα χρόνια οικειοθελώς (να κλείνομαι στο σπίτι και να μη μιλάω σε ψυχή), τώρα με δυσκολεύει. Ήμουν αντικοινωνική πριν τον κορωνοϊό, πριν γίνει της μόδας. Αλλά ήμουν ΜΟΝΗ ΜΟΥ αντικοινωνική, όχι με παρέα. Εγώ δε θέλω να βγω έξω. Θέλω να φύγουν οι υπόλοιποι από το σπίτι.  

Αγαπώ τη μοναξιά. Τη γουστάρω τρελά. Αυτή η κλισέ φιγούρα που χορεύει στο σαλόνι με το βρακί και χρησιμοποιεί μια βούρτσα για μικρόφωνο; Δατς μι, μπιτσιζ.

Αν μπορούσα, θα παντρευόμουν τη μοναξιά μου. Θα αλυσοδενόμουν στο κρεβάτι μου (με μια προέκταση που να φτάνει μέχρι την κουζίνα -γιατί έχομεν και ανάγκες). Θα ίδρυα νέο κράτος, με εθνικό ύμνο το "μπουλεβαρντ οφ μπρόουκεν ντριμς". Θα ξεκινούσα γκρουπάκια αντικοινωνικών, αυστηρώς ενός ατόμου. Θα φορούσα μπλουζάκι  με στάμπα "χέλλοου ντάρκνες μάι ολντ φρεντ" και θα απήγγειλα στο μπαλκόνι μου το "ιντζόι δε σάιλενς" των Ντιπές Μόουντ. 

Ινσάιντ γκουντ, άουτσάιντ μπαντ.
Γκε γκε;

Μέχρι και η γάτα λάλησε, βγαίνει στο μπαλκόνι και διαλαλεί ότι ανταλλάσσει μέλη της οικογένειας με κονσερβάκια. Πλήρης εχεμύθεια. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

Το κορυφαίο είναι ότι κι εδώ στη σπηλιά μου, στην απομόνωσή μου, λειτουργεί σε πλήρη εμβέλεια ο μαλακομαγνήτης. Πρώην εμφανίζονται από το πουθενά, πεθαμένοι ανασταίνονται, πολίτες υπεράνω υποψίας μεταμορφώνονται σε γύπες. Η νύχτα των ζωντανών νεκρών παραθέτει ρέιβ πάρτι στη ζώνη του λυκόφωτος. 

Τι θέτε πχια απ' τη ζωή μου; Κνώδαλα.

Κι εκεί που ζω το δράμα μου και το εξ φάιλς το ίδιο, αρχίζει το σώμα μου να κάνει αλλεργική αντίδραση στα γκουλς του παρελθόντος μου και παίζει μαντολίνο σε ρυθμό Αννούλας "τρελαίνομαι, μια κρυώνω μια ζεσταίνομαι". 

Το τελευταίο εγκεφαλικό κύτταρο που μου απέμεινε βάλθηκε να με απολωλάνει σιγοτραγουδώντας μου τα βράδια "ρα-ρα-ρασπουτιν λοβερ οφ δε ρασσιαν κουιν" και κάτμαν.

Τάδε έφη Λίζα και ξεψύχησε.

Καλά, όχι τελείως ντεντ, δεν είναι μη αναστρέψιμη η κατάσταση. Αλλά ποθώ να πεθάνω στον ύπνο. Θέλω να πάω στο κρεβάτι μου και να του πω "Μάι λόρντ, θα ήταν τιμή μου να σας ρίξω έναν...ύπνο". Να ερωτοτροπήσω με το μαξιλάρι μου. Να κουτουπώσω το πάπλωμά μου. Να θωπεύσω το κατωσέντονο μου.

Θέλω να κοιμηθώ μέχρι το Μεγάλο Σάββατο.

Να με ξυπνήσουν με μπριζολάκι υπογλώσσιο.

Γιατί η Λίζα, εκτός από ημίτρελη, είναι και άυπνη. 

Βλέπετε, ένας μαλακοβιόλης γάτος κυνηγούσε φαντάσματα στις 3 τα ξημερώματα. Και ποιος έκανε το βοηθό της Μπάφι δε βαμπάιρ σλέιερ; Η(γατο)μανούλα.

Αν, όμως, δεν κοιμηθεί η μανούλα, θα σκίσει μποφάνες. Ναι;

TikTok video by @antigonineophytou

Hex your ex

Μάθημα πρώτο: Πως να κάνετε voodoo

Babis we love you, blue eyes you suck

Μου έβαλε όρο, αν θέλω σπιτικό μαζί του, να διώξω το γατάκι μου

O άνθρωπός μου, Μυρτούλα, πριν γίνει άνθρωπός μου, είχε μια πολύ κακή σχέση με τα ζώα και ειδικά με τα γατιά. Να σου δώσω να καταλάβεις, όταν βγήκαμε date πρώτη φορά σε ρομαντικό εστιατόριο downtown και πλησίασε το τραπέζι μας ένα ασπρόμαυρο γατσούνι να χαϊδευτεί, μόνο που δεν έκανε μήνυση στον υπεύθυνο του καταστήματος ο καλός μου. Πάρα πολύ κακή εντύπωση για πρώτη φορά. Μετά, όμως, λίγο η ευγένειά του, λίγο οι εξηγήσεις του για κάτι τραυματικές εμπειρίες με σκυλιά, λίγο τα μάτια του τα μπλε τα τσακίρικα, με έριξε. Κάπου ένα χρόνο μαζί, όλα ωραία και ελπιδοφόρα, βρήκα κι ένα κακορίζικο γατάκι (που σήμερα είναι ο μέγας και τρανός Μπάμπης) και του το κοτσάρισα σπίτι (οπότε τι να κάνει, σπίτι μου είναι, το ανέχεται), φτάσαμε όμως στο σημείο εκείνο της σχέσης που συζητάμε τη συγκατοίκηση. Έβαλε όρο λοιπόν ο κύριος, αν θέλω σπιτικό μαζί του, να στείλω τον Μπάμπη στην ευχή του Θεού. Και σε ρωτάω, Μυρτώ μου, πώς να διώξω τον γάτο μου που τον αγαπώ σαν αδερφάκι; Πώς να αποχωριστώ τα χουρχουρίσματα, τα πατουσάκια, τα νιαουρητά του; Από την άλλη μεριά, όμως, πώς να κλωτσήσω την πρώτη ευκαιρία μου να ζήσω με αυτόν που αγαπώ; Νιάου

Η ΜΥΡΤΩ ΓΡΑΦΕΙ:

Εγώ λέω να δώσετε μια κλωτσιά στον ίδιο. Έτσι αρχίζουν αυτά τα άτομα. Πρώτα θα διώξεις το γατί, μετά να μην έρχονται σπίτι οι φίλοι σου, μετά θα διώξεις τους φίλους, μετά θα τσεκάρει τα μηνύματα στο κινητό και μια μέρα θα ξυπνήσετε Τζούλια Ρόμπερτς στις Νύχτες με τον εχθρό μου. Σόρι, ο άνθρωπος δεν είναι στα συγκαλά του. Να ήταν ο Μπάμπης κανένα ροτβάιλερ να πεις, οκ, δείχνω λίγη κατανόηση, κάθομαι να του εξηγήσω ότι δεν θα τον φάει. Εδώ μιλάμε για ένα γατάκι. Αν και δεν συνηθίζω να δίνω κάθετες απαντήσεις, κακομοίρα μου έτσι και μάθω ότι διώξατε τον Μπάμπη, θα στέλνω κάθε βράδυ εφιάλτες με γατιά που κλαίνε σπαρακτικά.

Υ.Γ. 1 Αν έχει τραυματικές εμπειρίες με σκυλιά, να κόψει τα σκυλάδικα.

Υ.Γ. 2 Όπως καταλαβαίνετε, αντί να στήνει ένα σπιτικό με ηλιαχτίδες και αισιοδοξία, πάει να το κάνει Γιούρογκρουπ με τον εαυτό του σε ρόλο Σόιμπλε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Και δεν πρόκειται για το γατί, πρόκειται για τον χαρακτήρα του τον εγωκεντρικό που νομίζει ότι μπορεί να παίζει τέτοια παιχνίδια εξουσίας λες και σας κάνει τη χάρη να συμβιώσει μαζί σας, λες και καίγεστε εσείς ενώ εκείνος είναι κουλ.

Υ.Γ. 3 Κι εμείς πλανευτήκαμε από γαλάζια μάτια που δεν την πολυπάλευαν με τα ζώα. Αλλά τουλάχιστον έβγαζε τον σκασμό.

Υ.Γ. 4 Babis we love you, blue eyes you suck.

Πηγή: athensvoice.gr

waking up in the middle of the night

My goal is waking up 

in the middle of the night 

next to you 

and being able to kiss you 

and go back to sleep

- Eccedentesiast

The Ex Files

Η αγάπη άργησε μια μέρα

Ήτανε ένα βράδυ σαν όλα τ’ άλλα όταν το χέρι μου αποφάσισε να γράψει ένα γράμμα και σε σένα, τον άνθρωπο που θέλησε να περάσει από τη ζωή μου ένα βράδυ. Καθώς αναπολούσα τα παλιά, και με το νου ξεφύλλιζα το φωτογραφικό άλμπουμ ιδανικών και ανάξιων εραστών, στην τελευταία σελίδα μού χαμογέλασε με αναίδεια η πιο πρόσφατη προσθήκη. Ήσουν εσύ και ήταν η διάθεσή μου τόσο χάλια, που βρήκε τόπο επιτέλους να εγκατασταθεί μία οργή που σου χρωστούσα μήνες.

Για εκείνα τα μηνύματα και για τη συμπεριφορά σου, που έμοιαζε να απευθύνεται όχι σε άνθρωπο, αλλά σε άψυχο ον. Για τα θέλω σου, που με θράσος όρθωσες μπροστά μου, θαρρώντας πως είχες το δικαίωμα να διεκδικήσεις κι εσύ ένα κομμάτι από την ακρωτηριασμένη μου ύπαρξη.

Μπορεί να μην ήξερες πως έχω μία ψυχή ανάπηρη, δε θα το αρνηθώ, αλλά δε χρειαζόταν κιόλας να το ξέρεις. Ο σεβασμός από μέρους σου μού άνηκε δικαιωματικά, ακόμη κι αν δεν γνώριζες ότι μιλάς σε ήρωα πολέμου.

Διεκδίκησες κυριαρχικά δικαιώματα σε ένα κτήμα που δε σου άνηκε, θεωρώντας ότι θα γίνει δικό σου λόγω χρησικτησίας. Τόσο πολύ σε τύφλωσε η αλαζονεία που δεν έβλεπες ότι ο ιδιοκτήτης έστεκε εκεί μπροστά σου και σε κοιτούσε με μάτια που πετούσαν φλόγες.

Ίσως να έπρεπε να θέσω τέρμα στο πραξικόπημά σου εξαρχής. Τους τίτλους ιδιοκτησίας να κολλήσω στο πρόσωπό σου, μέχρι να καταλάβεις ποιος είναι κύριος αυτού του οικοπέδου. Αλλά με πέτυχες σε παιχνιδιάρικη διάθεση. Και έθεσα την αξιοπρέπειά μου σε κίνδυνο προς τέρψιν ενός τυχάρπαστου περιπλανώμενου.

Κατάλαβέ με, έχουν και οι πολεμιστές ανάγκη ένα διάλειμμα.

Είχα κι εγώ στα 24 μου χρόνια την ανάγκη να κάνω μία τρέλα. Χρειαζόμουν μια περιπέτεια να με βγάλει από τη ρουτίνα που με τύλιγε σαν σιδερένια αλυσίδα και με κρατούσε φυλακισμένη σε μια ζωή στην οποία δεν ανήκω. Ένα ελεύθερο πνεύμα σαν κι εμένα νιώθει να πνίγεται σε τόση στασιμότητα.

Έπαιξα. Και θα το έκανα ξανά. Ακόμη ψάχνω εκείνη την περιπέτεια που θα με συγκλονίσει και τη ζωή μου θα ταρακουνήσει συθέμελα, τόσο που κάθε τοιχίο κομφορμισμού θα γκρεμιστεί ολοσχερώς.

Αλλά είναι εκείνο το «γιατί;» που με πνίγει. Ξέρεις ποιο εννοώ. Όχι για εσένα. Εσύ, σου το ομολογώ ανερυθρίαστα, μου είσαι παντελώς αδιάφορος. Ξένος ήσουν και θα μείνεις. Τον εαυτό μου σκέφτομαι.

Τον εαυτό μου που ανέχεται τέτοιες καταστάσεις ως φυσιολογικές. Που έμαθε να ζει σε έναν κόσμο όπου είναι αναμενόμενο να σου φερθούν λες κι είσαι προϊόν σε ράφι σούπερ μάρκετ. Που έμαθε να γελάει με φαινόμενα που θα έπρεπε να είναι παράδοξα. Τον εαυτό μου που υποτάσσεται στη σύμβαση της ευγένειας αντί να σε διαολοστείλει. Τον εαυτό μου που ζει σε μια κοινωνία τόσο μισογυνιστική που θεωρείται αυθάδεια και έπαρση μία γυναίκα να λέει όχι. Να γκρεμίζει τις επεκτατικές φιλοδοξίες του εραστή Μέγα Αλέκου.

Αντιθέτως, είναι υποχρεωμένη να ενδώσει στο «παιχνίδι» και να βγει από τη δύσκολη θέση με διπλωματία και νάζι –μην τυχόν και πληγώσει το «εγώ» του μπούλη! Είναι «αντιαισθητικό» μία γυναίκα να σου πει να πας να γαμηθείς χωρίς αυτήν.

Γιατί να πρέπει να παίξω τη γλυκούλα και καλούλα λολίτα; Γιατί να έχει την παραμικρή σημασία το τι θα σκεφτείς για μένα; Σε τελική ανάλυση, με νοιάζει πραγματικά τι θα πεις για εμένα; Για κάτσε να σκεφτώ… Εχμ, ΌΧΙ.

Ποιος μας επέβαλε τότε αυτό το πρότυπο συμπεριφοράς και ποιος εμφύσησε μέσα μας έναν υποσυνείδητο δισταγμό να ορθώσουμε το ανάστημά μας;

Σκέψου τα χειρότερα που θα μπορούσες να πεις για εμένα και για το γεγονός ότι σε άφησα «με το πουλί στο χέρι». Κάτσε να σε βοηθήσω λίγο. Σκύλα. Κάργια. Πουτάνα. Τσούλα. Αγάμητη. Μυξοπαρθένα. Προσβολές απολύτως αντιφατικές και αντικρουόμενες. Δικαιολογίες που γεννά ο αντρικός νους για να δικαιολογήσει το γεγονός ότι, ναι, τόλμησε κάποια να μην υποκύψει στη γοητεία του. Και για να μην υπέκυψε, κάτι στραβό θα έχει σίγουρα εκείνη. Ποια μπορεί να αντισταθεί στον Αλέν Ντελόν;

Τα σκέφτηκες; Κι εγώ τα σκέφτηκα και είμαι σίγουρη ότι κάποιο από αυτά θα ψέλλισες κι εσύ εκείνη την ημέρα. Ίσως και να πρωτοτύπησες και να είπες κάτι άλλο. Ίσως και όχι. Οπωσδήποτε πίστεψες ότι μου έκανες και χάρη που θέλησες να είμαι εγώ αυτή που θα σου σβήσει την κάψα. Το θέμα είναι ότι τίποτα από όλα αυτά δε με κάνει να νιώθω άσχημα, να μετανιώνω την απόρριψη που σου σέρβιρα σε ασημένιο δίσκο. Ίσα-ίσα.

Μόνο που συλλογιέμαι, γιατί έπρεπε να σου τη φέρω την απόρριψη πλαγίως. Τι είναι εκείνο που με εμπόδισε να σου επισημάνω πόσο ξεφτίλας είσαι. Γιατί παρασύρθηκα σε Jeux d' enfants;

Κάθομαι και τα καλοσκέφτομαι και, αναπόφευκτα, ξεσπάω «I’m too old for this shit!».

Φτάνει πια με τις ολέθριες σχέσεις. Βαρέθηκα να ζω σαν Χολιγουντιανό κλισέ. Cap ou pas cap?

Δεν είμαι δεκαοχτάχρονη να αναλώνομαι σε ατελέσφορες συναναστροφές –έτσι, για το γαμώτο. Δεν είμαι πλέον κοριτσάκι –ή έστω, δεν νιώθω πλέον κοριτσάκι. Δεν μου περισσεύει πια χρόνος να σκοτώσω, ούτε Παράδεισοι να τους βάλω φωτιά. Έχεις να μου προσφέρεις κάτι; Να συνεισφέρεις, έστω και λίγο, στη ζωή μου; Όχι; Ε τότε φίλε μου μάζεψέ τα και πήγαινε στο σπίτι σου! Στο καλό να πας, από το πεζοδρόμιο, και ζακέτα να βάλεις μη κρυώσεις! Εδώ να μείνεις μονάχα αν το θες πραγματικά. Εγώ έκλεισα. Δεν έχω άλλα κομματάκια να κόψω από τον εαυτό μου. Το μαγαζί ξεπούλησε, ο παραγωγός χρεοκόπησε. Τέλος τα παιδιάστικα καμώματα.

Όχι ρε φίλε, όχι! Παραμεγάλωσα γι’ αυτές τις αηδίες και παραμεγάλωσες κι εσύ! Πώς γίνεται να το βλέπω εγώ, ετών 24^ων, και να μην το αντιλαμβάνεσαι εσύ 30 χρονών γομάρι; Δεν είναι καμιά αναθεματισμένη εξίσωση, δε σου ζητώ να ψάξεις τον άγνωστο x. Λίγη ωριμότητα, τέλος πάντων. Βαρέθηκα να είμαι ο υπεύθυνος ενήλικας. Κουράστηκα να επισημαίνω το οφθαλμοφανές, να εξηγώ το αυτονόητο. Εδώ μην ξαναέρθεις αδιάβαστος.

Στη ζωή υπάρχει, φίλε μου, μία λέξη που λέγεται αξιοπρέπεια. Μάθε λοιπόν ότι η δική μου αξιοπρέπεια δεν προσφέρεται προς ενοικίαση. Δεν την εξαγοράζεις σε άτοκες δόσεις τρυφερότητας. Όχι πια. Η υπομονή εξαντλήθηκε, τα βερεσέδια τέλος.

Ίσως να μη με σέβεσαι εσύ, αλλά σέβομαι εγώ τον εαυτό μου. Έμαθα να τον σέβομαι όταν τον είδα να επιβιώνει σε μάχες με τους χειρότερους δαίμονες που ανθρώπου μάτι έχει αντικρίσει. Ο εαυτός μου, φίλε μου, -και βαλ’ το αυτό καλά στο νου σου- είναι το γενναιότερο ρεμάλι που γνώρισα ποτέ. Δεν το έβαλε κάτω όταν κάθε κύτταρο του κορμιού του παρακαλούσε για ένα τέλος. Δε θα υποκλιθεί στην αρχοντιά σου.

Δε θα θυσιάσω την αξιοπρέπειά μου για να μου φερθείς εσύ σαν έμβιο σεξουαλικό βοήθημα. Δε θα εκτεθώ στη θύελλα, ευχαριστώντας σε που με προειδοποίησες ότι μπορεί να ψιχαλίσει. Δε θα μαζέψω ψίχουλα καλοσύνης από το πάτωμα, επειδή εσύ αποφάσισες να πιεις καφέ στη δική μου αυλή. Εδώ το μαγαζί είναι VIP και δίχως πρόσκληση μην κάνεις τον κόπο να περάσεις. Τα κουβαδάκια σου και σ’ άλλη παραλία. Άσε τους θεατρινισμούς για ακροατήριο που θα τους εκτιμήσει. Εγώ ρίχνω αυλαία και αποσύρομαι. Δεν έχω άλλο χώρο στη ζωή μου για κομπάρσους.

Δε μίσησα εγώ τον εαυτό μου τόσα χρόνια για να περάσεις  εσύ από τη ζωή μου για ένα μισάωρο και κάτι παραπάνω.

Disclaimer

Τα τουιτς μου αποτελούν καθαρά προϊόν μυθοπλασίας και ουδεμία σχέση εχουν με πραγματικα πρόσωπα και καταστασεις κ με σένα Κώστα παλιοαρχιδι

— ιωάννα-ιωάννα (@suicide_blonde_) Ιανουάριος 12, 2014

Το τσιγάρο μου

Η νύχτα, τα κεριά, η μουσική... 

Μια χαραμάδα άνοιξε και τρύπωσες εσύ.

Η θύμηση σου με κύκλωσε ξανά σαν καπνός κι έγινε η χρονοδίνη που με μετέφερε χρόνια ολόκληρα πίσω. Στο παρελθόν μας - θυμάσαι; - όταν αφήσαμε το μέλλον να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια μας. 

Αυτό ίσως να είναι και το τελευταίο γράμμα που σου γράφω.

***

Πριν από μερικές ημέρες τριγύριζες ξανά στο μυαλό μου. Δεν ήταν χαρά, ούτε καν θυμός το συναίσθημα που με κατέκλυσε. Απογοήτευση λέγεται.
Απογοήτευση για τον εαυτό μου.

Από ένα τυχαίο γεγονός -απολύτως ασήμαντο και άσχετο με το χαρακτήρα σου- καθώς κοίταξα τη φωτογραφία σου, που πέρασε από τη σελίδα του χρονολογίου μου, απόρησα τι σου βρήκα κάποτε. Καμία από τις αναμνήσεις μου δεν επαρκούσε για να δικαιολογήσει τα περασμένα συναισθήματα, 

Ο άντρας στη φωτογραφία δεν ήταν ο έρωτας που κατέκλυζε τόσες νύχτες τη σκέψη μου. Ήταν ένας άγνωστος. Κι όμως ήσουν εσύ. Ξαφνικά, καθετί που σε χαρακτήριζε μου φάνηκε απεχθές. Ό,τι έλεγες κι ό,τι έκανες μου ενέπνεε αντιπάθεια για το άτομό σου. Εν μία νυκτί έγινες ένας ξένος. Ένας ξένος που δεν ήθελα να ξέρω.

Αγανάκτησα με τον εαυτό μου για όλες εκείνες τις ώρες που αφιέρωσα σε σένα. Αυτός ήταν ο πρώτος μεγάλος μου έρωτας; Αυτός ήταν ο έρωτας που με είχε αφήσει ξάγρυπνη τόσα βράδια; Αυτός ήταν ο έρωτας που χρωμάτιζε κάποτε τα όνειρα μου; Όλα ήταν για ΑΥΤΌΝ;

Κατάλαβα ότι είχε έρθει η ώρα της μεγάλης αποκαθήλωσης.

Βλέπεις, όταν ένας έρωτας τελειώνει δεν αρκεί να ξεπεράσεις το άτομο με το οποίο ήσουν ερωτευμένη. Πρέπει να ξεπεράσεις και την ανάμνηση του. Την εικόνα του τότε, όπως είχε χαραχθεί αψεγάδιαστη στο μυαλό σου. Την ανάμνηση των συναισθημάτων.

Το κυριότερο· την ανάμνηση του εαυτού σου, όπως ο έρωτας σε έκανε να αισθάνεσαι.

Το να ξεπεράσεις έναν άνθρωπο είναι εύκολο. Οι αναμνήσεις, όμως, είναι φαντάσματα και σε στοιχειώνουν με την άυλη παρουσία τους για πολύ καιρό. Δεν είναι εύκολο να διώξεις ένα φάντασμα από τη ζωή σου.

***

Είναι και κάτι ακόμη, που ντρέπομαι λίγο να στο ομολογήσω.. 

Εδώ που φτάσαμε, θα σου το πω κι αυτό. Όλα για όλα. Κερνάει αλήθειες η νύχτα σήμερα.

Την πιο μεγάλη ώρα, της αποκαθήλωσης σου, μια σκέψη πέρασε απ' το μυαλό μου... Το μυαλό μου πήγε σε εκείνη, την κοπέλα σου. Και άθελα μου συλλογίστηκα πως τη λυπάμαι τη βαριόμοιρη[sic] που έχει σχέση μαζί σου.

Λέξεις που δε θυμάμαι να έχω πει ούτε για το χειρότερο εχθρό μου. Και τώρα τις έλεγα εναντίον σου και μάλιστα υπέρ μιας κοπέλας που μου είναι επί της ουσίας άγνωστη.

Απόρησα και εγώ η ίδια με τις σκέψεις μου. Πίστευα.. Όχι. ΉΞΕΡΑ ότι σε είχα ξεπεράσει προ πολλού. Δε σε ήθελα πίσω. Δε σε ποθούσα πια. Γονατιστός να με παρακαλούσες να είμαστε μαζί, θα σου έλεγα ένα μεγάλο και τρανό ΌΧΙ, όπως εκείνο του Μεταξά πριν από 75 χρόνια.

Η αλλαγή αυτή είχε συντελεστεί εντός μου πριν από μερικά χρόνια. Η μεταστροφή μου ήταν απόλυτη και η νεοαποκτηθείσα πεποίθησή μου στέρεη. Δεν υπαναχώρησα στιγμή, ούτε αμφέβαλλα. Η μόνη απάντηση που μπορούσα να σκεφτώ ήταν "όχι",

Τότε τι απέμενε για να πέσουν οι τίτλοι τέλους;

Με τον καιρό, κατάλαβα ότι δε μου έλειπες εσύ, μα η ανάμνηση σου ή μάλλον πιο σωστά η ανάμνηση του εαυτού μου όταν σε πρωτογνώρισα. Κι αν κάποτε σε συλλογιόμουν, στην πραγματικότητα αναπολούσα το άτομο που ήμουν τότε, το κορίτσι που άφησα πίσω. Σε είχα συνδέσει, βλέπεις, με την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μου και να με συγχωρείς γι' αυτό. Δεν είχα κανένα δικαίωμα να σε ανυψώσω σε τούτο το βάθρο.

Τη στιγμή, ωστόσο, που έκανα εκείνη τη μνησίκακη σκέψη για εσένα, ήξερα ότι είχε φτάσει το τέλος.

***

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα, στο τώρα.

"Σου γράφω ένα γράμμα, όχι πως θέλω να στο δώσω. Να έτσι, να μιλήσω λίγο μαζί σου."

Καθώς βίωνα απόψε τη μέθεξη της νύχτας, του αλκοόλ και του συγγραφικού μου οίστρου, το χέρι μου αναζήτησε ένα τσιγάρο. Οι πνεύμονες μου είχαν ανάγκη τούτη τη μαζοχιστική απόλαυση.

Στα χέρια μου κρατούσα τον αναπτήρα, έτοιμο να πυρπολήσει το επόμενο θύμα του, όταν η σκέψη μου πέταξε σε σένα, το "δικό μου" άντρα αναπτήρα.

Σαν κινηματογραφική ταινία, πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου όλα όσα είχαν συντελεστεί τις προηγούμενες ημέρες. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει ακόμη.

Τότε το χέρι μου πήρε φωτιά.

Έπρεπε να γράψει τον επίλογο που άργησε πολλές -πάρα πολλές- ημέρες, μήνες, χρόνια...

Έφτασε η ώρα να σου πω αντίο.

Κάτι όμως με κρατά.

Κάτι δε με αφήνει να σε σβήσω. Είσαι το τσιγάρο μου που διστάζω να σβήσω στο τασάκι, παρόλο που βαρέθηκα να σε καπνίζω. Η κακή μου συνήθεια, που φοβάμαι ότι θα το μετανιώσω αν σε αφήσω να γίνεις πεταμένες γόπες και αποτσίγαρα.

Μέσα μου ξέρω ότι δε θέλω να σε καπνίσω ποτέ ξανά.

Χαλάλι ο καπνός.

Η θέση σου είναι στο τασάκι.

***

Τόσα χρόνια έχω συνηθίσει να σου γράφω γράμματα... Γράμματα με παραλήπτη ένα αόρατο εσύ. Γράμματα με τις πιο βαθιές και ανομολόγητες σκέψεις μου. Γράμματα που δε θα διαβάσεις ποτέ. Γράμματα που δεν θέλω να διαβάσεις ποτέ.

Τα γράμματα αυτά είναι απολύτως προσωπικά, παρόλο που απευθύνονται σε σένα. Με βοηθούν να πετάω δηλητηριώδεις σκέψεις από το μυαλό μου, πράγματα που δε μπορώ να πω σε κανέναν, παρά μονάχα σε εσένα. Ή μάλλον πιο σωστά στην ιδέα σου. Αυτά που θα 'λεγα σε σένα, ούτε στον ίδιο τον εαυτό μου δε μπορώ να πω. Έχω συνηθίσει τους μονόπλευρους διαλόγους μας.

Δεν ξέρω πώς να σταματήσω να σου γράφω.

Ίσως να είσαι απλώς μια κακή συνήθεια, που αρνούμαι πεισματικά να κόψω. Ίσως να είμαι εθισμένη στον πόνο. Στον εξαίρετο πόνο του έρωτα. Ίσως και να φοβάμαι την αλλαγή. Ίσως να μην ξέρω πώς να διαχειριστώ την έλλειψη της θύμησης σου. Ίσως να μην ξέρω πώς να συνεχίσω τη ζωή μου χωρίς την κακή μου συνήθεια. Ίσως...

Είσαι το τσιγάρο που κρατώ

και να ανάψω σκέφτομαι

Είσαι η συνήθεια που μισώ

κι όλο επανέρχομαι

Είσαι το τσιγάρο που κρατώ

και σε θέλω ψέμα μου

σαν την νικοτίνη που κυλά

μέσα από το αίμα μου

Μέρη που δεν θα γνωρίσουμε ποτέ

ΤΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Μέρη όπου ο ρατσισμός και οι προκαταλήψεις παραμένουν ακόμη εδραία φαινόμενα και σε ισχύ; Εκφράσεις ενός υφέρποντος ρατσιστικού κλίματος απέναντι στο ασθενές φύλο; Εγκλωβισμός σε παραδοσιακές, άμα τε και αραχνιασμένες αντιλήψεις; Όπως και αν το ονομάσεις, και όποια άποψη και αν έχεις διαμορφώσει επί του θέματος, ναι, ακόμη και σήμερα, εν έτει 2014, δεν παύουν να υπάρχουν μέρη και τοποθεσίες στον κόσμο, απαγορευμένα για τις γυναίκες. Και όταν λέω απαγορευμένα, εννοώ κανονικά άβατα, στα οποία καμία ομόφυλη σου δεν επιτρέπεται να έχει οποιαδήποτε πρόσβαση. Για να σε γλιτώσω από τον κόπο και τη σκέψη να τα επισκεφθείς, λοιπόν, σου τα παραθέτω, προς γνώση και συμμόρφωση. Και ναι, αν το δοκιμάσεις, θα γευτείς ένα μεγαλοπρεπές access denied, και με τη βούλα μάλιστα. Έχουμε και λέμε:

Βουνό Omine

Ένα από τα ψηλότερα της Ιαπωνίας, αποτελούν μνημείο της παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO από το 2004, στο νοτιοδυτικό άκρο της νήσου, στεγάζει στην κορυφή του έναν βουδιστικό ναό, σε ύψος 5640 ποδιών. Κι όμως, εδώ και 1300 χρόνια, όχι απλά ο ιερός ναός έχει απαγορεύσει την πρόσβαση σε όλες τις γυναίκες επισκέπτες, προκειμένου οι 100 και κάτι βουδιστές μοναχοί να μπορέσουν να κρατήσουν την ψυχραιμία τους και να παραμείνουν σε κατάσταση ζεν. Η ίδια κατάσταση ισχύει από τις ίδιες τις παρυφές του δάσους που βρίσκεται στη βάση του βουνού, με κανονικότατη μπάρα και έλεγχο για όλους τους επίδοξους επισκέπτες. Ένα διάταγμα του 1872 ήταν η μοναδική ενέργεια της ιαπωνικής κυβέρνησης να άρει την κατάσταση, το οποίο όμως κατέπεσε άπραγο. Ο λόγος; Οι θρύλοι που θέλουν άγριες νεράιδες να κυκλοφορούν στα πέριξ του βουνού και να αρπάζουν κάθε θηλυκό που τολμά να πλησιάσει, μετατρέποντας το σε νεράιδα! Ότι ακόμη και σήμερα, θα ίσχυε άβατο για γυναίκες σε μία τόσο προηγμένη χώρα, στηριζόμενο σε manga στοιχειά της φύσης, ποιος να μου το έλεγε…

Οι Hindu ναοί στο Bali και την Ινδονησία

Οι κατ’ εξοχήν ναοί της λατρείας του ινδουισμού απαγορεύουν την πρόσβαση όχι απλά στα ενδότερα των ναών στις γυναίκες, αλλά και σε όλη την περίμετρο που καταλαμβάνουν, καθότι θεωρούν ότι τα πνεύματα τους μπορούν να διασαλεύσουν την ιερότητα του τόπου. Τα γυναικεία πνεύματα, για τους Hindu ιερείς είναι ακάθαρτα και μιαρά, και αυτό διότι εκτός των άλλων, «στάζουν αίμα προκειμένου να δώσουν ζωή», όπως καταγράφει η ινδουιστική παράδοση. Κατάλαβες… Από εκεί και πέρα, το απόλυτο απαγορευτικό ισχύει στην Ινδονησία και στην περιοχή του Bali, οπότε αν τύχει να πεταχτείς για διακοπούλες, και θελήσεις να βγάλεις φωτογραφίες, θα περιοριστείς σε τηλεφακό, κατά τα άλλα ατύχησες. Από εκεί και πέρα, πάντως, μην απογοητεύεσαι. Η Ινδία έχει πιο light απαγόρευση αναφορικά με τη γυναικεία πρόσβαση, και επιτρέπει την είσοδο στις γυναίκες που έχουν αποδεδειγμένα οδηγηθεί σε εμμηνόπαυση. Τώρα, πώς το αποδεικνύεις, θα σε γελάσω, και δεν το θέλω. Ούτε να το φανταστώ…

Water Park Galaxy στη Γερμανία

Ναι, δεν είναι αυτό που περίμενες, ε; Κι όμως, ακόμη και ένα θεματικό πάρκο μπορεί να αποβεί απαγορευτικό για τα κοριτσάκια, και η είσοδος σε αυτό να απαγορευτεί και επισήμως. Και δεν θα το συμπεριλάμβανα ως ιδιωτική επιχείρηση, αν δεν τύχαινε να αποτελεί ένα από τα πλέον πασίγνωστα πάρκα παγκοσμίως, φημισμένο για τις υψηλών ταχυτήτων νεροτσουλήθρες του, με ταχύτητες που φτάνουν ακόμη και τα 30 χιλιόμετρα την ώρα κατά την πτώση, και που έχουν κάνει την περιοχή της Βαυαρίας πασίγνωστη στην Ευρώπη. Αυτές οι ταχύτητες αποτελούν και την αιτία της απαγόρευσης: ειδικότερα, από τη μέρα που άνοιξε, περί τις 16 κοπέλες μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο, με σοβαρούς τραυματισμούς στην περιοχή των γεννητικών τους οργάνων, από την ένταση της πτώσης τους στο νερό. Η ιδιοκτησία απαγόρευσε συνεπώς όχι απλά τη χρήση των παιχνιδιών, αλλά και την είσοδο τους σε όλο το θεματικό πάρκο συνολικά. Και παρά τις διαμαρτυρίες και τις μηνύσεις, η απαγόρευση εξακολουθεί να ισχύει. Άρα, θα το δεις μόνο από έξω, ξέχνα τις βουτιές…

Σαουδική Αραβία

Ολόκληρη χώρα, απαγορευτική για τις γυναίκες; Και όμως! Μέχρι το 2010, φαντάσου, δεν εκδίδονταν καν ταξιδιωτικές visas για τις γυναίκες, οι οποίες και επισήμως απαγορεύονταν να επισκεφθούν τη χώρα, ως τουρίστριες, επισκέπτριες ή ό,τι άλλο θέλεις! Ακόμη και οι διπλωματικές αντιπροσωπείες φρόντιζαν να στέλνουν συμβούλους του αντρικού φύλου, στις επίσημες επισκέψεις στον Αραβικό Κόλπο, για να μην δημιουργήσουν διπλωματικό ζήτημα, με την ακραία στα πιστεύω της μουσουλμανική χώρα. Από εκεί και πέρα, έγιναν κάποια βήματα προς τον εκδημοκρατισμό της όλης φάσης, με τα εξής αποτελέσματα: επιτρέπεται η είσοδος σε γυναίκες, κάτω από εξαιρετικά αυστηρές προϋποθέσεις, μόνο για εθιμοτυπικούς ή λόγους τουρισμού, για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, και υπό την αυστηρή προϋπόθεση της συνοδείας τους από έναν άντρα. Εννοείται, δε, ότι οι σχετικές άδειες χορηγούνται με το σταγονόμετρο. Και αν δεν με πιστεύεις, δοκίμασε να βγάλεις visa για Σαουδική Αραβία. Θα με θυμηθείς…

Η πρωτεύουσα του Τουρκμενιστάν

Λέγεται Ashgabat, και αποτελεί την επιτομή της έκφρασης μίας φοβικής και απομονωμένης από τον έξω κόσμο χώρας. Ακραία περιθωριοποιημένη από τον έξω κόσμο, και με τρελούς ελέγχους των επισκεπτών σε κάθε είσοδο και έξοδο τους από αυτή, έχει ορθώσει απαγορευτικό σε κάθε εξωτερική εκπρόσωπο του γυναικείου φύλου στην πρωτεύουσα, χωρίς τη χορήγηση ειδικά αιτιολογημένης άδειας. Και αυτό για να μην υπάρχει διασάλευση της τάξης και πειρασμός των αξιωματικών του στρατού, ο οποίος κυριαρχεί και ελέγχει όλη την πόλη. Όπως καταλαβαίνεις, οι μόνιμες κάτοικοι είναι επίσης κλεισμένες σχεδόν μόνιμα στα σπίτια τους, από τα οποία απαγορεύεται να εξέλθουν χωρίς ανδρική συνοδεία, και στους δρόμους της κυκλοφορούν σχεδόν μόνο άντρες. Α, απαγορεύονται και οι φωτογράφοι, σε περίπτωση που αναρωτιέσαι γιατί δεν σου έχω φωτό…

Τέμενος Haji Ali Targah

Χτισμένο σε μία μικροσκοπική νησίδα στα ανοιχτά της Βομβάης, ευθέως προσανατολισμένο προς τη Μέκκα, φιλοξενεί τον τάφο του εμπόρου Pir Haji Ali Bukhari, που το έχτισε σε διάστημα 20 ετών, κατά τον 15ο αιώνα. Δέχεται περί τους 3000 επισκέπτες την ημέρα, και η πρόσβαση όχι απλά εντός του τεμένους, αλλά και στη νησίδα καθεαυτή απαγορεύεται αυστηρά σε όλες τις εκπροσώπους του γυναικείου φύλου, κατόπιν επιθυμίας του ίδιου του δημιουργού και των μακρινών πλέον απογόνων του, οι οποίοι θεωρούν ότι θα απεκάθαρε το σεπτό χώρο από την ιερότητα του. Όχι και πολύ δημοκρατικό, ούτε και ιδιαίτερα απελευθερωμένο, σίγουρα πάντως έτσι έχει. Κι αν τολμήσεις να πας να κάνεις ματσακονιά, σε πληροφορώ ότι έχει και σωματικό έλεγχο στην είσοδο, έτσι για να σε αποτρέψω από περαιτέρω φασαρίες…

Χερσόνησος του Άθω

Ε, έχεις ακούσει και ξανακούσει το άβατο του Αγίου Όρους, τις γυναίκες που επεχείρησαν να το σπάσουν κτλ κτλ. Χερσόνησος με δικό της αυτοδιοίκητο, ανεξάρτητο από το ελληνικό κράτος, ως προς τις διοικητικές (όχι και ποινικές) πλευρές του νόμου, αποτελείται από 20 μονές, η επίσκεψη στις οποίες, αλλά και στη χερσόνησο γενικά, απαγορεύονται για τις γυναίκες. Δύο είναι οι λόγοι που θεωρείται ότι οδήγησαν σε αυτό: αφενός ο πειρασμός που το ωραίο φύλο εδύνατο να αποτελούσε για τους εγκρατείς μοναχούς, και αφετέρου η θρησκευτική παράδοση, κατά την οποία η Παναγία επισκέφθηκε τη Χερσόνησο καθ’ οδόν για να συναντήσει το Λάζαρο (πού ακριβώς δεν λέγεται και θα σε γελάσω) και απαγόρευσε τύποις την επίσκεψη λοιπών γυναικών, διακηρύσσοντας την πνευματική προσάρτηση της χερσονήσου για λογαριασμό της. Παράξενο το δεύτερο και δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει όντως, αυτό που δεν αλλάζει πάντως είναι ότι θα αντιμετωπίσεις μεγάλες φασαρίες αν επιχειρήσεις να παρεισφρήσεις ως επισκέπτρια. Είπαμε: δεν επιτρέπονται οι γυναίκες. Τελεία και παύλα…

Πηγή: Μarymary

Η μάχη των φύλων

Δε σου φταίει η δυναμική γυναίκα

Πόσες φορές ακόμα θ’ ακούσω ότι οι δυναμικές γυναίκες έχουν ευνουχίσει τους άνδρες, Θεέ μου; Νομίζω αυτή η επίκληση στο θείο με βοήθησε κομματάκι, για να συνεχίσω πιο ψύχραιμα. Όχι, στάσου. Ας χαιρετίσω λίγο πρώτα τον ήλιο, βάστα να ρίξω και δυο-τρία «ομ»...Ναι, τώρα σίγουρα είναι καλύτερα!

Το λοιπόν, αυτή η καραμέλα πολύ μ’ έχει πικράνει. Οι άνθρωποι επιμένουν να σερβίρουν αυτή την ατάκα ωσάν αξίωμα και συνήθως ως επισφράγιση της επιχειρηματολογίας περί της σπανιότητας των ανδρών στις μέρες μας. Πικραίνομαι, όμως, να διαπιστώνω ότι το μυαλό παίρνει τέτοιες κατευθύνσεις. Παρατηρείται ένα φαινόμενο και μόλις πιάνουμε να καταδείξουμε τον ιθύνοντα, το δάχτυλο παθαίνει στραβισμό σαν τον Σπανοβαγγελοτέτοιονα.

Στην αρχή των χρόνων μας σε τούτο το μπαλάκι που καλούμε Γη, οι γυναίκες έμεναν στις σπηλιές, γιατί είχαν το βυζί που τάιζε το μωρό. Επιπροσθέτως, ανέλαβαν το μαγείρεμα, καθώς οι άντρες είχαν μεν τ’ απαιτούμενα facial hair, αλλά στερούνταν τατουάζ, προκειμένου να γίνουν οι προπάτορες των σύγχρονων master chef.

Οι άντρες απ’ την άλλη είχαν τη δύναμη, τόσο τη μυϊκή κυριολεκτικά, όσο και μεταφορικά, δεδομένου ότι η συμβολή τους στις ανάγκες της οικογένειας ήταν πιο εμφανής. Εξάλλου, είχαν και το ατού της τριβής με τον έξω κόσμο.

Καθώς οι άνθρωποι ανακάλυπταν κι επινοούσαν, η καθημερινότητα μεταλλασσόταν κι οι γυναίκες προσαρμόζονταν.

Όταν πάψαμε να ζούμε στην ύπαιθρο και δε χρειαζόταν πλέον η γυναίκα να παλεύει και με τα στοιχεία της φύσης, ώστε να βάλει ένα φαγητό και μία σκούπα, οι υποχρεώσεις της απλοποιήθηκαν. Συνεπώς, μπόρεσε να δώσει χώρο στην ανάπτυξη της αισθητικής της αρχίζοντας να διακοσμεί και να διακοσμείται περισσότερο. Οι γυναίκες έγιναν το ωραίο φύλο.

Οι άντρες τι έκαναν; Είχαν τη δύναμη.

Έπειτα, με την εφεύρεση σκευών και συσκευών το νοικοκυριό διευκολύνθηκε. Έτσι, οι γυναίκες βγήκαν κι έξω απ’ το σπίτι, στα χωράφια και στην παραγωγή τροφής, τομέας κατεξοχήν ανδροκρατούμενος. 

Οι άντρες τι έκαναν; Είχαν τη δύναμη.

Ύστερα ήρθαν Διαφωτισμοί, Γαλλικές Επαναστάσεις κι Αναγεννήσεις. Οι γυναίκες άρχισαν να διεκδικούν μερίδα στη γνώση. Τόσο που άρχισαν ν’ αναφύονται προσωπικότητες, κάποιες μάλιστα να γράφουν την Ιστορία καταλαμβάνοντας θέσεις καλλιτέχνιδων, επιστημόνων και βασιλισσών. 

Οι άντρες είχαν δύναμη; Καμιά φορά ούτε καν αυτό.

Όπως διαβάζεις αυτές τις αράδες, γυναίκες γύρω σου κάθε δευτερόλεπτο εξακολουθούν να κάνουν αυτό που έκαναν πάντα· να προσαρμόζονται. Οι άνδρες τι κάνουν; Την ξέρεις την απάντηση κι άλλωστε με βαρέθηκες. 

Η Σούλα είναι πλέον Αθανασία, Αναστασία, Κυπαρισσία. (Ε, ναι! Στο χωριό μου τουλάχιστον δύο Σούλες είχαν υπάρξει Κυπαρισσίες. Ποιος να το μάντευε;) Έχει δικό της όνομα, ξεχωριστό. Kαι μ’ αυτό τ’ όνομα είναι CEO εταιρίας, δικηγόρος παρ’ Αρείω, γιατρός χωρίς σύνορα στην Ουγκάντα, ερευνήτρια στον Αμαζόνιο, κομμώτρια που επιλέγει το Σούλα ως καλλιτεχνικό. Όταν τελειώνει τη δουλειά της, γυρίζει σπίτι να διαβάσει το καθιερωμένο παραμύθι στο παιδί της για ν’ αποκοιμηθεί με τη φωνή της, επιδιορθώνει το καζανάκι που τρέχει δυο μέρες και μαγειρεύει κοτόπουλο με πορτοκάλι (Φτιάχτε το και θα με θυμηθείτε! Το πορτοκάλι στο φούρνο είναι μαγικό!) για ρομαντικό δείπνο με το σύντροφό της.

Ο δε σύντροφος στέκει αδρανής έχοντας καθιερώσει άπαξ μια τάξη πραγμάτων τότε που ήταν τάση να σέρνει το γυναικάκι του απ’ το μαλλί στη σπηλιά του. Ωστόσο, το περιβάλλον σου αλλάζει, σύντροφε. Τι κάνεις επ’ αυτού; Adapt or get extinct! Παλιός αγαπημένος Darwin.

Εδώ παρατηρούμε το φαινόμενο μετάθεσης της ευθύνης. Βέβαια, η ευθύνη σπάνια είναι μονομερής. Παρόλ’ αυτά αν αγνοείς το δικό σου μερίδιο και την καταλογίζεις συνολικά σε άλλον, έχουμε θέμα. Πίσω στο 1961 ο ψυχολόγος στο πανεπιστήμιο του Yale, Stanley Milgram, ξεκίνησε ένα πείραμα, του οποίου τα πορίσματα υπήρξαν αποκαλυπτικά ως προς την ευκολία με την οποία μετακυλίουμε την ευθύνη με την πρώτη ευκαιρία. Το αντικείμενο του πειράματος δε συνάδει απόλυτα με το παρόν θέμα, πάντως δίνει μια σαφή εικόνα για το πώς οι άνθρωποι επαναπαυόμαστε, αρκεί να έχουμε να υποδείξουμε έναν ηθικό αυτουργό και γι’ αυτό αξίζει κανείς να το ψάξει.

Στα δικά μας, ειδικότερα, το να είσαι ικανή στο τέλος αξιολογείται αρνητικά από έναν άνδρα που κατηγορεί ότι του έχουν κλέψει τους ρόλους. Προβάλλει τη δικαιολογία ότι μια δυναμική γυναίκα τον ευνουχίζει κι απενοχοποιεί τον στάσιμο εαυτό του. Δε θα ‘ναι κι η πρώτη φορά· εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Πόντιος Πιλάτος πλένοντας τα χέρια του. Μήπως θα θέλατε και λίγη λοσιόν αυτή τη φορά;

Το ζητούμενο δεν είναι να μπουν άνδρες-γυναίκες στη διαδικασία ανταγωνισμού ποιος φτιάχνει καλύτερα το καζανάκι. Όσο εκτιμώ όταν ξεβιδώνεις το καπάκι της μαρμελάδας, εξίσου εκτιμώ όταν θα σφουγγαρίσεις. Εγώ κάθε μήνα κάνω αποτρίχωση μπικίνι με κερί· πραγματικά πιστεύεις ότι με φοβίζει ένα βαζάκι; Αν ήμαστε γωνίες, το ιδανικό θα ήταν να λειτουργούμε παραπληρωματικά και μαζί να δημιουργήσουμε το τέλειο άθροισμα των 180 μοιρών. Γιατί μια ευθεία αποζητούμε να είναι η ζωή μας. Όχι στροφές. Όχι λακκούβες.

Μια τελευταία κουβέντα από εμένα, αγαπητέ. Την επόμενη φορά που θα τσεκάρεις μέσα στο βρακάκι σου, θα ήταν σκόπιμο να ελέγξεις πρώτα μήπως εσύ κρατάς και το νυστέρι.

Πηγή: Pillowfights

Till Infidelity Do Us Part

Τι περνάει από το μυαλό μιας γυναίκας που μόλις ανακάλυψε ότι ο αγαπημένος της την απατάει;

Ένα τρομακτικά ακριβές απόσπασμα από τη νέα σειρά Ηρωίδες μας δείχνει την αντίδραση της "ηρωίδας" Έλλης που μόλις ανακάλυψε ότι ο σύζυγός της την απατά. Οι διαδοχικές σκέψεις που περνούν από το μυαλό της εναλλάσσονται αστραπιαία από το δράμα στην κωμωδία, μ' ένα τρόπο ειρωνικά ειλικρινή και εύστοχο. Στο ρόλο της Έλλης η ξεκαρδιστικά υπέροχη Αλεξάνδρα Κ*(γνωστή στο γυναικείο κοινό από τα άρθρα της στο περιοδικό Cosmopolitan), η καυστική πένα της οποίας υπογράφει και το ευρηματικό σενάριο της σειράς.

Girl Troubles

EDITORIAL

Διάβαζα τις προάλλες εξομολογήσεις στο lifo κι έπεσε το μάτι μου στην παρακάτω:

ο φιλος μου
ντρεπεται να παει να μου παρει σερβιετες οταν τις χρειαζομαι εκτακτως.και δεν του λεω καν να παει στο σουπερ μαρκετ, αλλα στο τοπικο ψιλικατζιδικο και ασ μ φερει ο,τι σερβιετα ναναι.να σημειωσω οτι ειμαστε πολλα χρονια μαζι και εχουμε περασει πολλα.κ λεω, αν αυριο μεθαυριο συγκατοικησουμε κ στην αναγκη χρειαζομαι επειγοντως σερβιετα τι θα κανει? ουτε τοτε θα παει? μονο εμενα μου φαινεται υπερβολικο ν ντεπεται να αγορασει σερβιετες? εσεις αντρες, δεν θα πηγαινατε? 

Πηγή: www.lifo.gr

Τα σχόλια (απαντήσεις στην εξομολόγηση) ποικίλα και αντικρουόμενα. Προσωπικά δεν ήθελα να πιστέψω ότι ένα τόσο απλό θέμα είναι ακόμη αμφιλεγόμενο εν έτει 2014. Κι όμως, ο σεξισμός και τα κόμπλεξ ήταν ζωγραφισμένα με έντονα χρώματα στα σχόλια όχι μόνο αντρών αλλά -το χειρότερο- και γυναικών. Παρόλο που έχουμε διαβεί από καιρό το κατώφλι του 21ου αιώνα η κοινωνία μας μοιάζει σαν να μην άλλαξε στο ελάχιστο. Μέσα τους είναι ακόμη βαθιά χαραγμένος ο άκρατος συντηρητισμός, φαλλοκρατισμός και πουριτανισμός. Το χειρότερο ότι αυτές οι απόψεις έχουν μεταλαμπαδευτεί στη νέα γενιά που τις ενστερνίστηκε με θέρμη και τις παπαγαλίζει με κάθε ευκαιρία.

Οι περισσότερες γυναίκες, μάλιστα, στην παρούσα εξομολόγηση επικεντρώθηκαν στο λόγο για τον οποίο μπορεί να ξέμεινε από σερβιέτες και γιατί δεν προνόησε -ήμαρτον Θεέ μου- από πριν ώστε να μη βρεθεί σε αυτή τη θέση(χωρίς σερβιέτες δηλαδή). Λες κι η περίοδος είναι άλγεβρα -πάντα τόσο ακριβής!- και δεν σε εκπλήσσει ποτέ. Δεν μπορεί δηλαδή να σου έρθει νωρίτερα, να έχεις μεγαλύτερη αιμορραγία απ' ότι συνήθως ή να μην είσαι σπίτι όταν συμβεί; Δεν μπορεί δηλαδή να νομίζει ότι έχει σερβιέτες και τελικά να είναι μόνο 3-4; Άνθρωποι είμαστε, συμβαίνουν και απρόοπτα. Το λέει και η ίδια η λέξη: Α-ΠΡΟ-ΟΠΤΑ! Δηλαδή δεν μπορούσες να τα προβλέψεις πιο πριν(αλλά, βέβαια, εντελώς τυχαία όλοι ξέρουν να υμνούν το ελληνικό μεγαλείο, ελάχιστοι ξέρουν να χειριστούν ορθά -με ευλάβεια και σεβασμό- την ελληνική γλώσσα.).

Ένα ακόμη θέμα που ανέκυψε ήταν η ντροπή που νιώθει ένας άντρας όταν αγοράζει σερβιέτες σε άμεση αναλογία με το αν οι γυναίκες αγοράζουν προφυλακτικά (και κατά πόσο ντρέπονται εκείνες να αγοράσουν προφυλακτικά). Άκαιρη η σύγκριση (η μόνη εύλογη ομοιότητα είναι ότι όπως ξέρει καλύτερα η γυναίκα τι θέλει να βάλει στο αιδοίο της, έτσι κι ο άντρας ξέρει καλύτερα τι θέλει να βάλει στο πέος του), αν και ήταν μια ευκαιρία να διαπιστώσω γι' ακόμη μια φορά τον σεξισμό που διακατέχει την ελληνική κοινωνία. Κι εκεί πολλές απαντήσεις ήταν εξίσου απογοητευτικές -κυρίως οι γυναικείες ξαναλέγω. Από πού κι ως πού είναι μεμπτό μια γυναίκα να αγοράζει προφυλακτικά; Από πού κι ως πού είναι κατακριτέο μια γυναίκα να απολαμβάνει -ασφαλές- σεξ; Και ποιος είναι εκείνος που έχει το δικαίωμα να ψέγει αυτήν της την επιλογή -τουναντίον, θα έπρεπε να την επαινούν κιόλας που φροντίζει την υγεία της, αντί να βασίζεται στον κάθε άχρηστο νεανία που βαριέται να φορέσει προφυλακτικό.

Επιστρέφοντας, όμως, στο επίμαχο θέμα της περιόδου και της -επονείδιστης σύμφωνα με τις σεξιστικές αντιλήψεις- αγοράς σερβιέτας από τον ΆΝΤΡΑ (Το τονίζω και το "boldάρω" αυτό το τελευταίο γιατί εκεί συνίσταται το πρόβλημα μας, στο ότι η μανούλα του κι η φαλλοκρατική κοινωνία τον έμαθαν από μικρό ότι το έξτρα χρωμόσωμα "y" και εκείνα που κρέμονται ανάμεσα στα πόδια του τού δίνουν μια θέση ισχύος σε κάθε είδους σχέση -οικογενειακή, επαγγελματική, ερωτική- ώστε να είναι ντροπή να εκτελέσει κάποια "γυναικεία" δουλειά -φτου κακά!- γιατί θα τον περάσει η κοινωνία για "λιγότερο άντρα".) σύντροφο της παθούσης. 

Ποιος ο λόγος να ντρέπεται η γυναίκα να ζητήσει μια ανάλογη χάρη από το σύντροφο της; Αυτός δηλαδή δεν ξέρει ότι μια φορά το μήνα έχει περίοδο; Και ποιος ο λόγος να ντραπεί εκείνος όταν αγοράζει σερβιέτες; Ότι θα νομίζει ο κόσμος ότι τις παίρνει για τον εαυτό του; Ότι δηλαδή έχει περίοδο εκείνος; Μήπως σκεφτεί ο ψιλικατζής "αχ τον καημένο του ήρθε περίοδος, κρίμα και προσπαθούσε να κάνει παιδάκι"; Εν τοιαύτη περιπτώσει, πιο σημαντική δεν είναι η άποψη της γυναίκας του (όταν του κάθεται να την πηδήξει είναι καλά, ε;) από τη γνώμη του περιπτερά; Ή μήπως φοβάται ότι αν αγγίξει σερβιέτες θα "κολλήσει" περίοδο; Το να αγοράσει σερβιέτες ένας άντρας δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω απ' το ότι έχει μια γυναίκα στη ζωή του, η οποία μάλιστα τον εμπιστεύεται για κάτι τόσο προσωπικό της όσο είναι η περίοδος της. Όταν κάνει παιδί δηλαδή θα ντρέπεται να αγοράσει πάνες και φρουτόκρεμες μην τυχόν και τον περάσουν για πατέρα;

Ντροπή δεν είναι ένας άντρας να αγοράζει, ντροπή είναι να την βλέπει την άλλη να υποφέρει και να την αφήνει να πάει μόνη της να πάρει. Αν είναι δυνατόν στον 21ο αιώνα να θεωρείται taboo η αγορά ενός προϊόντος υγιεινής(γιατί αυτό είναι μια σερβιέτα, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο) για το έτερον σου ήμισυ. Αν δεν μπορεί δηλαδή η κοπέλα σου σε μια δύσκολη στιγμή να στηριχθεί σε σένα, τότε σε ποιον; Και σε τελική ανάλυση, γιατί μόνο σε μια δύσκολη στιγμή; Ένα ζευγάρι που συζεί ή που είναι παντρεμένο κάνει και κοινά ψώνια στο σούπερ μάρκετ. Είναι δηλαδή παράλογο όταν έρθει η σειρά του άντρα να πάρει και σερβιέτες; Ή θα τα πάρει όλα εκτός αυτού και θα πάει μετά η γυναίκα μόνη της να αγοράσει; Αντίστοιχα, βεβαίως, η γυναίκα οφείλει να εξυπηρετήσει τον σύντροφο της στη δική του δύσκολη στιγμή (από ευκοίλια μέχρι κρύωμα). Και όλα αυτά τα λέω σαν γυναίκα που μόνο σε μεγάλη ανάγκη θα ζητούσε από τον φίλο της να πάει για σερβιέτες(όχι από ντροπή ή κάτι εξίσου γελοίο, απλά είμαι πολύ περίεργη με το τι θέλω στην περίοδο μου ☺). 

Ξέρετε, όμως, κάτι; Όλους αυτούς του "βαρύμαγκες" εγώ τους χαίρομαι όταν γίνονται πατέρες και τρέχουν απελπισμένοι να βρουν τις σερβιέτες που χρειάζεται η κορούλα τους.

Δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο. Τα λέει όλα για μένα ο -θεός!- Jensen Ackles στην πιο περιβόητη σκηνή του ως Priestly στην ταινία Ten Inch Hero.

Οφείλω πάντως να παραδεχτώ, μ' ένα τεράστιο ιστολογικό SHOUT-OUT, όλα εκείνα τα παλικάρια που απάντησαν στα σχόλια ότι ναι, αγοράζουν σερβιέτες για την κοπέλα τους όταν χρειάζεται.

Και κάτι τελευταίο. Απευθύνομαι σε όλους εσάς τους δεσμευμένους άντρες. 

Το ξέρετε ότι αν μας καλοπιάσετε λίγο "εκείνες τις μέρες του μήνα" και πάτε με τα νερά μας θα γλιτώσετε πολλή γκρίνια; Ή ότι -ακόμη καλύτερα- θα σας το ανταποδώσουμε μόλις περάσουν "εκείνες οι μέρες του μήνα"; Δεν χρειάζεται κάτι σπουδαίο: μια αγκαλιά, ένας καλός λόγος, δείτε μαζί μας μια δακρύβρεχτη ταινία(κι ας βαριέστε του θανατά!), κάντε και λίγο τα στραβά μάτια στα νευράκια που μας διακατέχουν... Θέλετε κάτι πιο αποτελεσματικό; Κάντε μας μια μικρή έκπληξη. Για παράδειγμα, ένα "κουτί επιβίωσης περιόδου"(ένα κουτί -το περιεχόμενο το διαλέγετε εσείς- με σερβιέτες, σοκολάτες, χαρτομάντηλα και υγρά μαντηλάκια, ένα λούτρινο, ίσως, ή τη δακρύβρεχτη ταινία που λέγαμε κ.ο.κ). Το πιθανότερο είναι να βάλουμε να κλάματα γιατί είμαστε και ευσυγκίνητες "εκείνες τις μέρες", αλλά θα το εκτιμήσουμε πολύ.

Υ.Γ. Ναι, υπάρχουν και αχάριστες γαϊδάρες που τα θέλουν όλα δικά τους και δεν εκτιμούν ούτε αυτά. Όλες εμείς οι υπόλοιπες ζητάμε εκ μέρους τους συγγνώμη που μας χαλάν την πιάτσα.

Υ.Γ.2 Συγγνώμη για όλα αυτά τα άσχημα που σας λέμε όταν έχουμε τα νεύρα μας. 

Να μας αγαπάτε ρε σεις κι ας σας τα κάνουμε τσουρέκια κάποιες φορές.

13 πράγματα που δεν θα πίστευες ποτέ ότι οι άντρες βρίσκουν σέξι

Μετά από μία μίνι έρευνα διαπιστώσαμε το εξής: άβυσσος. Πραγματικά.

1. «Αυτό το χνουδάκι στη βάση της πλάτης». Χνουδάκι είπε, όχι γούνα.

2. «Μία στρογγυλή, απαλή κοιλιά». Τέλεια δικαιολογία για να μην κάνεις κοιλιακούς σήμερα.

3. «Μία γυναίκα που δεν φοβάται να βουτήξει μέσα σε ένα πιάτο με φτερούγες κοτόπουλο και bbq σος. Με τα χέρια». Φέρτε τα ντελίβερι να παραγγείλουμε, μην το καθυστερούμε.

4. «Οι ραγάδες». Και όμως, τα ακούσαμε παραπάνω από μία φορά.

5. «Μία πολύ όμορφη γυναίκα που οδηγεί ένα πολύ παλιό αυτοκίνητο». Ο Ταραντίνο πρέπει να έχει βάλει το χεράκι του εδώ.

6. «Οι γυναίκες όταν βγαίνουν από το γυμναστήριο και είναι λίιιιγο ιδρωμένες». Με έμφαση στο «λίιιγο» φανταζόμαστε.

7. «Να έχει κάτι περίεργο στα χείλη, μία ατέλεια». Σε μερικούς αρέσουν και τα ελαφρώς πεταχτά δόντια πάντως.

8. «Τα ελαφρώς πεταχτά αυτιά που συγκρατούν πίσω τα μαλλιά». Αν είσαι η Άλισον Μπρι, το καταλαβαίνουμε.

9. «Μία γυναίκα που μπορεί να στήσει μόνη της πχ ένα ολόκληρο έπιπλο ΙΚΕΑ». Αυτή δεν είναι μόνο σέξι, είναι και πρακτική.

10. «Τα φυτά, τύπου nerds. Όχι μόνο να φοράνε γυαλιά, να είναι πραγματικά nerds». ΟΚ, το καταλάβαμε.

11. «Τα κρύα, υγρά χέρια». Ιιιιχ, αλήθεια;

12. «Να έχει τέλειο γραφικό χαρακτήρα». Άντε να το διαπιστώσεις τώρα που όλα γίνονται μέσω Ίντερνετς.

13. «Οι ουλές, και ειδικά η ιστορίες γύρω από αυτές». Όπως ισχύει και το αντίστροφο.

Πηγή: Cosmopolitan

Αλήθειες και Ψέμματα

ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΩΙΝΟΥ ΜΕ ΤΗ ΔΡΟΣΟΥΛΑ

Σήμερα το πρωί σκεφτόμουν διάφορα σχετικά με τον εαυτό μου και την γενικότερη στάση μου απέναντι στη ζωή τον τελευταίο καιρό. Δεν μπορούσα φυσικά να μη φέρω στο νου μου και το άτομο που προανέφερα στην ανάρτηση "Σωτήριον Έτος 2014". Όχι τον παλιό, τον καινούριο. Αυτόν που ονόμασα Ν. Σήμερα, όμως, ένιωσα τελείως διαφορετικά από το προηγούμενο διάστημα. Βλέπετε όλον αυτόν τον καιρό κατά κάποιο τρόπο τον "λυπόμουν", πίστευα ότι επειδή είμαι τόσο κατεστραμμένη σαν άνθρωπος και έχω τελευταία την τάση να καταστρέφω κάθε ευκαιρία μου να ευτυχήσω, δεν του άξιζε ο τρόπος που του φερόμουν. Τώρα, όμως, το είδα αλλιώς το θέμα. Πήρα κάπως τα πάνω μου μετά τις αντιβιώσεις και όλα αυτά τα ευχάριστα πράγματα που συνδέονται με τη γρίπη. Ανέβηκα, όσο να 'ναι, ψυχολογικά. Δεν άλλαξε βέβαια η γνώμη μου για τις αυτοκαταστροφικές μου τάσεις -ξέρω πολύ καλά τι δεν πάει καλά με μένα. Αλλά εξέλαβα πιο εγωιστικά κάποια στοιχεία της δικής του συμπεριφοράς. Κατάλαβα ότι δεν υπάρχει πλέον λόγος να αισθάνομαι τύψεις για το τέλος που επέλεξα να βάλω. Μακάρι να το καταλάβει κι αυτός.

Σαν άτομο είμαι ένα περίεργο συνονθύλευμα όλως διόλου διαφορετικών μεταξύ τους χαρακτηριστικών. Ένα ζευγάρι αντιφατικών μεταξύ τους στοιχείων του χαρακτήρα μου είναι το γεγονός πως μολονότι είμαι πολύ δοτική σαν άνθρωπος -σε σημείο να βάζω συχνά τα προβλήματα των αγαπημένων μου ανθρώπων πάνω από τη δική μου καλοπέραση- μπορώ ταυτόχρονα να γίνω πολύ εγωίστρια σε άλλα θέματα(ένα χαρακτηριστικό άσχημο από τη μία, από την άλλη όμως πολύ χρήσιμο σε δύσκολες καταστάσεις). Έτσι, η συγκεκριμένη περίπτωση με έκανε να νιώθω άσχημα για τη συμπεριφορά μου, έως ότου το είδα εγωιστικά και απέβαλα όλες μου τις ενοχές.

Αυτό που σκέφτηκα -ένα μείγμα ενήλικης ωριμότητας και παιδικού πείσματος- είναι ότι απλούστατα δεν με ήθελε ποτέ ο Ν. πραγματικά. Ακόμη κι έλεγε στη φίλη μας ότι έχει πάθει την πλάκα του, ακόμη κι αν με κοιτούσε στο ραντεβού μας με μάτια που έλιωναν, η αλήθεια είναι πως δε με θέλησε ποτέ όσο νόμιζε. Κι ίσως και ο ίδιος του να μην το ξέρει ακόμη. Μην με παρεξηγείτε, δεν λέω ότι δεν με θέλησε καν -είναι ολοφάνερο πως το ήθελε. Μα νόμιζε ότι το θέλει πολύ περισσότερο απ' όσο το θέλει πραγματικά. Ίσως σας μπέρδεψα λίγο με την επιλογή των λέξεων.. Με λίγες λέξεις, αυτό που εννοώ είναι πως -προφανώς- πίστευε πως ήταν ερωτευμένος ενώ ήταν απλά και μόνο ενθουσιασμένος.

Θα με ρωτήσετε, βέβαια, πώς έβγαλα αυτό το συμπέρασμα και από πού πηγάζει τέτοια σιγουριά. Θα μπορούσε κάποιος να μου πει ότι δε μπορώ να ξέρω τι ακριβώς σκέφτεται ένας άνθρωπος. Θα είχατε δίκιο, γιατί όντως κάθε άνθρωπος σκέφτεται και δρα διαφορετικά από τον άλλον. Κι όμως χρειάστηκε μονάχα να πάρω λίγη απόσταση από το συμβάν για να καταλήξω σε αυτό το συμπέρασμα με βεβαιότητα σχεδόν. Όσο κι αν φαντάζει επιπόλαια αυτή η σκέψη, πηγάζει από την -αλάνθαστη σχεδόν- διαίσθηση μου(τα συμπεράσματα που βγάζω για τους άλλους πέφτουν μέσα κατά 90%) και τη γενικότερη εμπειρία μου. Όσον αφορά τη διαίσθηση, θα ήταν άτοπο να προσπαθήσω να παραθέσω επιχειρήματα για κάτι που δεν είναι απτό. Το μόνο που θα πω είναι το ένστικτο μου -καλώς ή κακώς- έχει την τάση να λειτουργεί. Ακόμη κι όταν προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου για το αντίθετο, κάποια πράγματα μου "κάθονται στραβά" για έγκυρους λόγους. Κάποια από τα γεγονότα, που εν τέλει συνηγόρησαν με τη διαίσθηση για να καταλήξω σε αυτό το συμπέρασμα, απέκτησαν εύλογη διάσταση όταν τα συνδύασα μεταξύ τους. Άλλα, αν και ανεπαίσθητα, έλεγαν πολλά από μόνα τους. Για του λόγου το αληθές θα σας παραθέσω μερικά από εκείνα τα γεγονότα που όταν τα έβαλα σε μια σειρά άρχισαν να επιβεβαιώνουν τη θεωρία μου.

Κάτι που σκέφτηκα συνδυάζοντας γεγονότα είναι πως παρόλο που του είπα πολλά πράγματα για τον χαρακτήρα μου(όσον αφορά πχ το πώς αντιδρώ στην πίεση, τη σχέση μου με το κινητό μου όταν δεν είμαι στις καλές μου, το γεγονός ότι εγώ η ίδια δεν θέλω να μπλέκω φίλες μου στην προσωπική μου ζωή και γι' αυτό το λόγο τους λέω τα πάνω-πάνω κλπ) αυτός μέσα σε δύο μέρες τα καταπάτησε όλα. Λες και έκανε επίτηδες τα ακριβώς αντίθετα από εκείνα που ήθελα να μου δείξει.

Να ξεκαθαρίσω σε αυτό το σημείο ότι ως γνωστόν -εσείς που με διαβάζετε τόσο καιρό το ξέρετε- είμαι άτομο που τα κρατάει όλα μέσα του, που δεν ανοίγει τα χαρτιά του εύκολα. Έτσι στο ραντεβού του ξεκαθάρισα -κι έδειξε να το έχει καταλάβει κι από μόνος του- ότι προτιμώ να κρατήσω τις σκέψεις μου και την σχετική με εκείνον εντύπωση για τον εαυτό μου(έστω προσωρινά). Παρόλα αυτά, έκανα κάτι πολύ ριζοσπαστικό για τα δικά μου δεδομένα, του ξεδίπλωσα τα φύλλα της προσωπικότητας μου. Του εξήγησα δηλαδή πώς είναι ο χαρακτήρας μου και πώς αντιδρώ σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Συζητήσαμε διεξοδικά και τα καλά και τα στραβά μου. 

Οπότε δε μπορώ να του δώσω το ελαφρυντικό ότι δεν ήξερε πώς λειτουργώ.

Θα ανοίξω εδώ μια παρένθεση για να καταλάβετε κι εσείς το χρονικό της χυλόπιτας. Δευτέρα βράδυ βγήκαμε, από απόγευμα Τρίτης μέχρι μεσημέρι Τετάρτης ήταν οι εξετάσεις μου. Σάββατο ήταν προγραμματισμένο ότι θα έφευγα. Είχα ήδη προειδοποιήσει ότι όσο θα έχω τις εξετάσεις θα είμαι εξαφανισμένη από τα εγκόσμια. Την Τρίτη το πρωί διάβαζα και μεσημέρι ανέβηκα στην πανεπιστημιούπολη για να δώσω. Εκείνη τη μέρα έδινα τα δυο πρώτα μαθήματα και το επόμενο πρωί το τρίτο. Όπως έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση χαντακώθηκα στο 1ο μάθημα με αποτέλεσμα τη σχεδόν σίγουρη αποτυχία μου στις εξετάσεις(για τους λόγους που αναλύω εκεί). Εκτός αυτού, εκείνο το 48ωρο είχα κοιμηθεί συνολικά όλο κι όλο 6 ώρες. Ήμουν απογοητευμένη και εξαντλημένη(και η γρίπη ήδη με τριγύριζε). Ήταν φυσικό επόμενο να εξαφανιστώ από τα εγκόσμια μέχρι και το απόγευμα της Πέμπτης(μονάχα το απόγευμα της Τετάρτης ήπια ένα γρήγορο καφέ με μια παλιά μου συμφοιτήτρια -και πολύ αγαπημένη φίλη- την οποία βεβαίως δε γινόταν να μη δω). Έτσι, δεν απάντησα στα μηνύματα που μου έστειλε τις δύο ημέρες που έδινα, αρχικά από άγχος στη συνέχεια από εξάντληση(με πρόθεση όμως να του απαντήσω την Πέμπτη).  Πέμπτη μεσημέρι ξυπνάω -μετά από έναν αναδρομικό ύπνο 15 ωρών- και βλέπω τηλεόραση με τη φίλη που με φιλοξενούσε, μέχρι να ξυπνήσω εντελώς από το λήθαργο. Ξέχασα να σας αναφέρω ότι η κοινή μας φίλη είναι αυτή που με φιλοξενούσε. Ενώ λοιπόν βλέπουμε τηλεόραση την παίρνει τηλέφωνο και πάει στο δίπλα δωμάτιο να μιλήσει πιο ήσυχα. Σύντομα καταλαβαίνω ότι είναι αυτός. Δεν δίνω σημασία. Αλλά δεν είμαι ούτε χαζή, ούτε κουφή. Και βέβαια κατάλαβα ότι τη ρώτησε γιατί δεν του απάντησα. Κι εκεί ήταν που άναψαν τα λαμπάκια μου! Γιατί ήταν παραβίαση των κανόνων 1, 2 και 3 ταυτόχρονα(μηδέν ανοχή στην πίεση, κατανόηση της σχέσης μου με το κινητό μου και το χειρότερο: ανάμιξη των φιλικών μου προσώπων στα προσωπικά μου, το γεγονός ότι με ενέπλεξε σε κατινίστικες συμπεριφορές εκθέτοντας με στη φίλη μου -δεν είχε καμία απολύτως σημασία αν αυτή το εξέλαβε έτσι). Δεν σας κρύβω ότι το συγκεκριμένο τηλεφώνημα με ξενέρωσε αφάνταστα. Και αυτός είναι ο βασικότερος λόγος που τον γείωσα μετά τόσο απότομα και απέφυγα να τον συναντήσω εν τέλει. Τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία, οπότε θα βάλλω μια τελεία εδώ.

Κι όπως καταλάβατε, αλλιώς τα είπαμε αλλιώς τα συμφωνήσαμε και άλλα έπραξε. Γεγονός που φανερώνει ότι όλα αυτά που του είπα -εμμέσως πλην σαφώς- τα πήρε αψήφιστα. Άρα ή δεν ενδιαφερόταν αρκετά ώστε να τον απασχολήσουν αυτά που του είπα ή ότι τον απασχόλησαν τόσο, ώστε να θέλει να τα αλλάξει. Κοινώς να θέλει να αλλάξει εμένα, με το καλημέρα σας. Αυτή είμαι, ωστόσο, καλή ή κακή έπρεπε ή να με αποδεχτεί ή να με απορρίψει. Όχι να μου επιβάλλει συμπεριφορές που δε μπορώ να αποδεχτώ. Άρα, δεν με θέλησε ποτέ πραγματικά.

Δεν προσπαθείς να αλλάξεις έναν άνθρωπο με τον οποίο είσαι ερωτευμένος. Ειδικά στην αρχή. Η προσπάθεια να αλλάξεις κάποιον έρχεται μετά. Όταν εγκαθίσταται η συνήθεια κι αρχίζει να υποχωρεί ο έρωτας. Όταν "δέσεις το γάιδαρο σου" και τα χαρακτηριστικά του άλλου -με τα οποία ήσουν κάποτε ερωτευμένος- αρχίζουν να σε ενοχλούν πλέον. Ξαφνικά όλα εκείνα τα "χαριτωμένα" φαντάζουν ανυπόφορα. Για παράδειγμα μπορεί να ερωτευτείς κάποιον για την ανεμελιά του και όταν τα πράγματα σοβαρέψουν να σε εκνευρίζει που δεν ξέρει πότε επιβάλλεται να πάρει κάτι στα σοβαρά. Όταν όμως είσαι ερωτευμένος τον άλλον τον εξιδανικεύεις. Ακόμη και αυτά που σε ενοχλούν τα παραβλέπεις. Γι' αυτό λένε πως ο έρωτας είναι τυφλός. Επειδή μόλις υποχωρήσει ο έρωτας δεν καταλαβαίνεις κι εσύ τι του βρήκες. Δεν είναι τυχαίο ότι το μεγαλύτερο κόλλημα της μέχρι τώρα ζωής μου το έφαγα με άτομο που όταν τον ξεπέρασα άρχισα να απορώ πώς στραβώθηκα και τον ερωτεύτηκα..

Επιπροσθέτως, όταν είσαι ερωτευμένος δεν αφήνεις τον άλλον αμαχητί. Θα μου πείτε τώρα ότι ενοχλήθηκα όταν με πίεσε. Καταρχάς, άλλο πίεση, άλλο διεκδίκηση. Δεύτερον, δεν σας λέω τι θα ήθελα(μεταξύ μας με βόλεψε που τα παράτησε έτσι εύκολα), γράφω απλά τι είναι αναμενόμενο από έναν ερωτευμένο άνθρωπο. Καταλαβαίνετε πως δε γίνεται τη μια να ασκείς πίεση -χωρίς να συνηγορεί κανένας λόγος- και την άλλη να τα παρατάς αμέσως μόλις σε γειώσει ο άλλος. Ο έρωτας δεν είναι περίπατος, είναι πόλεμος. Οι μάχες δεν κερδίζονται από τον καναπέ του σπιτιού σου. Δεν μπορείς να διατείνεσαι ότι έχεις πάθει την πλάκα σου με κάποιον και να μην τον διεκδικείς. Άλλο στην αρχή -όταν δεν έχει προηγηθεί καμία επαφή- κι άλλο όταν έχεις πάτημα να πάρεις θάρρος. Δεν περιμένεις να πάρει ο άλλος πρωτοβουλία. Εσύ το θες, εσύ το διεκδικείς. Αν όχι εσύ, τότε ποιος; Αλλιώς δεν ήσουν ποτέ ερωτευμένος, ήταν απλά ένας εγωισμός. Ακόμη κι αν το προσπεράσουμε αυτό το χαρακτηριστικό και το φορτώσουμε στη ντροπή, δε γίνεται να πιστεύει κανείς ειλικρινά ότι μπορεί να κερδίσει το αντικείμενο του πόθου του χωρίς να κάνει ο ίδιος μια τολμηρή κίνηση. Και να το θέλει πραγματικά, δεν το αξίζει αν δεν το διεκδικήσει.

Τέλος, ήταν τα τραγούδια που ανέβαζε μετά -σπόντες για μένα. Ήμουν σίγουρη ότι προορίζονταν για μένα αφενός γιατί οι στίχοι ταίριαζαν, αφετέρου γιατί τον είχα τεστάρει μερικές εβδομάδες πριν. Ήμουν ψυχρή και ανέβαζε τραγούδια-σπόντες μόλις αποφάσισα να του δώσω μια ευκαιρία και πιάσαμε κουβέντα επάνω στο πεντάλεπτο ανέβασε χαρούμενο τραγούδι. Τότε γέλασα. Τη δεύτερη φορά, όμως, δε μπόρεσα παρά να σκεφτώ αυτά που σας γράφω. Δε θα σταθώ στην ανωριμότητα της ανάρτησης των τραγουδιών-σπόντες στο facebook(συμπεριφορά για 16χρονα κοριτσάκια), αλλά στο περιεχόμενο των στίχων. Δεν μιλούσαν για θλίψη, αλλά για θυμό. Όντως, από ένα σημείο και μετά εγκαθίσταται μέσα σου ο θυμός για το άτομο που σε πλήγωσε, μα το συναίσθημα αυτό δεν είναι το πρώτο(τα στάδια της ερωτικής απογοήτευσης εκδηλώνονται -στην πλειοψηφία των ανθρώπων- με διαφορετική σειρά από εκείνα του πένθους). Στην αρχή, ωστόσο, είσαι ακόμη ερωτευμένος -βλέπεις τον άλλο ακόμη εξιδανικευμένο. Όσο εδραιώνεται η απόσταση μεταξύ σας τόσο σβήνει ο έρωτας και αναδύεται ο θυμός. Το πρώτο στάδιο που περνάς σε μια ερωτική απογοήτευση το λέει η ίδια η φράση: απογοήτευση. Όταν είσαι ερωτευμένος το πρώτο που νιώθεις όταν πληγωθείς είναι θλίψη. Για να περνάς τα στάδια έτσι επί τροχάδην -από την απογοήτευση στο θυμό- ή διπολική διαταραχή έχεις ή ήταν απλώς ένας εγωισμός.

Τα συμπεράσματα αυτά δεν αλλάζουν τη γνώμη μου για τον χαρακτήρα του(δεν έκανε, άλλωστε, κάτι επιλήψιμο). Για να είμαι ειλικρινής, ούτε για το άσχημο της δικής μου αγένειας(ήμουν όντως πολύ απότομη). Μα άλλαξα γνώμη ριζικά για το μεταξύ μας θέμα και το κατά πόσο ήταν άδικη γι' αυτόν η απόφαση μου(κι αν άξιζε συνακόλουθα μια ακόμη ευκαιρία που τελικά δεν έδωσα). Θα απορήσει κανείς γιατί με απασχόλησε τόσο το θέμα όταν προφανώς δεν ενδιαφέρομαι για τον τύπο. Η απάντηση είναι απλή. Το να μην είναι τα αισθήματα του τόσο βαθιά όσο νομίζει μου κάνει τη ζωή πιο εύκολη. Είναι περίεργο να χαίρεσαι επειδή κάποιος δεν είναι ερωτευμένος μαζί σου, μα στη δική μου περίπτωση λυτρωτικό. Έφυγε ένα βάρος από πάνω μου. Είναι πιο ήρεμη η συνείδηση μου. 

Και πλέον, όσο σκληρό κι αν είναι αυτό που λέω, δε νιώθω ενοχές που "συνέτριψα" τα συναισθήματα του γιατί -αν δεν το έχει καταλάβει ήδη θα το συνειδητοποιήσει σύντομα- δεν είναι τόσο δυνατά όσο πίστευε.

Για το κλείσιμο επέλεξα ένα τραγούδι σχετικά με ανθρώπους που προσπαθούν να σε αλλάξουν,

παρόλο που σε ερωτεύτηκαν όπως είσαι..

Σωτήριον Έτος 2014

EDITORIAL

Καμία σωτηρία!

Έχετε δει εκείνη την τραγελαφική φιγούρα στα κόμιξ που ένα σύννεφο βροχής ακολουθεί όπου βρεθεί κι όπου σταθεί ένα κακόμοιρο ανθρωπάκι; Ε όπου κακόμοιρο ανθρωπάκι γράψε Λίζα.

Πιστεύετε στη γρουσουζιά; Ή πιο συγκεκριμένα πιστεύετε στη γρουσουζιά που μπορεί να κουβαλάει πάνω του ένας άνθρωπος και να σκορπίζει γκαντεμιά στο διάβα του; Ε εγώ δεν το πίστευα πραγματικά μέχρι που γνώρισα τον -κατά τ' άλλα συμπαθέστατο- Α. Πρόκειται για έναν εκ των εθελοντών της πόλης μου, τον οποίο γνώρισα στις Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις μας φέτος. Ο αγαπητός αυτός γκαντέμης (με όλη τη σημασία της λέξης) μου ευχήθηκε εγκάρδια "Καλή Χρονιά" και σαν να μην ήταν αρκετή η μια φορά το είπε τέσσερις(κάτι που δεν έγινε επίτηδες, αλλά ήταν κομμάτι ανησυχητικό)! Βλέπετε είχα ήδη κάθε λόγο να ανησυχώ, καθώς οι προειδοποιήσεις από τους υπόλοιπους της ομάδας επιβεβαιώθηκαν την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στην Καβάλα. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η "καλή χρονιά" που μου ευχήθηκε με κέφι ο Α...

Όπως ήδη ξέρετε -από προηγούμενες αναρτήσεις- πέρασα τον τελευταίο 1 μήνα και κάτι διαβάζοντας υπερεντατικά γιατί 40-50 μέρες πριν τις εξετάσεις θυμήθηκαν να βγάλουν ανακοίνωση ότι η κατάταξη στη σχολή θα γίνει τελικά γραπτά κι όχι με βαθμό πτυχίου. Έβγαλα, λοιπόν, κουτσά-στραβά ό,τι πρόλαβα -άνθρωπος είμαι κι εγώ, όχι μηχανή! Τέλος πάντων, το ξεπέρασα αυτό. Στο μεταξύ βγήκα όλο κι όλο 2 φορές απ' το σπίτι -ντυμένη κόσμια κι όχι με πιτζάμες, γιατί έκανα και μερικές πριβέ εμφανίσεις στον σκουπιδοτενεκέ- είχα ξεχάσει τι θα πει κόσμος, μουσική, διασκέδαση. Αλλά το κατάπια κι αυτό("να 'ξερες πόσο χαίρομαι που το 'ζησα μαζί σου και αυτό" όπως λέει και το παρακμιακό άσμα). 

Ετοιμάζομαι που λέτε καμαρωτή-καμαρωτή να πάω στην Κομοτηνή -ετοίμασα και μια βαλίτσα ίσα με το μπόι μου- με το τζινάκι μου, το πλεκτό μου με τις τρύπες(σχέδιο, όχι σκόρος), το κολιέ μου, τα καινούρια μου biker boots(ναι, είχα και στο χωριό μου) κι ένα γενικό je ne sais quoi. Και πάνω εκεί πέφτει η πρώτη βροχή(το προοίμιο αυτής της εβδομάδας). Και κάπου εκεί βρίσκομαι εγώ να προσπαθώ να στριμώξω τα μποτάκια στην -ασφυκτικά- γεμάτη βαλίτσα(είχε και 9 βιβλία πέρα απ' τα προσωπικά μου είδη) και να φορώ τις -πάντα πρακτικές σε τέτοιες καταστάσεις- γαλότσες μου. Καλή καρδιά που λένε, όμως, το 'κανα γαργάρα κι αυτό.

Πηγαίνω, λοιπόν, μια βδομάδα περίπου (είπα μιας και θα με φιλοξενούσε φίλη να το εκμεταλλευτώ και να καθίσω 1-2 μέρες μετά τις εξετάσεις να πιω κανένα καφέ) στην Κομοτηνή για να δώσω. Κι από εκεί και έπειτα τα ύστερα του κόσμου! Καταρχήν, το σημαντικότερο, κατά 90% κόπηκα στις εξετάσεις! Θα μου πείτε γιατί αφού διάβασα κι έκανα κι έρανα.. Επειδή σύμφωνα με τον κανονισμό των κατατακτηρίων πρέπει να πιάσεις τη βάση ΚΑΙ στα τρία μαθήματα, ασχέτως πώς έγραψες στα υπόλοιπα. Κι εκεί που είχαμε το Συνταγματικό για παιχνιδάκι μας βάζουν θέμα όλο κι όλο μια ερώτηση 20 μονάδων! Μία ερώτηση! Μία! Αν έχεις το Θεό σου, μία ερώτηση! Δηλαδή ή το ήξερες ή χαιρετίσματα.. Εγώ, παρόλο που ήξερα μέχρι και πού ακριβώς βρισκόταν στο βιβλίο μου η απάντηση, όπως ήταν αναμενόμενο μπλόκαρα! Και συνακόλουθα έγραψα άρες μάρες κουκουνάρες. Και σαν άλλος Αντώνιος του Καβάφη "Αποχαιρέτα την, τη Νομική που χάνεις". Το 50% τουλάχιστον των υποψηφίων τα πήγε χάλια(η μόνη μου ελπίδα για ελαστικότερη βαθμολόγηση), το 30% δεν κάθισε καν να δώσει τα άλλα δυο μαθήματα. Δεύτερο μάθημα Ποινικό. 2 ώρες μετά το πρώτο. Σαφώς πιο χαλαρή τώρα, μπαίνω μόνο και μόνο για να πάρω θέματα. 1ο θέμα παγίδα -δεν θυμάμαι καν αν έγραψα το σωστό ή το λάθος, αλλά έχω γράψει σαφώς καλύτερα απ' το προηγούμενο. Χαλαρή όπως μπήκα στο μάθημα, έτσι και βγαίνω. Το επόμενο πρωί Αστικό. Το δυσκολότερο απ' τα τρία. Παίρνω θέματα και κρυφογελώ. Πρακτικό θέμα. Τελικά στο δύσκολο έγραψα καλύτερα απ' όλα! Άσχετο που δε με βλέπω να περνάω, η χαρά για το Αστικό είναι χαρά. Την επόμενη μέρα κοιμάμαι 15-16 ώρες σερί(βλέπετε τις προηγούμενες 48 ώρες ήταν ζήτημα αν κοιμήθηκα συνολικά 8 -για την ακρίβεια 7μιση). Κι εκεί που είπα να ανασάνω, να πιω κι εγώ έναν καφέ σαν άνθρωπος, με το πάσο μου, αρχίζουν οι βροχές. Και μας τα κάνει ο καιρός μούσκεμα.

Βέβαια δεν αρκούσε η βροχή για να μας κάνει τη ζωή μουσκίδι...

Στην παρούσα ανάρτηση θα γράψω για δύο άντρες που εμπλέκονται στην προσωπική μου ζωή αυτή την περίοδο. Ο πρώτος είναι ο γνωστός και μη εξαιρετέος, πρώην φλερτ μου που τέλειωσε πριν καν αρχίσει, που ενώ τον έχω αφήσει πίσω μου ώρες-ώρες βρίσκει κάποιο τρόπο να μπλεχτεί έμμεσα στο παρόν μου. Μείζονος σημασίας, αλλά έχει τη μοναδική ικανότητα χωρίς να κάνει τίποτα να με βυθίζει σε υπαρξιακές αναζητήσεις. Ο δεύτερος είναι αυτό που θα λέγαμε το ερωτικό παρόν μου, το flirt du jour μου (φλερτ ημέρας, φρέσκο πράμα που λέμε). Είναι φίλος φίλης (τρεχαγυρευόπουλος) που σπουδάζει κι αυτός στην Κομοτηνή (περασμένα μεγαλεία, του καιρού χαλάσματα) και κατόπιν εορτής θυμήθηκε ότι με θέλει. Κι όχι μόνο με θέλει αλλά έπαθε την πλάκα του μαζί μου! Για να συνεννοηθούμε από εδώ και στο εξής θα ονομάζουμε τον παλιό Π. και τον καινούριο Ν. 

Και μια αποφράδα μέρα που έκανα το λάθος να μπω στο "μουτσουνοβιβλίο" (ο νοών νοείτω) βλέπω φωτογραφία του Π. με το νέο αμόρε(το οποίο όμως γνώριζα ήδη ότι υπήρχε και δεν με είχε απασχολήσει το θέμα στο μεταξύ) με τη γνωστή ποζεριά των ζευγαριών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα πατουσάκια τους. Και σκαλώνω. Δε με πείραξε η φωτογραφία με την κοπέλα -έχουν και φωτογραφία προφίλ μαζί- αλλά εκείνα τα πατουσάκια μου έκατσαν στραβά και πνίγηκα. Ίσως επειδή δεν περίμενα να δω τέτοιου είδους φωτογραφία από το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη (κοινώς Π.), τόση ρομαντική οικειότητα με μία σχέση του. Ειλικρινά χάρηκα γι' αυτόν(αποτελεί άλλωστε παρελθόν εδώ και πολύ καιρό), αλλά δεν μπόρεσα παρά να απορήσω τι δεν πάει καλά με μένα. Είχε έρθει ο κόσμος μου πάνω κάτω. Μ' έπιασαν τα υπαρξιακά μου. Άρχισα να αναρωτιέμαι τι κάνω εγώ λάθος. Δε γίνεται όλοι γύρω μου να ζευγαρώνουν, να αρραβωνιάζονται, να παντρεύονται, να γεννοβολούν κι εγώ ακόμη να μην μπορώ να δεσμευτώ. Έχω τελικά commitment issues, δεν εξηγείται αλλιώς. Βασικά, κάτι άλλο συμβαίνει με μένα και το ξέρω καλά. Έχω daddy issues. Κι ακριβώς επειδή έχω αυτή την άσχημη σχέση με τον πατέρα μου το βγάζω και στην προσωπική μου ζωή. Με τραβάει ένας συγκεκριμένος τύπος άντρα -εκείνος που θα με παιδέψει και θα μου κάνει τον δύσκολο- ενώ με απωθούν εκείνοι που μου το δίνουν στο πιάτο. Τώρα που το σκέφτομαι, όμως, τα θέματα με τον πατέρα μου προέκυψαν στα 18 μου, ενώ είχα αρχίσει να υψώνω τείχος νωρίτερα. Φυσικά μπορεί να ήταν απλώς η εφηβεία -είμαι άλλωστε και αντιδραστικός χαρακτήρας.

Στο μεταξύ εγώ μιλάω ήδη διαδικτυακά με τον Ν. Υπάρχει το γενικό "νταραβέρι" που λέμε. Είχα αποφασίσει, λοιπόν, να δώσω μια ευκαιρία στον Ν. Να βγούμε ένα ραντεβού σαν άνθρωποι ρε παιδί μου.. Μπορεί και να μου άρεσε στο τέλος, ποτέ δεν ξέρεις. Και βγαίνω με τον Ν. και το μόνο που σκέφτομαι είναι πατουσάκια! Γιατί αυτός και όχι εγώ; Πατουσάκια, πατουσάκια, πατουσάκια.. Είναι να τρελαίνεσαι! Έδιωξα, όμως τα πατουσάκια απ' το μυαλό μου κι επικεντρώθηκα εκεί. Στη συζήτηση, στο ας το πούμε ραντεβού. Σας πληροφορώ όλο το βράδυ με κοιτούσε στα μάτια, με βλέμμα κουταβιού(τσιρίξτε ελεύθερα). Εμένα, όμως, αντί να με γοητεύει αυτό, με ξενέρωνε, μ' έσκιαζε. Δεν ήξερα αν έπρεπε να γοητευθώ ή να του βάλω να φάει. Αφήστε κιόλας που ενώ μου έβγαζε μια οικειότητα δεν μου έβγαζε το "γρρρ", δεν ξυπνούσε το κτήνος μέσα μου, που λένε. Μάλλον φταίει εκείνο το -κουταβίσιο- βλέμμα, είναι αυτό που μου έμεινε πιο έντονα από εκείνο το βράδυ. Με ξένισε πολύ. Και δώστου να περνάνε πατουσάκια απ' το μυαλό μου. Εν τέλει φεύγουμε απ' την καφετέρια και ΕΓΏ προτείνω να πάμε μια βόλτα(σαν να μην μας έφταναν όλα ο κύριος είναι ΚΑΙ ντροπαλός και για να πάρει μπρος είναι τα ζώα μου αργά). Δηλαδή δεν είχε καν τα κότσια να μου προτείνει να πάμε για ένα ποτό σπίτι του. Αντ' αυτού περπατούσαμε στους δρόμους νυχτιάτικα μες το ψοφόκρυο σαν την άδικη κατάρα. Και κρύωσα και δεν έκανε και τίποτα. Πείτε μου όμως τώρα είμαι παράλογη; Υποτίθεται αυτός είναι που καίγεται από επιθυμία, άρα αυτός πρέπει να κάνει την κίνηση. Προσπαθεί υποτίθεται να με ψήσει εμένα που είμαι demi. Κάνω λάθος;

Λίγο η κούραση, λίγο η απογοήτευση των εξετάσεων, λίγο που περίμενα και να αδιαθετήσω, με ξενέρωσε κιόλας όταν ρώτησε τη φίλη μου γιατί εξαφανίστηκα 2 μέρες(παρόλο που ήξερε ότι εκείνες τις δύο μέρες έδινα) τον γείωσα απότομα. Χωρίς να του πω τίποτα συγκεκριμένο, απλά δεν είχα και πολύ όρεξη να του απαντήσω στα μηνύματα. Και τώρα που αργοπεθαίνω (και μιας που κάθισα επιτέλους στον κώλο μου και ξεκουράστηκα) ένιωσα τύψεις που τον γείωσα έτσι απότομα και μπήκα πάλι στο γνωστό και μη εξαιρετέο "μουτσουνοβιβλίο" να του στείλω τουλάχιστον ότι αργοπεθαίνω και δεν είμαι σε θέση να κάνω συζήτηση. Και βλέπω τώρα τον Ν. τη μια να ανεβάσει συνδέσμους-σπόντες για μένα(εγώ το έχω πει ότι από τα 13 και μετά οι άντρες δεν μεγαλώνουν άλλο, μόνο ψηλώνουν), την άλλη να με ρωτάει αν είμαι καλά γιατί είδε την αρρωστιάρικη φωτογραφία που ανέβασα(παρατίθεται παρακάτω). Εκεί που φτύνει, να γλύφει δηλαδή. Ξενέρα. Χίλιες φορές τα πατουσάκια. Τέλος πάντων, αποφάσισα να φερθώ σαν ανώτερος άνθρωπος και να του δώσω μια τελευταία ευκαιρία γραπτώς να δω που θα πάει το πράγμα και βλέπουμε.

Γυρνάω, λοιπόν, το Σάββατο λίγο ζαβλακωμένη -απ' τη κούραση λέω θα 'ναι- και Κυριακή της Αποκριάς, που είχαμε κανονίσει με την παρέα μου να πάμε Ξάνθη, ανεβάζω λίγο πυρετό και χάνω το καρναβάλι(την προηγούμενη μέρα θεωρούσα ότι το σημαντικότερο μου πρόβλημα σε σχέση με το καρναβάλι ήταν η βροχή). Καθαρά Δευτέρα κρεβατώνομαι για τα καλά. Τώρα εδώ και τρεις μέρες είμαι με αντιβιώσεις, με το φόβο μην μου το γυρίσει σε καμιά ιγμορίτιδα(παίζουν πολύ τα συμπτώματα προς τα εκεί και δεν μ' αρέσει). Βλέπετε στην Κομοτηνή πήγα με ένα μικρό κρυωματάκι που ο παγωμένος και υγρός αέρας της πόλης, σε συνδυασμό με την ταλαιπωρία και τα ξενύχτια μου, επιδείνωσε και το μετέτρεψε σε βαρβάτη ίωση(δεν έφτανε που περπατούσα τζάμπα μες το κρύο με τον άλλον, αρρώστησα κιόλας!). Πονάνε τόσα πολλά μέρη του σώματος μου, που μπορώ να τα απαριθμήσω με σειρά πόνου. Νιώθω σουβλιές στα γόνατα και τη μέση μου λες κι είμαι γριά με ρευματικά. Κάθε φορά που ξαπλώνω αρχίζω να βήχω σαν φυματικός. Η μύτη μου έχει γίνει σαν μελιτζάνα από το φύσα-φύσα. Για να μην σας πω που πήγα να πνιγώ σαν τον Di Caprio στον Τιτανικό με μία απ' τις ρινικές πλύσεις που έκανα! Οι αισθήσεις μου έχουν αρχίσει να χάνονται(η αφή παίζει να είναι η πιο δυνατή μου αίσθηση αυτή τη στιγμή). Το θερμόμετρο το έχω κάνει τσαντάκι. Παίρνω 4ων ειδών διαφορετικά χάπια, συν Depon σε όλες τις μορφές, συν ρινική γέλη. Το τραπεζάκι δίπλα μου μοιάζει με πάρτι Κολομβιανού εμπόρου ναρκωτικών. Φανταστείτε χθες έφαγα οικειοθελώς φιδέ. Φιδέ! Μα φιδέ; Εκείνη ακριβώς ήταν και η παραδοχή της ήττας μου απ' τον ιό. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά αδιαθέτησα, τώρα που δεν το ήθελα, στην ώρα μου ακριβώς ποια; εγώ, που ο κύκλος μου είναι πιο ασταθής κι από την ημερομηνία του Πάσχα!

Τώρα έπεσα στο κρεβάτι και μουρμουρίζω "πεθαίνω".

Και διανύουμε μόλις τον 3ο μήνα της χρονιάς!