Τα φτερά του έρωτα

O φίλος μου δεν μπορεί να περπατήσει, μπορεί όμως και με κάνει ευτυχισμένη με ένα του χαμόγελο. Κι αυτό μου φτάνει.

Από τη Δέσποινα* όπως τα διηγήθηκε στη Μαρία Πετρίδη

Διάβαζα σε ένα προηγούμενο τεύχος του Cosmopolitan ότι δεν πρέπει να ψάχνουμε για τον τέλειο άντρα –αυτός δεν υπάρχει–, αλλά για τον άντρα με τον οποίο θα περνάμε τέλεια. Αυτόν τον άντρα εγώ τον βρήκα και τώρα ετοιμάζομαι να τον παντρευτώ. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως για πολλούς ανθρώπους γύρω μου το γεγονός ότι εκείνος δεν μπορεί να περπατήσει αποτελεί Νο 1 λόγο δυστυχίας και όχι τελειότητας. O Στάμος όμως για μένα δεν είναι ένας ανήμπορος αλλά ένας δυνατός άνθρωπος, που μπορεί και στέκεται γερά στα πόδια του. Κι ας είναι αυτά καθηλωμένα, χρόνια τώρα, σε αναπηρική καρέκλα.

Who is who

Γνωριστήκαμε καλοκαίρι, πριν από τρία χρόνια, στην Κω. Η πρώτη συνάντηση έγινε σε ένα μπιτς πάρτι, όπου εκείνος έπαιζε μουσική κι εγώ πήγαινα συνεχώς και του ζητούσα τραγούδια. Δεν είχα δει ότι ήταν καθισμένος σε αναπηρική καρέκλα, γιατί ο χώρος όπου βρισκόταν ήταν υπερυψωμένος και καλυμμένος γύρω γύρω με καλάμια. Την τρίτη φορά που πήγα να του ζητήσω ένα κομμάτι, μου είπε πως θα έπαιζε το τραγούδι που ζητούσα αν δεχόμουν να με κεράσει ένα ποτό. Δέχτηκα. Το ένα ποτό έφερε το άλλο και έμεινα μαζί του όλη την υπόλοιπη βραδιά. Όταν κάποια στιγμή μιλούσαμε για ταξίδια, τον ρώτησα ποιο ήταν το χειρότερο που είχε κάνει κι εκείνος, χωρίς να χάσει το χαμόγελό του, μου απάντησε ήρεμα: «Αυτό που μου πήρε τα πόδια». Δεν κατάλαβα αμέσως τι εννοούσε, μέχρι που άρχισε τη διήγηση.

Το καλοκαίρι του 1998 αποφάσισε με τον κολλητό του να κάνουν το γύρο της Πελοποννήσου με τις μηχανές τους. Τη δεύτερη εβδομάδα του ταξιδιού συνέβη το ατύχημα. Ήταν νύχτα, ο δρόμος είχε λάδια κι ο Στάμος κέφια – εκείνο το βράδυ έλεγε ξανά και ξανά στο φίλο του πόση ανάγκη είχε να του συμβεί κάτι συγκλονιστικό. Oύτε που κατάλαβε πότε έχασε τον έλεγχο της μηχανής, πότε τινάχτηκε στον αέρα, πώς ξύπνησε στο νοσοκομείο. Τα άσχημα νέα τα έμαθε από τη μητέρα του. Δεν είπε κουβέντα. Κλείστηκε σπίτι του για ενάμιση χρόνο κι ένα πρωί, έτσι ξαφνικά, συνειδητοποίησε ότι ήθελε να ζήσει και πάλι. «Ήθελα να το βάλω στα πόδια, αλλά δεν είχα! Oπότε, αποφάσισα να ζήσω όσο καλύτερα μπορούσα με τα νέα δεδομένα» μου είπε με τη μεγαλύτερη φυσικότητα. Τον κοιτούσα χωρίς να μπορώ να πω κουβέντα. Ευτυχώς, εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε ένας φίλος του και κρατήθηκα να μη βάλω τα κλάματα. Μου ζήτησε να βρεθούμε την επόμενη μέρα για φαγητό κι εγώ δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη. Όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν μου άρεσε πραγματικά ή αν ένιωθα απλώς οίκτο γι’ αυτόν. Αν με συγκίνησε εκείνος ή η ιστορία του.

Η φίλη μου, που μου έκανε παρέα στην αγρύπνια, μου είπε να συμπεριφερθώ όπως ακριβώς θα συμπεριφερόμουν με κάθε άλλον άντρα. Χρειάστηκαν μόλις μερικές εβδομάδες για να καταλάβω ότι ο Στάμος δεν ήταν καθόλου όπως κάθε άλλος άντρας. Ήταν ο άντρας της ζωής μου.

Καλή αρχή

Το πρώτο μας ραντεβού ήταν η αρχή της υπόλοιπης ζωής μου. Μέσα σε λίγη ώρα μου είπε τα πάντα για τον εαυτό του. Ήταν μουσικός, μετά το ατύχημα ασχολήθηκε με την ηχοληψία και εκείνο το καλοκαίρι αποφάσισε να το περάσει στην Κω παίζοντας μουσική στο μπιτς μπαρ του φίλου της αδελφής του. Μετά το ατύχημα είχε δύο σχέσεις, σχετικά σύντομες. Ήταν ανοιχτός μαζί μου και συγχρόνως διακριτικός. Δεν προσπαθούσε να παραστήσει κάτι άλλο, έδειχνε την ανησυχία του, έλεγε ό,τι σκεφτόταν, κι αυτό ήταν αφοπλιστικό. Τον ένα μήνα που έμεινα στην Κω δεν χωρίσαμε ούτε για μία ώρα.

Hard-time job

Το ότι κυκλοφορούσε με αναπηρικό καροτσάκι ήταν σύντομα για μένα μια ασήμαντη λεπτομέρεια, όχι όμως και για τους άλλους. Όταν κυκλοφορούσαμε μαζί, ένιωθα τα βλέμματα οίκτου και άκουγα ψιθύρους, όμως δεν με ένοιαζε. Πίστευα πως μπορούσα να τα αντιμετωπίσω, αλλά έκανα λάθος. Τα πράγματα δυσκόλεψαν όταν επιστρέψαμε στην Αθήνα. Oι φίλοι, οι γονείς, οι συνεργάτες μου, όλοι όταν τον γνώριζαν είχαν αυτό το βλέμμα λύπης και ανακούφισης ταυτόχρονα, που έλεγε: «O καημένος. Ευτυχώς που δεν συνέβη σ’ εμένα». Το πιο σκληρό πράγμα που άκουσα εκείνη την περίοδο ήταν από μια ξαδέλφη μου, που μου ζήτησε να μην πάω με τον Στάμο στο γάμο της, γιατί θα ήμασταν «ενοχλητικό κι άσχημο θέαμα»! Έπαθα σοκ. Αντί να τη βρίσω, έμεινα άφωνη να την κοιτάζω – και γι’ αυτό μετανιώνω μέχρι σήμερα. Με τον καιρό όμως απέκτησα ασπίδα προστασίας απέναντι στα περίεργα βλέμματα και τις κακίες.

Δεν έχω την απαίτηση να φέρονται όλοι όπως θα έπρεπε. Ξέρω ότι κάποιοι φίλοι μου ακόμα νιώθουν άβολα όταν βγαίνουμε μαζί τους. Ντρέπονται όταν κάνω φασαρία στα μαγαζιά που δεν έχουν μπάρα για αναπηρικά καροτσάκια. Και, φυσικά, οι γονείς μου τον πρώτο καιρό έκαναν τα πάντα για να με πείσουν να χωρίσω. Μέχρι και στον Στάμο μίλησε ο πατέρας μου, λέγοντάς του να με χωρίσει αν πραγματικά ήθελε το καλό μου. Σαν ελληνική ταινία, μόνο επιταγή δεν του έκοψε. Κι ο Στάμος πείστηκε και χωρίσαμε. Ευτυχώς, μόνο για ένα μήνα, αφού ο πατέρας μου σε μια συζήτηση προδόθηκε κι εγώ έξαλλη έφυγα από το σπίτι και πήγα –πού αλλού;– στον Στάμο. Του είπα ότι ήξερα τι έγινε και ότι ήθελα να μείνω μαζί του. Στην αρχή δεν δεχόταν κουβέντα, αλλά τελικά παραδέχτηκε πως ήθελε κι εκείνος όσο τίποτ’ άλλο να είμαστε μαζί. Oι γονείς μου δεν επενέβησαν ποτέ ξανά. Βέβαια εξακολουθούν να πιστεύουν πως «έμπλεξα» με έναν έρωτα που μου κόβει τα φτερά. Διαφωνώ ριζικά. Ξέρω πως όλοι θεωρούν ότι ο Στάμος είναι τυχερός που με γνώρισε, το ίδιο άλλωστε πιστεύει κι εκείνος. «Η μοίρα μού πήρε τα πόδια, για να μου δώσει φτερά» μου είχε γράψει κάποτε σε ένα σημείωμα. Η αλήθεια είναι ότι η τυχερή είμαι εγώ, που τον βρήκα. Τα φτερά είναι δικά του και μας έχουν πάει και τους δυο στον έβδομο ουρανό.

Feet and go

Η ζωή μου με τον Στάμο είναι υπέροχη, η καθημερινότητα όμως απίστευτα δύσκολη. Η χώρα μας δεν είναι καθόλου φιλική σε ανθρώπους που έχουν κινητικά προβλήματα. Το να κυκλοφορήσει στο κέντρο π.χ. είναι απλώς αδύνατο, το να ταξιδέψει μόνος του σενάριο επιστημονικής φαντασίας, το να πάμε σινεμά ή για ένα ποτό απαιτεί συνεννοήσεις ωρών. Χρειάζεται να φροντίζω για πολλά πράγματα και, ναι, είναι κουραστικό· όμως με καλό προγραμματισμό και πείσμα όλα γίνονται. Δεν φανταζόμουν ότι θα γινόμουν τόσο διεκδικητικός άνθρωπος. Ήμουν πολύ πιο παθητική παλιότερα. Αλλά τώρα για τα δικαιώματα του Στάμου νιώθω ότι μπορώ να κινήσω και βουνά. Στην αρχή βέβαια εκνευριζόμουν μ’ αυτούς που μας έκαναν τη ζωή δύσκολη και ο Στάμος στενοχωριόταν. Ένιωθε ότι βασανιζόμουν εξαιτίας του. Ένα βράδυ, καθώς γυρνούσαμε σπίτι μετά από μια επεισοδιακή έξοδο –κατά την οποία μάλωσα με έναν ηλίθιο πορτιέρη μεγάλου κλαμπ–, μου είπε: «Μπορείς να φύγεις όποτε το θελήσεις. Δεν έχω πόδια να σε κυνηγήσω, εσύ όμως έχεις και μπορείς να τρέξεις μακριά μου. Δεν θέλω να νιώθεις ανάπηρη κι εσύ μαζί μου». Τσαντίστηκα εκείνη τη στιγμή γιατί θεώρησα πως με πρόσβαλλε, αλλά δεν είπα τίποτα. Φυσικά, την επομένη κατάλαβα πως είχε δίκιο. Αν ήθελα να είμαι μαζί του, θα έπρεπε να σταθώ γερά στα πόδια μου και για τους δυο μας. Να γίνουν τα πόδια μου πόδια μας.

Γάμος a la playa

Του ζήτησα να παντρευτούμε. Αρνήθηκε. Μετά από ένα μήνα το ξαναζήτησα. Αρνήθηκε και πάλι. Την τέταρτη φορά υποχώρησε, με τον όρο να παίξει αυτός μουσική στο πάρτι του γάμου μας. Θα παντρευτούμε στην Κω τον ερχόμενο Αύγουστο, τη μέρα που γνωριστήκαμε. Όταν με ρωτάνε φίλοι και γνωστοί αν είμαι σίγουρη ότι θέλω να παντρευτώ κάποιον που δεν μπορεί να περπατήσει, απαντάω ότι παντρεύομαι κάποιον που με κάνει να πετάω, που με χαϊδεύει όπως κανένας άλλος, που μου κάνει έρωτα με όλη του την αγάπη, που με κάνει να νιώθω ασφαλής και να βλέπω το ποτήρι πάντα μισογεμάτο. Κι αν αυτά στη δική τους ζυγαριά δεν βαραίνουν περισσότερο από ένα ζευγάρι πόδια, τότε κάποιος τους κλέβει στο ζύγι.

Πηγή: Cosmopolitan