Εκείνος κι εκείνος

Όταν έπιασα τον άντρα που παντρεύτηκα με έναν άλλον άντρα, κατάλαβα μια και καλή ότι στη ζωή δεν πρέπει να παίρνεις τίποτα ως δεδομένο.

Από τη Μαρία, όπως τα διηγήθηκε στη Χριστίνα Μπίθα

Κατάγομαι από μια μικρή πόλη της Πελοποννήσου. Στην επαρχία τα πράγματα κυλάνε απελπιστικά αργά, δεν έχεις και τόσο επαφή με τον έξω κόσμο, τα κουτσομπολιά δίνουν και παίρνουν. Όχι πως είχα δώσει ποτέ αφορμή για σχόλια – ήμουν πάντα το «παιδί από καλή οικογένεια», με μπαμπά συντηρητικό στρατιωτικό που έκανε ό,τι μπορούσε για να δει την κόρη του τακτοποιημένη στα οριοθετημένα κοινωνικά κουτάκια. Σωστή ανατροφή: check. Σοβαρές σπουδές (Νομικής, στην Κομοτηνή): check. Καλή προίκα (μία μεζονέτα στην πόλη κι ένα οικόπεδο στην εξοχή για μελλοντική αξιοποίηση): check. Έμενε να βρεθεί κι ο τέλειος γαμπρός. Βρέθηκε κι αυτός. Πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια μέχρι ν’ ανακαλύψω την ομοφυλοφιλία του.

Ένας ιδανικός σύζυγος

Ήμουν 27 όταν μετακόμισα στην Αθήνα, για να εργαστώ ως ασκούμενη δικηγόρος, ένα καλοκαίρι αφόρητα ζεστό και μοναχικό. Αλλά όταν μπήκε το φθινόπωρο κι έπιασα δουλειά, όλα άλλαξαν. Γνώρισα την Αντιγόνη, που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και η οποία ήξερε πολύ κόσμο, και κάθε εβδομάδα ήμασταν σε διαφορετικό πάρτι. Σ’ ένα από αυτά γνώρισα τον Αλέξανδρο. Στην αρχή, όταν με πλησίασε και μου μίλησε, νόμιζα πως με είχε περάσει για κάποια άλλη. Δεν θα με έλεγες όμορφη, μάλλον συμπαθητική. «Είναι κελεπούρι αυτός» μου ψιθύρισε όχι χωρίς ζήλια η Αντιγόνη. Δίμετρος, ανοιχτόχρωμος, με γυμνασμένο σώμα και φοβερό αέρα, χαιρετούσε τους πάντες εκεί λες και ήταν δήμαρχος – αυτό ήταν, ομολογώ, που με αφόπλισε εντελώς, γιατί εγώ είμαι το ακριβώς αντίθετο.

Περιζήτητος εργένης, με λίγα λόγια. Από βέρα αθηναϊκή οικογένεια (ο μπαμπάς μου θα έκανε τούμπες), με ιδιόκτητη πολυκατοικία στο Κολωνάκι. Μοναχογιός μεγαλοδικηγόρου. Δικηγόρος κι ο ίδιος, με δικό του γραφείο. Θερινή κατοικία στο Καβούρι. Πάντα κομψός, με αδυναμία στις χρωματιστές γραβάτες. Αν δεν ήταν αυτός ο θεός επί γης, ποιος ήταν; Αυτός ο θεός λοιπόν, ύστερα από μια μεγάλη κουβέντα που είχαμε όλο το βράδυ (μόνο ομάδα αίματος δεν με ρώτησε), προθυμοποιήθηκε να με γυρίσει σπίτι. Τρεις μήνες μετά μου ζήτησε να παντρευτούμε.

Νύφη κατά παραγγελία

Νομίζω ότι καμιά δεν θα μπορούσε να του πει «όχι». Εγώ, πάντως, δεν μπόρεσα. Λάθος μου, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν κάθισα να πολυσκεφτώ γιατί κάποιος που είναι τόσο περιζήτητος ήθελε να δεσμευτεί, και μάλιστα τόσο άμεσα. Τον είχα ερωτευτεί τρελά, κάθε μέρα έπαιρνα τηλέφωνο τις φίλες μου στην επαρχία και εκθείαζα τις αρετές του, από το πόσο τέλειος ήταν στο κρεβάτι (ειδικά για κάποια σαν κι εμένα, που είχα μάλλον λίγες ερωτικές εμπειρίες) μέχρι το πόσο σεμνός, καλλιεργημένος, όμορφος ήταν ο μέλλων σύζυγός μου.

Δύο πράγματα μόνο με ξένιζαν: πώς είχε αρνηθεί την πρότασή μου να φύγω από το γραφείο που ήμουν και να πάω ασκούμενη στο δικό του («Δεν είναι σωστό», μου έλεγε, «να είμαστε μαζί και στο σπίτι και στη δουλειά») και η σνομπ αντιμετώπιση των γονιών του, που έδειχναν να με δέχονται στην οικογένειά τους στην καλύτερη περίπτωση από ανάγκη. Ήταν περίεργο, αλλά ακριβώς έτσι ένιωθα, πως ήταν «υποχρεωμένοι» να δεχτούν αυτόν το γάμο.

Οι γονείς μου, από την άλλη, πετούσαν στα ουράνια. Δεν τους πτόησαν καθόλου τα σνομπ πεθερικά, τον δε Αλέξανδρο τον συμπάθησαν, εννοείται, αμέσως. Όλα έγιναν όπως έπρεπε, ο γάμος, το γαμήλιο ταξίδι, η μετακόμισή μου στο διαμέρισμά του, κάτω ακριβώς από εκείνο των δικών του, που με τον καιρό έδειχναν λίγο πιο φιλικοί απέναντί μου. Ακολούθησε μια ανέφελη πενταετία, που επισφραγίστηκε από τον ερχομό ενός παιδιού. Ήμουν στην κορυφή – δεν έμενε παρά ν’ αρχίσει η κατρακύλα, χωρίς τέλος.

Μυστικά και ψέματα

Κάποια στιγμή ο Αλέξανδρος άρχισε να λείπει πολλές ώρες από το σπίτι και η μόνιμη απάντηση στις ερωτήσεις μου ήταν πως είχε «πολλή δουλειά». Ακόμα όμως κι όταν ήταν εκεί, δεν είχε μεγάλη διάθεση για κουβέντα ή, ακόμα χειρότερα, για σεξ. Εγώ πλέον ήμουν μόνιμα στο σπίτι, αφού είχα αποφασίσει να βάλω τη δικηγορική καριέρα στην άκρη και ν’ αφοσιωθώ στο παιδί – με αποτέλεσμα να νιώθω πιο μόνη από ποτέ.

Δεν ήξερα με ποιον να το συζητήσω. Είχα μεν την Αντιγόνη, αλλά δεν ήθελα να επιβεβαιώσω στα μάτια της αυτό που ενδόμυχα φοβόμουν, πως η συγκεκριμένη σχέση παραήταν τέλεια για να είναι αληθινή. Αλλά και πάλι, έπρεπε να μάθω τι συνέβαινε. Μήπως είχε γνωρίσει κάποια άλλη;

Θα μάθαινα με τον πιο οδυνηρό τρόπο λίγο αργότερα, ένα απόγευμα που του είχα αγοράσει μια ακόμα ροζ γραβάτα για να εμπλουτίσει τη συλλογή του και σκέφτηκα να του τη δώσω εκείνη τη στιγμή. Του τηλεφώνησα στο κινητό και ήταν κλειστό. Δεν πτοήθηκα. Είχα μαζί μου το κλειδί του γραφείου και αποφάσισα να του κάνω έκπληξη.

Όταν άνοιξα την πόρτα, έμεινα αποσβολωμένη από το σοκ. Ο άντρας μου και μπαμπάς της δίχρονης κόρης μας βρισκόταν στο πάτωμα στα γόνατα, με το παντελόνι και το εσώρουχο κατεβασμένα. Την εικόνα συμπλήρωνε ο Κώστας, ένας αρρενωπός νεαρός που είχε προσλάβει πριν από έξι μήνες και για τον οποίο ο Αλέξανδρος μιλούσε πάντα με τα καλύτερα λόγια: «Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτόν» και «Είναι τόσο φιλότιμο παιδί, που δεν λέει ποτέ “όχι”». Μάλιστα, τώρα καταλάβαινα γιατί.

Fairytale gone bad

Οι ώρες και οι µέρες που ακολούθησαν ήταν οι πιο εφιαλτικές της ζωής μου. Όταν εκείνος γύρισε σπίτι (είχα κάνει επιτόπου µεταβολή από το γραφείο του), µε βρήκε µε τη µικρή αγκαλιά και πρόσωπο αλλοιωµένο από τα δάκρυα, και αντί να πέσει στα πόδια μου ν’ απολογηθεί για την απίστευτη ταπείνωση που έζησα, προσπάθησε να µε βγάλει τρελή. «∆εν ξέρεις τι σου γίνεται. Απλώς µου είχαν πέσει κάτι χαρτιά κι ο Κώστας µε βοηθούσε να τα µαζέψω» μου είπε κατά λέξη, κι εγώ ένιωσα σαν κάποιος να με ποδοπατούσε εκείνη τη στιγμή με λύσσα.

Πού ήταν ο θεός που είχα παντρευτεί; Γιατί στη θέση του υπήρχε πια ένας θρασύδειλος άνθρωπος, που νοιαζόταν απλώς να σώσει την υπόληψή του, χωρίς να λογαριάζει την ίδια του την οικογένεια. Αµφέβαλλα, βέβαια, αν µε είχε δει ποτέ του ως οικογένεια (παρ’ όλες τις µετέπειτα διαβεβαιώσεις του για το αντίθετο). Μήπως απλώς πληρούσα τις προϋποθέσεις; Σεµνή κοπέλα, για οικογένεια, αρκετά εµφανίσιµη ώστε να µη γεννά πολλές υποψίες ενώ εκείνος συνέχιζε τη δική του διπλή ζωή;

Πώς είχα ξεγελαστεί σε τέτοιο βαθµό; Ήταν τόσο καλός ηθοποιός, που µπορούσε ακόµα και να κάνει σεξ µε γυναίκα; «Φαντασιωνόµουν πως ήσουν άντρας» ήταν η απάντησή του, για να με διαβεβαιώσει αμέσως –λες και μ’ ένοιαζε πια– πως δεν είχε πάει µε άλλον τα πρώτα χρόνια του γάµου µας. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως ήμουν εγώ ο αποδέκτης τέτοιων εξομολογήσεων. Δεν ήταν δυνατό να είμαι εγώ.

Πατρινό καρναβάλι για πάντα

Άρχισα να βλέπω ψυχολόγο, αλλά σταμάτησα σχεδόν αμέσως, από ντροπή. Την ντροπή διαδεχόταν η απελπισία, την απελπισία η απέραντη μοναξιά, τη μοναξιά η κατάθλιψη. Ήθελα να φύγω από εκεί μέσα, να πάρω διαζύγιο και, φυσικά, την επιµέλεια του παιδιού. Και τότε ο Αλέξανδρος άρχισε να µε απειλεί.

Ότι θα ισχυριζόταν στο δικαστήριο πως ήµουν µυθοµανής αν τολµούσα να ξεστοµίσω τίποτα. Ότι θα διέδιδε πως είχα κρυφή σχέση. Πάνω στο παραλήρημά του απαγόρεψε στους γονείς του να βλέπουν το παιδί. Οι δε τελευταίοι είµαι σίγουρη από τις µηχανικές τους αντιδράσεις ότι ήξεραν τα πάντα και είχαν δεχτεί αυτή τη µασκαράτα για να µην ξεσπάσει σκάνδαλο στον κύκλο τους. Μετά τις απειλές, για να με αποτρελάνει, το γυρνούσε στο µελόδραµα και µε παρακαλούσε να κάνω υποµονή, «για να µην καταστραφεί ο γάµος µας». Άλλα αντ’ άλλων. Μέχρι που δεν άντεξα, τα είπα όλα στους γονείς µου, που ήρθαν και µας πήραν σηκωτές από την Αθήνα. ∆εν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτούς.

Time heals

Έχουν περάσει άλλα πέντε χρόνια από τότε. Ήταν δύσκολα, αλλά αναρρώνω σιγά σιγά. Μένω και εργάζοµαι πια στην πόλη όπου γεννήθηκα. Η κόρη µου πάει σχολείο. Στις φίλες µου στην Αθήνα δεν έχω πει τον αληθινό λόγο διαζυγίου: τα κουτσομπολιά που περνούσαν και δε με άγγιζαν τόσα χρόνια, θα ’πεφταν τώρα και θα με πλάκωναν.

Όσο για τον πρώην άντρα µου, διατηρούµε πια µια πολιτισµένη σχέση για χάρη του παιδιού. ∆εν ήταν κανείς κακός σ’ αυτή την ιστορία, απλώς πιο αδύναµος. Του οφείλω στο κάτω κάτω πέντε όµορφα χρόνια και την κόρη µου. Τώρα είµαι και πάλι µε κάποιον µε τον οποίο περνάω υπέροχα, αν και νοµίζω πως δεν θέλω να ξαναπαντρευτώ ποτέ. Αλλά και πάλι, ποτέ δεν ξέρεις.

Ο άλλος μου εαυτός

Σύμφωνα με μια σχετικά πρόσφατη μελέτη της Υπηρεσίας Υγείας της Νέας Υόρκης, περίπου ένας στους δέκα άντρες –σε σύνολο 2.400 ερωτώμενων– που ισχυρίζεται ότι είναι στρέιτ, στην πραγματικότητα προτιμά άτομα του ίδιου φύλου. Το δε 70% αυτών των περιπτώσεων είναι παντρεμένοι.

Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα

Το να μάθεις πως ο σύντροφός σου είναι οµοφυλόφιλος είναι σοκαριστικό. Από την άλλη, υπάρχουν ζευγάρια που, αφού «όλα τα χαρτιά έχουν πέσει στο τραπέζι», αποφασίζουν να προ­χω­ρήσουν. Επειδή κρίνουν ότι αυτό είναι καλύτερο για τα παιδιά τους. Για λόγους οικονομικούς ή ανασφάλειας. Επειδή το σεξ ούτως ή άλλως δεν είναι προτεραιότητα στη ζωή τους.

Κι έτσι, συνεχίζουν την κοινή τους ζωή – κι ο καθένας κάνει ό,τι θέλει εκτός (ναι, ακόµα και στην Ελλάδα).

Πηγή: Cosmopolitan