Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο.
Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου ~ Η Σονάτα του Σεληνόφωτος

Lisa

This is thy hour O Soul, thy free flight into the wordless. Away from books, away from art, the day erased, the lesson done. Thee fully forth emerging, silent gazing, pondering the themes thou lovest best. Night, sleep, death, and the stars. - Walt Whitman
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Απίστευτα κι όμως ελληνικά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Απίστευτα κι όμως ελληνικά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 30 Μαΐου 2020

Με ρωτάνε διαρκώς για τη σημαία



Με ρωτάνε διαρκώς για τη σημαία. 

Εγώ όμως, ακόμα κι από την ιστορία της σημαίας, θυμάμαι τη μάνα μου. Όταν γυρίζαμε εκείνη την ημέρα στα σπίτια μας, η ώρα ήταν περασμένη, μετά τα μεσάνυχτα. Πάω στο σπίτι και βλέπω τη μάνα μου ένα κουβάρι στα σκαλοπάτια απ’ έξω.

Με περίμενε. Την πλησιάζω και της λέω, «Μάνα!»

Σηκώνεται απότομα, με πιάνει από τον λαιμό, με πάει στην κουζίνα για να μην ακούσουν οι άλλοι και ξυπνήσουν και μου λέει, «Πού ήσουν;»

Τότε εγώ ανοίγω το σακάκι και της δείχνω το κομμάτι της σβάστικας που είχαμε κόψει. Με αγκαλιάζει, με φιλάει και μου λέει, «Πήγαινε κοιμήσου».

Την άλλη μέρα το πρωί, ακούω τον εξής διάλογο: Ο πατριός μου τη ρωτάει, «Πού ήταν χθες το βράδυ ο μεγάλος σου γιος;».

Του απαντάει,
«Ανέβα στην ταράτσα και κοίταξε στην Ακρόπολη».

Ποτέ μου δεν τη ρώτησα πώς το κατάλαβε. Θα το θεωρούσα προσβολή στη νοημοσύνη της.

Αλλά για μένα αυτό ήταν το πιο συγκινητικό συμβάν στην ιστορία μου...

- Μανώλης Γλέζος
9 Σεπτεμβρίου 1922 - 30 Μαρτίου 2020

Δευτέρα 13 Απριλίου 2020

Τηλεοπτικός οδηγός επιβίωσης

"Προφητικές" ατάκες ελληνικών σειρών
Όταν η ελληνική tv μας προετοίμαζε για την πανδημία


"Θέλω να γεμίσω τη μπανιέρα μπεταντίν και να κάτσω μέσα δύο μέρες"
- τάδε έφη Κωνσταντίνος Κατακουζηνός, 1999 μ.Χ.

Κυριακή 8 Μαρτίου 2020

Παγκόσμια μέρα της κακοποίησης

«Η παγκόσμια μέρα της καριόλας που τα ‘θελε ο κώλος της»

Το άρθρο γράφτηκε το 2013 και (δυστυχώς) θα παραμένει για πολλά χρόνια επίκαιρο

Θα σας πω μερικές από τις συνηθισμένες φράσεις και κουβέντες μεταξύ ανδροπαρεών κάθε φορά που περνάει από μπροστά τους μια ευπαρουσίαστη γυναίκα: 

Καριόλα, πόρνη, πουτάνα, μουνάρα, να σου σκίσω την πατάρα, πωπω τι κωλάρα είσαι εσύ.

Αυτές είναι οι μόνιμες επωδοί «θαυμασμού» προς το ωραίο φύλο από παντελώς άγνωστα της σερνικά. Αυτά λούζεται κάθε γυναίκα που η εμφάνιση της φτουράει. 

Στο δρόμο, μέρα, νύχτα, ένας ανελέητα ισοπεδωτικός σεξιστικός πόλεμος.

Και ενώ οι gay κάναν περήφανες παρελάσεις, η ξανθιά δασκάλα πρέπει να ντρέπεται που είναι γυναίκα. Και οι κακοποιημένες πρέπει να τη ρουφάν όλη την κακοποίηση στο σπίτι τους και να ντρέπονται που είναι θύματα.

Ενώ πύρινοι λόγοι εκτοξεύονται κατά του ρατσισμού, ο σεξισμός, η πιο οικουμενική μορφή ρατσισμού παραμένει στο απυρόβλητο από μεγάλα τμήματα της ένοχης κοινωνίας.

Πως θα ήταν δυνατόν να συμβαίνει το αντίθετο; Οι Έλληνες είναι σεξισταριά του κερατά.

Προέρχονται από κοινωνίες της προίκας, του εθίμου του ματωμένου σεντονιού της πρώτης νύχτας του γάμου, των αυστηρών ποινών κατά της γυναικείας μοιχείας, του συνοικεσίου που καταργούσε την ελεύθερη βούληση των γυναικών και μιας θρησκείας που θεωρούσε την Εύα πηγή της αμαρτίας και επέβαλε σεξουαλικό έλεγχο μέσω της προγαμιαίας αγαμίας.

Και αυτό δεν έχει αλλάξει δραματικά. Ο γάμος παραμένει σε πολλές περιπτώσεις μορφή θεσμοθετημένης δουλείας. Η γυναίκα παραμένει σε πολλές περιπτώσεις οικιακή δούλα και παιδομηχανή, αντικείμενο εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Οι ροές πληθυσμών από μισογυνικές κουλτούρες δεν βοήθησαν και ούτε ποτέ θα βοηθήσουν στην αντίληψη της ισότητας των φύλων.

Ο σεξισμός και η κάθε μορφής βία απέναντι στις γυναίκες είναι διάχυτος στην ελληνική κοινωνία: στη δουλειά, στο σπίτι, στο δρόμο, παντού οι γυναίκες είναι θύματα ενός στην καλύτερη περίπτωση ψυχολογικού πολέμου ο οποίος συγκαλύπτει από μια σαδιστική και διεστραμμένη ομερτά.

Η χυδαιοποίση της θηλυκότητας βρίσκεται παντού και σχεδόν πουθενά η υπεράσπιση του αυτόβουλου της γυναικείας σεξουαλικότητας και προσωπικότητας, αν εξαιρέσουμε κάτι ΜΚΟ και κάτι κρατικές υπηρεσίας που υπάρχουν για το φαίνεσθε.

Ακόμη θυμάμαι με αηδία τον «κορυφαίο» μυρ-εικαστικό Τσόκλη να λέει στον τηλεοπτικό αέρα που ο βιασμός γίνεται λόγω της πρόκλησης του θύματος.

Όλοι τα ξέρουμε, πολλοί τα κάνουμε, λίγοι μιλούνε. Και η εγκληματική οργάνωση των σεξιστών παραμένει όχι μόνο ελεύθερη αλλά και προκλητική όπως πάντα. Περισσότερο από πάντα.

Η κρίση, μάλιστα, πάλι αυτή η αναθεματισμένη κρίση ανέβασε την κακοποίηση στα ύψη: 47% πάνω η κακοποίηση των γυναικών σε αυτή τη χώρα της ανάπτυξης.

Ο άντρας βλέπετε, ο άντρας ο σωστός, δεν έχει πλέον τα φράγκα για να ξενοπηδάει αντί λούσων, ούτε καν για να πηγαίνει στα κωλάδικα ή και στα μπουρδέλα. Και ξεσπάει στη σύντροφο να της δείξει πόσο άντρας είναι λες και το υψωμένο χέρι είναι προέκταση του μαραζωμένου ανδρισμού του.

Παγκόσμια μέρα κατά της κακοποίησης σήμερα. Ένας λόγος παραπάνω για να φάνε περισσότερο ξύλο και βιασμό οι γυναίκες, μην τους μπουν και ιδέες.

Δεν είστε οι μόνες και είστε μόνες. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να γίνεται νέες Λυσιστράτες. Αφήστε τα αρχίδια άκληρα. Στείρα όσο στείρα είναι η ψυχή τους.

Μην ξεγελάτε τον εαυτό σας: Δεν είναι αγάπη που δεν έχει τρόπο να εκφραστεί αυτό που σας κάνουν. Είναι μίσος. Πηχτό και μαύρο η κακοποίηση τους.

Μην τους δικαιώνετε με την καρτερικότητα σας. Δε θα αλλάξουν ποτέ.
Αντίθετα, θα κάνουν τα παιδιά σας σαν τα μούτρα τους.

Αποκλείστε τους. Απορρίψτε τους. Εγκαταλείψτε τους.

Και θα είστε μόνες. Απέναντι στις οικογένειες τους, στις γνωστές σας που θα έχουν κάτι πρόστυχο να πουν για τον αγώνα σας για την αξιοπρέπεια σας, στα αρχίδια της γειτονιάς που θα σας πουν πουτάνα. Έτσι κι αλλιώς, πουτάνα σας έλεγαν και πριν.

Όσο και να παλεύουν κάποιοι άντρες για να αλλάξει, τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει αν οι γυναίκες, η πηγή της ζωής, δεν πάρουν τη ζωή τους στα χέρια της.

Τέτοια μέρα που είναι, εύχομαι μονάχα καλή δύναμη και καλή τύχη σε όσες τουλάχιστον το επιδίωξαν.

Στους αρκετούς σεξιστές συμπολίτες μου, να σταθώ με «ευαισθησία» στο πρόβλημά τους που εξάγουν στα πιο αδύναμα μυϊκά θηλυκά και να τους πω πως όσο και αν δείρουν, ανίκανοι θα παραμείνουν. Αν όχι σωματικά, τότε σίγουρα πνευματικά.

Του Πέτρου Αργυρίου 25/11/2013
Πηγή: alfavita.gr

Σάββατο 7 Μαρτίου 2020

Η ωραιότερη λέξη της ελληνικής γλώσσας

Εσείς ξέρατε ποια είναι η ωραιότερη λέξη της ελληνικής γλώσσας;


«Ποία είναι η ωραιοτέρα λέξις της ελληνικής γλώσσης;» αναρωτιόταν ο Πέτρος Χάρης (Ιωάννης Μαρμαριάδης 1902-1998)… πριν από περίπου 80 χρόνια και ξεκινούσε ένα όμορφο δημοσιογραφικό παιχνίδι, δημοσιεύοντας τις απόψεις των σπουδαιότερων λογοτεχνών, δημοσιογράφων αλλά και πολιτικών της εποχής· μιας εποχής κατά την οποία κυρίως ο κόσμος των Τεχνών και των Γραμμάτων ερωτοτροπούσε με τη γλώσσα μας, επηρεασμένος σαφώς από την εθνική πολιτική και τον αστικό εκσυγχρονισμό της σχολικής γνώσης που διαμόρφωνε τη νέα ελληνική γλώσσα.

Νομοσχέδια και γλωσσο-εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις από το 1913 και εντεύθεν, καθώς και το νεοφιλελληνικό γλωσσικό κίνημα που αναπτύχθηκε στο εξωτερικό -κυρίως στη Γαλλία με αιχμή την ίδρυση του Ινστιτούτου της Σορβόνης (1920) από τον Hubert Pernot (1870-1946)- έδιναν νέες διαστάσεις στην ευρεία κατανόηση και διάδοση του ελληνικού πνεύματος τόσο στο εσωτερικό όσο και στην Ευρώπη.

Την ώρα που το παιχνίδι αυτό παιζόταν στον Τύπο της Γαλλίας, στην Ελλάδα ο Π. Χάρης, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι στον τόπο μας ακόμη και η καθημερινή γλώσσα χώριζε τους ανθρώπους σε στρατόπεδα, καλούσε τους διανοούμενους να απαντήσουν.

Έτσι, ο Κωστής Παλαμάς απάντησε ότι η ωραιότερη λέξη είναι ο «δημοτικισμός», ο Γρηγόρης Ξενόπουλος έβρισκε γοητεία στη λέξη «αισιοδοξία», ο Σπύρος Μελάς χωρίς δισταγμό έβρισκε πιο ελκυστική τη λέξη «ελευθερία» και ο στιλίστας Ζαχαρίας Παπαντωνίου εξήρε την ομορφιά της λέξης «μοναξιά».

Ο ζωγράφος και καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών Ουμβέρτος Αργυρός επέλεγε τη λέξη «χάρμα» διότι, όπως υποστήριζε, δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα και στα πέντε γράμματά της κλείνει ό,τι χίλιες άλλες λέξεις μαζί.

Ο Σωτήρης Σκίπης ανέσυρε τη λέξη «απέθαντος» από τα βυζαντινά κείμενα, διαχωρίζοντάς την από τη λέξη «αθάνατος», και ο Παντελής Χορν δήλωσε παντοτινή προτίμηση στη λέξη «νειάτα».

Ο αλησμόνητος Αθηναιογράφος Δημήτριος Γρ. Καμπούρογλους, παρά τα χρόνια του, προτιμούσε τη λέξη «ιμερτή», δηλαδή την αγαπητή, την ποθητή. Ο θεατράνθρωπος Νικόλαος Λάσκαρις τη «ζάχαρη», ο ιστορικός Διονύσιος Κόκκινος τη λέξη «χίμαιρα», ο ζωγράφος Παύλος Μαθιόπουλος το «φως» και ο γλύπτης Μιχαήλ Τόμπρος τη λέξη «ουσία».

Ο Παύλος Νιρβάνας (Πέτρος Κ. Αποστολίδης), προφανώς επηρεασμένος από τον τόπο του (Σκόπελο), αγαπούσε τη λέξη «θάλασσα». Οι ζωγράφοι αποκάλυπταν τις ευαισθησίες τους: Ο Δημήτριος Γερανιώτης ήθελε την «αρμονία», ο Κωνσταντίνος Παρθένης την «καλημέρα» και ο Δημήτριος Μπισκίνης το «όνειρο».

Ως προς τις γυναίκες που κυριαρχούσαν στην πνευματική ζωή, η λαογράφος Αγγελική Χατζημιχάλη ήθελε «πίστη», ενώ η 25χρονη ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη, η οποία έμελλε να δολοφονηθεί άδικα στα Δεκεμβριανά του 1944, δήλωνε πως «η λέξις που περικλείει τα περισσότερα πράγματα, τα πάντα θα έλεγα, είναι η λέξις «ΖΩΗ»»!

Η ιατρός και συγγραφέας Άννα Κατσίγρα ήθελε «χαρά» και η καθηγήτρια του Ελληνικού Ωδείου Αύρα Θεοδωροπούλου αναζητούσε την «καλοσύνη».

Ενδιαφέρουσες όμως ήταν και οι απαντήσεις των πολιτικών του 1933:

Ο στρατιωτικός και Πρόεδρος της Γερουσίας Στυλιανός Γονατάς προτιμούσε το «εμπρός», ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου τη λέξη «μάννα» και ο πρόεδρος της Βουλής Θεμιστοκλής Σοφούλης τη λέξη «φιλότιμο» διότι εκφράζει έναν ολόκληρο ηθικό κόσμο και δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα του κόσμου.

Ο αρχηγός του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδος Ιωάννης Σοφιανόπουλος πρότασσε την «ανατολή» και ο ιδρυτής του ίδιου κόμματος Αλέξανδρος Μυλωνάς τη λέξη «πόνος».

Αισιοδοξία, ελευθερία, μοναξιά, νειάτα, ιμερτή, θάλασσα, αρμονία, καλημέρα, όνειρο, πίστη και ζωή είναι λέξεις με τις οποίες πορευόταν η Ελλάδα πριν από ογδόντα χρόνια. Ατένιζε την έξοδο από την οικονομική κρίση, έπαιζε με τη ζωντανή ελληνική γλώσσα και επέτρεπε στην παγκόσμια κοινότητα να βαφτίζεται στα νάματά της.

Πηγή: pronews.gr

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2020

Τι με λες και τι σε λέω

10 εκφράσεις που χρησιμοποιούν οι Θεσσαλονικείς
και οι Αθηναίοι δεν καταλαβαίνουν με τίποτα


Θεσσαλονίκη: Η όμορφη συμπρωτεύουσα με τους ωραίους και “ανοιχτούς” ανθρώπους. Η πόλη που έχει βέβαια το δικό της λεξιλόγιο και σήμερα θα το μάθουμε!

Πόσες φορές δεν ταξιδέψατε στην Θεσσαλονίκη και ακούσατε διάφορες εκφράσεις που σας άφησαν με το στόμα ανοιχτό; ή το αντίθετο. Πόσοι Θεσσαλονικείς πήγαν στην Αθήνα και δεν ήξεραν ούτε να παραγγείλουν για να φάνε.

Στη Θεσσαλονίκη το λεξιλόγιο διαφέρει. Οι έννοιες είναι διαφορετικές. Τι είναι το σουβλάκι και τι το καλαμάκι; Τι είναι το φούιτ και τι οι αλοιφές;

Σήμερα ήρθε η ώρα να μάθετε!


1) «Έπαθα φούιτ»

Τι εννοεί ο Θεσσαλονικιός: «Έχω πάθει λάστιχο».

Ποια είναι η αντίδραση του Αθηναίου: Σαν να προσπαθείς να καταλάβεις τι είπε ο Ζουράρις στη Βουλή!


2) «Πάνε φέρε μου το…»

Τι εννοεί ο Θεσσαλονικιός: «Πήγαινε φέρε μου το…»

Ποια είναι η αντίδραση του Αθηναίου: Τι πάνε; τι είναι αυτό; Που τα μιλάνε έτσι τα ελληνικά! Και κοιτούν αποσβολωμένοι.


3) «Από αλοιφές τι έχετε;»- Στην ταβέρνα, όχι στο φαρμακείο

Τι εννοούν στη Θεσσαλονίκη; : «Από σαλάτες/ ορεκτικά (τζατζίκι, τυροκαυτερή, ταραμοσαλάτα κτλ) τι έχετε;»

Ποια είναι η αντίδραση του Αθηναίου: Ανοίγουν το φαρμακείο ανάγκης και ψάχνουν να δουν ποια αλοιφή μπορεί να φαγωθεί. Ίσως να ξέρουν κάτι παραπάνω οι Θεσσαλονικείς!


4) «Και τον λέω τον μ@λάκ@…»

Τι εννοεί ο Θεσσαλονικιός: «Και του λέω του μαλάκα…»

Ποια είναι η αντίδραση του Αθηναίου: Τι έγινε ρε παιδιά; Τον είπα, με είπε κτλ. Είστε καλά;


5) «Θέλω μια ζαμπονοκασερόπιτα»

Τι εννοεί ο Θεσσαλονικιός: «Θέλω μια ζαμπονοτυρόπιτα».

Ποια είναι η αντίδραση του Αθηναίου: Ορίστε; Ποια η διαφορά ανάμεσα στο κασέρι και το τυρί; Φαύλος κύκλος!


6) «Και με λέει ο άλλος “Κάτσε να σε πω βρε π@πάρ@, τι με είπε η άλλη”»

Τι εννοούν στη Θεσσαλονίκη; : «Και μου λέει ο άλλος “Κάτσε να σου πω βρε παπάρα, τι μου είπε η άλλη”».

Ποια είναι η αντίδραση του Αθηναίου: «Και τι σε είπε να πούμε;”


7) «Γιαβρί μου!»

Τι εννοεί ο Θεσσαλονικιός: «Μωρό μου/ πουλάκι μου/ αστέρι μου/ ψυχούλα μου».
[ Σ.τ.Β. (σημείωση της βορειοελλαδίτισσας) γιαβρί = νεαρό ζώο, μωρό ]

Ποια είναι η αντίδραση του Αθηναίου: Κατευθείαν στο λεξικό ή στο translation. Τι γλώσσα είναι αυτή;


8) «Βάλε ρε μ@λάκ@ καμιά μπριζόλα στη φουφού να γουστάρουμε»

Τι εννοεί ο Θεσσαλονικιός: Να ψήσουμε μπριζόλες στα κάρβουνα (φουφού είναι η ψησταριά- όχι το μαγαζί, η μεταλλική συσκευή).

Ποια είναι η αντίδραση του Αθηναίου: Τι φου φου, θα τις σβήνουμε αντί να τις ψήσουμε;


9) «Ντεμέκ…»

Τι εννοεί ο Θεσσαλονικιός: «…και καλά» («Αυτός είναι ντεμέκ γνωστός DJ»)

Ποια είναι η αντίδραση του Αθηναίου: Error 404: translation not found/ System failure- system failure.


10) «Σουβλάκι»

Τι εννοεί ο Θεσσαλονικιός: Το σουβλάκι.
[ Σ.τ.Β. (σημείωση της βορειοελλαδίτισσας) Τον Αθανάσιο Διάκο τον σουβλίσαν ή τον καλαμακώσαν;]

Τι καταλαβαίνει ο Αθηναίος: Καλαμάκι (όχι του καφέ, κρεατώδες), πιτόγυρο, όλα τα κρεατικά, οτιδήποτε έχει καφέ χρώμα, ένα κοπάδι γουρουνιών, μπριζόλα, μπιφτέκι γεμιστό, ο Μπραντ Πιτ, το «Κωνσταντίνου και Ελένης», αγροτικό αυτοκίνητο που μεταφέρει αρνιά στην καρότσα, την ημέρα Παρασκευή όταν η θερμοκρασία κυμαίνεται άνω των 22 βαθμών, πίτα, ψωμάκι, το power στον υπολογιστή, δημητριακά ολικής αλέσεως, όχι χορτοφάγος, κιθαρίστας ή ντράμερ- εν ολίγοις τα πάντα εκτός από αυτό που είναι στην πραγματικότητα.


Εντάξει οι διαφορές δεν είναι πολλές κι αν κάποιος είναι λίγο ξύπνιος τα πιάνει, αλλά είναι τόσο αστείο όταν βλέπεις μερικές αντιδράσεις!

Ιδίως όταν οι Αθηναίοι κοιτούν περίεργα για να καταλάβουν ή όταν παραγγέλνουν σουβλάκια στη Θεσσαλονίκη!

Πηγή: apotis4stis5.com

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2020

Ψήφος στη γυναίκα

«Ψήφο στη γυναίκα» διακήρυττε η Εφημερίδα των Κυριών το 1887. Σχεδόν μισό αιώνα μετά οι γυναίκες ψηφίζουν για πρώτη φορά... 

11 Φεβρουαρίου 1934: ιστορική ημέρα για τα δικαιώματα των γυναικών. Για πρώτη φορά οι Ελληνίδες προσφεύγουν στις κάλπες. Αποκτούν φωνή και κατοχυρώνουν έμπρακτα τη θέση τους στην κοινωνία. Το σύνθημα «Ψήφος στη γυναίκα» που γράφτηκε πρώτη φορά από την «Εφημερίδα των Κυριών» το 1887, γίνεται πράξη. 


Οι δημοτικές εκλογές της 11ης Φεβρουαρίου του 1934 έμειναν στην ιστορία για δύο πρωτοτυπίες. Για πρώτη φορά οι γυναίκες ψήφισαν και για πρώτη φορά εξελέγη κομουνιστής δήμαρχος. Οι εκλογές διεξήχθησαν σε κλίμα πολωτικό ανάμεσα στη βενιζελική και την αντιβενιζελική πλευρά. Παρότι στους εκλογικούς καταλόγους είχαν γραφτεί 2.655 γυναίκες, ψήφισαν μόνο 439. 
Η άρνηση της ηθοποιού Μαρίκας Κοτοπούλη να ψηφίσει στις συγκεκριμένες εκλογές έχει μείνει χαρακτηριστική με τη δήλωσή της. 

«Ψήφο θέλουν μόνο όσες είναι άσχημες και όσες αποφεύγουν να κάνουν παιδιά.» 

Το δικαίωμα του «εκλέγειν» στις Ελληνίδες δόθηκε με το προεδρικό διάταγμα το οποίο ψήφισε το Κόμμα των Φιλελευθέρων στις 5 Φεβρουαρίου 1930. Το δικαίωμα δεν ήταν καθολικό, αφορούσε στις δημοτικές και κοινοτικές εκλογές και προϋπέθετε την τήρηση συγκεκριμένων όρων. Μπορούσαν να ψηφίσουν μόνο όσες είχαν κλείσει τα 30 χρόνια και διέθεταν τουλάχιστον απολυτήριο Δημοτικού

Χρειάστηκαν χρόνια διαμαρτυριών και αγώνων του φεμινιστικού κινήματος και των γυναικείων οργανώσεων προκειμένου οι γυναίκες να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα με τους άνδρες. Η υποτίμηση των γυναικών κυριαρχούσε στην ελληνική κοινωνία. Οι Ελληνίδες δεν μπορούσαν να ψηφίσουν με το επιχείρημα ότι είχαν περίοδο και η ψήφος τους ήταν «επικίνδυνη και αποκρουστέα», καθώς θεωρούνταν ανισόρροπες και σε έξαλλη κατάσταση. Ενδεικτικό της αντίληψης αυτής ήταν ένα απόσπασμα από την εφημερίδα «Νέα Ημέρα» στις 20 Μαρτίου 1928. 

«Παν θήλυ διατελεί εις ανισόρροπον και έξαλλον πνευματικήν κατάστασιν ωρισμένας ημέρας εκάστου μηνός… Νεώτεραι και ακριβέστεραι έρευναι καταδείκνυσιν ότι ου μόνον ωρισμένας ημέρας, αλλά δι’ όλου του μηνός τελούσιν άπαντα τα θήλεα εις πνευματικήν και συναισθηματικήν ανισορροπίαν… Η γυναικεία συνεπώς ψήφος είναι πράγμα επικίνδυνον, άρα αποκρουστέον». 

Χρειάστηκαν έντονες διαμαρτυρίες των γυναικείων οργανώσεων και χρόνια αγώνων του φεμινιστικού κινήματος μέχρι οι γυναίκες να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα με τους άνδρες. 


Στην Ελλάδα στο φεμινιστικό κίνημα πρωτοστάτησε η Καλιρρόη Παρέν, η οποία διεκδίκησε τη συμμετοχή των γυναικών στα πολιτικά και επιδίωκε την ισότιμη αντιμετώπιση των δύο φύλων. «Ψήφος στη γυναίκα» ήταν το σύνθημα που γράφτηκε από την «Εφημερίδα των Κυριών», την πρώτη γυναικεία εφημερίδα που εξέδιδε η Καλιρρόη Παρέν. 

«Η Ελληνίς δύναται να αναλάβη τον της αναπτύξεώς της αγώνα μόνη, χωρίς την συνδρομήν του ανδρός. Διότι ούτος αδιαφορεί και εν τω εγωισμώ του εν επιθυμεί και θέλει, την δουλικήν υποταγήν της γυναικός εις τα νεύματά του», ήταν το αίτημα που διατυπώθηκε στο πρώτο φύλο της εφημερίδας στις 9 Μαρτίου 1887

Η Καλιρρόη Παρέν κατάφερε να πείσει τον πρωθυπουργό Δ. Γούναρη να υποστηρίξει την κατοχύρωση ψήφου στις γυναίκες. Έτσι, το 1921 ο Γούναρης υποσχέθηκε ψήφο στις γυναίκες και υπέβαλε στη Βουλή ανάλογη πρόταση με τους άνδρες βουλευτές να διαμαρτύρονται. Η ρηξικέλευθη, για την εποχή, πρόταση ψηφίστηκε τελικά από την κυβέρνηση Βενιζέλου το 1930. 

Η πλήρης κατοχύρωση των πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών θεσπίστηκε 22 χρόνια μετά στις 28 Μαΐου 1952. Οι Ελληνίδες στις πρώτες εκλογές που ακολούθησαν μετά την καθολική θέσπιση ψήφου δεν μπόρεσαν να ψηφίσουν γιατί δεν είχαν ενημερωθεί οι εκλογικοί κατάλογοι. Η πρώτη γυναίκα βουλευτής που εκλέγεται είναι η Ελένη Σκουρά με τον Ελληνικό Συναγερμό και η Βιργινία Ζάννα, γιαγιά του Αντώνη Σαμαρά, με το «Κόμμα των Φιλελευθέρων». 

Οι πρώτες βουλευτικές εκλογές στις οποίες τελικά ψηφίζουν οι Ελληνίδες είναι στις 19 Φεβρουαρίου του 1956.

Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2017

Τα στοιχειά της Αθήνας

'Halloween', το αποψινό μας αφιέρωμα. 
Με άλλα λόγια, το ιστολόγιο διασκεδάζει το μυστικισμό της γιορτής, με μικρές ιστορίες "τρόμου".

Ντύνω το ιστολόγιο και τη φωνή μου μ' ένα σκοτεινό πέπλο ποεϊκού μυστηρίου και προχωρώ το αφιέρωμα ένα βήμα παραπέρα. Αναδημοσιεύω ανάμεσα στα τερατο-quiz και μερικές "τρομακτικές ιστορίες" που θέλω να πιστεύω ότι θα κάνουν τις τρίχες του αυχένα σας να σηκωθούν. Σαν το κοράκι του ποιήματος του Πόε, χτυπούν κι αυτές επίμονα τις οθόνες σας...

Απόψε θα είμαι ο ξεναγός σας. Μαζί θα ταξιδέψουμε στον κόσμο των σκιών. Φανταστείτε μια -βγαλμένη από film noir- μαυροντυμένη γυναικεία φιγούρα, μ' ένα μαύρο πλατύγυρο καπέλο. Μια femme fatale. Θα είμαι καλύτερη στη δουλειά μου αν με βλέπετε έτσι. Κάτω απ' τη σκιά του καπέλου μου, σας κοιτώ με ένα πολύ έντονο βλέμμα. Η φωνή μου, σαν σειρήνα, σας δένει με τα μάγια της και σας παρασύρει στο ερεβώδες σκοτάδι. Σας περικυκλώνει ο καπνός του τσιγάρου μου. Μη νιώθετε άβολα, είναι όλα μέρος του show.

Στα κόκκινα σαν αίμα χείλη μου, ένα αδιόρατο μειδίαμα. Αυτό ίσως θα έπρεπε να σας τρομάζει. Θα προσπαθήσω να σταθώ καλός αφηγητής. Θα σας κάνω και να γελάτε πού και πού. Ή να ακούτε μακάβρια γέλια από το πουθενά.

Ελπίζω να μη φοβάστε...

Αγνοήστε το γέλιο μου.

Η περιπέτεια μας ξεκινά με μια εκδρομή στα ελληνικά στοιχειά, στα φαντάσματα της πρωτεύουσας. Νομίζατε ότι είστε ασφαλείς μέσα στο τσιμέντο και τη βοή της μεγαλούπολης; Σκεφτείτε ξανά...

Τα έχετε συναντήσει, έχετε περάσει από δίπλα τους, ίσως αντιληφθήκατε μια υποψία κίνησης με την άκρη του ματιού σας. Τα βράδια που βαδίζετε στους δρόμους βιαστικά, προσπαθώντας να αποφύγετε τα σύγχρονα θηρία της αστικής ζούγκλας, είναι εκεί. Εκείνοι· οι άλλοι.  Αόρατες σκιές καραδοκούν στις σκοτεινές γωνίες. Σημεία όπου η θερμοκρασία πέφτει στιγμιαία κι ένα αδιόρατο άγγιγμα σκορπάει ρίγη σε όλο σας το σώμα. Απόκοσμοι ψίθυροι χαϊδεύουν τα αυτιά σας. Ανάλαφρα βήματα αντηχούν σε δρόμους όπου περπατάτε μόνοι. Είστε, όντως, μόνοι; Υπόλευκα μάτια σας παρακολουθούν μέσα από σπασμένα τζάμια ακατοίκητων κτιρίων. Κουρτίνες ανεμίζουν πίσω από κλειστά παράθυρα. Ποιος άναψε το φως στο εγκαταλελειμμένο σπίτι;

Οι υπερφυσικές οντότητες της Αθήνας είναι εκεί, στα μέρη όπου έζησαν, καρτερώντας τους περαστικούς που θα παρασύρουν στο δικό τους κόσμο, στον κόσμο των σκιών...

Ελπίζω να μη φοβάστε...

Αγνοήστε το γέλιο μου.

Αυτά είναι τα 5 πιο στοιχειωμένα μέρη της Αθήνας
του Ντίνου Ρητινιώτη

Κυκλοφορούν διάφοροι αστικοί μύθοι για ορισμένα μέρη της Αθήνας, που έχουν μείνει στο συλλογικό υποσυνείδητο ως σημεία προς αποφυγήν για κάθε νορμάλ Αθηναίο. Τώρα, βέβαια, αν εσένα τα θέλει ο κώλος σου και σε εξιτάρει η φάση "παίρνω το φακό μου και την κάμερα και πάω να καταγράψω επαφές με τους κατοίκους που έχουν περάσει τον Αχέροντα", αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Προς το παρόν βολέψου με τις παρακάτω.


1. Το Σπήλαιο της Πεντέλης


Στη νοτιοδυτική πλευρά του όρους Πεντέλη και σε υψόμετρο 720 μ., βορειοανατολικά του λεκανοπεδίου Αττικής. Έγινε γνωστή και ως Σπηλιά του Νταβέλη, αν και παίζει ο λήσταρχος να μην έχει πατήσει ποτέ το πόδι του στο σπήλαιο. Περίεργα φώτα και παρουσίες, σκιές, φωνές, έντονο μαγνητικό πεδίο, αυξημένα σε σχέση με το φυσιολογικό επίπεδα ραδιενέργειας, στρατιωτικός αποκλεισμός της περιοχής για μια τριετία, σφράγισμα της σπηλιάς για αδιευκρίνηστους λόγους... Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς, αλλά κάτι δεν πάει καλά με αυτό το μέρος.


2. Το σανατόριο της Πάρνηθας


Το βλέπεις στα αριστερά σου κάθε φορά που ανεβαίνεις στο καζίνο για να παίξεις ρουλέτα. Στέκει εκεί παρατημένο και μυστήριο περισσότερο από τρεις δεκαετίες. Σε αυτό νοσηλεύονταν άτομα με φυματίωση (ανάμεσά τους και ο Γιάννης Ρίτσος). Δωμάτια άδεια και σκοτεινά, γεμάτα απορρίματα. Τοίχοι με συνθήματα και περίεργες ταγκιές. Ανεβαίνουν πολλοί που αγαπάνε τα μεταφυσικά και δεν είναι λίγες οι μαρτυρίες για απότομες μεταβολές της θερμοκρασίας προς το ψυχρότερο, για την παρουσία ενός μικρού κοριτσιού με λευκή ρόμπα που τριγυρνά στους διαδρόμους, όπως επίσης και για διάφορες φωνές που προέρχονται από το εσωτερικό του. Η αλήθεια είναι πως και μόνο που το κοιτάζεις μέσα από το αμάξι, σου βγάζει κάτι απόκοσμο. Φαντάσου να μπεις μέσα...


3. Η Βίλα Καζούλη


Το θαυμάσιο αυτό οικοδόμημα που δεσπόζει στην Κηφισιά, χτίστηκε το 1902 από τον εύπορο έμπορο Νίκο Καζούλη και θεωρείται ένα από τα πλέον στοιχειωμένα μέρη της πόλης. Χτισμένο στην περιοχή του παλιού τουρκικού νεκροταφείου ("Τούρκικα Μνήματα"), χρησιμοποιήθηκε το 1940 από του Γερμανούς ως φρουραρχείο των SS. Δεκάδες αντιστασιακοί βασανίστηκαν στο υπόγειό της, ενώ πολλοί από αυτούς άφησαν μέσα στην επάυλη την τελευταία τους πνοή. Λέγεται δε πως 12 εξ αυτών θάφτηκαν στον κήπο της βίλας. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναφέρουν ότι όταν περνούν από έξω, ιδιαίτερα αφότου έχει πέσει ο ήλιος, νιώθουν μία απόκοσμη αίσθηση και μια ανεξήγητη κρυάδα η οποία διαπερνά ολόκληρο τους το σώμα. Λόγω εγγύτητας της Βίλας Καζούλη με τα γραφεία του Provocateur, θα μπορούσα να περάσω από εκεί και να κάνω επιτόπιο ρεπορτάζ. Αλλά πού να τρέχω τώρα, δεν με λυπάστε;


4. Η Βίλα Λασκαρίδου


Αφήνουμε την Κηφισιά και κατηφορίζουμε στην πιο λαϊκή Καλλιθέα και συγκεκριμένα στην οδό Λασκαρίδου. Στο διώροφο κτίριο που σχεδιάστηκε από τον μέγιστο Τσίλερ, έμενε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα η ζωγράφος Σοφία Λασκαρίδου. Με την οποία ήταν σφόδρα ερωτευμένος ο μεγάλος έλληνας ποιητής, λογοτέχνης και διανοητής Περικλής Γιαννόπουλος. Η άρνηση της Λασκαρίδου στην πρόταση γάμου του -παρά το γεγονός ότι τον αγαπούσε κι αυτή το ίδιο παθολογικά- λέγεται πως ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που οδήγησαν τον Γιαννόπουλο σε αυτοκτονία. Γεμάτη από τύψεις, η νεαρή καλλιτέχνις κλείστηκε στο σπίτι της. Στην κυριολεξία, καθώς σφράγισε τις πόρτες και περιφερόταν μέχρι το τέλος της στα δωμάτιά του. Μετά το θάνατό της, γείτονες και περαστικοί ορκίζονται πως όχι μόνο έχουν ακούσει αλλά έχουν δει κιόλας το φάντασμά της να περιφέρεται στο κτίριο μουρμουρίζοντας μονότονα και μελαγχολικά το όνομα του Γιαννόπουλου. Ας θυμηθώ όταν ξαναπεράσω από το σημείο να φοράω ακουστικά...


5. Ο Πύργος της οδού Σμολένσκυ 4


Μεταφερόμαστε ακόμη πιο νότια και συγκεκριμένα στο Νέο Φάληρο. Εκεί διέμενε κάποτε ο εύπορος έμπορος υφασμάτων και γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, Καρτάλης. Μεγαλομανής από παιδική ηλικία, είχε βάλει σκοπό ζωής να αποκτήσει κάποιο μεγάλο αξίωμα. Παρά τα πλούτη του, όμως, πέθανε ρακένδυτος. Έχοντας χάσει τα λογικά του, περιφερόταν μέσα στον πύργο μοναχός του, ώσπου άφησε την τελευταία του πνοή. Κάποιοι, μάλιστα, λένε πως τον έφαγαν κυριολεκτικά οι αρουραίοι... Με αυτά και με αυτά, ο κυρ Καρτάλης έχει εμφανιστεί σύμφωνα με μαρτυρίες (ωραία λέξη το "μαρτυρίες", κουκουλώνει τα πάντα!) αρκετές φορές στα παραθύρια του Πύργου, φωνάζοντας στους περαστικούς να φύγουν από την ιδιοκτησία του.

Πηγή: provocateur.gr

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2016

Τρόμος αλά ελληνικά vol.2

'Halloween', το αποψινό μας αφιέρωμα. 
Με άλλα λόγια, το ιστολόγιο διασκεδάζει το μυστικισμό της γιορτής, με μικρές ιστορίες "τρόμου". 

Ντύνω το ιστολόγιο και τη φωνή μου μ' ένα σκοτεινό πέπλο ποεϊκού μυστηρίου και προχωρώ το αφιέρωμα ένα βήμα παραπέρα. Αναδημοσιεύω ανάμεσα στα τερατο-quiz και μερικές "τρομακτικές ιστορίες" που θέλω να πιστεύω ότι θα κάνουν τις τρίχες του αυχένα σας να σηκωθούν. Σαν το κοράκι του ποιήματος του Πόε, χτυπούν κι αυτές επίμονα τις οθόνες σας...

Απόψε θα είμαι ο ξεναγός σας. Μαζί θα ταξιδέψουμε στον κόσμο των σκιών. Φανταστείτε μια -βγαλμένη από film noir- μαυροντυμένη γυναικεία φιγούρα, μ' ένα μαύρο πλατύγυρο καπέλο. Μια femme fatale. Θα είμαι καλύτερη στη δουλειά μου αν με βλέπετε έτσι. Κάτω απ' τη σκιά του καπέλου μου, σας κοιτώ με ένα πολύ έντονο βλέμμα. Η φωνή μου, σαν σειρήνα, σας δένει με τα μάγια της και σας παρασύρει στο ερεβώδες σκοτάδι. Σας περικυκλώνει ο καπνός του τσιγάρου μου. Μη νιώθετε άβολα, είναι όλα μέρος του show. Στα κόκκινα σαν αίμα χείλη μου, ένα αδιόρατο μειδίαμα. Αυτό ίσως θα έπρεπε να σας τρομάζει. Θα προσπαθήσω να σταθώ καλός αφηγητής. Θα σας κάνω και να γελάτε πού και πού. Ή να ακούτε μακάβρια γέλια από το πουθενά.

Ελπίζω να μη φοβάστε...

Αγνοήστε το γέλιο μου.

Μετράμε παρουσίες και συνεχίζουμε ακάθεκτοι στο δεύτερο μέρος του παρόντος άρθρου. Μείνετε συντονισμένοι, καθώς ο τρόμος ελληνικής...υπηκοότητας δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη!

Οι κορυφαίες ιστορίες με φαντάσματα στην Ελλάδα

Φαντάσματα μπορεί να μην υπάρχουν, ιστορίες όμως με φαντάσματα υπάρχουν πολλές στον τόπο μας! Ιστορίες που ξυπνούν τη φαντασία και μοιάζουν με παραμύθια που διηγούνται από γενιά σε γενιά; Ή μήπως ιστορίες με ισχυρές δόσεις αλήθειας που φοβίζουν όσους δεν έχουν την τόλμη να τις αντιμετωπίσουν κατάματα;

Ο όρος «φάντασμα» παραπέμπει ετυμολογικά σε δημιούργημα της φαντασίας. Είναι άυλες μορφές οι οποίες τρομάζουν τους ανθρώπους και συνδέονται με την ζωή… μετά την ζωή. Πόσο ψεύτικες είναι τελικά οι ιστορίες μυστηρίου με πρωταγωνιστές τέτοια πλάσματα που απλώνονται ως αστικοί μύθοι και στοιχειώνουν τις σκέψεις και τους εφιάλτες μας;

Υπάρχουν μαρτυρίες για φαντάσματα εντελώς στέρεα και ορατά, τα οποία μπορείς να αισθανθείς με την αφή (προσοχή όμως: τα χέρια τους είναι πα-γω-μέ-να!!), φαντάσματα που φαίνονται αχνά σαν σκιές ή ομίχλη και φαντάσματα εντελώς διάφανα που μόλις και φαίνεται το περίγραμμά τους.

Όπως και να 'χει, η κλισέ εικόνα του φαντάσματος που είχαμε από παιδιά στο μυαλό μας ως περιπλανώμενο λευκό σεντόνι, άντε και καμία αλυσίδα να σέρνεται για να έχουμε και ηχητικό εφέ, ωχριά μπροστά στα πλάσματα που οι τοπικές παραδόσεις ανήγαγαν σε φρικιαστικές μορφές ή αλλόκοτες παρουσίες που απλώνουν ένα πέπλο μυστηρίου στα λημέρια τους.

Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, ένα οδοιπορικό στην «σκοτεινή πλευρά» των περιοχών της Ελλάδας, οι οποίες γέννησαν σύγχρονους Casper και προσέλκυσαν με τις ανατριχιαστικές φήμες επίδοξους ghostbusters ή έδιωξαν αντίστοιχα πολλούς ανυποψίαστους ανθρώπους με ασπρισμένα πρόσωπα και κομμένα ήπατα.

Το Πνεύμα των γραμμών του ΟΣΕ

Ο κίνδυνος είναι το βασικό συστατικό που κάνει και τον πιο ψύχραιμο ακροατή να σκιρτήσει από αγωνία. Στην ιστορία που ακολουθεί, οι σιδηροδρομικές γραμμές και φυσικά το σκοτάδι δίνουν το έναυσμα για να αποκτήσει η διήγηση το σασπένς και την κατάλληλη ατμόσφαιρα, η οποία καμιά φορά αρκεί για να υποβάλλει κάποιον, παρόλο που ουσιαστικά πρόκειται για ένα απλό συμβάν που θα συνέβαινε στον καθένα.

Είναι Φεβρουάριος, χιονίζει ελαφρώς κι ο Ευτύχιος επιστρέφει από νυχτερινή διασκέδαση στις 03.00 το πρωί. Ξαφνικά προσπαθώντας να περάσει τις γραμμές του τρένου στα Σεπόλια και καθώς οι ράγες γλιστράνε από την υγρασία, πέφτει με το μηχανάκι του.

Ξαφνικά, θα έλεγε κανείς κυριολεκτικά από το πουθενά, εμφανίζεται ένας παππούς γύρω στα 85-90 ντυμένος βαριά με παλτό, κασκόλ και καβουράκι στο κεφάλι. Πλησιάζει, σηκώνει (!) το μηχανάκι του Ευτύχιου και τον ρωτάει αν είναι καλά. «Καλά είμαι, καλά» του λέει σοκαρισμένος, καθώς ο παππούς σέρνει το μηχανάκι έξω από τις γραμμές στην άκρη του δρόμου ώστε ο Ευτύχιος να είναι ασφαλής. «Γεια σου και πρόσεχε» του λέει και μέχρι ο Ευτύχιος να σηκώσει το κεφάλι του, ο παππούς είχε εξαφανιστεί. Μισή ώρα έκανε βόλτες ο νεαρός στα στενά για να τον βρει και να τον ευχαριστήσει αλλά μάταια…


Η νεράιδα της Κολοπετινίτσας 
Ιστορίες για νεράιδες υπάρχουν σε πολλά χωριά, όμως, μία από τις πιο χαρακτηριστικές είναι αυτή που αφορά την ξανθιά νεράιδα της Κολοπετινίτσας. «Αυτό είναι το ελληνικό όνομα της Τριταίας», σύμφωνα με τον κ. Πάλμο. «Ούτε εγώ πίστευα σε νεράιδες, αλλά είχα ακούσει πολλούς που έλεγαν πως είχαν δει. Πριν από αρκετά χρόνια υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας με μια παρέα δεκατριών ατόμων.

Τρώγαμε σε μια ταβέρνα, όταν ένας γνώστης της περιοχής μας πρότεινε να πάμε να μας δείξει το σημείο όπου βγαίνει. Εκεί φτάσαμε γύρω στις τρεισήμισι τη νύχτα. Εγώ με μερικούς άλλους μείναμε στα αυτοκίνητα και οι υπόλοιποι πήγαν να δουν. Κάποια στιγμή ακούσαμε μια πολύ δυνατή φωνή που ταρακούνησε ακόμη και τα αμάξια. Οταν οι φίλοι μας επέστρεψαν στα αυτοκίνητα, μας είπαν πως μια ξανθιά γυναίκα εμφανίστηκε μπροστά τους και έβγαλε αυτή την τρομακτική φωνή. Τότε πείστηκα».

Πώς είναι όμως οι νεράιδες; Ο κ. Πάλμος μας λέει: «Κατ'; αρχάς, δεν έχουν φτερά. Είναι γυναίκες αλλά καταλαβαίνεις πως είναι νεράιδες γιατί είναι πολύ ζωντανές και κινούνται πάρα πολύ γρήγορα. Τις έχουν δει πάρα πολλοί άνθρωποι. Ολα αυτά τα έχει γράψει και ο Δημόκριτος και μάλιστα δίνει και τα ονόματα της κάθε οντότητας. Οποιος θέλει τα πιστεύει»


Η μοναχή

Η ιστορία που θα σας διηγηθώ, έλαβε χώρα σε ένα μοναστήρι το οποίο βρίσκεται στην Βόρεια Ελλάδα. Σε αυτό το μοναστήρι ζούσαν περίπου πενήντα μοναχές μαζί με την ηγουμένη. Η ζωή τους κυλούσε με τους ίδιους ρυθμούς κι έκαναν σχεδόν κάθε μέρα τις ίδιες δουλειές.

Μια μέρα σαν όλες τις άλλες είχαν καθίσει όλες οι μοναχές να φάνε και ξεκίνησε μια συζήτηση άγνωστου περιεχομένου. Πάνω στην κουβέντα όμως ξέσπασε μια έντονη λογομαχία ανάμεσα στην ηγουμένη και σε μια μοναχή. Οι τόνοι όμως ανέβηκαν πολύ και άρχισε η μία να βλαστημάει την άλλη. Τότε η μοναχή σηκώθηκε, άρπαξε ένα μαχαίρι και πάνω στα νεύρα της το κάρφωσε πάνω σε μια εικόνα της Παναγίας. Μετά από αυτό ο καβγάς σταμάτησε.

Τα χρόνια πέρασαν. Κι αν όχι όλες, οι περισσότερες μοναχές πέθαναν. Το περίεργο σε όλη την ιστορία είναι ότι η μοναχή που κάρφωσε το μαχαίρι στην εικόνα έχει κι αυτή πεθάνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια, αλλά το χέρι της που έμπηξε το μαχαίρι στην εικόνα ακόμα δεν έχει λιώσει.


Τα άγρια σκυλιά που βγαίνουν από το μνημείο των πεσόντων
Ανηφορίζοντας τον κεντρικό δρόμο που οδηγεί από την Ιτέα και την Αμφισσα προς τους Δελφούς και την Αράχοβα βρίσκεται μνημείο πεσόντων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Μία ελληνική σημαία ζωγραφισμένη πάνω στα βράχια και μία επιτύμβια στήλη μαρτυρούν πως στο συγκεκριμένο σημείο τα γερμανικά στρατεύματα εκτέλεσαν δεκαοκτώ Ελληνες αντιστασιακούς.

Σύμφωνα με τον ερευνητή Γιώργο Πάλμο, αρκετοί οδηγοί έχουν καταγγείλει πως έχουν δει διάφορα περίεργα φαινόμενα, με πιο ακραίο αυτό των άγριων σκυλιών που εμφανίζονται νύχτα από τη μεριά του μνημείου και γαβγίζουν προς τα αυτοκίνητα που διασχίζουν τον δρόμο.

«Πρόκειται για φαντάσματα που με τη μορφή σκυλιών -σε κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις- έχουν βγει εξαγριωμένα ακόμη και στη μέση του δρόμου. Ορισμένοι έχουν δει στο συγκεκριμένο σημείο και φωτεινές οντότητες» μας λέει ο ίδιος.

Είτε είναι αποκύημα της φαντασίας μας, είτε υπάρχουν πραγματικά. δεν παύουν να είναι πηγή αινιγμάτων για τoν καθένα μας…
Πηγή: thessalonikiartsandculture.gr

Τρόμος αλά ελληνικά

'Halloween', το αποψινό μας αφιέρωμα. 
Με άλλα λόγια, το ιστολόγιο διασκεδάζει το μυστικισμό της γιορτής, με μικρές ιστορίες "τρόμου". 

Ντύνω το ιστολόγιο και τη φωνή μου μ' ένα σκοτεινό πέπλο ποεϊκού μυστηρίου και προχωρώ το αφιέρωμα ένα βήμα παραπέρα. Αναδημοσιεύω ανάμεσα στα τερατο-quiz και μερικές "τρομακτικές ιστορίες" που θέλω να πιστεύω ότι θα κάνουν τις τρίχες του αυχένα σας να σηκωθούν. Σαν το κοράκι του ποιήματος του Πόε, χτυπούν κι αυτές επίμονα τις οθόνες σας...

Απόψε θα είμαι ο ξεναγός σας. Μαζί θα ταξιδέψουμε στον κόσμο των σκιών. Φανταστείτε μια -βγαλμένη από film noir- μαυροντυμένη γυναικεία φιγούρα, μ' ένα μαύρο πλατύγυρο καπέλο. Μια femme fatale. Θα είμαι καλύτερη στη δουλειά μου αν με βλέπετε έτσι. Κάτω απ' τη σκιά του καπέλου μου, σας κοιτώ με ένα πολύ έντονο βλέμμα. Η φωνή μου, σαν σειρήνα, σας δένει με τα μάγια της και σας παρασύρει στο ερεβώδες σκοτάδι. Σας περικυκλώνει ο καπνός του τσιγάρου μου. Μη νιώθετε άβολα, είναι όλα μέρος του show. Στα κόκκινα σαν αίμα χείλη μου, ένα αδιόρατο μειδίαμα. Αυτό ίσως θα έπρεπε να σας τρομάζει. Θα προσπαθήσω να σταθώ καλός αφηγητής. Θα σας κάνω και να γελάτε πού και πού. Ή να ακούτε μακάβρια γέλια από το πουθενά.

Ελπίζω να μη φοβάστε...

Αγνοήστε το γέλιο μου.

Στη συνέχεια του αφιερώματός μας, θα περάσουμε σε μερικά...εγχώρια προιόντα. Μπορεί να μη γιορτάζουμε το Halloween στην Ελλάδα, αυτό όμως δε σημαίνει ότι η ελληνική παράδοση υστερεί σε τρομακτικές ιστορίες. Τουναντίον, ο φόβος της νύχτας και του άγνωστου, που είναι σύμφυτος με την ανθρώπινη φύση ανεξαρτήτως εθνικότητας, ενέπνευσε τους κατοίκους του νοτιότερου άκρου των Βαλκανίων να δημιουργήσει έναν πλούτο λαϊκών μύθων και θρύλων. Ξαφνικά το Halloween δεν φαντάζει και τόσο ξενόφερτο, ε;

Οι κορυφαίες ιστορίες με φαντάσματα στην Ελλάδα

Φαντάσματα μπορεί να μην υπάρχουν, ιστορίες όμως με φαντάσματα υπάρχουν πολλές στον τόπο μας! Ιστορίες που ξυπνούν τη φαντασία και μοιάζουν με παραμύθια που διηγούνται από γενιά σε γενιά; Ή μήπως ιστορίες με ισχυρές δόσεις αλήθειας που φοβίζουν όσους δεν έχουν την τόλμη να τις αντιμετωπίσουν κατάματα;

Ο όρος «φάντασμα» παραπέμπει ετυμολογικά σε δημιούργημα της φαντασίας. Είναι άυλες μορφές οι οποίες τρομάζουν τους ανθρώπους και συνδέονται με την ζωή… μετά την ζωή. Πόσο ψεύτικες είναι τελικά οι ιστορίες μυστηρίου με πρωταγωνιστές τέτοια πλάσματα που απλώνονται ως αστικοί μύθοι και στοιχειώνουν τις σκέψεις και τους εφιάλτες μας;

Υπάρχουν μαρτυρίες για φαντάσματα εντελώς στέρεα και ορατά, τα οποία μπορείς να αισθανθείς με την αφή (προσοχή όμως: τα χέρια τους είναι πα-γω-μέ-να!!), φαντάσματα που φαίνονται αχνά σαν σκιές ή ομίχλη και φαντάσματα εντελώς διάφανα που μόλις και φαίνεται το περίγραμμά τους.

Όπως και να 'χει, η κλισέ εικόνα του φαντάσματος που είχαμε από παιδιά στο μυαλό μας ως περιπλανώμενο λευκό σεντόνι, άντε και καμία αλυσίδα να σέρνεται για να έχουμε και ηχητικό εφέ, ωχριά μπροστά στα πλάσματα που οι τοπικές παραδόσεις ανήγαγαν σε φρικιαστικές μορφές ή αλλόκοτες παρουσίες που απλώνουν ένα πέπλο μυστηρίου στα λημέρια τους.

Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, ένα οδοιπορικό στην «σκοτεινή πλευρά» των περιοχών της Ελλάδας, οι οποίες γέννησαν σύγχρονους Casper και προσέλκυσαν με τις ανατριχιαστικές φήμες επίδοξους ghostbusters ή έδιωξαν αντίστοιχα πολλούς ανυποψίαστους ανθρώπους με ασπρισμένα πρόσωπα και κομμένα ήπατα.

Ο Φαντάρος και η Κοπέλα 
Κάποτε ήταν ένα παιδί ο Χ. Ο οποίος υπηρετούσε την θητεία του στον ελληνικό στρατό σε ένα στρατόπεδο σε ένα νησί της Ελλάδας. Όπως και κάθε άλλος στρατεύσιμος δικαιούταν κάποιες εξόδους και άδειες. Έτσι λοιπόν σε μια έξοδό του γνώρισε μια κοπέλα και από τότε άρχισαν να κάνουν παρέα.

Έβγαιναν για αρκετό καιρό και είχαν γίνει πολύ καλοί φίλοι. Όποτε μπορούσε και έβγαινε ο Χ. Από το στρατόπεδο πήγαινε και την έπαιρνε από το σπίτι της όπου και έδιναν ραντεβού. Ένα βράδυ λοιπόν που είχαν βγει να απολαύσουν την βόλτα τους η κοπελιά άρχισε να κρυώνει οπότε ο Χ. Έβγαλε το μπουφάν του και της το έδωσε να το φορέσει για να ζεσταθεί. Αφού τελείωσε η βραδινή βόλτα ο Χ. μαζί με την κοπέλα επέστρεψαν στο σπίτι τους αφού ο Χ. την πήγε σπίτι της. Τη επόμενη μέρα ο Χ. διαπίστωσε ότι είχε ξεχάσει να πάρει το μπουφάν του.

Έτσι λοιπόν πήγε στο σπίτι της να ζητήσει το μπουφάν του γιατί το χρειαζόταν. Όταν χτύπησε το κουδούνι του άνοιξε μια κυρία οπότε και ο νεαρός ζήτησε να δει την κοπέλα και εξήγησε και τον λόγο της επίσκεψής του. Τότε η γυναίκα του είπε πως η κοπέλα που ζητούσε να δει είχε πεθάνει πριν από μερικά χρόνια.

Ο Χ. έμεινε άναυδος και άρχισε να της εξιστορεί όλη την ιστορία με την γνωριμία με την κοπέλα. Τότε η γυναίκα του υπέδειξε σε ποιο νεκροταφείο και σε ποιο ακριβώς σημείο είναι θαμμένη η κοπέλα. Ο Χ. πήγε στο νεκροταφείο του χωριού και έψαξε να βρει το μνήμα της κοπέλας. Μετά από λίγη ώρα τον βρήκε και διαπίστωσε κάτι πραγματικά απίστευτο, η κοπέλα ήταν όντως θαμμένη εκεί και πάνω στην ταφόπλακα υπήρχε παρατημένο το μπουφάν του.


Η Μαυροφορεμένη του Έβρου

Το κατάλληλο σκηνικό για κάθε τρομακτική διήγηση συνηθίζεται να είναι ένα απομονωμένο μέρος, όπου κάποιος ανυποψίαστος άνθρωπος μένει μόνος του. Έτσι συμβαίνει και με την ιστορία ενός φαντάρου, ο οποίος με έναν ακόμη φίλο του φυλάνε σκοπιά στην «πινέζα του χάρτη». Κάποια στιγμή ο ένας από τους δύο φεύγει για λίγο και ο φαντάρος που φυλάει τη σκοπιά μένει μόνος του.

Σε λίγο ακούει βήματα και μέσα στο σκοτάδι βλέπει να ξεπροβάλλει η φιγούρα μιας μαυροφορεμένης γριούλας με το πρόσωπό της καλυμμένο από μια μαύρη μαντήλα. Τρομαγμένος ο φαντάρος, τη ρωτάει τι θέλει αλλά εκείνη δεν αποκρίνεται. Αντιθέτως, συνεχίζει να πλησιάζει προς το μέρος του. Εκείνος της φωνάζει να μην προχωρήσει αλλά εκείνη επιμένει να πλησιάζει παρόλο που πλέον τον ακούει να οπλίζει.

Ξαφνικά η γιαγιά κοντοστέκεται, σηκώνει λίγο το κεφάλι της, τόσο ώστε να φαίνονται τα καταγάλανα τρομακτικά της μάτια και του λέει «Αυτό που έχεις στην δεξιά σου τσέπη, να ξέρεις… σε έσωσε». Μέχρι ο φαντάρος να καταλάβει τί γίνεται, εκείνη έχει γυρίσει την πλάτη της κι έχει εξαφανιστεί καθώς εκείνος βάζει το χέρι του στη δεξιά του τσέπη και πράγματι βρίσκει ψίχουλα από αντίδωρο.


Το κορίτσι με το πιάνο  
Κάποτε σε μια γειτονιά της Αθήνας υπήρχε ένα αρχοντόσπιτο, αυτά τα παλιά με τους διώροφα κτίσματα με εσωτερικές σκάλες και με κήπο. Σε αυτό το σπίτι έμενε μια τριμελής οικογένεια. Ο άντρας δούλευε σε κάποια μικρή επιχείρηση, η γυναίκα του σπιτιού ασχολιόταν με τις δουλειές του σπιτιού ενώ το παιδί τους, ένα μικρό κοριτσάκι πήγαινε σχολείο. Το κοριτσάκι αυτό είχε σαν χόμπι τη μουσική και του άρεσε πολύ το πιάνο.

Έτσι λοιπόν οι γονείς του το έγραψαν σε ένα ωδείο και λίγο καιρό αργότερα του αγόρασαν και ένα πιάνο για να μπορεί να κάνει πρακτική εξάσκηση. Το μικρό κορίτσι καθόταν λοιπόν κάθε απόγευμα, αφού τελείωνε όλες τις άλλες του δουλειές, και έπαιζε πιάνο για αρκετές ώρες.

Αυτό επαναλαμβανόταν συνέχεια κάθε μέρα σχεδόν πάντα μια συγκεκριμένη ώρα (ας πούμε ότι η ώρα αυτή ήταν 6 το απόγευμα). Μια μέρα όμως η μητέρα του της είπε να κάνει κάποιες δουλειές γιατί εκείνη θα έφευγε. Το κοριτσάκι δεν έκανε τις δουλειές που του είχε πει η μητέρα του και άρχισε να παίζει πιάνο. Όταν γύρισε η μητέρα του το βρήκε να παίζει πιάνο και υπέθεσε ότι οι δουλειές που τις είχε αναθέσει είχαν γίνει.

Όταν όμως συνειδητοποίησε ότι το κοριτσάκι δεν είχε κάνει τίποτα απολύτως έγινε έξω φρενών. Τότε άρχισε να μαλώνει το κορίτσι και ξέσπασε ένας μεγάλος καβγάς. Η μικρή έφυγε κλαίγοντας και άρχισε να ανεβαίνει την μεγάλη ξύλινη σκάλα μέχρι που την τράβηξε η μητέρα της.

Τότε το κοριτσάκι παραπάτησε και έπεσε από την σκάλα, χτύπησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού της και πέθανε. Μετά από το συμβάν οι γονείς της άφησαν το σπίτι αυτό και μετακόμισαν σε άλλη περιοχή της Ελλάδας. Το σπίτι αυτό ερήμωσε καθώς δεν είχε απομείνει τίποτα εκεί μέσα. Όμως όποιος περάσει έξω από αυτό το σπίτι αυτό μια συγκεκριμένη ώρα θα ακούσει το μικρό κορίτσι να παίζει πιάνο.


Μια περίεργη παρουσία

Ήταν κάποτε ένας κύριος Κ. ο οποίος οδηγούσε με το αμάξι του σε έναν επαρχιακό δρόμο σε ένα χωριό της Θεσσαλίας. Καθώς οδηγούσε αντίκρισε στην άκρη του δρόμου έναν ηλικιωμένο άτομο με μια μαγκούρα ο οποίο του έκανε νόημα να σταματήσει. Ο Κ. σταμάτησε στην άκρη και είδε τον γέροντα να πλησιάζει.

Άνοιξε το παράθυρο και τότε ο γέροντας του ζήτησε ένα τσιγάρο. Ο Κ. ανταποκρίθηκε θετικά στην επιθυμία του γέροντα, και έτσι άνοιξε το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου και έβγαλε το πακέτο με τα τσιγάρα. Του έδωσε το τσιγάρο και μετά ο γέροντας του ζήτησε φωτιά για να ανάψει το τσιγάρο.

Τότε ο Κ. έσκυψε να πάρει να του δώσει και τον αναπτήρα. Αλλά μόλις σηκώθηκε ο γέροντας είχε εξαφανιστεί. Βγήκε από το αυτοκίνητο και έψαξε γύρω-γύρω να βρει τον γέροντα αλλά μάταια. Αυτό το περιστατικό είναι ένα από τα συνηθισμένα περιστατικά όπου εμφανίζεται ο φύλακας-άγγελος του καθένα μας για να μας προφυλάξει από κάποιο επερχόμενο κακό.


Η υπηρέτρια
Οδός Γιδογιάννου, αριθμός 13… Οι μακάβριες ιστορίες που ακολουθούν εδώ και δεκαετίες την ερειπωμένη μονοκατοικία είναι γνωστές σε όλους τους κατοίκους της Άμφισσας. Το σπίτι βρίσκεται σε έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους της πόλης, σχεδόν δίπλα στα σχολεία και σε απόσταση αναπνοής από τον πεζόδρομο που φιλοξενεί αρκετά πολυσύχναστα καφέ και μπαράκια.

Σύμφωνα με τους παλαιότερους, όλα ξεκίνησαν την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν το σπίτι ανήκε σε κάποιον πολύ εύπορο ντόπιο που είχε συνάψει παράνομο ερωτικό δεσμό με μία από τις υπηρέτριες του.

Ένα «στιγμιαίο λάθος» (είχε ακουστεί βιασμός) και μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη οδήγησαν σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα που έμελλε να στιγματίσει μια για πάντα το οίκημα. Φοβούμενος τη γενική κατακραυγή της μικρής κοινωνίας, ο πλούσιος ιδιοκτήτης οδήγησε τη νεαρή εγκυμονούσα σε ένα από τα υπόγεια του σπιτιού, όπου την κρέμασε! Προσπάθησε να κρατήσει καλά κρυμμένο το μυστικό, όμως… η αποθανούσα είχε άλλη γνώμη.

Έτσι ξεκίνησαν τα περίεργα περιστατικά που είχαν ως αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί στοιχειωμένη η μονοκατοικία. Ποια είναι αυτά; Κρατηθείτε: Άλλοι μιλούν για κραυγές που βγαίνουν από τα υπόγεια του σπιτιού κατά τη διάρκεια της νύχτας, άλλοι λένε για ένα κοριτσάκι που τριγυρνάει στα δωμάτια του σπιτιού, μερικοί υποστηρίζουν πως τα έπιπλα αλλάζουν θέση μόνα τους και ορισμένοι έχουν δει τη συσκευή του τηλεφώνου να χτυπάει χωρίς να είναι συνδεδεμένη στην πρίζα!

Μπορεί να ακούγονται τραβηγμένα (δεν υπάρχει αμφιβολία γιά αυτό…), όμως τα συγκεκριμένα περιστατικά έχουν οδηγήσει στην πλήρη εγκατάλειψη του σπιτιού, αφού ουδείς δέχεται να μείνει πια εκεί, ενώ όσοι τολμηροί επιχείρησαν να σπάσουν την παράδοση και να το κατοικήσουν… έφυγαν τρέχοντας και μάλιστα νύχτα!

Πηγή: thessalonikiartsandculture.gr

Πέμπτη 21 Απριλίου 2016

But first, coffee

EDITORIAL


Απομεσήμερο. Η ώρα της απόλυτης χαλάρωσης, της δημιουργικής απραξίας. Ήλιος, καφές και αραλίκι μέχρι τελικής πτώσεως.

Μετά από ένα γευστικό μεσημεριανό και μια γερή δόση σοκολάτας για επιδόρπιο, τη σκυτάλη έρχεται να πάρει το απογευματινό καφεδάκι. Στη χώρα της λιακάδας και του μεσογειακού ταμπεραμέντου, όπου έτυχε να ζούμε, πάντα θα βρίσκουμε αρκετή ώρα για να απλωθούμε στον ήλιο σαν γατιά και να καταναλώσουμε τιτάνιες ποσότητες καφέ. Μπορεί ο καφές να μην είναι ελληνική ανακάλυψη, αλλά εμείς τον κάναμε τρόπο ζωής.

Όσο ζεσταίνει ο καιρός, τόσο πολλαπλασιάζεται ο πάγος στο ποτήρι του καφέ. Διπλός, τριπλός και τρίδιπλος, με πάγο για να μας δροσίζει και να «φτουράει» περισσότερο. Ο Έλληνας θέλει τουλάχιστον ένα τρίωρο για να απολαύσει τον καφέ του.

Η άνοιξη έχει μπει για τα καλά και οι απανταχού freddoφόροι ξαμολιούνται σε πλατείες και ηλιόλουστες βεράντες για το απογευματινό τους αραλίκι. Από τα ανοιχτά παράθυρα εισβάλλει στα σπίτια ο Απρίλης με το ανθισμένο μεγαλείο του.

Ήλιο, καφέ και άνοιξη. Τι άλλο χρειάζεται ο άνθρωπος για να ανθίσει;

Τούτα τα ηλιόλουστα απογεύματα ευνοούν τα ταξίδια του μυαλού. Τριγύρω σιωπή, επιβεβλημένη από το νόμο κι εκείνη τη συλλογική ανάγκη για ηρεμία και περισυλλογή. Μοιάζουν οι ώρες κοινής ησυχίας με σιωπηλή συνωμοσία των ανθρώπων, για να μπορεί να απολαμβάνει ο καθένας τη δημιουργική μοναξιά του τις ομορφότερες ώρες της φύσης. 

Το αχνό ξημέρωμα, το ηλιόλουστο μεσημέρι, ο έναστρος μεταμεσονύκτιος ουρανός...

Η φύση σμιλεύει, ζωγραφίζει και κεντάει το πιο περίτεχνο έργο τέχνης. Αμέτρητα χρώματα, ανεπαίσθητες μυρωδιές, απαλοί ήχοι, παιχνιδίσματα σκιάς και φωτός. Άπειροι καλλιτέχνες προσπάθησαν να αιχμαλωτίσουν το μεγαλείο της φύσης και να το κάνουν δικό τους, να το ενσωματώσουν στην τέχνη τους. Μα ήταν ασύλληπτο για την ταπεινή θνητότητα των ανθρώπων.

Η φύση μας έμαθε να δημιουργούμε και να ταξιδεύουμε. Τα πρώτα μας ταξίδια ήταν από τον ήλιο στη σελήνη και από τη δύση στην ανατολή. Στη μέρα που μεταμορφωνόταν σε νύχτα ξεδιπλώθηκαν τα όνειρά μας και απέκτησαν δική τους ζωή. 

Στα ήσυχα βράδια τα καρδιοχτύπια γίναν τραγούδια και με το απαλό θρόισμα των φύλλων πέταξαν μακριά, φωνάζοντας όσα έμειναν κλειδωμένα στις ψυχές μας, ανείπωτα. Το μοναχικά «σ' αγαπώ» υψώθηκαν στον ουρανό κι έγιναν άστρα, το καταφύγιο των απαγορευμένων αγκαλιών και των κλεμμένων φιλιών.

Τα ζεστά μεσημέρια και τα πορφυρά ηλιοβασιλέματα έγιναν οι Ιθάκες που έδωσαν στον άνθρωπο το κίνητρο να ταξιδέψει. Να δει, να μάθει, να ζήσει. Να κατακτήσει κι άλλα ηλιοβασιλέματα. Κόκκινα, πορτοκαλί, ροζ, μωβ. Να κάνει δικά του όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου.

Κι ύστερα εγένετο η φαντασία...  Και τότε ο άνθρωπος μπόρεσε να κάνει τα πάντα.

Τούτο το πολυμήχανο ον που λέγεται άνθρωπος, δημιούργησε τον καφέ και τον χρησιμοποίησε για να έρθει κοντά με τους άλλους ανθρώπους. Σύντομα ανακάλυψε ότι ο καφές ταίριαζε τόσο σε κοινωνικές περιστάσεις, όσο και στο μοναχικό αραλίκι. 

Τούτο το μελανό ρόφημα έγινε η πνοή της ζωής· το ρόφημα που έφερνε τους ανθρώπους πιο κοντά και ταυτόχρονα τους βύθιζε βαθιά στη δημιουργική μοναξιά. Τους έγινε απαραίτητος, όταν ήταν μοναχικοί μα κι όταν δεν ήθελαν να νιώθουν πια μόνοι. Ενσωματώθηκε στην καθημερινότητά τους, όπως το οξυγόνο και το νερό. Μία ανάγκη τόσο αυτονόητη, που αντιλαμβάνεσαι την παρουσία της μονάχα όταν τη στερηθείς.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα, στο τώρα. Στη δική μου γενιά. Τη γενιά του καφέ και των τσιγάρων. Στους ανθρώπους που κοιμούνται και ξυπνούν με τη λέξη «καφές» στα χείλη. 

Στον καφέ που αυτή τη στιγμή γεμίζει το στενόμακρο ποτήρι μου. Στο μεθυστικό άρωμα των αλεσμένων του κόκκων. Στις καυτές του σταγόνες, που χορεύουν με τον πάγο για να μεταμορφωθούν σε ένα νέο ρόφημα. Στις πρώτες γουλιές, που θα με ταξιδέψουν αυτόματα σε νέα μέρη. Σε μέρη του μυαλού μου. Μαγικά. Ονειρεμένα. 

Στο τσιγάρο που τύλιξε μέσα του φρέσκο καπνό και περιμένει την παρέα του καφέ για να αφεθεί στο καυτό άγγιγμα ενός αναπτήρα. Να θυσιαστεί στο βωμό ενός τεμπέλικου απογεύματος. Να λεηλατηθεί από το βάρβαρο άγγιγμα του ανθρώπου, που θα αφήσει πίσω του μονάχα στάχτες και μια μισοκαμμένη γόπα. Είμαστε όλοι οι άνθρωποι τσιγάρα, αν το καλοσκεφτείς...

Σ' εκείνη την ηλιόλουστη βεράντα και το δροσερό αεράκι που κλείνει μέσα του τη μυρωδιά του πεύκου και της ανθισμένης πασχαλιάς. Στις μικρές καθημερινές απολαύσεις. 
Στο τίποτα, που κλείνει μέσα του τα πάντα.

Η σημερινή καλημέρα θέλησε να γίνει απογευματινή. Να συνοδεύεται από έναν παγωμένο espresso και αναζωογονητικό αεράκι. Με χουζούρικη διάθεση και ζεστές ηλιαχτίδες. Μια καλημέρα που μοιάζει στο λαό που κατοικεί εδώ, στη χώρα της αιώνιας λιακάδας.

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2016

Crazy Men Stories vol.2

Το 40% των γυναικών που δολοφονούνται, πεθαίνουν από το χέρι του συζύγου τους

Η ανοχή στη βία και η μη στοχοποίηση του δράστη, οπλίζουν ήδη το χέρι του επόμενου επίδοξου φονιά, τονίζει η Γενική Γραμματεία Ισότητας.

Διεθνώς, στο 40% των δολοφονιών γυναικών, δράστης είναι ο σύζυγος/σύντροφος, ποσοστό που αναδεικνύει την έσχατη μορφή βίας κατά των γυναικών, τονίζεται σε ανακοίνωση της Γενικής Γραμματείας Ισότητας, με αφορμή τις δύο πρόσφατες δολοφονίες γυναικών-θυμάτων συζυγικής βίας, στην Κοζάνη και τη Χαλκιδική. 

Η ΓΓΙ απευθύνει κάλεσμα στα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης να συστρατευτούν στον κοινό αγώνα για την καταπολέμηση της ενδοοικογενειακής βίας, ώστε « να μην θρηνούμε νεκρές γυναίκες κι ορφανά παιδιά ».

Η ΓΓΙ αναγνωρίζοντας τη μεγάλη συνεισφορά των ΜΜΕ σε αυτή τη προσπάθεια, τα καλεί « να σταματήσουν να αναπαράγουν θύτες ». Η ανοχή στη βία και η μη στοχοποίηση του δράστη και της αποτρόπαιης πράξης του, μέσα από τους χαρακτηρισμούς « έγκλημα πάθους και οικογενειακή τραγωδία », οπλίζουν ήδη το χέρι του επόμενου επίδοξου φονιά.

Η Γραμματεία ζητά να ανατραπούν τα στερεότυπα και οι νοοτροπίες που τροφοδοτούν σεξισμό και βία, ενώ υπενθυμίζει ότι ως φορέας « χρόνια ολόκληρα, παλεύει να αναδείξει το πρόβλημα της βίας κατά των γυναικών και να δώσει προστασία στα θύματα μέσα από το υποστηρικτικό δίκτυο προστασίας των θυμάτων και το θεσμικό πλαίσιο αντιμετώπισης της ενδοοικογενειακής βίας ».

Και προσθέτει: « Όταν οι μέθοδοι του εκφοβισμού, της υποτίμησης, της ψυχολογικής, οικονομικής, η/και σωματικής βίας δεν καταφέρνουν να ελέγξουν πλήρως το θύμα, το οποίο ζητά διαζύγιο για να ανακτήσει τον έλεγχο της ζωής του, τότε ο άντρας - αφέντης βρίσκει ως μονόδρομο τη δολοφονία.

Γιατί γι' αυτόν η γυναίκα δεν είναι σύντροφος, αλλά ιδιοκτησία. Γιατί αν δεν είναι μαζί του, δε θα είναι πουθενά! Γιατί αν αυτός δε θέλει ή δε μπορεί να χτίσει τη ζωή του από την αρχή, δεν θα την αφήσει να το κάνει ούτε αυτή!

Τι κι αν υπάρχουν και παιδιά που μένουνε πεντάρφανα;

Αδιαφορεί! Το πληγωμένο του εγώ ζητά ικανοποίηση και τίποτα άλλο δεν έχει σημασία! »

Πηγή: news.gr

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015

Α̶λ̶λ̶η̶λ̶ο̶σ̶ε̶β̶α̶σ̶μ̶ό̶ς̶



Error 404: File not found

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

Kavala lights up for Paris

Καβάλα: Το ιστορικό δημαρχείο στα χρώματα της γαλλικής σημαίας


Με τα εθνικά χρώματα της γαλλικής σημαίας φωτίστηκε χθες το βράδυ το εντυπωσιακό ιστορικό κτίριο του δημαρχείου της Καβάλας, τιμώντας έτσι ο δήμος Καβάλας με αυτόν τον τρόπο τα δεκάδες αδικοχαμένα θύματα της παράλογης τρομοκρατίας στην καρδιά του Παρισιού. Το μπλε, το λευκό και το κόκκινο έχοντας στην μέση τον πύργο του Άιφελ θα κοσμούν και σήμερα το βράδυ την πρόσοψη τον δημαρχιακού μεγάλου στη μνήμη των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στα τρομοκρατικά χτυπήματα στην καρδιά της γαλλικής πρωτεύουσας. 

Σε ανάρτηση στην επίσημη σελίδα του facebook ο Δήμος Καβάλας αναφέρει: «Οι σκέψεις και οι προσευχές όλων των Καβαλιωτών είναι στραμμένες στα αδικοχαμένα θύματα της παράλογης τρομοκρατίας στο Παρίσι. Ο Θεός να αναπαύει τις ψυχές τους και να δίνει δύναμη και κουράγιο σε όλους». 

Η δήμαρχος Καβάλας Δήμητρα Τσανάκα σημείωσε πως η πρωτοβουλία αυτή είναι μόνο ένα μικρό δείγμα σεβασμού στη μνήμη όλων εκείνων που χάθηκαν τόσο άδικα. Η Καβάλα ανέκαθεν είχε στενούς δεσμούς με την Γαλλία, μάλιστα το καλοκαίρι υποδεχθήκαμε 42 νέους Γάλλους ηλικίας από 18 έως και 25 ετών που αποφάσισαν να κάνουν ένα όνειρο τους πραγματικότητα και να ζήσουν μια ταξιδιωτική περιπέτειας διασχίζοντας 10.000 χλμ, με συνολικά δώδεκα αυτοκίνητα, μεταφέροντας ένα μήνυμα αλληλεγγύης, ανθρωπιάς και συνεργασίας αποκομίζοντας ταυτόχρονα εμπειρίες και γνώσεις για τα μέρη απ’ όπου πέρασαν και τους ανθρώπους που συνάντησαν και επικοινώνησαν μαζί τους. 

Η προσπάθεια αυτή των νέων από τη Γαλλία είχε ένα όνομα που υποδηλώνει την επιδίωξή τους να συνδέσουν ευρωπαϊκούς λαούς και πολιτισμούς, «Europ‘Raid». «Νιώσαμε λοιπόν την ανάγκη», συνέχισε η δήμαρχος, «μέσα από αυτή την πρωτοβουλία να στρέψουμε τη σκέψη μας στους Ευρωπαίους συμπολίτες μας στη Γαλλία και να τους δηλώσουμε πως είμαστε στο πλευρό τους».


Πηγή: newsit.gr