Αλήθειες και Ψέμματα

ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΩΙΝΟΥ ΜΕ ΤΗ ΔΡΟΣΟΥΛΑ

Σήμερα το πρωί σκεφτόμουν διάφορα σχετικά με τον εαυτό μου και την γενικότερη στάση μου απέναντι στη ζωή τον τελευταίο καιρό. Δεν μπορούσα φυσικά να μη φέρω στο νου μου και το άτομο που προανέφερα στην ανάρτηση "Σωτήριον Έτος 2014". Όχι τον παλιό, τον καινούριο. Αυτόν που ονόμασα Ν. Σήμερα, όμως, ένιωσα τελείως διαφορετικά από το προηγούμενο διάστημα. Βλέπετε όλον αυτόν τον καιρό κατά κάποιο τρόπο τον "λυπόμουν", πίστευα ότι επειδή είμαι τόσο κατεστραμμένη σαν άνθρωπος και έχω τελευταία την τάση να καταστρέφω κάθε ευκαιρία μου να ευτυχήσω, δεν του άξιζε ο τρόπος που του φερόμουν. Τώρα, όμως, το είδα αλλιώς το θέμα. Πήρα κάπως τα πάνω μου μετά τις αντιβιώσεις και όλα αυτά τα ευχάριστα πράγματα που συνδέονται με τη γρίπη. Ανέβηκα, όσο να 'ναι, ψυχολογικά. Δεν άλλαξε βέβαια η γνώμη μου για τις αυτοκαταστροφικές μου τάσεις -ξέρω πολύ καλά τι δεν πάει καλά με μένα. Αλλά εξέλαβα πιο εγωιστικά κάποια στοιχεία της δικής του συμπεριφοράς. Κατάλαβα ότι δεν υπάρχει πλέον λόγος να αισθάνομαι τύψεις για το τέλος που επέλεξα να βάλω. Μακάρι να το καταλάβει κι αυτός.

Σαν άτομο είμαι ένα περίεργο συνονθύλευμα όλως διόλου διαφορετικών μεταξύ τους χαρακτηριστικών. Ένα ζευγάρι αντιφατικών μεταξύ τους στοιχείων του χαρακτήρα μου είναι το γεγονός πως μολονότι είμαι πολύ δοτική σαν άνθρωπος -σε σημείο να βάζω συχνά τα προβλήματα των αγαπημένων μου ανθρώπων πάνω από τη δική μου καλοπέραση- μπορώ ταυτόχρονα να γίνω πολύ εγωίστρια σε άλλα θέματα(ένα χαρακτηριστικό άσχημο από τη μία, από την άλλη όμως πολύ χρήσιμο σε δύσκολες καταστάσεις). Έτσι, η συγκεκριμένη περίπτωση με έκανε να νιώθω άσχημα για τη συμπεριφορά μου, έως ότου το είδα εγωιστικά και απέβαλα όλες μου τις ενοχές.

Αυτό που σκέφτηκα -ένα μείγμα ενήλικης ωριμότητας και παιδικού πείσματος- είναι ότι απλούστατα δεν με ήθελε ποτέ ο Ν. πραγματικά. Ακόμη κι έλεγε στη φίλη μας ότι έχει πάθει την πλάκα του, ακόμη κι αν με κοιτούσε στο ραντεβού μας με μάτια που έλιωναν, η αλήθεια είναι πως δε με θέλησε ποτέ όσο νόμιζε. Κι ίσως και ο ίδιος του να μην το ξέρει ακόμη. Μην με παρεξηγείτε, δεν λέω ότι δεν με θέλησε καν -είναι ολοφάνερο πως το ήθελε. Μα νόμιζε ότι το θέλει πολύ περισσότερο απ' όσο το θέλει πραγματικά. Ίσως σας μπέρδεψα λίγο με την επιλογή των λέξεων.. Με λίγες λέξεις, αυτό που εννοώ είναι πως -προφανώς- πίστευε πως ήταν ερωτευμένος ενώ ήταν απλά και μόνο ενθουσιασμένος.

Θα με ρωτήσετε, βέβαια, πώς έβγαλα αυτό το συμπέρασμα και από πού πηγάζει τέτοια σιγουριά. Θα μπορούσε κάποιος να μου πει ότι δε μπορώ να ξέρω τι ακριβώς σκέφτεται ένας άνθρωπος. Θα είχατε δίκιο, γιατί όντως κάθε άνθρωπος σκέφτεται και δρα διαφορετικά από τον άλλον. Κι όμως χρειάστηκε μονάχα να πάρω λίγη απόσταση από το συμβάν για να καταλήξω σε αυτό το συμπέρασμα με βεβαιότητα σχεδόν. Όσο κι αν φαντάζει επιπόλαια αυτή η σκέψη, πηγάζει από την -αλάνθαστη σχεδόν- διαίσθηση μου(τα συμπεράσματα που βγάζω για τους άλλους πέφτουν μέσα κατά 90%) και τη γενικότερη εμπειρία μου. Όσον αφορά τη διαίσθηση, θα ήταν άτοπο να προσπαθήσω να παραθέσω επιχειρήματα για κάτι που δεν είναι απτό. Το μόνο που θα πω είναι το ένστικτο μου -καλώς ή κακώς- έχει την τάση να λειτουργεί. Ακόμη κι όταν προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου για το αντίθετο, κάποια πράγματα μου "κάθονται στραβά" για έγκυρους λόγους. Κάποια από τα γεγονότα, που εν τέλει συνηγόρησαν με τη διαίσθηση για να καταλήξω σε αυτό το συμπέρασμα, απέκτησαν εύλογη διάσταση όταν τα συνδύασα μεταξύ τους. Άλλα, αν και ανεπαίσθητα, έλεγαν πολλά από μόνα τους. Για του λόγου το αληθές θα σας παραθέσω μερικά από εκείνα τα γεγονότα που όταν τα έβαλα σε μια σειρά άρχισαν να επιβεβαιώνουν τη θεωρία μου.

Κάτι που σκέφτηκα συνδυάζοντας γεγονότα είναι πως παρόλο που του είπα πολλά πράγματα για τον χαρακτήρα μου(όσον αφορά πχ το πώς αντιδρώ στην πίεση, τη σχέση μου με το κινητό μου όταν δεν είμαι στις καλές μου, το γεγονός ότι εγώ η ίδια δεν θέλω να μπλέκω φίλες μου στην προσωπική μου ζωή και γι' αυτό το λόγο τους λέω τα πάνω-πάνω κλπ) αυτός μέσα σε δύο μέρες τα καταπάτησε όλα. Λες και έκανε επίτηδες τα ακριβώς αντίθετα από εκείνα που ήθελα να μου δείξει.

Να ξεκαθαρίσω σε αυτό το σημείο ότι ως γνωστόν -εσείς που με διαβάζετε τόσο καιρό το ξέρετε- είμαι άτομο που τα κρατάει όλα μέσα του, που δεν ανοίγει τα χαρτιά του εύκολα. Έτσι στο ραντεβού του ξεκαθάρισα -κι έδειξε να το έχει καταλάβει κι από μόνος του- ότι προτιμώ να κρατήσω τις σκέψεις μου και την σχετική με εκείνον εντύπωση για τον εαυτό μου(έστω προσωρινά). Παρόλα αυτά, έκανα κάτι πολύ ριζοσπαστικό για τα δικά μου δεδομένα, του ξεδίπλωσα τα φύλλα της προσωπικότητας μου. Του εξήγησα δηλαδή πώς είναι ο χαρακτήρας μου και πώς αντιδρώ σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Συζητήσαμε διεξοδικά και τα καλά και τα στραβά μου. 

Οπότε δε μπορώ να του δώσω το ελαφρυντικό ότι δεν ήξερε πώς λειτουργώ.

Θα ανοίξω εδώ μια παρένθεση για να καταλάβετε κι εσείς το χρονικό της χυλόπιτας. Δευτέρα βράδυ βγήκαμε, από απόγευμα Τρίτης μέχρι μεσημέρι Τετάρτης ήταν οι εξετάσεις μου. Σάββατο ήταν προγραμματισμένο ότι θα έφευγα. Είχα ήδη προειδοποιήσει ότι όσο θα έχω τις εξετάσεις θα είμαι εξαφανισμένη από τα εγκόσμια. Την Τρίτη το πρωί διάβαζα και μεσημέρι ανέβηκα στην πανεπιστημιούπολη για να δώσω. Εκείνη τη μέρα έδινα τα δυο πρώτα μαθήματα και το επόμενο πρωί το τρίτο. Όπως έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση χαντακώθηκα στο 1ο μάθημα με αποτέλεσμα τη σχεδόν σίγουρη αποτυχία μου στις εξετάσεις(για τους λόγους που αναλύω εκεί). Εκτός αυτού, εκείνο το 48ωρο είχα κοιμηθεί συνολικά όλο κι όλο 6 ώρες. Ήμουν απογοητευμένη και εξαντλημένη(και η γρίπη ήδη με τριγύριζε). Ήταν φυσικό επόμενο να εξαφανιστώ από τα εγκόσμια μέχρι και το απόγευμα της Πέμπτης(μονάχα το απόγευμα της Τετάρτης ήπια ένα γρήγορο καφέ με μια παλιά μου συμφοιτήτρια -και πολύ αγαπημένη φίλη- την οποία βεβαίως δε γινόταν να μη δω). Έτσι, δεν απάντησα στα μηνύματα που μου έστειλε τις δύο ημέρες που έδινα, αρχικά από άγχος στη συνέχεια από εξάντληση(με πρόθεση όμως να του απαντήσω την Πέμπτη).  Πέμπτη μεσημέρι ξυπνάω -μετά από έναν αναδρομικό ύπνο 15 ωρών- και βλέπω τηλεόραση με τη φίλη που με φιλοξενούσε, μέχρι να ξυπνήσω εντελώς από το λήθαργο. Ξέχασα να σας αναφέρω ότι η κοινή μας φίλη είναι αυτή που με φιλοξενούσε. Ενώ λοιπόν βλέπουμε τηλεόραση την παίρνει τηλέφωνο και πάει στο δίπλα δωμάτιο να μιλήσει πιο ήσυχα. Σύντομα καταλαβαίνω ότι είναι αυτός. Δεν δίνω σημασία. Αλλά δεν είμαι ούτε χαζή, ούτε κουφή. Και βέβαια κατάλαβα ότι τη ρώτησε γιατί δεν του απάντησα. Κι εκεί ήταν που άναψαν τα λαμπάκια μου! Γιατί ήταν παραβίαση των κανόνων 1, 2 και 3 ταυτόχρονα(μηδέν ανοχή στην πίεση, κατανόηση της σχέσης μου με το κινητό μου και το χειρότερο: ανάμιξη των φιλικών μου προσώπων στα προσωπικά μου, το γεγονός ότι με ενέπλεξε σε κατινίστικες συμπεριφορές εκθέτοντας με στη φίλη μου -δεν είχε καμία απολύτως σημασία αν αυτή το εξέλαβε έτσι). Δεν σας κρύβω ότι το συγκεκριμένο τηλεφώνημα με ξενέρωσε αφάνταστα. Και αυτός είναι ο βασικότερος λόγος που τον γείωσα μετά τόσο απότομα και απέφυγα να τον συναντήσω εν τέλει. Τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία, οπότε θα βάλλω μια τελεία εδώ.

Κι όπως καταλάβατε, αλλιώς τα είπαμε αλλιώς τα συμφωνήσαμε και άλλα έπραξε. Γεγονός που φανερώνει ότι όλα αυτά που του είπα -εμμέσως πλην σαφώς- τα πήρε αψήφιστα. Άρα ή δεν ενδιαφερόταν αρκετά ώστε να τον απασχολήσουν αυτά που του είπα ή ότι τον απασχόλησαν τόσο, ώστε να θέλει να τα αλλάξει. Κοινώς να θέλει να αλλάξει εμένα, με το καλημέρα σας. Αυτή είμαι, ωστόσο, καλή ή κακή έπρεπε ή να με αποδεχτεί ή να με απορρίψει. Όχι να μου επιβάλλει συμπεριφορές που δε μπορώ να αποδεχτώ. Άρα, δεν με θέλησε ποτέ πραγματικά.

Δεν προσπαθείς να αλλάξεις έναν άνθρωπο με τον οποίο είσαι ερωτευμένος. Ειδικά στην αρχή. Η προσπάθεια να αλλάξεις κάποιον έρχεται μετά. Όταν εγκαθίσταται η συνήθεια κι αρχίζει να υποχωρεί ο έρωτας. Όταν "δέσεις το γάιδαρο σου" και τα χαρακτηριστικά του άλλου -με τα οποία ήσουν κάποτε ερωτευμένος- αρχίζουν να σε ενοχλούν πλέον. Ξαφνικά όλα εκείνα τα "χαριτωμένα" φαντάζουν ανυπόφορα. Για παράδειγμα μπορεί να ερωτευτείς κάποιον για την ανεμελιά του και όταν τα πράγματα σοβαρέψουν να σε εκνευρίζει που δεν ξέρει πότε επιβάλλεται να πάρει κάτι στα σοβαρά. Όταν όμως είσαι ερωτευμένος τον άλλον τον εξιδανικεύεις. Ακόμη και αυτά που σε ενοχλούν τα παραβλέπεις. Γι' αυτό λένε πως ο έρωτας είναι τυφλός. Επειδή μόλις υποχωρήσει ο έρωτας δεν καταλαβαίνεις κι εσύ τι του βρήκες. Δεν είναι τυχαίο ότι το μεγαλύτερο κόλλημα της μέχρι τώρα ζωής μου το έφαγα με άτομο που όταν τον ξεπέρασα άρχισα να απορώ πώς στραβώθηκα και τον ερωτεύτηκα..

Επιπροσθέτως, όταν είσαι ερωτευμένος δεν αφήνεις τον άλλον αμαχητί. Θα μου πείτε τώρα ότι ενοχλήθηκα όταν με πίεσε. Καταρχάς, άλλο πίεση, άλλο διεκδίκηση. Δεύτερον, δεν σας λέω τι θα ήθελα(μεταξύ μας με βόλεψε που τα παράτησε έτσι εύκολα), γράφω απλά τι είναι αναμενόμενο από έναν ερωτευμένο άνθρωπο. Καταλαβαίνετε πως δε γίνεται τη μια να ασκείς πίεση -χωρίς να συνηγορεί κανένας λόγος- και την άλλη να τα παρατάς αμέσως μόλις σε γειώσει ο άλλος. Ο έρωτας δεν είναι περίπατος, είναι πόλεμος. Οι μάχες δεν κερδίζονται από τον καναπέ του σπιτιού σου. Δεν μπορείς να διατείνεσαι ότι έχεις πάθει την πλάκα σου με κάποιον και να μην τον διεκδικείς. Άλλο στην αρχή -όταν δεν έχει προηγηθεί καμία επαφή- κι άλλο όταν έχεις πάτημα να πάρεις θάρρος. Δεν περιμένεις να πάρει ο άλλος πρωτοβουλία. Εσύ το θες, εσύ το διεκδικείς. Αν όχι εσύ, τότε ποιος; Αλλιώς δεν ήσουν ποτέ ερωτευμένος, ήταν απλά ένας εγωισμός. Ακόμη κι αν το προσπεράσουμε αυτό το χαρακτηριστικό και το φορτώσουμε στη ντροπή, δε γίνεται να πιστεύει κανείς ειλικρινά ότι μπορεί να κερδίσει το αντικείμενο του πόθου του χωρίς να κάνει ο ίδιος μια τολμηρή κίνηση. Και να το θέλει πραγματικά, δεν το αξίζει αν δεν το διεκδικήσει.

Τέλος, ήταν τα τραγούδια που ανέβαζε μετά -σπόντες για μένα. Ήμουν σίγουρη ότι προορίζονταν για μένα αφενός γιατί οι στίχοι ταίριαζαν, αφετέρου γιατί τον είχα τεστάρει μερικές εβδομάδες πριν. Ήμουν ψυχρή και ανέβαζε τραγούδια-σπόντες μόλις αποφάσισα να του δώσω μια ευκαιρία και πιάσαμε κουβέντα επάνω στο πεντάλεπτο ανέβασε χαρούμενο τραγούδι. Τότε γέλασα. Τη δεύτερη φορά, όμως, δε μπόρεσα παρά να σκεφτώ αυτά που σας γράφω. Δε θα σταθώ στην ανωριμότητα της ανάρτησης των τραγουδιών-σπόντες στο facebook(συμπεριφορά για 16χρονα κοριτσάκια), αλλά στο περιεχόμενο των στίχων. Δεν μιλούσαν για θλίψη, αλλά για θυμό. Όντως, από ένα σημείο και μετά εγκαθίσταται μέσα σου ο θυμός για το άτομο που σε πλήγωσε, μα το συναίσθημα αυτό δεν είναι το πρώτο(τα στάδια της ερωτικής απογοήτευσης εκδηλώνονται -στην πλειοψηφία των ανθρώπων- με διαφορετική σειρά από εκείνα του πένθους). Στην αρχή, ωστόσο, είσαι ακόμη ερωτευμένος -βλέπεις τον άλλο ακόμη εξιδανικευμένο. Όσο εδραιώνεται η απόσταση μεταξύ σας τόσο σβήνει ο έρωτας και αναδύεται ο θυμός. Το πρώτο στάδιο που περνάς σε μια ερωτική απογοήτευση το λέει η ίδια η φράση: απογοήτευση. Όταν είσαι ερωτευμένος το πρώτο που νιώθεις όταν πληγωθείς είναι θλίψη. Για να περνάς τα στάδια έτσι επί τροχάδην -από την απογοήτευση στο θυμό- ή διπολική διαταραχή έχεις ή ήταν απλώς ένας εγωισμός.

Τα συμπεράσματα αυτά δεν αλλάζουν τη γνώμη μου για τον χαρακτήρα του(δεν έκανε, άλλωστε, κάτι επιλήψιμο). Για να είμαι ειλικρινής, ούτε για το άσχημο της δικής μου αγένειας(ήμουν όντως πολύ απότομη). Μα άλλαξα γνώμη ριζικά για το μεταξύ μας θέμα και το κατά πόσο ήταν άδικη γι' αυτόν η απόφαση μου(κι αν άξιζε συνακόλουθα μια ακόμη ευκαιρία που τελικά δεν έδωσα). Θα απορήσει κανείς γιατί με απασχόλησε τόσο το θέμα όταν προφανώς δεν ενδιαφέρομαι για τον τύπο. Η απάντηση είναι απλή. Το να μην είναι τα αισθήματα του τόσο βαθιά όσο νομίζει μου κάνει τη ζωή πιο εύκολη. Είναι περίεργο να χαίρεσαι επειδή κάποιος δεν είναι ερωτευμένος μαζί σου, μα στη δική μου περίπτωση λυτρωτικό. Έφυγε ένα βάρος από πάνω μου. Είναι πιο ήρεμη η συνείδηση μου. 

Και πλέον, όσο σκληρό κι αν είναι αυτό που λέω, δε νιώθω ενοχές που "συνέτριψα" τα συναισθήματα του γιατί -αν δεν το έχει καταλάβει ήδη θα το συνειδητοποιήσει σύντομα- δεν είναι τόσο δυνατά όσο πίστευε.

Για το κλείσιμο επέλεξα ένα τραγούδι σχετικά με ανθρώπους που προσπαθούν να σε αλλάξουν,

παρόλο που σε ερωτεύτηκαν όπως είσαι..