15 παράξενες ερωτήσεις σε συνέντευξη για δουλειά

15 παράξενες ερωτήσεις σε συνέντευξη για δουλειά!

και οι κάφρικες απαντήσεις που θα ήθελα να δώσω

Οι ερωτήσεις σε μια συνέντευξη μπορεί να μοιάζουν εκκεντρικές, λίγο περίεργες μέχρι και εκτός πλαισίου της συνέντευξης. Μπορεί όμως μια ερώτηση να ταιριάζει με την εποχή “Ποιο είναι το αγαπημένο σας παγωτό;”. Κι όμως πρόκειται για μια ερώτηση που έχει τεθεί σε συνέντευξη για δουλειά σε μια εταιρεία κολοσσό, στην Apple!

Όσο πιο παράξενη είναι μια ερώτηση, τόσα περισσότερα πράγματα μπορεί να δείξει για την ταυτότητα του υποψηφίου. Οι εταιρείες ενδιαφέρονται να προσλάβουν άτομα με προσωπικότητα που ξεχωρίζουν με τις ικανότητες τους κι όχι μόνο με τα ακαδημαϊκά ενδιαφέροντα τους. Αν ακούσεις μια από τις παρακάτω ερωτήσεις απλά μην πανικοβληθείς, εκεί κρύβεται όλη η ουσία, στην ψυχραιμία.

Ποιο είναι το ζώο που σε χαρακτηρίζει;

Εκείνο που τρώει όλη μέρα και την υπόλοιπη κοιμάται

Πρόκειται για μια ερώτηση που αντανακλά την προσωπικότητα του υποψηφίου με ιδιαίτερη έμφαση στο κατά πόσο ο χαρακτήρας του συνάδει με τις απαιτήσεις τις θέσεις.

Ποια είναι η ιστορία σου;

Ήθελα να είναι ο Harry Potter, αλλά μάλλον φέρνει περισσότερο σε Misery

Μια ανοιχτού τύπου ερώτηση, που συχνά τρομάζει τους υποψηφίους. Είναι ένας ιδιαίτερος τρόπος ο άλλος να μάθει για σένα, για τα ταλέντα σου, τα χόμπι, τη φαντασία και την εφευρετικότητα σου. Μην διστάσεις ούτε στιγμή να απαντήσεις!

Πες μου ένα αστείο.

Κάθομαι και απαντάω ηλίθιες ερωτήσεις για να μου δώσεις μια δουλειά που δε θέλω να κάνω

Ποιος δεν θα ήθελε στην εταιρεία του να προσλάβει κάποιον με χιούμορ και ευχάριστη προσωπικότητα;

Τι θα έκανες αν ξυπνούσες μια μέρα και έβρισκες έναν ελέφαντα στην αυλή σου;

Η πεθερά μου είναι, τι να κάνω; Να την αφήσω έξω από το σπίτι;

Εκ πρώτης όψης η ερώτηση δεν αφορά ένα περιστατικό που μπορεί να σου συμβεί εύκολα στην καθημερινότητα σου, για να λέμε και την αλήθεια. Ωστόσο, είναι μια ερώτηση που αποσκοπεί στη δημιουργικότητα, φαντασία και διάθεση σου.

Αν οι Γερμανοί ήταν οι υψηλότεροι άνθρωποι στον κόσμο, πώς θα το αποδεικνύατε;

Δε με νοιάζει να το αποδείξω, θέλω απλά να μου κατεβάσουν τα λαμπάκια από το κουρτινόξυλο

Μια ακόμα ερώτηση που στοχεύει στη φαντασία και το δημιουργικό πνεύμα του υποψηφίου.

Αν ήσασταν ένα πρόγραμμα του Microsoft Office, ποιο ακριβώς θα ήσασταν;

Εκείνο το τελευταίο στη λίστα, 

που τελευταία φορά που το χρησιμοποίησε κάποιος είχαμε ακόμα Windows96

Πρόκειται για ερώτηση της Summit Racing Equipment σε υποψήφιο για τη θέση του E-commerce.

Πώς θα πουλούσες ένα ψυγείο σε έναν Εσκιμώο;

Απλό. Αν είναι άντρας, του λες ότι έτσι θα ρίξει το "κομενάκι".

Ή αλλιώς πως θα πουλήσεις ένα παγάκι σε έναν Εσκιμώο; Αν θες να γίνεις καλός πωλητής, δείξε τις ικανότητες σου!

Έχεις συρρικνωθεί στο μέγεθος ενός νομίσματος και σε πετούν σε ένα μπλέντερ και οι λεπίδες αρχίζουν να γυρίζουν. Τι κάνεις;

Γαντζώνομαι σαν κοάλα στον κεντρικό άξονα και φωνάζω "θα πεθάνουμε, θα πεθάνουμε".

Ανατριχιαστικό, ευχόμαστε να μην σου συμβεί, παρά μόνο σε πλαίσιο συνέντευξης. Τελικά και ο μελλοντικός σου εργοδότης είναι αρκετά δημιουργικός, εσύ;

Εξήγησε τι είναι η βάση δεδομένων (data base) με τρεις φράσεις στον 8χρονο ανιψιό σου.

Κάτι σαν το κουτί με τα λέγκο. 
Και αν πετάξεις παραπανίσια παιχνίδια μέσα, κλατάρει το καπάκι και δεν κλείνει.

Αν μπορέσεις, σου βγάζουμε το καπέλο. Αυτό θα πει γνωρίζω καλά το αντικείμενο μου!

Σε ένα χωριό με 100 παντρεμένα ζευγάρια, όλοι οι άνδρες έχουν απατήσει τις συζύγους τους, η κάθε γυναίκα ξέρει πότε ένας σύζυγος (αλλά όχι ο δικός της) κάνει απιστία. Στο χωριό η απιστία είναι παράνομη. Κάθε γυναίκα που αποδεικνύει πως ο άνδρας της την έχει απατήσει πρέπει να τον σκοτώσει την ίδια μέρα. Οι γυναίκες απαγορεύεται να παραβούν τον νόμο. Μία μέρα εμφανίζεται η βασίλισσα στο χωριό και ανακοινώνει πως τουλάχιστον 1 σύζυγος έχεις απατήσει την γυναίκα του. Τι συμβαίνει μετά;

Καταρχήν, οι γυναίκες θέλουν να μείνουν χήρες ή όχι;

Αν μπερδεύτηκες έχεις δικαίωμα να ζητήσεις να στο ξαναδιαβάσουν ή ακόμα και να κρατήσεις σημειώσεις. Μην ντραπείς, ίσα ίσα θα φανείς πρόθυμος/η να λύσεις το γρίφο!

Γιατί οι τρύπες των υπονόμων είναι στρογγυλές;

Γιατί το μπυροκοίλι είναι στρογγυλό. Ή γιατί οι γωνίες είναι κακό φενγκ σούι.

Σίγουρα δεν θα πίστευες ότι μια τέτοια ερώτηση θα μπορούσε να σταθεί σε μια συνέντευξη και μάλιστα αυτή η ερώτηση τίθεται σε συνεντεύξεις στην Google.

Πόσα μπαλάκια του γκολφ χωρούν σε ένα σχολικό λεωφορείο;

Υποθέτω κάπου ανάμεσα σε δέκα και 1 δισεκατομμύριο μπαλάκια.

Εδώ ο συνεντευκτής σου δεν αναμένει να του πεις με ακρίβεια πόσα μπαλάκια χωρούν σε ένα σχολικό λεωφορείο, δεδομένου ότι δεν γνωρίζεις ούτε το μέγεθος ενός σχολικού λεωφορείου, ούτε τις διαστάσεις που έχει ένα μπαλάκι. Σκέψου λοιπόν, πως θα τοποθετήσεις τα μπαλάκια εντός του λεωφορείου, για παράδειγμα σε κούτες που η καθεμιά θα χωράει από 10 μπαλάκια σε οριζόντια διάταξη και οι κούτες θα το τοποθετηθούν στα καθίσματα. Επιθυμούν να δουν τη συλλογιστική πορεία που θα ακολουθήσεις.

Πώς θα δοκιμάζατε μια τοστιέρα;

Θα την πετούσα στη θάλασσα, αν επιπλεύσει είναι μάγισσα. Ώπα, λάθος ερώτηση.

Μια ακόμα ερώτηση που έχει συναντήσει υποψήφιος αναζητώντας μια θέση στην Apple.

Αν ήσασταν δέντρο, ποιο θα ήταν αυτό;

Η ιτιά που δέρνει, από το Harry Potter

Ερώτηση που θα μπορούσε να είναι βγαλμένη και από την παιδική σου ηλικία, αλλά μπορεί να κρίνει και την πορεία της καριέρας σου. Μην την υποτιμάς!

Τι πιστεύετε ότι θα μισούσατε σε αυτή τη δουλειά;

Βασικά, να ξυπνάω κάθε μέρα και να έρχομαι.

Μια ερώτηση πιο λογική από τις υπόλοιπες, αλλά που κρύβει κινδύνους και παγίδες όσον αφορά την απάντηση της.

Όταν πας σε συνέντευξη για δουλειά, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να ερωτηθείς. Αυτό όμως δεν θα έπρεπε να σε τρομάζει. Έχεις χρόνο να το δουλέψεις, δείξε ότι το επεξεργάζεσαι, μίλα δυνατά για όσα σκέφτεσαι, σε αυτές τις ερωτήσεις μετράει πολύ η διαδικασία επίλυσης του προβλήματος!

Πηγή: collegelink.gr

Μαγικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός

"Wizardfest", το φετινό μας αφιέρωμα.
Με άλλα λόγια, το ιστολόγιο παντρεύει το μυστικισμό του Halloween με την πανηγυρικότητα των Χριστουγέννων, ταξιδεύοντας μας σε χιονισμένα κάστρα, παγωμένες πολιτείες και πλανήτες χριστουγεννιάτικων δέντρων.

Ντύνω το ιστολόγιο με λαμπυρίζουσες χιονονιφάδες στο μαγεμένο ουρανό της μεγάλης τραπεζαρίας του Hogwarts και φορώ τον επίσημο μου μανδύα. Στην ακαδημία μαγισσών θα περάσουμε φέτος λευκές χριστουγεννιάτικες νύχτες μπροστά στο τζάκι του εντευκτηρίου μας, θα παίξουμε χιονοπόλεμο δίπλα στην παγωμένη λίμνη του Hogwarts, θα περιπλανηθούμε στα σοκάκια του Hogsmeade, θα πιούμε βουτυρόμπυρα και ουίσκι της φωτιάς στα Τρία Σκουπόξυλα, θα λικνιστούμε στο χορό του χειμερινού ηλιοστασίου, θα μελετήσουμε ξόρκια και θα αναζητήσουμε φανταστικά πλάσματα.

Απόψε θα είμαι ο ξεναγός σας. Κρατάτε πάντοτε στο μυαλό σας την αφηγήτρια του αφιερώματος Halloween, με μία δόση ανεμελιάς στο φίλτρο των μαγικών της λέξεων. Μη χάσετε από τα μάτια σας το μυτερό μου καπέλο, καθώς θα περιπλανιόμαστε στις μυστικές αίθουσες και τις μετακινούμενες σκάλες του μαγεμένου μας κάστρου. Τα χείλη μου, κατακόκκινα σαν το θυρεό του Gryffindor, ψιθυρίζουν ασταμάτητα προστατευτικά ξόρκια. Ή μήπως είναι σκοτεινές κατάρες; Το θρόισμα ενός μαύρου μανδύα με πορφυρή επένδυση, αντηχεί σαν μελωδία στα αυτιά μας. Ή μήπως είναι το βάδισμα κάποιου φανταστικού πλάσματος μέσα στο απαγορευμένο δάσος; Οι αναρτήσεις μας θα είναι πολυπρισματικές και πολυποίκιλες, όπως η ίδια η φύση τούτου του μεικτού αφιερώματος. Το μειδίαμα της μυστηριώδους αφηγήτριας παραμένει πάντοτε γοητευτικά απειλητικό. Η γενναιότητα δε μπορεί να υπάρξει χωρίς φόβο, όπως το φως δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το σκοτάδι. Άλλωστε δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομακτικό από τη βασανιστική αγωνία των άγρυπνων νυχτών παρέα με τις σκέψεις σου...

Ας διεισδύσουμε στη νύχτα και ας κατακτήσουμε τη φευγαλέα γητεύτρα, την περιπέτεια.

***

Και τώρα που το αφιέρωμα Halloween πήρε παράταση και μεταμορφώθηκε σε Wizardfest, πρέπει κι εμείς να βρούμε τη θέση μας στο μαγικό κόσμο. Θα μείνουμε καιρό εδώ, και τα έξοδα τρέχουν. Ώρα να σηκώσουμε τα μανίκια και να εργαστούμε σκληρά για τις πολύτιμες γαλέρες, δρεπάνια και μαστίγια, που θα μας εξασφαλίσουν την επιβίωση  στο μαγικό κόσμο.

Τα τεστ προσωπικότητας αποτελούν μεγάλο κομμάτι των αφιερωμάτων μας και το Wizardfest δεν αποτελεί εξαίρεση. Το quiz με τίτλο What Job Will You Get In The Harry Potter World?  μας αποκαλύπτει την καριέρα που μας ταιριάζει, ενώ η ακαδημία μαγισσών θα μας προετοιμάσει για τα N.E.W.T.s που πρέπει να περάσουμε για να ακολουθήσουμε το επάγγελμα των ονείρων μας.

Auror

You are an Auror! Like Harry Potter and Ronald Weasley, you have become and Auror. You are strong willed and independent, and are able to vanquish the Dark Lord and his followers. Like Harry and his friends, you have all the skills and courage to do this. Good luck.

The teacher diaries

Τυχερός όποιος δουλεύει με παιδιά

Δυο μάτια καθρέφτες, ένα γέλιο φυσικό, από τα λίγα που μπορείς να συναντήσεις και μια αθωότητα που δεν αποσκοπεί πουθενά. Κι αν με το πρώτο άκουσμα φαντάζουν απίθανα, ας φέρουμε στο μυαλό μας ένα παιδί. Η μοναδική οντότητα που πηγάζει καλοσύνη χωρίς να ζητά τίποτα και κυρίως χωρίς να επιδιώκει την κακία, είναι το παιδί. 

Και για όσους έχουν την τύχη, αλλά και την ευλογία να δουλεύουν με παιδιά, η παιδική γαλήνη αποτελεί γιατριά. Γιατί μέσα σε μια μέρα που η διάθεσή σου ασθενεί, σε μια μέρα που τα πρωινά παλεύεις με τις αντοχές σου και την άρνησή σου, μια συνάντηση με τα παιδιά, κατά έναν περίεργο τρόπο σε αναγεννά. Αυτή η συνεχής ζωντάνια τους είναι τόσο ισχυρή που στη μεταδίδουν κι ας μη θες. Κι ας έχει βυθιστεί στη θλίψη σου και στη μιζέρια σου, ένα παιδικό αστείο σε κάνει να χαμογελάς. Κι είναι ίσως από τα λιγοστά χαμόγελα που μπορούν να είναι αληθινά ακόμα και στις μαύρες σου, που δεν προσποιείσαι ότι είσαι καλά. 

Ένα σωρό απορίες που σου φαίνονται αστείες και μια ακατάπαυστη ανησυχία για τα πάντα είναι ενίοτε χαραγμένα στα πρόσωπά τους. Κι εκεί που νομίζεις πως με τα παιδιά τα ‘χεις δει όλα, έρχεται πάντα εκείνη η στιγμή που καταφέρνουν να σ’ εκπλήξουν χωρίς αύριο. Δείξε τους μια εικόνα και ζήτα να στην ερμηνεύσουν. Η ζήλια που νιώθεις από τη φαντασία που κινητοποιούν για να απαντήσουν, δεν περιγράφεται. 

Και τα θαυμάζεις. Μα κυρίως σου λείπεις εσύ. Σου λείπει αυτό που κάποτε ήσουν, που κάποτε όλοι ήμασταν κι έχει φύγει ανεπιστρεπτί. Και δεν είναι η ηλικιακή φθορά που σε τρώει, αλλά τα όσα έγινες χωρίς να ερωτηθείς. Είναι όλα εκείνα που η παιδική φωνή μέσα σου δε θα ενέκρινε κι όμως για κάποιο λόγο τα 'κανες. Κι έσπασες τα μούτρα σου. 

Και τότε ζητάς κι εύχεσαι πιο πολύ από ποτέ να μπορούσες να πετάξεις όπως πίστευες σαν παιδί και να κατακτήσεις τα πάντα. Γιατί όταν ήσουν παιδί ονειρευόσουν. Ε λοιπόν, αυτούς τους παιδικούς σου οραματισμούς βλέπεις στα μάτια των παιδιών. Δες τα για λίγο στα μάτια κι ίσως δακρύσεις για όσα δεν είσαι πια. Με λίγα λόγια, όλα όσα υπολειπόμαστε οι μεγάλοι, όλη την αλλοτρίωσή μας, την αναπληρώνουν με απεριόριστη αλήθεια τα παιδιά. 

Ακόμα κι όταν γίνονται άτακτα, όταν στην τάξη σου προκαλούν πραγματικά τις αντοχές με την παιδική τους ανωριμότητα, δεν υπάρχει περίπτωση όταν τα θυμηθείς μετά να μη χαμογελάσεις με νοσταλγία. Αν δεν είναι ήρωες αυτά τα πλασματάκια που σου σπάνε τα νεύρα την ίδια ώρα που σου εκπέμπουν γαλήνη στα όρια νιρβάνας, τότε τι; 

Όσοι δουλεύουν με παιδιά ξέρουν καλά πως τα ουσιαστικά μαθήματα λαμβάνονται από τα παιδιά στους δασκάλους. Κι είναι λειτούργημα να τους δίνεις αξίες. Αυτές οι αξίες που από κάποιους καταρρίφθηκαν, είναι ευλογία να ξέρεις ότι εσύ τις έχεις μεταδώσει κάπου αλλού. Γιατί είναι όλα θέμα αλυσίδας. Κι εσύ απλώς πιστεύεις ότι η αλυσίδα θα σπάσει όσο το δυνατό πιο αργά. Τους κρατάς το χέρι και παίρνεις πολύτιμα μαθήματα από την αύρα τους και κυρίως από τον τρόπο που λύνουν τα ανύπαρκτα προβλήματά τους. 

Ακόμα κι αυτούς που τα πολλά χρόνια εργασίας με τα παιδιά τους προκάλεσαν κούραση, μια προσπάθεια να εισέλθουν στον κόσμο ενός παιδιού μπορεί να τα λύσει όλα. Γιατί μόνο έτσι μπορείς να φτάσεις πιο κοντά σε αυτό που πραγματικά προστάζουν κι οι πιο ενδόμυχοι στόχοι σου. 

Ένας παιδικός κόσμος είναι ένας μικρόκοσμος τελειότητας που κανονικά δε θα έπρεπε κανείς ν΄αγγίζει. Κι όμως δεκάδες παιδικά κλάματα πνίγονται και αμέτρητες παιδικές χαρές δεν προλαβαίνουν καν να ολοκληρωθούν. Γιατί στο βωμό της σαπίλας της ψυχής των μεγάλων θυσιάζονται τα πιο αθώα οράματα. Και τόσο απλά εξαλείφεται κάθε ελπίδα. 

Μα ας δούμε στην αλήθεια τους το μέλλον μας κι ας επιζητήσουμε να μείνει για πάντα αμείωτη η αυθεντικότητά τους. Κι όπως τραγούδησε κάποτε ο πρίγκιπας «υπερασπίσου το παιδί, γιατί, αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα» 

Από όλους εμάς που έχουμε την τύχη να δουλεύουμε μαζί με τους πραγματικούς ήρωες, μαζί με ένα ευχαριστώ για τα μόνιμα γυαλιά που μας βάζει η απλότητα κι η αγνότητά τους.

Πηγή: pillowfights.gr

In five years

http://lost-in-a-wizarding-world.tumblr.com/post/133689465307/theyreoutofcontrol-interviewer-so-where-do

Τι δουλειά κάνεις;

Τα ίδια κάνουμε...

Buena Vista

EDITORIAL

Η μεγάλη μου επιστροφή είναι γεγονός!

Μετά από έναν ολόκληρο μήνα απουσίας, σας χαιρετώ ξανά από το διαδικτυακό μου "παιδί", το πολυαγαπημένο μου ιστολόγιο. Σας γράφω αυτές τις λέξεις από το μπαλκόνι μου, απολαμβάνοντας το ζεστό χάδι του ήλιου και το παιχνίδισμα του ανέμου μέσα στις φυλλωσιές των δέντρων. Στο βάθος, μια συστάδα γκρίζων νεφών ζυγώνει απειλητικά κι εγώ πληκτρολογώ γρηγορότερα, προσπαθώντας να χωρέσω όσες περισσότερες λέξεις κι εικόνες προλάβω στην ανάμνηση ενός "μπαλκονίσιου" ηλιόλουστου μεσημεριού, θέλοντας να δημοσιεύσω μια ανάρτηση ζεστή και ηλιόλουστη όσο και η βεράντα μου.

Οι λόγοι που έλειψα από τη μπλογκόσφαιρα τόσο μεγάλο διάστημα ήταν πολλοί και διάφοροι, η αφορμή, ωστόσο, ήταν μια αναπάντεχη έκρηξη έμπνευσης που συντελέστηκε εντός μου -όπως και πέρσι τέτοιο καιρό- και αφορούσε μια ιστορία που γεννήθηκε στο μυαλό μου πριν από πολλά χρόνια και συνεχίζει μέχρι και σήμερα να μου χτυπά την πόρτα ανά διαστήματα και να απαιτεί την πλήρη υποτέλεια του χεριού και του μυαλού μου σε αυτή. Όπως καταλαβαίνετε, το χέρι μου -που από το φετινό Απρίλιο διεκδικεί όλο και πιο έντονα ξεκούραση(φροντίδα & προδέρμ)- δεν μπορούσε να αντέξει την καταπόνηση χειρόγραφου, ταυτόχρονα, και πληκτρολογίου, οπότε αναγκαστικά έπρεπε να επιλέξω ένα εξ αυτών. Έτσι κι εγώ έδωσα προτεραιότητα στην έμπνευση -δε θα με περίμενε, άλλωστε, για πολύ. 

Μα ο καιρός πέρασε και πάνω που ήμουν έτοιμη να επιστρέψω στη σφαίρα του διαδικτύου, εισήλθαμε στο κατώφλι της καλοκαιρινής σεζόν, η οποία εκτός από ήλιο και ζέστη έφερε μαζί της και επαγγελματικές -επιτέλους!- υποχρεώσεις. Η επιστροφή στην περσινή μου θερινή δουλειά είναι γεγονός και είμαι κάτι παραπάνω από χαρούμενη. Η δουλειά είναι για μένα πηγή ευχαρίστησης και αυτοπραγμάτωσης. Νιώθω μισή χωρίς μια απασχόληση, ένα σκοπό -είτε επαγγελματικό, είτε ακαδημαϊκό. Η κούραση, τα νεύρα, το άγχος είναι "παρενέργειες" χωρίς τις οποίες -παρά τη γκρίνια μου- η αλήθεια είναι ότι δεν αντέχω για πολύ. Έχω ανάγκη αυτό το "κάτι" που να με ξεκουνά από την αδράνεια, από το βάλτο της στάσιμης καθημερινότητας. Το λόγο να ξυπνάω κάθε πρωί και εκείνες τις αιτίες που θα με κάνουν να περιμένω με λαχτάρα -κι όχι με ζόφο- τις ημέρες ξεκούρασης.

Πολυλογώ, ωστόσο, για πράγματα που δεν είναι της παρούσης.

Εν ολίγοις, όλα τα παραπάνω συνετέλεσαν ως σταθμισμένοι και αστάθμητοι παράγοντες, ώστε να μπει προσωρινώς το ιστολόγιο μου σε δεύτερη μοίρα κι εγώ να εξαφανιστώ από τη μπλογκόσφαιρα εν μία νυκτί. Ως γνωστόν, όμως, ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος. Έτσι κι εγώ η "άπιστη" blogger επιστρέφω στο μικρό και ταπεινό μου blog. Κι αν το αρνήθηκα τρεις φορές "πριν αλέκτωρ λαλήσει", είμαι ξανά εδώ να του αφιερώσω το...υστέρημα του χρόνου μου και να το ντύσω με λέξεις και εικόνες -όπως του αξίζει. Κι αν δεν καταφέρω να γράψω όσα σχεδίαζα, συγχωρέστε με, έχει το καταπονημένο χέρι μου απαιτήσεις, καταλαβαίνετε...

Ο ουρανός σκοτείνιασε, σύννεφα σκέπασαν το ηλιόλουστο μεσημέρι μου, ένα βροχερό απόγευμα διαφαίνεται στον ορίζοντα. Μόνο εκείνο το δροσερό αεράκι, ο γνώριμος άνεμος της περιοχής μου, που δεν τον τρομάζουν ούτε τα πιο ζεστά καλοκαίρια, απέμεινε από την πρωινή συντροφιά της βεράντας. Μαζεύει δυνάμεις από την επερχόμενη κακοκαιρία, έτοιμος, ίσως, να αφήσει ξανά τα σημάδια του στο "σπίτι των ανέμων". Υπόκωφα, στο βάθος, βροντές απειλούν την υπαίθρια εγκατάσταση του υπολογιστή μου μα και το μόντεμ μου. Σας αφήνω για λίγο, αγκαλιά με εκείνες τις πρώτες εικόνες, με τον ήλιο και το πρωινό στο μπαλκόνι. Την όμορφη θέα, που με τη βροχή αποκτά ένα άλλο είδος ομορφιάς. Ίσως και όχι... Είμαι παιδί του χειμώνα εγώ, δεν είναι αντικειμενική η γνώμη μου.

Μια καλή νοικοκυρά

EDITORIAL

Το διήμερο που πέρασε κάναμε γενική καθαριότητα στο πατρικό μου σπίτι, με ό,τι περαιτέρω ξεκαθαρίσματα αυτή συνεπάγεται(πολλά -διαλυμένα- απομεινάρια της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας αναπαύονται πλέον εν ειρήνη στο σκουπιδοτενεκέ της γειτονιάς μου). Έτσι, σαν άλλη Μαίρη Παναγιωταρά έπλυνα, άπλωσα, δίπλωσα, σκούπισα, ξεσκόνισα, σφουγγάρισα και γενικότερα ιδροκόπησα ανελέητα μέχρι να αποκαταστήσω την τάξη στο σπίτι και δη στο παιδικό-εφηβικό μου δωμάτιο, μέσα στο οποίο είχαν συσσωρευτεί κατάλοιπα μιας ολόκληρης 15ετίας(στα θετικά του ξεκαθαρίσματος συγκαταλέγονται τα vintage ρούχα της δεκαετίας του '90 που βρήκα και τα οποία είναι ξανά στη μόδα!).

Το δικό μου "διήμερο της Μαίρης" επιτέλους τελείωσε και μπορώ πλέον να επιστρέψω ανενόχλητη στη μπλογκόσφαιρα. Ακολουθεί νυχτερινή ανάρτηση καλημέρας.

And if I'm flying solo, at least I'm flying free...

EDITORIAL

Αποφάσισα να κάνω ένα μικρό διάλειμμα για να μοιραστώ μαζί σας αυτό το τραγούδι και αυτή την ανάρτηση που τα λέει όλα. Να είστε σίγουροι πως, αν όχι σήμερα, από βδομάδα θα απαντήσω σε όλα τα υπέροχα σχόλια σας.

(Δεν σας ξεχνάω ποτέ!)

Όπως, ίσως, θα έχετε μαντέψει, ο λόγος που απομακρύνθηκα λιγάκι από το ιστολόγιο μου τις τελευταίες μέρες είναι ότι άρχισα ξανά το διάβασμα για τις κατατακτήριες. Τον Δεκέμβριο δίνω εξετάσεις για δεύτερη φορά, έτσι αποφάσισα κι εγώ σιγά-σιγά να πιάσω τα βιβλία πάλι. 

Αυτή η φορά, ωστόσο, είναι αλλιώτικη... Δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά νιώθω διαφορετικά. Από πολλές απόψεις. Καταρχήν, είμαι πιο αποφασισμένη (motivated και driven ήταν οι λέξεις που είχα στο μυαλό μου, αλλά δεν μπόρεσα να βρω ικανοποιητική μετάφραση). Πιο σίγουρη και αμετακίνητη. Το κυριότερο, ωστόσο, είναι πως -για κάποιο ανεξήγητο λόγο- νιώθω πιο απελευθερωμένη.

Something has changed within me

Something is not the same

I'm through with playing by the rules
Of someone else's game

Όσο κι αν με απομονώνει αυτή η προσπάθεια, δεν μετανιώνω τίποτα. Ίσα-ίσα.. Μπορώ να πω πως από μία άποψη το χαίρομαι κιόλας. Γιατί βαδίζω στο κατα-δικο μου μονοπάτι. Γιατί επιτέλους κάνω κάτι για τον εαυτό μου ΚΑΙ ΜΟΝΟ. Και στο δικό μου το δρόμο δεν θέλω μέσα κανέναν. Μην με παρεξηγείτε, τους θέλω όλους όσους αγαπώ και νοιάζομαι κοντά μου, αλλά αυτή η διαδρομή έχει χαραχθεί μονάχα για μένα. Όπως κι εγώ δεν βαδίζω μέσα στο δικό τους μονοπάτι, αλλά παράλληλα.

Too late for second-guessing

Too late to go back to sleep

It's time to trust my instincts

Close my eyes and leap!

Σκέφτομαι τον φόβο που με κατέκλυσε πέρσι τον Ιανουάριο, όταν άλλαξε ο κανονισμός και βρέθηκα ξαφνικά στα βαθιά έχοντας μονάχα ένα -και κάτι- μήνα να κατορθώσω το ακατόρθωτο. Και ναι, ίσως να μην τα κατάφερα να περάσω, κατάφερα όμως να πάω να δώσω με αξιοπρέπεια. Αυτό σκέφτομαι όταν αγχώνομαι ή όταν με κουράζει όλο αυτό. Την τεράστια πορεία από το σημείο που ξεκίνησα πέρσι μέχρι το σημείο που βρίσκομαι τώρα. Έτσι, συνεχίζω την προσπάθεια, ακολουθώ τα ένστικτα, μα πάνω απ' όλα τα ΌΝΕΙΡΑ μου και ορμώ στον αγώνα δυναμικά. Και θα συνεχίσω για όσες ακόμη φορές χρειαστεί -μέχρι να επιτύχω τον στόχο μου ή απλώς να αλλάξω σχέδια.

It's time to try

Defying gravity

I think I'll try

Defying gravity

And you can't pull me down!

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί το κάνω αυτό, γιατί μπαίνω σ' αυτή τη διαδικασία και γιατί επιμένω τόσο. Δεν μπορώ να βρω κάποια δικαιολογία που να ικανοποιεί τη δική τους λογική. Πώς εξηγείς κάτι τόσο αφηρημένο; Άλλοι νομίζουν ότι έχουν τις απαντήσεις. Πιο έξω δε θα μπορούσαν να έχουν πέσει. Επέλεξαν στη λογική τους όλους τους λάθος λόγους, που ουδεμία σχέση έχουν τη δική μου αλήθεια.

Κάποιοι δεν έχουν καταλάβει ακόμη ότι το κάνω για ΜΕΝΑ.

I'm through accepting limits

'cause someone says they're so

Some things I cannot change

But till I try, I'll never know!

Όπως είδατε, επέλεξα να συνοδεύσω την ανάρτηση μου με στίχους ενός από τα αγαπημένα μου τραγούδια, του Defying Gravity από το musical Wicked -το πράσινο χρώμα συμβολίζει την επιδερμίδα και -κυρίως- την διαφορετικότητα της πολυαγαπημένης Elphaba, πρωταγωνίστριας του musical. Επέλεξα να συνδυάσω την προσπάθεια μου με αυτό λόγω του νοήματος των στίχων. Επειδή μου θυμίζει αρκετά εμένα (σε πολλά θέματα) και το γεγονός ότι αποφάσισα να αψηφήσω κι εγώ τη βαρύτητα, κυνηγώντας το αδύνατο (που στο χέρι μου είναι να γίνει δυνατόν). Επειδή με αυτό συνοδεύω το διάβασμά μου.

As someone told me lately:

"Everyone deserves the chance to fly!

Αυτό το τραγούδι μου υπενθυμίζει γιατί τα κάνω όλα αυτά...

Όφις politics

Όφις politics

Μου βρήκε δουλειά και έπειτα με απέλυσε χωρίς αιτία. 

Όχι κάποιος σκληρός εργοδότης, αλλά η κολλητή μου. 

Από τη Δέσποινα, όπως τα διηγήθηκε στη Μαρία Πετρίδη

Με τη Φλώρα ήμασταν φίλες από το δημοτικό και παρόλο που ήμασταν διαφορετικές προσωπικότητες –εκείνη ήταν κοινωνική, δυναμική, οργανωτική, ενώ εγώ πιο εσωστρεφής και λιγομίλητη– ήμασταν αχώριστες για χρόνια, χειμώνα και καλοκαίρι, στα καλά και στα δύσκολα. Στην παρέα οι φίλοι μας τη φώναζαν «λοχία» λόγω του αυταρχικού της χαρακτήρα, αλλά εμένα αυτή η αυταρχικότητα δεν με ενοχλούσε. Την έβλεπα ως μια μορφή προστατευτικότητας απέναντί μου. Μέχρι που ξεκινήσαμε να δουλεύουμε μαζί και η αίσθηση αυτή άρχισε να αλλάζει.

Σε δουλειά να βρισκόμαστε

Όταν ήμασταν στο τέταρτο έτος των σπουδών μας, η Φλώρα ξεκίνησε να δουλεύει σε μια μεγάλη εταιρεία και ήταν ενθουσιασμένη. Λίγους μήνες αργότερα μου είπε ότι στην εταιρεία της έψαχναν για web designer μερικής απασχόλησης και μου πρότεινε να στείλω βιογραφικό. «Θα τους μιλήσω κι εγώ. Θα είναι τέλειο να δουλεύουμε μαζί!» μου είπε με ενθουσιασμό κι εγώ αμέσως ακολούθησα τη συμβουλή της.

Δύο εβδομάδες μετά με ξεναγούσε όλο καμάρι στα γραφεία. Δεν ήμασταν στο ίδιο τμήμα, αλλά είχαμε άμεση συνεργασία και τον πρώτο καιρό ήταν ο φύλακας άγγελός μου. Ήξερε ότι όταν βρίσκομαι σε καινούριο περιβάλλον αγχώνομαι, οπότε μου εξηγούσε τα πάντα και φρόντιζε να μη μου ξεφύγει κανένα λάθος. Κάποις άλλος μπορεί να το θεωρούσε παρεμβατικό, αλλά εγώ το έβλεπα ως ένδειξη αγάπης και φροντίδας.

Εργασία και χαρά

Σύντομα οι ικανότητές μου εκτιμήθηκαν, απέκτησα καλή σχέση με τους συναδέλφους μου και ένιωθα αρκετά πιο κοινωνική και δυναμική. Πριν κλείσω χρόνο στην εταιρεία, τα τμήματά μας ενοποιήθηκαν. Εγώ ξεκίνησα να δουλεύω full time και η Φλώρα έγινε project manager. Λίγες εβδομάδες αργότερα όμως τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν δυσάρεστη τροπή.

Με μεγάλη στενοχώρια διαπίστωσα ότι η Φλώρα ως προϊσταμένη δεν ήταν απλώς ο λοχίας της παρέας, αλλά ένας δικτάτορας. Φώναζε σε όποιον έκανε λάθος, όταν κάτι δεν της άρεσε μιλούσε απότομα και ειρωνικά και αρνιόταν να ακούσει οποιαδήποτε άποψη ήταν αντίθετη με τη δική της. Από τις εκρήξεις αυτές δεν γλίτωνα ούτε εγώ. Για την ακρίβεια, ήμουν εκείνη που άκουγε τα περισσότερα, χωρίς συνήθως να υπάρχει ουσιαστικός λόγος, όπως με διαβεβαίωναν και όσοι παρακολουθούσαν τις απίστευτες σκηνές μεταξύ μας.

Το πρώτο διάστημα σκεφτόμουν ότι ήταν το άγχος της ευθύνης, αλλά όταν προσπάθησα να της μιλήσω για τη στάση της, εκείνη έκοψε τη συζήτηση με ένα «Εδώ δεν είμαστε στο σχολείο».

Friends connection lost

Όσο εκείνη συνέχιζε να διοικεί με τον αυταρχικό της τρόπο το τμήμα κι εγώ να αντιτίθεμαι στην τακτική της, άρχισε να επηρεάζεται αρνητικά και η σχέση μας εκτός δουλειάς. Στις εξόδους μας άρχισε ξαφνικά να σχολιάζει αρνητικά το ντύσιμο, τα μαλλιά μου, ακόμα και τι ποτό έπινα, ενώ όταν η κουβέντα πήγαινε στη δουλειά αντιμετώπιζε με σαρκασμό οτιδήποτε σχολίαζα, φροντίζοντας να επισημαίνει με υπόγειους τρόπους ότι χάρη σ’ εκείνη δεν τα είχα θαλασσώσει από την πρώτη μέρα.

Το συζήτησα με μια κοινή μας φίλη, η οποία υπέθεσε ότι ίσως στη Φλώρα δεν άρεσε το γεγονός ότι δεν την είχα ανάγκη πια για να τα καταφέρω, όπως συνέβαινε όταν ήμασταν μικρά παιδιά. «Νομίζω ότι σε βλέπει ανταγωνιστικά, κι αυτό δεν είναι καλό» κατέληξε. Η Φλώρα ήταν πράγματι πάντα ανταγωνιστική, όμως μου φάνηκε απίθανο να νιώθει έτσι για εμένα. Όταν λίγες μέρες αργότερα την παρακολούθησα άναυδη να παρουσιάζει μια δική μου ιδέα για δική της, θυμήθηκα τα λόγια της φίλης μας και αποφάσισα να αντιδράσω.

Όταν της ζήτησα εξηγήσεις, υποκρίθηκε πως δεν θυμόταν καν ότι της είχα προτείνει λίγες μέρες πριν μια «παρόμοια ιδέα». Όταν επέμεινα μην μπορώντας να πιστέψω ότι η παιδική μου φίλη μού έλεγε ψέματα κοιτάζοντάς με στα μάτια, μου είπε ότι, αν ήθελα να μιλήσουμε λίγο σοβαρά, έπρεπε να καταλάβω ότι σε εκείνη όφειλα το γεγονός ότι είχα δουλειά και καλά θα έκανα να τη σέβομαι περισσότερο.

Ψυχρός πόλεμος

Οι επόμενες τρεις εβδομάδες ήταν εφιαλτικές. Η κολλητή μου φίλη μού φόρτωνε λάθη άλλων, μου ανέθετε όλες τις ασήμαντες δουλειές και μου άλλαζε συνεχώς τα deadlines. Εν ολίγοις, ο λοχίας μού έκανε καψόνια. Είχα φτάσει στο όριά μου, κι έτσι αποφάσισα να της μιλήσω σε μια προσπάθεια να σώσω τόσο τη φιλία μας όσο και την ψυχολογική μου ισορροπία.

Πήγα στο γραφείο της και της είπα ανοιχτά όλα όσα σκεφτόμουν για τη συμπεριφορά της απέναντί μου και πόσο επικίνδυνη θεωρούσα την τροχιά που είχαν πάρει τα πράγματα. Με άκουσε χωρίς να με διακόψει, γεγονός που το θεώρησα καλό σημάδι. Όταν όμως ολοκλήρωσα, με κοίταξε στα μάτια και εκείνο το κλάσμα του δευτερολέπτου κατάλαβα ότι η σιωπή της πριν κάθε άλλο παρά καλό σημάδι ήταν. 

Η Φλώρα χαμογέλασε και μου είπε ότι είχα τρελαθεί τελείως, αφού ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο τον οποίο θα έβλεπε ανταγωνιστικά. Και ότι, προφανώς, το πρόβλημα με τον ανταγωνισμό και τη ζήλια το είχα εγώ και καλά θα έκανα να το κοιτάξω. Το αποκορύφωμα ήταν η φράση της «Μη με προκαλείς», που μου πέταξε πριν πάρει την τσάντα της και φύγει χτυπώντας πίσω της την πόρτα.

Φίλη-φίδι

Την επόμενη μέρα δεν μού μίλησε μέχρι το απόγευμα. Λίγο πριν σχολάσω με φώναξε στο γραφείο της και μου είπε, χωρίς να με κοιτάζει, ότι από τη διεύθυνση της είχαν ζητήσει να κάνει περικοπές και ότι δεν μπορούσε πια να «δικαιολογεί το μισθό ανθρώπων που δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους». Επομένως, έπρεπε να μαζέψω τα πράγματά μου και να φύγω άμεσα.

Έμεινα να την κοιτάζω άναυδη. Ήξερα ότι η επιχείρηση πήγαινε καλά, ότι σύντομα θα αναλαμβάναμε και νέα πρότζεκτ και ότι υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να γίνουν νέες προσλήψεις. Όσο για την απόδοσή μου στη δουλειά, απ’ όσο ήξερα δεν υπήρχαν παράπονα.

Σε μια τελευταία προσπάθεια επικοινωνίας την παρακάλεσα να μου απαντήσει ειλικρινά αν με έδιωχνε επειδή είχα διαφωνήσει μαζί της ή για κάποιον άλλο λόγο, που δεν είχα φανταστεί. Με κοίταξε δήθεν σοκαρισμένη και μου είπε ότι δεν θα έμπαινε καν στον κόπο να απαντήσει σε μια τέτοια ερώτηση. 

Πήγα στις τουαλέτες και άρχισα να κλαίω. Πώς ήταν δυνατόν η παιδική μου φίλη να έχει γίνει εχθρός μου; Πώς είχε μεταμορφωθεί ξαφνικά σε ένα πρόσωπο που δεν αναγνώριζα; Σκέφτηκα να ξαναπάω στο γραφείο της και να αρχίσω να της φωνάζω μπροστά σε όλους, να τη βρίσω, να πάω να μιλήσω στο διευθυντή. Δεν έκανα τίποτα. Έφυγα χωρίς να χαιρετήσω κανέναν.

This is it

Ένιωθα για εβδομάδες απίστευτη οργή και το γεγονός ότι οι κοινοί μας φίλοι πήραν το μέρος μου δεν με βοηθούσε να ηρεμήσω. Το ότι θα μπορούσα να μην είχα καταλάβει ποτέ σε ποιο σημείο ήταν ικανή να φτάσει η παιδική μου φίλη αν η ζωή δεν το έφερνε να δουλεύουμε μαζί με εξόργιζε. Σκεφτόμουν τα πιο παρανοϊκά σχέδια εκδίκησης, αλλά φυσικά δεν υλοποίησα κανένα από όλ’ αυτά. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως ό,τι κι αν έκανα για να την εκδικηθώ, η πικρία μέσα μου δεν θα έσβηνε, θα μεγάλωνε. Και οπωσδήποτε δεν μπορούσα να επιτρέψω στον εαυτό μου να αλλάξει γνώμη για την έννοια της φιλίας, όπως την είχα πάντα στο μυαλό μου. 

Σήμερα έχω αφήσει πίσω μου αυτή την ιστορία. Το χρωστάω στους υπόλοιπους φίλους μου. Ό,τι κι αν έγινε, όσο μεγάλη κι αν ήταν αυτή η απώλεια, επιλέγω συνειδητά να συνεχίσω να αγαπάω και να εμπιστεύομαι ανεπιφύλακτα τους αγαπημένους μου. Είτε τους γνωρίζω μία πενταετία είτε είκοσι ολόκληρα χρόνια.

Πηγή: Cosmopolitan

@ WORK no more..

EDITORIAL

Χθες ήταν η τελευταία μου μέρα στη δουλειά. Η high season τελειώνει αύριο, μαζί της βαδίζει και το καλοκαίρι στο τέλος του -ένα καλοκαίρι που εγώ δεν κατάλαβα καν φέτος. Μπορεί να κουράστηκα, μπορεί να εκνευρίστηκα(ουκ ολίγες φορές), μπορεί να γκρίνιαξα, μπορεί να χρειάζομαι ξεκούραση, αλλά ήδη μου λείπει. Ήταν κάτι πολύ όμορφο, όσο κράτησε. 

Το "καλό χειμώνα" ακούγεται περίεργο όταν λέγεται τόσο νωρίς, αλλά έτσι είναι οι εποχιακές δουλειές. Κάποιοι αποχωρούν τώρα, άλλοι τέλη Σεπτέμβρη, όλοι όμως έχουμε αποχαιρετίσει το καλοκαίρι ήδη από τις αρχές αυτής της βδομάδας.

Επιστροφή στους παλιούς ρυθμούς, λοιπόν, και -κυρίως- επιστροφή σιγά-σιγά στη μπλογκόσφαιρα. Σας έχω πει πολλές φορές μέσα από editorial πόσο μου λείψατε και τώρα το λέω και άλλη μια φορά. Το ιστολόγιο μου -μαζί με εκείνα που παρακολουθώ- είναι ο μικρόκοσμος μου. Ζω και αναπνέω μέσα από τις λέξεις που διαβάζω και γράφω.

Καλώς σας βρήκα, λοιπόν, και από σήμερα θα αρχίσουμε να τα λέμε πιο συχνά(ελπίζω!). 

Καλή σας μέρα!

How I feel today

Σας γράφω σήμερα απ' τη δουλειά. 

Δυο λέξεις μονάχα, για να σας πω μια εγκάρδια καλησπέρα κι ότι μου λείψατε. 

Αλλά και πόσο πολύ βαριέμαι σήμερα...

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ...

Σίγουρα φέτος το καλοκαίρι η δουλειά και η κούραση δεν ήταν καθόλου ευνοϊκές για τις "ιστολογικές" μου αναζητήσεις στη μπλογκο-σφαιρα.. Είμαι, ωστόσο, πάντα εδώ -έστω και ασυνεπής. Το γράψιμο στο μπλογκ μου φαντάζει σαν ένα τεράστιο κομμάτι που λείπει από την καθημερινότητα μου. Είχα συνηθίσει να αφιερώνω κάθε μέρα χρόνο σε αυτό το τόσο αγαπημένο μου εγχείρημα...

Όλη η κούραση, όμως, και το καλοκαίρι που δεν έζησα -μαζί με το αυριανό μεσημέρι του Δεκαπενταύγουστου που θα δουλεύω- άξιζαν για μέντα τα πάντα. Σε λίγες εβδομάδες αυτή η εμπειρία τελειώνει -μαζί με την καλοκαιρινή σεζόν- αφήνοντας μου ήδη μια γλυκόπικρη αίσθηση. Τολμώ να πω ότι το απόλαυσα. Ότι θα μου λείψει αυτή η καθημερινότητα. Ότι θα μου λείψουν ακόμη και οι στιγμές εκνευρισμού(δεν ήταν και λίγες!).

Αυτά προς το παρόν. Θα γράψω απόψε ό,τι προλάβω και όσο πιο σύντομα μπορώ θα επιστρέψω πάλι.

Hasta la vista, babies!

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ...

...κι είναι σαν να μην έφυγα ποτέ!!!

Δύσκολο καλοκαίρι.. 

Έλλειψη χρόνου, κούραση, μέρες περνούν χωρίς να το καταλάβεις. Ούτε ένα μπάνιο στη θάλασσα έχω κάνει ακόμη. Κι ας δουλεύω δίπλα στη θάλασσα. Ένα μήνα απουσίασα απ' τη μπλογκόσφαιρα... Κάθε βράδυ έλεγα θα μπω και κάθε βράδυ κατέληγα να μην έχω όρεξη ούτε το λαπτοπ. Σήμερα, όμως, πήρα τη μεγάλη απόφαση. Υποσχέθηκα στην ξαδέρφη μου ότι θα μπω να ακούσω την τελευταία τους εκπομπή (είναι φοιτήτρια δημοσιογραφίας και η εκπομπές της ομάδας της είναι στα πλαίσια ενός σεμιναρίου ραδιοφώνου). Αποφάσισα η εκπομπή να είναι η αφορμή για τη μεγάλη μου επιστροφή. Κι όταν λέω μεγάλη το εννοώ. Γιατί παρόλο που δεν είχα χρόνο για το ιστολόγιο μου, κάπου, κάπως πάντα έβρισκα χρόνο για γράψιμο. Κι αν δεν έγραφα καθόλου θα ήταν ένα μεγάλο ψέμα για τον εαυτό μου. Γιατί δεν θα ήμουν εγώ αν απείχα από το γράψιμο, έστω και μια μέρα. Περισσότερες αναρτήσεις ακολουθούν και αργότερα σε αυτό μα και στο άλλο μου ιστολόγιο...

Μπορείτε να ακούσετε την σημερινή -τελευταία- εκπομπή της ομάδας της ξαδέρφης μου εδώ.

Lost in space...

EDITORIAL

Χάθηκα, το ξέρω, αλλά τώρα που ξεκίνησα τη δουλειά δεν έχω βρει ακόμη τους ρυθμούς μου..

Πολλά φιλιά!

Things are looking up...

EDITORIAL

Με χαρά και υπερηφάνεια σας ανακοινώνω πως κατά ενενήντα εννέα τοις εκατό θα έχω δουλειά το καλοκαίρι! Σήμερα είχα μια ελπιδοφόρα πρώτη συνάντηση και τα πράγματα φαίνονται πολύ καλά.. Θα σας ενημερώσω σύντομα για περαιτέρω εξελίξεις... Blog party tonight!

I'm in Hell..!

UPDATE

Δεν είναι αγάπη, δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε, είναι σου λέω πανικός,

ένας μικρός Τιτανικός...

...και θα 'ναι θαύμα αν σωθούμε!

Αφήστε με να κλάψω πάνω απ' το Φορολογικό Δίκαιο αγκαλιά με τα πατατάκια μου!

ᶠᶸᶜᵏᵧₒᵤ ♥

EDITORIAL

Τα 5 στάδια διαβάσματος:

1)        Άρνηση        

2)        Θυμός         

3)   Διαπραγμάτευση

4)      Κατάθλιψη     

5)        Καφές         

Εμπορευματοποίηση της διανόησης

EDITORIAL

Πρόσφατα μια φίλη με ρώτησε αν σκέφτηκα να προσθέσω διαφημίσεις στο μπλογκ μου, ώστε να αποκομίσω ένα μικρό κέρδος από αυτό. Η απάντηση μου ήταν σαφώς κατηγορηματική καθώς δεν πρόκειται απλά για μια απασχόληση να περνάει η ώρα μου. Το ιστολόγιο μου είναι ο παράδεισος μου, κάτι που έχω φτιάξει καταρχήν για μένα. Το ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο, το ησυχαστήριο μου. Οπότε σε καμία περίπτωση δε θα δεχόμουν να γεμίσει με εκνευριστικές διαφημίσεις που δεν σ' αφήνουν σε ησυχία και που πολύ συχνά καμία σχέση δεν έχουν με τις ιδέες και πεποιθήσεις του μπλόγκερ. Για τον απλούστατο λόγο ότι εδώ μέσα μπαίνω για να χαλαρώσω, όχι να εκνευριστώ επειδή θα πρέπει να αντιμετωπίζω κάθε τρεις και λίγο όλα αυτά τα ανεπιθύμητα παράθυρα. Φυσικά, ωστόσο, με έβαλε σε σκέψεις.. Για τα πάντα. Αφενός, ότι με την οικονομική κρίση και την ανεργία, αν έπαιρνα αυτή την απόφαση, θα ήταν μια εύκολη λύση για να ασχολούμαι "επαγγελματικά" με κάτι. Αφετέρου, ότι ακόμη κι αν επέλεγα να υποβάλλω τους πολυαγαπημένους αναγνώστες μου σε αυτή την ταλαιπωρία, πώς θα ήμουν σίγουρη ότι θα συνέχιζαν να επισκέπτονται τη σελίδα μου; Θα ήταν άδεια χωρίς την αγάπη και τα σχόλια σας. Βέβαια, αφού αρνούμαι να προβώ σε αυτή την πράξη, δεν υπάρχει νόημα να τα σκέφτομαι αυτά. Αλλά κράτησα το καλύτερο για το τέλος. Την πιο πολύπλοκη σκέψη. Μια απορία ουσιαστικά.. Βλέπετε μπορώ να καταλάβω την εμπορευματοποίηση μιας σελίδας που όσο να 'ναι έχει ένα κόστος συντήρησης(πχ επίσημα fan pages και σελίδες με online ταινίες) αλλά σε ένα ιστολόγιο στο οποίο το μόνο που αφιερώνεις είναι ο χρόνος και το μεράκι σου, με τι κριτήρια προχωράς στην εμπορευματοποίηση του; Γιατί άραγε να ευτελίζεις το προσωπικό σου δημιούργημα; That's what I was thinking about people..

Γλωσσοδέτες

Λύνεται η γλώσσα τους μα και το γέλιο τους!

.

Δεν το γνωρίζουν πολλοί, αλλά οι γλωσσοδέτες χρησιμοποιούνται συχνά από παιδαγωγούς ως είδος προφορικού λόγου για να βοηθήσει τα παιδιά να κατακτήσουν την προφορική επάρκεια στη γλώσσα, να εξασκήσουν τη μνήμη τους, να καταλάβουν το μέτρο και τον ρυθμό και να βελτιώσουν την άρθρωση τους. Εκτός αυτού, μπορεί να το εκλάβουν σαν παιχνίδι ενώ στην ουσία πρόκειται για σημαντική άσκηση και μέσο διδασκαλίας κατ' επέκτασιν. Δεν είναι τυχαίο ότι και στη δική μου πρακτική κάποιες ομάδες δίδαξαν γλωσσοδέτες. Στον κλάδο της παιδαγωγικής εντοπίζουμε τη θεωρία της πολλαπλής νοημοσύνης, σύμφωνα με την οποία ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του τρόπο να μαθαίνει νέα πράγματα. Με άλλα λόγια έχει περισσότερο αναπτυγμένη μια πλευρά της νοημοσύνης του από μία άλλη. Έτσι, καταλαβαίνουμε για ποιο λόγο κάποιος είναι καλός για παράδειγμα στους γλωσσοδέτες(μια που έπιασα αυτό το θέμα τώρα) ενώ κάποιος άλλος δεν είναι. Η θεωρία αυτή ξεχωρίζει 8 κατηγορίες: τη γλωσσική, τη λογικομαθηματική, τη χωρική, την κιναισθητική, τη μουσική, την ενδοπροσωπική, τη διαπροσωπική και τη νατουραλιστική. Η ικανότητα ευκολότερης απομνημόνευσης γλωσσοδετών ανήκει στην πρώτη κατηγορία, τη γλωσσική. Δε θα επεκταθώ περισσότερο, απλά θα αναφέρω ότι ως προς τους γλωσσοδέτες πολύ πιθανό είναι να υπάρχει και μία ακόμη εξήγηση, η οποία αναφέρεται στο λόγο που μπορούμε να αρθρώσουμε κάποιους γλωσσοδέτες αλλά δε μπορούμε να αρθρώσουμε άλλους. Η εξήγηση αυτή απ' ότι έχω καταλάβει εντοπίζεται στην ανατομία, ωστόσο ο κλάδος αυτός εντελώς εκτός του αντικειμένου μου οπότε δε θα το αναλύσω περαιτέρω(μόνο θα σημειώσω κάτι τελευταίο που μάλλον έχει μια μικρή σχέση με αυτό, ότι δηλαδή, σύμφωνα με τον κλάδο της γλωσσολογίας που ασχολείται με την ιστορία και τη γεωγραφική τοποθέτηση των ομιλητών, ότι ο τρόπος εκφοράς της γλώσσας έχει μεγάλη σχέση με τη θερμοκρασία του τόπου στην οποία κατοικούν οι ομιλητές της πχ τα ρωσικά έχουν πολλά σύμφωνα κι ελάχιστα φωνήεντα στην προφορά έτσι ώστε να μη χρειάζεται να ανοίγουν πολύ το στόμα και να κρυώνουν. Αντίστοιχα τα αραβικά έχουν πολλά φωνήεντα επειδή ακριβώς χρειάζονται τον επιπλέον αέρα που παίρνουν καθώς μιλούν. Άρα υποθέτω κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την ανατομία τους, που επηρεάζει τον τρόπο εκφοράς της γλώσσας).

Μπορείτε, λοιπόν, να καταλάβετε τη χαρά μου -και τους λόγους που έσπευσα να το αναδημοσιεύσω- όταν συνάντησα διαδικτυακά και εντελώς τυχαία την παρακάτω ανάρτηση.

Ας μάθουμε γλωσσοδέτες σε παιδιά από μικρή ηλικία. Είναι δημιουργικό (τα βοηθάει στην άρθρωση), νιώθουν υπερήφανα όταν τα καταφέρνουν και γελάνε πολύ μεταξύ τους και μαζί μου!

• Άσπρη πέτρα ξέξασπρη κι απ' τον ήλιο ξεξασπρότερη.
• Κοράλι ψιλοκόραλο και ψιλοκοραλάκι.
• Μια πάπια, μα ποια πάπια; Μια πάπια με παπιά.
• Μια τίγρη με τρία τιγράκια.
• Ο παπάς ο παχύς, έφαγε παχιά φακή. Γιατί παπά παχύ έφαγες παχιά φακή;
• Το ξίδι του Ξέρξη ξίδιασε.
• Της καρέκλας το ποδάρι, ξεκαρεκλοποδαρώθηκε ποιος το ξεκαρεκλοποδιάριασε ο ξεκαρεκλοποδαράς.
• Ο τζίτζιρας ο μίτζιρας ο τζιτζιμιτζιχότζιρας, ανέβηκε στη τζιτζιριά στη μιτζιριά στη τζιτζιμιτζιχοτζιριά, να κόψει τζίτζιρα μίτζιρα τζιτζιμιτζιχότζιρα.
• Νερό, λινάρι, νερολίναρο, νεροκαθαρολίναρο.
• Καλημέρα καμηλάρη, καμηλάρη καλημέρα.
• Η συκιά μας η διπλή, η διπλογυριστή, κάνει τα σύκα τα διπλά, τα διπλογυρι-γυριστά. Πάει ο σκύλος ο διπλός, ο διπλογυρι-γυριστός, να φάει τα σύκα τα διπλά, τα διπλογυρι-γυριστά.
• Βαρέλι νεροβάρελο, ποιος σε νεροβαρελόδενε;- Του νεροβαρελοδέτη ο γιος.
• Εκκλησούλα μολυβδοκολοπελεκητή, ποιος σε μολυβδοκολοπελεκητούσε; Ο γιος του μολυβδοκολοπελεκητή.
• Ο γιος του Ρουμπή, του Κουμπή, του ρουμποκομπολογή, βγήκε να ρουμπέψει, να κουμπέψει, να ρουμποκομπολογέψει, και τον πιάσαν οι ρουμπήδες, οι κουμπήδες, οι ρουμποκομπολογήδες.
• Κάστανα βραστά σκαστά με τη βραστή σκαστή κουτάλα.
• Πίτα σπανακόπιτα σπανακολαδοφραγκοσυκοπαντζαροκολοκυθόπιτα.
• Σιδηροδρομικός σταθμός του Σιδηροκάστρου.

Θέλετε να μάθετε περισσότερους γλωσσοδέτες;
Δείτε στο el.wikiquote.org/γλωσσοδέτες

ΠΗΓΗ: Γλωσσοδέτες για να μαθαίνουν τα μικρά μας και να εξασκούμαστε εμείς

Reality sucks...big time!

EDITORIAL

"We all get at least one wish a year over the candles on our birthday. Some of us throw in more—on eyelashes, fountains, lucky stars, and every now and then, one of those wishes come true. So what then? Is it as good as we’d hoped? Do we bask in the warm glow of our happiness? Or, do we just notice we’ve got a long list of other wishes waiting to be wished? We don’t wish for the easy stuff. We wish for big things. Things that are ambitious, out of reach. We wish because we need help and we’re scared and we know we may be asking too much. We still wish; though, because sometimes they come true." - Meredith Grey

Δεν είναι λίγες οι φορές που ενώ πιστεύεις ότι έχεις βάλει σε μια τάξη τη ζωή σου την επόμενη στιγμή γίνεται κάτι και ζεις πάλι απ' την αρχή το απόλυτο χάος! Βάζεις ένα στόχο και εύχεσαι ολόψυχα να βγει αληθινός. Προετοιμάζεσαι, κάνεις ένα πλάνο στο μυαλό σου. Τι θα κάνεις και πότε. Ζυγίσεις τα εφόδια που ήδη έχεις και τα εμπόδια που θα μπουν στο δρόμο σου. Και περιμένεις... Περιμένεις υπομονετικά την κατάλληλη στιγμή. Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.. ή μήπως όχι; Και τι γίνεται όταν η ζωή σου πετάει απρόσμενα εμπόδια στο δρόμο σου; Τα παρατάς ή πεισμώνεις και προσπαθείς ακόμη περισσότερο; Πιστεύω πως πεισμώνεις και τότε εύχεσαι ακόμη εντονότερα να τα καταφέρεις. Γιατί -ποτέ δεν ξέρεις- καμιά φορά εκείνες οι ευχές ακούγονται και γίνονται μικρά θαύματα. Κι ίσως -γιατί όχι;- περισσότερη ατυχία στην αρχή να σημαίνει μεγαλύτερη τύχη στο τέλος. 

Η δική μου ιστορία ξεκίνησε πριν 10 περίπου χρόνια, όταν στην ερώτηση "τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις" απάντησα δικηγόρος. Τώρα που το σκέφτομαι η σχολή μου άρεσε περισσότερο κι απ' το επάγγελμα. Τι να ήταν άραγε αυτό που με έκανε να καταλήξω σε αυτήν την απόφαση, δεν ξέρω. Δεν έχω ούτε ένα συγγενή που να σχετίζεται με τη Νομική. Αλλά κατάφερε να αιχμαλωτίσει τα όνειρα μου. Κι ύστερα... Ήρθαν οι Πανελλαδικές και τα κατέστρεψαν όλα. Μαθητές του 19(σαν κι εμένα, τρομάρα μου) και να βγάζουν με το ζόρι 15.000 μόρια επειδή είχαμε την ατυχία να πάρουμε την πιο υποκειμενική κατεύθυνση ή επειδή από το άγχος μας κάναμε χαζά λάθη σε πράγματα που ξέραμε. Και κάπου εκεί πολλοί από εμάς αποχαιρετίσαμε τα παιδικά μας όνειρα και συστηθήκαμε με τη νέα μας ζωή. Τότε ήταν που αποφάσισα να κάνω μια παράκαμψη και να εκμεταλλευτώ το μικρό παραθυράκι που υπήρχε. Τις κατατακτήριες. Στη Νομική Θράκης η κατάταξη έμαθα πως γινόταν με βαθμό πτυχίου. Έτσι κι εγώ 4 χρόνια έβαλα τα δυνατά μου για αποφοιτήσω με τον καλύτερο δυνατό βαθμό πτυχίου. Και τα κατάφερα. Στις 8 Νοεμβρίου 2013 αποφοίτησα στα τέσσερα χρόνια ακριβώς με βαθμό πτυχίου 8,2 από μια σχολή που δεν τη λες και εύκολη. Ήμουν ένα βήμα πιο κοντά. Μόνο μια αίτηση -και λίγη τύχη ενδεχομένως- με χώριζαν από τον παλιό μου στόχο. Έτσι κι εγώ το πρωί της 11ης Νοεμβρίου 2013, ημέρα Δευτέρα, πήρα το πτυχίο μου κι έκανα την αίτηση που περίμενα 4 χρόνια. Και μετά -ω τι πρωτότυπο!- περίμενα ξανά. Το είχα κάνει στο παρελθόν λίγος ακόμη καιρός δε μου φαινόταν υπερβολικός. Πέρασαν μέρες, βδομάδες, 2 μήνες ώσπου βγήκε η ανακοίνωση που με έριξε από το συννεφάκι μου. Όχι, δεν απορρίφθηκε η αίτηση μου -ευτυχώς! 

Μα τελευταία στιγμή αποφασίστηκε η κατάταξη να γίνει φέτος με εξετάσεις. Είχα μόλις ένα μήνα για να βρω βιβλία και να βγάλω την ύλη. Και το σημαντικότερο.. Να αποφασίσω τι θα κάνω. Αν είμαι διατεθειμένη να τα δώσω όλα μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα με πολύ μεγάλη πιθανότητα να τα χάσω όλα. Μετά την πρώτη οργή και τις κρίσεις άρνησης που πέρασα, άρχισε να πρυτανεύει -δειλά- η λογική. Έτσι έδωσα στον εαυτό μου ένα χρονικό όριο να διαλέξει. Αποφάσισα τελικά να διαβάσω και να εξεταστώ. Αποφάσισα να το πάω μέχρι τέλους. Ξέρω τον εαυτό μου.. Όταν θέλω κάτι πολύ, δεν είμαι φυγόπονη. Το ερώτημα όμως είναι "το θέλω αρκετά;". Η έφηβη που άφησα πίσω μου φωνάζει ναι με όλες της τις δυνάμεις. Εγώ; Ειλικρινά, δεν ξέρω.. Κάποτε, ναι, το ήθελα, πέθαινα γι' αυτό μπορώ να πω. Ακόμη το θέλω. Μπορεί να είναι μόνο ένα απωθημένο. Πολύ πιθανόν να έχω κουραστεί από τους γρήγορους ρυθμούς της ζωής μου. Θυμάμαι όμως τη χαρά μου εκείνη τη μέρα πάνω στη Νομική. Δεν έκανα τίποτα, ήπια όλο κι όλο έναν καφέ, κι ωστόσο ένιωθα ανάλαφρη μετά από εκείνο το πρωινό. Σαν να είχα εισπνεύσει νέο αέρα, διαφορετικό. Έναν αέρα αλλαγής. Ίσως ακόμη και να βρίσκομαι σε άρνηση λόγω του φόβου της αποτυχίας. Δεν είναι τυχαίο ότι η πρώτη μου αντίδραση ήταν οργή και άρνηση. Κανένας δε μπορεί να δεχθεί την αποτυχία σε κάτι που θέλησε πολύ.. Θα δείξει. Σύντομα ή μετά από χρόνια. Μπορεί κάποια στιγμή στο μέλλον. να χρειαστεί να κάνω μια νέα επιλογή που θα καθορίζει αν και κατά πόσο το ήθελα. Το μόνο που γνωρίζω στα σίγουρα είναι πως θα το μετανιώσω αν δεν το προσπαθήσω. Και θα το μετανιώσω πικρά. Και θα βάλω τα δυνατά μου να τα καταφέρω. Κι ας εύχομαι να ήταν πιο εύκολα τα πράγματα. 

Σίγουρα αν δεν κοπιάσεις, δε θα ευχαριστηθείς το ίδιο την επίτευξη του στόχου σου.. Από την άλλη, όμως, και τι δε θα 'δινα κάποιες στιγμές για να μπω στο Harvard όπως η αγαπημένη Elle Woods στην ταινία Legally Blonde. Να ήταν το διάβασμα τόσο εύκολο όσο φαίνεται στις ταινίες!

Εκεί που ήταν μια ανέμελη (και λίγο αφελής) ξανθιά που νόμιζε ότι το "Habeas Corpus" ήταν πολυτελές εστιατόριο -το δίχως άλλο!- έβαλε στόχο και βρέθηκε στη νομική σχολή του Harvard(ίσως υπερβολικά εύκολα θα πρόσθετα εγώ) για να κατακτήσει ξανά τον αγαπημένο της -που την είχε παρατήσει καθώς η γλυκούλα Elle είχε IQ ραδικιού. Όπως είναι φυσικό, το Harvard δεν τη δέχεται εύκολα κι αυτό γιατί όχι μόνο η ηρωίδα είναι πολύ διαφορετική από τα δικηγορικά στερεότυπα που όλοι γνωρίζουμε μα επίσης επειδή κρατάει πάντα μέσα της εκείνο το ξανθό κορίτσι που η νούμερο 1 απασχόληση της είναι η μόδα και η αδελφότητα ξανθών(ως επί το πλείστον) κοριτσιών της οποίας ήταν πρόεδρος. Σ' εκείνο το σημείο πρέπει να πάρει απόφαση να κάνει μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή της, διαλέγοντας ένα απ' τα δύο κορίτσια: τη δικηγόρο ή την ξανθιά. Φυσικά λογαριάζουν όλοι χωρίς τον ξενοδόχο γιατί η Elle αποδεικνύει πως αυτά τα δύο κορίτσια μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά, γιατί πολύ απλά εκεί ανάμεσα βρίσκεται ο αληθινός της εαυτός.

Έτσι βάζοντας τα δυνατά της να αλλάξει ριζικά, αλλά κρατώντας πάντα μέσα της ένα κομμάτι του "ροζ" κόσμου της, κατάφερε να βρει τη χρυσή τομή και να διαπρέψει στο στόχο της. Ανακάλυψε πως τελικά ήθελε να το κάνει για τον εαυτό της και πως είχε μέσα της ό,τι χρειαζόταν για να πετύχει -αρκεί να προσπαθήσει με όλο της το είναι. Και φυσικά έχει και αυτή η ταινία happy ending καθώς η Elle όχι μόνο κερδίζει την πρώτη της δίκη στο 1ο έτος των σπουδών της, αλλά και αποφοιτά ως η αριστούχος της γενιάς της έχοντας ήδη πολλές επαγγελματικές προτάσεις κι έχοντας φυσικά βρει τον έρωτα της ζωής της στο κολέγιο(τι κομεντί θα ήταν αλλιώς;).