Tο θέατρο της ζωής

Είναι η πρώτη φορά που γράφω σε περιοδικό και, γενικότερα, που αναφέρω την εμπειρία που έζησα. Η ιστορία που θα πω δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, είναι η ζωή μου και, δυστυχώς, δεν είμαι ο Σπίλμπεργκ. Έχω, όπως θα φανεί, τον πιο δραματικό ρόλο. Κρίμα που δεν προτάθηκα για τον Α’ γυναικείο ρόλο. Θα είχα το Όσκαρ σίγουρο.

Ανώνυμη*

Είμαι 19 ετών, ζω και σπουδάζω στην Αθήνα (δυστυχώς). Έχω μεγαλώσει σε μια κλειστή οικογένεια, δηλαδή πολύ ενωμένη και αγαπημένη: εγώ, η αδελφή μου, οι γονείς μας, οι παππούδες και η αδελφή και τα ξαδέλφια της μητέρας μου. Από 3 μηνών ζω με τους παππούδες μου λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων των γονιών μου. Δεν μπορώ να πω, με φρόντισαν πολύ και ειδικότερα ο παππούς μου.

Πρώτη πράξη

Ανάσα. Ο παππούς μου από την ηλικία των 8 έως τα 16 μου φρόντισε να μου δείξει τι σημαίνει έρωτας. Και δεν εννοώ θεωρητικά. Για οκτώ χρόνια με αποπλανούσε κι άλλες φορές με βίαζε. Φρόντιζε με τον τρόπο του να εξορίζει τη γιαγιά στον καναπέ του σαλονιού και να κάνει πράξη τις διεφθαρμένες του φαντασιώσεις πάνω μου. Ήξερε ότι ήμουν ένα χαζό παιδί (αυτόν το χαρακτηρισμό μου προσδίδω τα τελευταία χρόνια), που σπάνια ανοιγόταν και σίγουρα δε θα μιλούσε. Και δεν έπεσε έξω. Ακόμα να μιλήσω. Αν μια ταινία δεν πετύχει, φταίνε πάντα οι ηθοποιοί και ποτέ ο σκηνοθέτης.

Μου πέρασε την ιδέα του πολύ ωραία. Ήμουν μόνο 8 χρόνων, τι να καταλάβω; Νόμιζα ότι τον ευχαριστούσα, εφόσον χαμογελούσε και μου έλεγε πως με αγαπάει και τέτοια. Ύστερα ένιωσα τύψεις, τύψεις που αργότερα έγιναν μίσος και απέχθεια, γιατί άρχισα να καταλαβαίνω καλύτερα. Ήξερα από την αρχή ότι ήταν κακό, αλλά ήταν ο παππούς μου! Όταν μερικές φορές καταλάβαινε ότι δεν ήθελα να παίξω άλλο, έλεγε ότι θα στρεφόταν εναντίον μου και θα πήγαινε με τη μικρή μου αδελφή. Την αρχή της αυτοθυσίας τη γνωρίζετε; Είμαι αρχηγός.

Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, η γυναίκα και οι κόρες του ήταν στην κουζίνα κι εγώ μ’ εκείνον στο μπάνιο, ακριβώς δίπλα. Με μισώ και νιώθω βρόμικη που δεν είπα «στοπ, ως εδώ!». Μετανιώνω, αλλά ποιος θα με πίστευε; Και οι επιπτώσεις; Αν όντως ριχνόταν και στην αδελφή μου;

Ευτυχώς, δεν έκανε τίποτα στην αδελφή μου αλλά ακόμα δεν ξέρω πώς να νιώσω. Για εκείνον σίγουρα μίσος, αλλά συγχρόνως και οίκτο, γιατί είναι άρρωστος. Οίκτο όμως και για μένα, που πέρασα τα παιδικά μου χρόνια χωρίς καμιά ευχάριστη ανάμνηση. Έχω στιγματιστεί.

Η δράση κορυφώνεται

Αν νομίζετε ότι η ταινία φτάνει στο τέλος της, η συνέχεα θα σας επιβεβαιώσει για το αντίθετο. Ο σκηνοθέτης κρατάει ακόμα έναν άσο στο μανίκι του, ένα νέο πρωταγωνιστή: τον πρώτο μου ξάδελφο. Αυτός φρόντισε για το ριμέικ της ιστορίας. Πάλι τα ίδια, μόνο που η απειλή ήταν ότι θα τους έστρεφε όλους εναντίον μου. Είχε και έχει τη δύναμη να το κάνει. Να με οδηγήσει από τη θέση του θύματος στη θέση του κατηγορούμενου.

Ωραία ζωή, ε; Για κλάματα είμαι! Αλλά ως ηθοποιός η καλύτερη, εφόσον μπροστά στους άλλους το έπαιζα ότι όλα ήταν φυσιολογικά. Επειδή ο σκηνοθέτης είναι καλός και θέλει να εξασφαλίσει την προσήλωση του κοινού, οι δύο πρωταγωνιστές δε γνωρίζουν ακόμα το κοινό που έχουν. Δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσει το έργο. Το έργο εξελισσόταν σε κωμωδία όταν μέναμε σε ένα δωμάτιο οι τρεις μας και παππούς και ξάδελφος προσπαθούσαν να διεκδικήσουν το έπαθλο, δηλαδή εμένα. Ή όταν κατά τη διάρκεια της σκηνής έμπαιναν απότομα στο δωμάτιο εξωτερικοί παράγοντες. Τότε παρακαλούσα να καταλάβουν κάτι. Δυστυχώς όμως.

Να πω «εντάξει, δεν πειράζει»; Αφού πειράζει. Έχει καταστραφεί η ζωή μου.

Δεν έχω κάνει ακόμα σχέση, αφού φοβάμαι να εμπιστευτώ οποιονδήποτε. Έχω φίλους, και μάλιστα πολλούς, που περνάμε καλά μαζί, όμως σε κάποιο σημείο βάζω όρια. Υψώνω έναν τεράστιο τοίχο, που είναι εμφανής και σ’ εκείνους και σ’ εμένα. Το έχουμε παραδεχτεί και οι δύο πλευρές. Αν τους έλεγα την ιστορία μου, δε θα την πίστευαν. Εκείνοι πρώτοι θα με βράβευαν ως την καλύτερη ηθοποιό και συγχρόνως την πιο ηλίθια.

Τίτλοι τέλους

Γράφω σ’ εσάς την ιστορία μου γιατί θέλω επιτέλους να ξεπεράσω αυτό που μου συνέβη, όσο γίνεται. Το ξέρω ότι δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ, δε γίνεται. Είναι ένας ζωντανός εφιάλτης. Θέλω να χαρώ και λίγο και να ελαφρύνω το φορτίο που κουβαλάω. Θέλω να τελειώσω αυτή την παράσταση. Θέλω να σταματήσω να κλαίω τα βράδια και να λέω στον εαυτό μου πως δεν αξίζω τίποτα. Να διώξω τις τύψεις που δεν είπα τίποτα τότε, αλλά ούτε ακόμη και τώρα. Σήμερα έκανα την αρχή, γιατί θέλω να προσδιορίσω το χαρακτήρα μου. Να μάθω τελικά ποια είμαι και να μην τρελαίνομαι με τις κατά καιρούς αντιδράσεις μου σε άτομα που δείχνουν να με αγαπάνε και να με σέβονται. Η συνέχεια επί της οθόνης.

Θα ήθελα να δημοσιεύσετε την ιστορία μου, γιατί ίσως υπάρχουν κι άλλες αναγνώστριες που έχουν παρόμοιο πρόβλημα. Κι ίσως –πού ξέρετε;– να βοηθηθούν κάποιες κοπέλες. Εγώ πάντως θα δώσω το τεύχος στους φίλους μου να το διαβάσουν και θα τους ρωτήσω τι θα έκαναν αν το πάθαιναν οι ίδιοι, πώς θα αντιδρούσαν. Κι ίσως να αποφασίσω να τους το πω. Ίσως το «χαζό» να ξύπνησε! Θα σας καλέσω στην πρεμιέρα.

Πηγή: Cosmopolitan