Who prays for Satan?

Who, in eighteen centuries, has had the common humanity to pray for the one sinner that needed it most?

Παγκόσμια μέρα της κακοποίησης

«Η παγκόσμια μέρα της καριόλας που τα ‘θελε ο κώλος της»

Το άρθρο γράφτηκε το 2013 και (δυστυχώς) θα παραμένει για πολλά χρόνια επίκαιρο

Θα σας πω μερικές από τις συνηθισμένες φράσεις και κουβέντες μεταξύ ανδροπαρεών κάθε φορά που περνάει από μπροστά τους μια ευπαρουσίαστη γυναίκα: 

Καριόλα, πόρνη, πουτάνα, μουνάρα, να σου σκίσω την πατάρα, πωπω τι κωλάρα είσαι εσύ.

Αυτές είναι οι μόνιμες επωδοί «θαυμασμού» προς το ωραίο φύλο από παντελώς άγνωστα της σερνικά. Αυτά λούζεται κάθε γυναίκα που η εμφάνιση της φτουράει. 

Στο δρόμο, μέρα, νύχτα, ένας ανελέητα ισοπεδωτικός σεξιστικός πόλεμος.

Και ενώ οι gay κάναν περήφανες παρελάσεις, η ξανθιά δασκάλα πρέπει να ντρέπεται που είναι γυναίκα. Και οι κακοποιημένες πρέπει να τη ρουφάν όλη την κακοποίηση στο σπίτι τους και να ντρέπονται που είναι θύματα.

Ενώ πύρινοι λόγοι εκτοξεύονται κατά του ρατσισμού, ο σεξισμός, η πιο οικουμενική μορφή ρατσισμού παραμένει στο απυρόβλητο από μεγάλα τμήματα της ένοχης κοινωνίας.

Πως θα ήταν δυνατόν να συμβαίνει το αντίθετο; Οι Έλληνες είναι σεξισταριά του κερατά.

Προέρχονται από κοινωνίες της προίκας, του εθίμου του ματωμένου σεντονιού της πρώτης νύχτας του γάμου, των αυστηρών ποινών κατά της γυναικείας μοιχείας, του συνοικεσίου που καταργούσε την ελεύθερη βούληση των γυναικών και μιας θρησκείας που θεωρούσε την Εύα πηγή της αμαρτίας και επέβαλε σεξουαλικό έλεγχο μέσω της προγαμιαίας αγαμίας.

Και αυτό δεν έχει αλλάξει δραματικά. Ο γάμος παραμένει σε πολλές περιπτώσεις μορφή θεσμοθετημένης δουλείας. Η γυναίκα παραμένει σε πολλές περιπτώσεις οικιακή δούλα και παιδομηχανή, αντικείμενο εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Οι ροές πληθυσμών από μισογυνικές κουλτούρες δεν βοήθησαν και ούτε ποτέ θα βοηθήσουν στην αντίληψη της ισότητας των φύλων.

Ο σεξισμός και η κάθε μορφής βία απέναντι στις γυναίκες είναι διάχυτος στην ελληνική κοινωνία: στη δουλειά, στο σπίτι, στο δρόμο, παντού οι γυναίκες είναι θύματα ενός στην καλύτερη περίπτωση ψυχολογικού πολέμου ο οποίος συγκαλύπτει από μια σαδιστική και διεστραμμένη ομερτά.

Η χυδαιοποίση της θηλυκότητας βρίσκεται παντού και σχεδόν πουθενά η υπεράσπιση του αυτόβουλου της γυναικείας σεξουαλικότητας και προσωπικότητας, αν εξαιρέσουμε κάτι ΜΚΟ και κάτι κρατικές υπηρεσίας που υπάρχουν για το φαίνεσθε.

Ακόμη θυμάμαι με αηδία τον «κορυφαίο» μυρ-εικαστικό Τσόκλη να λέει στον τηλεοπτικό αέρα που ο βιασμός γίνεται λόγω της πρόκλησης του θύματος.

Όλοι τα ξέρουμε, πολλοί τα κάνουμε, λίγοι μιλούνε. Και η εγκληματική οργάνωση των σεξιστών παραμένει όχι μόνο ελεύθερη αλλά και προκλητική όπως πάντα. Περισσότερο από πάντα.

Η κρίση, μάλιστα, πάλι αυτή η αναθεματισμένη κρίση ανέβασε την κακοποίηση στα ύψη: 47% πάνω η κακοποίηση των γυναικών σε αυτή τη χώρα της ανάπτυξης.

Ο άντρας βλέπετε, ο άντρας ο σωστός, δεν έχει πλέον τα φράγκα για να ξενοπηδάει αντί λούσων, ούτε καν για να πηγαίνει στα κωλάδικα ή και στα μπουρδέλα. Και ξεσπάει στη σύντροφο να της δείξει πόσο άντρας είναι λες και το υψωμένο χέρι είναι προέκταση του μαραζωμένου ανδρισμού του.

Παγκόσμια μέρα κατά της κακοποίησης σήμερα. Ένας λόγος παραπάνω για να φάνε περισσότερο ξύλο και βιασμό οι γυναίκες, μην τους μπουν και ιδέες.

Δεν είστε οι μόνες και είστε μόνες. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να γίνεται νέες Λυσιστράτες. Αφήστε τα αρχίδια άκληρα. Στείρα όσο στείρα είναι η ψυχή τους.

Μην ξεγελάτε τον εαυτό σας: Δεν είναι αγάπη που δεν έχει τρόπο να εκφραστεί αυτό που σας κάνουν. Είναι μίσος. Πηχτό και μαύρο η κακοποίηση τους.

Μην τους δικαιώνετε με την καρτερικότητα σας. Δε θα αλλάξουν ποτέ.

Αντίθετα, θα κάνουν τα παιδιά σας σαν τα μούτρα τους.

Αποκλείστε τους. Απορρίψτε τους. Εγκαταλείψτε τους.

Και θα είστε μόνες. Απέναντι στις οικογένειες τους, στις γνωστές σας που θα έχουν κάτι πρόστυχο να πουν για τον αγώνα σας για την αξιοπρέπεια σας, στα αρχίδια της γειτονιάς που θα σας πουν πουτάνα. Έτσι κι αλλιώς, πουτάνα σας έλεγαν και πριν.

Όσο και να παλεύουν κάποιοι άντρες για να αλλάξει, τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει αν οι γυναίκες, η πηγή της ζωής, δεν πάρουν τη ζωή τους στα χέρια της.

Τέτοια μέρα που είναι, εύχομαι μονάχα καλή δύναμη και καλή τύχη σε όσες τουλάχιστον το επιδίωξαν.

Στους αρκετούς σεξιστές συμπολίτες μου, να σταθώ με «ευαισθησία» στο πρόβλημά τους που εξάγουν στα πιο αδύναμα μυϊκά θηλυκά και να τους πω πως όσο και αν δείρουν, ανίκανοι θα παραμείνουν. Αν όχι σωματικά, τότε σίγουρα πνευματικά.

Του Πέτρου Αργυρίου 25/11/2013

Πηγή: alfavita.gr

Is it Brave for a Woman to Like Her Body?

I want to live in a world where it’s not radical for a woman to like her body. Where it’s not brave for a woman to wear a bikini. Where it’s not newsworthy to be fat and happy or fit or healthy. But, unfortunately we’re not there yet.
The only way to get there is to normalize it. Make it so mainstream that it becomes boring and average. So if we need to proclaim these moments as brave to encourage more women to like their bodies, then so be it.

- Is it Brave for a Woman to Like Her Body? 

(via anti-capitalistlesbianwitch)

There is much more truth that you are blind to

Μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του

Α̶λ̶λ̶η̶λ̶ο̶σ̶ε̶β̶α̶σ̶μ̶ό̶ς̶

"Εγώ δεν έχω πρόβλημα με τους gay, αρκεί να μην προκαλούν" Πως προκαλούν ακριβώς μάνα μου; Την βγάζουν έξω και την κάνουν ελικοπτεράκι;

— Παρτάλι (@Partalia) Δεκέμβριος 3, 2015

Error 404: File not found

Η Λίζα στη Χώρα των Τεράτων

To kill or not to kill?

Μια μέρα ηρεμίας. Είναι πραγματικά τόσο δύσκολο αυτό που ζητάω; Μια μέρα χωρίς νεύρα. Μια μέρα που να μη θέλω να γίνω ερημίτης για να γλιτώσω από την ηλιθιότητα των ανθρώπων. Μια μέρα που να μη θέλω να σκοτώσω κάθε άνθρωπο σε ακτίνα 100 χιλιομέτρων. Μια μέρα.

Μια μέρα μόνο.

Ζητώ πολλά;


Μάλλον ναι. Ο κόσμος είναι, φαίνεται, συντεταγμένος εναντίον μου. Μια μάχη μέχρι τελικής πτώσεως. Η ηλιθιότητα ξέρει πάντα να επιβιώνει. Και απ' ότι φαίνεται, με έχει βάλει στο στόχαστρο. Για κάποιο ανεξήγητο -όχι και τόσο- λόγο, στα μάτια της είμαι θανάσιμος εχθρός της. 

Ξέρετε κάτι; Ίσως και να είμαι. Γιατί την έχω βαρεθεί. 
Έχω σιχαθεί τους πάντες και τα πάντα. Έχω μισήσει κάθε κουταμάρα που έχει ειπωθεί σε αυτόν τον καταδικασμένο να φυτοζωεί σε βάλτους βλακείας πλανήτη. Κουράστηκα.

ΒΑ-ΡΕ-ΘΗ-ΚΑ!

Θαρρείς και με καταδιώκει κάθε λογής αβελτηρία. Έλκω και έλκομαι από αυτήν. Σαν να έχω ένα μαγνήτη που τραβάει - αναπόδραστα; - όλους τους αμβλύνοες του πλανήτη. Λες και κάθε μαραμένο βλίτο αυτού του πλανήτη έχει βάλει σκοπό της ζωής του να με βρει και να μου σπάσει τα νεύρα. Κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα.

Μισώ την κοινωνία και τον κόσμο που ζω, μα πιο πολύ μισώ εμένα που δε μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Μισώ τους αβδηριτικούς τους λόγους και πιο πολύ μισώ τα αυτιά μου που δεν έχω τρόπο να τα σφαλίσω έναντι των ριπών ανοησίας που δέχονται. 

Δεν τους αντέχω πια.

Με ενοχλούν οι κινήσεις τους, ο ήχος τους, η ανάσα τους. Κάθε ακούσια ή εκούσια εκδήλωση της ύπαρξης τους, ποτισμένη από τη μωρία τους.

Λαθρόβιος κάτοικος στην ίδια μου τη ζωή. Εκεί κατάντησα.

Δε ζητώ τίποτα περισσότερο, παρά μόνο να με αφήσουν μόνη μου.

Θέλω απλά την ησυχία μου.

Να μη βλέπω, να μην ακούω κανέναν. Να γίνω ένα φάντασμα εγκλωβισμένο στο υπερπέραν, σε μια διάσταση που του ανθρώπου το άγγιγμα δεν έχει λεηλατήσει ακόμη.

Να γίνω μια αιθέρια οπτασία, ένα απόκοσμο ον.

Να γίνω το πλάσμα που προκαλεί μεταμεσονύκτια ρίγη στις ραχοκοκαλιές συγγραφέων. Μ' ένα τρόπο σχεδόν υπερφυσικό να γίνω η σκιερή φιγούρα των γοτθικών μυθιστορημάτων που στοιχειώνουν τις νύχτες σας. Αθάνατη σε μια χάρτινη βιτρίνα. Ένα άπιαστο αερικό.

Είναι στιγμές που θέλω να ανοίξω ένα βιβλίο και να βυθιστώ κυριολεκτικά μεσ' τις σελίδες του. Να γίνω μαύρη μελάνη και λέξεις. Να μην είμαι άλλο πια άνθρωπος. Σ' ένα μαγικό τυπογραφείο να εντυπωθώ στο χαρτί. Η Λίζα στη χώρα των βιβλίων. Για πάντα.

Κι είναι άλλες στιγμές που θέλω απλά να γράψω. Να γράψω μια αιματηρή ιστορία και με τις λέξεις μου να σκοτώσω κάθε ανόητο πλάσμα που εισβάλλει στη ζωή μου. Με πύρινη πένα, να τους εξαφανίσω δια παντός από τη δική μου πραγματικότητα. Να τους διαλύσω εις τα εξ ων συνετέθησαν -μόρια σύμπαντος και διαστημική σκόνη.

Κάθε κρετίνος που συναντώ, καθένας από αυτούς, αποτελεί για μένα έμπνευση να ενστερνιστώ τον αιμοχαρή συγγραφέα μέσα μου και να γράψω για εκείνους ιστορίες μακάβριες, που στέργουν το βάναυσο και το γκροτέσκο. Που αντλούν σαδιστική ικανοποίηση από τη θηριωδία και τη φρικαλεότητα. Ιστορίες κεντημένες με ποεϊκό σκοτάδι, γραμμένες από τον άτεγκτο συγγραφέα, το στυγνό εκτελεστή με τις θανατηφόρες λέξεις. Σε γκραν-γκινιόλ σκηνές τρόμου, η πένα μου να γίνει ο μαύρος καβαλάρης που θα σκορπίσει τον όλεθρο. Να ξορκίσω τη βλακεία με το λογοτεχνικό θάνατο. Να βιώσω τη δραματική μέθεξη και την κάθαρση μέσα από τις λέξεις. Οι τίτλοι τέλους να πέσουν για την ανθρώπινη ευήθεια. 

Και για να είμαι ειλικρινής, δε μετανιώνω τίποτα. Το να ξεσπάω στο χαρτί είναι ο Παράδεισος κι η Κόλαση μου, η ένοχη απόλαυση μου. 

Ίσως τελικά να είμαι μια Λίζα στη Χώρα των Τεράτων. Η αινιγματική femme fatale ξεναγός του σκοτεινού αφιερώματος Halloween ίσως και να μου μοιάζει. Στις ιστορίες μου μ' αρέσει να φορώ άλικο κραγιόν καθώς οδηγώ τα θύματά μου στο θάνατο. Ανυποψίαστα και μαγεμένα, με ακολουθούν παντού. Κι εγώ σαν μαριονέτες τους χειραγωγώ και τους καθοδηγώ απευθείας σε παγίδες, ώστε να συναντήσουν τα ολόδικα τους τέρατα, που θα σφαλίσουν τη σκοτεινή τους μοίρα.

(Αγνοήστε το γέλιο μου.)

Να, έγραψα τώρα και ηρέμησα. Εναπόθεσα στη λευκή σελίδα του blogger τη φωτιά που μου έκαιγε τα σωθικά. Μαζί με τις οργισμένες λέξεις, απέβαλα το βάρος που ασκούσε πίεση στο μυαλό μου -σε σημείο να νιώθω άλγος σωματικό. 

Ο άσβεστος θυμός μου είναι σαν δαιμονικό σημάδι που διψάει για αίμα και καταστροφή. Ζητάει το δικό του φόρο θανάτου κι είμαι υποχρεωμένη να τον καταβάλω. Πρέπει να γράψω. Πρέπει να ξεσπάσω. Πρέπει να γίνω ο μισάνθρωπος συγγραφέας ξανά. Δεν θες να καταλήξεις παράπλευρη απώλεια στα μακάβρια έργα μου. Προσπάθησε να μη με εκνευρίσεις. Ομολογώ ότι είναι δύσκολο. Είναι τα νεύρα, πλέον, ουλή του εγκεφάλου μου, που με φαγουρίζει τις πιο ακατάλληλες στιγμές.

Μα είναι δική μου ουλή και την κουβαλώ όπως και να 'χει.

the law of humanity

http://aphroniya.tumblr.com/post/92047092202/an-apple-fell-and-newton-discovered-the-law-of

Who prays for Satan?

But who prays for Satan? Who, in eighteen centuries, has had the common humanity to pray for the one sinner that needed it most? 

- Mark Twain

Put racism in the right place

Το ευρηματικό σποτ της Πορτογαλίας κατά του ρατσισμού

Από την επιτροπή της χώρας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα

Ένα εξαιρετικά ευρηματικό σποτ έφτιαξε η πορτογαλική επιτροπή για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, θέλοντας να περάσει το δικό της μήνυμα κατά του ρατσισμού. [1]

Στο βίντεο εμφανίζεται μία μεσήλικη πλούσια κυρία η οποία ψάχνει τη θέση της στο αεροπλάνο, όταν διαπιστώνει ότι τελικά θα πρέπει να ταξιδέψει δίπλα σε έναν έγχρωμο νεαρό φοιτητή. Φανερά ενοχλημένη καλεί την αεροσυνοδό για να της αλλάξει θέση και ενώ στην αρχή όλα δείχνουν ότι το αίτημά της θα ικανοποιηθεί και μάλιστα με το παραπάνω, τελικά η υπόθεση παίρνει απρόσμενη τροπή

Δείτε την απίστευτη διαφήμιση στο βίντεο που ακολουθεί και «βάλτε τον ρατσισμό στη θέση του»[2]

Food for thought

Just saying...

Έγιναν οι άνθρωποι προϊόντα σουπερμάρκετ

Σήμερα είχα την ατυχία να διαβάσω ένα ιδιαιτέρως ενοχλητικό άρθρο, το οποίο αναπαρήγαγε κομπλεξικά στερεότυπα με τρόπο, θα έλεγα, άκρως ρατσιστικό -ένα πραγματικό ελεγείο του "fat shaming". Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας...
Κάτω από το επαίσχυντο άρθρο, διάβασα το παρακάτω σχόλιο, το οποίο με τον πιο απλό αλλά εύστοχο τρόπο εκφράζει τη επώδυνη αλήθεια σχετικά με τα κακώς κείμενα της συμπλεγματικής κοινωνίας στην οποία -δυστυχώς- ζούμε. 
Δεν μπόρεσα, λοιπόν, παρά να το αναδημοσιεύσω:

"Δεν κοιτάμε πια αν μας αρέσει εμάς ο άνθρωπος που έχουμε δίπλα, αλλά το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να σκεφτούμε "πιάνει αρκετούς πόντους στον περίγυρο μου;". Οι κοπέλες ρωτάνε τις φίλες τους μόλις γνωρίσουν κάποιον "πώς σου φαίνεται;" λες και θα τον πηδήξουν αυτές, και τώρα τελευταία το κάνουνε και οι άντρες. 

Ντύσου για τους άλλους, πήδα για τους άλλους, οδήγα για τους άλλους, μετά μην αναρωτιέσαι, γιατί τρώγεσαι με τα ρούχα σου. Οι άνθρωποι έγιναν προϊόντα σουπερμάρκετ."

- Anthee Constantinou

Εξομολογήσεις Αγνώστων VI

Φοβάμαι στην χώρα που ζώ

Με λένε Κώστα, είμαι ομοφυλόφιλος. 

Από τότε που ήμουνα μικρός είχα καταλάβει ότι είχα κάτι το διαφορετικό. Δεν ήταν μέχρι που πήγα στο γυμνάσιο και κατάλαβα ότι αυτή η διαφορετικότητα μου οφείλονταν στο ότι μου αρέσουν τα αγόρια. Πέρασα πολλά χρόνια κλεισμένος στο εαυτό μου χωρίς να έχω πολλούς φίλους νοιώθοντας ντροπή γι' αυτό που είμαι. 10 ολόκληρα χρόνια βασάνιζα τον εαυτό μου προσπαθώντας να βρω μια θεραπεία γι' αυτό που λένε ομοφυλοφιλία. Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της περιόδου μου του πέρασα προσευχόμενος κάθε μέρα στον θεό, να με κάνει φυσιολογικό, να με θεραπεύσει. Προσευχόμουν συστηματικά από το πρωί μέχρι το βράδυ και κουβαλούσα μια μικρή εικονίτσα πάντα πάνω μου. Ο καιρός περνούσε όμως και δεν γίνονταν τίποτα. Έχασα την πίστη μου και μαζί της έχασα και την δύναμη μου να ζω. Τότε ήταν που αποφάσισα να βάλω τέλος στην ζωή μου. Δεν ήθελα να είμαι άλλο ένα βάρος και να προκαλούσα δυστυχία στους γονείς μου. Ζούσα με τον φόβο μήπως ανακαλύψουν τίποτα. Όπως καταλάβατε όμως για να γράφω εδώ σήμερα σημαίνει δεν ήταν αποτελεσματική μου η απόπειρα. 

Τα χρόνια περάσαν, μπήκα σε ένα πανεπιστήμιο σε μια πόλη διαφορετική από τους γονείς μου και τότε ήταν που άρχισε να μπαίνει λίγο φως στην ζωή μου. Άρχισα να γνωρίζω ανθρώπους με διαφορετικές ιδέες και απόψεις, ανθρώπους που δεν φοβόντουσαν να αμφισβητήσουν πράγματα, ανθρώπους που προσπαθούσαν να βρουν οι ίδιοι λύση στα προβλήματα τους και να μην παίρνουνε τις απαντήσεις τους μέσα από τους άτυπους κανόνες που επέβαλε η κοινωνία. Τότε ήταν που άρχισα να ψάχνω και εγώ και να ανακαλύπτω ότι είναι ένταξη να είσαι διαφορετικός. Διάβασα επιστημονικά άρθρα, έβλεπα video στο ίντερνετ με ανθρώπους σαν και εμένα που ζούσανε μια χαρούμενη φυσιολογική ζωή και μου λέγανε "It's ok to be gay" και άλλα παρόμοια δίνοντας μου κουράγιο. Τότε ήταν που βρήκα την ηρεμία μέσα σου. Επιτέλους στα 20 μου χρόνια είχα αποδεχτεί τον εαυτό μου.

Στα 22 μου αποφάσισα να κάνω το coming out μου στους γονείς μου και τους φίλους μου. Το πρώτο άτομο που εκμηστηρεύτικα το μυστικό μου ήταν η αδερφή μου. Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα βρω τόση κατανόηση και τόση αδερφική αγάπη στο πρόσωπό της. Η αδερφή μου είναι το στήριγμά μου τόσα χρόνια και ένα μεγάλο ευχαριστώ δεν είναι ποτέ αρκετό. Έπειτα αποφάσισα να μιλήσω στους φίλους μου. Έχασα λίγους στην πορεία αλλά στην πλειοψηφία τους με αποδέχτηκαν γι αυτό που είμαι. Για τέλος άφησα τους συντηρητικούς γονείς μου μου που ήξερα ότι θα ήταν το δυσκολότερο κομμάτι του coming out, άλλα δεν φοβόμουνα επειδή είχα δίπλα μου την αδερφή μου, η οποία μου είχε πει πως οτιδήποτε χρειαζόμουν θα ήταν δίπλα μου, στέγη, παρέα, οικονομική ενίσχυση αν με πετούσαν από το σπίτι, το οτιδήποτε. Αυτά ήταν τα δυσκολότερα λεπτά της ζωή μου. Στο τραπέζι της κουζίνας οι τέσσερις μας. Μέχρι μου μετά από 5 λεπτά σιωπής και κλαμάτων κατάφερα να βγάλω από το στόμα μου αυτές της δύο λέξεις "είμαι ομοφυλόφιλος". Η μητέρα μου έβαλε της φωνές και άρχισε να με βρίζει. Να λέει λέξεις και εκφράσεις που πότε ένα παιδί δεν πρέπει να ακούσει από τους γονείς του. Κάποια λόγια είναι πολύ σκληρά. Ο πατέρας μου παρέμενε σιωπηλός. Αφού έφυγε η μάνα μου από το δωμάτιο και κλειδώθηκε στην κρεβατοκάμαρά της ο πατέρα μου με κοίταξε και μου είπε "Δεν καταλαβαίνω ακριβώς το όλο θέμα της ομοφυλοφιλίας, αλλά είσαι παιδί μου και θα σεβαστώ της επιλογές σου, δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο". Παρότι όμως αυτά ήταν τα λόγια του, πότε όμως οι πράξεις του δεν το δείξανε. 

Στο μυαλό τους ξαφνικά από εκεί που ήμουνα ο καλός ο γιος, ο άριστος μαθητής που όλο καμάρωναν έγινα ο ναρκομανής με της κακές παρέες που πηδιέμαι δεξιά και αριστερά. Ποτέ μου δεν έκανα ναρκωτικά και ποτέ δεν είχα δείξει τέτοιου είδους συμπεριφορές. Αλλά η κοινωνία τους είχε μάθει πως όποιος είναι ομοφυλόφιλος, είναι άτομο χωρίς αρχές, με καθόλου ηθικούς φραγμούς, μου κάνει σεξ όπου σταθεί και όπου βρεθεί ζώντας μια ανήθικη ζωή και πεθαίνοντας από AIDS. Ξαφνικά ένας απογευματινός καφές με τους φίλους έχει γίνει για την μάνα μου "Που ήσουν και πηδιέσαι με άγνωστους τόση ώρα", ένα ζαπιν στην ΤV που να δείχνει κάτι που δεν της αρέσει είναι αφορμή για καβγά. Ο πατέρα μου είναι αμέτοχος σε όλα, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ζω καθημερινά σε μια εμπόλεμη ζώνη. Προσπαθώ να τους ανεχτώ λίγο ακόμη μέχρι να βρω μια δουλεία με πάνω από 400 ευρώ, για να μπορέσω να ξεφύγω.Πλέον οι σχέσεις μας μέσα στο σπίτι είναι τυπικές. 

Αυτό μου με τρομάζει πιο πολύ όμως είναι η Ελληνική κοινωνία. Στην αρχή άρχισα να πιστεύω ότι σιγά σιγά κάνουμε βήματα προόδου. Όσο περνάει καιρός όμως βλέπω τα πράγματα να γίνονται όλο πιο δύσκολα. Σιχαίνομαι που ζω σε αυτήν την χώρα, με αυτούς τους ρηχούς ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να πιστέψουν την οποιαδήποτε βλακεία διαβάσουν δεξιά και αριστερά. Σιχαίνομαι που σε κάθε άρθρο σχετικό με τη ομοφυλοφιλία στο ίντερνετ βγαίνει ο μέσος Έλληνας στα comment και με βρίζει, λέει ότι είμαι κτηνοβάτης και παιδεραστής, ότι δεν ξέρω να αγαπώ και ότι υπάρχω μόνο για να τους προκαλώ γέλιο. Σιχαίνομαι που μιλάει εκ μέρους μου, χωρίς να με ξέρει. Σιχαίνομαι που πρέπει να πάρω την άδεια του για να προχωρήσω στην ζωή μου. Σιχαίνομαι που ζώ σε αυτή την χώρα. Μα πάνω από όλα φοβάμαι. 

Θέλω να φύγω... 

Δεν θέλω άλλο να είμαι σε αυτήν την χώρα. Το μόνο που βλέπω είναι μίσος. Κανένας από αυτούς δεν έχει έρθει στην θέση μου μια φορά να δει εγώ την έχω τραβήξει και τι τραβάω καθημερινά. Ούτε καν οι ίδιοι μου οι γονείς μου. Όλοι με κρίνουν χωρίς να με γνωρίζουν. Οι επιθέσεις αυξάνονται. Πλέον μπορεί να βρεθείς στον νοσοκομείο απλά επειδή κρατούσες το χέρι του συντρόφου σου. Έχω πέσει και εγώ θύμα ρατσιστικής βίας, πάλι καλά να λέω μόνο φραστικής. Τα γρήγορα μου πόδια με σώσανε αυτήν την φορά, την επόμενη όμως; 

Φοβάμαι στην χώρα που ζω. 

Πηγή: www.lifo.gr

Όφις politics

Όφις politics

Μου βρήκε δουλειά και έπειτα με απέλυσε χωρίς αιτία. 

Όχι κάποιος σκληρός εργοδότης, αλλά η κολλητή μου. 

Από τη Δέσποινα, όπως τα διηγήθηκε στη Μαρία Πετρίδη

Με τη Φλώρα ήμασταν φίλες από το δημοτικό και παρόλο που ήμασταν διαφορετικές προσωπικότητες –εκείνη ήταν κοινωνική, δυναμική, οργανωτική, ενώ εγώ πιο εσωστρεφής και λιγομίλητη– ήμασταν αχώριστες για χρόνια, χειμώνα και καλοκαίρι, στα καλά και στα δύσκολα. Στην παρέα οι φίλοι μας τη φώναζαν «λοχία» λόγω του αυταρχικού της χαρακτήρα, αλλά εμένα αυτή η αυταρχικότητα δεν με ενοχλούσε. Την έβλεπα ως μια μορφή προστατευτικότητας απέναντί μου. Μέχρι που ξεκινήσαμε να δουλεύουμε μαζί και η αίσθηση αυτή άρχισε να αλλάζει.

Σε δουλειά να βρισκόμαστε

Όταν ήμασταν στο τέταρτο έτος των σπουδών μας, η Φλώρα ξεκίνησε να δουλεύει σε μια μεγάλη εταιρεία και ήταν ενθουσιασμένη. Λίγους μήνες αργότερα μου είπε ότι στην εταιρεία της έψαχναν για web designer μερικής απασχόλησης και μου πρότεινε να στείλω βιογραφικό. «Θα τους μιλήσω κι εγώ. Θα είναι τέλειο να δουλεύουμε μαζί!» μου είπε με ενθουσιασμό κι εγώ αμέσως ακολούθησα τη συμβουλή της.

Δύο εβδομάδες μετά με ξεναγούσε όλο καμάρι στα γραφεία. Δεν ήμασταν στο ίδιο τμήμα, αλλά είχαμε άμεση συνεργασία και τον πρώτο καιρό ήταν ο φύλακας άγγελός μου. Ήξερε ότι όταν βρίσκομαι σε καινούριο περιβάλλον αγχώνομαι, οπότε μου εξηγούσε τα πάντα και φρόντιζε να μη μου ξεφύγει κανένα λάθος. Κάποις άλλος μπορεί να το θεωρούσε παρεμβατικό, αλλά εγώ το έβλεπα ως ένδειξη αγάπης και φροντίδας.

Εργασία και χαρά

Σύντομα οι ικανότητές μου εκτιμήθηκαν, απέκτησα καλή σχέση με τους συναδέλφους μου και ένιωθα αρκετά πιο κοινωνική και δυναμική. Πριν κλείσω χρόνο στην εταιρεία, τα τμήματά μας ενοποιήθηκαν. Εγώ ξεκίνησα να δουλεύω full time και η Φλώρα έγινε project manager. Λίγες εβδομάδες αργότερα όμως τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν δυσάρεστη τροπή.

Με μεγάλη στενοχώρια διαπίστωσα ότι η Φλώρα ως προϊσταμένη δεν ήταν απλώς ο λοχίας της παρέας, αλλά ένας δικτάτορας. Φώναζε σε όποιον έκανε λάθος, όταν κάτι δεν της άρεσε μιλούσε απότομα και ειρωνικά και αρνιόταν να ακούσει οποιαδήποτε άποψη ήταν αντίθετη με τη δική της. Από τις εκρήξεις αυτές δεν γλίτωνα ούτε εγώ. Για την ακρίβεια, ήμουν εκείνη που άκουγε τα περισσότερα, χωρίς συνήθως να υπάρχει ουσιαστικός λόγος, όπως με διαβεβαίωναν και όσοι παρακολουθούσαν τις απίστευτες σκηνές μεταξύ μας.

Το πρώτο διάστημα σκεφτόμουν ότι ήταν το άγχος της ευθύνης, αλλά όταν προσπάθησα να της μιλήσω για τη στάση της, εκείνη έκοψε τη συζήτηση με ένα «Εδώ δεν είμαστε στο σχολείο».

Friends connection lost

Όσο εκείνη συνέχιζε να διοικεί με τον αυταρχικό της τρόπο το τμήμα κι εγώ να αντιτίθεμαι στην τακτική της, άρχισε να επηρεάζεται αρνητικά και η σχέση μας εκτός δουλειάς. Στις εξόδους μας άρχισε ξαφνικά να σχολιάζει αρνητικά το ντύσιμο, τα μαλλιά μου, ακόμα και τι ποτό έπινα, ενώ όταν η κουβέντα πήγαινε στη δουλειά αντιμετώπιζε με σαρκασμό οτιδήποτε σχολίαζα, φροντίζοντας να επισημαίνει με υπόγειους τρόπους ότι χάρη σ’ εκείνη δεν τα είχα θαλασσώσει από την πρώτη μέρα.

Το συζήτησα με μια κοινή μας φίλη, η οποία υπέθεσε ότι ίσως στη Φλώρα δεν άρεσε το γεγονός ότι δεν την είχα ανάγκη πια για να τα καταφέρω, όπως συνέβαινε όταν ήμασταν μικρά παιδιά. «Νομίζω ότι σε βλέπει ανταγωνιστικά, κι αυτό δεν είναι καλό» κατέληξε. Η Φλώρα ήταν πράγματι πάντα ανταγωνιστική, όμως μου φάνηκε απίθανο να νιώθει έτσι για εμένα. Όταν λίγες μέρες αργότερα την παρακολούθησα άναυδη να παρουσιάζει μια δική μου ιδέα για δική της, θυμήθηκα τα λόγια της φίλης μας και αποφάσισα να αντιδράσω.

Όταν της ζήτησα εξηγήσεις, υποκρίθηκε πως δεν θυμόταν καν ότι της είχα προτείνει λίγες μέρες πριν μια «παρόμοια ιδέα». Όταν επέμεινα μην μπορώντας να πιστέψω ότι η παιδική μου φίλη μού έλεγε ψέματα κοιτάζοντάς με στα μάτια, μου είπε ότι, αν ήθελα να μιλήσουμε λίγο σοβαρά, έπρεπε να καταλάβω ότι σε εκείνη όφειλα το γεγονός ότι είχα δουλειά και καλά θα έκανα να τη σέβομαι περισσότερο.

Ψυχρός πόλεμος

Οι επόμενες τρεις εβδομάδες ήταν εφιαλτικές. Η κολλητή μου φίλη μού φόρτωνε λάθη άλλων, μου ανέθετε όλες τις ασήμαντες δουλειές και μου άλλαζε συνεχώς τα deadlines. Εν ολίγοις, ο λοχίας μού έκανε καψόνια. Είχα φτάσει στο όριά μου, κι έτσι αποφάσισα να της μιλήσω σε μια προσπάθεια να σώσω τόσο τη φιλία μας όσο και την ψυχολογική μου ισορροπία.

Πήγα στο γραφείο της και της είπα ανοιχτά όλα όσα σκεφτόμουν για τη συμπεριφορά της απέναντί μου και πόσο επικίνδυνη θεωρούσα την τροχιά που είχαν πάρει τα πράγματα. Με άκουσε χωρίς να με διακόψει, γεγονός που το θεώρησα καλό σημάδι. Όταν όμως ολοκλήρωσα, με κοίταξε στα μάτια και εκείνο το κλάσμα του δευτερολέπτου κατάλαβα ότι η σιωπή της πριν κάθε άλλο παρά καλό σημάδι ήταν. 

Η Φλώρα χαμογέλασε και μου είπε ότι είχα τρελαθεί τελείως, αφού ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο τον οποίο θα έβλεπε ανταγωνιστικά. Και ότι, προφανώς, το πρόβλημα με τον ανταγωνισμό και τη ζήλια το είχα εγώ και καλά θα έκανα να το κοιτάξω. Το αποκορύφωμα ήταν η φράση της «Μη με προκαλείς», που μου πέταξε πριν πάρει την τσάντα της και φύγει χτυπώντας πίσω της την πόρτα.

Φίλη-φίδι

Την επόμενη μέρα δεν μού μίλησε μέχρι το απόγευμα. Λίγο πριν σχολάσω με φώναξε στο γραφείο της και μου είπε, χωρίς να με κοιτάζει, ότι από τη διεύθυνση της είχαν ζητήσει να κάνει περικοπές και ότι δεν μπορούσε πια να «δικαιολογεί το μισθό ανθρώπων που δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους». Επομένως, έπρεπε να μαζέψω τα πράγματά μου και να φύγω άμεσα.

Έμεινα να την κοιτάζω άναυδη. Ήξερα ότι η επιχείρηση πήγαινε καλά, ότι σύντομα θα αναλαμβάναμε και νέα πρότζεκτ και ότι υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να γίνουν νέες προσλήψεις. Όσο για την απόδοσή μου στη δουλειά, απ’ όσο ήξερα δεν υπήρχαν παράπονα.

Σε μια τελευταία προσπάθεια επικοινωνίας την παρακάλεσα να μου απαντήσει ειλικρινά αν με έδιωχνε επειδή είχα διαφωνήσει μαζί της ή για κάποιον άλλο λόγο, που δεν είχα φανταστεί. Με κοίταξε δήθεν σοκαρισμένη και μου είπε ότι δεν θα έμπαινε καν στον κόπο να απαντήσει σε μια τέτοια ερώτηση. 

Πήγα στις τουαλέτες και άρχισα να κλαίω. Πώς ήταν δυνατόν η παιδική μου φίλη να έχει γίνει εχθρός μου; Πώς είχε μεταμορφωθεί ξαφνικά σε ένα πρόσωπο που δεν αναγνώριζα; Σκέφτηκα να ξαναπάω στο γραφείο της και να αρχίσω να της φωνάζω μπροστά σε όλους, να τη βρίσω, να πάω να μιλήσω στο διευθυντή. Δεν έκανα τίποτα. Έφυγα χωρίς να χαιρετήσω κανέναν.

This is it

Ένιωθα για εβδομάδες απίστευτη οργή και το γεγονός ότι οι κοινοί μας φίλοι πήραν το μέρος μου δεν με βοηθούσε να ηρεμήσω. Το ότι θα μπορούσα να μην είχα καταλάβει ποτέ σε ποιο σημείο ήταν ικανή να φτάσει η παιδική μου φίλη αν η ζωή δεν το έφερνε να δουλεύουμε μαζί με εξόργιζε. Σκεφτόμουν τα πιο παρανοϊκά σχέδια εκδίκησης, αλλά φυσικά δεν υλοποίησα κανένα από όλ’ αυτά. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως ό,τι κι αν έκανα για να την εκδικηθώ, η πικρία μέσα μου δεν θα έσβηνε, θα μεγάλωνε. Και οπωσδήποτε δεν μπορούσα να επιτρέψω στον εαυτό μου να αλλάξει γνώμη για την έννοια της φιλίας, όπως την είχα πάντα στο μυαλό μου. 

Σήμερα έχω αφήσει πίσω μου αυτή την ιστορία. Το χρωστάω στους υπόλοιπους φίλους μου. Ό,τι κι αν έγινε, όσο μεγάλη κι αν ήταν αυτή η απώλεια, επιλέγω συνειδητά να συνεχίσω να αγαπάω και να εμπιστεύομαι ανεπιφύλακτα τους αγαπημένους μου. Είτε τους γνωρίζω μία πενταετία είτε είκοσι ολόκληρα χρόνια.

Πηγή: Cosmopolitan

Περί κακίας...το ανάγνωσμα.

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί εάν οι άνθρωποι γεννιούνται κακοί ή γίνονται στην πορεία, αν η κακία τους είναι έμφυτη ή επιγενομένη. Σαφώς, σε μια ανισόρροπη οικογενειακή εστία είναι παραπάνω από πιθανό να αποσαθρώνεται η ηθική διάσταση του ατόμου, παραδίδοντας στην κοινωνία ανθρώπους κακομαθημένους, κατεστραμμένους ή εν γένει κακούς... Πώς γίνεται, όμως, από καλούς γονείς να βγαίνουν κακά παιδιά;

Προσωπικά πιστεύω ότι κακό παιδί και κακό σκυλί δεν υπάρχουν εκ φύσεως· άλλοι διαμορφώνουν τις προσωπικότητες τους. Έχετε δει ποτέ σε μαιευτήριο σατανικό βρέφος; 

Η θεωρία μου, ωστόσο, δεν εξηγεί πώς γίνεται ορισμένες φορές από αγκάθι να βγαίνει ρόδο ή από ρόδο να βγαίνει αγκάθι.

Βλέπεις μερικές φορές κάποιες οικογένειες, τα τέκνα των οποίων μοιάζουν σαν να ενσαρκώθηκε ο Αντίχριστος κι ήρθαν στον κόσμο για να σκορπίσουν τον όλεθρο. Να είναι, άραγε, κάποιο γονίδιο; Τότε γιατί δεν μπορούν να το καταγράψουν και να το ταυτοποιήσουν στον χρωμοσωματικό χάρτη; Γιατί δεν το εντοπίζουν μετά την αμνιοκέντηση, όπως το σύνδρομο Down; Ας το ονομάσουν "σύνδρομο Lucifer" και να προειδοποιήσουν την κοινωνία για το επόμενο σαθρό μέλος της. Όχι πως είναι σωστό να παραλληλίζουμε τα αθώα αυτά πλάσματα -που φέρουν το παραπανίσιο χρωμόσωμα που σχετίζεται με το σύνδρομο Down- με τα σύγχρονα τέρατα της αστικής ζούγκλας, αλλά αν η κακία είναι εκ γενετής χαρακτηριστικό και όχι έξη, καλό θα ήταν να το ξέρουμε.

Ο William Faulkner, στο μυθιστόρημα του "η Βουή και η Μανία", έγραψε την εξής φράση για την Quentin, την εσχάτη, όνειδος της οικογενείας Compson και παράνομο καρπός των προγαμιαίων σχέσεων της Candace Compson: "πουτάνα από την κούνια, πουτάνα και στη ρούγα". Είναι, άραγε, καταδικασμένα τα παιδιά να φέρουν τις αμαρτίες των γονέων τους τόσο που γίνονται στο τέλος τα ίδια αμαρτωλά -ακόμη κι αν η ηθική τους είναι ηθική; Ούτε αυτή η εκδοχή καλύπτει όλα τα κενά...

Ποια θεωρία μπορεί να εξηγήσει πώς από τους χειρότερους γονείς βγαίνουν -κάποιες μαγικά σπάνιες φορές- τα καλύτερα παιδιά; Τελικά τι είναι αυτό που διαφεντεύει την ιδιοσυγκρασία μας: η ανατροφή ή η προδιάθεση; Κι αν πρόκειται για μείξη των δύο στοιχείων, ποιος παράγοντας καθορίζει ποιο από τα δύο θα υπερισχύσει;

#stadiala

EDITORIAL

Άντε γιατί πολύ θάρρος πήραν μερικοί τώρα τελευταία..

MASTER TEMPO - Άσπρο πάτο (OFFICIAL CLIP)

Από τα τρία το μακρύτερο

EDITORIAL

Τώρα ρωτάς πώς περνάω.. Τώρα που πάω από το καλό στο καλύτερο. Τώρα ρωτάς πώς περνάω.. Τώρα θα πάρεις από τα τρία το μακρύτερο!

Αυτός αυτός ο άλλος μου ο εαυτός.......

Είδα πρόσφατα την ταινία "Ο μαύρος κύκνος", την ιστορία μιας χορεύτριας που καταφέρνει να κερδίσει τον πρώτο ρόλο στη "Λίμνη των κύκνων", και τελικά γίνεται ένα με το ρόλο... Το πρόβλημά της είναι ότι ζει όλη της τη ζωή σαν λευκός κύκνος, προσπαθώντας όμως να κερδίσει το ρόλο των ονείρων της(πρωταγωνίστρια στη λίμνη των κύκνων - "βασίλισσα των κύκνων"), ο ρόλος την κυριεύει και γίνεται η ίδια μαύρος κύκνος....
Η "Λίμνη των κύκνων" είναι το μπαλέτο με την εκπληκτική μουσική του Tcaikovsky(Чайко́вский) που εξιστορεί τις περιπέτειες της Odette την οποία μεταμορφώνει σε κύκνο ο "κακός" της ιστορίας ο Rothbart. Η Odette είναι αναγκασμένη να ζει όλη τη μέρα ως κύκνος και να ξαναγίνεται κοπέλα μόνο τη νύχτα. Ο μόνος τρόπος να λυθούν τα μάγια είναι -μα τι άλλο- να βρει την αληθινή αγάπη και να της εξομολογηθεί... Όταν βρίσκει τον "ένα" τον "μοναδικό" τον πρίγκιπα κ.λ.π. o Rothbart στέλνει στη θέση της μια σωσία της, την κόρη του Οντίλ, με στόχο να ξεγελάσει τον πρίγκιπα Ζίγκφριντ και να εξομολογηθεί σε εκείνη τον έρωτά του... Έτσι και η Odette μένει για πάντα κύκνος και η κόρη του μπορεί να γίνει πριγκίπισσα... Υπάρχουν 2 εκδοχές για το τέλος της ιστορίας... Η αγαπημένη μου είναι αυτή στην οποία η Οντετ βλέποντας ότι η Οντίλ αποπλάνησε τον πρίγκιπα αυτοκτονεί.
Στο μπαλέτο ο ρόλος της Οντιλ στο χορό(ως σωσίας της Οντέτ) είναι ο "μαύρος κύκνος".  Με άλλα λόγια, η αληθινή(αγνή, καλή) Οντέτ είναι ο λευκός κύκνος και η ψεύτικη(πονηρή, κακιά) Οντέτ είναι ο μαύρος, οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος..Το ρόλο αυτό τον παίζει η ίδια μπαλαρίνα.. Γίνεται η ίδια άσπρος και μαύρος κύκνος.
Όλοι έχουμε μέσα μας, σε ίσα μέρη, τον άσπρο και το μαύρο κύκνο, η επιλογή έγκειται σ' εμάς, η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική μας(βλέπε Πλάτωνος Πολιτεία "Κλήρος Λαχέσεως"). Το πιο αδύναμο μισό μας(αποδυναμωμένο απ' την απόφαση και τη θέλησή μας) είναι πλέον αυτό που ονομάζουμε "σκοτεινή πλευρά"... Όλοι περνάμε μια σκοτεινή περίοδο, τι γίνεται όμως, όταν αυτή η πλευρά μας κυριεύει? Όταν από λευκοί γινόμαστε μαύροι κύκνοι? Είναι δυνατόν? Μπορούμε να επιβληθούμε "αληθινά" στο σκοτεινό μισό μας?