ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΑΥΤΟΜΑΣΤΙΓΩΜΑ; ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ ΚΙ ΑΛΛΟ;

ΜΕ ΑΓΑΠΩ

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΧΟΡΕΥΤΑΚΗ

Καθένας μας διαθέτει μία ξεχωριστή και μοναδική προσωπικότητα, με τα εξίσου μοναδικά χαρακτηριστικά της να την κάνουν να διαφέρει από οποιαδήποτε άλλη εκεί έξω. Αυτό δεν είναι απαραίτητα για καλό, ιδίως αν σκεφτεί κανείς τα σύνδρομα και τα κόμπλεξ που έχουμε όλοι μας αναπτύξει τα τελευταία χρόνια, και τα οποία δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό στο να αλλοιώνουν αυτό που προσπαθούμε να βγάλουμε προς τα έξω, καταφέρνοντας να σκάνε τον χειρότερο μας δυνατό εαυτό.

Η δική σου περίπτωση είναι σχετικά ιδιόρρυθμη. Λέξεις όπως «έλλειψη αυτοεκτίμησης», «πέφτω στα πατώματα χωρίς λόγο και αιτία», «αυτομαστιγώνομαι», έχουν φέρει στη ζωή σου ‘ένα από τα συμπαθέστερα μαλάκια, του οποίου τη δόξα ζήλωσες μάλλον, και το οποίο αποτελεί σημείο αναφοράς στην καθημερινότητα σου: αναφέρομαι στο χταπόδι, με το οποίο έχεις κάνει ένα τον εαυτό σου, βρίσκοντας πάντα τον κατάλληλο δύτη ή ψαρά σε σένα, ο οποίος θα αναλάβει να σε χτυπήσει και να σε πατήσει κάτω, μέχρι να αποφασίσεις να παρατήσεις τα όπλα και να γίνεις το καλύτερο μεζεδάκι, έρμαιο στις ορέξεις των κάθε λογής καλοθελητών. Αποδυναμωμένη εκ των έσω και με τα χτυπήματα να συνεχίζονται αδιάκοπα, καθώς οι σκέψεις δεν σταματάνε να πηγαινοέρχονται στο μυαλό σου και να σε βασανίζουν:

• Δεν αξίζω τίποτα, είμαι μια άχρηστη και μισή. Υπέροχη και κυρίως αισιόδοξη προοπτική του εαυτού σου. Μα γιατί να σε εκτιμάς τόσο πολύ; Μήπως να το κοιτάξεις λίγο;
• Είμαι χαζή. Και μειωμένης νοημοσύνης, και δεν καταλαβαίνεις τι σου γίνεται, και και και.. Ε, να απευθυνθούμε σε κάποιον ειδικό, μην κυκλοφορείς και ελεύθερη έξω, τόσα ανυποψίαστα παιδάκια κυκλοφορούν στους δρόμους…
• Είμαι μόνη. Και δίνεις τον καλύτερο εαυτό σου για να ανατρέψεις αυτή την κατάσταση, απομακρύνοντας και τους ελάχιστους που σου έχουν απομείνει με την αλλοπρόσαλλη και κλαψιάρικη συμπεριφορά σου. Well done…
• Δεν αξίζω να αγαπηθώ. Ναι, είσαι σαν τις καταραμένες ποιήτριες, αιώνια μοναχική και ανέραστη. Και η Πολυδούρη μέσα σου, και ελπίζω να θυμάσαι το τέλος της, μπας και αλλάξεις ρότα…
• Δεν είμαι καλή σε τίποτα. Εφόσον δεν έχεις κάνει την παραμικρή προσπάθεια στο να αναπτύξεις τα ταλέντα σου και να ανακαλύψεις τις δεξιότητες σου, τι περιμένεις; Αλλά ξέχασα, έχεις αναπτύξει στο φουλ την ικανότητα του αυτοοικτιρμού. Για προώθησε την, όλο και κάποιος θα ενδιαφέρεται εκεί έξω…
• Έχω μεγαλώσει πολύ. Πωπω, έχασες τη νιότη σου, πέρασες τα 25, οπότε αντίο ζωή! Ξέρω έναν τέλειο βράχο στο Σούνιο, από τον οποίο μπορείς να δώσεις τη λύση.. Σύνελθε λίγο και κοίταξε να απολαμβάνεις κάθε στιγμή της χωρίς μίρλα…
• Είμαι απένταρη. Οπότε τι καλύτερο από το να κάθεσαι και να κλαίγεσαι αντί να προσπαθήσεις για το καλύτερο; Σωστό κι αυτό…
• Είμαι ατάλαντη. Έχεις και σχετική πιστοποίηση πάνω σε συγκεκριμένο τομέα; Ίσως να μπορούμε να κάνουμε κάτι για σένα, τελικά… Εκτός κι αν η σχετική θεώρηση προκύπτει αποκλειστικά από προσωπικές σου αντιλήψεις, οπότε ξανά σου βγάζω το καπέλο…
• Σαν να με έχουν μουντζώσει… Ε πες το κοπελιά, ότι την έχεις βρει τη λύση, στις κατάρες των σιχαμένων γειτονισσών και ανταγωνιστριών που επιβουλεύοται τη ζωή σου, να ξέρουμε και σε ποια ξεματιάστρα ή χαρτομάντισσα να απευθυνθούμε, μπας και καταφέρουμε να απαλλαγούμε από το ξόρκι με το οποίο είσαι δεμένη. Και αγχωνόμουν τζάμπα τόση ώρα…

Αν παραβρίσκεις σαρκαστική την ειρωνεία μου, τότε είμαι χαρούμενος, γατί πέτυχα τον σκοπό μου. Δεν μπορώ να αντιμετωπίσω αλλιώς τη συγκεκριμένη συμπεριφορά, και αν το πάρω πραγματικά στα σοβαρά, τότε θα πω εξαιρετικά βαριές κουβέντες. Δεν επιτρέπεται, αλήθεια όμως, σε κανέναν άνθρωπο να τοποθετεί τόσο χαμηλά τον εαυτό του στον πάτο του βαρελιού, και να τον στριμώχνει κι άλλο, για να γλείψει κι άλλο τον πυθμένα. Δεν ξέρω, και δεν με ενδιαφέρει να σου πω την αλήθεια, που οφείλεται αυτή η πλήρη απαξίωση απέναντι σου. Αυτό που χρειάζεται είναι να κάνεις ένα κλικ στο κεφάλι σου και να αποφασίσει ότι τώρα ζεις. Για σένα. Όπως μπορείς και με όποιες δυνατότητες, χαρίσματα και ταλέντα έχεις. Μεγάλα ή μικρά, και μέχρι όπου μπορούν να σε οδηγήσουν. Τα όνειρα, ξέρεις, δεν πραγματοποιούνται μόνο με την μεγαλόφωνη έκφραση τους. Απαιτείται και να τα κυνηγήσεις, και μάλιστα σκληρά. Και εφόσον η ίδια έχεις καταθέσει από τη γραμμή της αφετηρίας τα όπλα, βρίσκοντας κάθε πιθανή βολική δικαιολογία για να χωθείς πίσω της, τότε είσαι πραγματικά άξια λύπησης, και πιθανότατα ανίκανη να γευτείς έστω και την παραμικρή στάλα ικανοποίησης. Για να μην πω ανάξια… Για αυτό ξύπνα, πέτα το πέπλο της Ωραίας Κοιμωμένης από πάνω σου και άρχισε να αναπνέεις κανονικά, Θα δεις ότι λίγες τζούρες ζωής, ίσως και να καταφέρουν να σε ξυπνήσουν από τον νήδυμο σου και να σε επαναφέρουν σε τροχιά δράσης. Διαφορετικά, πας χαμένη και με δικής ου ευθύνη, στρέφοντας το αεροπλάνο προς τη θάλασσα με τον αυτόματο πιλότο στο ρελαντί. Και όχι, η πτήση δεν διαθέτει συγκυβερνήτη για να ανατρέψει το μοιραίο…

Πηγή: MaryMary.gr