Ένα σπουργίτι κελαηδάει στο μπαλκόνι μου...

EDITORIAL

Καλοκαιριάζει..

Ο καιρός μαλάκωσε. Ο ουρανός είναι γαλάζιος -για την ακρίβεια λουλακί.

Η πρασινάδα στις αυλές αυξάνεται. Το φως λούζει τα φύλλα κι εκείνα λάμπουν.

Ζωντανά, ολοπράσινα, μυρωδάτα.

Μεγάλη τύχη να μένεις σε προάστιο, περικυκλωμένος απ' τη φύση!

Ο αέρας μυρίζει άνοιξη.

Ο ήλιος δύει αργότερα.

Το μπαλκόνι μου ξαφνικά γίνεται πιο θελκτικό -είμαι ακόμη μεταδοτική, δεν θα 'πρεπε..

Ο γάτος μου ξαφνικά περνάει περισσότερο χρόνο έξω -δεν πέρασε ούτε μήνας που τον παρακαλούσαμε να πάει στην τουαλέτα του.

Κι όμως δεν κατάλαβα ότι καλοκαιριάζει από αυτά τα σημάδια. Τυλιγμένη με την πλεκτή ζακέτα-ρόμπα μου, χουχουλιάζοντας στο πάπλωμα, σε κατ' οίκον περιορισμό λόγω αρρώστιας.

Το συνειδητοποίησα πριν λίγες μέρες. 

Το πρώτο σημάδι ο γάτος μας. 

Κάρφωσε το βλέμμα του στη μπαλκονόπορτα και πήρε τη γνωστή στάση του κυνηγού -όσοι έχετε γάτες την ξέρετε. Αργά και απειλητικά πλησίασε το τζάμι.

Το δεύτερο σημάδι ήταν ο ήχος. 

Ο ήχος που κάνει η γάτα όταν βλέπει έναν μακρινό "εχθρό". Σαν να πνίγεται κάπως και να γκρινιάζει ταυτόχρονα. Ο γάτος μας εδώ δεν έκανε ποτέ αυτόν τον ήχο. Ο δικός μου, όμως, όταν ήμασταν ακόμη στην Κομοτηνή κάθε φορά που έβλεπε πουλιά έκανε αυτόν τον ήχο.

 Αλλά πριν λίγες μέρες άκουσα -αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς- τον γάτο μας για πρώτη φορά να κάνει αυτόν το ήχο. Πρώτη φορά στα 7 χρόνια και κάτι που τον έχουμε. Όμως ο "χοντρούλης" μας έχει φτάσει τα 11μιση χρόνια κι έχει αρχίσει να ξεμωραίνεται. Κι όσο μωραίνει, τόσο επιχειρεί τα καμώματα του δικού μου "τρελοκομείου". Είναι περίεργο να βλέπεις ένα μεγαλόσωμο γατούλη ξαφνικά να φέρεται σαν νεαρός γάτος.

Γέρος ή νέος, ο γάτος είναι κυνηγός. 

Και το θήραμα στο μπαλκόνι του έδωσε το ερέθισμα να βγάλει εκείνον τον ήχο.

Γνώστης, εγώ, του ήχου γύρισα κατευθείαν να εντοπίσω την "πηγή του κακού".

Και τότε αντίκρυσα το σπουργιτάκι.

Μικρό, χαριτωμένο, ευαίσθητο. Καθόταν -στα κάγκελα στην αρχή, στη συνέχεια στην κερασιά μπροστά στο μπαλκόνι μας- και τραγουδούσε σιγά-σιγά και ταπεινά.

Εκείνη τη μέρα ο καιρός ήταν ακόμη άσχημος. Κι όμως αυτό ήταν εκεί να μας υπενθυμίζει ότι υπάρχει ακόμη ζωή μες το χειμώνα. Ότι η άνοιξη δεν αργεί.

Μολονότι τα σπουργίτια είναι χειμερινά πουλιά, δεν έχω την τύχη να τα βλέπω στο μπαλκόνι μου συχνά. Βλέπετε μένω σε προάστιο, ψηλά σε σχέση με το κέντρο, και το κρύο εδώ πάνω είναι πιο τσουχτερό. Ακόμη και το καλοκαίρι, δεν μπορείς να καθίσεις στο μπαλκόνι τη νύχτα χωρίς ζακέτα. Το αεράκι είναι λιγάκι τσουχτερό. Εγώ το απολαμβάνω. Είναι λυτρωτικό να επιστρέφεις στη δροσιά μετά την κάψα του κέντρου. Να "ξεπλένει" ο άνεμος το αναψοκοκκινισμένο σου πρόσωπο. Να τρως και να πίνεις στο μπαλκόνι αντί να προσπαθείς να ξεγελάσεις το δωμάτιο με air-condition.

Δεν είναι, όμως, μονάχα η ψύχρα που εμποδίζει τα πουλάκια να με επισκεφτούν το χειμώνα. Είναι και που κοιτάει το μπαλκόνι στο βουνό και το χτυπάει ο βοριάς το χειμώνα.

Έτσι, όταν αντίκρυσα εκείνη τη μορφή ζωής να κελαηδάει στο μπαλκόνι μου ήξερα ότι η άνοιξη είναι κοντά. Κι ας είχε ακόμη γκρίζο ουρανό.

Η αλήθεια είναι πως δεν τα πάω καλά με τα πουλερικά. Αλλά τα σπουργιτάκια ήταν η αδυναμία μου. Αυτά τα μικροσκοπικά πουλάκια που μες το καταχείμωνο τα έβγαζαν πέρα χωρίς να εγκαταλείψουν -ήταν μόνιμοι κάτοικοι σε μια ζωή με αποδημητικά πουλιά.

Θυμάμαι στο χωριό, τότε που ζούσε ακόμη η γιαγιά, τα σαββατοκύριακα που παίρναμε μαζί το πρωινό μας, έριχνε τα ψίχουλα του πρωινού μας στο μπαλκόνι. "Να φάνε και τα πουλάκια" μου έλεγε. Και πάνω στο πεντάλεπτο, δυο σπουργιτάκια έρχονταν κι έτρωγαν -χωρίς φόβο και πάθος. Σε μια απόσταση τόσο μικρή απ τους ανθρώπους, μόλις ένα τζάμι μας χώριζε.

Κάθε πρωί τα τάιζε η γιαγιά μου. Κάθε πρωί συνεπή στο ραντεβού τους.

Σαν κατοικίδια σχεδόν. Το μόνο που ήθελαν ήταν λίγα ψίχουλα.

Καλύτερα, όμως, το πουλάκι να φύγει. Είναι επικίνδυνα τώρα που βγαίνει έξω η γάτα..

Μπορεί οι στίχοι να μιλούν για το κελάηδισμα ενός αηδονιού μια ρομαντική νύχτα, 

μα δεν μπόρεσα να αντισταθώ σ' αυτό το πανέμορφο και πολύ ατμοσφαιρικό τραγούδι.