Αυτή η φράση μου ήρθε στο μυαλό αναλογιζόμενη τις αναρτήσεις μου στο δεύτερο μου ιστολόγιο, το Χαμόγελο της (Μόνα) Λίζα. Ως επί το πλείστον, πικρές, μελαγχολικές -πάντα έβρισκα ασφάλεια στις λέξεις όποτε βρέθηκα αντιμέτωπη με αυτά τα συναισθήματα. Σκέφτομαι τον τίτλο του βιβλίου της Μαρούλας Κλιάφα. "Ο κόσμος βαριέται να διαβάζει θλιβερές ιστορίες". Ειρωνεία πως οι περισσότερες ιστορίες που έχω γράψει είναι τέτοιες. Κάτι με σπρώχνει να καταστρέψω την ευτυχία των ηρώων μου, να τους δώσω ένα τέλος πιο πικρό, πιο ρεαλιστικό. Με κάποιους δένομαι λίγο περισσότερο κι ύστερα από πολλές τρικυμίες ενδίδω στον πειρασμό να τους δώσω ένα happy ending. Σπάνια, όμως... Έτσι και στο διήγημα που δημοσίευσα χθες. Επέλεξα να δώσω μια ρεαλιστική τροπή στην ιστορία, να γράψω αυτό που ήταν πιο φυσιολογικό να γίνει. Χαρακτηριστική η φράση που επέλεξα: μερικές ιστορίες δεν γίνονται ποτέ παραμύθια...
"μερικές ιστορίες δεν γίνονται ποτέ παραμύθια..." πόσο αληθινό!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλώς ή κακώς είναι όντως αληθινό...
ΔιαγραφήΠραγματικά μου έχει μείνει αυτή η φράση....
Διαγραφήαπ τη μια χαίρομαι που σου εντυπώθηκε τόσο έντονα κάτι που έγραψα, από την άλλη λυπάμαι που ήταν κάτι τόσο απαισιόδοξο.. :/
ΔιαγραφήΔεν πειράζει...χαίρομαι εγώ που βρήκα κάτι να με αντιπροσωπεύει!
Διαγραφή