Toy Story 3ღ

Σήμερα αποφάσισα να δω -με καθυστέρηση τεσσάρων χρόνων- την τελευταία ταινία της τριλογίας Toy Story. Η αλήθεια είναι ότι το ανέβαλλα συνέχεια επειδή δεν με είχε ενθουσιάσει το δεύτερο. Το τρίτο, όμως, παρόλο που δεν πίστευα τα σχόλια που διάβαζα δεν είναι απλά καλό, είναι τέλειο! Σπάνια ένα sequel είναι τόσο καλό όσο το πρωτότυπο. Το συγκεκριμένο θα μπορούσα να σας πω ότι το ξεπέρασε κιόλας! Στο τέλος, μάλιστα, έκλαψα με μαύρο δάκρυ. Για την ακρίβεια, ακόμη δακρύζω γράφοντας αυτές τις γραμμές. Νομίζω ότι αυτό που κάνει την ταινία τόσο συγκινητική είναι το γεγονός ότι τις δύο ταινίες χωρίζει ένα χρονικό διάστημα 15 ετών. Ήταν ο καλύτερος τόπος για να αποχαιρετίσουμε την πρώτη ταινία(κι όλη την τριλογία γενικότερα) και μαζί με την παιδική ηλικία του Andy και τη δική μας.

Ο μικρός Andy της πρώτης ταινίας στην τρίτη είναι 17 χρονών, πακετάρει για να φύγει στο κολέγιο. Έτσι κι εμείς. Το 1995 που κυκλοφόρησε η πρώτη ταινία εγώ ήμουν τεσσάρων, το 2010 που κυκλοφόρησε η τελευταία ήμουν 18μισό. Ήταν σαν να αποχαιρετώ κι εγώ την παιδική μου ηλικία μαζί με τον Andy. 

Όπως ο Andy αποχαιρέτισε τα αγαπημένα του παιχνίδια και μαζί το παιδί μέσα του που τα αγαπούσε τόσο, έτσι κι εγώ αποχαιρέτισα το παιδί που αγαπούσε εκείνες τις ταινίες, που έβλεπε με τις ώρες βιντεοκασέτες με τον Woody, τον Buzz, τον Simba, τον Mufasa, την Ariel, την Pocahontas, την Aurora, την Belle, τις Αριστόγατες μα και 101 σκυλιά Δαλματίας και τόσους μα τόσους πολλούς ακόμη αγαπημένους ήρωες παιδικών ταινιών. Κι όχι οποιωνδήποτε ταινιών, μα εκείνων της δικής μου παιδικής ηλικίας.

Δεν είναι τυχαίο πως άτομα της δικής μου γενιάς αγάπησαν το Toy Story 3 περισσότερο από τα τωρινά παιδιά. Γιατί εκείνα δεν ξέρουν... Δεν έχουν ιδέα πώς είναι να αποχαιρετάς την παιδική σου αθωότητα. Δυστυχώς τα νέα παιδιά τη χάνουν πολύ νωρίτερα από εμάς, κι όμως ακόμη κι εκείνα δεν μπορούν να καταλάβουν την απώλεια που νιώθουμε εμείς. Γιατί εμείς τα κάναμε όλα στην ώρα τους, με τη σωστή σειρά. Δεν βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε, απλά έγινε. Και τώρα, τόσα χρόνια μετά, όσο κι αν θέλουμε να κρατήσουμε εκείνο το παιδί μέσα μας, να μείνει λίγο ακόμη εδώ, δεν μπορούμε και μας λείπει τόσο, μα τόσο πολύ. Τα παιδιά της νέας γενιάς δεν ξέρουν πώς είναι να παίζεις παιχνίδια φαντασίας -σαν εκείνα του Andy- με κούκλες, στρατιωτάκια και άλλα μπαρμπαδέλια. Πέφτουν από μικρά με τα μούτρα στα ηλεκτρονικά. Δεν σας κρύβω ότι στεναχωρήθηκα όταν η μητέρα μου πέταξε τα δικά μου παιχνίδια όταν ενηλικιώθηκα. Δεν σας κρύβω ότι και τώρα να μου δοθεί η ευκαιρία δε θα με χαλάσει καθόλου να παίξω ξανά με κούκλες. Δεν σας κρύβω επίσης πως ένιωσα ενοχές για τα δικά μου παιχνίδια -που δεν τα φύλαξα καλύτερα- βλέποντας το Toy Story 3 και τη σκηνή του αποχωρισμού.

SPOILER ALERT! Ο Andy έκανε τη σωστή επιλογή όταν τελικά -μετά απ' την γραπτή παραίνεση του Woody- κι αντί να τα φυλάξει στη σοφίτα τα χαρίζει σε ένα κορίτσι -τη μικρή Bonnie- που θα τα αγαπήσει και θα παίξει μαζί τους, όπως τους αξίζει. Βλέπετε ο Woody κατάλαβε ότι έκαναν αυτό που έπρεπε για τον Andy, εκπλήρωσαν τον προορισμό τους ως παιχνίδια, και δε χρειαζόταν η φυσική τους παρουσία για να είναι μαζί του. Γιατί θα τα κουβαλούσε πάντα μέσα στην καρδιά του. Δίνοντας τα παιχνίδια στη Bonnie ανακαλύπτει έκπληκτος μέσα στην κούτα τον Woody. Τον είχε φυλάξει βλέπετε, ως το αγαπημένο του παιχνίδι, για να τον πάρει μαζί του στο κολέγιο. Καταλαβαίνει, όμως, ότι η θέση του είναι με ένα παιδί που θα τον αγαπήσει όσο κι αυτός και θα παίζει μαζί του αντί να τον κλείσει σ' ένα κουτί. Στο τέλος ο Andy αποχαιρετά τα αγαπημένα του παιχνίδια όπως τους αξίζει -παίζοντας μαζί τους για μια τελευταία φορά.

Το ευφυέστερο εύρημα της ταινίας είναι πως δε βασίστηκαν μονάχα στην ανάμνηση της πρώτης ταινίας, έδειξαν σκηνές της παιδικής ηλικίας του Andy και των ατελείωτων παιχνιδιών με τους αγαπημένους του φίλους και πιο πιστούς του συντρόφους -τα παιχνίδια του. Δεν μπόρεσα παρά να θυμηθώ τη δική μου παιδική ηλικία κι όλα τα παιχνίδια μου που σχετίζονταν με το Toy Story. Με τους παιδικούς μου φίλους τότε πιστεύαμε ότι πράγματι τα παιχνίδια είναι ζωντανά και ζουν όλες αυτές τις περιπέτειες όταν δεν τα κοιτάμε. Θυμάμαι που ξυπνούσαμε κάθε πρωί και κοιτούσαμε τα παιχνίδια μας ένα-ένα να βρούμε μήπως κάποιο δεν είχε επιστρέψει στη θέση που το αφήσαμε το προηγούμενο βράδυ και να βρούμε έτσι τις αποδείξεις ότι το Toy Story είναι αληθινό. Ποτέ δεν βρήκαμε τις αποδείξεις που ψάχναμε, όμως συνεχίσαμε να πιστεύουμε. Στον παιδικό μας νου τα πάντα μπορούσαν να συμβούν! Είναι στιγμές σήμερα που σκέφτομαι όλα εκείνα τα απίθανα στα οποία πιστεύαμε με τόση σιγουριά και εύχομαι να γινόμουν πάλι για λίγο παιδί, να σκαρφιστώ τα πιο τρελά σενάρια στον κόσμο και να πιστέψω με όλη μου την αθωότητα ότι είναι αλήθεια. Μερικές φορές το κάνω, ξέρετε. Αυθυποβάλλομαι ώστε να πιστέψω ότι ναι, τα παιχνίδια ζωντανεύουν τη νύχτα και η ντουλάπα μου ταξιδεύει στο χωροχρόνο και πως αν αρχίσω να περπατώ μέσα στο πάπλωμα εκείνο θα γίνει τούνελ και θα βρεθώ σε ένα μέρος μαγικό! Και πως -γιατί όχι;- όλα αυτά είναι αλήθεια, απλά δεν είχα την τύχη να τα δω από πρώτο χέρι.

Έτσι, μαζί με τον Andy και τον δακρύβρεχτο αποχωρισμό του με τα παιχνίδια του αποχαιρετώ κι εγώ την παιδική μου ηλικία με τον καλύτερο και πιο συγκινητικό τρόπο. Κι όπως ο Andy τα ευχαρίστησε για όσα του έχουν χαρίσει, έτσι κι εγώ ευχαριστώ τα παιχνίδια και τις αγαπημένες μου παιδικές ταινίες γιατί κι εμένα μου χάρισαν πολλά. Γιατί τα παιχνίδια μας έχουν παίξει πολύ μεγάλο ρόλο στη ζωή μας κι ας μην το είχαμε καταλάβει τότε. Εν μέρει ευθύνονται κι εκείνα για την προσωπικότητα που διαμορφώσαμε. Τα ευχαριστώ κι εγώ και τα κρατώ κι εγώ πάντα μέσα στην καρδιά μου -γιατί εκεί ανήκουν. Και με τη φαντασία μου τ' ακούω να μου απαντούν "You've got a friend in me".

Στο άπειρο κι ακόμη παραπέρα!