24 καράτια

EDITORIAL

24 γράμματα στο αλφάβητο. 24 ώρες της ημέρας.
24 έτη ζωής.

1 έτος πριν το 25ο, το ύστατο κατώφλι του πρώτου τετάρτου ενός αιώνα.

Ήρθε και φέτος η ημέρα των γενεθλίων μου, η ώρα κι εγώ, ο Πήτερ Παν του 1991, να ακολουθήσω τους συνομήλικούς μου στον κόσμο των μεγάλων. Λόγω (εποχιακής) εργασίας και χαράς, η ανάρτηση αυτή αναβλήθηκε ουκ ολίγες φορές(κόντεψαν να φτάσουν τα 25α μου γενέθλια μέχρι να τη γράψω!), με αποτέλεσμα να τη δημοσιεύσω σήμερα, μία εβδομάδα και πλέον αργότερα, ενώ "εγενεθλίαζα" στις 4 Δεκεμβρίου, της Σάντα Μπάρμπαρα ανήμερα (ευτυχώς που ο μπλόγκερ με αφήνει να κάνω τις γνωστές ζαβολιές και να δημοσιεύσω την ανάρτηση με παρελθούσα ημερομηνία!).

Λόγω δουλειάς, όπως προανέφερα, και μιας μικρής αναποδιάς την επόμενη ημέρα, τα γενέθλιά μου φέτος εορτάστηκαν με μια σεμνή -λιτή κι απέριττη- τελετή μεταξύ εμού και του γάτου μου (εντάξει, έκανε κι η μαμά μου μια γκεστ εμφάνιση). 

Ομολογώ ότι δε μου αρέσουν πια οι φανφάρες και οι πολύβουοι πανηγυρισμοί. Κάποτε, ίσως, ναι... Μου άρεσαν τα μεγάλα πάρτι, ο συνωστισμός στα κλαμπ, η μουσική, ο χαμός, να γιορτάζω τα γενέθλιά μου με εκατοντάδες αγνώστους. Μα τώρα πια μεγάλωσα. Τα γενέθλια είναι περισσότερο προσωπικά. Περισσότερο δικά μου. Ή είμαι πλέον εγώ δική μου κι όχι των άλλων. Δεν ξέρω... Όσο τα κεριά αυξάνονται, οι προσκεκλημένοι μειώνονται. Οι τόνοι πέφτουν. Γενέθλια στο σπίτι με λίγους φίλους και καλούς. Μπιζ μπιζέ. 

Και τώρα πια αφιερώνω και μια γενέθλια ημέρα μόνο για εμένα. Ένα κερί μονάχα δικό μου. Στιγμές εορτασμού για εμένα και τον εαυτό μου. Να συγχαρώ τον εαυτό μου που τα κατάφερε ακόμη χρονιά. Που επιβίωσε, που μεγάλωσε. Που δεν υπέκυψε στα τραύματά του και σαν ήρωας συνέχισε να παλεύει. Τώρα πια καταλαβαίνω ότι τα γενέθλια είναι προσωπική υπόθεση. Δε γιορτάζω ότι γέρασα, γιορτάζω ότι ακόμη ζω. Always keep fighting εαυτέ μου.

Επιστρέφοντας στη μικρή γενέθλια εορτή μου, μία ημέρα αργότερα γιορτάσαμε το απόγευμα οικογενειακά τα γενέθλιά μου στο σπίτι. Η τούρτα κόπηκε, το κρασί άνοιξε... Οι ώρες έτρεξαν και νύχτωσε η πλάση για να μείνω εν τέλει μόνη με τη δική μου νύχτα. Εγώ και τα κεριά μου.

Εκείνο το βράδυ ήταν μονάχα δικό μου. Για μένα και τα 24 μου χρόνια, τα 24 μου καράτια. Μόνη μου συντροφιά το γουργουρητό του γατούλη που γεμίζει τη ζωή μου τρίχες τα τελευταία εννέα χρόνια. 

Ήπιαμε κρασί καταβροχθίζοντας τάρτες με παρμεζάνα [εγώ δηλαδή, ο γάτος απόλαυσε μια ωραιότατη γατοτροφή με σολομό] και για επιδόρπιο το τουρτογλυκό δικής μου εμπνεύσεως και κατασκευής με παντεσπάνι-lebkuchen, μους σοκολάτας με τυρί κρέμα και λίγη μπανάνα για τσαχπινιά -σοκολατο-κανελο-μπανανένιο τουρτογλυκό το οποίο κοσμούσε ένα topping με τον αριθμό 24, φτιαγμένο από χρυσή ζάχαρη και αστερόσκονη. 

Σημαντική θέση στο μικρό και ταπεινό μου πάρτι κατείχε φυσικά η αγαπημένη μου ξένη σειρά, Supernatural, και το -τότε- καινούριο της επεισόδιο, το οποίο περίμενα τρεις ολόκληρες μέρες μέχρι να καταφέρω να το δω (ευτυχώς δε χρειάστηκε να περιμένω τόσες μέρες για το επόμενο επεισόδιο γιατί ήταν mid season finale και θα μ' έπιανε μια τρέλα αν δεν το έβλεπα). Θαρρείς και γνώριζαν οι συντελεστές της σειράς για τα γενέθλιά μου, μού έκαναν ένα αναπάντεχο δώρο για την ημέρα των γενεθλίων μου.

Με αφορμή το προαναφερθέν επεισόδιο ["Just My Imagination"] δε μπόρεσα παρά να σκεφτώ την παιδική μου ηλικία και το δικό μου φανταστικό φίλο. Τα χρόνια που πέρασαν. Τα γενέθλιά μου που κάθε χρόνο με βρίσκουν διαφορετικό άνθρωπο.

Το προκαλούν αυτό τα γενέθλια στους ανθρώπους... Τα κεριά της τούρτας σού φέρνουν δώρο δύο φίλες τους: την αναπόληση και την ενδοσκόπηση. Ένας ακόμη χρόνος πέρασε, ένας νέος έρχεται. Ποιος είμαι εγώ, ποιος είσαι εσύ, ποιοι είμαστε εμείς;

Ο φανταστικός μου φίλος αποτέλεσε μεγάλο μέρος της παιδικής μου ηλικίας και των παιχνιδιών που έπαιζα μόνη μου. Ήξερα πάντοτε να ζωγραφίζω το δωμάτιό μου με φίλους και με τη φαντασία μου να σκαρώνω σκανταλιές και παιχνίδια μ' εκείνους. Παιδιόθεν απολάμβανα τη μοναξιά μου... Μοναχοπαίδι εκ πεποιθήσεως.

Τούτοι οι φανταστικοί φίλοι έθρεψαν τη φαντασία μου και έδωσαν πνοή στον ονειροπόλο συγγραφέα μέσα μου. Έμαθα να ζω στον ουρανό, γιατί η γη δε μου ταίριαζε. Αιθεροβάμων; Ίσως.. Αλλά τουλάχιστον προσπάθησα να αιχμαλωτίσω τα άστρα. 

Μεγαλώνοντας, γέμισα την πένα μου με φεγγαρόφως και με μελάνη τη νύχτα αποτύπωνα τις σκοτεινές μου σκέψεις στο χαρτί. Εγώ η ίδια έγινα νύχτα, έγινα καταραμένος ποιητής. Η φαντασία μου έμοιαζε πάντοτε με τον ουρανό· απέραντη και άναρχη, πότε ξάστερη πότε συννεφιασμένη.

Μαζί της ήρθε κι η συγγραφή. Κι ήταν το καλύτερο δώρο γενεθλίων που θα μπορούσε να μου κάνει κανείς. Οι λέξεις οχύρωσαν την πληγωμένη μου ύπαρξη όταν ένιωθα μόνη σε κατάμεστα δωμάτια. Έγιναν η ανάσα μου όταν δεν ήθελα να ανασαίνω. Με κράτησαν ζωντανή, ώστε να φτάσω σήμερα να γιορτάζω τα 24α γενέθλια μου. 

Ήταν ένας κύκλος. 
Και όλα ξεκίνησαν από τον φανταστικό μου φίλο.

Γι' αυτό κι εγώ αφιερώνω το ολόχρυσο εικοσιτεσσάρι της τούρτας μου σε εκείνον, τον φανταστικό μου φίλο. Το ολόδικο μου αστέρι, σαν το αστέρι της Λάουρας, που έπεσε μια μέρα από τον ουρανό στην αγκαλιά μου. Το αστέρι της Λίζας. Το επουράνιο δώρο που μεταμόρφωσε κι εμένα την ίδια σε νεφέλη. Το αερικό που έλουσε το μυαλό μου με νεραϊδόσκονη και με έκανε συγγραφέα. Στις φανταστικές ιστορίες, που έγιναν οι πνεύμονες μου και η ζωοποιός δύναμή μου. Στη φαντασία μου, που με κράτησε ζωντανή. Στο φίλο που κάθε χρόνο με βοηθάει να σβήσω τα κεριά.

Στην υγειά σου, φανταστικέ μου φίλε

Χρόνια μου πολλά