Damn you

18.01.13

6 μήνες μετά...

Σήμερα σε σκέφτηκα ξανά μετά από έξι μήνες. Δεν ξέρω γιατί· έτσι, ασυναίσθητα. Για μια στιγμή. Ήταν μία συγκεχυμένη σκέψη. Σαν να βρέθηκες εκεί παρεμπιπτόντως. Πού άραγε να κρύβεσαι και να στοιχειώνεις το μυαλό μου; Κοιτάω την ημερομηνία κι εκείνη την προηγούμενη ανάρτηση. Έξι μήνες ακριβώς. Κι όμως ήταν τυχαίο. Λες κι εκεί που σκάλιζα το μυαλό μου άνοιξα κατά λάθος ένα συρτάρι και από εκεί ξεπήδησες εσύ. Χυδαία, με τη δική σου αναίδεια, με ανάγκασες να σε φέρω στη σκέψη μου ξανά. Διεκδίκησες μια θέση στη ζωή μου. Με τη γνωστή σου αλαζονεία, χωρίς να με ρωτήσεις πριν αν το ήθελα. Δεν σου κρύβω ότι με πείραξε.
Η θύμηση σου με αναστατώνει. Ακόμη. Κι ας πέρασε τόσος καιρός. Πλέον δε σε σκέφτομαι με επιθυμία. Εδώ και χρόνια έχει σταματήσει αυτό. Νιώθω, αντίθετα, μια απροσδιόριστη οργή. Όχι, δε σε μισώ. Μα, ίσως, να...σε αντιπαθώ λιγάκι. Δεν ξέρω..

Ίσως να μη φταις εσύ. Ίσως απλά να σκέφτομαι εκείνο το κορίτσι. Εμένα, πριν χρόνια. Αυτή την αγέραστη ανάμνηση. Νιώθω σαν να πέρασαν αιώνες από τότε. Είμαι μια άλλη πια. Κι εκεί που νιώθω πλήρης, αυτές οι μικρές εκλάμψεις μου θυμίζουν ότι τότε ήμουν πιο ευτυχισμένη. Ανέμελη. Κι ας είχα μόνο μια φενάκη στη ζωή μου. Πώς το είπε ο Σεφέρης; Ένα πουκάμισο αδειανό. Τίποτα -κι ήταν τα πάντα. Και να με, τώρα, ολόκληρη γυναίκα και δεν μπορώ ν' ανοίξω την καρδιά μου. Πώς το έκανα τότε; Μήπως δεν θέλω πια;
Τι μ' έκανες να σκέφτομαι πάλι απόψε; Σαν να ξετυλίχθηκε ξανά μπροστά μου το κουβάρι κάθε αποτυχίας που είχα στη ζωή μου. Έτσι με κάνεις να νιώθω. Σαν να πρόδωσα εκείνο το κορίτσι, τον εαυτό μου. Μάλλον φταίω εγώ. Ίσως σε χρησιμοποιώ σαν αφορμή, εκείνος που θα του φορτώσω την ευθύνη. Που σκέφτομαι έτσι. Γιατί εγώ τα έχω βρει με τον εαυτό μου. Όχι; Γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου; Δε θέλω να πω ότι σε μισώ. Μάλλον μισώ τον εαυτό μου. Κάποιος άλλος πρέπει να φταίει. Όχι εγώ.
Γιατί χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο; Γιατί νιώθω τόσο καλά όταν σταματάω...

I pray your life is sweet, you fucker.

Damn you.