Reality sucks...big time!

EDITORIAL

"We all get at least one wish a year over the candles on our birthday. Some of us throw in more—on eyelashes, fountains, lucky stars, and every now and then, one of those wishes come true. So what then? Is it as good as we’d hoped? Do we bask in the warm glow of our happiness? Or, do we just notice we’ve got a long list of other wishes waiting to be wished? We don’t wish for the easy stuff. We wish for big things. Things that are ambitious, out of reach. We wish because we need help and we’re scared and we know we may be asking too much. We still wish; though, because sometimes they come true." - Meredith Grey

Δεν είναι λίγες οι φορές που ενώ πιστεύεις ότι έχεις βάλει σε μια τάξη τη ζωή σου την επόμενη στιγμή γίνεται κάτι και ζεις πάλι απ' την αρχή το απόλυτο χάος! Βάζεις ένα στόχο και εύχεσαι ολόψυχα να βγει αληθινός. Προετοιμάζεσαι, κάνεις ένα πλάνο στο μυαλό σου. Τι θα κάνεις και πότε. Ζυγίσεις τα εφόδια που ήδη έχεις και τα εμπόδια που θα μπουν στο δρόμο σου. Και περιμένεις... Περιμένεις υπομονετικά την κατάλληλη στιγμή. Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.. ή μήπως όχι; Και τι γίνεται όταν η ζωή σου πετάει απρόσμενα εμπόδια στο δρόμο σου; Τα παρατάς ή πεισμώνεις και προσπαθείς ακόμη περισσότερο; Πιστεύω πως πεισμώνεις και τότε εύχεσαι ακόμη εντονότερα να τα καταφέρεις. Γιατί -ποτέ δεν ξέρεις- καμιά φορά εκείνες οι ευχές ακούγονται και γίνονται μικρά θαύματα. Κι ίσως -γιατί όχι;- περισσότερη ατυχία στην αρχή να σημαίνει μεγαλύτερη τύχη στο τέλος. 

Η δική μου ιστορία ξεκίνησε πριν 10 περίπου χρόνια, όταν στην ερώτηση "τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις" απάντησα δικηγόρος. Τώρα που το σκέφτομαι η σχολή μου άρεσε περισσότερο κι απ' το επάγγελμα. Τι να ήταν άραγε αυτό που με έκανε να καταλήξω σε αυτήν την απόφαση, δεν ξέρω. Δεν έχω ούτε ένα συγγενή που να σχετίζεται με τη Νομική. Αλλά κατάφερε να αιχμαλωτίσει τα όνειρα μου. Κι ύστερα... Ήρθαν οι Πανελλαδικές και τα κατέστρεψαν όλα. Μαθητές του 19(σαν κι εμένα, τρομάρα μου) και να βγάζουν με το ζόρι 15.000 μόρια επειδή είχαμε την ατυχία να πάρουμε την πιο υποκειμενική κατεύθυνση ή επειδή από το άγχος μας κάναμε χαζά λάθη σε πράγματα που ξέραμε. Και κάπου εκεί πολλοί από εμάς αποχαιρετίσαμε τα παιδικά μας όνειρα και συστηθήκαμε με τη νέα μας ζωή. Τότε ήταν που αποφάσισα να κάνω μια παράκαμψη και να εκμεταλλευτώ το μικρό παραθυράκι που υπήρχε. Τις κατατακτήριες. Στη Νομική Θράκης η κατάταξη έμαθα πως γινόταν με βαθμό πτυχίου. Έτσι κι εγώ 4 χρόνια έβαλα τα δυνατά μου για αποφοιτήσω με τον καλύτερο δυνατό βαθμό πτυχίου. Και τα κατάφερα. Στις 8 Νοεμβρίου 2013 αποφοίτησα στα τέσσερα χρόνια ακριβώς με βαθμό πτυχίου 8,2 από μια σχολή που δεν τη λες και εύκολη. Ήμουν ένα βήμα πιο κοντά. Μόνο μια αίτηση -και λίγη τύχη ενδεχομένως- με χώριζαν από τον παλιό μου στόχο. Έτσι κι εγώ το πρωί της 11ης Νοεμβρίου 2013, ημέρα Δευτέρα, πήρα το πτυχίο μου κι έκανα την αίτηση που περίμενα 4 χρόνια. Και μετά -ω τι πρωτότυπο!- περίμενα ξανά. Το είχα κάνει στο παρελθόν λίγος ακόμη καιρός δε μου φαινόταν υπερβολικός. Πέρασαν μέρες, βδομάδες, 2 μήνες ώσπου βγήκε η ανακοίνωση που με έριξε από το συννεφάκι μου. Όχι, δεν απορρίφθηκε η αίτηση μου -ευτυχώς! 

Μα τελευταία στιγμή αποφασίστηκε η κατάταξη να γίνει φέτος με εξετάσεις. Είχα μόλις ένα μήνα για να βρω βιβλία και να βγάλω την ύλη. Και το σημαντικότερο.. Να αποφασίσω τι θα κάνω. Αν είμαι διατεθειμένη να τα δώσω όλα μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα με πολύ μεγάλη πιθανότητα να τα χάσω όλα. Μετά την πρώτη οργή και τις κρίσεις άρνησης που πέρασα, άρχισε να πρυτανεύει -δειλά- η λογική. Έτσι έδωσα στον εαυτό μου ένα χρονικό όριο να διαλέξει. Αποφάσισα τελικά να διαβάσω και να εξεταστώ. Αποφάσισα να το πάω μέχρι τέλους. Ξέρω τον εαυτό μου.. Όταν θέλω κάτι πολύ, δεν είμαι φυγόπονη. Το ερώτημα όμως είναι "το θέλω αρκετά;". Η έφηβη που άφησα πίσω μου φωνάζει ναι με όλες της τις δυνάμεις. Εγώ; Ειλικρινά, δεν ξέρω.. Κάποτε, ναι, το ήθελα, πέθαινα γι' αυτό μπορώ να πω. Ακόμη το θέλω. Μπορεί να είναι μόνο ένα απωθημένο. Πολύ πιθανόν να έχω κουραστεί από τους γρήγορους ρυθμούς της ζωής μου. Θυμάμαι όμως τη χαρά μου εκείνη τη μέρα πάνω στη Νομική. Δεν έκανα τίποτα, ήπια όλο κι όλο έναν καφέ, κι ωστόσο ένιωθα ανάλαφρη μετά από εκείνο το πρωινό. Σαν να είχα εισπνεύσει νέο αέρα, διαφορετικό. Έναν αέρα αλλαγής. Ίσως ακόμη και να βρίσκομαι σε άρνηση λόγω του φόβου της αποτυχίας. Δεν είναι τυχαίο ότι η πρώτη μου αντίδραση ήταν οργή και άρνηση. Κανένας δε μπορεί να δεχθεί την αποτυχία σε κάτι που θέλησε πολύ.. Θα δείξει. Σύντομα ή μετά από χρόνια. Μπορεί κάποια στιγμή στο μέλλον. να χρειαστεί να κάνω μια νέα επιλογή που θα καθορίζει αν και κατά πόσο το ήθελα. Το μόνο που γνωρίζω στα σίγουρα είναι πως θα το μετανιώσω αν δεν το προσπαθήσω. Και θα το μετανιώσω πικρά. Και θα βάλω τα δυνατά μου να τα καταφέρω. Κι ας εύχομαι να ήταν πιο εύκολα τα πράγματα. 

Σίγουρα αν δεν κοπιάσεις, δε θα ευχαριστηθείς το ίδιο την επίτευξη του στόχου σου.. Από την άλλη, όμως, και τι δε θα 'δινα κάποιες στιγμές για να μπω στο Harvard όπως η αγαπημένη Elle Woods στην ταινία Legally Blonde. Να ήταν το διάβασμα τόσο εύκολο όσο φαίνεται στις ταινίες!

Εκεί που ήταν μια ανέμελη (και λίγο αφελής) ξανθιά που νόμιζε ότι το "Habeas Corpus" ήταν πολυτελές εστιατόριο -το δίχως άλλο!- έβαλε στόχο και βρέθηκε στη νομική σχολή του Harvard(ίσως υπερβολικά εύκολα θα πρόσθετα εγώ) για να κατακτήσει ξανά τον αγαπημένο της -που την είχε παρατήσει καθώς η γλυκούλα Elle είχε IQ ραδικιού. Όπως είναι φυσικό, το Harvard δεν τη δέχεται εύκολα κι αυτό γιατί όχι μόνο η ηρωίδα είναι πολύ διαφορετική από τα δικηγορικά στερεότυπα που όλοι γνωρίζουμε μα επίσης επειδή κρατάει πάντα μέσα της εκείνο το ξανθό κορίτσι που η νούμερο 1 απασχόληση της είναι η μόδα και η αδελφότητα ξανθών(ως επί το πλείστον) κοριτσιών της οποίας ήταν πρόεδρος. Σ' εκείνο το σημείο πρέπει να πάρει απόφαση να κάνει μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή της, διαλέγοντας ένα απ' τα δύο κορίτσια: τη δικηγόρο ή την ξανθιά. Φυσικά λογαριάζουν όλοι χωρίς τον ξενοδόχο γιατί η Elle αποδεικνύει πως αυτά τα δύο κορίτσια μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά, γιατί πολύ απλά εκεί ανάμεσα βρίσκεται ο αληθινός της εαυτός.

Έτσι βάζοντας τα δυνατά της να αλλάξει ριζικά, αλλά κρατώντας πάντα μέσα της ένα κομμάτι του "ροζ" κόσμου της, κατάφερε να βρει τη χρυσή τομή και να διαπρέψει στο στόχο της. Ανακάλυψε πως τελικά ήθελε να το κάνει για τον εαυτό της και πως είχε μέσα της ό,τι χρειαζόταν για να πετύχει -αρκεί να προσπαθήσει με όλο της το είναι. Και φυσικά έχει και αυτή η ταινία happy ending καθώς η Elle όχι μόνο κερδίζει την πρώτη της δίκη στο 1ο έτος των σπουδών της, αλλά και αποφοιτά ως η αριστούχος της γενιάς της έχοντας ήδη πολλές επαγγελματικές προτάσεις κι έχοντας φυσικά βρει τον έρωτα της ζωής της στο κολέγιο(τι κομεντί θα ήταν αλλιώς;).