Με μια χορδή πιάνου

του Δημήτρη Καμπουράκη

Μόνο όταν νιώθω άρρωστος γράφω κάτι που ίσως αξίζει τον κόπο. Όταν χαίρω άκρας υγείας, τα μολύβια μου ξερνούν μπαρούφες και κοινοτοπίες. Ούτως ή άλλως, η σωματική ευρωστία είναι για μένα μια παράταιρη και βαθιά ενοχλητική κατάσταση. Αποπνέει αλαζονεία και μάταιη αντίσταση στη βαθύτερη ουσία μας, η οποία είναι συν-υφασμένη με τον επιτεινόμενο βιολογικό εκφυλισμό μας. Μου τη βαράνε οι καλογυμνασμένοι που έκοψαν το τσιγάρο, ξέχασαν το αλκοόλ και κομπάζουν για την ικανότητα τους να σκαρφαλώνουν σκάλες δίχως να λαχανιάζουν σα να είναι κατσίκια. Αυτοί οι τύποι με αρρωσταίνουν. Κατά τούτο με εξυπηρετούν, καθότι ασυνειδήτως με υποβοηθούν να γράψω.

Πλην, η γραφή δεν θεραπεύει. Αν αυτός ήταν ο ρόλος της, ο Ντοστογιέφσκι θα ήταν ένας παχουλός αριστοκράτης της ρώσικης στέπας, ο Παπαδιαμάντης μεγαλοεκδότης και ο Καρυωτάκης θα ‘χε πεθάνει από γεράματα. Παριστάνει όμως τη θαυματοποιό μεταθέτοντας προσωρινά στο μέλλον τα συμπτώματα της νόσου, παραλείποντας να πει ότι κάθε φορά παραδίδει τον ασθενή σε λίγο χειρότερη, της προτεραίας, κατάσταση. Τούτων δοθέντων, από σελίδα σε σελίδα κι από κείμενο σε κείμενο, παρατηρώ τον εαυτό μου να κατρακυλά σε μια όλο και νοσηρότερη κατάσταση. Αυτό με χαροποιεί διότι επιτείνει τη διαύγεια μου για γράψιμο, δίχως όμως να σμικρύνει ούτε κατ’ ελάχιστο το παράλληλο σύμπαν της αγωνίας μου.

Διότι μια αρρώστια που επιδεινώνεται σταθερά, αδυνατεί να κάνει προβολές στο μέλλον. Το ετοιμόρροπο κορμί δεν δίνει πίστωση χρόνου στο μυαλό που φιλοξενεί στο ρετιρέ του. Και η γραφή που δεν έχει χρόνο, δεν έχει ψυχή. Γνωρίζοντας βαθιά εντός της ότι δεν θα προλάβει, λιποψυχεί πριν καν ξεκινήσει. Τι δεν θα προλάβει; Μα να ωριμάσει, ήτοι να πει επιτέλους τα πράγματα με τ’ όνομα τους δίχως περικοκλάδες και χαζές περιφράσεις. Να γίνει σαν βυζαντινή αγιογραφία, που αφαιρώντας όλες τις περιττές φωτοσκιάσεις, τα περίτεχνα βάθη και τις λογής-λογής προοπτικές της δυτικής ζωγραφικής, καταλήγει να υπηρετεί μόνο τη θεϊκή ουσία. Πού καταλήγουμε το λοιπόν; Ότι η αρρώστια μου είναι ο μεγάλος σύμμαχος και ο χειρότερος εχθρός μαζί.

Φρικτός διπολισμός, που η λύση του φλερτάρει υποχρεωτικά με την σταθερή εξώθηση των στοιχείων του στα άκρα. Μια ακροβασία τη φορά, σε όλο και πιο οριακές συνθήκες. Στροβιλιζόμενος μέσα σ’ έναν τυφώνα εξτρεμιστικών συγχύσεων μεταξύ ζωής, θανάτου, έκφρασης και ηδονής, απορρίπτεις ένα προς ένα τα μεσοβέζικα μονοπάτια, για να καταλήξεις στην αναζήτηση της βιωματικής εκφραστικής σου καθαρότητας στον επιθανάτιο ρόγχο. Ότι αυτός, έστω και τεχνητός, δεν αφήνει περιθώρια για δικαιολογίες ούτε σου χορηγεί αναβολές. Σφίγγεις με το αριστερό σου χέρι ένα στριμμένο σεντόνι γύρω απ’ τον λαιμό σου, ενώ με το δεξί συνεχίζεις να γράφεις ένα κείμενο που ποτέ δεν είπε αυτά που ήθελες. Η έλλειψη οξυγόνωσης του εγκεφάλου το κάνει όλο και πιο δυσδιάκριτο στα μάτια, αλλά όλο και ευκρινέστερο στην διάνοια. Μετά, πειραματιζόμενος ως τα απώτατα σαθρά κράσπεδα της αναπνοής, σφίγγεις τον λαιμό σου μ’ ένα λεπτό σκοινί και στο τέλος με μια χορδή πιάνου. Και να που το έσχατο μισοτελειωμένο γραφτό σου, αρχίζει ξάφνου να λέει την αλήθεια.

Φευ! Η μοναδική εξομολόγηση της ζωής σου που επιτέλους κατάφερες να διαθέτει μία κάποια αξία, δεν θα επιτελέσει ποτέ την αποστολή της. Διότι ποιος θα κάτσει να σπάσει το κεφάλι του, για ν’ αποκρυπτογραφήσει το αλλόκοτο γραφτό που άφησε οριστικά στη μέση ένας αυτοκαταστροφικός διεστραμμένος;

ΠΗΓΗ: Με μια χορδή πιάνου