Η επιστροφή της άσωτης κόρης

Λένε ότι ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος. 

Αν είναι αλήθεια, τότε το δικό μου έγκλημα είναι τα γραπτά μου.

Μ' ένα επίγραμμα, δυο ημερολογιακά αποσπάσματα κι ένα διήγημα επέστρεψα στο δεύτερο πολυαγαπημένο μου ιστολόγιο, Το χαμόγελο της (Μόνα) Λίζα. Η αρχή έγινε χθες, με μια μικρή απογοήτευση για την έμπνευση που μ' έχει αφήσει λίγο το τελευταίο διάστημα. Μα μόλις έγραψα και δημοσίευσα τις πρώτες γραμμές δε μπορούσα να μην ανεβάσω κι άλλα -κι ας τα είχα γράψει πριν μήνες. Είχα γυρίσει σπίτι. 

Κάποιες φορές περνάμε διαστήματα που είτε στερεύει προσωρινά η έμπνευση μας, είτε χρειαζόμαστε ένα καινούριο έναυσμα, είτε μας κατατρώει το άγχος και η έλλειψη χρόνου. Τότε συχνά αφήνουμε το γράψιμο στην άκρη(με ότι αυτό συνεπάγεται για την ψυχολογική μας ισορροπία). Έτσι κι εγώ άφησα για μερικούς μήνες κατά μέρους το δεύτερο μου ιστολόγιο, χωρίς ωστόσο να το ξεχνώ ποτέ. Ανέβαλλα τη μέρα της επιστροφής συνεχώς ώσπου έφτασα στο σημείο να κοιτάξω πίσω μου και να μεσολαβεί ένα τρίμηνο. Και βρέθηκα να θέλω να βγάλω ένα συναίσθημα από μέσα μου και να μη μου κάνει χάρες η μούσα μου. Μα πλέον δεν ήθελα να περάσω στιγμή χωρίς το άλλο μου ιστολόγιο(απαιτητική μου έμπνευση όσο με πληγώνεις, τόσο με πωρώνεις!). Έτσι αποφάσισα να καταφύγω στο σχέδιο Β'. Να ανεβάσω δηλαδή γραπτά που έγραψα -πριν ένα τετράμηνο περίπου- αλλά δεν είχα αποφασίσει ακόμη να δημοσιεύσω. Βλέπετε, το υπερκινητικό μου χέρι γράφει συνέχεια κι όχι μόνο ηλεκτρονικά. Έτσι κρατώ ένα ημερολόγιο συγγραφής όπου σημειώνω τις σκέψεις μου, τις εμπνεύσεις της στιγμής ή συμπληρώνω σελίδες που έγραψα από δω κι από κει. Τις δημιουργίες αυτές τις ανεβάζω συνήθως ετεροχρονισμένα -ίσως και να τις κρατώ ως απόθεμα για τέτοιες δύσκολες στιγμές. Εγώ πάντως σκοπεύω να διεκδικήσω τη μούσα μου και να αποκτήσω τη χαμένη μου έμπνευση ξανά. Γιατί ξέρω πως είναι απλά μια φάση, κι όχι τρόπος ζωής..