I'm in Hell..!

UPDATE

Δεν είναι αγάπη, δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε, είναι σου λέω πανικός,

ένας μικρός Τιτανικός...

...και θα 'ναι θαύμα αν σωθούμε!

Αφήστε με να κλάψω πάνω απ' το Φορολογικό Δίκαιο αγκαλιά με τα πατατάκια μου!

Σκέψεις εν ώρα πρωινού

Όλοι λένε για το πρωινό πουλί που πιάνει το σκουλήκι, αλλά ούτε λόγος για το πρωινό σκουλήκι που φαγώθηκε απ' το πουλί. Και δηλαδή το μεσημεριανό σκουλήκι δεν το τρώνε τα πουλιά; Γιατί;

Τι κι αν άργησα σήμερα να γράψω την πρωινή μου ανάρτηση; Είμαι και πάλι εδώ, να σας λέω καλημέρα, να πιούμε παρέα το καφεδάκι μας, να σας αναπτύξω τις φιλοσοφικές μου ανησυχίες και τα υπαρξιακά μου διλήμματα, να αποφύγω το διάβασμα και να σας ξελιγώνω με πεντανόστιμες μαγειρικές συνταγές. Sounds to me like breakfast. Γράφω, ζω, κινούμαι κι αναπνέω σήμερα σ' ένα πιο ρομαντικό, παριζιάνικο mood. Αυτά συμβαίνουν βέβαια όταν ακούω το πολυαγαπημένο μου soundtrack της Amelie και τις ονειρικές συνθέσεις του Yann Tiersen. Πού μετά μυαλό για διάβασμα; 

Με το νου μου βρίσκομαι ήδη εκεί. Στο Παρίσι. Με τον χαριτωμένο μου μπερέ κι έναν αμαρτωλό πειρασμό στα χέρια -ένα αφράτο σοκολατένιο κρουασάν. Και για κάποιο ανεξήγητο -μάλλον όχι- λόγο φαντάζομαι ότι έχω μπροστά μου μια ρετρό γραφομηχανή. Με μελάνι, ταινία και τα πάντα. Ότι τα ακροδάχτυλα μου χτυπούν τα ηχηρά πλήκτρα της γραφομηχανής που θα ήθελα να έχω κι όχι τα -κάπως άψυχα- πλήκτρα ενός φορητού υπολογιστή. Στην πόλη του φωτός, σε μικρά γαλλικά café και γραφικά bistrot σαν να βρίσκομαι σε ταινία του Woody Allen φαντάζομαι να βυθίζομαι σε μια άλλη δεκαετία και μαγεμένη να μιλώ με είδωλα της τέχνης του 1920. Ίσως πάλι να ζω ένα αρρωστημένο παιχνίδι έρωτα -αρρωστημένο συνάμα και αθώο, μ' έναν περίεργο τρόπο- όπως η Sophie και ο Julien στο Jeux d' Enfants(Αγάπα με αν τολμάς). Κι ίσως πάλι, όπως η Amelie, αυτή για την οποία γράφτηκε η συγκεκριμένη μουσική που ακούω σήμερα, στα 23 μου χρόνια(σχεδόν) να προσπαθώ να ανακαλύψω τη χαρά της ζωής μέσα από μικρά καθημερινά πράγματα, από απλές απολαύσεις. Αποφασισμένη να κάνω τους ανθρώπους ευτυχισμένους. Και στην πορεία να γνωρίσω τον έρωτα στο πρόσωπο του άγνωστου που θέλησα να δώσω χαρά...

Κι εκεί που έτρωγα το πρωινό μου, σκέφτηκα ποια ακριβώς θα έπρεπε να είναι η συνταγή που θα αναρτούσα. Μια συνταγή πανεύκολη και υγιεινή, την οποία, ωστόσο, δεν έχω ακόμη δοκιμάσει να φτιάξω. Πρόκειται για ένα σνακ πολύ γευστικό -ό,τι πρέπει για περιόδους που κάνεις διατροφή και προσπαθείς να περιορίσεις τους πειρασμούς. Μιλάω φυσικά για τις μπάρες δημητριακών.

Μπάρες δημητριακών με ξηρούς καρπούς και cranberries

(http://santie-athina.blogspot.gr/2012/02/blog-post_19.html)

Υλικά για ένα ταψάκι 20*20εκ.(10-12μπάρες):

3 κούπες δημητριακά (cheerios, βρώμη, νιφάδες ρυζιού)

1/3 κούπας φουντούκια

1/3 κούπας αμύγδαλα

1/4 κούπας σταφίδες

1/4 κούπας αποξηραμένα cranberries

110γρ. βούτυρο (όχι μαργαρίνη,αλλάζει τελείως το αποτέλεσμα)

100γρ. καστανή ζάχαρη(1/2 κούπα)

85γρ. μέλι (¼ κούπας)

½ κ.γ. κανέλα

Εκτέλεση:

Ψήνουμε τα φουντούκια και τα αμύγδαλα στη λαμαρίνα του φούρνου στους 180°C λίγα λεπτά να πάρουν χρώμα. Μπορούμε και να μην το κάνουμε αυτό και να τους αφήσουμε ωμούς τους ξηρούς καρπούς.

Σε ένα μεγάλο μπωλ ανακατεύουμε όλα τα δημητριακά, τους ξηρούς καρπούς, τις σταφίδες και τα αποξηραμένα cranberries.

Σε ένα κατσαρολάκι ζεσταίνουμε σε μέτρια προς δυνατή φωτιά το βούτυρο, την καστανή ζάχαρη, το μέλι και την κανέλα. Ανακατεύουμε συνεχώς μέχρι να λιώσει η ζάχαρη και το μείγμα να πάρει καφετί χρώμα. Το ρίχνουμε στο προηγούμενο μπωλ, ανακατεύουμε με γρήγορες κινήσεις με ένα κουτάλι να πάει παντού (αν θέλουμε μπορούμε να φορέσουμε γάντι μιας χρήσης και να ανακατέψουμε με το χέρι, προσέχοντας γιατί καίει!)

Στρώνουμε λαδόκολλα σε ένα ταψάκι 20*20εκ (θέλουμε να εξέχει από τα πλαινά) και ρίχνουμε το μείγμα. Στρώνουμε με το κουτάλι ή πατάμε καλά με το χέρι μας να στρωθεί στο ταψάκι.

Προαιρετικά μπορούμε να βάλουμε από πάνω και σταγόνες σοκολάτας τις οποίες θα τις προσθέσουμε σ αυτό το στάδιο πιέζοντας τες ελαφρά, γιατί νωρίτερα θα λιώσουν εφόσον το μείγμα του «σιροπιού» είναι ζεστό.

Αφήνουμε να κρυώσει και να σφίξει το μείγμα. Μπορούμε να το βάλουμε και στο ψυγείο μερικές ώρες. Στη συνέχεια το βγάζουμε από τη λαδόκολλα (έχει γίνει σαν μια μεγάλη πλάκα) και το κόβουμε με μεγάλο μαχαίρι.

Μπορούμε να τυλίξουμε την καθεμιά σε λαδόκολλα και να τις διατηρήσουμε σε μεταλλικό κουτί ή και στο ψυγείο (εγώ τις είχα στο ψυγείο, γιατί δεν ήθελα να μαλακώνουν εκτός).

Κι επειδή ως γνωστόν οι μπάρες σηκώνουν πολλές παραλλαγές πάρτε δυο ακόμη συνδέσμους και δείτε κι άλλες συνταγές! Σας κακομαθαίνω, ε;

• http://www.sintagespareas.gr/sintages/category/mpares.html
• http://www.entertv.gr/article/306037/mpares-dimitriakon-apo-tin-anna-maria-mparoy-video

Take a chance on them!

EDITORIAL

Σώσε μια ζωή, υιοθέτησε ένα αδέσποτο

Something to wait for!

EDITORIAL

Στα φετινά Grammy's προβλήθηκε το επίσημο τρέιλερ για την καινούρια ταινία της Disney, Maleficent, η οποία για όσους δε θυμούνται είναι η κακιά μάγισσα από την "Ωραία Κοιμωμένη". Την παράσταση έκλεψε το soundtrack της ταινίας και συγκεκριμένα η σκοτεινή εκτέλεση του τραγουδιού "Once upon a dream"(με μελωδία από το κομμάτι του Tsaikovsky για το μπαλέτο "Ωραία Κοιμωμένη" και στίχους από την εκτέλεση της ταινίας κινουμένων σχεδίων "Sleeping Beauty" της Disney) από την -ποια άλλη αν όχι αυτή;- Lana Del Rey. Εγώ έχω ήδη ενθουσιαστεί(περιττό να σας πω ότι το έχω ήδη κατεβάσει το τραγούδι και το έχω λιώσει)! Είναι ένας συνδυασμός του τραγουδιού που άκουσα ξανά και ξανά σαν παιδί(αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία) με ένα απ' τα είδη μουσικής που επιλέγω να ακούσω τώρα. Σαν το παρελθόν να συναντάει το παρόν. Και το αποτέλεσμα είναι υπέροχα σκοτεινό -σαν εμένα ίσως.. Στον ομώνυμο ρόλο η Angelina Jolie, η οποία πιστεύω θα τον απογειώσει.

ᶠᶸᶜᵏᵧₒᵤ ♥

EDITORIAL

Τα 5 στάδια διαβάσματος:

1)        Άρνηση        

2)        Θυμός         

3)   Διαπραγμάτευση

4)      Κατάθλιψη     

5)        Καφές         

Καλημε...σημεριασε!

Μ' έπιασε λίγο το μεσημέρι σήμερα μέχρι να αποφασίσω να γράψω ανάρτηση για καλημέρα και μάλιστα έχω ήδη μαγειρέψει μεσημεριανό. Όχι, δε με έπιασε η προκοπή του γήρατος, απλά χθες κοιμόμουν μέχρι τα μαύρα μεσάνυχτα και όπως είναι φυσικό είμαι ακόμη ξύπνια. Έτσι, λοιπόν, η σημερινή συνταγή δεν είναι για πρωινό, αλλά για μεσημεριανό. Είχαμε, λοιπόν, που λέτε, ένα πράσο ξεχασμένο στο ψυγείο και μου ζήτησε η μαμά μου να το μαγειρέψω. Αυτό που είχε στο μυαλό της, βέβαια, ήταν πρασόρυζο, αλλά εγώ σήμερα δεν ψηνόμουν και πολύ(ήταν και το πράσο μπασμένο, δεν "έλεγε"). Έτσι έψαχνα να φτιάξω κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν τρώμε συχνά, κι έπεσα πάνω σ' αυτή τη συνταγή. Πάντα ήθελα να τη δοκιμάσω, αλλά ποτέ δεν έτυχε. Έτσι ξεκίνησα να τη φτιάξω και το αποτέλεσμα με δικαίωσε πανηγυρικά. Άλλωστε, ο ουρανός είναι ακόμη λευκός και ο καιρός χειμωνιάτικος -τι πιο ταιριαστό από σούπα; Και φυσικά δε μπορούσα να μην τη μοιραστώ μαζί σας!

Σούπα βελουτέ με πράσο και πατάτα
(http://www.athinorama.gr/umami/food/recipes/?id=3445)


Υλικά (για 4-5 άτομα):

• 5 μέτρια πράσα (το λευκό μέρος) 
• 2 μέτριες πατάτες
• 250 ml γάλα πλήρες
• 1,5 lt ζωμός κότας (κατά προτίμηση σπιτικό)
• 2 κ.σ. μαϊντανός, ψιλοκομμένος
• Αλάτι, φρεσκοκομμένο πιπέρι 

Εκτέλεση:

Σκίζουμε τα πράσα κατά μήκος στα δύο για να πλυθεί καλά το εσωτερικό τους. Τα κόβουμε σε ροδέλες 3 εκ. Καθαρίζουμε τις πατάτες και τις κόβουμε σε τέταρτα. Σε βαθιά κατσαρόλα βάζουμε το ζωμό μαζί με τα πράσα και τις πατάτες, ανάλογο αλάτι, σκεπάζουμε και αφήνουμε να βράσουν μέχρι να μαλακώσουν. Βγάζουμε από τη φωτιά, αφήνουμε να κρυώσει λίγο και προσθέτουμε το γάλα. Ανακατεύουμε καλά και περνάμε τη σούπα από το μπλέντερ. Την ξαναβάζουμε στην κατσαρόλα, διορθώνουμε το αλάτι, προσθέτουμε φρεσκοτριμμένο πιπέρι και αφήνουμε να ζεσταθεί καλά, ανακατεύοντας. Σερβίρουμε με το μαϊντανό. Σημ.: Για πιο πλούσια γεύση, προσθέτουμε στο τέλος μία κουτ. σούπας φρέσκο βούτυρο.

Σημειώσεις:

• Εγώ επειδή είχα μόνο ένα πράσο(κι αυτό λίγο μπασμένο) χρησιμοποίησα το 1/5 των προτεινόμενων υλικών, οπότε μη σας απασχολεί η ποσότητα.
• Αν χρησιμοποιήσετε διαλυμένο γάλα εβαπορέ -όπως κι εγώ- να ξέρετε ότι θα "γλυκίζει" λίγο, αλλά η σούπα είναι εξίσου νόστιμη.
• Η σούπα -σε μικρή ποσότητα- διαλύεται ωραιότατα και στο μούλτι(ποιος καθαρίζει ολόκληρο μίξερ!). Μπορείτε, μάλιστα, να ρίξετε μέσα το μαϊντανό χοντροκομμένο και να κοπεί ωραιότατα ενώ θα χτυπιέται η σούπα.
• Η γεύση του θυμίζει λίγο και πουρέ πατάτας, οπότε αν το κάνουμε λίγο πιο πηχτό μπορεί να συνοδεύσει ένα κρέας, όπως πχ μια χοιρινή τηγανιά.
• Μπορείτε να προσθέσετε στο τέλος φρεσκοτριμμένο μοσχοκάρυδο, η γεύση του θα το απογειώσει.
• Αν είναι να το φάτε ως σούπα, παίξτε με τις υφές και συνοδέψτε το με τραγανά κρουτόν(αν τα φτιάξετε εσείς ακόμη καλύτερα!).

Κι ένα ξεσηκωτικό τραγούδι, έτσι για το καλό

(να με δείτε να χτυπιέμαι στο σαλόνι λες και χορεύω harlem shake να γελάτε ένα μήνα!)

Καλημέρα ηλιαχτίδες μου!

Good morning sunshine!

Ίσως να φαίνεται ειρωνική η προσφώνηση, δεδομένου του καιρού. Κι όμως η σημερινή Δευτέρα ξημέρωσε υπέροχα για μένα, μ' έναν πάλλευκο ουρανό και άσπρα σημάδια του χθεσινού χιονιού που σιγά σιγά λιώνουν. Ο παγωμένος άνεμος χτυπά το τζάμι μου κι εγώ σαν γνήσιο τέκνο του χειμώνα το απολαμβάνω απίστευτα! Κι όμως αυτή η κακοκαιρία "ζέστανε" τόσο τη διάθεση μου, που έχω όρεξη ακόμη και για διάβασμα! Γι αυτό το λόγο αποφάσισα η συνταγή του πρωινού αυτής της συγκεκριμένης Δευτέρας να είναι αφιερωμένη εξαιρετικά στους φοιτητές. Τόσο εκείνους που δεν προλαβαίνουν να φτιάξουν κάτι ξεχωριστό για πρωινό, όσο κι εκείνους που οι μαγειρικές τους ικανότητες φτάνουν μέχρι μακαρόνια και αυγά. Κυρίως τώρα που τα παιδιά -όπως κι εγώ- διαβάζουν και θέλουν κάτι να τσιμπούν παράλληλα. Ταιριάζουν δε απίστευτα με ζεστό καφέ φίλτρου(και όχι μόνο)! Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι η συγκεκριμένη συνταγή απευθύνεται μόνο σε εκείνο το κοινό. Ιδίως αν δουλεύετε πρωί μπορείτε να τα έχετε έτοιμα αποβραδίς(ίσως ακόμη να έχετε φτιάξει και δική σας σφολιάτα) και να τα ψήσετε το πρωί όσο θα ετοιμάζεστε. Είναι τόσο γρήγορα που μαζί με το χρόνο προετοιμασίας δεν χρειάζονται πάνω από 30 λεπτά. Όπως, επίσης, θα παρατηρήσετε η συγκεκριμένη συνταγή χρησιμοποιεί έτοιμη σφολιάτα, το οποίο και είναι αυτό ακριβώς το υλικό που κάνει τη συνταγή εύκολη και γρήγορη. Κι ανησυχείτε ότι η συνταγή βγάζει πολλά ρολάκια και απορείτε ποιος θα τα φάει, πιστεύω ότι αν βάλετε στην κατάψυξη, σ' ένα ειδικό σακουλάκι, τα ρολά κανέλας έτοιμα για ψήσιμο(χωρίς να τα έχετε αλείψει με αυγό, ε;) θα διατηρηθούν ωραιότατα. Εκτός αυτού, μπορείτε να προσαρμόσετε τις αναλογίες ώστε να κάνετε τη μισή ή το 1/4 της προτεινόμενης ποσότητας και να χρησιμοποιήσετε την υπόλοιπη σφολιάτα για κάποια άλλη συνταγή(καλύτερα είναι την σφολιάτα που έχει ξεπαγώσει να τη μαγειρεύετε αντί να την ξαναβάλετε στην κατάψυξη) όπως πχ πιτάκια με την αγαπημένη σας γέμιση(εμένα μου αρέσει να συνδυάζω αλμυρές και γλυκές γεύσεις στο πρωινό μου). Καλό διάβασμα και καλή όρεξη!

Ρολάκια κανέλας στα γρήγορα

Τι χρειαζόμαστε:

• 500 γρ φύλλο σφολιάτας
• 100 γρ βούτυρο
• 8 κ.σ ζάχαρη
• 2 κ.σ κανέλα
• 1 αυγό
• λίγη κανελοζάχαρη ακόμα για το πασπάλισμα.

Πώς το κάνουμε:

1. Βγάζουμε την σφολιάτα από το ψυγείο και την αφήνουμε για 10 λεπτά.
2. Λιώνουμε το βούτυρο και σε μπολάκι ανακατεύουμε την ζάχαρη με την κανέλα.
3. Ανοίγουμε την σφολιάτα, αλοίφουμε με το μισό βούτυρο και πασπαλίζουμε με την μισή κανελοζάχαρη.
4. Τυλίγουμε σε ρολό την σφολιάτα. Αν θέλουμε να κάνουμε μεγάλα ρολάκια, τυλίγουμε απο την κοντή πλευρά του φύλλου.
5. Αν θέλουμε μικρά απο την μακριά πλευρά.
6. Επαναλαμβάνουμε την διαδικασία και για το άλλο φύλλο.
7. Κόβουμε τις τυλιγμένες σφολιάτες σε 20-25 ρολάκια (αναλόγως το πόσο χοντρά τα θέλουμε) και τα απλώνουμε σε λαμαρίνα στρωμένη με λαδόκολλα.
8. Αλοίφουμε τα ρολάκια με το αυγό που το έχουμε χτυπήσει με λίγες σταγόνες νερό,και πασπαλίζουμε με κανελοζάχαρη.
9. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 200 βαθμούς για 12-15 λεπτά.

Λίγα μυστικά ακόμα

Ο χρόνος ψησίματος είναι στο περίπου. Εξαρτάται από το μέγεθος,το πάχος και την ποιότητα της σφολιάτας γι'αυτό έχετε το νου σας!!!! Η σφολιάτα πρέπει να έχει ξεπαγώσει και να έχει καθίσει 10 λεπτά σε θερμοκρασία δωματίου για να ψηθεί καλύτερα μετά.

These wounds won't seem to heal..

EDITORIAL

Κάποια γενέθλια απλά σου προκαλούν πόνο... 

Κι ο χρόνος δε φαίνεται να 'χει βοηθήσει όσο θα ήθελα.

this pain is just too real.

26.01.1948ღ

Η επιστροφή της άσωτης κόρης

Λένε ότι ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος. 

Αν είναι αλήθεια, τότε το δικό μου έγκλημα είναι τα γραπτά μου.

Μ' ένα επίγραμμα, δυο ημερολογιακά αποσπάσματα κι ένα διήγημα επέστρεψα στο δεύτερο πολυαγαπημένο μου ιστολόγιο, Το χαμόγελο της (Μόνα) Λίζα. Η αρχή έγινε χθες, με μια μικρή απογοήτευση για την έμπνευση που μ' έχει αφήσει λίγο το τελευταίο διάστημα. Μα μόλις έγραψα και δημοσίευσα τις πρώτες γραμμές δε μπορούσα να μην ανεβάσω κι άλλα -κι ας τα είχα γράψει πριν μήνες. Είχα γυρίσει σπίτι. 

Κάποιες φορές περνάμε διαστήματα που είτε στερεύει προσωρινά η έμπνευση μας, είτε χρειαζόμαστε ένα καινούριο έναυσμα, είτε μας κατατρώει το άγχος και η έλλειψη χρόνου. Τότε συχνά αφήνουμε το γράψιμο στην άκρη(με ότι αυτό συνεπάγεται για την ψυχολογική μας ισορροπία). Έτσι κι εγώ άφησα για μερικούς μήνες κατά μέρους το δεύτερο μου ιστολόγιο, χωρίς ωστόσο να το ξεχνώ ποτέ. Ανέβαλλα τη μέρα της επιστροφής συνεχώς ώσπου έφτασα στο σημείο να κοιτάξω πίσω μου και να μεσολαβεί ένα τρίμηνο. Και βρέθηκα να θέλω να βγάλω ένα συναίσθημα από μέσα μου και να μη μου κάνει χάρες η μούσα μου. Μα πλέον δεν ήθελα να περάσω στιγμή χωρίς το άλλο μου ιστολόγιο(απαιτητική μου έμπνευση όσο με πληγώνεις, τόσο με πωρώνεις!). Έτσι αποφάσισα να καταφύγω στο σχέδιο Β'. Να ανεβάσω δηλαδή γραπτά που έγραψα -πριν ένα τετράμηνο περίπου- αλλά δεν είχα αποφασίσει ακόμη να δημοσιεύσω. Βλέπετε, το υπερκινητικό μου χέρι γράφει συνέχεια κι όχι μόνο ηλεκτρονικά. Έτσι κρατώ ένα ημερολόγιο συγγραφής όπου σημειώνω τις σκέψεις μου, τις εμπνεύσεις της στιγμής ή συμπληρώνω σελίδες που έγραψα από δω κι από κει. Τις δημιουργίες αυτές τις ανεβάζω συνήθως ετεροχρονισμένα -ίσως και να τις κρατώ ως απόθεμα για τέτοιες δύσκολες στιγμές. Εγώ πάντως σκοπεύω να διεκδικήσω τη μούσα μου και να αποκτήσω τη χαμένη μου έμπνευση ξανά. Γιατί ξέρω πως είναι απλά μια φάση, κι όχι τρόπος ζωής..

Still Looking For My Mickey...

της μπλόγκερ Mayumi

Μια υπέροχη ανάρτηση που διάβασα διαδικτυακά, πολύ όμορφη, πολύ συναισθηματική, πολύ αληθινή. Ένιωσα σχεδόν σαν να την έγραψα εγώ. Και επειδή μου άρεσε τόσο πολύ, αποφάσισα να τη μοιραστώ μαζί σας -με την επωνυμία της μπλόγκερ φυσικά- γιατί πιστεύω ότι θα την αγαπήσετε κι εσείς όσο κι εγώ.

Έχω δύο πόδια...ένα κεφάλι...ten fingers..ten toes...πολλά μαλλιά...είκοσι νύχια ροζ..δύο πνευμόνια... διάφορα όργανα..πολλά κόκκαλα και μύες...Δύο πατούσες...δύο παλάμες και δύο καρπούς..Α! Έχω και μία καρδιά και ας είναι κομματιασμένη και έναν εγκέφαλο..(a.k.a. μυαλό) και ας είναι καταστροφικά περίπλοκος...Με όλο μου το είναι σε αγάπησα...

Είχα δύο μάτια για να σε κοιτάζω..Δύο αυτιά για να σε ακούω...Δύο χείλη και ένα στόμα για να σε φιλάω.. μία μύτη για να σε μυρίζω και μία γλώσσα για να σε γεύομαι...Με όλο μου το είναι σε αγάπησα..

Είχα μία φωνή για να σου ψιθυρίζω...να σου φωνάζω...να σου μιλάω..να σου θυμώνω...να σου τραγουδάω..να σου παραπονιέμαι..να σε κάνω να γελάς..να σε βρίζω..να σου εμπιστεύομαι αλήθειες...και να σου λέω ψέμματα...Δεν είχα κάτι άλλο...Με όλο μου το είναι σε αγάπησα..

Γυρίζω στο παρελθόν...πατάω στα αόρατα footprints στους δρόμους που περπατήσαμε μαζί...και γυρίζουν τα παντα γύρω μου rewind στις εικόνες...στα χρώματα..στους ήχους...στις γεύσεις..στις αισθήσεις...και στα ασπρομαύρογκρι που μας περιτριγύριζαν κάποτε..Με όλο μου το είναι σε αγάπησα..

3 χρόνια έχουν περάσει...και ακόμα σε σκέφτομαι..σε φαντάζομαι...σε ονειρεύομαι.."God bless and curse the Facebook...I'm stalking you,babe..Still..I always have..I'll always will..."Γαμώτο..δηλαδή.. Εκείνο το καλοκαίρι...δεν θα το ξεχάσω ποτέ..Βασικά εσένα δεν θα ξεχάσω ποτέ..Εσένα..και τα μακρυά σου μαλλιά..και το καουμπόικο γιλέκο σου...Το σώμα σου και τις φωτιές που άναβες..τις μεταφορικές και τις κυριολεκτικές..πάνω στο μπαρ..Ένα σωστό ποτό..δεν νομίζω να είχες φτιάξει..Αλήθεια..Όλα στάχτη...Κυριολεκτικά και μεταφορικά..

Δεν σε αγάπησα επειδή το όνομα σου ήταν εκείνο από τον βασικό ήρωα της Disney...ούτε σε αγάπησα επειδή έγινα έστω για λίγο η Minnie σου όπως ακριβώς το ονειρευόμουνα..να γίνω κάποτε..Δεν κάναμε τίποτα το πρώτο βράδυ...(γκουχ! γκουχ! ξημερώματα...)που κοιμηθήκαμε μαζί..Σε έφεραν οι φίλες μου έκπληξη..στο εξοχικό..που μέναμε όλες μαζί μέσα Αυγούστου...μετά που φύγατε από το club στο οποίο δούλευες..Εγώ δεν είχα έρθει...όσο και αν με πίεζαν και με πίεζες να έρθω.. “Ήρθα εγώ τελικά σε σένα...» μου είπες...και με πήγες στο 2x2 (μπα...πολλά είπα...) δωματιάκι σου που σου νοίκιαζε το αφεντικό σου... σε ένα ξενοδοχειάκι που έμενες μαζί με τα άλλα παιδιά που δουλεύατε μαζί...Και έτσι μόνο..απλά κοιμηθήκαμε στο διαλυμένο σου κρεβάτι...που το στρώμα του ακουμπούσε στο πάτωμα...Ακόμα θυμάμαι το πως έτριζε...

Και ακόμα γελάω όταν θυμάμαι τον τρόπο που σε κοίταζαν πάντα όλοι και όλες...και πως είχες τον πιο ξεχωριστό τρόπο να τραβάς πάντα τα βλέμματα...Κατευθείαν...Δεν ήταν μόνο το Arnold Schwarzenegger σώμα σου...τα ρούχα σου...ή τα Ινδιάνικα μαλλιά σου..Ναι..εντάξει ήταν και όλα αυτά...Αλλά ο τρόπος που περπατούσες...μιλούσες..οι κινήσεις σου...όλα φώναζαν... “I am here and I’ll rule this world!”

Δεν θα ξεχάσω ούτε την μέρα που μου έκανες έκπληξη στην παραλία που συχνάζαμε με τις φίλες μου...και ούτε θα ξεχάσω το πρώτο μας φιλί πάνω στις κάσες..γεμάτες με γυάλινα μπουκάλια..(γεμάτα..άδεια...δεν πρόσεξα..) πίσω στην κουζίνα του club τα οποία χτυπούσαν μεταξύ τους με εκείνον τον χαρακτηριστικό ήχο.. Και ας μην ήσουν ο μόνος που είχα φιλίσει εκείνη την μέρα...

Δεν θα ξεχάσω τα τηλέφωνα σου...ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ..ακριβώς στις πέντε ή έξι η ώρα τα ξημερώματα... όταν τελείωνες από την δουλειά σου..που ήξερες πως εγώ είχα γυρίσει πίσω Θεσσαλονίκη...και δεν ήμουν πια Χαλκιδική...Και πάντα σου έλεγα... “Όμορφε...θα έρθω..το Σαββατοκύριακο..μόνο για σένα..να το ξέρεις..Και θα χορέψουμε...yeah!!»

Σε σκέφτομαι και γελάω με τον πιο όμορφο τρόπο που υπάρχει...Έχω κρατήσει εννοείται ακόμα το ρολό απ’το μισοτελειωμένο χαρτί υγείας που χρησιμοποιούσατε για το bar..( που να βρεις χαρτί και στυλό στο Ahoy?Εδώ γελάμε...χαχχαχαχα!!) στο οποίο μου έγραψες με γρήγορα γράμματα...(έπρεπε να φτιάχνεις συγχρόνως και τα ποτά....) “Θέλω Doña Χρύσα”

Ακόμα θυμάμαι τα μούτρα σου όταν γινόταν ταραχή γύρω από την κοριτσίστικη παρέα μου από αγόρια που κολλούσαν σαν μύγες πάνω μας...(Δεν λέω έφταιγαν και τα κοντά σορτσάκια μας...τα mini μας...η ηδονική ατμόσφαιρα που δημιουργούσε η dance μουσική..ο έναστρος ουρανός από πάνω μας..η επίδραση του αλκοόλ...και όλα τα υπόλοιπα κλασικά αλλά ΜΗ κατακριτέα...εντάξει??)..Και τώρα που έγραψα “Minnie”σκέφτομαι πόσο μα πόσο γούσταρα να είμαι η Minnie σου...Και το πόσο ξεχωριστή με έκανες να νοιώσω όταν με αποκάλεσες “Doña Χρύσα” αφού εσύ είχες ήδη πάρει τον προσδιορισμό Don...

Γύρισα Θεσσαλονίκη..Το καλοκαίρι τελείωνε...Το ίδιο και τα ξενύχτια..οι έξοδοι...η θάλασσα..οι διακοπές..Φθινόπωρο και η αρχή του τέλους..Ήρθες να με βρεις αμέσως όταν γύρισες και εσύ λίγες εβδομάδες πιο μετά..πιο όμορφος από ποτέ...

“Άντε πες μου...με πόσους πηδήχτηκες..??Με ποιους έκανες κάτι” η δεύτερη του κουβέντα..και μπλα μπλα μπλα....!!Ρε άνθρωπε...Τι να τους έκανα τους άλλους όταν είχα εσένα???Ποτέ του δεν με εμπιστεύτηκε από την αρχή που γνωριστήκαμε..Έτσι κι αλλιώς..Το ξεκινήσαμε και λάθος..αλλά που να ήξερα πως το Ahoy θα γινόταν το δεύτερο μου σπίτι??Και ο μόνος λόγος που ήθελα να πηγαίνω εκεί ήταν για να βλέπω εκείνον??Αλήθεια τους είχα ξεκόψει όλους τους υπόλοιπους με τους οποίους συναντιόμουν...Δεν υπήρχε κανένας άλλος..Εκτός από αυτόν...

Έλεγε πως οι φίλες μου με επηρεάζουν και πως έβλεπε τον τρόπο που τα μάτια τους έπαιζαν πονηρά πάντα τριγύρω μέσα στο club... Έλεγε πως δεν ξέρω να είμαι σε σχέση..και πως αυτή που θα τον έχει θα πρέπει να τον κάνει να νοιώθει ασφαλής...Έλεγε πως μου αρέσει να φασώνομαι με όποιον να’ναι..και αυτό δεν θα αλλάξει..μα έτσι όμως τον γνώρισα και εκείνον..Αλλά άντε να του αποδείξεις πως ήρθες αυτός στην ζωή μου..και μου τα άλλαξε όλα αυτά...

Μόλις τώρα παίζει και στο ραδιόφωνο το αγαπημένο τραγούδι της κολλητής μου...”Falling in and out of love...”Διαχρονική αξία..για χορό πάνω στην μπάρα...με κλειστά τα μάτια..χάσιμο του μυαλού..και αισθαντικές κινήσεις του σώματος...Πόσες αναμνήσεις σε αυτό το Ahoy...Πόσο μα πόσο όμορφες στιγμές...συγκινήσεις..απολαύσεις..εμπειρίες..και ξεσπάσματα...

Θυμάμαι καθόμασταν πάντα εννοείται στην μεριά του κεντρικού bar που εσύ ετοίμαζες τα ποτά..Αλλιώς θύμωνες..και πείσμωνες απίστευτα..Όταν ένα παλικάρι...άρχισε να μου κολλάει έτσι λίγο υπερβολικά.. βάζοντας τα χέρια του γύρω από την μέση μου προσπαθώντας να με κάνει να χορέψω μαζί του..εγώ ευγενικά του έδειξα το bar και εσένα...Εσύ έγινες δαίμονας...Μου γύρισες την πλάτη μίλησες για λίγο στον κολλητό σου που δούλευε στην δίπλα γωνία του bar από εσένα...και μέσα σε λίγες στιγμές..για το πότε με άρπαξες από το μπράτσο..με τράβηκες κολλητά στο μαρμάρινο bar..με σήκωσες σαν γατούλα περνώντας με πάνω από τα μπουκάλια..τα ποτήρια..και τις τσάντες μας..και κατευθείαν στην αγκαλιά σου και μέσα στο bar...Μετά από ένα επιδεικτικό φιλί και ένα μαλακό χαστούκι στον κώλο..έδειξες σε όλους μέσα στο club...πως ήμουν δική σου..και ΟΧΙ μόνο αυτό..πως και εσύ ήσουν δικός μου...κάτι που το αφεντικό σου είχε απαγορευτικό κανόνα μέσα στο bar..Έπρεπε όλοι να δείχνετε διαθέσιμοι και ελεύθεροι για τα κορίτσια...που ερχόντουσαν στο μαγαζί...But you showed them...You were my Mickey..and I was your Minnie...

Εγώ δηλαδή τι έπρεπε να κάνω?? Τι έπρεπε να σου λέω?? Που όλες οι λυσσασμένες γάτες της Χαλκιδικής ξερογλύφονταν γύρω από την δική σου μπάρα? ”Πήδηξα πολλές τέτοιες γκόμενες..” μου έλεγες... “Αυτή που θα έχω όμως..θα πρέπει να μου αποδείξει πως αξίζει να με έχει...πραγματικά...Θέλω κάτι διαφορετικό...”

Ποτέ μου δεν σε πίστεψα όμως ούτε και εγώ...ο φόβος είναι φόβος..η ζήλεια είναι ζήλεια..και η ομορφιά σου ήταν κατάρα...Θα έφευγες και στρατό...σε λίγους μήνες..And I tried to treasure every minute...every moment..I spent with you...Ήρθα λίγες φορές και στο σπίτι σου...Μου άνοιξες μερικές πορτούλες της καρδιάς σου αλλά όχι όλες..Και εγώ είχα κουραστεί να προσπαθώ να σου αποδεικνύω ΣΥΝΕΧΕΙΑ...πως ήθελα μόνο εσένα...Δεν με εμπιστευόσουν από την αρχή..Τώρα που θα έφευγες και στρατό...άστα βράστα και χειρότερα...

“Σιγά μην δεν κάνεις κάτι με άλλον...” μου είπες...And that was it..Φόρεσα την bitch attitude μου...και είπα μόνο ένα...”OK..”...Βρεθήκαμε μόνο..ακόμα μία φορά όλους αυτούς τους μήνες που ήταν στο στρατό...Και εγώ όλον αυτόν τον καιρό...κολλημένη στις φωτογραφίες του...Μέσα στον χρόνο βρήκε κοπέλα που την εμπιστευόταν απόλυτα..και που του έδειχνε πόσο τον αγαπούσε...Κάτι που εγώ σύμφωνα με αυτόν δεν του έδειξα ποτέ..Μπορεί να είχε και δίκιο σε αυτό..

Από ότι αποδείχτηκε...όπως μου το είχε υποσχεθεί... “Aυτή που θα μου αποδείξει πως με θέλει και πως αξίζει να είναι μαζί μου..Θα γίνει η κοπέλα μου...” και έτσι και έγινε...

Τον ξανασυνάντησα άλλη μία φορά το επόμενο καλοκαίρι...τυχαία στην παραλιακή του Πευκοχωρίου... Η κοπέλα του δούλευε εκεί..κοντά μάλιστα στο μαγαζί που δούλευα εγώ..Σοκ...Απλό ΣΟΚ...όταν τον είδα...

Γιατί ρε γαμώτο...αλήθεια τον αγαπούσα...Και ήμουν τόσο μα τόσο ερωτευμένη μαζί του..Μερικές φορές..νοιώθω πως ακόμα είμαι..όταν κοιτάζω τις φωτογραφίες του...Στα όνειρα μου σίγουρα πάντως ακόμα είμαι....η Doña Χρύσα...but now... 

I'm just Minnie...still looking for my Mickey....

ΠΗΓΗ: Still Looking For My Mickey...

Εμπορευματοποίηση της διανόησης

EDITORIAL

Πρόσφατα μια φίλη με ρώτησε αν σκέφτηκα να προσθέσω διαφημίσεις στο μπλογκ μου, ώστε να αποκομίσω ένα μικρό κέρδος από αυτό. Η απάντηση μου ήταν σαφώς κατηγορηματική καθώς δεν πρόκειται απλά για μια απασχόληση να περνάει η ώρα μου. Το ιστολόγιο μου είναι ο παράδεισος μου, κάτι που έχω φτιάξει καταρχήν για μένα. Το ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο, το ησυχαστήριο μου. Οπότε σε καμία περίπτωση δε θα δεχόμουν να γεμίσει με εκνευριστικές διαφημίσεις που δεν σ' αφήνουν σε ησυχία και που πολύ συχνά καμία σχέση δεν έχουν με τις ιδέες και πεποιθήσεις του μπλόγκερ. Για τον απλούστατο λόγο ότι εδώ μέσα μπαίνω για να χαλαρώσω, όχι να εκνευριστώ επειδή θα πρέπει να αντιμετωπίζω κάθε τρεις και λίγο όλα αυτά τα ανεπιθύμητα παράθυρα. Φυσικά, ωστόσο, με έβαλε σε σκέψεις.. Για τα πάντα. Αφενός, ότι με την οικονομική κρίση και την ανεργία, αν έπαιρνα αυτή την απόφαση, θα ήταν μια εύκολη λύση για να ασχολούμαι "επαγγελματικά" με κάτι. Αφετέρου, ότι ακόμη κι αν επέλεγα να υποβάλλω τους πολυαγαπημένους αναγνώστες μου σε αυτή την ταλαιπωρία, πώς θα ήμουν σίγουρη ότι θα συνέχιζαν να επισκέπτονται τη σελίδα μου; Θα ήταν άδεια χωρίς την αγάπη και τα σχόλια σας. Βέβαια, αφού αρνούμαι να προβώ σε αυτή την πράξη, δεν υπάρχει νόημα να τα σκέφτομαι αυτά. Αλλά κράτησα το καλύτερο για το τέλος. Την πιο πολύπλοκη σκέψη. Μια απορία ουσιαστικά.. Βλέπετε μπορώ να καταλάβω την εμπορευματοποίηση μιας σελίδας που όσο να 'ναι έχει ένα κόστος συντήρησης(πχ επίσημα fan pages και σελίδες με online ταινίες) αλλά σε ένα ιστολόγιο στο οποίο το μόνο που αφιερώνεις είναι ο χρόνος και το μεράκι σου, με τι κριτήρια προχωράς στην εμπορευματοποίηση του; Γιατί άραγε να ευτελίζεις το προσωπικό σου δημιούργημα; That's what I was thinking about people..

Γλωσσοδέτες

Λύνεται η γλώσσα τους μα και το γέλιο τους!

.

Δεν το γνωρίζουν πολλοί, αλλά οι γλωσσοδέτες χρησιμοποιούνται συχνά από παιδαγωγούς ως είδος προφορικού λόγου για να βοηθήσει τα παιδιά να κατακτήσουν την προφορική επάρκεια στη γλώσσα, να εξασκήσουν τη μνήμη τους, να καταλάβουν το μέτρο και τον ρυθμό και να βελτιώσουν την άρθρωση τους. Εκτός αυτού, μπορεί να το εκλάβουν σαν παιχνίδι ενώ στην ουσία πρόκειται για σημαντική άσκηση και μέσο διδασκαλίας κατ' επέκτασιν. Δεν είναι τυχαίο ότι και στη δική μου πρακτική κάποιες ομάδες δίδαξαν γλωσσοδέτες. Στον κλάδο της παιδαγωγικής εντοπίζουμε τη θεωρία της πολλαπλής νοημοσύνης, σύμφωνα με την οποία ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του τρόπο να μαθαίνει νέα πράγματα. Με άλλα λόγια έχει περισσότερο αναπτυγμένη μια πλευρά της νοημοσύνης του από μία άλλη. Έτσι, καταλαβαίνουμε για ποιο λόγο κάποιος είναι καλός για παράδειγμα στους γλωσσοδέτες(μια που έπιασα αυτό το θέμα τώρα) ενώ κάποιος άλλος δεν είναι. Η θεωρία αυτή ξεχωρίζει 8 κατηγορίες: τη γλωσσική, τη λογικομαθηματική, τη χωρική, την κιναισθητική, τη μουσική, την ενδοπροσωπική, τη διαπροσωπική και τη νατουραλιστική. Η ικανότητα ευκολότερης απομνημόνευσης γλωσσοδετών ανήκει στην πρώτη κατηγορία, τη γλωσσική. Δε θα επεκταθώ περισσότερο, απλά θα αναφέρω ότι ως προς τους γλωσσοδέτες πολύ πιθανό είναι να υπάρχει και μία ακόμη εξήγηση, η οποία αναφέρεται στο λόγο που μπορούμε να αρθρώσουμε κάποιους γλωσσοδέτες αλλά δε μπορούμε να αρθρώσουμε άλλους. Η εξήγηση αυτή απ' ότι έχω καταλάβει εντοπίζεται στην ανατομία, ωστόσο ο κλάδος αυτός εντελώς εκτός του αντικειμένου μου οπότε δε θα το αναλύσω περαιτέρω(μόνο θα σημειώσω κάτι τελευταίο που μάλλον έχει μια μικρή σχέση με αυτό, ότι δηλαδή, σύμφωνα με τον κλάδο της γλωσσολογίας που ασχολείται με την ιστορία και τη γεωγραφική τοποθέτηση των ομιλητών, ότι ο τρόπος εκφοράς της γλώσσας έχει μεγάλη σχέση με τη θερμοκρασία του τόπου στην οποία κατοικούν οι ομιλητές της πχ τα ρωσικά έχουν πολλά σύμφωνα κι ελάχιστα φωνήεντα στην προφορά έτσι ώστε να μη χρειάζεται να ανοίγουν πολύ το στόμα και να κρυώνουν. Αντίστοιχα τα αραβικά έχουν πολλά φωνήεντα επειδή ακριβώς χρειάζονται τον επιπλέον αέρα που παίρνουν καθώς μιλούν. Άρα υποθέτω κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την ανατομία τους, που επηρεάζει τον τρόπο εκφοράς της γλώσσας).

Μπορείτε, λοιπόν, να καταλάβετε τη χαρά μου -και τους λόγους που έσπευσα να το αναδημοσιεύσω- όταν συνάντησα διαδικτυακά και εντελώς τυχαία την παρακάτω ανάρτηση.

Ας μάθουμε γλωσσοδέτες σε παιδιά από μικρή ηλικία. Είναι δημιουργικό (τα βοηθάει στην άρθρωση), νιώθουν υπερήφανα όταν τα καταφέρνουν και γελάνε πολύ μεταξύ τους και μαζί μου!

• Άσπρη πέτρα ξέξασπρη κι απ' τον ήλιο ξεξασπρότερη.
• Κοράλι ψιλοκόραλο και ψιλοκοραλάκι.
• Μια πάπια, μα ποια πάπια; Μια πάπια με παπιά.
• Μια τίγρη με τρία τιγράκια.
• Ο παπάς ο παχύς, έφαγε παχιά φακή. Γιατί παπά παχύ έφαγες παχιά φακή;
• Το ξίδι του Ξέρξη ξίδιασε.
• Της καρέκλας το ποδάρι, ξεκαρεκλοποδαρώθηκε ποιος το ξεκαρεκλοποδιάριασε ο ξεκαρεκλοποδαράς.
• Ο τζίτζιρας ο μίτζιρας ο τζιτζιμιτζιχότζιρας, ανέβηκε στη τζιτζιριά στη μιτζιριά στη τζιτζιμιτζιχοτζιριά, να κόψει τζίτζιρα μίτζιρα τζιτζιμιτζιχότζιρα.
• Νερό, λινάρι, νερολίναρο, νεροκαθαρολίναρο.
• Καλημέρα καμηλάρη, καμηλάρη καλημέρα.
• Η συκιά μας η διπλή, η διπλογυριστή, κάνει τα σύκα τα διπλά, τα διπλογυρι-γυριστά. Πάει ο σκύλος ο διπλός, ο διπλογυρι-γυριστός, να φάει τα σύκα τα διπλά, τα διπλογυρι-γυριστά.
• Βαρέλι νεροβάρελο, ποιος σε νεροβαρελόδενε;- Του νεροβαρελοδέτη ο γιος.
• Εκκλησούλα μολυβδοκολοπελεκητή, ποιος σε μολυβδοκολοπελεκητούσε; Ο γιος του μολυβδοκολοπελεκητή.
• Ο γιος του Ρουμπή, του Κουμπή, του ρουμποκομπολογή, βγήκε να ρουμπέψει, να κουμπέψει, να ρουμποκομπολογέψει, και τον πιάσαν οι ρουμπήδες, οι κουμπήδες, οι ρουμποκομπολογήδες.
• Κάστανα βραστά σκαστά με τη βραστή σκαστή κουτάλα.
• Πίτα σπανακόπιτα σπανακολαδοφραγκοσυκοπαντζαροκολοκυθόπιτα.
• Σιδηροδρομικός σταθμός του Σιδηροκάστρου.

Θέλετε να μάθετε περισσότερους γλωσσοδέτες;
Δείτε στο el.wikiquote.org/γλωσσοδέτες

ΠΗΓΗ: Γλωσσοδέτες για να μαθαίνουν τα μικρά μας και να εξασκούμαστε εμείς

Με μια χορδή πιάνου

του Δημήτρη Καμπουράκη

Μόνο όταν νιώθω άρρωστος γράφω κάτι που ίσως αξίζει τον κόπο. Όταν χαίρω άκρας υγείας, τα μολύβια μου ξερνούν μπαρούφες και κοινοτοπίες. Ούτως ή άλλως, η σωματική ευρωστία είναι για μένα μια παράταιρη και βαθιά ενοχλητική κατάσταση. Αποπνέει αλαζονεία και μάταιη αντίσταση στη βαθύτερη ουσία μας, η οποία είναι συν-υφασμένη με τον επιτεινόμενο βιολογικό εκφυλισμό μας. Μου τη βαράνε οι καλογυμνασμένοι που έκοψαν το τσιγάρο, ξέχασαν το αλκοόλ και κομπάζουν για την ικανότητα τους να σκαρφαλώνουν σκάλες δίχως να λαχανιάζουν σα να είναι κατσίκια. Αυτοί οι τύποι με αρρωσταίνουν. Κατά τούτο με εξυπηρετούν, καθότι ασυνειδήτως με υποβοηθούν να γράψω.

Πλην, η γραφή δεν θεραπεύει. Αν αυτός ήταν ο ρόλος της, ο Ντοστογιέφσκι θα ήταν ένας παχουλός αριστοκράτης της ρώσικης στέπας, ο Παπαδιαμάντης μεγαλοεκδότης και ο Καρυωτάκης θα ‘χε πεθάνει από γεράματα. Παριστάνει όμως τη θαυματοποιό μεταθέτοντας προσωρινά στο μέλλον τα συμπτώματα της νόσου, παραλείποντας να πει ότι κάθε φορά παραδίδει τον ασθενή σε λίγο χειρότερη, της προτεραίας, κατάσταση. Τούτων δοθέντων, από σελίδα σε σελίδα κι από κείμενο σε κείμενο, παρατηρώ τον εαυτό μου να κατρακυλά σε μια όλο και νοσηρότερη κατάσταση. Αυτό με χαροποιεί διότι επιτείνει τη διαύγεια μου για γράψιμο, δίχως όμως να σμικρύνει ούτε κατ’ ελάχιστο το παράλληλο σύμπαν της αγωνίας μου.

Διότι μια αρρώστια που επιδεινώνεται σταθερά, αδυνατεί να κάνει προβολές στο μέλλον. Το ετοιμόρροπο κορμί δεν δίνει πίστωση χρόνου στο μυαλό που φιλοξενεί στο ρετιρέ του. Και η γραφή που δεν έχει χρόνο, δεν έχει ψυχή. Γνωρίζοντας βαθιά εντός της ότι δεν θα προλάβει, λιποψυχεί πριν καν ξεκινήσει. Τι δεν θα προλάβει; Μα να ωριμάσει, ήτοι να πει επιτέλους τα πράγματα με τ’ όνομα τους δίχως περικοκλάδες και χαζές περιφράσεις. Να γίνει σαν βυζαντινή αγιογραφία, που αφαιρώντας όλες τις περιττές φωτοσκιάσεις, τα περίτεχνα βάθη και τις λογής-λογής προοπτικές της δυτικής ζωγραφικής, καταλήγει να υπηρετεί μόνο τη θεϊκή ουσία. Πού καταλήγουμε το λοιπόν; Ότι η αρρώστια μου είναι ο μεγάλος σύμμαχος και ο χειρότερος εχθρός μαζί.

Φρικτός διπολισμός, που η λύση του φλερτάρει υποχρεωτικά με την σταθερή εξώθηση των στοιχείων του στα άκρα. Μια ακροβασία τη φορά, σε όλο και πιο οριακές συνθήκες. Στροβιλιζόμενος μέσα σ’ έναν τυφώνα εξτρεμιστικών συγχύσεων μεταξύ ζωής, θανάτου, έκφρασης και ηδονής, απορρίπτεις ένα προς ένα τα μεσοβέζικα μονοπάτια, για να καταλήξεις στην αναζήτηση της βιωματικής εκφραστικής σου καθαρότητας στον επιθανάτιο ρόγχο. Ότι αυτός, έστω και τεχνητός, δεν αφήνει περιθώρια για δικαιολογίες ούτε σου χορηγεί αναβολές. Σφίγγεις με το αριστερό σου χέρι ένα στριμμένο σεντόνι γύρω απ’ τον λαιμό σου, ενώ με το δεξί συνεχίζεις να γράφεις ένα κείμενο που ποτέ δεν είπε αυτά που ήθελες. Η έλλειψη οξυγόνωσης του εγκεφάλου το κάνει όλο και πιο δυσδιάκριτο στα μάτια, αλλά όλο και ευκρινέστερο στην διάνοια. Μετά, πειραματιζόμενος ως τα απώτατα σαθρά κράσπεδα της αναπνοής, σφίγγεις τον λαιμό σου μ’ ένα λεπτό σκοινί και στο τέλος με μια χορδή πιάνου. Και να που το έσχατο μισοτελειωμένο γραφτό σου, αρχίζει ξάφνου να λέει την αλήθεια.

Φευ! Η μοναδική εξομολόγηση της ζωής σου που επιτέλους κατάφερες να διαθέτει μία κάποια αξία, δεν θα επιτελέσει ποτέ την αποστολή της. Διότι ποιος θα κάτσει να σπάσει το κεφάλι του, για ν’ αποκρυπτογραφήσει το αλλόκοτο γραφτό που άφησε οριστικά στη μέση ένας αυτοκαταστροφικός διεστραμμένος;

ΠΗΓΗ: Με μια χορδή πιάνου

Ένα γεια ήθελα να πω...

...και να σας αφήσω ένα τραγουδάκι. Μην ενοχλείστε.. Καλή συνέχεια!

Κάνω headbanging στο τραπεζάκι του σαλονιού!

Good Morning To You!!!

Λένε για τους ξενύχτηδες κακώς πως δεν κοιμούνται, 

μ' αυτοί βλέπουν το χάραμα που οι άλλοι το στερούνται.

Μπορεί να είμαι νυχτοπούλι, μπορεί να αγαπώ το φεγγάρι και τον έναστρο ουρανό, αλλά το ξημέρωμα θα έχει πάντα μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Ειδικά εκείνη τη στιγμή που το πρώτο φως του ήλιου, ροζ ακόμη και απαλό, αγγίζει -δειλά- τις πολυκατοικίες απέναντι μου. Εκείνη ακριβώς η στιγμή είναι το πιο ειδυλλιακό στιγμιότυπο της ημέρας. Σαν να αντικρίζεις μια αιώνια άνοιξη, λες και βρίσκεσαι σε ένα μέρος εξωτικό. Δεν ξέρω για σας, εμένα όμως με χαλαρώνει απίστευτα, αδειάζει το μυαλό μου, το απολαμβάνω στο έπακρο. Μ' ένα φλιτζάνι καφέ -σερβιρισμένο πάντα σε μία απ' τις αγαπημένες και πολύ χαριτωμένες κούπες μου- κοιτάω το φως της ημέρας και σκέφτομαι. Ιδίως το καλοκαίρι που ο καιρός επιτρέπει να απολαύσω το πρωινό μου καφεδάκι στο μπαλκόνι. Γι' αυτό το μπαλκόνι μου επιβάλλεται να έχει ένα τραπέζι -γιατί όταν καιρός είναι καλός περνάω εκεί πολλές ώρες της ημέρας. Μου αρέσει οι στιγμές αυτές να είναι ήσυχες, σιωπηλές. Να ανήκουν αποκλειστικά σε μένα και το πρωινό. Να χαθώ στις σκέψεις μου γαλήνια, να ταξιδέψω με το νου μου. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα αυτά τα ταξίδια της φαντασίας μου για τα οποία γράφω κατά καιρούς τα κάνω το πρωί. Φαντάζομαι που θα βρισκόμουν εκείνη τη στιγμή -σε ποιο μέρος του κόσμου- και τι θα έκανα. Τι θα φορούσα, τι θα έτρωγα, τι καφέ θα έπινα. Και διασκεδάζω -αχ πόσο το διασκεδάζω! Κι όσο περιμένω αυτά τα ταξίδια να γίνουν πραγματικότητα, απολαμβάνω τουλάχιστον αυτά: τα πρωινά ταξίδια του μυαλού.

Πέρα, όμως, από αυτό μου αρέσει και να γράφω αναρτήσεις για καλημέρα. Μπορεί λίγο-πολύ να γράφεις τα ίδια πράγματα κάθε φορά κι όμως η ανάρτηση να φαντάζει ξεχωριστή, γιατί σήμερα όντως είναι μια καινούργια μέρα, όπως μας έμαθε η Σκάρλετ Ο'Χάρα. Ορίστε μια ευχάριστη σκέψη για το πρωί. Αντί να μεμψιμοιρούμε ας σκεφτούμε αυτό. Μια πρωινή δόση ελπίδας και αυτοπεποίθησης. Σου φτιάχνει τη διάθεση αμέσως. Άλλωστε, η καλή μέρα απ το πρωί φαίνεται. Σωστά; Κάτι άλλο που μου αρέσει σε αυτές τις αναρτήσεις είναι πως έχω το ελεύθερο να εντάξω -χωρίς υπερβολή- τα πάντα και να μοιάζουν όλα σχετικά με το θέμα της ημέρας: από γαστρονομία μέχρι καλλιτεχνικά. Αυτό που επιλέγω συνήθως είναι η μαγειρική. Είναι, άλλωστε, γνωστό ότι το πρωινό αποτελεί το πιο σημαντικό γεύμα της ημέρας. Και για να είμαι ειλικρινής είναι εκείνο που απολαμβάνω περισσότερο -όχι από άποψη γεύσης, αλλά από άποψη αισθητικής. Πέραν όλων των άλλων, είναι για μένα αγαπημένη ανάμνηση. Πώς γίνεται ένα καθημερινό γεύμα να είναι ανάμνηση και μάλιστα αγαπημένη; Η απάντηση είναι απλούστατη. Το 'χω συνδέσει έντονα με τα φοιτητικά μου χρόνια.

Πρωινό και καφές στο χέρι καθισμένη στα τραπεζάκια στο φουαγιέ της σχολής. Είναι μία από τις τέσσερις πιο συχνές μας δραστηριότητες με τις φίλες και συμφοιτήτριες μου(οι άλλες τρεις: καφές, φαγητό, μάθημα στη σχολή). Η μικρή καθημερινή μας "ρουτίνα". Μπορεί να φαίνεται αστείο ότι ένα από τα πράγματα που θυμάμαι εντονότερα από τη φοιτητική μου ζωή είναι το πρωινό στη σχολή, μα έτσι είναι. Κυρίως πέρσι, στο προτελευταίο εξάμηνο, κάθε πρωί μετά την πρακτική μου παίρναμε το αγαπημένο και πεντανόστιμο πρωινό μας απ' το "Μελίρρυτο" -ιδιαιτέρως παχυντικό μήπως και μας ξυπνήσουν οι υδατάνθρακες- και το καταβροχθίζαμε είτε στη σχολή(πριν το μάθημα) είτε στο στέκι μας(το πολυαγαπημένο μου Piccolo) πίνοντας το καφεδάκι μας. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν το είχα το πρωινό τόσο σε εκτίμηση πριν πάω στην Κομοτηνή. Γιατί εδώ στην εξορία του Αδάμ που μένω(μακριά από το κέντρο) το να βρεις φούρνο δίπλα στο σπίτι σου δεν παίζει, οπότε ή φτιάχνεις εσύ κάτι ιδιαίτερο για πρωινό -κάτι το οποίο δεν σε ελκύει και πολύ αν δεν είσαι έτσι μαθημένος- ή αγοράζεις κάτι από το μίνι μάρκετ(κρουασάν ή κάτι παρόμοιο). Δύσκολα, λοιπόν, να κατοχυρωθεί ως αγαπημένη συνήθεια. Εκτός αυτού, μέχρι τα 18 μου επειδή είχα σχολείο έτρωγα πρωινό εκεί, στο διάλειμμα. Αλλά ως φοιτήτρια μπήκε στην καθημερινότητα μου(ειδικά στην Κομοτηνή όπου βρεθείς κι όπου σταθείς -και ιδίως κοντά στη σχολή- βρίσκεις φούρνους που οι περισσότεροι μάλιστα φτιάχνουν και καφέ για να τον πάρεις στο χέρι, κάτι που στην Καβάλα άρχισε να γίνεται συνήθεια τώρα τελευταία και ιδίως μετά που άνοιξε το Mikel) και πλέον θέλω να απολαμβάνω το πρωινό μου -αν όχι κάθε μέρα, όποτε μου δοθεί η ευκαιρία. Τέλος, αυτό που αγαπώ στις πρωινές αναρτήσεις είναι ο πρωινός καφές που τις συνοδεύει(σας έχω πει ότι είμαι εθισμένη στον καφέ;). Είναι η αγαπημένη μου συνήθεια -ομολογώ όλες τις ώρες- μα το πρωί είναι αλλιώς. Όχι γιατί με ξυπνάει, το αντίθετο μάλιστα. Η καφεΐνη με κοιμίζει. Αλλά γιατί καθαρίζει το μυαλό μου όταν πίνω καφέ. Και γιατί απολαμβάνω περισσότερο τις σκέψεις μου κοιτώντας το φως του ήλιου.

Και απροπό μια ιδιαίτερη συνταγή για πρωινό. Ίσως για εκείνες τις μέρες που δεν έχεις υποχρεώσεις και αποφασίσεις να περάσεις ένα χαλαρωτικό πρωινό μόνος ή με αγαπημένα πρόσωπα.

Βάφλες με ρούμι & μπανάνα 

Δύσκολη αλλά γευστικότατη "παρεΐστικη" συνταγή για πρωινό και όχι μόνο. 

Τι θα χρειαστείτε: 

225 γρ (2 φλιτζάνια) αλεύρι για όλες τις χρήσεις 

10 ml (2 κουταλάκια) μπέικιν πάουντερ 

5 ml (1 κουταλάκι) διττανθρακική σόδα 

15 ml (1 κουταλιά) ψιλή ζάχαρη 

2 αβγά 

50 γρ (1/4 φλιτζανιού) βούτυρο, που το έχετε λιώσει 

175 ml (3/4 φλιτζανιού) γάλα και επιπλέον γάλα, αν χρειαστεί 

300 ml (1 1/4 φλιτζανιού) ανθόγαλα 

5 ml (1 κουταλάκι) εσάνς βανίλιας 

κρέμα γάλακτος, για το σερβίρισμα 

Για τις μπανάνες: 

6 μπανάνες, κομμένες σε χοντρές φέτες 

115 γρ (1 φλιτζάνι) πέκαν, κομμένα σε κομματάκια 

50 γρ (1/3 φλιτζανιού) ζάχαρη demerata 

75 ml (5 κουταλιές) maple syrup 

45 ml (3 κουταλιές) μαύρο ρούμι 

Εκτέλεση: 

Κοσκινίζετε σε μεγάλο μπολ το αλεύρι, το μπέικιν πάουντερ, τη σόδα και τη ζάχαρη. Κάνετε μια λακκούβα στη μέση και ρίχνετε τα αβγά, το λιωμένο βούτυρο και το γάλα και χτυπάτε τα υλικά ώσπου να γίνει ένα ομοιόμορφο μείγμα. Προσθέτετε το ανθόγαλα και τη βανίλια στο χυλό και χτυπάτε καλά. Σκεπάζετε το μπολ και το αφήνετε 30 λεπτά, να σταθεί. Προθερμαίνετε το φούρνο στους 150 βαθμούς. Ζεσταίνετε το ειδικό σκεύος για βάφλες. Ανακατεύετε το χυλό προσθέτοντας και άλλο γάλα αν χρειάζεται - ο χυλός πρέπει να είναι αρκετά πηχτός. Ανοίγετε το σκεύος και ρίχνετε το χυλό ώστε να καλύψει τα 2/3 της επιφάνειας του. Το κλείνετε και καθαρίζετε τον επιπλέον χυλό. Ψήνετε για 3-4 λεπτά, γυρίζοντας προσεκτικά το σκεύος μια φορά κατά τη διάρκεια του ψησίματος. Αν χρησιμοποιείτε ηλεκτρικό σκεύος για βάφλες, ακολουθείτε τις οδηγίες του κατασκευαστή. Όταν η βάφλα είναι έτοιμη, ανοίγετε σκεύος και τη βγάζετε με ένα πιρούνι. Τη μεταφέρετε σε πυρίμαχη πιατέλα και τη διατηρείτε στο φούρνο ζεστή. Επαναλαμβάνεται την ίδια διαδικασία ώσπου να φτιάξετε 8 ακόμα βάφλες. Προθερμαίνετε το γκριλ. Απλώνετε τις μπανάνες σε μια μεγάλη, ρηχή λαμαρίνα και πασπαλίζετε με τους ξηρούς καρπούς και τη ζάχαρη demerata. Αναμειγνύετε το maple syrup και το ρούμι και περιχύνετε μ' αυτό το μείγμα. Βάζετε τις μπανάνες στο γκριλ για 3-4 λεπτά. Τις σερβίρετε πάνω στις βάφλες και περιχύνετε με κρέμα γάλακτος.

*Tip: αν δεν έχετε συσκευή για βάφλες μπορείτε να βάλετε το μείγμα σε αντικολλητικό τηγάνι και να το κάνετε τηγανίτες(pancakes)

ΠΗΓΗ: "Γευστικές" ιδέες για super πρωινά Σελίδα 3 / 3

Blue Monday

Λέω να κάτσω σπίτι...

Η σημερινή ημέρα, για την ακρίβεια η τρίτη Δευτέρα του Ιανουαρίου έχει καθιερωθεί ως η πιο καταθλιπτική ημέρα του χρόνου. Σήμερα λοιπόν που είναι blue Monday αν νιώθετε ... κάπως μην πάει ο νους σας στο κακό, φταίει η μέρα

Ολόκληρος μαθηματικός τύπος έχει εφευρεθεί για να εξηγήσει το πως και το γιατί. Φταίει λίγο το ότι είμαστε μετά τις γιορτές, λίγο το ότι οι επόμενες διακοπές είναι μακρυά, για άλλους το ότι αρχή του χρόνου μπαίνουν νέοι στόχοι και αυξάνεται η πίεση ενώ για άλλους έφυγε ένας χρόνος και γίνεται ο απολογισμός ... κλπ

Όπως και να 'χει η μέρα έχει καθιερωθεί εδώ και χρόνια... δείτε και λίγο ως ευκαιρία για να αποφύγετε κάτι ή κάποιον...

ΠΗΓΗ: Σήμερα η χειρότερη μέρα του χρόνου

Damn you

18.01.13

6 μήνες μετά...

Σήμερα σε σκέφτηκα ξανά μετά από έξι μήνες. Δεν ξέρω γιατί· έτσι, ασυναίσθητα. Για μια στιγμή. Ήταν μία συγκεχυμένη σκέψη. Σαν να βρέθηκες εκεί παρεμπιπτόντως. Πού άραγε να κρύβεσαι και να στοιχειώνεις το μυαλό μου; Κοιτάω την ημερομηνία κι εκείνη την προηγούμενη ανάρτηση. Έξι μήνες ακριβώς. Κι όμως ήταν τυχαίο. Λες κι εκεί που σκάλιζα το μυαλό μου άνοιξα κατά λάθος ένα συρτάρι και από εκεί ξεπήδησες εσύ. Χυδαία, με τη δική σου αναίδεια, με ανάγκασες να σε φέρω στη σκέψη μου ξανά. Διεκδίκησες μια θέση στη ζωή μου. Με τη γνωστή σου αλαζονεία, χωρίς να με ρωτήσεις πριν αν το ήθελα. Δεν σου κρύβω ότι με πείραξε.
Η θύμηση σου με αναστατώνει. Ακόμη. Κι ας πέρασε τόσος καιρός. Πλέον δε σε σκέφτομαι με επιθυμία. Εδώ και χρόνια έχει σταματήσει αυτό. Νιώθω, αντίθετα, μια απροσδιόριστη οργή. Όχι, δε σε μισώ. Μα, ίσως, να...σε αντιπαθώ λιγάκι. Δεν ξέρω..

Ίσως να μη φταις εσύ. Ίσως απλά να σκέφτομαι εκείνο το κορίτσι. Εμένα, πριν χρόνια. Αυτή την αγέραστη ανάμνηση. Νιώθω σαν να πέρασαν αιώνες από τότε. Είμαι μια άλλη πια. Κι εκεί που νιώθω πλήρης, αυτές οι μικρές εκλάμψεις μου θυμίζουν ότι τότε ήμουν πιο ευτυχισμένη. Ανέμελη. Κι ας είχα μόνο μια φενάκη στη ζωή μου. Πώς το είπε ο Σεφέρης; Ένα πουκάμισο αδειανό. Τίποτα -κι ήταν τα πάντα. Και να με, τώρα, ολόκληρη γυναίκα και δεν μπορώ ν' ανοίξω την καρδιά μου. Πώς το έκανα τότε; Μήπως δεν θέλω πια;
Τι μ' έκανες να σκέφτομαι πάλι απόψε; Σαν να ξετυλίχθηκε ξανά μπροστά μου το κουβάρι κάθε αποτυχίας που είχα στη ζωή μου. Έτσι με κάνεις να νιώθω. Σαν να πρόδωσα εκείνο το κορίτσι, τον εαυτό μου. Μάλλον φταίω εγώ. Ίσως σε χρησιμοποιώ σαν αφορμή, εκείνος που θα του φορτώσω την ευθύνη. Που σκέφτομαι έτσι. Γιατί εγώ τα έχω βρει με τον εαυτό μου. Όχι; Γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου; Δε θέλω να πω ότι σε μισώ. Μάλλον μισώ τον εαυτό μου. Κάποιος άλλος πρέπει να φταίει. Όχι εγώ.
Γιατί χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο; Γιατί νιώθω τόσο καλά όταν σταματάω...

I pray your life is sweet, you fucker.

Damn you.

Ανοιχτοί Λογαριασμοί

19.07.2013

Καλώς ήρθατε! Καιρό είχαμε να σας δούμε..

Άλλος ένας χρόνος πέρασε. Πόσος καιρός από τότε..

Από μακριά φαντάζουν αιώνες. Μαθήτρια τότε. Τελειόφοιτη του πανεπιστημίου πια. Το γαϊτανάκι μας κρατάει πέντε χρόνια και κάτι. Κι όμως.. Παρόλο που δε σε θέλω -είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο αυτό- είναι στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να σε σκέφτεται. Κάποια τραγούδια ακόμη μου θυμίζουν εσένα. Ακόμη με αναστατώνεις. Και χωρίς να σε δω. Η θύμηση σου ακόμη με επηρεάζει.

Άραγε τι με έσπρωξε να γράψω για σένα μετά από τόσο καιρό που έχω να σε συναντήσω;

Ίσως έχεις αυτό το κάτι που με κάνει να σκαλώνω -δύσκολα εντυπωσιάζομαι από κάποιον. Ίσως να φταίει που θέλω να γυρίσω σ' εκείνη την περίοδο -πλέον νιώθω κουρασμένη και γριά. Καλώς ή κακώς ήσουν κομμάτι της καλύτερης περιόδου της ζωής μου. Δεν είσαι του γούστου μου -για να είμαι ειλικρινής, για τα δικά μου κριτήρια σε βρίσκω άσχημο. Κι είναι κι όλα αυτά τα ενοχλητικά στοιχεία του χαρακτήρα σου, που τα μισώ. Εκτός αυτού, είσαι εξωφρενικά γρουσούζης. Μια μέρα να σε δω, θα πάει όλη η βδομάδα μου στραβά. Και για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομα τους, είναι κι αυτό που μ' εκνευρίζει η ίδια σου η ύπαρξη. Μου είσαι εξοργιστικά ελκυστικός -δεν ξέρω πως γίνεται αυτό. Αλλά... Κάτι μου κάνεις και τόσα χρόνια μετά υπάρχουν ακόμη στιγμές που σε σκέφτομαι.

Ίσως να είναι βέβαια και το απωθημένο. Όλα τελείωσαν πριν προλάβουν καλά-καλά ν' αρχίσουν. Κι εγώ, σαν γραμματόσημο, κόλλησα μόλις με έφτυσες. Μπορεί και να μου άξιζε, για τη χρονοκαθυστέρηση μου σε άλλες σχέσεις μου. Κι όσες φορές σε έφτυσα, ασχολήθηκες εσύ μαζί μου. Το φλερτ μας έμοιαζε με παιχνίδια μυαλού. Σιωπηλό, αναίμακτο, δίχως συναισθηματισμούς. Όλα γινόταν υπόγεια. Σαν να μην ήταν κάτι ερωτικό ο στόχος μας, απλώς το ποιος θα επιβληθεί. Η αδρεναλίνη. Πολύ πιθανόν γι' αυτό να μην πήγε ποτέ η σχέση μας εκεί. Δεν είμαστε εραστές, ούτε καν φίλοι. Κάτι παραπάνω ίσως από απλοί γνωστοί.

Κάποιος ίσως μου πει ότι δε σ' έχω ξεπεράσει ακόμη. Το θέμα, όμως, είναι ότι δε θέλω να είμαι μαζί σου. Αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές να ερχόσουν και να μου ζητούσες να είμαστε μαζί, θα έλεγα ένα μεγάλο και βαρυσήμαντο “όχι”. Κι εκείνες οι στιγμές που σε σκέφτομαι διαρκούν ελάχιστα. Όταν ήμουν ερωτευμένη σκεφτόμουν τον άλλο συνέχεια. Εσένα ζήτημα να σε σκεφτώ 10 μέρες το χρόνο. Μπορεί και λιγότερο. Άσε που μία μέρα σε σκέφτομαι και την επόμενη μου είσαι αδιάφορος. Γελάω εγώ η ίδια με τις σκέψεις μου.

Ίσως να φταίνε οι συμπτώσεις που με μπερδεύουν. Ενώ εμείς πλέον δε θέλουμε -κανένας απ' τους δύο, είμαι σίγουρη- το σύμπαν μου στέλνει απανωτά σημάδια. Κάποιος εκεί πάνω με περιπαίζει. Έχουμε τόσα κοινά που η ειρωνεία της ζωής μας γίνεται ενοχλητική. Ενώ κάνουμε τη ζωή μας χωριστά, κάτι συμβαίνει και οι δρόμοι μας διασταυρώνονται. Ενώ σ' έχω ξεχάσει παντελώς, σε βρίσκω ξαφνικά μπροστά μου. Χωρίς να ασχολείται ο ένας με τον άλλο, κάπως βρισκόμαστε στο ίδιο μέρος την ίδια στιγμή. Και μετά χανόμαστε ξανά για μήνες..

Ειλικρινά, ακόμη κι εδώ που είμαι τώρα, στο χωριό, φοβάμαι πως θα γυρίσω ξαφνικά μια μέρα και θα σε βρω μπροστά μου. Ο κόσμος είναι πολύ μικρός ή κάτι παίζεται εδώ; Έχω αρχίσει να πιστεύω πως κάποια στιγμή, χρόνια μετά, θα παίξουμε μεγάλο ρόλο ο ένας στη ζωή του άλλου. Όχι ερωτικό, αυτό έχει τελειώσει προ πολλού. Κάτι πολύ διαφορετικό -και φαινομενικά άσχετο- νομίζω πως θα ανακατέψει και πάλι τις ζωές μας. Από την άλλη, η συχνή σου παρουσία μπορεί να είναι ένα σύμβολο. Ένα μήνυμα που κάποιος προσπαθεί να μου περάσει με πλάγιο τρόπο. Όχι για σένα, ούτε για κάτι που τελείωσε και για τους δυο. Μα μια προειδοποίηση για άλλες σχέσεις μου.

Κι ίσως -η πιο απλή εξήγηση- να νιώθω μόνη. Να μου λείπει εκείνο το συναίσθημα. Της ενθουσιασμένης έφηβης. Της νεαρής κοπέλας που κάνει γνωριμίες και φλερτάρει. Που νιώθει επιθυμητή. Χωρίς προβλήματα. Της κοπέλας πριν κάνει τα μεγαλύτερα λάθη της φοιτητικής της ζωής, που της κόστισαν 2 απ' τα καλύτερα της χρόνια. Λάθη που αυτή τη στιγμή κατηγορώ για τη χαμένη μου ευτυχία.

Ίσως με αυτή την ανάμνηση να είμαι ακόμη ερωτευμένη. Όχι τη δική σου, μα τη δική μου.

Εγώ, να νιώθω νέα και ζωντανή. Ελεύθερη.

Δε σε θέλω. Δε με θες. Κι όμως.. Γιατί έχουμε ακόμη ανοιχτούς λογαριασμούς;

Σε θυμάμαι που να πάρει

Γράμματα σ' έναν ανύπαρκτο εραστή

Γράμματα μελαγχολικά σ' ένα αόρατο "εσύ". Ένας παραλήπτης που δε θα τα λάβει ποτέ. Κι ούτε πρέπει. Γιατί παρόλο που απευθύνονται σε σένα, μ' ένα ψυχρό "κατηγορώ" και μία πικρία, δεν ξέρω αν είσαι εσύ το θέμα. Νομίζω ότι απλά είμαι εγώ και τα κολλήματα που τρώω ώρες-ώρες. Όλα τελείωσαν πριν προλάβουμε να γίνουμε "εγώ κι εσύ". Κι αν συμβιβάστηκα μ΄ αυτό κι αν κάπου, κάπως, σε ξεπέρασα, είναι στιγμές που αυτό το απωθημένο με στοιχειώνει. Και τότε νιώθω για σένα έναν απροσδιόριστο θυμό -για λίγο μόνο- και μετά όλα είναι ξανά όπως πριν. Σαν μια κραυγή που δεν ακούστηκε ποτέ και εκδηλώνεται λίγο-λίγο. Ίσως να μη μου φταις εσύ. Ίσως ακόμη και να μην έχει σχέση με σένα. Μάλλον εγώ είμαι που μου φταίω. Ο εαυτός μου -μόνο αυτός. Και κάπου εκεί -ανάμεσα σε θυμό και αυτολύπηση έτσι ξαφνικά -όπως ήρθαν- οι σκέψεις αυτές εξαφανίζονται κι όλα είναι όπως πριν. Απλοποιημένα. Σχεδόν βαρετά. Ναι, μάλλον εγώ φταίω.

Tropico - Lana Del Rey

EDITORIAL

Μια ιστορία πτώσης και κατεστραμμένων ονείρων, με αμφιλεγόμενη πρόζα και προκλητικό βίντεο.

Tropico (2013) Lana del Rey + subtitles from Gokio on Vimeo.

Ένα βιβλικό μυθιστόρημα. Το αμερικανικό όνειρο και η παρακμή του. Φθορά και διαφθορά. Αυτοκαταστροφή. Ελεγείο στην ταυτότητα του Αμερικανού. Ένα κύκνειο άσμα για μία πόλη που λέγεται ότι κατοικούταν από αγγέλους. Η πόλη των αγγέλων, η γη που κατοικείται από θεούς και τέρατα. Για πολλούς ποιητές η πύλη της κολάσεως. Αλλά υπάρχουν ακόμη εκείνες οι καλοκαιρινές νύχτες που μοιάζει παράδεισος. Χαμένος Παράδεισος. Το προπατορικό αμάρτημα αντιπαραθέτεται με τα αμερικανικά αμαρτήματα. Και κάπως έτσι, ενώ φτιάχτηκαν κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν, τους απαγορεύθηκε ο Παράδεισος επειδή θέλησαν τόσο πολύ να του μοιάσουν.. Εκδιώχθηκαν και ο Κήπος της Εδέμ μεταμορφώθηκε σε κήπο του κακού. Το δώρο του Θεού στον άνθρωπο, η ελεύθερη βούληση θα μπορούσε ίσως να είναι η αιτία όλων των κακών σε αυτόν τον κόσμο; Ο John Wayne κατέχει τη θέση ενός αλλιώτικου "θεού", του εκφραστή της αμερικανικής συνείδησης. Η -τότε- ενσάρκωση του αρρενωπού άνδρα και πλέον αμερικανικό είδωλο. Ένας απ' τους πιο αγαπημένους Αμερικανούς σταρ. Υπέρμαχος των συντηρητικών πολιτικών ιδεών κατά την περίοδο του μακαρθισμού. Πρότυπο πατριώτη; Ίσως. Η προσκυνήτρια ζητά άφεση αμαρτιών του αμερικανικού έθνους από αυτόν. Τον δημιουργό των πάντων. Ο Elvis Presley ο βασιλιάς του Rock&Roll ο πατέρας της Rop μουσικής. Οι μουσικές καταβολές της Lana. Η Marilyn Monroe η γυναίκα σύμβολο. Όχι μόνο θηλυκότητας κι αισθησιασμού. Η Γυναίκα. Αλλά κι ενός τεράστιου σκανδάλου. Θεωρίες συνωμοσίας για τα αμερικανικά "προπατορικά" αμαρτήματα. Η Εύα που προσπαθώντας να πλανήσει ξανά τον άνδρα τιμωρήθηκε σκληρά για να μην πετύχει το σκοπό της. Αυτή τη φορά κίνητρο δεν είναι το μήλο, αλλά το χρήμα. Το χρήμα και το σεξ που διέφθειραν τα ιδανικά. Σύμβολα που συναντήσαμε και στο National Anthem(Money is the anthem of success). Οι πνευματικοί γονείς της. Και ο Ιησούς. Όπως αναφέρει στους πρώτους στίχους του Body Electric, ένας απ' τους καλύτερους της φίλους. Ίσως να είναι μια έμμεση αναφορά στη θεωρία του Μαρξ πως η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Ίσως να εννοεί τη θρησκεία όπως την αντιλαμβάνεται αυτή. Ίσως η θέση της θρησκείας στη ζωή της είναι η αιτία αυτών των φιλοσοφικών μονολόγων και των βιβλικών παρομοιώσεων. Ίσως να είναι αυτή που κινεί το ανήσυχο πνεύμα της. Συνδυάζει αριστοτεχνικά μονολόγους των "πνευματικών γονέων" της με στίχους του μεγάλου Αμερικανού ποιητή Walt Whitman και τον δικό της μονόλογο. Η πρόζα, γι' άλλη μια φορά γραμμένη με έναν αξιοπερίεργο κυνικό ρομαντισμό και μυστηριώδεις επιλογές λέξεων, μοιάζει σαν ένα κομμάτι ενός μεγαλύτερου παζλ -από κοινού μ' εκείνη του Ride- που διηγείται μια σπουδαιότερη ιστορία. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμη και ως έπος. Τη διήγηση της αμερικανικής decadence από μια τυπική Αμερικανίδα.

Who let the ankle boots out?

Street Style - Η επέλαση των ankle boots

Φυσικά και δεν μπορούσα να αφήσω την προηγούμενη ανάρτηση χωρίς την άλλη extra hot τάση της σεζόν, που δεν είναι άλλη από τα ankle boots, που έκαναν ένα συναρπαστικό comeback στη γκαρνταρόμπα μας. Και τι εννοούμε με τον όρο ankle boots; Πρόκειται για τα μποτάκια -είτε ψηλοτάκουνα είτε φλατ- που φτάνουν μέχρι το ύψος του αστραγάλου. Από τα πιο ρομαντικά έως τα πιο ροκ τα λατρεύουμε όλα ένα προς ένα για τη μοναδική κομψότητα που προσδίδουν στο στυλ μας. Ιδίως τα biker boots που έχουν κατακλύσει τους δρόμους χαρίζουν ένα ροκ ύφος στο ντύσιμο μας, χωρίς ωστόσο να το περιορίζει, δίνοντας μας έτσι την ευκαιρία να τα φοράμε απ' το πρωί μέχρι το βράδυ σε όλες σχεδόν τις περιστάσεις. Ειδικά τα φλατ ankle boots μας χαρίζουν άνεση απ' το πρωί μέχρι το βράδυ ταυτόχρονα με το στυλ. 

Tips:

• Σε συνδυασμό μ' ένα αυστηρό σακάκι προσδίδουν μια μοναδική ροκ νότα κομψότητας στο κλασικό ντύσιμο γραφείου.
• Φορέστε ψηλοτάκουνα ankle boots σε συνδυασμό με αέρινο μακρύ φόρεμα για πιο ρομαντική διάθεση.
• Κάντε εντύπωση μ’ ένα βραδινό φόρεμα και statement necklace.