EDITORIAL
Οι μέρες πέρασαν και κύλησε ο χρόνος,
ήρθε ο καιρός στον τόπο του εγκλήματος να επιστρέψει ο δολοφόνος...
Η τελευταία εβδομάδα ήταν το αποκορύφωμα ενός πολύ δύσκολου μήνα(και κάτι), που με έριξε στα πατώματα πριν καλά-καλά αρχίσει η νέα χρονιά. Κερασάκι στην τούρτα ένα δύσκολο "αντίο" που αναγκάστηκα να πω στο στρουμπουλό μου φιλαράκι, το γουνομπαλάκι που με παρηγορούσε με το γουργουρητό του όταν με κυρίευε το σκοτάδι του μυαλού μου.
Μα ήρθαν τα πάνω κάτω, και στη θλίψη μου προστέθηκε ένα αβάσταχτο κενό. Το κενό της δικής του απουσίας, της απουσίας του μαλλιαρού μου φίλου. Της απουσίας εκείνου το μικρού πλάσματος που έφερνε το χαμόγελο στα χείλη μου. Εκείνου του μικρού παρηγορητή, που έτρεχε να με στηρίξει όταν έπεφτα στο πάτωμα. Που μ' ένα του γουργουρητό έκανε τα πάντα να φαίνονται καλύτερα.
Κάπου είχα διαβάσει ότι οι γάτες γουργουρίζουν όταν πονούν για να καταλαγιάσει ο πόνος. Γι' αυτό γουργούριζουν στην αγκαλιά του πονεμένου αφεντικού τους, όταν εκείνο δείχνει να πονάει. Τα σκυλιά γλύφουν τα τραύματά τους για να επουλωθούν γρηγορότερα. Γι' αυτό γλύφουν τα δάκρυα του αφεντικού τους, όταν εκείνο κλαίει. Οι ιδιοκτήτες ενός κατοικιδίου έχουν στην αγκαλιά τους ένα έμβιο παυσίπονο, τις περισσότερες φορές χωρίς καν να έχουν ιδέα για τις θεραπευτικές του ικανότητες.
Κάποτε, ωστόσο, φτάνει ο καιρός να πεις στο ζωάκι σου το μεγάλο "αντίο".
Όταν το άτομο χάνει ένα αγαπημένο του πρόσωπο, το πένθος είναι η φυσιολογική απόκριση στην επώδυνη αυτή εμπειρία. Όσο μεγαλύτερη είναι η απώλεια, τόσο μεγαλύτερη είναι και η ένταση του πένθους. Απώλειες που μπορούν να οδηγήσουν στη βίωση πένθους είναι ο θάνατος ή ο αποχωρισμός ενός αγαπημένου μας προσώπου, η απώλεια του κατοικίδιου ζώου, το διαζύγιο, η απώλεια της εργασίας, η απομάκρυνση των παιδιών από το πατρικό σπίτι, η συνταξιοδότηση και η διακοπή της κύησης.
Το 1969 η ψυχίατρος Kübler-Ross εισήγαγε για πρώτη φορά «τα 5 στάδια του πένθους». Τα στάδια αυτά αποτελούν τις υγιείς ψυχικές αντιδράσεις που έρχονται στην επιφάνεια, καθώς το άτομο προσπαθεί να νοηματοδοτήσει την απώλεια. Το σημαντικότερο μέρος όλης της θεραπευτικής διαδικασίας αποτελεί η βίωση και η αποδοχή όλων των συναισθημάτων που δημιουργεί η απώλεια.[1]
Ο άνθρωπος βιώνει το πένθος σε 5 στάδια. Τα στάδια αυτά μπορεί να διαφοροποιούνται από άνθρωπο σε άνθρωπο, κι ίσως ακόμη κάποια να τα βιώσει επί τροχάδην ή αντίστροφα. Μπορεί να τραμπαλίζεται ανάμεσα στα στάδια ή μπορεί ακόμη και να τα βιώνει συγκεχυμένα· την κατάθλιψή του να χρωματίζουν ξαφνικά ξεσπάσματα θυμού. Σε περιπτώσεις ασθενείας του απελθόντος, μπορεί τα στάδια του πένθους ν' αρχίσουν να εκδηλώνονται πριν από την απώλεια, περιμένοντας τη.
Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να πενθήσει με το δικό του τρόπο. Κι έχει δικαίωμα να παρηγορηθεί όπως εκείνος θέλει. Φτιάχνοντας γλυκά, διαβάζοντας βιβλία, κάνοντας γυμναστική, βλέποντας γελοίες ταινίες. Ό,τι βοηθάει. Δεν υπάρχει "λάθος" προσέγγιση. Ο άνθρωπος επικεντρώνεται απλώς σε ό,τι μπορεί να τον κάνει ξανά ευτυχισμένο. Η αυτοφροντίδα είναι προσωπική υπόθεση.
Οι πέντε αποχρώσεις του πένθους
ΆΡΝΗΣΗ
Όχι. Όχι. Όχι.
Όχι, αυτό δε συμβαίνει σ' εμένα. Όχι αυτό, οτιδήποτε εκτός από αυτό. Θα περάσει. Θα δεις. Όλα θα πάνε καλά. Μια μικρή κρίση. Θα το ξεπεράσουμε. Όλα ξεπερνιούνται. Μπορούμε. Το ξέρω ότι μπορούμε. Θα τα καταφέρουμε. Μαζί θα το κάνουμε κι αυτό. Τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα...
Μούδιασμα.
ΘΥΜΌΣ
Θυμός για εμένα, για εσένα, για τον κόσμο. Μισώ τους πάντες και πιο πολύ τον εαυτό μου. Με μισώ για όσα δεν είπα. Με μισώ για όσα δεν έκανα. Με μισώ για όλες εκείνες τις στιγμές που αφιερώθηκα σε κάτι άλλο. Με μισώ για κάθε ταινία, κάθε βιβλίο, κάθε ανάρτηση που νόμιζα ότι ήταν πιο σημαντική από εσένα. Με μισώ για τις "προτεραιότητές" μου και για το γαμημένο το καλώδιο του λάπτοπ, που -χαλάλι σου- ας το λύγιζες κι ας ήσουν δίπλα μου άλλη μια μέρα.
Αλλά μισώ κι εσένα, γιατί σ' αγαπώ.
ΔΙΑΠΡΑΓΜΆΤΕΥΣΗ
Ας είχαμε έναν ακόμη χρόνο, έναν ακόμη μήνα, μία ακόμη εβδομάδα... Μια μέρα μόνο, ας είχαμε μονάχα άλλη μια μέρα. Μια ώρα, ένα λεπτό... Μια τελευταία αγκαλιά. Οτιδήποτε, εκτός από αυτό.
ΚΑΤΆΘΛΙΨΗ
Παλιά μου φίλη, άσπονδε μου εχθρέ. Είμαστε ξανά εδώ. Με κοιτάς, σε κοιτώ. Πάντα θα φτάνουμε εδώ. Να 'μαστε πάλι, εμείς οι δυο. Ποιους φίλους σου έφερες αυτή τη φορά μαζί; Ποια είναι η ζοφερή σου παρέα; Πάντα χτυπούσες ύπουλα, δεν τόλμησες ποτέ να μ' αντιμετωπίσεις μόνη. Κρυβόσουν πίσω από τους ιππότες σου και χαιρέκακα γελούσες ενώ με παρακολουθούσες να πολεμώ. Πολεμούσα, πολεμούσα, συνέχεια πολεμούσα... Κι εσύ περίμενες στη γωνία, σαν όρνεο αρπακτικό, περιμένοντας πότε θα σωριαστώ στο έδαφος για να ξεσκίσεις τις σάρκες απ' το εξαντλημένο μου κουφάρι. Δεν στο επέτρεψα ακόμη.
Σηκώνομαι. Πάντα σηκώνομαι...
ΑΠΟΔΟΧΉ
Αλήθεια, το αποδέχτηκα; Θα το αποδεχτώ ποτέ; Μυριάδες αναπάντητα ερωτήματα. Δεν έχει νόημα να ψάχνουμε απαντήσεις. Σημασία έχει να σηκώνεσαι. Πάντα να σηκώνεσαι. Και συνεχώς να πολεμάς. Always keep fighting.
Είμαι εδώ κι αυτό μετράει. Γράφω, πιέζω τον εαυτό μου να γράψει. Γράφω για εκείνον. Πόσο πονάει... Ξύνω την πληγή κι ας ματώσει. Πιέζω τον εαυτό μου να αντιμετωπίσει τον κόσμο. Είναι δύσκολο. Μα προσπαθώ.
Ήρθε ο καιρός να κοιτάξω τη δική μου αυτοφροντίδα. Να αφιερωθώ σε συνήθειες που θα με κάνουν να χαμογελάσω. Το ιστολόγιο μου ήτανε πάντοτε ο μικρός μου Παράδεισος κι είναι καιρός να επιστρέψω στον Παράδεισο μου και να γράψω. Έχω κι ένα ανειλημμένο χρέος αναρτήσεων. Παράλληλα, βυθίζομαι στον κόσμο της λογοτεχνίας, που αποτέλεσε το μόνο μου αποκούμπι όταν κάθε κύτταρο του κορμιού μου πονούσε. Ψήνω κουλουράκια και γλυκά με μαζοχιστική απόλαυση, ενώ παράλληλα προσέχω και τη διατροφή μου(λέμε τώρα). Παλεύω να διώξω την αρνητική ενέργεια απ' τη ζωή μου. Μέσα μου ψάχνω να βρω τι μπορεί να μου δώσει χαρά. Τι μπορεί να με γεμίσει, έστω για λίγο.
Είναι η ψυχή μου σουρωτήρι, φαίνεται, και οι χαρές γλιστράνε από τις τρύπες.
Κάποτε μέρος της παρηγοριάς μου ήταν ο μαλλιαρός μου φίλος, τώρα χρειάζομαι παρηγοριά για την απουσία του. Πάνω που άρχισε να με κυκλώνει ο εχθρός, εγώ βρέθηκα να πενθώ την πανοπλία μου.
Η τελευταία μου μάχη με την κατάθλιψη με άφησε ράκος. Ψυχικά. Σωματικά. Ράκος. Κάθε διαταραχή, κάθε δαίμονας τον οποίο η κατάθλιψη έχει φυτέψει μέσα στο μυαλό μου όλα αυτά τα χρόνια, ξύπνησε και με χτύπησε αλύπητα. You name it, I've got it. Έπεσα χαμηλά, πολύ χαμηλά. Αντίκρισα ξανά τα υπόγεια της ψυχής μου. Αυτή τη μάχη έπρεπε να δοθεί στις κατακόμβες.
Μα τώρα βγήκα ξανά στην επιφάνεια και αναπνέω. Ή έστω προσπαθώ.
Από την άλλη, αν το καλοσκεφτείς, όταν πιάσεις πάτο δεν έχεις πού αλλού να πας,
παρά μόνο προς τα επάνω.
Η σημερινή καλημέρα είναι αλλιώτικη, σαν την ψυχολογική μου κατάσταση. Είναι νυχτερινή, σαν το σκοτάδι που έχει απλωθεί μέσα μου. Δεν περιέχει συνταγές, ούτε ερωτικές εξομολογήσεις στην καφεΐνη. Είναι μια καλημέρα για τα κατοικίδια που έχουν "φύγει". Είναι μια καλημέρα άδεια, σαν κι εμένα. Άδεια σαν το φλιτζάνι του καφέ, που πάω τώρα να ξαναγεμίσω....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου