ᾦ shit

EDITORIAL

Και να 'μαι πάλι εδώ. Ξανά από την αρχή, στο ίδιο σημείο. Παγιδευμένη στην κινούμενη άμμο του μυαλού μου, την άβυσσο της ψυχής μου. Εγκλωβισμένη σε μια ατέρμονη δυστυχία. Ίσως να μην υπάρχει πια επιστροφή...

Αυτή η χρονιά υποτίθεται ότι θα ήταν σούπερ. Υποτίθεται. 

Η πρώτη εβδομάδα του 2016 ήταν τόσο χαρούμενη, τόσο ελπιδοφόρα. Μαλακίες. Μία απ' τα ίδια λέω εγώ. Η μαύρη μου η μοίρα μού πετάει ένα ξεροκόμματο ευτυχίας για να το πάρει πίσω μετά με τον πιο βάναυσο τρόπο. Ένας κακεντρεχής οικτίρμων. Τοκογλύφος ευδαιμονίας. 

Ο μήνας που πέρασε ήταν ένας από τους χειρότερους μήνες της ζωή μου. Το ένα χτύπημα μετά το άλλο. Ανελέητα. Χαιρέκακα. Και το μυαλό μου, εμμονικά αυτοκαταστροφικό, με ρίχνει ακόμη πιο βαθιά στο θρήνο και το ζόφο. Όλα σκατά.

Υποτίθεται, υποτίθεται... Πάντα φυλακισμένη σ' αυτό το γαμημένο υποτίθεται.

Δίχως αχτίδα φωτός, πού να βρω δύναμη να συνεχίσω; Πού κουράγιο για να προσπαθήσω; Η επιβίωση έχει καταντήσει ατέρμονη μάχη· και τα θηρία σαν κεφαλές λερναίας ύδρας, αντί να αφανιστούν πολλαπλασιάζονται με κάθε χτύπημα.

Στάσου και πάρε μια ανάσα, Λίζα. 
Και τώρα κι άλλη μία.

Έχω βρει τώρα τελευταία κι ένα «μάντρα», μια σανίδα σωτήριας επί της ουσίας. Και με απόγνωση το ψιθυρίζω στον εαυτό μου. Always keep fighting. Always keep fighting. Always keep fighting. Δεν ξέρω για πόσο ακόμη. Το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται κι ο παπάς.

Μακάρι μόνες οι λέξεις να έσωζαν τους ανθρώπους. Αλλά τις περισσότερες φορές δεν αρκούν.

Αυτή είναι η ζωή μου. Ένας θησαυρός από κάρβουνο. Ένας ατέλειωτος κλαυσίγελος. Ο θησαυρός μου είναι κι η καταδίκη μου. Κι ο άτεγκτος δικαστής απαθής κοιτάζει και καγχάζει. Ποιος, άραγε, με καταδίκασε να θέλω να γκρεμίσω αυτό που με αίμα και κόπο έχτισα;

Η αυτολύπηση, ο χειρότερος εχθρός μου και ο κοντινότερος φίλος μου.

Μα είναι ο δικός μου θησαυρός και μόνο εγώ μπορώ να τον διαφυλάξω. Είναι δικό μου βάρος και δική μου ευθύνη. Ας είναι και κάρβουνα, εμένα αυτό μου έλαχε. Ευτελές, συνάμα, και πολύτιμο. Είναι ό,τι έχω και δεν έχω.

C6H12O6 + 6O2 → 6CO2 + 6H2O + ενέργεια (2870 kJ/mol) 
Αυτό είναι όλο. Μία αναπνοή. Σε μία ανάσα συνοψίζεται όλη μου η ύπαρξη.

Ανασκουμπώσου Λίζα. Είναι θέμα εγωισμού να φανείς δυνατή. Η ήττα δεν είναι επιλογή. Ένα βήμα τη φορά. Ας περάσει απλά κι αυτή η μέρα...

Το ξέρω πια πώς κάθε άλλο παρά αδύναμη είμαι. Έχω περάσει μισή ζωή σε μία μάχη δίχως τέλος. Απλά κουράστηκα... Ήταν γραφτό μου να γεννηθώ δυνατή και η μοίρα μού έστειλε εμπόδια για να μην το ξεχάσω ποτέ. Στα χαρακώματα ανακάλυψα το θάρρος της ψυχής μου· και με θράσος υψώνω περήφανα την ανάσα μου σε κάθε αναιδή που τη θεώρησε δειλή.

Τα ξέρεις πλέον τα κατατόπια, Λίζα. Σήκωσε τα μανίκια και ρίξου στη μάχη. Κάνε ξανά κουράγιο. Μάζεψε τα κομμάτια σου γι' ακόμη μια φορά.

Κλείνω εδώ. Δεν έχω όρεξη να μιλάω. Δεν έχω όρεξη για τίποτα. Αυλαία.

Ίσως να χρειάζομαι μια νέα αρχή. Να μηδενίσει το χρονόμετρο και να ξαναδοκιμάσουμε. Μια δεύτερη Πρωτοχρονιά, γιατί όχι;

Επανέλαβε εαυτέ μου: Always keep fighting.