Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο.
Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου ~ Η Σονάτα του Σεληνόφωτος

Lisa

This is thy hour O Soul, thy free flight into the wordless. Away from books, away from art, the day erased, the lesson done. Thee fully forth emerging, silent gazing, pondering the themes thou lovest best. Night, sleep, death, and the stars. - Walt Whitman

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2015

Let there be light

EDITORIAL

October extinguished itself in a rush of howling winds and driving rain and November arrived, cold as frozen iron, with hard frosts every morning and icy drafts that bit at exposed hands and faces.
Καλημέρα και καλό μήνα! Το "σκοτεινό" Halloween πέρασε κι εμείς υποδεχόμαστε το Νοέμβρη με τις τελευταίες αχτίδες φωτός που ο ελληνικός ήλιος είχε επιφυλάξει για εμάς. Το θαλπερό δώρο που μας χάρισε για να σπάει τη νυχτερινή παγωνιά και να μας ενθαρρύνει να συνεχίσουμε τους πρωινούς περιπάτους μας.

Η άμαξα γίνεται ξανά κολοκύθα κι εμείς την κόβουμε, την ψήνουμε, την κάνουμε πουρέ και συνεχίζουμε να απολαμβάνουμε τους σπιτικούς μας Pumpkin Spice Lattes (που είχαμε και στο χωριό μας), τους οποίους δεν μπορούμε να αποχωριστούμε ούτε το χειμώνα. Κρύβουμε, λοιπόν, τις κολοκύθες, βάζουμε τους δαίμονες μας για ύπνο και μπαίνουμε σε τροχιά χριστουγεννιάτικη, χωρίς όμως να ξεχνάμε την gothic πλευρά μας -after all, black IS the happiest color

***

Όπως, ίσως, προσέξατε, καθώς επανέφερα το ιστολόγιο στην πρότερη -"αστοίχειωτη"- κατάσταση του, έλαβα την πρωτοβουλία να αλλάξω -για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια- την εικόνα του προφίλ μου. Εδώ και αρκετούς μήνες σκεφτόμουν ότι είχα ανάγκη μια αλλαγή, ότι ήταν καιρός πια η συντάκτρια του ιστολογίου να αλλάξει την εικόνα της. Είναι άλλωστε "κοινό μυστικό" ότι δεν είμαι πλέον το ίδιο άτομο. Είμαι πάντα εγώ, αλλά είμαι μια "άλλη". Ήταν καιρός πια να βρω το "θάρρος" και ν' απαγκιστρωθώ από την "ασφάλεια" της παλιάς μου εικόνας.

Αφορμή για να κάνω αυτό το μεγάλο βήμα ήταν ο ενθουσιασμός μου για το Halloween, που με ώθησε να στολίσω avatar μου με κολοκύθες. Όταν, πλέον, η γιορτή πέρασε και το αφιέρωμα έφτασε στο τέλος του, ήρθα αντιμέτωπη μ' ένα μεγάλο δίλημμα: να επιστρέψω στη σιγουριά της εικόνας που ήξερα σίγουρα ότι με εξέφραζε τόσα χρόνια ή να τολμήσω να "μεταμορφωθώ". Απ' ότι φαίνεται το 2015 είναι για μένα μια χρονιά αλλαγών... Το αποζητώ και το κάνω πράξη, ξεκινώντας από τα "little things". Και το αυτό αποφάσισα και για το ιστολόγιο μου.
Από σήμερα η ξανθιά κοπέλα που παίζει στον κήπο με σαπουνόφουσκες και τη μαύρη γάτα της έπεσε σε λήθαργο και η Λίζα έγινε μια γυναικεία μορφή κρυμμένη πίσω από ένα μπορντώ πλατύγυρο καπέλο.

Η εικόνα αυτή μου "μίλησε" για δύο λόγους· έναν συμβολικό κι έναν πρακτικό. Κατ' αρχάς, ερωτεύτηκα το συμβολισμό τούτης της φωτογραφίας, της κοπέλας που κρύβεται πίσω από ένα εντυπωσιακό καπέλο. Μια γυναίκα που τη βλέπετε και δεν την βλέπετε ταυτόχρονα. Που είναι εκεί και δεν είναι. Μια "ενσώματη απουσία". Σαν κι εμένα. Στο ιστολόγιο μου καταθέτω το είναι μου, μοιράζομαι μαζί σας τις μύχιες και τις πιο ανομολόγητες σκέψεις μου, εν τούτοις δεν με ξέρετε. Σε πολλές περιπτώσεις σας έχω μιλήσει με λεπτομέρειες που θαρρείς φωτογραφίζουν το άτομό μου. Παρ' όλα αυτά, είμαι μια γυναίκα δίχως πρόσωπο, ένα όνομα δίχως ταυτότητα.
Όπως προανέφερα, υπάρχει κι ένας δεύτερος λόγος, περισσότερο πρακτικός, λόγω του οποίου με άγγιξε αυτή η εικόνα. Ο λόγος αυτός δεν είναι άλλος από το ίδιο το καπέλο της φωτογραφίας. Βλέπετε, φέτος ικανοποίησα ένα παλιό μου απωθημένο κάνοντας δώρο στον εαυτό μου ένα πλατύγυρο καπέλο. Το εν λόγω καπέλο το αγόρασα, μάλιστα, σε χρώμα μπορντώ, παρόμοιο με εκείνο της φωτογραφίας. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι η φωτογραφία μου θυμίζει εμένα.

Η συγκεκριμένη επιλογή ίσως παραείναι εξεζητημένη για μια μικρή πόλη σαν τη δική μου -όπου το fashion statement γίνεται μόνο "εκ του ασφαλούς"- και αρκετές φορές φοβήθηκα μήπως μείνει μόνο ένα "αξεσουάρ ταξιδίου", ένα από τα ρούχα δηλαδή που είναι too much για την πόλη μου, μα δεν διστάζω να το φορέσω σε άλλα μέρη. Έκανα λάθος. Ο ενθουσιασμός μου ήταν τόσος που με ευκολία αγνόησα τους κουτσομπόληδες συμπολίτες μου (το πιο περίφημο τοπικό προϊόν μας είναι οι ρουφιάνοι) και φόρεσα περήφανα τη "δήλωση μόδας" μου, ήτοι το πολυαγαπημένο μου καπέλο.

Από μια ειρωνεία της τύχης, ενώ είχα "κανονίσει" να το φορέσω νωρίτερα, ένα μικρό "ατύχημα" με τους φακούς επαφής μου με κράτησε μακριά από ανάλογα αξεσουάρ μέχρι να αγοράσω ένα νέο ζευγάρι, με αποτέλεσμα να εγκαινιάσω το καπέλο, τελικά, πριν από λίγες μέρες, όταν "τόλμησε" να το φορέσει πρώτο το avatar μου και αποτέλεσε την έμπνευση που χάρισε σε τούτη την ανάρτηση καλημέρας την τελική της μορφή.

Ένας από τους λόγους που λατρεύω το εν λόγω καπέλο -και συγχρόνως το άψογο street style- είναι πως όταν είμαι ντυμένη "στην τρίχα" νιώθω λες και δεν βρίσκομαι πια εδώ. Σαν να ταξίδεψα αυτομάτως σε μια πολύβουη μεγαλούπολη, ένα κέντρο μόδας και πολιτισμού, όπως η αγαπημένη μου Νέα Υόρκη, η παγκόσμια μητρόπολη.

Από μικρή ενδόμυχα ένιωθα ότι δεν ανήκω εδώ, ότι βαδίζω σε λάθος μονοπάτια.. Ότι η θέση μου είναι σε μία πόλη κολοσσιαία και πολυδιάστατη· όπως εκείνη. Στη φαντασία μου, η πόλη των ονείρων μου έμοιαζε πάντοτε με τη Νέα Υόρκη. Ίσως γι' αυτό την ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα, από το πρώτο κινηματογραφικό καρέ που αντίκρυσα...

Φοράω την πανοπλία της φαντασίας μου, το κλειδί που θα ανοίξει την πύλη που οδηγεί στην πόλη των ονείρων μου, εκεί που πραγματικά ανήκω. Η δική μου πανοπλία αποτελείται από μοδάτα ρούχα και αξεσουάρ, συνδυασμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να δένει αρμονικά η μόδα με το "εγώ" μου. Ως γνωστόν, οι τάσεις είναι παροδικές, το στυλ αιώνιο. Τα ρούχα είναι απλά κομμάτια υφάσματος αν δεν διηγούνται κάποια ιστορία, αν δεν εκφράζουν το είναι σου.
Φοράω το πλατύγυρο καπέλο μου και γίνομαι η Λίζα στη Χώρα των Θαυμάτων...

Αίφνης στη ζωή μου εισβάλλουν τα εκτυφλωτικά φώτα της Times Square και γίνομαι κι εγώ κομμάτι της πόλεως που δεν κοιμάται ποτέ. Επισκέπτομαι τα διάσημα landmarks της πόλης, όπως Empire State Building, και χάνομαι στο μεγαλείο των ουρανοξυστών της. Τριγυρνώ ασταμάτητα, μέχρι τελικής πτώσεως, σε γκαλερί, εμπορικά καταστήματα, εστιατόρια και coffee shops, παρακαλώντας να προστεθούν μερικές ακόμη ώρες μέσα στο 24ωρο. Μία ζωή δεν είναι αρκετή για να γνωρίσεις αυτήν την πόλη. 

Κάνω βόλτες στις γραφικές γειτονιές του Greenwich Village, λίκνο της μποέμ κουλτούρας και "καταφύγιο" των νεοϋορκέζων καλλιτεχνών, και χαζεύω τα σπίτια με τα κόκκινα τούβλα, σε τούτους τους δρόμους που το παρόν δένει αρμονικά με το παρελθόν και το vintage αγκαλιάζεται με το μοντέρνο δημιουργώντας πραγματικά αρχιτεκτονικά στολίδια. Παραδίδομαι άνευ όρων στις μαγευτικές μελωδίες των πασίγνωστων musical του Broadway. Απολαμβάνω τον περίπατο μου κι ένα υπαίθριο πικ νικ μέσα στο αχανές Central Park. Θαυμάζω έργα τέχνης στα αμέτρητα μουσεία της Νέας Υόρκης, όπως το Guggenheim και το The Met, το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης. Πηγαίνω για ψώνια στην διασημότερη οδό παγκοσμίως, την Πέμπτη Λεωφόρο (Fifth Avenue), όπου "γυρνά κεφάλια" το εντυπωσιακό μου street style. Σαν να ζω μέσα σε μία ταινία.
Σε μια ταινία όπου μπορώ να είμαι εκείνη που θέλω, εκείνη που πραγματική είμαι. Στη δική μου Νέα Υόρκη είμαι πάντοτε η Λίζα.

Έτσι μου αρέσει να ζω τη ζωή μου. Ποτέ δε μου άρεσε η πραγματικότητα. Ανέκαθεν αγαπούσα τον κόσμο της φαντασίας, με όλη του την extravaganza. Ήμουν πάντοτε ένα πλάσμα καμωμένο από σύννεφα και αστερόσκονη. Αιθεροβάμων ταξιδευτής στο αειθαλές, το ατέλειωτο..
Ένας απτόητος ονειροπόλος.

6 σχόλια:

  1. Πανέμορφη ανάρτηση! Κάποια στιγμή θα καταφέρουμε Λιζάκι να κάνουμε πράξη το όνειρο μας και να ζήσουμε στην ανωνυμία της μοναδικής ΝY !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Επαναλαμβάνω:
      "Τι τραβάμε κι εμείς οι Νεοϋορκέζοι που δεν γεννηθήκαμε στη Νέα Υόρκη, δεν μεγαλώσαμε στη Νέα Υόρκη και δεν πήγαμε ποτέ στη Νέα Υόρκη"
      χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
      νομίζω ότι πρέπει να το κάνω μπλουζάκι αυτό :Ρ

      Διαγραφή
    2. Χαχχαχαχαχχαχααχαχχχαχαχα έτσι έτσι ακριβώωως <3

      Διαγραφή
    3. Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα <3

      Διαγραφή