A casual vacancy

" Ξαπλωμένη ανάσκελα στο κρεβάτι της, η Σούκβινταρ ευχήθηκε με όλη τη δύναμη της ψυχής της να πέθαινε Αν μπορούσε να φτάσει στην αυτοκτονία με μόνη τη δύναμη της θέλησης, θα το είχε κάνει δίχως δισταγμό. Ο θάνατος είχε βρει τον κύριο Φερμπράδερ - γιατί να μην έβρισκε κι εκείνη; Κι ακόμη καλύτερα, γιατί να μην άλλαζαν θέσεις; Η Νίιβ και η Σιβάν θα είχαν ξανά τον πατέρα τους, κι εκείνη, η Σούκβινταρ, απλώς θα γλιστρούσε στην ανυπαρξία: αφανισμένη, εξαγνισμένη. 

Η αυτοαπέχθειά της ήταν σαν ολόσωμο κιλίκιο: τρυπούσε κι έτσουζε κάθε εκατοστό του κορμιού της. Έπρεπε να επιστρατεύει όλη τη δύναμη της θέλησής της, με κάθε καινούριο λεπτό που περνούσε, για να κάνει υπομονή, για να μείνει εκεί όπου ήταν, για να μη βιαστεί να προχωρήσει στο μοναδικό πράγμα που βοηθούσε. Όλη η οικογένεια έπρεπε να πάει για ύπνο πριν ενεργήσει. Αλλά ήταν μαρτύριο να κείτεται έτσι εδώ, ακούγοντας την ίδια της την ανάσα, με έντονη την επίγνωση του ίδιου της, εντελώς άχρηστου, βάρους, του ίδιου της άσχημου, αηδιαστικού κορμιού. Της άρεσε να σκέφτεται τον πνιγμό, να φαντάζεται ότι βυθιζόταν σε δροσερά, πράσινα νερά, νιώθοντας το είναι της να βουλιάζει αργά αργά στην ανυπαρξία... " 

- ΤΖ. Κ. ΡΟΟΥΛΙΝΓΚ, Ένας ξαφνικός θάνατος