Η Λίζα στη Χώρα των Τεράτων

To kill or not to kill?

Μια μέρα ηρεμίας. Είναι πραγματικά τόσο δύσκολο αυτό που ζητάω; Μια μέρα χωρίς νεύρα. Μια μέρα που να μη θέλω να γίνω ερημίτης για να γλιτώσω από την ηλιθιότητα των ανθρώπων. Μια μέρα που να μη θέλω να σκοτώσω κάθε άνθρωπο σε ακτίνα 100 χιλιομέτρων. Μια μέρα.

Μια μέρα μόνο.

Ζητώ πολλά;


Μάλλον ναι. Ο κόσμος είναι, φαίνεται, συντεταγμένος εναντίον μου. Μια μάχη μέχρι τελικής πτώσεως. Η ηλιθιότητα ξέρει πάντα να επιβιώνει. Και απ' ότι φαίνεται, με έχει βάλει στο στόχαστρο. Για κάποιο ανεξήγητο -όχι και τόσο- λόγο, στα μάτια της είμαι θανάσιμος εχθρός της. 

Ξέρετε κάτι; Ίσως και να είμαι. Γιατί την έχω βαρεθεί. 
Έχω σιχαθεί τους πάντες και τα πάντα. Έχω μισήσει κάθε κουταμάρα που έχει ειπωθεί σε αυτόν τον καταδικασμένο να φυτοζωεί σε βάλτους βλακείας πλανήτη. Κουράστηκα.

ΒΑ-ΡΕ-ΘΗ-ΚΑ!

Θαρρείς και με καταδιώκει κάθε λογής αβελτηρία. Έλκω και έλκομαι από αυτήν. Σαν να έχω ένα μαγνήτη που τραβάει - αναπόδραστα; - όλους τους αμβλύνοες του πλανήτη. Λες και κάθε μαραμένο βλίτο αυτού του πλανήτη έχει βάλει σκοπό της ζωής του να με βρει και να μου σπάσει τα νεύρα. Κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα.

Μισώ την κοινωνία και τον κόσμο που ζω, μα πιο πολύ μισώ εμένα που δε μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Μισώ τους αβδηριτικούς τους λόγους και πιο πολύ μισώ τα αυτιά μου που δεν έχω τρόπο να τα σφαλίσω έναντι των ριπών ανοησίας που δέχονται. 

Δεν τους αντέχω πια.

Με ενοχλούν οι κινήσεις τους, ο ήχος τους, η ανάσα τους. Κάθε ακούσια ή εκούσια εκδήλωση της ύπαρξης τους, ποτισμένη από τη μωρία τους.

Λαθρόβιος κάτοικος στην ίδια μου τη ζωή. Εκεί κατάντησα.

Δε ζητώ τίποτα περισσότερο, παρά μόνο να με αφήσουν μόνη μου.

Θέλω απλά την ησυχία μου.

Να μη βλέπω, να μην ακούω κανέναν. Να γίνω ένα φάντασμα εγκλωβισμένο στο υπερπέραν, σε μια διάσταση που του ανθρώπου το άγγιγμα δεν έχει λεηλατήσει ακόμη.

Να γίνω μια αιθέρια οπτασία, ένα απόκοσμο ον.

Να γίνω το πλάσμα που προκαλεί μεταμεσονύκτια ρίγη στις ραχοκοκαλιές συγγραφέων. Μ' ένα τρόπο σχεδόν υπερφυσικό να γίνω η σκιερή φιγούρα των γοτθικών μυθιστορημάτων που στοιχειώνουν τις νύχτες σας. Αθάνατη σε μια χάρτινη βιτρίνα. Ένα άπιαστο αερικό.

Είναι στιγμές που θέλω να ανοίξω ένα βιβλίο και να βυθιστώ κυριολεκτικά μεσ' τις σελίδες του. Να γίνω μαύρη μελάνη και λέξεις. Να μην είμαι άλλο πια άνθρωπος. Σ' ένα μαγικό τυπογραφείο να εντυπωθώ στο χαρτί. Η Λίζα στη χώρα των βιβλίων. Για πάντα.

Κι είναι άλλες στιγμές που θέλω απλά να γράψω. Να γράψω μια αιματηρή ιστορία και με τις λέξεις μου να σκοτώσω κάθε ανόητο πλάσμα που εισβάλλει στη ζωή μου. Με πύρινη πένα, να τους εξαφανίσω δια παντός από τη δική μου πραγματικότητα. Να τους διαλύσω εις τα εξ ων συνετέθησαν -μόρια σύμπαντος και διαστημική σκόνη.

Κάθε κρετίνος που συναντώ, καθένας από αυτούς, αποτελεί για μένα έμπνευση να ενστερνιστώ τον αιμοχαρή συγγραφέα μέσα μου και να γράψω για εκείνους ιστορίες μακάβριες, που στέργουν το βάναυσο και το γκροτέσκο. Που αντλούν σαδιστική ικανοποίηση από τη θηριωδία και τη φρικαλεότητα. Ιστορίες κεντημένες με ποεϊκό σκοτάδι, γραμμένες από τον άτεγκτο συγγραφέα, το στυγνό εκτελεστή με τις θανατηφόρες λέξεις. Σε γκραν-γκινιόλ σκηνές τρόμου, η πένα μου να γίνει ο μαύρος καβαλάρης που θα σκορπίσει τον όλεθρο. Να ξορκίσω τη βλακεία με το λογοτεχνικό θάνατο. Να βιώσω τη δραματική μέθεξη και την κάθαρση μέσα από τις λέξεις. Οι τίτλοι τέλους να πέσουν για την ανθρώπινη ευήθεια. 

Και για να είμαι ειλικρινής, δε μετανιώνω τίποτα. Το να ξεσπάω στο χαρτί είναι ο Παράδεισος κι η Κόλαση μου, η ένοχη απόλαυση μου. 

Ίσως τελικά να είμαι μια Λίζα στη Χώρα των Τεράτων. Η αινιγματική femme fatale ξεναγός του σκοτεινού αφιερώματος Halloween ίσως και να μου μοιάζει. Στις ιστορίες μου μ' αρέσει να φορώ άλικο κραγιόν καθώς οδηγώ τα θύματά μου στο θάνατο. Ανυποψίαστα και μαγεμένα, με ακολουθούν παντού. Κι εγώ σαν μαριονέτες τους χειραγωγώ και τους καθοδηγώ απευθείας σε παγίδες, ώστε να συναντήσουν τα ολόδικα τους τέρατα, που θα σφαλίσουν τη σκοτεινή τους μοίρα.

(Αγνοήστε το γέλιο μου.)

Να, έγραψα τώρα και ηρέμησα. Εναπόθεσα στη λευκή σελίδα του blogger τη φωτιά που μου έκαιγε τα σωθικά. Μαζί με τις οργισμένες λέξεις, απέβαλα το βάρος που ασκούσε πίεση στο μυαλό μου -σε σημείο να νιώθω άλγος σωματικό. 

Ο άσβεστος θυμός μου είναι σαν δαιμονικό σημάδι που διψάει για αίμα και καταστροφή. Ζητάει το δικό του φόρο θανάτου κι είμαι υποχρεωμένη να τον καταβάλω. Πρέπει να γράψω. Πρέπει να ξεσπάσω. Πρέπει να γίνω ο μισάνθρωπος συγγραφέας ξανά. Δεν θες να καταλήξεις παράπλευρη απώλεια στα μακάβρια έργα μου. Προσπάθησε να μη με εκνευρίσεις. Ομολογώ ότι είναι δύσκολο. Είναι τα νεύρα, πλέον, ουλή του εγκεφάλου μου, που με φαγουρίζει τις πιο ακατάλληλες στιγμές.

Μα είναι δική μου ουλή και την κουβαλώ όπως και να 'χει.