Η Λίζα στη Χώρα των Τεράτων

To kill or not to kill?

Μια μέρα ηρεμίας. Είναι πραγματικά τόσο δύσκολο αυτό που ζητάω; Μια μέρα χωρίς νεύρα. Μια μέρα που να μη θέλω να γίνω ερημίτης για να γλιτώσω από την ηλιθιότητα των ανθρώπων. Μια μέρα που να μη θέλω να σκοτώσω κάθε άνθρωπο σε ακτίνα 100 χιλιομέτρων. Μια μέρα.

Μια μέρα μόνο.

Ζητώ πολλά;


Μάλλον ναι. Ο κόσμος είναι, φαίνεται, συντεταγμένος εναντίον μου. Μια μάχη μέχρι τελικής πτώσεως. Η ηλιθιότητα ξέρει πάντα να επιβιώνει. Και απ' ότι φαίνεται, με έχει βάλει στο στόχαστρο. Για κάποιο ανεξήγητο -όχι και τόσο- λόγο, στα μάτια της είμαι θανάσιμος εχθρός της. 

Ξέρετε κάτι; Ίσως και να είμαι. Γιατί την έχω βαρεθεί. 
Έχω σιχαθεί τους πάντες και τα πάντα. Έχω μισήσει κάθε κουταμάρα που έχει ειπωθεί σε αυτόν τον καταδικασμένο να φυτοζωεί σε βάλτους βλακείας πλανήτη. Κουράστηκα.

ΒΑ-ΡΕ-ΘΗ-ΚΑ!

Θαρρείς και με καταδιώκει κάθε λογής αβελτηρία. Έλκω και έλκομαι από αυτήν. Σαν να έχω ένα μαγνήτη που τραβάει - αναπόδραστα; - όλους τους αμβλύνοες του πλανήτη. Λες και κάθε μαραμένο βλίτο αυτού του πλανήτη έχει βάλει σκοπό της ζωής του να με βρει και να μου σπάσει τα νεύρα. Κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα.

Μισώ την κοινωνία και τον κόσμο που ζω, μα πιο πολύ μισώ εμένα που δε μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Μισώ τους αβδηριτικούς τους λόγους και πιο πολύ μισώ τα αυτιά μου που δεν έχω τρόπο να τα σφαλίσω έναντι των ριπών ανοησίας που δέχονται. 

Δεν τους αντέχω πια.

Με ενοχλούν οι κινήσεις τους, ο ήχος τους, η ανάσα τους. Κάθε ακούσια ή εκούσια εκδήλωση της ύπαρξης τους, ποτισμένη από τη μωρία τους.

Λαθρόβιος κάτοικος στην ίδια μου τη ζωή. Εκεί κατάντησα.

Δε ζητώ τίποτα περισσότερο, παρά μόνο να με αφήσουν μόνη μου.

Θέλω απλά την ησυχία μου.

Να μη βλέπω, να μην ακούω κανέναν. Να γίνω ένα φάντασμα εγκλωβισμένο στο υπερπέραν, σε μια διάσταση που του ανθρώπου το άγγιγμα δεν έχει λεηλατήσει ακόμη.

Να γίνω μια αιθέρια οπτασία, ένα απόκοσμο ον.

Να γίνω το πλάσμα που προκαλεί μεταμεσονύκτια ρίγη στις ραχοκοκαλιές συγγραφέων. Μ' ένα τρόπο σχεδόν υπερφυσικό να γίνω η σκιερή φιγούρα των γοτθικών μυθιστορημάτων που στοιχειώνουν τις νύχτες σας. Αθάνατη σε μια χάρτινη βιτρίνα. Ένα άπιαστο αερικό.

Είναι στιγμές που θέλω να ανοίξω ένα βιβλίο και να βυθιστώ κυριολεκτικά μεσ' τις σελίδες του. Να γίνω μαύρη μελάνη και λέξεις. Να μην είμαι άλλο πια άνθρωπος. Σ' ένα μαγικό τυπογραφείο να εντυπωθώ στο χαρτί. Η Λίζα στη χώρα των βιβλίων. Για πάντα.

Κι είναι άλλες στιγμές που θέλω απλά να γράψω. Να γράψω μια αιματηρή ιστορία και με τις λέξεις μου να σκοτώσω κάθε ανόητο πλάσμα που εισβάλλει στη ζωή μου. Με πύρινη πένα, να τους εξαφανίσω δια παντός από τη δική μου πραγματικότητα. Να τους διαλύσω εις τα εξ ων συνετέθησαν -μόρια σύμπαντος και διαστημική σκόνη.

Κάθε κρετίνος που συναντώ, καθένας από αυτούς, αποτελεί για μένα έμπνευση να ενστερνιστώ τον αιμοχαρή συγγραφέα μέσα μου και να γράψω για εκείνους ιστορίες μακάβριες, που στέργουν το βάναυσο και το γκροτέσκο. Που αντλούν σαδιστική ικανοποίηση από τη θηριωδία και τη φρικαλεότητα. Ιστορίες κεντημένες με ποεϊκό σκοτάδι, γραμμένες από τον άτεγκτο συγγραφέα, το στυγνό εκτελεστή με τις θανατηφόρες λέξεις. Σε γκραν-γκινιόλ σκηνές τρόμου, η πένα μου να γίνει ο μαύρος καβαλάρης που θα σκορπίσει τον όλεθρο. Να ξορκίσω τη βλακεία με το λογοτεχνικό θάνατο. Να βιώσω τη δραματική μέθεξη και την κάθαρση μέσα από τις λέξεις. Οι τίτλοι τέλους να πέσουν για την ανθρώπινη ευήθεια. 

Και για να είμαι ειλικρινής, δε μετανιώνω τίποτα. Το να ξεσπάω στο χαρτί είναι ο Παράδεισος κι η Κόλαση μου, η ένοχη απόλαυση μου. 

Ίσως τελικά να είμαι μια Λίζα στη Χώρα των Τεράτων. Η αινιγματική femme fatale ξεναγός του σκοτεινού αφιερώματος Halloween ίσως και να μου μοιάζει. Στις ιστορίες μου μ' αρέσει να φορώ άλικο κραγιόν καθώς οδηγώ τα θύματά μου στο θάνατο. Ανυποψίαστα και μαγεμένα, με ακολουθούν παντού. Κι εγώ σαν μαριονέτες τους χειραγωγώ και τους καθοδηγώ απευθείας σε παγίδες, ώστε να συναντήσουν τα ολόδικα τους τέρατα, που θα σφαλίσουν τη σκοτεινή τους μοίρα.

(Αγνοήστε το γέλιο μου.)

Να, έγραψα τώρα και ηρέμησα. Εναπόθεσα στη λευκή σελίδα του blogger τη φωτιά που μου έκαιγε τα σωθικά. Μαζί με τις οργισμένες λέξεις, απέβαλα το βάρος που ασκούσε πίεση στο μυαλό μου -σε σημείο να νιώθω άλγος σωματικό. 

Ο άσβεστος θυμός μου είναι σαν δαιμονικό σημάδι που διψάει για αίμα και καταστροφή. Ζητάει το δικό του φόρο θανάτου κι είμαι υποχρεωμένη να τον καταβάλω. Πρέπει να γράψω. Πρέπει να ξεσπάσω. Πρέπει να γίνω ο μισάνθρωπος συγγραφέας ξανά. Δεν θες να καταλήξεις παράπλευρη απώλεια στα μακάβρια έργα μου. Προσπάθησε να μη με εκνευρίσεις. Ομολογώ ότι είναι δύσκολο. Είναι τα νεύρα, πλέον, ουλή του εγκεφάλου μου, που με φαγουρίζει τις πιο ακατάλληλες στιγμές.

Μα είναι δική μου ουλή και την κουβαλώ όπως και να 'χει.

Μους σοκολάτας με τυρί κρέμα

ΕΥΚΟΛΑ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΑ

Όλοι ξέρουμε πόσο μπελαλίδικη είναι η αυθεντική μους σοκολάτας και πόσο εύκολο είναι να αποτύχει. Τα τελευταία χρόνια, όμως, οι απανταχού επίδοξοι μάγειρες εφευρίσκουν τρόπους για να γεμίζουν το τραπέζι με εύκολες, πρωτότυπες και γευστικές εκδοχές κλασικών φαγητών και γλυκών. Μία από αυτές τις παραλλαγές θέλει τη μους σοκολάτας σε μια πιο τυρένια εκδοχή - ένα πάντρεμα της μους με το cheesecake. Εκτός από την υπέροχη γλυκόξινη γεύση, η συγκεκριμένη μους βασίζεται στο τυρί κρέμα για να γίνει αφράτη και κρεμώδης, γλιτώνοντας μας από μεγάλο κόπο.

Τη συνταγή για αυτή την πανεύκολη μους σοκολάτας την είδα στην εκπομπή Chef στον αέρα, όπου παρουσιάστηκε ως σοκολατένιο ντιπ για φρούτα. Όταν επιχείρησα να φτιάξω graveyard triffle για να γιορτάσω το Halloween, αποφάσισα να χρησιμοποιήσω αυτήν την πανεύκολη εκδοχή της μους σοκολάτας, αφού βεβαίως έκανα με μερικές δικές μου προσαρμογές:

Υλικά

250 γρ. τυρί μασκαρπόνε

1 φλ. ζάχαρη άχνη

1/3 φλ. κακάο χωρίς ζάχαρη

1 φλ. κρέμα γάλακτος

1 κγ. εσάνς ρούμι

Εκτέλεση

Στο κάδο του μίξερ χτυπάμε όλα τα υλικά μέχρι να ομογενοποιηθούν και να σχηματίσουν μια παχιά μους. Μπορούμε να την καταναλώσουμε σκέτη σαν μους σοκολάτας, να το σερβίρουμε με φρούτα ως ντιπ ή να το χρησιμοποιήσουμε σε μια άλλη συνταγή (πχ σε μια τούρτα).

the law of humanity

http://aphroniya.tumblr.com/post/92047092202/an-apple-fell-and-newton-discovered-the-law-of

The Long Walk to Forever

“A walk?" said Catharine.
"One foot in front of the other," said Newt, "through leaves, over bridges---”

― Kurt Vonnegut, The Long Walk to Forever

Who prays for Satan?

But who prays for Satan? Who, in eighteen centuries, has had the common humanity to pray for the one sinner that needed it most? 

- Mark Twain

In five years

http://lost-in-a-wizarding-world.tumblr.com/post/133689465307/theyreoutofcontrol-interviewer-so-where-do

“This is not my cat…”

http://lisa-and-her-dark-paradise.tumblr.com/post/133861856671/bettieleetwo-seananmcguire

Εύκολες ατομικές τάρτες με παρμεζάνα

Της αγίας Αικατερίνης σήμερα κι έχουμε μια εορτάζουσα στην οικογένεια..

Επειδή, ως γνωστόν, οίνος ευφραίνει καρδίαν, ετοιμάσαμε μερικές λιχουδιές και ανοίξαμε ένα κρασάκι για να γιορτάσουμε το όνομα της αγαπημένης μας Κατερίνας. Κάπου μεταξύ κρασιού και τραγανής σφολιάτας, αποφάσισα να μοιραστώ μ' εσάς το εορταστικό μας μενού -όχι που δε θα έβρισκα ευκαιρία να μεγαλουργήσω στην κουζίνα!- μαζί με τον ενθουσιασμό μου για το ταρτο-πείραμα μου που βγήκε πεντανόστιμο! Τις συγκεκριμένες τάρτες ήθελα να τις φτιάξω εδώ και καιρό, αντικαθιστώντας βεβαίως το ροκφόρ (μπλιαξ!) με ένα άλλο ώριμο τυρί, αλλά δε μου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία, είτε επειδή δεν είχα ανάλογη εορταστική αφορμή, είτε επειδή δεν είχα ποτέ τον απαραίτητο συνδυασμό υλικών -ή έστω μια ικανοποιητική παραλλαγή. Όταν, όμως, σήμερα συνειδητοποίησα ότι είχα αρκετά υλικά ώστε να φτιάξω τη δική μου βερσιόν, άδραξα την ευκαιρία και έφτιαξα ένα από τα νοστιμότερα ορεκτικά που έχουν βγει από τον ταπεινό μου φούρνο.

Η παρούσα συνταγή αποτελεί διασκευή της συνταγής του Άκη Πετρετζίκη "Ταρτούλες με ροκφόρ, καρύδια και πράσο".

ΥΛΙΚΑ

1 φύλλο σφολιάτας

1 αυγό

2 μεγάλα κρεμμύδια κομμένα σε λεπτές φέτες

100 γρ. παρμεζάνα σε φλοίδες

4-5 καρύδια σε μικρά κομμάτια

Λίγο θυμάρι ή ρίγανη

Ελαιόλαδο

Αλάτι

Πιπέρι

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 200 βαθμούς. Κόβουμε το φύλλο σφολιάτας στα 6, τοποθετούμε τα τετραγωνάκια σε ταψί με λαδόκολλα και τα χαράζουμε περιμετρικά. Ψήνουμε στους 200 βαθμούς, για 10 λεπτά, μέχρι να πάρουν ένα ωραίο, χρυσό χρώμα. 

Κόβουμε τα κρεμμύδια και τα σοτάρουμε σε ένα αντικολλητικό τηγάνι με ελάχιστο ελαιόλαδο, μέχρι να σκουρύνουν. Αλατοπιπερώνουμε και προσθέτουμε λίγη ρίγανη ή θυμάρι. Εκτός φωτιάς, ρίχνουμε και το αυγό και ανακατεύουμε καλά. 

Βγάζουμε τις σφολιάτες από τον φούρνο και τις πατάμε λίγο στο κέντρο τους. Χωρίζουμε το μείγμα ισόποσα και γεμίζουμε το κάθε τετραγωνάκι. Ρίχνουμε από πάνω τις φλοίδες παρμεζάνας, τα καρύδια και λίγο φρεσκοτριμμένο πιπέρι. 

Ψήνουμε στους 200 βαθμούς, για 10-15 λεπτά.

30 days till Christmas ❄

EDITORIAL 

“ Christmas waves a magic wand over this world, and behold, everything is softer and more beautiful. "

- Norman Vincent Peale

Imperfection

Imperfection is beauty, madness is genius and it’s better to be absolutely ridiculous than absolutely boring. 

- Marilyn Monroe

24 χρόνια χωρίς τον Freddie Mercury

Only the good die young

Ξεφυλλίζοντας τη βιογραφία του Freddie Mercury

«I’ m just a musical prostitute my dear», τονίζει χαρακτηριστικά στον δηµοσιογράφο στον οποίο παραχώρησε την τελευταία του συνέντευξη, καπνίζοντας το ένα τσιγάρο µετά το άλλο, µε αρκετή θηλυπρέπεια. Και η συζήτηση µεταφέρεται στον Ιούλιο του 1985, στο Wembley του Λονδίνου, στη συναυλία (Live Aid) που έδωσε εις ένδειξη διαµαρτυρίας απέναντι στις άθλιες συνθήκες ζωής των λαών της Αφρικής.

Μια συναυλία που θεωρείται µέχρι σήµερα η καλύτερη όλων των εποχών. Φορώντας ένα αµάνικο µπλουζάκι, ένα ψηλόµεσο τζιν κι ένα ασηµένιο περιβραχιόνιο στο δεξί του µπράτσο, αρχίζει να «χαϊδεύει» επιδέξια το µαύρο πιάνο µε την ουρά, τραγουδώντας «Mama, just killed a man, put a gun against his head…», σκορπώντας στο κατάµεστο στάδιο σιωπή. Όλοι στραµµένοι επάνω του µε κοµµένη την ανάσα, να περιµένουν τον επόµενο στίχο του αξεπέραστου «Bohemian Rhapsody», επιβεβαιώνοντας τη βιογράφο του που έλεγε ότι µε µία του µόνο κίνηση µπορούσε να αιχµαλωτίσει το βλέµµα χιλιάδων ανθρώπων.

Να τους µαγεύει µε τη θεατρικότητά του, τη φωνή του, την ενέργειά του, ακόµη και µε τα περίεργα κολλητά κουστούµια του. Όπως το θέτει ο David Bowie, «ο Freddie µπορούσε να κρατήσει τον κόσµο όλο στη χούφτα του». O Kurt Combain τον είχε αναφέρει στο σηµείωµα που είχε αφήσει πριν αυτοκτονήσει: «Πάντα θαύµαζα και ζήλευα το πώς κατάφερνε να επιβληθεί στο κοινό του», ενώ o Mick Jagger χαρακτήρισε «ατυχές γεγονός» την ηµέρα που εµφανίστηκε µαζί του επί σκηνής, γιατί, λέει, ένιωσε να εξαφανίζεται δίπλα του. Κανείς δεν αµφισβήτησε ποτέ πως ήταν ένας θρύλος. Ένας θρύλος που ξεκίνησε από το µηδέν, ταξιδεύοντας µια µέρα µακριά από τη γενέτειρά του, τη Ζανζιβάρη της Αφρικής. 

Μόνο ο Freddie Mercury μπορούσε να πει "fuck you" σ' ένα κατάμεστο στάδιο 

και το κοινό να τον ζητωκραυγάσει γι' αυτό.

Η αρχή ενός θρύλου

Γεννηµένος στις ακτές της µακρινής Τανζανίας τον Σεπτέµβριο του 1946, από γονείς περσικής καταγωγής, ο Farrokh Bulsara, ήταν ένα ντροπαλό και µοναχικό αγόρι, που οι λιγοστοί παιδικοί του φίλοι θα ορκίζονταν πως δεν είναι ο άντρας µε την εκρηκτικότητα που θαύµαζαν επάνω στη σκηνή, αρκετά χρόνια µετά.

Ο Mercury δεν είχε το προφίλ ενός θρύλου κι ας είχε δείξει από οκτώ χρονών την κλίση του στη µουσική, όταν άρχισε να παίζει τους πρώτους του ινδικούς τόνους στο πιάνο του αγγλικού οικοτροφείου κοντά στη Μοµβάη (1954). Αποφοιτώντας από το οικοτροφείο, ο 15χρονος Freddie -παρατσούκλι που του έδωσαν οι συµµαθητές του -επέστρεψε στη Ζανζιβάρη, µόνο για να ξαναφύγει τον Ιανουάριο του 1964 µε προορισµό το Λονδίνο, όταν ξέσπασε επανάσταση κατά του σουλτάνου του νησιού. 

Σπουδάζοντας γραφιστική στη βρετανική πρωτεύουσα, µετά από παρότρυνση της µητέρας του, έγραφε παράλληλα στιχάκια τα οποία συνήθιζε να φυλάει κάτω από το µαξιλάρι του. Το πάθος του για τη µουσική ήταν πάντα εκεί. Γι’ αυτό κι ενώ σπούδαζε, πουλούσε µεταχειρισµένα ρούχα και δούλευε στο αεροδρόµιο του Heathrow, έκανε παράλληλα φωνητικά σε διάφορα συγκροτήµατα. Μετά από περιστασιακές δουλειές καταστάλαξε στη ροκ µπάντα «Sour Milk Sea», όµως για πολύ µικρό διάστηµα, αφού η αυγή του 1970 τούς βρήκε διαλυµένους.

 

Η γνωριµία του όµως µε τον κιθαρίστα Brian May και τον ντράµερ Roger Taylor ήταν σηµαδιακή. Μαζί τους συγκρότησε τους «Queen» λίγα χρόνια αργότερα, ενώ την ίδια περίοδο ο Freddie άλλαξε το επίθετό του σε Mercury.

Σύµφωνα µε τον May, το Mercury προέκυψε από το «My fairy king», ένα από τα πρώτα τους τραγούδια: «Μετά την ηχογράφησή του, ο Freddie ρωτήθηκε εάν η «Mother Mercury» του τραγουδιού αναφέρεται στη µητέρα του και αυτός απάντησε: «Yes, and from now on I’ ll be Freddie Mercury». 

Το φωνητικό εύρος του Freddie Mercury

Ως Freddie Mercury πια, άρχισε να απασχολεί τον Τύπο, που ενδιαφερόταν να µάθει περισσότερα γι’ αυτόν τον µελαχρινό νεαρό µε τη χαρισµατική φωνή. Ο ίδιος αστειευόταν ότι το χάρισµά του οφείλεται στα τέσσερα επιπλέον δόντια του, που έσπρωχναν τους κοπτήρες του προς τα έξω. «Αποφάσισα να γίνω µουσικός και τραγουδιστής για να έχουν µια ασχολία τα δόντια µου», συνήθιζε να λέει χαµογελώντας, αλλά η αλήθεια είναι πως ποτέ δε σκέφτηκε να αφαιρέσει κάποιο, φοβούµενος µήπως αλλοιωθεί η φωνή του. Η φωνή του όµως ήταν µόνο η αρχή. Γιατί η οµοφυλοφιλία του «πούλησε» αργότερα, ακόµη περισσότερα αντίτυπα. 

O πραγµατικός Mercury

«Δεν θα γίνω ροκ σταρ, αλλά θρύλος», είχε πει, βάζοντας τον πήχη ψηλά, από την αρχή της καριέρας του. Και ξεκίνησε για την κατάκτηση του ονείρου του, παντρεύοντας τη ροκ µουσική µε την όπερα στο «Bohemian Rhapsody». Ένα κοµµάτι, το οποίο ούτε καν η EMI υπολόγιζε -λόγω της ανορθόδοξης δοµής του-, αποδείχτηκε τελικά το εισιτήριο του Mercury για τη θρυλική ζωή που πάντα ονειρευόταν. Ένα κοµµάτι σχεδόν αυτοβιογραφικό, ένας εσωτερικός µονόλογος, όπου ο Mercury συνδιαλέγεται µε τους προσωπικούς δαίµονές του, όπως η αµφιφυλία του, που ποτέ δεν οµολόγησε δηµόσια. 

Ο δεσµός του όµως µε τη Mary Austin τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ‘70 δεν ήταν ένα καλοστηµένο έργο για να ρίξει στάχτη στα µάτια του κόσµου. Η Mary υπήρξε ο έρωτας της ζωής του, και της το ‘πε αφιερώνοντάς της το «Love of my life», µία από τις καλύτερές του µπαλάντες. Μαζί έζησαν ωραίες στιγµές, µια στο σπίτι του στο δυτικό Kensington, µια στις περιοδείες του συγκροτήµατος. 

To κορίτσι µε τα ξανθά µαλλιά και τα µεγάλα πράσινα µάτια, ήταν δίπλα του σε κάθε του βήµα, ακόµη κι όταν χώρισαν µετά από έξι χρόνια σχέσης. Μάλιστα, πολλές φορές ο Mercury δήλωσε ότι ήταν η µοναδική αληθινή του φίλη: «Όλοι οι εραστές µου µε ρωτάνε γιατί δεν µπορούν να αντικαταστήσουν τη Mary. Είναι απλά αδύνατο. Η µόνη φίλη που έχω είναι η Mary και δεν θέλω κανέναν άλλον. Για εµένα ήταν ό,τι πιο κοντινό είχα σε σύζυγο. Για εµένα αυτό που είχαµε ήταν γάµος. Πιστεύαµε ο ένας στον άλλον και αυτό µου αρκεί».

Τα λόγια του έγιναν γι’ άλλη µια φορά πράξη, αφήνοντάς της στη διαθήκη του, πολύ περισσότερα απ’ ό,τι στον τελευταίο του σύντροφο, τον οποίο γνώρισε τέσσερα χρόνια µετά τον χωρισµό του από την Αυστριακή ηθοποιό Barbara Valentin. Η τελευταία του προσπάθεια για να ξεκαθαρίσει τις σεξουαλικές του προτιµήσεις, τον έριξε τελικά στο κρεβάτι του κοµµωτή Jim Hutton. 

Η γνωριµία τους έγινε ένα βράδυ του 1984, σε ένα µπαρ.

Ο Mercury, γοητευµένος από τον Hutton, προσφέρθηκε να τον κεράσει ένα ποτό. Αυτός δέχτηκε χωρίς να συνειδητοποιήσει ότι αυτός ο άγνωστος άντρας δεν ήταν… άγνωστος, αλλά ο διάσηµος Freddie Mercury. Τον αναγνώρισε µόνο όταν κάποιος από τους θαµώνες του µπαρ αναφώνησε «Μα αυτός είναι o Mercury!». Οι δύο άντρες τα ήπιαν, συζήτησαν και αποχαιρετήθηκαν, χωρίς να δώσουν ραντεβού να ξανασυναντηθούν. 

Ένα χρόνο αργότερα, τα νυχτοπερπατήµατα του Freddie τον οδήγησαν µπροστά από την πόρτα του ίδιου µπαρ, από το οποίο έφυγε µε τον Hutton αγκαλιά. Δύο χρόνια µετά (1987) ο κοµµωτής από το Surrey µετακόµισε στο σπίτι του Mercury, χωρίς όµως ποτέ να καταφέρει να εξοικειωθεί µε τη ζωή του θρύλου της ροκ. Μια ζωή εξωπραγµατική, που ωστόσο είχε και τις ανθρώπινές της στιγµές. 

Παρονοµαστής στα καπρίτσια του ήταν πάντα ένας ειλικρινής απολογισµός, τον οποίο τελείωνε χαρακτηρίζοντας τον εαυτό του τέρας: «Έχω δηµιουργήσει ένα τέρας και δεν µπορώ να ρίξω το φταίξιµο σε κάποιον άλλο γι’ αυτό, παρά µόνο στον εαυτό µου. Δούλεψα γι’ αυτό από τότε που ήµουν µικρός. Θα µπορούσα να είχα σκοτώσει γι’ αυτό. Είναι όλα όσα ήθελα. Επιτυχία, φήµη, χρήµατα, σεξ… ό,τι θέλω µπορώ να το έχω. Όµως τώρα, θέλω να ξεφύγω απ’ αυτό. Αρχίζω να ανησυχώ ότι δεν µπορώ να ελέγξω το τέρας, όσο αυτό εµένα». Το µόνο που ήθελε ο τραγουδιστής στο απόγειο της δόξας του, ήταν απλά να περιφέρεται στην κουζίνα της µαµάς του, καθώς αυτή θα του ετοιµάζει το αγαπηµένο του φαγητό. 

Too much love will kill you

Οι τελευταίες στιγµές

Οι φήµες ότι ο Mercury έπασχε από AIDS, κυκλοφορούσαν πολύ έντονα τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του ‘80, αν και ο ίδιος τις διέψευδε. Το 1989, οι Queen επανέρχονται µε το άλµπουµ «The miracle», στα βίντεο του οποίου ο frontman τους, αν και τραγουδά µε το χαρακτηριστικό του µπρίο, εµφανίζεται αρκετά αδυνατισµένος και µε αραιωµένα µαλλιά. Η κίνηση των Queen να µην κάνουν περιοδεία για την προώθηση του άλµπουµ τους, πυροδότησε τις φήµες, ενώ η τελευταία δηµόσια του εµφάνιση στα Brit Awards (1990), έκανε µέχρι και τα δελτία ειδήσεων να ασχολούνται µε την υγεία του.

Who wants to live for ever?

Στις 24 Νοεµβρίου του 1991 ο τραγουδιστής κάνει ανακοίνωση στον Tύπο που είχε κατασκηνώσει έξω από το σπίτι του στο Kensington, ότι πάσχει από AIDS. Μετά από ένα εικοσιτετράωρο αφήνει την τελευταία του πνοή, έχοντας πλάι του τον Jim Hutton και τη Mary Austin, η οποία µέχρι σήµερα, µιλάει για την τελευταία έκφραση στο πρόσωπο του θρύλου της rock ‘n’ roll. Ο Freddie έφυγε µ’ ένα χαµόγελο στο στόµα, αφού είχε καταφέρει να νικήσει τον θάνατο πολύ πριν µάθει για την ανίατη ασθένειά του. «Δεν νοµίζω ότι θα φτάσω σε µεγάλη ηλικία, πιστεύω ότι θα πεθάνω πολύ πριν µε βρουν τα 60 και τα 70. Έτσι κι αλλιώς, µου φαίνεται βαρετή µια τέτοια προοπτική, διότι έχω ζήσει µια πολύ γεµάτη ζωή»!

Περιοδικό Down Town, Τεύχος 315 

http://school-of-loverboys.tumblr.com/post/132623995382/do-you-sometimes-watch-the-show-must-go-on-video

«Δεν θα γίνω ένας ροκ σταρ, αλλά ένας θρύλος»

No one but you (Only the good die young), το τραγούδι που τα εναπομείναντα μέλη των Queen 

αφιέρωσαν στον αδικοχαμένο Freddie

You will always be missed.

RIP Freddie Mercury

5 September 1946 - 24 December 1991

RIP Freddie Mercury

http://you-take-my-breath-away-queen.tumblr.com/post/133847724595/fuckyeahmercury-24-years-without-freddie

no actual present

http://lisa-and-her-dark-paradise.tumblr.com/post/133567089066/twofuckinpresents-whoa-have-you-ever-noticed

Forgive yourself

http://kushandwizdom.tumblr.com/post/133063819263/forgive-yourself-not-just-once-again-and-again

Ένας δοτικός εγωιστής...

Έπρεπε να επιβιώσω. Και για να το καταφέρω αυτό έπρεπε να σκληρύνω. Να γίνει το περίβλημα μου συμπαγές και αδιάτρητο. Ήταν καιρός ν' αρχίσω πια να σκέφτομαι κι εμένα. Από αυτό εξαρτιόταν ολόκληρη η ύπαρξη μου.

Έτσι έγινα ο δοτικός εγωιστής.

Ένα πλάσμα αξιοπερίεργο και σπάνιο. Ένα τρομαγμένο αγρίμι, που κρύβεται όταν οι προβολείς πέσουν επάνω του. Ήμουν πάντοτε εγώ, μα τώρα αγαπούσα τον εαυτό μου. Ή έστω προσπαθούσα.

Έπρεπε. Θα ήμουν νεκρή αλλιώς.

Έκρυψα τις ευαισθησίες μου πίσω από μια ατσάλινη ασπίδα και φόρεσα το προσωπείο της ευτυχίας. Ύψωσα τείχη γύρω μου, να κρατούν τον κόσμο μακριά μου. Ή εμένα μακριά τους; Δεν έπρεπε να τους αφήσω να δουν τους δαίμονες μου.

Καιρός ήταν να φροντίσω και λίγο τον εαυτό μου. Δεν τους επέτρεπα πια να με πληγώσουν.

Όσο κι αν προσπάθησα, ήταν αδύνατον να αφήσω πίσω όλες τις συνήθειες μου. Πώς μπορεί κάποιος να πάψει να νοιάζεται τους ανθρώπους; Έγινα μια ιδιόμορφη οντότητα, ένας χθόνιος θεός με χίλια πρόσωπα.

Έγινα ο δοτικός εγωιστής.

Περιέθαλπα όλα τα σπουργίτια με σπασμένες φτερούγες που έβρισκα στο δρόμο μου. Μα προτεραιότητα ήμουν πάντοτε εγώ και η επιβίωση μου.

Έπρεπε να συνεχίσω να μάχομαι. Να συνεχίσω να αναπνέω.

Μίσησα τους ανθρώπους, μα δεν κατάφερα να σταματήσω να τους αγαπώ.

Στο βασίλειο των Σκιών, που πλέον διαφεντεύω, θα βρεις κάθε λογής τραυματισμένο πλάσμα. Ακρωτηριασμένες ψυχές, έκπτωτους αγγέλους, αποκαΐδια ύπαρξης..

Όλοι προσπαθούμε να σκοτώσουμε τον άνθρωπο, για να ζήσει ο ίσκιος μας. Η ανθρωπιά είναι δηλητήριο, αλλά εμείς είμαστε αμετάκλητα εθισμένοι σε αυτή. Τρεφόμαστε από τον ίδιο μας τον πόνο.

Μάθαμε να ζούμε στο σκοτάδι και τώρα πονάνε τα μάτια μας στο φως.

Αν κάποτε ο δρόμος σου σε βγάλει κατά εδώ, να ξέρεις θα σε διώξω. Δε θέλω να σε μολύνω με τη δυστυχία μου. Δε θέλω να προσθέσεις συντρίμμια και μπάζα στο φορτίο μου.

Είμαι εγωιστής κατά αυτόν τρόπο, να προφυλάσσω εμένα κρατώντας κι εσένα ασφαλή.

Αν προσπαθήσεις να με πληγώσεις, θα βρεις μπροστά σου ένα τέρας. Θα αντικρίσεις τη ζοφερή ψυχή του δαίμονα. Έναν εγωιστή ψυχρό, σκληρό και άκαμπτο. Ήταν λάθος σου να ανοίξεις την πόρτα του βασιλείου των Σκιών.

Σαν, όμως, σε ξεβράσουν τα κύματα μισοπνιγμένο εμπρός μου, να είσαι σίγουρος ότι θα θέσω την καραβοτσακισμένη σου καρδιά υπό την προστασία μου.

Δεν έμαθα ποτέ πώς να γίνω εγωιστής. Ήξερα μόνο να κόβω κομμάτια από τη σάρκα μου και να τα χαρίζω απλόχερα. Ώσπου έμεινα μισή. Σκόρπισα τα κομμάτια μου σε παραλήπτες αχάριστους που δεν μου έδωσαν τίποτε σε αντάλλαγμα. Αντίθετα, βρήκαν την ακρωτηριασμένη μου ύπαρξη αποκρουστική και την εγκατέλειψαν να αργοπεθαίνει στις σκιές.

Οι ίδιοι μου οι δαίμονες με έσωσαν. Ήμασταν όλοι τέρατα στο βασίλειο των Σκιών. Κι ήμασταν όλοι φίλοι.

Κι εκείνοι μου έμαθαν να αναπνέω πάλι. Μόνο που δεν εισέπνευσα οξυγόνο ξανά. Ζούσα πλέον με σκοτάδι και νύχτα.

Μα έστω κι έτσι ανέπνευσα. Αποφάσισα να ζήσω.

Τότε έγινα ο δοτικός εγωιστής.

Ήταν ζήτημα επιβίωσης.

2 A.M.

EDITORIAL

I write, so I can breathe.

Thoughts

http://youremydirtydisease.tumblr.com/post/52757289572/crrrash-you-have-never-seen-your-own-face-only

Roadtrip

I wanna feel alive.

Φτιάξε καφέ και κάτσε να στα πω

Άλλη μια μέρα ξημέρωσε στη μικρή "μούντζα" των Βαλκανίων που λέγεται Ελλάδα. Άλλο ένα βράδυ το οποίο δυσκολεύτηκα να καληνυχτίσω. Άλλος ένας ανατέλλων ήλιος με βρίσκει ξύπνια να περιμένω την έγερση του. 

Σήμερα είναι μια ξεχωριστή ημέρα. Μία πολύ αγαπημένη μου φίλη έχει γενέθλια. Ένα ποντίκι ετών εικοσιτεσσάρων. Γεννημένη 15 ημέρες πριν από εμένα. Μαλάκα μου, μεγάλωσα. Όπως μου είπε χαρακτηριστικά και εκείνη, του χρόνου θα κλείσουμε το πρώτο τέταρτο ενός αιώνα. Μ' έβαλε σε σκέψεις... 

Πώς θα με βρει εμένα το 24ο έτος της ηλικίας μου, σε δυο βδομάδες από τώρα;

Σκέφτομαι το σημερινό πρωινό. Πάλι υπέκυψα στις τρεις αγαπημένες μου κακές συνήθειες. Ξενύχτι, καφές και τσιγάρο. Τα δηλητήρια που με πάθος χορηγώ στον οργανισμό μου. Μεγάλωσα, αλλά δεν συμμορφώθηκα ακόμη στο συμβατικό τρόπο ζωής. Μιθριδάτης ετών 24ων. Αμετανόητα ξεροκέφαλη, βαδίζω πάντα στην οριογραμμή. Φλερτάρω πάντοτε με τα λάθη μου. Η ζωή είναι άχρωμη χωρίς μικρές δόσεις θανάτου.

Τίποτε δεν έχει αλλάξει και τίποτε δεν είναι όπως παλιά...

Κοίτα να δεις που με έπιασαν τα υπαρξιακά μου. Από το πουθενά βρέθηκα να αναρωτιέμαι πρωί-πρωί ποια είμαι, πού πάω και γιατί. Το ξενύχτι είχε πάντοτε αυτήν την επίδραση επάνω μου. Ξυπνούσε το συγγραφέα, το φιλόσοφο. Οι δαίμονες μου πάντα έγραφαν όμορφα. Ίσως και να μη μπορώ να αποχωριστώ τη σκοτεινή μου πλευρά. Ίσως να είμαι μισή χωρίς τις κακές μου συνήθειες. Ίσως να μη γνωρίζω άλλη ζωή από εκείνη του καταραμένου ποιητή...

I'm worse at what I do best and for this gift, I feel blessed

basically me

my self esteem has two levels: im a worthless piece of shit who deserves no love and bow down before me bitches i am your queen

— Ellen DeGenres (@TheElIIenShow) Μάρτιος 4, 2014

1000 freaking posts!

EDITORIAL

Μια ευχάριστη έκπληξη μου επιφύλασσε σήμερα ο blogger, όταν με ενημέρωσε ότι κατάφερα να καταρρίψω το ρεκόρ των χιλίων αναρτήσεων, που είχα θέσει στον εαυτό μου σαν στόχο -τόσο γενικά, όσο και ειδικότερα ως κάτι που ήθελα να επιτύχω μέσα στο 2015. Κάποτε φάνταζε ουτοπικό το να αγγίξω τετραψήφιο αριθμό αναρτήσεων, μα τελικά είχα πολλά να δώσω στο μπλογκ μου. Δεν φανταζόμουν τότε -όταν δημιούργησα το αποτύπωμά μου στη μπλογκόσφαιρα, μ' ένα γενικό "je ne sais quoi" και χωρίς να έχω ιδέα τι να γράψω- ότι θα ερχόταν κάποτε αυτή η μέρα για το μικρό μου μπλογκ. Fuck. Δεν φανταζόμουν καν ότι θα το κρατούσα. Ήμουν σίγουρη ότι θα βαριόμουν στην πορεία και θα το παρατούσα και αυτό ημιτελές. Έκανα λάθος. Έγινε κομμάτι της καθημερινότητας μου. Έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, κομμάτι του ίδιου μου του εαυτού. Το κομμάτι εκείνο που πάσχιζε να αναδυθεί και να δηλώσει περίτρανα την παρουσία του. Και το έκανε. Και συνεχίζει να το κάνει. Η πρώτη χιλιάδα αναρτήσεων είναι μόνο η αρχή. Συνεχίζουμε κι όπου μας βγάλει. Μοναδικό όριο το άπειρο. Βγήκα στον πηγαιμό για την Ιθάκη κι εύχομαι να 'ναι μακρύς ο δρόμος μου. Είναι ένα μοναδικό ταξίδι...

Όπως καταλαβαίνετε, το ιστολόγιο σήμερα γιορτάζει.

It's a blog party!

Your future self

Your future self is watching you right now through memories.

- just-shower-thoughts 

education

As you get older

As you get older, you really start to understand more about why people drink the night away, smoke their lungs black, or throw themselves off buildings.

- boys-and-suicide

A hole that nothing can fill

Μια τρύπα μέσα σου που τίποτα δεν μπορεί να τη γεμίσει. Ούτε καλή παρέα, ούτε θεραπείες. Ούτε το να μιλήσεις. Είναι μια τρύπα που έχει ριζώσει και έχει κατασπαράξει όλο σου το είναι. Που σε πνίγει. Και εσύ κάθεσαι εκεί αμέτοχος, μην έχοντας τη δύναμη να κάνεις τίποτα. 

Και αυτή σε ρημάζει. Σου παίρνει το γέλιο, τη χαρά, ακόμα και τη λύπη. Σε αφήνει κενό. Και η τρύπα αυτή όλο και μεγαλώνει. Φτάνει στα πόδια σου πια. Ακούς ανθρώπους να μιλάνε και δεν έχεις συναισθήματα για τίποτα. Ούτε για τα καλά ούτε για τα άσχημα. Ακούς τους φίλους σου να γελούν και να περνούν καλά & εσύ προσποιείσαι. Δεν νιώθεις τίποτα από όλα αυτά. Τίποτα.

Κάποια στιγμή αυτή η τρύπα θα μικρύνει. Στο υπόσχομαι. Όμως πίσω της θα αφήσει σημάδια. Άλλες φορές μικρότερα, άλλες μεγαλύτερα. Αυτό θα εξαρτηθεί. Θα παλέψεις. Το οφείλεις στον εαυτό σου άλλωστε. 

Και θα βγεις νικητής. Στο υπόσχομαι.

Always Keep Fighting and you'll never fight alone...

Πηγή: Fallen Angels

Disclaimer

Τα τουιτς μου αποτελούν καθαρά προϊόν μυθοπλασίας και ουδεμία σχέση εχουν με πραγματικα πρόσωπα και καταστασεις κ με σένα Κώστα παλιοαρχιδι

— ιωάννα-ιωάννα (@suicide_blonde_) Ιανουάριος 12, 2014

Story of my life

" Story of my life: 

Vergangenheitsbewältigung "

(via aliceinpotatoland)
Struggle to overcome the [negatives of the] past.[1]

Vorfreunde

"Η καλύτερη τσόντα που είδα ποτέ μου, ήταν η σκέψη των χειλιών σου πάνω στο λαιμό μου."

- chaosismymiddlename21 

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω;

http://eisaierwtasalhths.tumblr.com/post/133361557096/απτης-ψυχής-μου-το-ιερό-ως-της-ζωής-μου-το

Να σου δώσω έρωτα;

-Να σου δώσω έρωτα;

-Δώσε μου!

-Είναι βρώμικος… 

-Δώσ’ τον μου βρωμισμένο!

-Να μαντέψω θέλω…

-Μάντεψε.

-Θέλω να ρωτήσω ακόμη…

-Ρώτησε!

-Ας υποθέσουμε ότι χτυπώ…

-Θα σου ανοίξω!

-Ας υποθέσουμε ότι σε καλώ…

-Θα έρθω!

-Κι αν σε περιμένει συμφορά;

-Στη συμφορά!

-Κι αν σε ξεγελάσω;

-Θα σε συγχωρήσω!

-«Τραγούδα!» θα σε προστάξω…

-Θα τραγουδήσω!

-Κλείσε την πόρτα σου στον φίλο…

-Θα την κλείσω!

-Θα σου πω: σκότωσε!

-Θα σκοτώσω!

-Θα σου πω: πέθανε!

-Θα πεθάνω!

-Κι αν πνιγώ;

-Θα σε σώσω!

-Κι αν πονάς;

-Θα υπομένω!

-Κι αν άξαφνα – τοίχος;

-Θα το μεταφέρω!

-Κι αν – κόμπος;

-Θα τον κόψω!

-Κι αν εκατό κόμποι;

-Και τους εκατό!

-Να σου δώσω έρωτα;

-Έρωτα!

-Δεν πρόκειται!

-Γιατί;

-Γιατί δεν αγαπώ

Τους σκλάβους.

[ 1969 Ρόμπερτ Ροζντέστβενσκι, Να σου δώσω έρωτα;

Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης © ]

lafolielucide

all women live by a ‘rape schedule’

“ When I was in college, a teacher once said that all women live by a ‘rape schedule’. I was baffled by the term, but as she went on to explain, I got really freaked out. Because I realized that I knew exactly what she was talking about. And you do too. Because of their constant fear of rape (conscious or not), women do things throughout the day to protect themselves. Whether it’s carrying our keys in our hands as we walk home, locking our car doors as soon as we get in, or not walking down certain streets, we take precautions. While taking precautions is certainly not a bad idea, the fact that certain things women do are so ingrained into our daily routines is truly disturbing. It’s essentially like living in a prison – all the time. We can’t assume that we’re safe anywhere: not on the streets, not in our homes. And we’re so used to feeling unsafe that we don’t even see that there’s something seriously fucked up about it. ”

― Jessica Valenti, Full Frontal Feminism

#EndRapeCulture

We should celebrate

http://lisa-and-her-dark-paradise.tumblr.com/post/133429350926/can-u-not-my-wayward-son-berksome-a-happy

Lots of interesting things might have happened today

We should celebrate

Εδώ Πολυτεχνείο

Τρείς νύχτες καίγανε οι φωτιές 

την τελευταία ακούστηκαν καμπάνες 

Κάπου αλλού θα παίζεται η ζωή μας σκέφτηκα 

και τότε τον είδα

λαμπαδιασμένο απ’ τις ζητωκραυγές να τρέχει προς το θάνατο. 

Αλέξανδρε του φώναξα

Αλέξανδρε 

κι ύστερα πιο σπαραχτικά Αλέξανδρεεε, 

πάλι και πάλι. 

Καθώς έσκυψα να τον σηκώσω από την άσφαλτο 

δε βρήκα παρά στάχτη 

Σ’ όλους τους δρόμους οι στρατιώτες πυροβολούσαν το φόβο τους. 

Γιώργης Σαράντης

skatamefraouless

17 Νοεμβρίου 1973

 

Στα παιδιά , αντί λόγου, για το Πολυτεχνείο 

Οι μέρες εκείνες του Νοέμβρη σημάδεψαν κάποιους από τη γενιά που πίστεψε ότι θα φέρει τη φαντασία στην εξουσία, τη δημοκρατία στη χώρα. Η γενιά σας ξέρει ό,τι ξέρει από τις γιορτές στο σχολείο, από τις εκπομπές στην τηλεόραση, ίσως και από τις αφηγήσεις κάποιων που τα έζησαν.
Ένα να ξέρετε, το Πολυτεχνείο δεν είναι μια τυπική επέτειος για πανηγυρικούς λόγους και μεγαλόστομες εκφράσεις.
Το Πολυτεχνείο δεν είναι μια εθνική γιορτή και σίγουρα δεν είναι αφορμή, για να μην κάνουμε μάθημα…..
Το Πολυτεχνείο δεν ανήκει ούτε στους δημιουργούς του, ούτε στα κόμματα. Δεν είναι γραμμάτιο προς εξαργύρωση. Στους “νέους που τους έλεγαν αλήτες” ανήκουν οι μνήμες και ο αγώνας, οι επιλογές να διεκδικήσουν και να αντισταθούν "με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο……όπου είχε κράτος και εξουσία η Άνοιξη". Αγωνίστηκαν για τη δημοκρατία, και είναι δική μας υποχρέωση και ευθύνη να εμφυσήσουμε σε εσάς την πίστη και στα ιδανικά και τις αξίες της.
Το Πολυτεχνείο ανήκει σ εσάς και στα οράματά σας. Ανήκει στις επόμενες γενιές. Στα δικά σας χέρια παραδίνουμε τη γνώση των γεγονότων. Μην τα αφήσετε να γίνουν άψυχα, να ξεφτίσουν άλλο, ξέφτισαν ήδη αρκετά στην προσπάθειά μας να προχωρήσουμε, ξεχνώντας και υποκύπτοντας στο βόλεμα και το ατομικό συμφέρον .
Μέσα στη νάυλον κοινωνία του θορύβου και της αδιαφορίας, του εύκολου και του επιδερμικού, να αναρωτιέστε πάντα : “Γιατί οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά;“
Να μη συμβιβάζεστε.
Να μη σκυβετε το κεφάλι.
Να αμφισβητείτε.
Να ξεσηκώνεστε.
Να ανατρέπετε.
Αυτό ζητούν οι νεκροί των ημερών εκείνων…. και οι αγώνες των παιδιών με το "σταυρουδάκι του ήλιου” στο στήθος. 

elenib