EDITORIAL
Άλλη μια εβδομάδα έφτασε στο τέλος της. Άλλη μια Κυριακή -ημέρα ξεκούρασης- ήρθε σαν επουράνιο δώρο και με τη νεφελώδη της ατμόσφαιρα τύλιξε ολόκληρη την πλάση και τη βύθισε σε μία αναζωογονητική σιωπή.
Κι ύστερα τα σύννεφα δάκρυσαν και σιγανή βροχή έπεσε στη γη, δροσίζοντας τη φύση. Πλημμύρισε ο αέρας με τη μελαγχολική ευωδιά του νοτισμένου χώματος. Το άρωμα της βροχής αναδίδεται σαν μελωδία. Με όχημα τον ψυχρό αέρα του δειλινού, η μουσική εισβάλλει στα ανοιχτά παράθυρα της γειτονιάς. Ένα αρωματικό μάθημα σολφέζ, αποτελούμενο από γλυκόπικρες νότες ξύλου χλωρού και υγρών πευκοβελόνων. Νότες επιβλητικές και πολύχρωμες. Μια αόρατη ορχήστρα εγχόρδων στο μυστικό κονσέρτο της φύσης· κρυμμένο ανάμεσα στα σφαλισμένα άνθη και το μουσκεμένο γρασίδι του έρημου πάρκου. Συμφωνία σε φα μείζονα. Το κονσέρτο της Άνοιξης.
Σε τούτη τη μυστικιστική τελετουργία βροχής και σκοταδιού, βρήκα ξανά τον εαυτό μου. Βρήκα το χειμώνα μου, πάνω που νόμιζα ότι τον είχα χάσει. Δε θέλω το καλοκαίρι εγώ, πάρτε τη ζέστη του μακριά μου. Εγώ ανθώ τις νύχτες του χειμώνα.
Ξάφνου διψώ. Για βιβλία, ταξίδια και περιπέτειες. Η μπόρα με αφύπνισε και μου έδωσε ζωή. Το υγρό οδόστρωμα με καλεί να το διασχίσω κι όπου με βγάλει. Μια περιπέτεια μυστική· δική μου και της νύχτας. Μακριά απ' τους ανθρώπους, πριν ζωγραφίσει το ουράνιο στερέωμα η αυγή, να χαθώ μέσα σε μία καταιγίδα. Στο χάος να βρω την απόλυτη γαλήνη.
Όπως τότε που ήμουνα παιδί·
και με τη μύτη κολλημένη στο τζάμι
μαγευόμουν απ' την οργή της φύσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου