anámnesis

EDITORIAL

Η χαρά της ζωής βρίσκεται στις μικρές απολαύσεις... Μία μέρα που ξεκίνησε στραβά, αλλά συνεχίστηκε όμορφα. Μία βόλτα στη λιακάδα. Ένα καινούριο ρούχο. Ένα ευχάριστο νούμερο στη ζυγαριά. Ένας freddo espresso ένα ζεστό μεσημέρι.

Μικρά πράγματα, καθημερινά, που έχουν την απίστευτη ικανότητα να σου φτιάχνουν το κέφι. Το νόημα της ζωής κρύβεται στις λεπτομέρειες. Αυτή η γνώση, η πεποίθηση, η αισιοδοξία ότι όσο χάλια κι αν είναι η διάθεσή σου, πάντα υπάρχει κάτι που μπορεί να σου δώσει χαρά.

Το κυνήγι της ευτυχίας θα ήταν ατελέσφορο, αν οι άνθρωποι δεν είχαν την ικανότητα να κάνουν ένα βήμα πίσω και να χαζεύουν το ωραίο τοπίο. Αν περνούσαμε ολόκληρη τη ζωή μας, βιώνοντας χαρές και λύπες μόνο στα σπουδαία γεγονότα, έννοιες όπως η αισιοδοξία και η ελπίδα θα έχαναν το νόημά τους. Κανένας δε θα είχε τη δύναμη να διεκδικήσει ένα μερίδιο ευτυχίας, αν οι μικρές απολαύσεις ήταν απρόσιτες. Ίσως ακόμη οι άνθρωποι να βίωναν ολόκληρη τη ζωή τους δίχως να γνωρίσουν την ευτυχία κι όταν εκείνη ερχόταν στο δρόμο τους να μην την αναγνώριζαν.

Αν δεν υπήρχε αυτός ο παγωμένος freddo στο γραφείο μου, αν δεν είχα έτοιμο φαγητό στο φούρνο, αν δεν τρύπωνε στο δωμάτιό μου το ανοιξιάτικο αεράκι της ανθισμένης γειτονιάς μου, αν δεν άνηκα στο ζώδιο του αιώνιου έφηβου Τοξότη, ίσως να μην έγραφα αυτή τη στιγμή τις μεσημεριανές αμπελοφιλοσοφίες μου. Αλλά συμβαίνουν όλα αυτά μαζί και φωτίζουν το σκοτάδι του μυαλού μου, σαν ζεστή ηλιαχτίδα Απριλιάτικου μεσημεριού.

Ή ίσως να κουράστηκα κι εγώ η ίδια από το ατελείωτο σκοτάδι της ψυχής μου και να κολυμπώ με πείσμα στην επιφάνεια, ψάχνοντας να συναντήσω τη χαμένη μου αισιοδοξία. 

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, η αισιοδοξία μου δε χάθηκε ποτέ... Εκείνη ήταν που με έθρεψε, με κράτησε δυνατή, με γέμισε πείσμα και σιγουριά ότι για μία ακόμη φορά θα τα καταφέρω. Ήμουν πάντοτε δυνατή, γιατί ήμουν αισιόδοξη. Το έχω πει και θα το ξαναπώ: ξέρω ότι μπορώ να επιβιώσω.

Και τούτες οι μικρές απολαύσεις μου το υπενθυμίζουν συνεχώς. Ένας παγωμένος καφές, μία ανάρτηση στο ιστολόγιο μου, ένα δημιουργικό αραλίκι... Η πεποίθηση ότι όσο απολαμβάνουμε καθημερινές χαρές, μπορούμε να αντέξουμε τα πάντα.

Οι καλημέρες που γράφω τον τελευταίο καιρό δεν μοιάζουν με καλημέρες... Μοιάζουν τα γραπτά μου σαν να απιθώνω πάνω τους το κουβάρι του μυαλού μου και με το γράψιμο να προσπαθώ να το ξεμπλέξω, να προσπαθώ να συμμαζέψω τη ζωή μου. Ξύπνησε μέσα μου ο μικρός φιλόσοφος, που αρέσκεται να χάνεται σε ατέρμονες συζητήσεις αναζητώντας το νόημα της ζωής -ή προσπαθώντας να το χάσει όλως διόλου.

Δεν κυριαρχώ πλέον στο χέρι μου. Το αφήνω ελεύθερο, να γράψει, να εκφραστεί, να δημιουργήσει. Κάποιος που ζει και αναπνέει για την ελευθερία του, έχει μάθει να αφήνεται στους δημιουργικούς χειμάρρους, που τον ταξιδεύουν στα πιο απίθανα μέρη. 

Αγαπώ τα ταξίδια του μυαλού μου. Είναι απρόβλεπτα, συναρπαστικά, με οδηγούν σε κόσμους μαγικούς. Εκεί με περιμένουν καινούρια μυστήρια και αινίγματα για να τα λύσω και να ανακαλύψω τα μυστικά τους. Αυτή ήταν η αγαπημένη μου μικρή απόλαυση από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Όσο η φαντασία μου ταξιδεύει, δε φοβάμαι· μπορώ να κάνω τα πάντα.

Καλή σας μέρα, λοιπόν, δίχως φόβο. 

Κυνηγήστε τις μικρές απολαύσεις. Χαρίστε ένα μικρό διάλειμμα στους εαυτούς σας. Κάντε ένα βήμα πίσω και κοιτάξτε τη θέα. Ναι, εκείνη τη θέα του παραθύρου σας, που τόσα χρόνια παραμένει ίδια και αναλλοίωτη. Εκείνο το κτίριο που με τον καιρό γίνεται γκρίζο και στις ρωγμές της μπογιάς του διηγείται όλες τις βροχές και τις λιακάδες που γνώρισε. Εκείνο το δέντρο που κάποτε ήτανε κλαράκι μικρό και τώρα θέριεψε. Εκείνο το γείτονα που μοιάζει να πίνει το πρωινό του καφεδάκι στη βεράντα από καταβολής κόσμου.

Κι ύστερα κλείστε τα μάτια και δείτε τους εαυτούς σας. Όχι αυτό που δείχνει ο καθρέφτης, ούτε τις ιστορίες που διηγούνται οι ουλές και οι ρυτίδες. Κοιτάξτε μέσα σας, αναζητήστε τα σημάδια που δεν φαίνονται. Δείτε τους εαυτούς σας με τη δική σας ματιά. Μην περιορίζεστε σε ληξιαρχικές πράξεις και φωτο-αγενή [sic] ενσταντανέ. Μην περιορίζετε τη φαντασία και την καρδιά σας.
Μετρήστε τα τραύματα των μαχών σας. Αναλογιστείτε τις στιγμές που σας έκαναν αυτό που είστε. Δεχτείτε με ευγνωμοσύνη τις λύπες, γιατί χωρίς εκείνες δε θα νιώθατε τις χαρές. Αναπολήστε τις χαρές -μεγάλες και μικρές- και νιώστε αυτό το αίσθημα απόλαυσης που φέρνει η θύμησή τους. Οραματιστείτε όλα τα ταξίδια, όλα τα όνειρα, τους στόχους, τις χαρές που σας περιμένουν. Τόσο κοντά που μπορείτε σχεδόν να τα αγγίξετε. Αρκεί να το πιστέψετε. Μάθετε να αγαπάτε εκείνον τον άνθρωπο που βλέπετε όταν κλείνετε τα μάτια. Το είδωλο της καρδιάς σας.
Ύστερα πάρτε μία ανάσα και ανοίξτε τα μάτια. Μία καινούρια μέρα ξεκινά.