Εξομολογήσεις Αγνώστων VI

Φοβάμαι στην χώρα που ζώ

Με λένε Κώστα, είμαι ομοφυλόφιλος. 

Από τότε που ήμουνα μικρός είχα καταλάβει ότι είχα κάτι το διαφορετικό. Δεν ήταν μέχρι που πήγα στο γυμνάσιο και κατάλαβα ότι αυτή η διαφορετικότητα μου οφείλονταν στο ότι μου αρέσουν τα αγόρια. Πέρασα πολλά χρόνια κλεισμένος στο εαυτό μου χωρίς να έχω πολλούς φίλους νοιώθοντας ντροπή γι' αυτό που είμαι. 10 ολόκληρα χρόνια βασάνιζα τον εαυτό μου προσπαθώντας να βρω μια θεραπεία γι' αυτό που λένε ομοφυλοφιλία. Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της περιόδου μου του πέρασα προσευχόμενος κάθε μέρα στον θεό, να με κάνει φυσιολογικό, να με θεραπεύσει. Προσευχόμουν συστηματικά από το πρωί μέχρι το βράδυ και κουβαλούσα μια μικρή εικονίτσα πάντα πάνω μου. Ο καιρός περνούσε όμως και δεν γίνονταν τίποτα. Έχασα την πίστη μου και μαζί της έχασα και την δύναμη μου να ζω. Τότε ήταν που αποφάσισα να βάλω τέλος στην ζωή μου. Δεν ήθελα να είμαι άλλο ένα βάρος και να προκαλούσα δυστυχία στους γονείς μου. Ζούσα με τον φόβο μήπως ανακαλύψουν τίποτα. Όπως καταλάβατε όμως για να γράφω εδώ σήμερα σημαίνει δεν ήταν αποτελεσματική μου η απόπειρα. 

Τα χρόνια περάσαν, μπήκα σε ένα πανεπιστήμιο σε μια πόλη διαφορετική από τους γονείς μου και τότε ήταν που άρχισε να μπαίνει λίγο φως στην ζωή μου. Άρχισα να γνωρίζω ανθρώπους με διαφορετικές ιδέες και απόψεις, ανθρώπους που δεν φοβόντουσαν να αμφισβητήσουν πράγματα, ανθρώπους που προσπαθούσαν να βρουν οι ίδιοι λύση στα προβλήματα τους και να μην παίρνουνε τις απαντήσεις τους μέσα από τους άτυπους κανόνες που επέβαλε η κοινωνία. Τότε ήταν που άρχισα να ψάχνω και εγώ και να ανακαλύπτω ότι είναι ένταξη να είσαι διαφορετικός. Διάβασα επιστημονικά άρθρα, έβλεπα video στο ίντερνετ με ανθρώπους σαν και εμένα που ζούσανε μια χαρούμενη φυσιολογική ζωή και μου λέγανε "It's ok to be gay" και άλλα παρόμοια δίνοντας μου κουράγιο. Τότε ήταν που βρήκα την ηρεμία μέσα σου. Επιτέλους στα 20 μου χρόνια είχα αποδεχτεί τον εαυτό μου.

Στα 22 μου αποφάσισα να κάνω το coming out μου στους γονείς μου και τους φίλους μου. Το πρώτο άτομο που εκμηστηρεύτικα το μυστικό μου ήταν η αδερφή μου. Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα βρω τόση κατανόηση και τόση αδερφική αγάπη στο πρόσωπό της. Η αδερφή μου είναι το στήριγμά μου τόσα χρόνια και ένα μεγάλο ευχαριστώ δεν είναι ποτέ αρκετό. Έπειτα αποφάσισα να μιλήσω στους φίλους μου. Έχασα λίγους στην πορεία αλλά στην πλειοψηφία τους με αποδέχτηκαν γι αυτό που είμαι. Για τέλος άφησα τους συντηρητικούς γονείς μου μου που ήξερα ότι θα ήταν το δυσκολότερο κομμάτι του coming out, άλλα δεν φοβόμουνα επειδή είχα δίπλα μου την αδερφή μου, η οποία μου είχε πει πως οτιδήποτε χρειαζόμουν θα ήταν δίπλα μου, στέγη, παρέα, οικονομική ενίσχυση αν με πετούσαν από το σπίτι, το οτιδήποτε. Αυτά ήταν τα δυσκολότερα λεπτά της ζωή μου. Στο τραπέζι της κουζίνας οι τέσσερις μας. Μέχρι μου μετά από 5 λεπτά σιωπής και κλαμάτων κατάφερα να βγάλω από το στόμα μου αυτές της δύο λέξεις "είμαι ομοφυλόφιλος". Η μητέρα μου έβαλε της φωνές και άρχισε να με βρίζει. Να λέει λέξεις και εκφράσεις που πότε ένα παιδί δεν πρέπει να ακούσει από τους γονείς του. Κάποια λόγια είναι πολύ σκληρά. Ο πατέρας μου παρέμενε σιωπηλός. Αφού έφυγε η μάνα μου από το δωμάτιο και κλειδώθηκε στην κρεβατοκάμαρά της ο πατέρα μου με κοίταξε και μου είπε "Δεν καταλαβαίνω ακριβώς το όλο θέμα της ομοφυλοφιλίας, αλλά είσαι παιδί μου και θα σεβαστώ της επιλογές σου, δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο". Παρότι όμως αυτά ήταν τα λόγια του, πότε όμως οι πράξεις του δεν το δείξανε. 

Στο μυαλό τους ξαφνικά από εκεί που ήμουνα ο καλός ο γιος, ο άριστος μαθητής που όλο καμάρωναν έγινα ο ναρκομανής με της κακές παρέες που πηδιέμαι δεξιά και αριστερά. Ποτέ μου δεν έκανα ναρκωτικά και ποτέ δεν είχα δείξει τέτοιου είδους συμπεριφορές. Αλλά η κοινωνία τους είχε μάθει πως όποιος είναι ομοφυλόφιλος, είναι άτομο χωρίς αρχές, με καθόλου ηθικούς φραγμούς, μου κάνει σεξ όπου σταθεί και όπου βρεθεί ζώντας μια ανήθικη ζωή και πεθαίνοντας από AIDS. Ξαφνικά ένας απογευματινός καφές με τους φίλους έχει γίνει για την μάνα μου "Που ήσουν και πηδιέσαι με άγνωστους τόση ώρα", ένα ζαπιν στην ΤV που να δείχνει κάτι που δεν της αρέσει είναι αφορμή για καβγά. Ο πατέρα μου είναι αμέτοχος σε όλα, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ζω καθημερινά σε μια εμπόλεμη ζώνη. Προσπαθώ να τους ανεχτώ λίγο ακόμη μέχρι να βρω μια δουλεία με πάνω από 400 ευρώ, για να μπορέσω να ξεφύγω.Πλέον οι σχέσεις μας μέσα στο σπίτι είναι τυπικές. 

Αυτό μου με τρομάζει πιο πολύ όμως είναι η Ελληνική κοινωνία. Στην αρχή άρχισα να πιστεύω ότι σιγά σιγά κάνουμε βήματα προόδου. Όσο περνάει καιρός όμως βλέπω τα πράγματα να γίνονται όλο πιο δύσκολα. Σιχαίνομαι που ζω σε αυτήν την χώρα, με αυτούς τους ρηχούς ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να πιστέψουν την οποιαδήποτε βλακεία διαβάσουν δεξιά και αριστερά. Σιχαίνομαι που σε κάθε άρθρο σχετικό με τη ομοφυλοφιλία στο ίντερνετ βγαίνει ο μέσος Έλληνας στα comment και με βρίζει, λέει ότι είμαι κτηνοβάτης και παιδεραστής, ότι δεν ξέρω να αγαπώ και ότι υπάρχω μόνο για να τους προκαλώ γέλιο. Σιχαίνομαι που μιλάει εκ μέρους μου, χωρίς να με ξέρει. Σιχαίνομαι που πρέπει να πάρω την άδεια του για να προχωρήσω στην ζωή μου. Σιχαίνομαι που ζώ σε αυτή την χώρα. Μα πάνω από όλα φοβάμαι. 

Θέλω να φύγω... 

Δεν θέλω άλλο να είμαι σε αυτήν την χώρα. Το μόνο που βλέπω είναι μίσος. Κανένας από αυτούς δεν έχει έρθει στην θέση μου μια φορά να δει εγώ την έχω τραβήξει και τι τραβάω καθημερινά. Ούτε καν οι ίδιοι μου οι γονείς μου. Όλοι με κρίνουν χωρίς να με γνωρίζουν. Οι επιθέσεις αυξάνονται. Πλέον μπορεί να βρεθείς στον νοσοκομείο απλά επειδή κρατούσες το χέρι του συντρόφου σου. Έχω πέσει και εγώ θύμα ρατσιστικής βίας, πάλι καλά να λέω μόνο φραστικής. Τα γρήγορα μου πόδια με σώσανε αυτήν την φορά, την επόμενη όμως; 

Φοβάμαι στην χώρα που ζω. 

Πηγή: www.lifo.gr