Άλλο ένα πρωινό στο Tiffany's...

22.03.2013

Ο καιρός από χθες είναι βροχερός. Λονδίνο γίναμε. Ο γάτος μου έχει επηρεαστεί από τον καιρό. Η υπνηλία προσωποποιημένη. Και πάντα ξαπλωμένος δίπλα μου -για να νιώθει ασφάλεια, καθώς φοβάται τις βροντές. Στο βάθος ακούγονται οι ρόδες των αυτοκινήτων που κυλούν στο βρεγμένο οδόστρωμα. Ήχος σταγόνων που πετιούνται.

Μια ξαφνική επιθυμία ν' ακούσω το Moon river, ενώ οι σταγόνες της βροχής αγγίζουν απαλά το δρόμο. Αυτό το τραγούδι το έχω συνδέσει με το Breakfast at Tiffany's. Με τη σκηνή που ξεκινά η ταινία και η Audrey Hepburn παίρνει το πρωινό της -καφέ και κρουασάν- μπροστά στο Tiffany's με το μακρύ μαύρο φόρεμα, τα μακριά μαύρα γάντια, το μαργαριταρένιο κολιέ και τη μικρή τιάρα στη βάση του κότσου της. Ή την άλλη σκηνή που η Audrey, με μια κιθάρα στα χέρια, τραγουδά το Moon river στο μικρό μπαλκονάκι του φωταγωγού. Μια σκηνή που αρχικά ήταν να διαγραφεί στο τελικό μοντάζ, αλλά ευτυχώς την κράτησαν. Κι έγινε έτσι μία από τις πιο κλασικές σκηνές του αμερικανικού κινηματογράφου.

Μια σύντομη αλλαγή. Στην play list, όχι στο mood. Βάζω το Song from a Secret Garden μέχρι να φτιάξω καφέ. Γαλλικό. Κάτι ελαφρύ για να ξεκινήσω τη μέρα μου. Έτσι κι αλλιώς η καφεΐνη δε με “πιάνει”. Βάζω να παίξει κλασική μουσική μέχρι να γίνει ο καφές. Rhapsody του Rachmaninoff, Requiem του Mozart, Clair de Lune του Debussy, None but the Lonely Heart του Tchaikovsky, Moonlight sonata του Beethoven. Τα αγαπημένα μου. Αυτά ακούω πάντα όταν διαβάζω λογοτεχνία στην εξεταστική(και μερικά ακόμη).

Δε μου αρέσει να βάζω καλούπια στη μουσική. Εκεί που ακούω Beethoven μπορεί να μου τη “βαρέσει” και να βάλω AC/DC κι από εκεί να το γυρίσω σε Καρρά. Απλά κάθε μουσική είναι για διαφορετική στιγμή και διαφορετική κατάσταση(και διάθεση). Ακούω και παρακμή, ακούω όμως και ποιοτική μουσική. Γι' αυτό δε στήνω ποτέ κανέναν στον τοίχο για τις μουσικές του επιλογές. Μόνο όταν είναι στενόμυαλος και δεν αναγνωρίζει την αξία διαφορετικών ειδών μουσικής από αυτά που ακούει.

Ο καφές έγινε. Σηκώνομαι να ντυθώ. Πάω να αγοράσω κρουασάν, όσο είναι ακόμη ζεστός. Είπαμε σήμερα είμαστε σε mood Breakfast at Tiffany's. Φοράω μια φόρμα -από πάνω πιτζάμα- με σταράκια και μια βιαστική αλογοουρά. Ευτυχώς το σούπερ μάρκετ είναι δίπλα ακριβώς στο σπίτι μου. Μέσα σε 5 λεπτά έχω τελειώσει. Βάζω καφέ στο φλιτζάνι, ανοίγω το κρουασάν -τι καλά να ήταν φρέσκο κι όχι συσκευασμένο.

Με την πρώτη μπουκιά ταξιδεύω στη Νέα Υόρκη του 1961. Στη φαντασία μου φοράω το vintage φόρεμα της μαμάς μου -μακρύ, σε ίσια γραμμή, με χοντρές ράντες, πολύ στενό στο στήθος. Μοιάζει αρκετά με της Audrey.

Για την ακρίβεια ήθελα να ντυθώ Audrey φέτος, αλλά δεν είχα μακριά γάντια, τιάρα και μακριά γυναικεία πίπα. Και το δικό μου κολιέ έχει μια σειρά πέρλες(λεπτομέρειες!). Δεν πειράζει, του χρόνου. Φέτος την Τσικνοπέμπτη ντύθηκα Morticia Adams με αυτό το φόρεμα. Ίσιωσα τα -πολύ μακριά- μαλλιά μου και στο σκοτάδι φαινόταν μαύρα. Επειδή το πάρτι που πήγαμε είχε θέμα “καπέλα” είχαμε πάρει -ντυθήκαμε σετάκι με μια φίλη μου- μαύρα καπέλα μάγισσας με πούπουλα, οπότε το φόρεμα μου ήταν δύο σε ένα. Για την ακρίβεια, η έμπνευση για το 2 σε 1 ντύσιμο ήρθε από εκείνη τη φίλη, αφού ένα από τα παρατσούκλια που μου έχει βγάλει είναι Morticia. 

Την επόμενη βδομάδα, το Σάββατο πριν την Κυριακή της Αποκριάς, ντύθηκα πάλι κάτι 2 σε ένα. Έβαλα ξανθιά περούκα -κόντρα ρόλος- και αυτιά κουνελιού. Με τα αυτιά με λέγαν “Ράμπιτ. Τζέσικα Ράμπιτ”(κάτι σαν James Bond). Χωρίς τα αυτιά -που ήταν και η επίσημη εκδοχή- ντύθηκα “Κατερίνα Καινούριου”. Φυσικά, όταν μιλούσα -επίτηδες- δεν έλεγα καλά το “ρ”. Για να είμαι ειλικρινής, ο μόνος λόγος που έβαλα τα αυτιά ήταν για να καταλάβουν οι άλλοι ότι είμαι καρναβάλι και δεν μου ήρθε πετριά να γίνω ξανθιά(τζάμπα η προσπάθεια εν τέλει, αυτό νόμιζαν όλοι).

Επιστρέφουμε, όμως, στη Νέα Υόρκη του 1961. Και το μακρύ μαύρο φόρεμα. Ξημερώματα. Μπροστά στο Tiffany's. Σαν μια άλλη Holly Golightly. Ένα ανήσυχο πνεύμα. Αεικίνητο. Φοβισμένη τόσο πολύ μην την αιχμαλωτίσουν, που έχει χτίσει μια δικιά της φυλακή γύρω της και δεν αφήνει κανέναν να περάσει. Κι όποιος καταφέρει να ρίξει μια ματιά -έστω μία- στην ευαισθησία -και την αδυναμία- που βρίσκεται γύρω απ' το τείχος που έχει ορθώσει απότομα χτίζει χίλια ακόμη τείχη για να το κρύψει. Κι αν κάποιος της δείξει ότι τη αγαπά πραγματικά και ότι θέλει ειλικρινά να μείνει δίπλα της τον διώχνει μίλια μακριά με συνοπτικές διαδικασίες. Ο φόβος... Ο φόβος αποφασίζει όλες τις κινήσεις της. Ο φόβος οδηγεί όλα της τα βήματα. Έτσι και με τον Paul Varjak. Στην αρχή τι ασφάλεια νιώθει κοντά του! Μόλις όμως βλέπει ότι αυτός θέλει να μπει μόνιμα στη ζωή της τον απομακρύνει. Πότε διακριτικά, πότε με άσχημο τρόπο. Δε μπορεί, όμως, να του κρατήσει κακία για πολύ. Ακόμη κι όταν τα πάνε καλά, ωστόσο, τον κρατάει σε απόσταση. Μέχρι που στο τέλος ο Paul της μιλά “έξω απ' τα δόντια”. Της λέει ότι το μόνο που θέλει είναι να την αγαπήσει, όχι να τη φυλακίσει. Της εκθέτει όλα της ελαττώματα και της λέει ότι δεν είναι ανεξάρτητη, αλλά δειλή. Και σηκώνεται και φεύγει. Και τότε καταλαβαίνει πως τόσο καιρό κρύβεται πίσω από τη μάσκα του ανεξάρτητου -κατά κάποιο τρόπο- call girl(με την έννοια εκείνης της εποχής), ενώ το μόνο που υπάρχει μέσα της είναι ο φόβος. Κατά τη γνώμη μου της εγκατάλειψης. Κι από την άλλη έχει το γάτο της -ένα “ρεμάλι χωρίς όνομα”, όπως τον αποκαλεί. Που θα αποκτήσει όνομα όταν η Holly βρει ένα μέρος να “φωλιάσει” που θα νιώθει ασφαλής κι ευτυχισμένη. Ένα μέρος που το φαντάζεται σαν το Tiffany's. Όμορφο, λαμπερό, ένα μέρος που νιώθει ότι τίποτα δε μπορεί να πάει στραβά. Ένα μέρος που μπορούν να γίνουν θαύματα.

Σας έχω αναφέρει σε προηγούμενες αναρτήσει ότι μετά την Katie απ' το “The way we were”(Τα καλύτερα μας χρόνια), η Holly είναι ο κινηματογραφικός χαρακτήρας με τον οποίο ταυτίζομαι περισσότερο. Γιατί -κακά τα ψέματα- πολλές φορές διακρίνω πως πίσω από το σκληρό προσωπείο της ανεξάρτητης, ανυπότακτης, απροσπέλαστης, απροσάρτητης(αυτή τη στιγμή κόλλησα και δε μπορώ να θυμηθώ καλύτερη μετάφραση για το unattached), γυναίκας κρύβω κι εγώ ένα ανήσυχο πνεύμα που φοβάται την εγκατάλειψη. Που ίσως φοβάται να δεχτεί κάποιον στη ζωή της γιατί ακριβώς δε θέλει να δεθεί με κάποιον που ανά πάσα στιγμή μπορεί να χάσει. Που έμαθε να αγαπά τη μοναξιά, γιατί αν συνηθίσει τη συντροφικότητα θα πονέσει αν τη χάσει. Και ίσως καμιά φορά φτάνει στο σημείο να χτίσει τη δική της φυλακή απ' το φόβο μην τη φυλακίσουν. Που όσο κοινωνική(θα είμαι ειλικρινής, πάλι κόλλησα και δε βρίσκω καλύτερη μετάφραση για το gregarious) κι αν φαίνεται, κρύβει ένα ευαίσθητο χαρακτήρα που εκδηλώνεται μόνο όταν μένει μόνη της. Τότε δείχνει και τις αδυναμίες της. “Those mean reds”, όπως αποκαλεί και η Holly εκείνες τις δύσκολες μέρες. Που πίσω από το ευχάριστο παρουσιαστικό(όχι μόνο στην εμφάνιση, αλλά και στους τρόπους) κρύβονται τα πιο σκοτεινά μονοπάτια στο μυαλό της. Που -αστεία σύμπτωση- έχει κι αυτή ένα ανώνυμο ρεμάλι για γάτα(όπως και να το κάνουμε το “μπέμπης” δεν το λες και όνομα.. χαχαχα). Αν και το δικό μου “ρεμάλι” έμεινε ανώνυμο για διαφορετικούς λόγους(δε μπορούσαμε να συμφωνήσουμε σε όνομα και σκέφτηκα ότι θα είναι αστείο όταν γίνει ολόκληρο γομάρι να τον φωνάζουμε ακόμη μπέμπη).

Σίγουρα δεν φτάνω στα άκρα όπως η Holly, αλλά με την αυτογνωσία που με διακρίνει(δεν το λέω για να περιαυτολογήσω) μπορώ να εντοπίσω και τα ελαττώματα μου. Έχω πλήρη επίγνωση της σκοτεινής μου πλευράς. Και αυτή η πλευρά μου της μοιάζει πολύ. Κι ίσως γι' αυτό κατάλαβα την ψυχοσύνθεση της χωρίς να σταθώ στην “ασύδοτη” συμπεριφορά της. Ούτε προσπαθώ να γεμίσω το κενό που έχω μέσα μου ψάχνοντας την ευτυχία στα χρήματα και τους πλούσιους άντρες, βέβαια. Αλλά αυτές τις “mean reds” τις περνάω κι εγώ. Και ξέρω πως είναι.

Πήγε τέσσερις. Βγήκε ήλιος. Ξενέρωσα λίγο. Μου χάλασε τη γλυκιά μελαγχολία...

Θα πνίξω τον πόνο μου στον καφέ.

Ξαφνικά τηλέφωνο από φίλη. Πάω για καφεδάκι έξω. Ντύσιμο, βάψιμο.. Να ξεσκάσω λίγο.

Το βράδυ θα δω λίγη τηλεόραση, θα φάω, θα λιώσω πάλι. Χαλαρά.

Και κάπως έτσι περνά μία ακόμη μέρα....

Moon river – Henry Mancini