Ηλιόλουστες στιγμές

10.03.2013

Ηλιόλουστες στιγμές

Μετά το ετήσιο πατατράκ της 9ης Μαρτίου, επιστρέφω στους κανονικούς μου ρυθμούς -κι ίσως πιο δυναμικά απ' ότι συνήθως. Το πρωινό -μεταξύ μας μεσημεριανό- της 10ης Μαρτίου με βρήκε με μια υπέροχη λιακάδα και πολλή ζέστη. Τι καλύτερο, λοιπόν, από ένα περίπατο; Φυσικά στη δική μου γλώσσα ο περίπατος είναι 5km/h, αλλά έτσι έχω μάθει απ' την πόλη μου. Αυτό μου έλειψε πολύ ήταν η θάλασσα(στην πόλη μου πηγαίνω για περπάτημα παραλιακά), αλλά ο ήλιος ήταν τόσο θερμός και λαμπερός, που ήταν αρκετός για να μου φτιάξει τη διάθεση. Είχα βέβαια και την παρέα της μουσικής στο κινητό μου(στη μισή διαδρομή, γιατί στην άλλη μισή μιλούσα στο τηλέφωνο).

Τον τελευταίο καιρό -με τη λιακάδα- έχω κολλήσει με τα τραγούδια της Janis Joplin. Με ταξιδεύουν μακριά. Φαντάζομαι ότι βρίσκομαι στο Woodstock(υπερεκτιμημένο, το ξέρω) φορώντας ένα μουσταρδί φόρεμα, γεμάτο λουλούδια, γιλέκο με κρόσια, κορδέλα στα μαλλιά. Όχι ότι τρέφω καμιά ιδιαίτερη εκτίμηση για τους χίπις, αλλά αυτές οι πρώτες λιακάδες της άνοιξης μια τέτοια ψυχεδέλεια μου προκαλούν. Κι ίσως είναι και η ανάγκη μου να ξεφύγω, που ωθεί το μυαλό μου να κάνει τέτοια ταξίδια(θα μου πείτε εκείνοι το παράκαναν με τη μαστούρα, αλλά αφού τα ταξίδια είναι μόνο στη φαντασία, δεν έβλαψαν κανένα..χαχαχα).

Έχω παρατηρήσει πως τώρα τελευταία κάνω πολλά ταξίδια με τη φαντασία μου... Πιο πολλά απ' ότι συνήθως. Τόσο ζωντανά. Ακούω τη μουσική, φορώ τα ρούχα, βλέπω το τοπίο. Μ' αρέσουν αυτά τα ταξίδια. Τώρα που το σκέφτομαι, είμαι τυχερή που έχω τόσο ζωηρή φαντασία. Μου δίνει μια δίοδο που δε θα μπορούσα να έχω αλλιώς. Μια δίοδο που πολλοί δε μπορούν να έχουν. Γιατί στερούνται φαντασίας. Γιατί αναλώνονται με τα πεζά προβλήματα της καθημερινότητας κι εν τέλει γίνονται γκρίζοι κι αυτοί, σαν τη ρουτίνα τους.

Δε λέω, κι εμένα με γκρεμίζουν τα ίδια προβλήματα, αλλά μια στο τόσο κλείνω τις πόρτες, τα μάτια και τα αυτιά μου και χαλαρώνω στο ροζ συννεφάκι μου. Και για μια στιγμή -μία μόνο- δεν έχω προβλήματα. Κι όλο το βάρος της καθημερινότητας άξαφνα γίνεται λίγο πιο ελαφρύ.

Ο καθένας έχει τον τρόπο του. Άλλοι ξεσπούν με γυμναστήριο, άλλοι με ψώνια, με διάβασμα, με καφέ, με σεξ... Όλοι, όμως, έχουν τον τρόπο να χαλαρώσουν. Ο δικός μου; Περπάτημα, μουσική, το μπλογκ μου. Κι άλλα πράγματα.. Ψώνια(όταν έχω λεφτά), ταινίες(και σειρές φυσικά), βιβλία, μαγειρικά πειράματα, ηλιοθεραπεία(όχι μόνο στην παραλία, αλλά και στο μπαλκόνι αγκαλιά μ' ένα βιβλίο), γράψιμο(φυσικά!), ζεστά και κρύα ροφήματα(πειράματα με καφέδες κι εύκολα κοκτέιλ -ξέρετε εσείς) και πολλά άλλα.. Κυρίως ταξίδια με τη φαντασία μου. Είναι η μεγαλύτερη μου διαφυγή. Εκεί υπάρχω μόνο εγώ κι ευχάριστα συναισθήματα. Μακριά απ' τις Κασσάνδρες και τις Χίμαιρες της καθημερινότητας. Ταξιδεύω στα πιο απίθανα μέρη. Εναρμονισμένη με το τοπίο -πάντα. Έχω πολύ ζωηρή φαντασία. Απ' την άλλη, ίσως και να το έχω “κάψει” με τόσες ταινίες και βιβλία... Χαχαχα

Ας επιστρέψω, όμως, στη μέρα μου.. Λίγο πριν πιάσω Αλεξανδρούπολη έκανα μεταβολή και γύρισα σπίτι. Σύνολο: 1 ώρα και κάτι, 5km περίπου(φυσιολογικά πράγματα για μένα). Αφού τελείωσα το περπάτημα γύρισα σπίτι -για τις καθιερωμένες διατάσεις και κοιλιακούς(αν είναι να κάνουμε κάτι να το κάνουμε σωστά!). 40 κοιλιακοί με το στανιό(δεν το 'χω καθόλου με τη γυμναστική). Στη συνέχεια, μια ξαφνική όρεξη για μήλα(μετά την γυμναστική πάντα έχεις όρεξη ή για κάτι πολύ υγιεινό ή κάτι πολύ ανθυγιεινό) αναζήτηση οπωροπωλείου(πού να το βρεις μάνα μου Κυριακάτικο;). Περνάω έξω από ζαχαροπλαστεία. Μεταξύ μας τρέχουν τα σάλια μου, αλλά αντιστέκομαι. “Μωρή δεν έκανες 40 κοιλιακούς για φας μετά τον περίδρομο” λέω στον εαυτό μου. Τύχη βουνό: βρίσκω ένα οπωροπωλείο λίγο πριν κλείσει. Αγοράζω τα μήλα μου(αν δεν έτρωγα θα έσκαγα). Μετά σπίτι. Λίγη χαλάρωση και ηλιοθεραπεία στο μπαλκόνι. Μαγείρεμα. Λίγο συμμάζεμα. Καφεδάκι. Λιώσιμο στο λάπτοπ. Αλλαγή playlist. Ένα σύντομο πέρασμα από Toto – Hold the line και καταλήγω τελικά σε covers από την Tiffany Alvord. Χαζοτράγουδα, αλλά από ένα κορίτσι με ωραία φωνή. Σου φτιάχνει τη διάθεση. Σε λίγο πλύσιμο πιάτων. Μπάνιο. Λίγο διάβασμα(Άννα Καρένινα). Στο τέλος νάνι. Αυτά τα απλά.

Κανονικά θα έπρεπε να είμαι κουρέλι απ' τη μεσημεριανή μου προκοπή(πιο αγύμναστη πεθαίνεις), απ' τη μία όμως λατρεύω το περπάτημα κι από την άλλη η γυμναστική “outdoors”(μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή πώς το λέτε εσείς εντώ στο Ελλάντα) σε αναζοωγονεί. Πραγματικά νιώθω τόση ενέργεια που μέχρι και τα πιάτα θα πλύνω(μεταξύ μας δε θέλω, αλλά πρέπει). Για την ακρίβεια νιώθω αυτό που το σώμα σου είναι ένα κινούμενο πτώμα, αλλά μέσα σου είσαι ακόμη υπερδραστήριος... Αυτό. Το μόνο που μένει τώρα είναι να συνεχίσω τη σημερινή προκοπή και τις υπόλοιπες μέρες(άντε γιατί πολύ γουρουνιάσαμε με την εξεταστική). Υπόσχεση στον εαυτό μου ότι θα το κάνω(σε μια βδομάδα θα την έχω αθετήσει, να μου το θυμηθείτε). Βασική προϋπόθεση, φυσικά, ο ήλιος(ε δε θα περπατάω σαν την μουρλή μες στο ψοφόκρυο, είπαμε). Από την άλλη “Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης” που λένε και οι γιαγιάδες μας, οπότε ποτέ δεν ξέρεις... Εγώ μια φορά αύριο θα φορέσω πάλι τη φόρμα και τα αθλητικά μου(μεταξύ μας προτιμώ φόρμα κέικ, αλλά είπαμε). Για διατροφή δε με βλέπω και πολύ θερμή, αλλά μερικές θερμίδες θα κόψω -έτσι για το γαμώτο. Κοιτώ τις θερμίδες που κατανάλωσα μέχρι στιγμής(πάντα τις μετράω για να ξέρω πόσο ξεφεύγω). Μμμ.. Καλά είμαστε. Έτσι να το πάμε. Λέμε τώρα. ツ

Cry Baby – Janis Joplin