Io mi ricordo di te..

Io mi ricordo di te

24/02/2013

Δε συνηθίζω να γράφω με ημερομηνία(σε αυτά που γράφω όταν δεν έχω ίντερνετ εννοώ), αλλά η σημερινή μέρα για κάποιο λόγο ήταν πολύ δυνατή. Ναι, όλες οι Κυριακές μου αρέσουν, αλλά αυτή είχε κάτι ιδιαίτερο που δεν μπορώ να προσδιορίσω.. Κι ας μην έκανα τίποτε ιδιαίτερο. Απλά σηκώθηκα το πρωί, πήγα το μεσημέρι με τις φίλες μου στη λέσχη να φάμε, μετά κάναμε ένα περίπατο για τη χώνεψη και μετά σπίτι.

Είχε όμως μια υπέροχη λιακάδα σήμερα! Και κόσμο που έκανε βόλτα στον πεζόδρομο. Παράλληλα, όμως, ήταν ήσυχα -όπως ακριβώς μου αρέσει τις Κυριακές. Πέρασε και μια οικογένεια πολύ καλοντυμένη -από τη μαμά και το μπαμπά, μέχρι τα παιδιά. Και τότε θυμήθηκα τη Ρώμη.

Τέτοιο καιρό περίπου, πριν τέσσερα χρόνια, στην Γ' Λυκείου πήγαμε επταήμερη στην Ιταλία. Για την ακρίβεια 1-7 Μαρτίου 2009. Και όλη αυτή η λιακάδα και ο περίπατος και οι βιτρίνες που χαζέψαμε μου θύμισαν την εκδρομή και μ' έπιασε μια νοσταλγία. Με το νου μου ταξίδεψα ξανά εκεί, στάθηκα λίγο περισσότερο στο outlet που κάναμε τα ψώνια μας -μια τέτοια ηλιόλουστη μέρα σαν τη σημερινή.. Το outlet, μεγάλο σαν ένα ολόκληρο χωριό(μέχρι και οδούς είχε!), γεμάτο με ό,τι αποκλειστικό κατάστημα μπορείς να φανταστείς -από burberry μέχρι miss sixty. Κι όλα περσινά μοντέλα και σε καταπληκτικές τιμές(τότε είχαμε λεφτά). Από εκεί πήρα και το κασκόλ το Burberry που σας είχα πει.

Εκεί θα ήθελα σήμερα να είμαι και να ξανακάνω τις ίδιες βόλτες, τα ίδια ψώνια.. Δε μπορώ, όμως, να πω πως δε μου λείπει και το κέντρο της Ρώμης ή το Βατικανό -βασικά όλα μου λείπουν εκτός από τις κατακόμβες! Θυμάμαι την Fontana di Trevi(Τετάρτη 3 Μαρτίου ήταν, αν δεν απατώμαι) και το νόμισμα που πέταξα κάνοντας μια ευχή -να πω την αλήθεια δε βγήκε ακριβώς. Αλλά ακόμη και σήμερα ελπίζω να ισχύει η ιταλική παράδοση για το περίφημο συντριβάνι.

Λένε πως την πρώτη φορά σημαίνει ότι θα ξαναγυρίσεις στη Ρώμη, τη δεύτερη ότι θα γνωρίσεις κάποιον εκεί και την τρίτη ότι θα μείνεις μόνιμα στην αιώνια πόλη. Και μέχρι το πρώτο μονάχα να φτάσω μου είναι αρκετό..

Επιστροφή στην πραγματικότητα ή καλύτερα στο σπίτι. Με μια ακατανίκητη επιθυμία ν' ακούσω ιταλική μουσική -όπως τότε. Βάζω το cd Πλούταρχου - Al Bano “Δυο φωνές, μια ψυχή” για αρχή. Ξεκινώ να γράφω. Και κάπως έτσι κυλάει η μέρα. Μουσικούλα, γράψιμο, pop corn(δεν ξέρω που μου ήρθε) και ξεκαθάρισμα εικόνων στο laptop.

Μετακίνηση κάποιων εικόνων από ένα φάκελο σ' ένα άλλο -μόνιμα πια. Περικοπή κάποιων φωτογραφιών που είχαν πλάκα οι υπόλοιποι. Για την ακρίβεια οριστική περικοπή ενός ατόμου απ' το συγκεκριμένο φάκελο.

Έχω ένα συνήθειο -καλό, κακό, δεν ξέρω- ακόμη κι όταν βγάζω ένα άτομο απ' τη ζωή μου -ή βγαίνει αυτό οικειοθελώς- να κρατώ τις φωτογραφίες. Ίσως γιατί είναι κομμάτι των αναμνήσεων μου, ίσως επειδή ήμουν ευτυχισμένη εκείνες τις στιγμές, ίσως γιατί είχα περάσει υπέροχα τη μέρα που τραβήχτηκε η φωτογραφία, ίσως γιατί έχω βγει ωραία στη φωτογραφία, ίσως γιατί θεωρώ το αντίθετο μικροπρέπεια.. Δεν ξέρω. Απλά τις κρατώ. Σβήνω μερικές -αυτές που έτσι κι αλλιώς δεν μου άρεσαν- και κρατώ όλες τις άλλες. Σε άλλο φάκελο, με την ονομασία “διάφορα”, μαζί με άλλα άτομα που για τον α' ή β' λόγο δεν τα κατάφεραν μέχρι εδώ. Πολύ λίγα άτομα σβήνω απευθείας μόλις κόψουμε επαφές -αλλά και πάλι κρατώ τις φωτογραφίες που έχω βγει εγώ ωραία ή από μέρες που περάσαμε ωραία.

Τώρα για το συγκεκριμένο άτομο, δεν ξέρω πως ένιωσα για τη μετακίνηση. Βασικά, έχω τόσο σοβαρότερα προβλήματα αυτή την περίοδο που απλά αδιαφορώ. Κυρίως για παιδιάστικα καμώματα. Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να θυμώσω. Τώρα που το σκέφτομαι ένα πράγμα νιώθω μόνο· οίκτο. Μπορεί να φαίνεται σκληρό ή και εγωιστικό, αλλά πραγματικά αυτό νιώθω μόνο. Γιατί ξέρω ότι θα γυρίσει ο τροχός και αυτό το άτομο θα είναι δυστυχισμένο και μόνο. Και θα έχει διώξει τους πάντες μακριά από δικό του φταίξιμο. Αυτό.

Τέλος πάντων, επιστροφή στα δικά μας. Αλλαγή στην playlist και μια ξαφνική όρεξη για Adele. Είναι και τα όσκαρ..πως να το κάνουμε. Κοιτάω το ρολόι, ώρα 9 παρά τέταρτο. Είναι απίστευτο πόσο γρήγορα περνάει η ώρα μ' έναν υπολογιστή στα χέρια. Μια ξαφνική πείνα -η λέσχη είχε λαδερά το απόγευμα, δεν ξαναπήγα. Απορώ κι αν έχει τίποτα καλό η τηλεόραση -άλλο ένα κακό του να μην έχεις ίντερνετ, δεν μπορείς να βάλεις να δεις μια ταινία. Βάζω το teletext να ψάξω πρόγραμμα. Πιο αργό από την καθυστέρηση. Επιτέλους φόρτωσε. Μαλακιούλες παντού. Θα βάλλω να δω Supernatural στο laptop. Και θα φτιάξω κάτι να φάω. Ε, κάπως θα κυλίσει η νύχτα πάλι. Νωρίς για ύπνο σήμερα, αύριο πρωί πρωί έχουμε συνάντηση στη σχολή με τα παιδιά -αν δεν αγωνιστούμε εμείς κατά του σχεδίου Αθηνά, τότε ποιος;

Άντε να δούμε τι θα φάμε πάλι οι μοσχάρες βραδιάτικα...